Poliflw

Vorige week bezocht ik Perscentrum Nieuwspoort in Den Haag om het laatste nieuws te vernemen rond de kabinetsformatie. Helaas heerst nog steeds de cultuur van beslotenheid. De aanwezige journalisten hoorden van de hoofdrolspelers in de formatie een paar nietszeggende uitspraken zoals: ‘Het was een goed en constructief gesprek’. CDA-fractievoorzitter Henri Bontenbal verwoordde dat goed in zijn brief aan informateur Kim Putters. ‘Een goede verkiezingsuitslag behalen betekent ook een grote verantwoordelijkheid voor het bestuur van ons land. Het doen van beloftes aan de kiezer in een verkiezingscampagne moet gepaard gaan met de moed om verantwoordelijkheid te nemen en de wil om de gedane beloftes daadwerkelijk waar te maken. Voor een stabiele regering is een gemeenschappelijk kader nodig en is eenheid van kabinetsbeleid een randvoorwaarde voor een stabiele regering’. Sinds de verkiezingen zijn er ruim honderd dagen voorbij en de formatie, zo lijkt het, is nog helemaal nergens. Over twee weken moet het eindverslag van de nieuwe informateur klaar zijn. De meest genoemde en minst begrepen vorm is het extraparlementaire kabinet. Het is een term waar iedereen een ander beeld bij heeft, vandaar dat Putters zo ongeveer alle Nederlandse bestuurskundigen en politiek historici liet langskomen om zich te laten bijspijkeren. Toen ik terug naar het centraal station liep kwam ik een jongeman tegen die zei: ‘Pardon meneer, heeft u voor mij vijf euro, ik moet met de tram naar Scheveningen een zieke vriend bezoeken en dat is best ver om te lopen.’ Ja, zoiets doe je natuurlijk en ik tastte in mijn broekzak. Daarin vond ik twintig euro die ik hem liet zien met het gebaar van iemand die zijn goede wil heeft getoond, maar dat te veel geld vindt voor een enkeltje Scheveningen. ‘Misschien wil iemand hem wisselen’, zei de jongeman praktisch en hoewel ik niet direct zag wie, stemde ik in principe toe, want het was een heel geschikte jongeman. ‘Hij misschien’, wees de jongen naar een voorbijganger. ‘Pardon meneer’, sprak ik de leiding nemend, ‘deze jongeman is in moeilijkheden geraakt waaruit ik hem alleen kan verlossen als u zo vriendelijk bent mij even twintig euro te wisselen. De man keek ons verdacht aan, nam zijn half opgebrande shagje uit zijn mond en zei: ‘Sorry, ik heb het niet, misschien een ander’, en liep heel snel door. Ik heb het niet - dat is menselijk, nietwaar? ‘Aan de overkant komt er nog een, ’waarschuwde de jongen behulpzaam en we staken enthousiast de straat over. Er liep een gezette man. Toen hij ons zag komen, bleef hij staan en toonde een angstige houding van iemand die op het punt staat door twee slechteriken te worden overvallen. Ik herhaalde kort mijn verzoek, maar de man begon zenuwachtig te lachen. ‘Nee, nee, nee, ’sprak hij haastig, ‘doet u maar geen verdere moeite meneer, want daar kan ik niet aan beginnen’. ‘Nou jongen ’zei ik, ‘wat jammer, ik heb het geprobeerd, maar nu moet ik naar het station, m’n trein vertrek dadelijk en ik wil op tijd thuis zijn’. Er kwam een diepe teleurstelling in zijn ogen en toen zelfs zijn lip begon te trillen, verklaarde ik haastig dat we het nog een keer zouden proberen. Op de andere stoep kwam een grijs heertje licht bevend en steunend op een stok aangestrompeld. ‘Goedemiddag meneer’, sprak ik monter, mag ik u iets vragen? De zaak zit zo. Deze jongen…’ De oude man reageerde niet. Hij gedroeg zich alsof ik hem in het geheel niet had aangesproken en stapte langzaam woordloos verder. ’Meneer, meneer ’riep ik hem nalopend, ‘het gaat om het wisselen van twintig euro!’ En ik legde mijn hand vertrouwelijk op zijn arm. De uitwerking zou men niet verwachten. De grijsaard werd vuurrood van woede, draaide zich behendig om en schreeuwde schor: ‘Ga je weg, lelijke schavuit’. Daarop ging hij nijdig verder en dreigde ons met zijn stok. Na een paar meter keek hij om en zei kortaf de politie te zullen bellen. Zo’n man loop je natuurlijk niet verder na. Daar stonden we, met twintig euro en zonder resultaat. Ik besloot dan ook de zaak maar op te geven toen twee agenten vrolijk pratend aan kwamen lopen. Ik legde de situatie snel uit en na ernstig onderzoek van mijn biljet was de oudste wetsdienaar bereid tot wisselen. De jongen kreeg zijn vijf euro; bedankte mij heel hartelijk, wenste mij nog een fijne dag en ik rende naar het station waar ik hijgend op perron drie arriveerde. De trein reed nét weg. Over een uur gaat er wéér een, sprak de man aan het loket rustig. Gebogen onder die tegenslag slenterde ik het station weer uit. Enfin, die jongen zat tenminste in de tram naar Scheveningen op weg naar zijn zieke vriend, dacht ik. Maar nee. Hij stond op het stationsplein bij een snackkar waar hij een grote zak patat met mayonaise kreeg overhandigd in ruil voor de zo moeizaam verworven vijf euro. Toen hij mij zag zond hij een klein lachje uit en liep weg. ‘Moet je niet naar je vriend?’ vroeg ik belangstellend. ‘Nee, meneer’, zei hij, ‘m’n vriend belde zojuist dat hij weer beter is, maar nog bedankt’ en liep haastig weg, genietend van zijn frietjes.

