Poliflw

Zondag is na twee weken onderhandelen de VN-klimaattop (COP25) in Madrid beëindigd. Europarlementariër Bas Eickhout leidde de delegatie van het Europees Parlement: "Het grote gat tussen het wereldwijde klimaatbeleid en de doelstelling van het Parijsakkoord is niet kleiner geworden. Dit moet gevolgen hebben voor de handelsgesprekken die de EU met de grootste dwarsliggers voert." 

Eickhout: "Er is geen vooruitgang geboekt om landen meer in lijn te krijgen met de doelstelling van anderhalve graad opwarming uit het Parijsakkoord. De wereld koerst nog steeds af op meer dan drie graden opwarming. Het gat tussen wat de wetenschap ons vertelt te doen en wat politici tot nu toe leveren op klimaattoppen is enorm."

CO2-rechten

Op deze klimaattop domineerde de discussie over regels voor handel in CO2-rechten. Eickhout: "Ik ben geen groot voorstander van dit onderdeel uit het Parijsakkoord. Hele strikte regels zijn namelijk absolute noodzaak. Ook moeten slechte oude rechten geschrapt worden. En dat is niet gelukt. Het is goed dat de EU niet met een slechte deal heeft ingestemd. Brazilië en Australië zijn hierin de grote dwarsliggers. Dit moet gevolgen hebben voor de onderhandelingen die de EU met deze landen voert over nieuwe handelsverdragen. Ik wil hierop een stevige lijn van Nederland zien."

"Dat betekent dat dit onderwerp ook volgend jaar op de agenda staat. Dat is zeer ongelukkig. Hopelijk wordt dit onderwerp afgerond in juni 2020, voor de top in Glasgow eind 2020. Die top zou volledig in het teken moeten staan van het verhogen van nationale doelstellingen. In het Parijsakkoord staat dat landen elke vijf jaar aangescherpte nationale klimaatplannen in moeten leveren, volgend jaar is het zover. Daarom wordt die klimaattop cruciaal. Alle ogen zijn nu gericht op China en de EU. In aanloop naar Glasgow zullen zij de toon moeten zetten. September volgend jaar vindt voorafgaand aan de klimaattop in Glasgow ook een grote EU-Chinatop plaats. Dan moet de EU klaar zijn om spijkers met koppen te slaan", aldus Eickhout.

Europarlementariër Bas Eickhout is op de klimaattop in Madrid delegatieleider namens het Europees Parlement. Hij schrijft regelmatig updates over de onderhandelingen.

De EU heeft een half miljard inwoners en is, gemeten naar bruto nationaal product, goed voor bijna een kwart van de wereldwijde economie. Reken er dus maar op dat Europese beleidsontwikkelingen nauwlettend gevolgd worden op klimaattoppen. Deze week helemaal. Woensdag presenteerde de Europese Commissie de Green Deal. Vandaag proberen de Europese regeringsleiders op de eurotop in te stemmen met het doel dat de EU in 2050 klimaatneutraal moet zijn. Hier in Madrid zijn de ogen vooral gericht op de implicaties voor de Europese tijdlijn.

Obstakel 2050

Onder het Parijsakkoord moeten alle landen een eigen langetermijnstrategie aanleveren. De Europese discussie over het 2050-doel komt dus niet uit de lucht vallen. De praktijk leert dat voor de aanpak van klimaatverandering zo’n doel weinig directe gevolgen heeft. Het is (politiek gezien) zo ver weg dat politici de concrete beleidsveranderingen die nodig zijn om er te komen, gewoon naar hun opvolgers doorschuiven.

Toch is het cruciaal dat de EU vandaag de doelstelling aanneemt om in 2050 klimaatneutraal te zijn en er geen dag langer mee wacht. Het zal een positieve impuls geven aan de onderhandelingen in Madrid. Maar nog veel belangrijker: dan is eindelijk de weg vrij voor de EU-landen om alle aandacht te richten op de discussie die er op dit moment echt toe doet: 2030.

It's 2030, stupid

Deze haast heeft alles te maken met de klimaattop in Glasgow in 2020 (COP26). Het jaar dat het Parijsakkoord van start gaat. Maar ook het moment waarop landen aangescherpte klimaatplannen (NDC's) moeten inleveren. Bij het aanscherpen van deze doelen gaat het niet zozeer over de lange termijn. Het draait in Glasgow in eerste instantie om het toezeggen van hogere doelen op de korte termijn die landen ook daadwerkelijk dwingen tot extra maatregelen.

