Poliflw

De webmaster genoot vorige week van een welverdiende vakantie en zelf zou ik niet weten hoe ik een stukje op de site van de PvdA in Achtkarspelen moet plaatsen, daarom nu nog een bijdrage uit die op zich wel vrij enerverende week. Eigenlijk was dinsdag acht mei een hoogtepunt. Want die dag werd ik officieel Niet-Roker. Het geval wil namelijk dat het toen precies een jaar geleden was dat ik m’n laatste sigaret had opgestoken. En dat jaar was belangrijk, zo had een deskundige mij ooit verteld. Want gedurende dat eerste jaar ben je iemand die ‘probeert te stoppen met roken’. Maar na een jaar passeer je een mijlpaal, dan hoor je erbij, dan ben je een Niet-Roker. Ik geniet van die nieuwe status.

Een jaar, bijna als vanzelf gaan je gedachten terug naar twaalf maanden geleden. Ik stopte op acht mei. Aan mijn omgeving vertelde ik dat ik verwachtte dat er een jaar later, op acht mei 2018 (dit jaar dus) wel een nieuw college zou zijn. En dan zat mijn werk erop. Curieus eigenlijk, dat ik er nog maar een jaar gelden niet over piekerde om nog ‘ns een ronde mee te willen in een nieuwe raadsperiode. Ik was daar zelfs zo van overtuigd dat ik mij toen een fiets van een paar duizend euro aanschafte. Ik rookte namelijk erg veel, wanneer je daarmee stopt hou je dus ook erg veel geld over (en dat is nog maar één van de talloze voordelen van het Niet Roker zijn). Ik was voornemens die fiets te gebruiken om naar Rome te fietsen. Of naar Santiago, dat mocht ook. In elk geval een kilometer of drieduizend, in m’n eentje, in de zon, gedurende een week of vijf. Nog maar een jaar geleden was dat mijn vastomlijnde plan.

Maar ach, hoe gaan die dingen. Ergens afgelopen herfst bedacht ik me. Omdat het zo goed ging? Omdat Achtkarspelen zulke prachtige ambtenaren heeft? Omdat ik me al 35 jaar zo thuis voel in mijn  partij, de PvdA? Zeg het maar, het zal wel een mix van deze en andere factoren zijn die bijgedragen heeft aan mijn gewijzigde opstelling. Hoe dan ook, ik wilde nog vier jaar bijtekenen als wethouder.

Maar het liep anders. Het CDA achtte samenwerking met het GBA stabieler dan met de PvdA. En dus stop ik binnenkort als wethouder. Maar… die prachtige fiets heb ik nog steeds. En dus zal ik binnenkort wel op pad gaan. Alsof er niets is gebeurd tussen acht mei 2017 en acht mei 2018. Maar zelf weet ik natuurlijk wel beter. Want anders dan toen ben ik inmiddels een trotse Niet-Roker!

Het bericht Een nieuwe status… verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Zelden zal het mij zo vaak gevraagd zijn als de afgelopen dagen. “Hoe voel je je nu?”. Een vraag die uiteraard zijn aanleiding vindt in de voor velen wat verrassende wending die de coalitieonderhandelingen lijken te hebben genomen. CDA en ChristenUnie praten in eerste instantie verder met GBA. De PvdA staat even aan de zijlijn. Voor veel mensen, de één wellicht wat oprechter dan de ander, is dit reden om de vraag te stellen. “Hoe voel je je nu?”.

En eerlijk gezegd, ik wist dat niet zo goed. Natuurlijk, een politieke reactie is gemakkelijk te geven, maar ik denk dat iedereen dat zelf wel kan bekijken, dus de vraag moet echt op mijzelf en m’n gevoelens worden betrokken. Hoe voel ik mij nu. En dat weet ik dus niet zo goed. Op zich zou je zeggen dat het niet zoveel uitmaakt want een half jaar geleden was ik nog vastbesloten over een zelf geregisseerd vertrek, ik blijf tot de verkiezingen, dan geef ik iedereen een hand en ben ik weer weg. Maar goed, ik ben van gedachten veranderd en nu maakt het kennelijk wel veel uit. Maar wat dan precies? En dan hoor je opnieuw de vraag: “Hoe voel je je nu?”.  Ik wist het niet zo goed, maar gisteravond werd het plotseling een stuk duidelijker. Ik zal proberen dat uit te leggen.