Deze week was ik in Den Haag, waar het nu politiek rustig is, want het is kerstreces tot 15 januari. Dat wil niet zeggen dat alle Kamerleden al die weken op vakantie zijn. Sommigen lopen tijdens het reces stage of brengen werkbezoeken, andere leden studeren of lezen vakliteratuur. Altijd is een aantal leden stand-by voor het geval er iets belangrijks gebeurt. Procedurele afspraak Het reces is een procedurele afspraak, die uit praktisch oogpunt is gemaakt. Vakanties van Tweede Kamerleden maken vergaderen weinig zinvol, al was het maar omdat daarvoor minimaal 76 leden aanwezig moeten zijn. Het meest praktische middel voor een Kamerlid om tijdens het reces zijn taak als controleur van de regering uit te oefenen is door middel van het vragenrecht. Ieder lid kan op elk moment een schriftelijke vraag stellen. Formeel moet zo'n vraag worden doorgeleid door de Kamervoorzitter (of diens vervanger) en verleent de ambtelijke dienst van de Kamer (de Griffie) daarbij assistentie. Daarom zijn die posten altijd bezet. Luidruchtige stoet Terwijl ik op weg was naar de Koninklijke bibliotheek begon het flink te regenen. Ik besloot in een cafeetje nabij het Binnenhof te schuilen en een kop koffie te drinken. Nadat ik het Haagse bakkie op had en m’n krantje had gelezen, regende het bijna niet meer en liep ik richting Binnenhof. Nabij een tramhalte stond een oude vrouw, een toonbeeld van hulpbehoevendheid waartoe wij allen vervallen als de nevel van de tijd de vonken in onze ogen komt doven. Krom en beverig, geleund op een stevige wandelstok stond zij aan de trottoirrand en durfde niet over te steken, want het verkeer gleed in een lange luidruchtige stoet voorbij. Mij is die drukte nog wel vertrouwd, maar het opnemingsvermogen van deze dame is gestold in haar jonge jaren dat het rijtuig met paard als vervoermiddel de meeste wegen nog overheerste. Zij stond daar zielig en keek om zich heen als iemand die hulp verwachtte, maar de mensen waren allen in haast en lieten haar staan. Op zulke ogenblikken komen altijd respectvolle- en sociale gedachten in mij op. Ik zie dan mijzelf in het jaar 2040 op stokken geleund aan de rand van een brede Franse boulevard aarzelen, bang voor de voorbijschietende snelle bolides. Zal er dan ook niemand een hand naar mij uitsteken? Fameuze dankbaarheid Ik stapte op de oude dame af en vatte haar kalm bij de arm. ‘Gauw maar,’ zei ik, want het was net even rustig in het verkeer en trok haar mee naar de andere kant. ‘Ach jongeman …’ stamelde ze. Die fameuze dankbaarheid van oude vrouwen! Ik knikte haar onder het voortgaan toe. ‘Rustig aan maar,’ zei ik, ’we zijn er zo’. Maar haar hart was overvol. ‘Ach jongeman,’ zei ze weer, en even later trok ik haar met haar vertrouwde stok op het trottoir. We waren er, ongedeerd! ‘t Was niets hoor,’ zei ik met een lachje, ‘we moeten elkaar een beetje helpen’ en ik sloeg haar vriendschappelijk op de broze schouder. Een beetje te hard misschien, want zij zakte bijna door. Ik draaide mij om en wandelde opgelucht verder, doch na een paar stappen zij riep mij. Toen ik omkeek, beduidde zij dat ik terugkeren moest. Ik deed het, glimlachend, want wat nu volgen gaat, heeft mijn grote ervaring in het overbrengen van oude vrouwen mij wel geleerd: zij zal mij een dankbare knuffel geven. ‘Het was geen moeite mevrouw,’ zei ik, toen ik weer voor haar stond. Maar zij keek mij nijdig aan en zei: ‘Jongeman, ik beveel je mij nu weer terug te brengen, want ik stond daar op de tram te wachten.’

