De behandeling van de Kadernota is het moment voor de algemene beschouwingen. Fractievoorzitter Michiel van de Kasteelen stelde voor om te stoppen met het zetten van ‘stippen op de horizon’. Hij pleitte voor het ‘hier’ en het ‘nu’.
“Voorzitter, laatst fietste ik richting de horizon, en deed ik een grote ontdekking. Je beweegt je weliswaar naar de horizon toe, maar die komt nooit dichterbij. De horizon beweegt mee en blijft steeds op dezelfde afstand. Het is in de politiek inmiddels gebruikelijk om ‘stippen te zetten op de horizon’. Ik stel voor daar mee op te houden. Die horizon is vergeven van de stippen; je kunt hem nauwelijks meer zien….
Ik zou het vandaag willen hebben over het hier en het nu.
Eerst het ‘nu’.
De afgelopen jaren heb ik bij dit soort gelegenheden geprobeerd om deze raad te overtuigen van de enorme vraagstukken, die zich in deze wereld en dus ook in Westerveld afspelen. Ik stop daarmee. Want ik denk dat iedereen hier en daarbuiten weet heeft van die vraagstukken. En ze spelen nu. Klimaatverandering, biodiversiteitsverlies, milieuvervuiling, wateroverschotten en watertekorten, allemaal nu. We weten ervan. Allemaal. Ook die verdwaalde klimaatontkenner. Ook de techno-optimist. Allemaal.
Mensen zijn echter ook allemaal experts in ‘uitstel’, in het plaatsen van stippen op de horizon. “We gaan het zeker aanpakken, maar nu nog niet.” We stellen een deadline: 2030, 2035, 2040, 2050. Maar anders dan de horizon verschuift zo’n jaartal niet mee. Dus als het jaartal te dichtbij komt, moeten we de stip verplaatsen. Nee, toch maar niet 2030, we doen wel 2035…
En ondertussen zie ik een jonge generatie, die hier wanhopig van wordt. Ik zie een jonge klimaatbeweging, die niet meer weet hoe ze de urgentie nog duidelijker moet maken. Ik zie jonge boeren, die zien hoe hun toekomst op het spel wordt gezet door de oudere, gevestigde generatie, die alleen nog maar hakken in het zand kan zetten.
Aan het eind van mijn eerste termijn zal ik een motie indienen over de klimaatklok, die indringend laat zien hoe de tijd doortikt.
Dan het ‘hier’.
Kort geleden zat ik hier in deze zaal bij een werksessie met Het Oversticht. In het kader van de Agenda van de Raad hadden we hen gevraagd om een kaart van het ‘hier’, van deze plek op aarde, die Westerveld heet. En opnieuw werd mij duidelijk wat voor een schitterende plek dat is. Dit, voorzitter, is een van de mooiste plekken, die je je kunt voorstellen. En daarmee is het een gebied met gigantische mogelijkheden. Westerveld is goud. Maar net als bij het ‘nu’, moet je ook dat ‘hier’ willen zien en omarmen.
De ongelofelijke natuurgebieden, die er niet in de eerste plaats zijn voor ons vermaak, maar voor zichzelf. De prachtige beekdalen. De rijke geschiedenis van de Koloniën van Weldadigheid. Het erfgoed, de monumenten, de dorpsgezichten. En binnen dat geheel de plekken waar je kan wonen en werken. Waar je voedsel kan verbouwen. En waar je tot rust kunt komen. Ooit vroeg mevrouw Masselink mij na een van mijn betogen of ik ook nog iets positiefs te melden had over Westerveld. Welnu, dat dus. Alles komt
En dan zijn er de mensen, die hier wonen, in al hun diversiteit, met al hun achtergronden. Ook hier in deze raad hoor ik nog te vaak dat opgeklopte verhaal van autochtone en allochtone inwoners. Ik wil eens en voor al vaststellen, dat hier in Westerveld ‘mensen’ wonen. Mensen met een langere geschiedenis met de grond en dit gebied, waarvan de voorouders toch ook vaak van elders blijken te zijn gekomen. Mensen, die – zo leerde ik laatst bij het Pauperparadijs – in de 19
eeuw hierheen zijn verplaatst vanuit de armoede van de grote steden en hier zijn gebleven. Mensen, die recenter de overvolle Randstad hebben verlaten om hun ‘geluk te zoeken’ op het Drentse platteland. En mensen, die vanuit verschrikkelijke situaties in de wereld na levensgevaarlijke omzwervingen hier zijn neergestreken. En al die mensen zijn niet alleen voor de wet gelijk. Ze zijn allemaal aan elkaar gelijkwaardig.
