Poliflw

Toerisme trekt weer aan sinds de versoepeling van de coronamaatregelen. Hoe beschermen we de binnenstad tegen vrijgezellenfeesten en wafelwinkels? Ons raadslid Zeeger Ernsting deelt de lessen van de lockdown.

 

Het wordt gelukkig weer iets drukker in de binnenstad. Dat is een hele rare zin om zo op te schrijven na jaren van debatten over te veel drukte en overlast in het stadscentrum en met name het Wallengebied, bij mij thuis om de hoek. Maar de coronacrisis maakte alles anders en tegelijkertijd maakte het ook veel extra duidelijk.

 

Ruimte op straat

Tijdens de lockdown maakte ik met mijn jonge kinderen een wandeling over de wallen, het Oude Kerksplein, de Warmoesstraat en de Zeedijk. Ik vertelde hen over de geschiedenis van dit unieke middeleeuwse deel van de stad, terwijl zij op hun stepjes meepeddelden zonder van de sokken te worden gereden door bestelauto’s, tourgroups of waggelende stag party’s. Het was een verademing dat er zoveel ruimte was op straat. Maar het was ook onwerkelijk. Het was namelijk zó rustig dat het leek alsof we door een decor liepen in plaats van door een levende stad. Er was niemand. En dat bood daarmee ook een inkijkje in hoe de binnenstad de jaren voor de coronacrisis was vergroeid tot een plek waar niet meer wordt geleefd, maar alleen nog maar wordt beleefd.

 

Wonen en werken

Want in de andere wijken van de stad was er ook een lockdown, maar waren wel mensen op straat te vinden. Mensen die voorzichtig boodschappen deden of een ommetje maakten, terwijl ze verder thuis werkten en de kinderen thuisonderwijs gaven. In die wijken werd duidelijk dat gevarieerde buurten waar mensen wonen en werken, waar kortom een grote diversiteit aan functies naast elkaar en door elkaar bestaan, een prettiger aanblik boden dan de uitgestorven binnenstad.

 

Gemengde stad

Het onderstreept nogmaals de grote urgentie om de monocultuur van de binnenstad als pretpark aan te pakken en er weer een goed functionerende stadswijk voor alle Amsterdammers van te maken. Uiteraard met centrumfuncties, maar niet meer alleen voor bezoekers en toeristen. Amsterdam en ook de oudste delen ervan moeten een levendige én levende stad zijn. En in een levende stad wonen mensen, werken mensen, gaan studenten naar college en spelen kinderen op straat. En dus blijft het ideaal van de beroemde stedenbouwkundig-activist Jane Jacobs voor een gemengde stad fier overeind staan. Of, zoals het motto luidt van de bewonersraad Nieuwmarkt: “Wij willen een stad met buurten waar wonen, spelen, werken, leren en winkelen vlakbij en door elkaar gebeurt voor jonge en oude mensen.”

 

Verbod op AirBnB in drukste buurten

Daar waren het gemeentebestuur en GroenLinks ook al mee bezig. En dat blijft de ambitie ook na de coronacrisis. Want niemand wil terug naar het uit de hand gelopen pretpark van ervoor. En dus gaan we door met maatregelen voor winkeldiversificatie, zodat de binnenstadseconomie weer diverser en ook meer stads- en buurtgerichter wordt. Onze Dagelijks Bestuurder Ilse Griek maakt daar in stadsdeel Centrum flinke vorderingen mee, maar we willen bijvoorbeeld ook panden kunnen aankopen om daar nog meer invloed op uit te kunnen oefenen. En dus gaan we ook in de drie drukste buurten AirBnB verbieden, nadat we diezelfde vakantieverhuur van woningen in de rest van de stad al hadden ingeperkt en de groei van het aantal Bed & Breakfasts en hotels een halt hadden toegeroepen.