​Beste mensen, Na een bewogen jaar politiek waar er nieuwe politieke verhoudingen zijn gekomen op provinciaal en landelijk niveau. Heeft onze fractie weer hun uiterste best gedaan om de belangen te dienen van de mooie gemeente Lansingerland. Wij als bestuur hebben afgelopen jaar afscheid genomen van onze voorzitter Hans Koster en hebben de taken intern opnieuw verdeeld. Uiteraard zijn wij bezig om met nieuwe en gemotiveerde mensen op weg de toekomst in te gaan. Wij als bestuur wensen u en al uw dierbaren een zalig kerstfeest en een gezegend nieuwjaar toe. Rob Elserson Arthur van Deth Koen van Mil

Officieel heet dat; de raad is met reces. De komende weken zullen geen nieuwe artikelen op site van Leefbaar 3B worden geplaatst, tenzij een actualiteit aanleiding is dit toch te doen. Vanaf begin september zullen weer elke week nieuw artikelen op de site verschijnen.

Bestuur en fractie van Leefbaar 3B wensen u, een fijne vakantieperiode, een veilige reis en veel plezier! Als je weggaat, doe voorzichtig en geniet van het mooie weer🌞

Winkels op de zondagen 24 en 31 december al om 08:00 uur open

Gebiedsvisie Bosland

De afgelopen week werd de raadzaal overgenomen door kinderen van OBS Groenehoek, die samen met echte raadsleden een stad gingen bouwen. Het spel werd geleid door spelleiders van ProDemos.

De kinderen startten met het oprichten van een eigen partij. Daarbij moesten ze ook vertellen waar ze voor staan, en wat hun slogan is. De functies binnen de partij werden uitgedeeld zodat iedere partij een voorzitter, een woordvoerder, een secretaris en partijleden had. Daarna mocht iedereen een gebouw uitkiezen, die rondom het speelveld waren geplaatst.

Tijdens het spel moesten de kinderen duidelijk maken waarom het gebouw in hun stad moest komen. Door vragen te stellen konden andere partijen duidelijk krijgen of ze voor of tegen het gebouw gingen stemmen. Dat bleek niet makkelijk, want ze moesten een meerderheid halen om het gebouw te kunnen plaatsen.

In het laatste deel mochten de kinderen vragen afvuren op de raadsleden, en dat deden ze massaal.

Voor WIJ Lansingerland speelden Mark, Chantal en Bianca het spel samen met de kinderen.

In de komende weken wordt het spel nog gespeeld met andere klassen, en met andere raadsleden.

