Poliflw

Op zaterdag 26 januari organiseerde de afdeling Achtkarspelen van de Partij van de Arbeid de eerste van een serie ontmoetingen mét en dóór jongeren en jong-volwassenen. De bijeenkomst vond plaats in sociaal-cultureel centrum It Koartling in Buitenpost. Iedereen in Noordoost Friesland tussen de 15 en 30 jaar was welkom, ongeacht levensovertuiging of politieke opvatting.

De opkomst was laag: dit was echter één van de scenario’s waarmee de organisatoren bij voorbaat rekening hadden gehouden. Opvallend was echter de afwezigheid van de Jongerenraad in Achtkarspelen. Niettemin werd er levendig van gedachten gewisseld over een aantal onderwerpen: wonen, vervoer, cultuur (inclusief uitgaan), onderwijs, werk en milieu/duurzaamheid.

Discussieleider Hink Speulman kon tot besluit dan ook concluderen dat de bijeenkomst nuttig was geweest. ‘Veranderingen komen er alléén als jongeren en jong-volwassenen zich laten horen in de discussie over maatschappelijk relevante zaken. Zij moeten de toekomst medevormgeven’, meende hij. ‘De dialoog krijgt uiteraard een vervolg’, aldus Hink, ‘want we zijn nog lang niet uitgepraat.’

Foto: Jan Kloosterman

Het bericht De dialoog met jongeren krijgt een vervolg verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Nu de fractie de laatste zaken voor het zomerreces heeft afgerond is het tijd voor vakantie. Een tijd van bezinning en rust na een druk en bewogen politiek jaar. Een tijd waarin we even stil kunnen staan bij de gebeurtenissen van de afgelopen periode en tegelijk vooruit proberen te denken voor de tijd die komen gaat.

Na een enerverende en ook mooie campagne kwamen de verkiezingen en daarop volgden de onderhandelingen over het coalitieakkoord. Voor ons als fractie waren dit intensieve weken, waarin we harde noten hebben moeten kraken.

Moeilijke keuzes voor ons als ChristenUnie, waarin we meer dan eens ons zelf hebben moeten afvragen of we bereid zijn deze keuzes te maken. Daarin is de leiding van onze Heer onmisbaar geweest. Meer dan eens hebben wij deze dilemma’s voorgelegd in gebed. Moeten wij als Christenen weglopen voor onze verantwoording om het verschil te kunnen maken op vele thema’s die ons en de samenleving raken omdat we als christenen voor dilemma’s staan in het huidige politiek klimaat? Of kijken we naar wat we met de kracht van de Heilige geest en ons christelijk denken kunnen bereiken om het verschil in de samenleving te kunnen maken?

De moeilijkste keuze in het akkoord was de koopzondag. Hier zijn en blijven wij als ChristenUnie niet voor. Het huidige politieke klimaat brengt echter met zich mee dat de koopzondag in Achtkarspelen sowieso kan rekenen op een meerderheid in de raad. Ook wanneer de koopzondag niet zou zijn opgenomen in het akkoord, was deze er gekomen, wellicht met minder bescherming voor de ondernemer die er ook niet in mee wil gaan.

De woorden van Gert Jan Segers in de landelijke nieuwsbrief van 28 april jongstleden sluiten daar mooi bij aan;

“En ik wil dan niet naar anderen wijzen, maar u alleen maar zeggen dat ik – en m’n ChristenUnie-collega’s met mij – onszelf aan de hoogste ethische normen wil houden en dat ook u dat bij ons mag doen. Politiek is niet altijd even verheffend, maar het is geen plek waar christenen hun handen van af moeten trekken. Integendeel”

“Zo nemen we vol overtuiging onze plek in. Niet uit verliefdheid op een paar stoelen in de raadszaal of in de collegebanken, maar omdat we ook lokaal Jezus willen navolgen. Omdat we middenin dat soms ruige bedrijf het goede willen doen voor onze naasten en voor onze gemeente en haar inwoners”

Voor nu wensen wij een ieder een fijne vakantie, tijd voor elkaar en tijd om te genieten van al het moois in Gods Schepping.