 

Binnenstad in balans

En dus hebben we extra restricties ingesteld op groepsrondleidingen en pubcrawls en handhaven we strenger op de overlast, bijvoorbeeld als gevolg van drankmisbruik. En tot slot zullen we ook moeten kijken wat de draagkracht is van Amsterdam en daar conclusies uit trekken. Het gaat er immers om dat de binnenstad in balans komt, dat ook alle Amsterdammers er zich thuis voelen én dat bezoekers zo een levende en authentieke stad kunnen ontdekken en niet een leeg decor. Zo kan Amsterdam, en de toerismebranche gezond en toekomstbestendig worden en dat is niet alleen prettig voor bewoners, maar ook economische heel verstandig.

 

Ruim 80 procent van de jonge vrouwen (18-34 jaar) heeft wel eens te maken gehad met straatintimidatie. Landelijk heeft de helft van de Nederlandse vrouwen wel eens te maken gehad met grensoverschrijdend gedrag (onder mannen is dat 19%). 45% van de Nederlandse vrouwen maakt in haar leven seksueel of fysiek geweld mee. 1 op de 10 vrouwen wordt in haar leven verkracht. In 94% van de gevallen van seksueel geweld is de dader een man.

Ik kan helaas niet zeggen dat ik geschrokken ben van deze cijfers. Daarvoor woon ik zelf al te lang in deze stad, en ken ik te veel vrouwen die dergelijke ervaringen hebben gehad. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak ik niet in het uitgaansleven ongewenste mannenhanden van mijn billen of borsten weg heb moeten slaan. Of wat te denken van het lesbische stel dat deze zomer seksuele verwensingen naar hun hoofd kreeg en vervolgens in elkaar geslagen werd. Het zijn helaas geen incidenten. Verdrietig en boos zelfs maken ze me wel. Iedereen hoort zich vrij en beschermd te kunnen bewegen, in welke stad of dorp dan ook. Dat is voor zeker de helft van de bevolking helaas nog altijd niet vanzelfsprekend.

Bedreigingen, uitbuiting en chantage pikken we niet. Niet op straat, niet in je eigen buurt, niet tijdens het uitgaan en niet online. Met die tekst lanceerde burgemeester Halsema in februari een breed programma om seksuele intimidatie en seksueel geweld in Amsterdam tegen te gaan, met de hashtag Jij staat #nietalleen.

Ik spreek regelmatig met middelbare scholieren, onder meer over gendergelijkheid. Wat me daarbij steeds weer opvalt is hoe gewend tienermeiden al zijn aan het feit dat ze een potentiële seksuele prooi zijn. In gesprek met een klas uit 5VWO vertelden meiden me de strategieën ze hebben ontwikkeld om mannen af te weren. ‘s Avonds altijd in groepjes over straat gaan bijvoorbeeld. In een ander gesprek opperde een meisje over er niet om de vijftig meter een meldpaal kon komen, zoals de wegenwacht palen op de snelwegen. De vraag of het wel normaal zou moeten zijn dat oudere mannen je naroepen op straat of betasten in een club werd niet meer gesteld. Alsof seksueel wangedrag voor vrouwen nu eenmaal bij het leven hoort.

Als vrouwen amper nog ter discussie stellen of seksueel grensoverschrijdend gedrag normaal is, waarom zouden mannen het dan nog doen?

Het zou niet normaal mogen zijn dat vrouwen het normaal vinden dat ze ‘s avonds altijd met een sleutelbos in hun hand over straat gaan, zei de burgemeester in een interview bij de lancering van haar maatregelen. De mannelijke interviewer bleef doorvragen naar de precieze aard en omvang het probleem. Alsof het probleem eerst in harde cijfers groot genoeg moest zijn om groots aangepakt te worden. Maar de gemeente Amsterdam kiest nu nadrukkelijk voor een aanpak waarin de slachtoffers centraal staan. Hopelijk volgen daarin meer gemeentes in heel Nederland. Voor meisjes en jonge vrouwen die behoefte hebben aan steun staat een ‘vriendin’ klaar, een Amsterdamse vrouw die een steun kan zijn. Er komt nader onderzoek om de problemen meer zichtbaar te maken. Meisjes en jonge vrouwen staan centraal bij de aanpak van online seksueel geweld, met name sextortion, het fenomeen waarbij vrouwen gechanteerd worden met in goed vertrouwen gedeelde seksuele foto’s of video’s.