Onlangs bezocht ik een bijeenkomst van het Montesquieu Instituut, het Kenniscentrum voor Parlementaire democratie in Den Haag met als thema: De Eerste Kamer 1996-2021. Tussen nuttig en overbodig. Politieke betekenis Welke belangrijke ontwikkelingen heeft de Eerste Kamer de afgelopen 25 jaar doorgemaakt? Die vraag werd beantwoord door Bert van den Braak, bijzonder hoogleraar parlementaire geschiedenis aan Universiteit Maastricht en fellow van het Montesquieu Instituut, in zijn nieuwe boek over het functioneren van de Eerste Kamer. De afgelopen 25 jaar heeft deze aan politieke betekenis gewonnen, zeker gezien kabinetten sinds 2010 niet langer op een meerderheid in de Senaat kunnen rekenen. In zijn voorgaande boek was de conclusie van de schrijver dat discussie over het voortbestaan zinloos was, omdat er toch geen grondwettelijke meerderheid was voor afschaffing. Hij ziet inmiddels wel noodzaak om iets te veranderen. Want de vraag dringt zich steeds meer op of het uit democratisch oogpunt nog te verdedigen is dat niet de rechtstreeks gekozen Tweede Kamer, maar de indirect gekozen Senaat het laatste woord heeft over wetsvoorstellen. Oude bekende Tijdens de pauze ontmoette ik een oude bekende uit m’n studietijd in Leiden. In die periode bracht hij aanzienlijk meer tijd door in de kroeg dan in de collegezaal. Uiteindelijk kwam het toch nog goed en studeerde -hij na vele jaren- af in het notarieel recht en kreeg vervolgens een bloeiende praktijk. Zijn gezicht is nog steeds enorm expressief en zijn vertellingen twinkelen van een humoristische vindingrijkdom en blijmoedige uitbundigheid. Hij spreekt ook vreemde talen, maar hij maakt ze zelf. In zijn eigen Frans vertelt hij een mop die je helemaal kunt volgen. Hij weet anderen te amuseren met dolzinnigheden en stapelt zulke verrukkelijke onzin op elkaar dat je bevrijd zit te schateren als een klein jochie bij de poppenkast. In België noemen ze dat een fantasist, een overgewaaide beroepsaanduiding vanuit onze zuiderburen. Maar als je hem bezig ziet begrijp je volkomen dat het een mooi vak is. De echte humoristen zijn bijzonder kwetsbaar. Ze leven tegen de onzekerheid, ja soms tegen de vertwijfeling aan. Rapenburg Mooi is zijn verhaal dat hij onlangs tijdens een wandeling aan het Rapenburg in Leiden een klein jongetje zag lopen met zijn opa. De bekoorlijkheid van die dreumes inspireerde hem zó, dat hij bij het passeren het niet kon laten even zijn hand op zijn blonde krullen te leggen. Maar het ventje stond niet erg vast op zijn beentjes, want nauwelijks had hij hem beroerd of hij stortte ter aarde en barste in luid huilen uit. Verschrikt zei hij: ‘Och dat spijt me!’ Maar de opa maakte duidelijk dat er van een onuitwisbaar misverstand sprake was. ‘Schaam jij je niet?’, zei hij. “Nou, nou, antwoorde de oud-notaris waardig, ‘ik wou alleen…’ Maar de opa was zijn drift niet meester, hief zijn wandelstokje dreigend omhoog en schreeuwde: ‘Ga je weg, gluiperd.’ De notaris nam geen risico en rende in gestrekte draf het Rapenburg uit. Tram Ook grappig is zijn verhaal dat hij in de jaren zestig in Leiden in de tram stapte en bemerkte dat hij geen geld bij zich had. Halverwege werd het vol en kon hij achter dikke mannen wegkruipen. Maar de conducteur zat hem vlak op de hielen. Had hij het in de gaten? Telkens dacht hij: nu ben ik de volgende -maar dan koos de kaartjesknipper op het laatst tóch een ander. Hij maakte zich klein en telde nerveus de halten: Rapenburg -Breestraat – Stationsstraat… Ja, hij had het gehaald! Zegevierend drong hij naar buiten, maar toen hij er bijna uit was, zei de conducteur lachend: ‘Jongeman, dat je niet betaalt vind ik niet zo erg, maar dat je niet eens gedag zegt….’ Wetsvoorstellen terug sturen Na de pauze analyseerde Bert van den Braak hoe de senaat functioneerde. De taak van de Eerste Kamer ofwel de Chambre de reflection kwam na 1848 geleidelijk meer op het gebied van de bewaking van de kwaliteit van de wetgeving te liggen. De aanwezigen gaven aan weinig te zien in institutionele veranderingen, want die duren lang en krijgen uiteindelijk onvoldoende steun, maar meer in bezinning op het gedrag van de senaat: meer op kerntaken terugvallen en met erkenning van het primaat van de Tweede Kamer. Het boek heeft als ondertitel Tussen nuttig en overbodig en dat lijkt te suggereren dat men na analyse van de laatste 25 jaar toch een stuk kritischer is gaan kijken.