Wil de EU op de klimaattop volgend jaar een positieve invloed hebben, dan zal het dus voor die tijd met een hogere doelstelling voor 2030 moeten komen. Maar dat proces duurt lang. Om een voorbeeld te geven: Europese regeringsleiders discussiëren nu al anderhalf jaar over het 2050-doel. Voor alle duidelijkheid: dat is anderhalf jaar sinds het moment dat de vorige Europese Commissie het voorstel op tafel legde.

Green Deal

De Commissie gaf woensdag in de Green Deal aan pas in de zomer van 2020 met een voorstel tot een nieuwe 2030-doelstelling te komen. Dat is niet slim. Dan zijn er nog maar een paar maanden om alle 28 EU-landen aan boord te krijgen voor de top in Glasgow in november. Dat is veel te krap. Daarnaast dreigt de EU ook twee mooie momenten mis te lopen om druk te zetten op China.

In september volgend jaar vindt namelijk een grote EU-Chinatop plaats waar klimaat hoog op de agenda staat. In de maand daarna is er nog een groter moment. China houdt in oktober een wereldwijde biodiversiteitstop. Het toont aan dat China gezien wil worden als voorloper. Daagt de EU voor die tijd China uit door een nieuwe hoge klimaatdoelstelling op tafel te leggen, dan zal het heel moeilijk voor China zijn om dat te negeren.

Laten we niet vergeten dat we het Parijsakkoord hebben omdat er al een deal lag tussen de VS en China, voor het begin van de klimaattop in Parijs. De EU moet er dus alles aan doen om in aanloop naar Glasgow een vergelijkbare truc uit te halen. Dat betekent: werk aan de winkel voor vicevoorzitter van de Europese Commissie Frans Timmermans. De Europese Commissie moet snel een krachtig doel voor 2030 op tafel leggen.

Europarlementariër Bas Eickhout verwelkomt de Green Deal die de Europese Commissie woensdag presenteerde. “Enkele jaren geleden was het nog ondenkbaar dat een Green Deal het centrale thema van de Europese Commissie zou zijn. Het plan bevat veelbelovende onderdelen waarop we graag verder samenwerken, maar het laat ook een paar grote kansen liggen. Om de Green Deal te verbeteren, verwacht ik dat de Europese Commissie snel ingrijpt op het Europees landbouwbeleid en fossiele subsidies intrekt.”

Scheep- en luchtvaart

De Green Deal bevat onderdelen die een forse impact kunnen hebben op het terugdringen van de CO2-uitstoot en biodiversiteitsverlies. Het is goed dat het Europese Emissiehandelssysteem (ETS) ook voor de scheepvaart moet gelden en dat de gratis ETS-uitstootrechten voor de luchtvaart worden afgebouwd. 

Eickhout: “Het aangekondigde fonds voor eerlijke transitie kan positief werken voor de moeilijke Europese besluitvorming rond het aanscherpen van de klimaatambitie. Ook de focus van de Commissie op het aanpakken van ontbossing is bemoedigend.”

Besluiten op lange termijn

Het valt op dat de Green Deal voornamelijk plannen aankondigt die tot veranderingen op de lange termijn moeten leiden. Eickhout: “Terwijl er nu nog enkele slechte wetsvoorstellen van de vorige Commissie op tafel liggen die ons jarenlang aan schadelijk klimaat- en biodiversiteitsbeleid ketenen. Om de klimaatdoelen te halen, moeten we juist op korte termijn onze uitstoot verminderen.”

Een voorbeeld is het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid. Met het huidige voorstel dreigen zwakke regels vastgelegd te worden waarmee zo’n 400 miljard euro aan landbouwsubsidie wordt uitgegeven. Ook de lijst met Europese energieprojecten die voorrang en subsidie krijgen is problematisch: deze bestaat voor een groot deel uit gasprojecten. 

Eickhout: “Daar rekende ik echt op meer durf. De Europese Commissie moet met nieuwe standpunten komen op deze kwesties. Het aanpakken van klimaatverandering en biodiversiteitsverlies begint bij het ingrijpen op besluiten die nu voorliggen."

Europarlementariër Bas Eickhout is op de klimaattop in Madrid delegatieleider namens het Europees Parlement. Hij schrijft regelmatig updates over de onderhandelingen.