De gemeente zegt hiermee ook tegen de slachtoffers: we geloven jullie.

We zien jullie.

We steunen jullie.

Dat signaal alleen al is zó belangrijk.

De interviewer vroeg zich ook af of het een Amsterdams probleem is. Nee, zeiden de vrouwelijke tafelgasten. Vanuit hun eigen ervaring wisten ze dat het overal voorkomt; grote en kleine steden, in grote en kleine dorpen, overal waar een dichte voordeur is, een stille straat of een drukke club. Ik schrik van het achteloze gemak haast waarmee jonge, kwetsbare meiden in een web van seksuele uitbuiting en geweld verstrikt raken. Hoe het versturen van een seksueel getinte foto het startschot kan zijn voor afpersing, gedwongen prostitutie en seksslavernij kan worden. Ik schrik ervan hoe slecht het lukt ze daar weer uit te helpen. Ook zij, juist zij verdienen alle zorg en bescherming die we kunnen bieden. Het is daarom een goed begin dat de gemeente Amsterdam nu komt met een speciale, persoonlijke aanpak voor meisjes en jonge vrouwen die het slachtoffer zijn van complexe problemen, zoals seksuele uitbuiting, psychiatrische problemen, schulden en huiselijk geweld. Maar bij zorg achteraf zou het eigenlijk niet mogen blijven. Hoe gaan we ervoor zorgen dat jonge vrouwen überhaupt niet in deze problematiek terecht komen?

Bij een aanpak tegen online seksueel geweld kan het onderwijs een belangrijke rol spelen. Denk bijvoorbeeld aan het signaleren en bespreekbaar maken. Ook moeten jongeren vooral zelf worden betrokken bij het onderzoek naar hun online leefwereld en sextortion. Bijna 5% van de meisjes in de vierde klas van de middelbare school (15-16 jaar) geeft aan dat zij wel eens gedwongen is tot een seksuele handeling (bij jongens 1%). Van de meisjes uit de tweede klas (13-14 jaar) geeft 3% dat aan (bij jongens 1%) .

Ik hoor vaak dat vrouwen bang zijn dat de politie hen niet zal geloven of dat er met aangifte niets gebeurt. Slechte ervaringen met de politie op dit vlak verspreiden zich gemakkelijk en hebben daardoor een langdurig negatief effect op de aangiftebereidheid.

Een idee is om binnen de politie een netwerk op te richten met speciale kennis van en aandacht voor vrouwen die te maken hebben met seksuele intimidatie of geweld. Een speciale groep binnen de politie, met een telefoonnummer, waarbij slachtoffers zich vertrouwd voelen en geloofd weten. En dat is hard nodig, want na het meemaken van seksueel geweld ondervindt 40% van de vrouwen psychische klachten als gevolg hiervan en 28% ondervindt seksuele problemen. 45% van de vrouwen die slachtoffer zijn van verkrachting ontwikkelt PTSS.

Helpen we met al deze maatregelen seksuele intimidatie en geweld de wereld uit? Zorgen we er zo voor dat geen enkele vrouw meer bang hoeft te zijn alleen de straat op te gaan, bang hoeft te zijn een man af te wijzen, bang hoeft te zijn een prooi te worden? Nee, natuurlijk niet. Daarvoor is een lange weg te gaan. Een eerste stap is dat meisjes en jonge vrouwen de straat weer kunnen claimen. En dat mannen en jongens zich uitspreken: ja, wij gunnen jou die ruimte. Zonder roepen, zonder kijken, zonder aanraken. Zondag is het internationale vrouwendag. De Women’s March op die dag is een uitgelezen moment om te laten zien dat de straat van ons allemaal is. Lopen jullie mee?

GroenLinks Amsterdam organiseert dit jaar voor de achtste keer de verkiezing van het Roze Lieverdje. Deze prijs wordt elke twee jaar uitgereikt aan een Amsterdammer of initiatief, die zich buitengewoon en op vrijwillige basis inzet voor de LHBTIQ+-gemeenschap. 