Vorige week was ik met een oude studievriend in het voormalige restaurant Le Bistroquet aan het Lange Voorhout in Den Haag waar Van Agt en Wiegel tijdens een etentje de mogelijkheid onderzochten voor een CDA–VVDkabinet. Dit leidde later tot hetkabinet-Van Agt I(ook bekend alsVan Agt-Wiegel, 1977 tot 1981). Van dit samenzijn is een legendarische persfoto gemaakt door een journalist van het weekbladVrij Nederland. Natuurlijk ging het gesprek over politiek. Het Binnenhof maakt zich op voor een uiterst onvoorspelbare verkiezingscampagne. Volgens analisten zullen de kiezers de politieke elite een gepeperde rekening presenteren. Het is bekend: Mensen hebben een groot gevoel van onmacht. Over immigratie, stikstof, woningbouw, over globalisering, maar ook over de open grenzen. Hebben we nog wel greep op de inrichting van onze samenleving? Velen maken zich ongerust over de verharding in de samenleving en de daaruit voortvloeiende tweedeling. Maar ook de komst van splinterpartijtjes en weer afsplitsingen daarvan, en ook nieuwe politieke gelukzoekers in het electorale krachtenveld. Iedereen eist respect, maar niemand geeft het, dus niemand krijgt het. Een aardige opmerking hoorde ik laatst in de wandelgangen van de Tweede Kamer. ‘Het probleem is niet de toon van het debat. Het probleem is dat er alleen nog maar toon is en geen debat’. ‘Mee eens’, zei mijn vriend; ‘men spreekt elkaar voortdurend aan op elkaars vermeende overtuigingen. Men neemt elkaar aan een stuk door de maat op basis van afkomst, sociale positie en achtergrond en men beschuldigt elkaar in de meest karikaturale termen. Politiek is niet het domein van kennen en weten, maar ook van oordeel en overtuiging.’ Toen we aan het dessert wilden beginnen ging mijn telefoon. ‘Waar zit u?’ vroeg een man gehaast. In een restaurant antwoordde ik naar waarheid. ‘Hoe laat is het dan? riep de man. ‘Dat weet ik niet, maar kijkt u eens op uw horloge,’ zei ik plagerig. ‘Ik weet niet of u het weet,’ sprak hij lichtelijk geïrriteerd, ‘maar het is acht uur. En u zou hier om acht uur een lezing houden over het ontstaan en functioneren van de Eerste Kamer. Er zitten vijftig mensen op u te wachten. Er ging een schok door mij heen. ’Ik ben zó bij u, riep ik schuldig. Op tafel stond nog een halve fles dessertwijn die ik vlug, met m’n papieren, in m’n tas stopte. Ik zei m’n vriend gedag en rende paniekerig het restaurant uit. Het was om de hoek, dus binnen vijf minuten was ik er. ‘Hier ben ik!’ riep ik enthousiast toen ik het gebouw binnentrad. Gelukkig waren de mensen er nog en de voorzitter die lijkbleek zag, kreeg gelukkig even later weer wat kleur op z’n wangen. Hij bracht mij naar een toneeltje waar achter de nog gesloten gordijnen een tafel en een stoel gereedstonden. Ik open over twee minuten zei hij en verdween gehaast. Op de tafel stond een kan water met twee glazen. Ik pakte de kan, deed een raam open en goot hem leeg. ‘Hééé, kijk je uit!’ riep een voorbijganger, die nog net opzij had kunnen springen. Ik schonk de inhoud van de wijnfles in de nu lege kan, legde m’n papieren op tafel en ging rustig zitten. En daar verscheen de voorzitter weer. ‘Kan het?’ Ik knikte. Terwijl hij voor het gordijn het openingswoord sprak, vulde ik een glas vol dessertwijn en nam een ferme slok. ‘Dames en heren’ hoorde ik de voorzitter zeggen, er staat in de provincies van alles op het spel, maar zodra de burger daar via zijn stembiljet iets over kan zeggen, worden de schijnwerpers gezet op politici uit Den Haag. Uit democratisch oogpunt is het niet juist om de kiezer bij provinciale verkiezingen op te zadelen met al deze landelijke ballast. De Haagse bemoeienis volgt uit het feit dat leden van de Provinciale Staten de samenstelling van de Eerste Kamer bepalen. Die getrapte verkiezingen geven de Statenleden een stem die boven hun provincies uitstijgt. De senaat is een politiek orgaan. Zijn instrumentarium mag beperkt zijn, maar alleen al vanwege de meerderheidskwestie speelt zij een grote rol. Het is politieke macht, hoe getrapt ook. Sinds 1815 kent Nederland een tweekamerstelsel. In dat jaar werd de bestaande Staten-Generaal gesplitst in een Eerste en Tweede Kamer. Ik vraag u een applaus voor onze spreker van vanavond. De voorzitter -een fervent geheelonthouder- was uitgepraat en kwam weer achter het doek naar mij. ‘We gaan beginnen, ik wou u nog even zeggen hoe de avond is ingedeeld, we wilden graag…..... Maar opeens begon hij vreselijk te hoesten, pakte de kan, schonk het tweede glas halfvol en dronk het in één teug leeg. ’We willen graag dat u een uur spreekt vóór de pauze’ zei hij, toen het glas leeg was en hij hersteld was van z’n spontane hoestbui. ‘Goed, goed’, zei ik, zijn gezicht met aandacht bestuderend. De dessertwijn had zijn werk gedaan en was nu via zijn slokdarm in zijn maag gekomen. Hij glimlachte uitbundig en sprak: ‘Limonade hè? Lekker!’ Lachend haalde hij het doek op.