Gisteravond zijn er nieuwe teksten verschenen over de kwestie waar deze klimaattop verreweg de meeste uren in worden gestoken: handel in CO2-rechten. In plaats van dichter tot een oplossing te komen, lijken er juist steeds meer problemen te ontstaan. Het is een schoolvoorbeeld van wat gebeurt als de druk van de onderhandelingsketel gehaald wordt door voor uitstel te kiezen.

Terug bij af

Vorig jaar aan het einde van de klimaattop in Polen, lag er bijna een overeenkomst op de volledige set aan regels ('rulebook') die het Parijs-akkoord uitwerken. Uiteindelijk werd de uitwerking van Artikel 6 - CO2-handel - echter uit de deal gehaald. Er kon geen overeenstemming op dit onderdeel bereikt worden. Men koos ervoor het artikel door te schuiven naar 2019. Momenteel hebben we ruim een week van extra onderhandelingen over deze kwestie achter de rug in Madrid. Uit de nieuwe teksten van gisteravond blijkt dat er bijna vier keer meer twistpunten over dit artikel openstaan dan aan het einde van de vorige klimaattop in Polen.

En dat is geen verrassing. In Polen was het relatief makkelijker om tot een overeenkomst op Artikel 6 te komen dan nu. In Polen lag de uitwerking van alle artikelen nog open. Door bijvoorbeeld een groep landen op een bepaalde kwestie hun zin te geven in Artikel 4, konden ze overgehaald worden om dezelfde kwestie in Artikel 7 te schrappen. Uitruilen dus. Op die manier wordt een zogeheten 'package deal' gecreëerd. Niemand is volledig tevreden, maar het werkt omdat de deal precies in balans is.

Stokpaardjes

Op die manier leek ook Artikel 6 over CO2-handel in Polen dicht bij een overeenkomst te komen. Een handvol landen, onder leiding van Brazilië, verpestten echter de boel door vast te houden aan compleet belachelijke eisen die de handel in CO2-rechten per definitie één grote 'greenwashing'-exercitie zullen maken. In plaats van de druk verder op te voeren, werd gekozen voor uitstel.

Nu wordt er in Madrid dus wederom een poging gedaan om dit artikel uit te onderhandelen. De uitwerking van de regels onder alle andere artikelen staan wel al vast. De zorgvuldige balans die in Polen bereikt was, geldt dus niet meer. Dat is verleden tijd. Enkel Artikel 6 ligt nu nog op tafel. Dus wat doen de landen? Ze brengen al hun stokpaardjes terug in dit ene Artikel. Gooi je klimaatonderhandelaars een bot toe, dan gaan ze er mee spelen. Vandaar dat we nu weer met vier keer de hoeveelheid aan op te lossen problemen zitten.

Druk, druk en druk

Je hoort de gedachte rondzingen dat als er geen deal bereikt wordt die de integriteit van CO2-handel garandeert, het maar uitgesteld moet worden naar 2020. Natuurlijk is geen deal beter dan een slechte deal. Alleen daarom de kwestie maar weer een jaar door laten etteren is niet de juiste weg om tot een goede deal te komen. Helemaal omdat de volgende klimaattop (COP26), het laatste moment is van de huidige vijfjarige cyclus van het herzieningsmechanisme onder het Parijs-akkoord. Dat betekent dat alle landen scherpere CO2-doelstellingen (NDC's) moeten inleveren op de COP26. Alle politieke aandacht zou daar naartoe moeten gaan volgend jaar.

In mijn optiek is er maar één oplossing die echt werkt. De politieke druk, publieke druk en tijdsdruk (inclusief vermoeidheid) moet opgevoerd tot er een sterke deal ligt. Zelfs als het inhoudt dat de klimaattop die eigenlijk tot vrijdag duurt, dagen langer door moet lopen. Onder druk wordt alles vloeibaar. De echte dwarsliggers zijn in de minderheid. Uiteindelijk zullen ze buigen. Ze riskeren toenemende slechte publiciteit in eigen land en zelfs vergaande politieke gevolgen. Wanneer gaat de EU bijvoorbeeld eindelijk eens vraagtekens zetten bij het nieuwe handelsverdrag dat momenteel met Brazilië besproken wordt? De COP25 moet doorlopen tot er een goed besluit ligt.