Tot 5 januari 2020 kan iedereen iemand voordragen. De jury selecteert vervolgens uit de voorgedragen kandidaten een shortlist van vier genomineerden. Voorzitter van de jury is dit jaar  Dolly Bellefleur, die in 2012 er met het Roze Lieverdje vandoor ging. Na de bekendmaking van de genomineerden wordt de publieksverkiezing geopend. Deze stemmen tellen voor de helft mee in de uitslag van de uiteindelijke winnaar.

 

De jury bestaat naast Dolly Bellefleur uit Dounia Jari (winnaar van het Roze Lieverdje 2018 en voorzitter van Stichting Maruf), Wielie Elhorst (genomineerde van het Roze Lieverdje in 2014 en 2018 en predikant met een bijzondere opdracht voor de LHBT-gemeenschap), Dinah de Riquet-Bons (voorzitter Trans United Europe en Ambassadrice Amsterdam Pride 2019), Marten Bos (Voorzitter Alle Kleuren Oost), Rocco Piers (bestuurslid RozeLinks) en Tirza de Fockert (juryvoorzitter van het Roze Lieverdje 2018 en gemeenteraadslid voor GroenLinks Amsterdam). 

 

Amsterdammers worden uitgenodigd om kandidaten of initiatieven voor te dragen, met een korte motivatie, via de site www.rozelieverdje.nl. De winnaar van het Roze Lieverdje 2020 wordt op Valentijnsdag (14 februari 2020) bekendgemaakt tijdens een feestelijk gala in Vondel CS. 

 

Samen met de gemeenschap zelf zet GroenLinks Amsterdam zich in om de positie, veiligheid en zichtbaarheid van de LHBTIQ+-gemeenschap te verbeteren. GroenLinks Amsterdam steunt de emancipatie en acceptatie van seksuele en gender diversiteit actief, onder andere met het Roze Lieverdje. De eerdere winnaars van het Roze Lieverdje zijn:

Dounia Jari (2018)

Ellie Lust (2016)

Lady Galore (2014)

Dolly Bellefleur (2012)

De vrijwilligers van undergrounddisco de Trut (2010)

Karin Spaink (2008)

Pater van Kilsdonk (2006)

Woensdagavond overleed een 32-jarige man na een schietpartij in Zuidoost. Hij is het zoveelste slachtoffer. Vandaag liet het college weten meer geld vrij te maken om het geweld en criminaliteit tegen te gaan. Ook in de buurt heerst een groot gevoel van urgentie.

Amsterdam Zuidoost staat bekend om de warmte, betrokkenheid van bewoners en de onderlinge cohesie. Dat was ook te merken bij een aantal bijeenkomsten in het stadsdeel naar aanleiding van het recente vuurwapengeweld en steekpartijen.

Tijdens een van die buurtbijeenkomsten, in buurthuis Kraaiennest, vertelde een moeder emotioneel: “Mijn zoon is vaker slachtoffer geweest van berovingen, geweld en afpersing. Ik weet wie het heeft gedaan en ben er vaak voor naar de politie geweest om aangifte te doen.” 

Vertrouwen

Maar tot nu toe is er niets gebeurd en lopen die jongens vrij rond. “Wat moet ik nog meer doen om hulp te krijgen. Waarom pakt de politie deze daders niet gewoon op?” zei ze. “Mijn vertrouwen in de politie is nul komma nul.”

Dat wantrouwen van de politie was bij mij niet onbekend. Ik kwam het de afgelopen tijd regelmatig op andere plekken tegen. Onlangs was ik op een barbecuefeest in de wijk Holendrecht. Een jongen vertelde me: “Iedereen heeft het op straat over wie er schiet en iedereen weet wie het volgende slachtoffer wordt.”

Hij noemde het een ‘publiek geheim’. Maar praten met de politie wordt gezien als ‘snitchen’. Ook vrezen veel mensen voor hun eigen veiligheid als zij informatie doorspelen aan de politie. 