Namens de fractie hebben fractievoorzitter Jan-Willem van den Beukel en raadslid Job Halkes vorige week dinsdag een bloemetje gebracht bij het tankstation Van den IJssel op de Wilhelminalaan in Berkel en Rodenrijs. De benzinepomp was de avond daarvoor overvallen. Een jongeman met een groot mes kwam de zaak binnen, deed een greep in de kassa en sloeg daarna op de vlucht. Ondernemer Robin van der IJssel nam het boeket in ontvangst. Naast de fractie kwamen ook veel andere vaste klanten langs om de ondernemer een hart onder de riem te steken.

Onlangs werd ik uitgenodigd om bij een CDA-afdeling in een klein plaatsje in de Achterhoek een lezing te houden over het instituut Koninklijke onderscheidingen. Het leek de CDA-afdeling een welkome afwisseling na vele maanden alleen maar over klimaat, woningbouw, COA, mest en stikstof te praten. De locatie was een oud verenigingsgebouw uit 1912 met aan de gevel de fraaie Latijnse spreuk constantia et labore: Door volharding en inspanning. In het gebouw was ook het plaatselijk dorpscafé gevestigd. Bij binnenkomst werd ik welkom geheten door de voorzitter. Hij droeg een versiersel in z’n knoopsgat van zijn colbert dat ik herkende als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, een orde die in 1892 is ingesteld onder koningin-regentesEmma. De voorzitter stelde voor nog even wat te drinken om het programma door te nemen. We namen plaats aan een lange tapkast, met een aantal krukken ervoor, maar alleen de eerste en de laatste droegen een klant. Vlak bij het raam zat een dikke, in een donkere jas gestoken man, die al vroeg met nippen was begonnen, want hij ademde een complete tapvergunning uit. ‘Waar blijft m’n vriend nou zo lang?’ vroeg hij aan de kastelein, die tegenover hem in een toestand van halfslaap zijn bediening zat uit te oefenen. Hij kreeg alleen een schouderophalen terug. De dikke man stond op en ging uit het raam kijken naar het halfduister en de door de motregen nat geworden straat. Na een paar minuten wendde hij zijn hoofd weer om, wierp een goedkeurende blijk naar een oud ventje aan het andere eind van de bar dat zuinig zat te wezen op zijn ouwe klare en stelde: ‘Goed weer voor een stamppot.’ De oude man keek hem mat aan en zei hoofdschuddend: ‘Ja, dat ken ik niet verstaan hoor.’ ‘Goed weer voor een stamppot’, herhaalde de dikke, nu een octaaf luider. ‘Doe het maar in m’n pet’, sprak de oude. De kwestie leek hiermee afgedaan, maar de kastelein stond moeizaam op, sukkelde achter de toonbank naar de oude man en bracht hem de tekst frontaal toe, als service van de zaak: ‘Goed weer voor een stamppot!’ ‘O’, zei de pet. Hij was er niet van onder de indruk. Omdat er moeilijk van een feestelijke stemming kon worden gesproken stelde de CDA-voorzitter voor naar de feestzaal te gaan om een en ander voor mijn lezing voor te bereiden, zoals de plaats van het katheder en het geluid. In de zaal aangekomen kwam een grijze, vriendelijke man met een afzakkende bril op mij af en vroeg zonder inleiding ‘Hoe laat is het pauze meneer?’ Zo’n ontvangst verwonderde mij, maar het scheen dat hij voor deze avond het buffet had gepacht. Zijn werk en inkomen moet zich dus voltrekken in een half uur. Dat is een hele prestatie waarvoor hij zich de hele dag deskundig moet voorbereiden. ’t Zal mij benieuwen’, sprak de man zuinig, toen ik hem de verlangde inlichtingen had verschaft. En hij keek sceptisch naar de binnen drentelende bezoekers. Omdat hij blijkbaar aan mijn gezicht zag hoe weinig ik ervan begreep, vervolgde hij: ‘Ach meneer, dat vak van mij, het blijft toch een gok. Ik doe dit werk al ruim twintig jaar maar ik kan er nog steeds geen hoogte van krijgen. Er is hier toneel en cabaret, er zijn klaverjas- en dansavonden, politieke bijeenkomsten, noem maar op. Laatst was er een toneelstuk. Ik nam naast de koffie ook honderd gevulde koeken mee. Maar het was geen blijspel meneer, maar een vreselijk drama en ik bleef zitten met m’n koeken. Want na iets droevigs eten de mensen niet. Dan verkoop je in zo’n hele pauze acht of tien stuks. Vorige week was het nog erger. Ik kocht bij de slager vijftig porties bitterballen. Die gaan meestal schoon op. Maar wat gebeurt er? Er was een bijeenkomst met dokters uit de regio. En er was een lezing door een specialist. Die man gaat me daar over allerlei enge ziektes praten en vertoont er vreselijke beelden bij. Nou daar gaan m’n bitterballen, dacht ik. Dus wat doe ik? Ik loop naar de coulissen en zei zachtjes: Dokter denkt u een beetje aan m’n bitterballen?’ Maar hij ging gewoon door, een eigenzinnige man die nog meer enge ziektebeelden aan zijn collega’s liet zien. Ik heb toen het vuur maar uitgedaan. In de pauze verkocht ik vijf porties. Dus ik had er vijfenveertig over. En wat doe je daarmee? De slager neemt ze niet terug en m’n eigen kinderen geef ik het niet, die eten soms als het tegen zit de hele week oude broodjes kaas. Daarom meneer, het zal mij benieuwen vanavond, ik heb vijftig kroketten en dertig vegetarische frikandellen ingekocht. Na de pauze, toen ik aan m’n tweede gedeelte van m’n voordracht wilde beginnen, kwam de man glunderend tussen de coulissen en zei zachtjes, bedankt meneer, alles is schoon op! Een lezing over een Koninklijk eerbetoon zorgt in elk geval voor trek! Nick Steenkamp