Duurzaamheid moet een verplicht criterium worden bij aanbestedingen. Dit stelt GroenLinks dinsdag in het debat over de begroting Binnenlandse Zaken. De aanbestedingswet geeft overheden op dit moment te veel vrijheid bij het invullen van duurzaamheid en het begrip ‘maatschappelijke waarde’. Uit onderzoek blijkt dat bij aanbestedingen nog amper rekening wordt gehouden met duurzaamheid. Daarom moet er een wettelijke plicht komen om duurzaamheid in aanbestedingen mee te nemen.

GroenLinks-Tweede Kamerlid Nevin Özütok: “Om de klimaatdoelen van Parijs te halen is het belangrijk dat overal duurzaamheid wordt gestimuleerd. De overheid moet als een van de grootste opdrachtgevers het goede voorbeeld geven. Met duurzaamheid als verplicht criterium geven wij de overheid een flinke duw in de rug.”

Uit onderzoek van Bouwend Nederland van oktober 2019 blijkt dat publieke instellingen als waterschappen, provincies en Rijkswaterstaat bij slechts 26,9% van de aanbestedingen rekening houden met duurzaamheid bij de selectie van de bouwer. Bij de overige aanbestedingen zijn andere zaken - waaronder vooral de prijs - bepalend. Ook in een sector als vervoer sturen lokale overheden nauwelijks op duurzaamheid bij de keuze voor dienstauto’s, vuilniswagens en contractverlenging. Slechts 8% van de inkoop voldoet aan landelijke criteria voor luchtkwaliteit en CO2-uitstoot, zo bleek uit onderzoek van Natuur & Milieu.

De overheid koopt jaarlijks voor ruim € 70 miljard aan goederen en diensten in, van gebouwen tot verkeersborden. Al jaren probeert de overheid bij deze aanschaffen meer op mens en milieu te letten. De lat lag aanvankelijk hoog: in 2015 moest de inkoop 100% duurzaam zijn. Maar dit doel werd bij lange na niet gehaald en in 2016 omgezet in een ‘streefcijfer’. Sindsdien is er in sommige sectoren zelfs een verslechtering opgetreden. Zo is in de bouw en infrastructuur volgens het Aanbestedingsinstituut in 2016 nog bij 24,6% van de aanbestedingen duurzaamheid meegewogen, terwijl dat in 2017 nog slechts in 23,3% van de gevallen zo was.

Deze week gaan scholieren, studenten en anderen massaal de straat op om beter klimaatbeleid te eisen. En ze zijn niet de enigen die zich zorgen maken over klimaatverandering.

Doe mee aan de klimaatstaking in Den Haag, aanstaande vrijdag. Meld je aan.

Drieënnegentig procent van alle Europeanen vindt klimaatverandering een belangrijk thema. Toch gaapt er in de de Europese politiek nog steeds een enorme kloof tussen de beloftes die gedaan worden en het beleid dat gemaakt wordt. Het komende jaar is daarom cruciaal om die kloof te dichten, stelt Europarlementariër Bas Eickhout.

De cijfers liegen er niet om. We liggen niet op schema om de klimaatafspraken van Parijs te halen. In 2015 spraken we af ervoor te zorgen dat de opwarming van de aarde ruim onder de twee graden blijft en dat we zelfs moeten mikken op maximaal anderhalve graad opwarming. Dat betekent in het mildste scenario dat we op z’n allerlaatst in 2050 gestopt moeten zijn met het uitstoten van CO2. Met het huidige Europese klimaatbeleid gaan we dat niet halen.

Onze campagne op klimaat

Met de Groene partijen in Europa voerden we in 2019 campagne op klimaat. Wij wonnen de verkiezingen met onze concrete plannen om de kloof tussen beloftes en beleid te dichten. Nu, in het Europees Parlement, is het onze taak om de Europese beleidsmakers, de Europese Commissie en de EU-landen te doen beseffen dat we achter lopen. Dat het tijd is voor klimaatactie.

Wat moet er gaan gebeuren? Veel. Het allerbelangrijkste is dat de doelstellingen voor de middellange termijn omhoog gaat. In plaats van min 40 procent CO2-uitstoot in 2030 moeten we naar min 65 procent in 2030. De wetenschap is glashelder, enkel als we de komende tien jaar onze uitstoot drastisch naar beneden brengen, houden we zicht op de doelstelling van anderhalve graad. En dat is geen overbodige luxe. Het is bijvoorbeeld de enige kans om nog wat van de wereldwijde koraalriffen over te houden.