Gisteravond had ik namelijk een bescheiden etentje met vier van onze ambtenaren. De aanleiding lag alweer een aantal maanden achter ons. Ooit, aan het begin van het lange kerstweekend (ik heb daar toen ook een stukje over geschreven) manifesteerden zich een paar helden in onze gemeente. Ambtenaren die hun vrije avond opofferden omdat er iets mis ging met computers of zo. Op zich misschien geen wereldramp maar wel wanneer je je realiseert dat nu juist de mensen met de allersmalste beurs van onze gemeente daar het slachtoffer van waren. De minima moesten vier dagen langer op hun geld wachten. Vier dagen waaronder de kerst… En dat kon niet, dat mocht niet, zo besloten de betreffende ambtenaren. Zij kwamen terug naar het gemeentehuis en bleven tot in de nachtelijke uren doorwerken om de systeemfout handmatig op te lossen.

Ik vond (en vind) dat fantastisch, gaf uiting aan mijn bewondering en van het één kwam het ander, we spraken af snel ‘ns samen uit eten te gaan. Maar dan, stem maar ‘ns zoveel agenda’s op elkaar af. Soms leek het te lukken maar dan viel er op het laatste moment weer iemand uit (meestal ik). Uiteindelijk heeft het dus tot tien april(!) geduurd voordat ik met vier van deze helden aan tafel zat. Tien april, een prachtige voorjaarsavond, en we spraken over de kerst. Over hoe het gegaan was en over dat ze er eigenlijk heel mooie herinneringen aan hadden. Over dat ze toen pizza’s hadden laten komen en over de dankbaarheid van de mensen die soms letterlijk contant geld kregen omdat het overboekingssysteem niet goed functioneerde. Over dat dat de momenten zijn waarop je je heel duidelijk realiseert waarvoor je het allemaal doet.

Dat zinnetje ‘waarvoor je het allemaal doet’ bleef in m’n hoofd resoneren. En plotseling wist ik het antwoord op de vraag “Hoe voel je je nu?”. Ik miste dat gevoel. Dat gevoel was ik de afgelopen dagen kwijt geweest. Meer dan ooit tevoren. Lang geleden werd ik lid van de PvdA omdat ik vond dat de samenleving eerlijker georganiseerd moest worden. Later rolde ik van de ene functie in de ander. Maar steeds was er dat doel, voor iedereen moest de toekomst kansen bieden, elk dubbeltje moest een kwartje kunnen worden. En dan komt kennelijk toch onvermijdelijk het moment dat je het even kwijt bent. Je gaat naar een vergadering omdat die in je agenda staat, je leest een stuk omdat het in je mailbox zit, je fiets naar kantoor omdat het je werk is. De afgelopen week had ik de -voor mij gelukkig toch nog wat bevreemdende- ervaring dat dat gevoel even weg was. Ik kon dus zomaar ingewisseld worden. Goed, een keurige les in bescheidenheid natuurlijk, maar kennelijk maakt het niet zoveel uit wie er nu wel of niet wethouder is. En dat vind ik dus een rotgevoel! Want ik ben ervan overtuigd dat wij wel het verschil maken, dat een sterke PvdA wel een bijdrage kan leveren en dat zullen we, wel of niet in het college, doen ook! Daar hebben onze kiezers recht op. Na het etentje fietste ik naar huis. Opgetogen deze keer. Ik wist weer waar ik het voor deed. Geweldige mensen toch, die ambtenaren van ons!

Het bericht Het gevoel verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.