"Laten we de generatie die nu opgroeit niet afschrijven. De vicieuze cirkel moet doorbroken worden."

Maatregelen

Iedereen kent wel iemand die de afgelopen maanden nabestaande is geworden door een schietpartij of een steekpartij. En terwijl ik deze blog schreef las ik het nieuws over weer een schietpartij in de wijk. Ik ben er bedroefd van om te zien wat er in mijn wijk gebeurt. Hopelijk is de recente veiligheidssituatie voor de politie en bewoners aanleiding om nu echt te werken aan een betere relatie. Er staat te veel op het spel.

De gemeente is al jaren bezig maatregelen te nemen: meer zichtbaarheid van de politie en een actieplan ondermijning. Een pasklare oplossing is er niet, maar het is tijd voor extra maatregelen.  

Tijdens de bijeenkomsten in de buurt hoorde ik dat sommige jonge mannen uit de criminele wereld willen stappen, maar niet goed weten hoe dat moet. Het lukt niet zomaar. Hier zou een speciaal programma bij moeten helpen. 

Buurthuizen

Ook buurthuizen kunnen een rol spelen, waar jongeren terecht kunnen voor activiteiten. Maar tijdens dezelfde bijeenkomsten weten veel mensen dat er al eerder veel sociale projecten zijn opgezet die na twee, drie jaar weer werden beëindigd. Dit moet anders.

En dan zijn er nog de buurtvaders en buurtmoeders. Zij kennen de daders en de slachtoffers vaak. Ik denk dat we hen meer moeten helpen en ondersteunen. De gemeente kan veel beter met ze samenwerken en ze als een serieuze gesprekspartner zien, zoals de gemeente wel al doet met  organisaties als Swazoom of Dynamo. Deze organisaties moeten meer samenwerken met buurtvaders en buurtmoeders. Hetzelfde geldt voor kerken en moskeeën. 

Met verdriet in mijn hart zie ik hoe jonge buurtgenoten afglijden door armoede, werkloosheid, gebroken gezinnen en woningnood. Velen vallen buiten de boot door hobbels in hun onderwijscarrière. 

Sleutelfiguren

Ik heb het zelf ook zien gebeuren. Hoe intelligente zwarte kinderen - waar de maatschappij en school, weinig van verwachtte - op zoek naar respect en het grote geld aan illegale handeltjes in het criminele circuit begonnen. 

Laten we de generatie die nu opgroeit niet afschrijven. De vicieuze cirkel moet doorbroken worden. Daar hebben rolmodellen, sleutelfiguren en jonge leiders uit de gemeenschap een cruciale rol te vervullen. De gemeente moet hen steunen en faciliteren. Er staat nu te veel op het spel. 

Om het tij te keren hebben we elkaar nodig: gemeente, politie en het OM kunnen het niet alleen. Bewoners zijn de belangrijkste partners. De gemeenschap is hecht en de vurigheid en vechtlust zijn groot om de rust en veiligheid terug te brengen. Zuidoost kan het en verdient dat.  

De komende weken zal ik er in de gemeenteraad meer over vertellen. Wil je er met mij over doorpraten, stuur me dan een mail op s.blom [at] amsterdam [punt] nl.

Amsterdam viert deze week Pride. We vieren dan de liefde, en dat je in Nederland mag zijn wie je bent. Helaas is die vrijheid voor LHBTIQA-vluchtelingen als Kirill Khattoev nog ver weg.

Door heel Amsterdam vieren we deze week de vrijheid om te zijn wie je bent en lief te hebben wie je wilt. De stad bruist van de demonstraties, de workshops, de panelgesprekken en de feesten voor en door de LHBT-gemeenschap. Elk jaar weer raak ik een beetje ontroerd als ik twee verliefde tienermeisjes verlegen hand in hand op straat zie lopen, of van Oost tot Nieuw-West regenboogvlaggen zie wapperen. Ik besef elke keer weer hoe bijzonder dat toch ook is. Hoe weinig vanzelfsprekend. Ik had het twintig jaar geleden niet gedurfd, toen ik zelf zo’n verliefd tienermeisje was.