Ondertussen tikt de klok. Eind 2020 treedt het klimaatakkoord van Parijs in werking. Als Europa haar startdoelstelling nog wil ophogen, en zo andere landen wil inspireren hetzelfde te doen, dan moet het dat doen vóór de klimaattop van december 2020 in Schotland. De volgende officiële internationale ronde van ophogingen onder het Parijsakkoord vindt pas plaats 2023. We kunnen het ons niet permitteren die jaren te verliezen. 

Verstandig om te doen

Naast de discussie over onze doelen voor 2030 (dat noemen we dan de middellange termijn) moeten we aan de slag met concreet beleid. Want hoe langer we uitstellen, des te moeilijker wordt de transitie naar een duurzame economie, met als risico dat we niet meer onder de anderhalve graad opwarming kunnen blijven.

Commissievoorzitter Ursula von der Leyen beloofde naar de zorgen van de Europese burgers te gaan luisteren. Dat is natuurlijk altijd verstandig om te doen. Zo kondigde ze al aan binnen de eerste honderd dagen van haar termijn een European Green Deal vorm te geven.

Dat is het tempo dat we nodig hebben, want 2020 wordt het jaar van de waarheid voor Europees klimaatbeleid. 

Drie dossiers

We zullen met onze Groene fractie in het Europees Parlement de nieuwe Europese Commissie en de nieuwe klimaatcommissaris Frans Timmermans nauw op de huid zitten. Want het gaat niet alleen om mooie klimaatbeloftes, maar juist om het beleid dat dit jaar bepaald moet gaan worden.

We noemen drie dossiers die komend jaar opgepakt moeten worden.

1. Breng emissiehandel in lijn brengen met het Parijsakkoord

Het Europese Emissiehandelssysteem (ETS), waarin bedrijven rechten moeten kopen om CO2 te mogen uitstoten, begint eindelijk op stoom te komen. De prijs loopt op, waardoor bedrijven op zoek gaan naar alternatieven om geen CO2 uit te stoten. Het tempo waarop het totaal aan CO2-rechten wordt afgebouwd, is echter nog totaal niet in lijn met het Parijsakkoord. Verder worden er nog heel veel rechten gratis weggegeven aan bedrijven die last zouden hebben van internationale concurrentie. 

2. Pak de CO2-uitstoot van lucht- en scheepvaart aan.

Lucht- en scheepvaart zijn belangrijke sectoren die veel CO2 uitstoten, maar nog amper of helemaal niets doen om hun CO2-uitstoot terug te dringen. Het komend jaar moet duidelijk worden hoe we de scheepvaart ook onderbrengen onder het Europese emissiehandelssysteem, zodat ook daar alternatieven aantrekkelijker worden. Voor de luchtvaart is het tijd om aan de slag te gaan met een accijns op kerosine, zodat het we het oneerlijke voordeel ten opzichte van andere vervoersmiddelen afbouwen. Daarnaast moet luchtvaart – uiteraard – ook volledig onder het Europese emissiehandelssysteem gaan vallen.

3. Herstellen van natuur

Er verdwijnt – ook in Europa – nog steeds natuur. Dat heeft gevolgen voor de biodiversiteit, maar ook voor klimaat. Als we inzetten op het herstellen van natuurgebieden, het behoudt van veengebieden en op het planten van nieuwe bomen, dan verbeteren we niet alleen onze biodiversiteit, maar draagt het ook bij aan de opname van CO2 door nieuwe natuurgebieden. Het komende jaar lopen bestaande biodiversiteitsverdragen af, dat levert een uitgesproken kans om nieuwe, ambitieuze, doelen te stellen.

Wereldwijd vinden er van 20 tot 27 september Klimaatstakingen plaats. In Nederland is er op 27 september een grote Klimaatstaking in Den Haag. GroenLinks staakt mee en daarom sluit het Landelijk Bureau die dag de deuren.

GroenLinks wil een eerlijke en ambitieuze actie vanuit de politiek tegen de klimaatcrisis. Daarom steunen wij de Klimaatstaking op vrijdag 27 september. Over de hele wereld komen mensen tijdens deze week in actie voor het klimaat. Andere partners zijn onder andere FridaysforFuture, Greenpeace, Milieudefensie, Oxfam Novib, Urgenda en Extinction Rebellion. 