Mark Rutte langst zittende premier, maar: menig burgemeester langer op dezelfde post Mark Rutte mag dan als premier langer zijn ambt uitoefenen dan al zijn voorgangers –hij kan niet in de schaduw staan van enkele bestuurders op lokaal niveau. Sterker nog, Rutte zou niet terug te vinden zijn in de top 30. Henri Lenferink bijvoorbeeld zit als burgemeester van Leiden daar al liefst 19 jaar ononderbroken. De PvdA-burgemeester (65) bestuurt Leiden sinds 15 mei 2003. Hij is nu bezig aan zijn vierde termijn. Die termijn van zes jaar zou hij in principe volledig kunnen afmaken tot aan de verplichte pensioenleeftijd. Die is voor burgemeesters gesteld op 70 jaar. Lenferink weet Jan-Frans Mulder nipt achter zich, de burgemeester van Hulst begon precies twee weken later aan zijn klus in de Zeeuwse gemeente: 1 juni 2003. De CDA-burgemeester stopt er overigens dit jaar mee. Hij heeft aangekondigd op 1 oktober met pensioen te gaan. Zestig jaar op rij burgemeester Een onafgebroken termijn van 19 jaar is overigens geen record in Nederland. Die eer is weggelegd voor Fried Frencken, de overgrootvader van minister-president Dries van Agt. Hij was zestig jaar op rij burgemeester van het Brabantse Asten, van 1844 tot 1904. In die tussentijd deed hij er van 1852 tot 1901 ook nog het burgemeesterschap van Vlierden bij. Iets verder oostelijk, had Frencken in Gerardus Joannes Derckx een collega die eveneens lang diende. Hij was meer dan een halve eeuw onafgebroken burgemeester in de voormalige Limburgse gemeente Arcen en Velden: van 1866 tot 1918. Arcen en Velden lag tussen deMaasen de grens metDuitslandten noorden van de stadVenlo, waarin het op 1 januari 2010 werd ingelijfd. Iets korter, maar toch nog altijd 47 jaar op rij, bekleedde J.N. Beckers van 1842 tot 1889 het burgemeestersambt in Nuth. Lansingerland Op 1 januari 2007 werden de gemeenten Berkel en Rodenrijs, Bleiswijk en Bergschenhoek samengevoegd tot de gemeente Lansingerland. Deze naam komt voort uit de naamLansingh, de waterstaatkundigelandscheidingtussen Delfland en Schielanddie tussen de dorpen van de B-driehoek door loopt. De keuze van de naam is symbolisch: de naam van de grens die het gebied verdeeld heeft, verenigt de drie gemeenten aan weerszijden van de grens. Op18 september2007werdEwald van Vlietgeïnstalleerd als eerste officiële burgemeester. Sinds 14 september 2015 isdat Pieter van de Stadt, die nu aan zijn tweede termijn bezig is. Bergschenhoek W. N. A. van Mierop, was de eerste burgemeester van Bergschenhoek (1826 – 1837) en tevens burgemeester vanHillegersberg die in 1941 opging in de gemeente Rotterdam. J.M.M. van Meetelen was de langstzittende burgemeester van Bergschenhoek, (1919-1958), gevolgd door G. J. le Fèvre de Montigny, (1869-1907), die daarvoor burgemeester was van Berkel en Rodenrijs (1864-1869). Berkel en Rodenrijs Petrus Egbertus van Aalst was de langstzittende burgemeester van Berkel en Rodenrijs (1817-1848). Hij was tevens tijdens een deel van deze periode schout. Bleiswijk Die eer voor Bleiswijk is voor J. van Waning (1804-1836), hij was baljuw van de Hoge Heerlijkheid Bleiswijk, schout en secretaris van het ambacht Bleiswijk en tevens notaris. Vanaf 1825 was hij burgemeester en secretaris van Bleiswijk en van Moerkapelle. Pieter van de Stadt heeft dus nog even te gaan om deze records te evenaren of te breken.