Het is stil. Je wordt ’s morgens wakker en je hoort veel meer vogels fluiten dan ooit. Je zit te ontbijten en door jouw straat rijdt elk half uur een bus. Zoals altijd. Daar zit al vier weken niemand in. Je loopt eens voorzichtig je voordeur uit, de zon schijnt tegen een helder blauwe lucht, dan zie je in voortuinen de natuur razend enthousiast zijn kleuren tonen.
Voor de rest is het stil.
Loop je door straten in de stad, dan is het stil.
De markt verlaten. Het lijkt een geregiseerde scene.
De mensen , zij blijven binnen. De snelweg hoor je niet meer.
De lucht ruikt zo zuiver, of verbeeld ik me dat maar?
Onze zintuigen worden aangescherpt.
In de eerste weken van deze crisis, waarin we wereldwijd terecht zijn gekomen, door een onzichtbaar en ongrijpbaar virusje, ontstonden al direct hulpdiensten. Sociale netwerkwerken werden ingezet. Met gepaste afstand van elkaar In tijden van nood wordt de mens veel makkelijker sociaal.
De pandemie doet iets met je.
Prachtige initiatieven onstaan om elkaar te laten weten dat je nog bestaat. We bestoken elkaar met Giff grappen, satire, oneliners en houden de moed erin. Ik lees stille overwegingen hoe de dag door te komen. Er worden nieuwe dichters geboren. Internet ligt soms even plat, doordat zoveel mensen tegelijk ineens vanuit huis werken.; omdat het klaslokaal op slot is, het cafe dicht ,mensen een vervangend podium zoeken omdat de cultuurhuizen voor onbepaalde tijd gesloten zijn. We beheersen ons en houden ons aan de regels.
De energie potten we op totdat we ooit weer naar buiten mogen . ( Ik kijk er naar uit. ) We houden dit stille leven vol. Want zij die in de frontlinie vechten in hun witten ruimtepakken om dit kleine pestding te bestrijden en mensen levens te redden, doen het ook. Zij die een half jaar geleden nog de straat op moesten voor een beter salaris . Dus niet zeuren.
Met elkaar. In onze stad, ons land en in onze hele wereld waar we zo ontzettend in het zelfde schuitje zitten. Hoe we echter in dit schuitje zitten is zo verschillend. In onze zonovergoten kleurrijke tuin of park of in een zonovergoten vluchtelingenkamp.
Waar we uitkomen? Economisch? Voor veel ondernemers is de schade al enorm. Het is te vroeg om de balans op te maken. Het is de grootste crisis sinds 75 jaar. De politiek doet nu een groot appèl op onze solidariteit. Terecht. Beitel dat woord dan ook op uw voorhoofd dames en heren in de politiek. Want jullie gaan straks bepalen naar wie die solidariteit uitgaat. Subsidie projecten waarover nu besluiten genomen worden? Zet deze in de ijskast. Dat geld heb je straks voor heel anderen dingen nodig.
Ik wens iedereen veel wjsheid en geduld in deze bijzondere tijd.
Het bericht Stilte verscheen eerst op PvdA Harderwijk.