Het Landelijk Bureau van GroenLinks sluit 27 september daarom de deuren. Veel andere bedrijven als Lush Nederland, Microsoft en Ben&Jerrys hebben al toegezegd mee te doen.

Doe jij ook mee? Meld je dan hier aan! 

Relatief onopgemerkt bouwen Nederlandse bedrijven als Boskalis, Damen en Arcadis mee aan de ‘Centro-Norte Corredor’: de aanleg van asfaltwegen en spoorlijnen dwars door honderden kilometers Amazonewoud. Met als gevolg enorme schade voor de lokale bevolking en de natuur. De Nederlandse regering werkt hier aan mee, doordat de ambassade in Brazilië deze bedrijven actief ondersteunt. Die steun moet onmiddellijk stoppen, bepleit GroenLinks-Tweede Kamerlid Isabelle Diks.

Het gaat iedereen aan dat tussen 2012 en 2016 de ontbossing van de Amazone met 75 procent is toegenomen. Een schrikbarende 7.989 km2 per jaar, ofwel 1,6 miljoen voetbalvelden. Het regenwoud, ook wel de longen van de aarde genoemd, wordt vernietigd om soja te verbouwen. Een deel daarvan wordt gebruikt als voer voor Nederlandse varkens in Brabantse megastallen. Voor die soja-industrie wil Brazilië snel nieuwe vaarwegen, spoorlijnen, havens en geasfalteerde wegen aanleggen. Een megaproject van vijf miljard euro.

Nederlandse bedrijven zoals Boskalis, Damen en Arcadis worden door de Nederlandse ambassade ondersteund om hun expertise van infrastructuur en water in Brazilië aan de man te brengen. Met succes. Deze bedrijven hebben momenteel voor honderden miljoenen euro's aan orders uitstaan en al verschillende projecten gerealiseerd.

Maar onderzoek door Investico laat zien dat deze projecten schendingen van mensenrechten, ontbossing, corruptie, gewapend conflict, landroof en geweld in de hand werken. Het vuile werk voor deze projecten wordt door ingehuurde Braziliaanse bedrijven gedaan, zodat Nederlandse handen schoon blijven. Uit documenten die door Investico bij de ambassade zijn opgevraagd blijkt dat bij het ministerie volledig duidelijk is welke risico’s de aanleg van de sojacorridor heeft. En toch baren niet deze gevolgen het ministerie zorgen, maar het risico op reputatieschade voor Nederland.

Naar de buitenwereld toe meldt het ministerie dat bij alles wat Nederland onderneemt ten aanzien van de sojacorridor het belang van duurzaamheid en het respecteren van ecosystemen als aspect wordt meegenomen. Zo zou de aanleg ‘zelfs goed zijn voor het milieu’, omdat het straks minder tijd kost om soja te vervoeren, en er dus minder fossiele brandstof wordt verbruikt. Dat is ver van de waarheid, toont Investico aan.

Het kabinet stelt in haar regeerakkoord dat "we van oudsher weten dat welvaart, welzijn en veiligheid voor iedereen in ons land sterk samenhangen met wat er om ons heen gebeurt in de wereld. We verdienen een groot deel van ons inkomen in het buitenland (...). Ook helpen we Nederlandse innovatieve oplossingen en bedrijven de weg naar de wereld te vinden". De Centro-Norte Corredor laat zien hoe Nederland aan de ene kant zegt lokale volkeren en duurzaamheid te steunen, maar aan de andere kant met bulldozers het leefgebied van deze mensen vernietigt. Een akelig voorbeeld van beleidsincoherentie en -inconsistentie.

Het is onaanvaardbaar dat de Nederlandse ambassade innig samenwerkt met bedrijven die om hun economische doelen te bereiken gebruik van geweld, corruptie, landroof en gewapend conflict niet schuwen.

Laat maatschappelijk verantwoord ondernemen niet langer alleen een mooi verhaaltje met infographics op een website zijn, maar daadwerkelijk koersbepalend in ons handelsbeleid. Te beginnen met het stopzetten van alle economische of diplomatieke steun aan bedrijven die het regenwoud vernietigen.

Daarom vraag ik minister Kaag om actief op te komen voor een nieuw internationaal en bindend verdrag voor mensenrechten en multinationale ondernemingen. En minister Blok om de steun van de ambassade aan bedrijven die regenwoud vernietigen een stop toe te roepen.