Maar vieren is niet genoeg, want zoals een van de slogans van dit jaar al zegt: Pride is Protest. Daarom begint de Prideweek sinds een aantal jaar met de Pride Walk: een demonstratie door de stad waarin aandacht gevraagd wordt voor alle landen waar LHBT+ers niet mogen zijn wie ze zijn of houden van wie ze houden. Waar ze geweld, vervolging of gevangenisstraffen riskeren. Dit jaar liepen meer dan 15.000 mensen mee, een record. Ook ik liep mee, mijn geliefde en ik hadden onze vakantie er speciaal op afgestemd. Want hoeveel rechten we hier ook in Nederland hebben, vanzelfsprekend worden ze nooit. Net zoals dat het lang niet overal vanzelfsprekend is dat de burgemeester van de hoofdstad zo’n demonstratie met een toespraak opent.

De man die voorop liep in de stoet, Kirill Khattoev, weet dat als geen ander. Kirill is een Russische LHBT-activist, die wegens aanhoudende bedreigingen zijn thuisland ontvluchtte. In Nederland vroeg hij asiel aan. Collega-activiste Yelena Grigorjeva deed dat niet en moest dat met de dood bekopen. Op 21 juli werd ze in Sint Petersburg vermoord, kort nadat ze ontdekt had dat haar naam prijkte op een dodenlijst van een extremistische Russische beweging. De Pridewalk werd opgedragen aan Yelena. Als vriend en bekende van Yelena had de organisatie Kirill gevraagd haar portret te dragen.

Ook Kirill staat op zo’n dodenlijst van LHBT-activisten. Die lijsten circuleren niet alleen in Rusland, in mei werd er in Nederland een poging gedaan om hem te vermoorden. Ook na de Pridewalk ontving hij nieuwe doodsbedreigingen. Toch mag Kirill niet in Nederland blijven. De IND heeft tot twee keer toe zijn asielaanvraag afgewezen. “Je kunt prima leven in Moskou als je maar niet laat zien dat je homo bent,” kreeg hij als onderbouwing van de IND te horen.

Helaas staat zijn verhaal niet op zichzelf. Ook tijdens het Pride-feest in het AZC spreek ik veel LHBT-vluchtelingen die meermaals zijn afgewezen. Niet gay genoeg, horen ze dan. Of: in jouw land loop je geen gevaar zolang je maar niet laat zien dat je het bent. Keer op keer worden asielaanvragen afgewezen, omdat de aanvragers volgens de verouderde stereotypen die IND hanteert niet “homo” of “trans” zouden zijn. Of omdat volgens de IND anti-homo-wetgeving niet voldoende is om te bewijzen dat je gevaar loopt. Ook al sta je op een dodenlijst. Ook al wordt een collega-activist vermoord.

Tijdens de Pride vieren we dat we mogen zijn wie we zijn en mogen houden van wie we houden. Dat is best bijzonder. Maar vanzelfsprekend is dat niet. “Niemand is gelijkwaardig, totdat we allemaal gelijkwaardig zijn,” hoorde ik gisteren een transman uit Panama zeggen. Het voelt wrang dat de vrijheden die ik als lesbische vrouw in Nederland mag genieten, niet toegankelijk zijn voor mensen als Kirill, die in zijn thuisland vervolgd en bedreigd wordt. Dat Kirill voorop mag lopen in een demonstratie waarin zijn vriendin geëerd wordt, maar zelf niet in Nederland mag blijven. Zolang deze tweedeling bestaat, kán Pride niet alleen een feest zijn.

“Remember the past, create the future” is het motto van deze Pride. Laten we er voor zorgen dat er voor mensen als Kirill óók een toekomst is.

RozeLinks voert het hele Pride-seizoen actie voor LHBT-asielzoekers. Te vaak worden hun aanvragen afgewezen omdat ze “niet gay genoeg” zouden zijn. Wil je ook dat dat verandert? Teken hier de petitie!