Isabelle DiksGroenLinks-Tweede Kamerlid

GroenLinks is een petitie gestart die Nederland en de EU oproept op het Mercosur-handelsverdrag met landen in Zuid-Amerika niet te tekenen, zolang er geen garantie is dat het verdrag effectief bijdraagt aan de strijd tegen klimaatverandering en ontbossing. Teken de petitie hier.

Na bijna twee jaar onderhandelen, presenteert de coalitie vandaag een langverwacht klimaatpakket. GroenLinks-leider Jesse Klaver kondigt aan dat hij de komende tijd zal strijden om de plannen aan te scherpen en de grote industrie meer mee te laten betalen aan de energietransitie.

Jesse Klaver: “Na jarenlange druk van scholieren, klimaatactivisten, milieuorganisaties en groene politieke partijen komt het kabinet langzaam in beweging en presenteert nu eindelijk een pakket aan klimaatmaatregelen. Dit is een goede stap, maar nog niet voldoende om een groene en sociale doorbraak te bereiken. Op een aantal cruciale punten is meer ambitie nodig. De komende tien jaar zijn beslissend voor de vraag of de wereld de klimaatcrisis onder controle gaat krijgen. We kunnen ons geen halve maatregelen veroorloven.”

Het is goed dat burgers bij de energietransitie ondersteund worden, maar te veel klimaatmaatregelen worden vooruitgeschoven. Zoals de invoering van rekeningrijden of de sluiting van kolencentrales. Daarnaast wil GroenLinks dat er meer wordt gedaan om de bio-industrie in te krimpen en heeft de partij kritiek op de subsidie voor ondergrondse opslag van CO2 en de nadruk op biomassa.

Maar de meeste kritiek heeft Klaver op de grote CO2-vrijstelling die de vervuilende industrie krijgt. Vlak voor de Statenverkiezingen kondigde premier Rutte aan dat het grote bedrijfsleven door een CO2-belasting mee zou betalen aan de energietransitie, maar van die belofte is te weinig terechtgekomen, zegt Klaver.

“De vervuilende industrie wordt door het kabinet opnieuw ontzien. In dit akkoord krijgen de grootste vervuilers netto een subsidie in plaats van een belasting. Een echt krachtige CO2-belasting blijft uit. Dat moet anders. Wij gaan de komende jaren strijden om het klimaatbeleid groener en eerlijker te maken,” aldus Klaver.

Steun voor het ‘klimaatakkoord’ onzeker

Vanochtend bleek dat het kabinet er niet in is geslaagd om een akkoord te sluiten met alle maatschappelijke partijen die aan de klimaattafels hebben meegepraat. Onder meer Greenpeace en Milieudefensie lieten weten dat het akkoord op cruciale punten tekortschiet. Ook als het gaat om parlementaire steun heeft het kabinet geen stappen gezet om zich daar op voorhand van te verzekeren.

Klaver: “Het kabinet heeft de kans laten liggen om een klimaatplan te presenteren dat kan rekenen op breed draagvlak. Wij gaan de komende tijd strijden voor verbeteringen, maar het is een gemiste kans dat het kabinet een klimaatpakket presenteert waarvoor de steun in de maatschappij en in het parlement onzeker is.”

Kabinet negeert Urgenda-klimaatdoel voor 2020

Naast het klimaatakkoord werd vandaag ook duidelijk dat het kabinet onvoldoende maatregelen neemt om het klimaatdoel voor 2020 te halen. In de Urgenda-rechtszaak heeft de rechter al in 2015 bepaald dat de regering verplicht is om maatregelen te nemen die ervoor zorgen dat de CO2-uitstoot met 25% is teruggebracht. Ondanks de uitspraak van de rechter heeft het kabinet echter jarenlang niets gedaan.

Klaver: “Het niet halen van Urgenda is een totale blamage. Al die coalitiepolitici die zichzelf op de borst kloppen dat dit kabinet zo groen is, die moeten heel snel in de spiegel kijken en vervolgens als de wiederweerga aan de slag om de kolencentrales versneld te sluiten. In dertig jaar hebben een hoop politici loze beloftes gedaan, maar zo bont als dit kabinet het rondom het klimaatdoel voor 2020 heeft gemaakt, dat is zelden vertoond.