Een reservevergadering voor de raad is net zoiets als een reservewiel voor een auto. Je hoort zo’n ding te hebben, maar je hoopt natuurlijk dat je het nooit hoeft te gebruiken. Zo moet ik gedacht hebben toen ik mijn vakantie plande. Op twaalf juli de laatste raadsvergadering en dus de dertiende op pad. Natuurlijk had ik wel gezien dat er op de negentiende nog een reservevergadering stond gepland, maar dat was gewoon ‘voor alle zekerheid’. En nu blijkt dat die datum onverhoopt toch gebruikt wordt. En ik kan mijn planning niet meer veranderen. En dus mis ik een vergadering. Misschien wel voor het eerst in al die jaren…

Maar goed, daar komen we ook wel weer overheen, het is gewoon niet anders. Over ‘iets anders’ gesproken, een paar maanden geleden besprak ik met het afdelingsbestuur van de PvdA Achtkarspelen mijn periodieke bijdrages op de website (en op facebook geloof ik, maar dat voltrekt zich buiten mijn gezichtsveld). Vroeger schreef ik die stukjes als wethouder of fractievoorzitter op verzoek van het toenmalige bestuur. Iets over ‘de mens achter de bestuurder / volksvertegenwoordiger’ geloof ik. Vonden zij leuk, vond ik leuk. En dus ben ik er maar weer mee begonnen toen ik in december van het afgelopen jaar opnieuw lijsttrekker werd. Maar een deel van het huidige afdelingsbestuur heeft zo af en toe toch grote moeite met de toon van sommige van die stukjes. Eenmaal werd mij zelfs heel dringend verzocht om de webmaster te vragen een bepaalde bijdrage te verwijderen omdat deze beledigend zou zijn voor een andere partij. (Het heette ‘Karma’, ik vond het zelf wel meevallen maar heb natuurlijk wel aan het verzoek van het bestuur voldaan.) Al pratend concludeerden we dat we hier een vrij principieel punt te pakken hadden. Want wie is er nu eigenlijk verantwoordelijk voor de website? Het afdelingsbestuur natuurlijk. En wanneer ik vervolgens maar vrijuit schrijf over mijn tevredenheid maar ook over mijn frustratie, over mijn waardering maar ook over mijn ergernis, over mijn partij maar soms ook over andere partijen, dan maak ik het het bestuur wel heel moeilijk om die verantwoordelijkheid te dragen. En dus spraken we af dat ik zou blijven ‘bloggen’ tot aan de zomervakantie maar er daarna mee op zou houden. Een zomervakantie die voor mij een week eerder, dus zo ongeveer nu, begint.

Kortom, vanaf nu ben ik uitgeblogd.

Het bericht Uitgeblogd verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Prachtige uitvinding toch, die democratie. Neem nu gisteravond. In het multifunctioneel centrum van Westergeest vond de ledenvergadering van de afdeling Noardeast-Fryslân van De PvdA plaats. Omdat de betreffende gemeente formeel op één januari van het komend jaar ontstaat zijn de verkiezingen pas in november 2018. Rond deze tijd stellen de verschillende politieke partijen hun programma en hun lijst vast en in onze partij gaat dat laatste via het beproefde concept, met een onafhankelijke kandidaatstellingscommissie dus. In dit geval maakte ik deel uit van die kandidaatstellingscommissie, samen met statenlid Douwe en met de voorzitter van de afdeling Westerkwartier Jelle. En we hadden ons er niet van afgemaakt. Gedurende drie lange zaterdagochtenden hebben we intensief met in totaal twaalf kandidaten gesproken. Uiteindelijk kwamen we tot een volgorde die volgens ons recht deed aan de opdracht die ons was verstrekt. Eerlijk gezegd, we waren er nogal tevreden over.

Maar toen kwam de ledenvergadering… De lijst bleef optisch weliswaar grotendeels intact, maar we hadden, aldus enkele zeer uitgesproken leden, te weinig recht gedaan aan het geografisch criterium. Eén van hen verwoordde het mooi: “Het is nu nog van belang uit welke moedergemeente de kandidaten komen, hopelijk ligt dat snel achter ons”. En daarmee had hij wel de essentie te pakken, natuurlijk hopen wij dat mensen stemmen op beginselen, op principes en op partijen, maar we moeten natuurlijk niet ontkennen dat ook de bekendheid van de kandidaat zelf meespeelt. Ken ik hem of haar, komt hij of zij uit hetzelfde dorp of in elk geval uit de buurt.  En daar zou een goede lijst ook rekening mee moeten houden, zorg dat iedereen die de PvdA een warm hart toedraagt zich herkent in de samenstelling van de lijst. Een tweede punt lag in de verjonging. Natuurlijk, deze werd op zich toegejuicht, maar gooi het kind nu niet met het badwater weg, ga zorgvuldig om met de ervaring die er is. Er volgde een intensieve discussie en toen de gebruikelijke schriftelijke stemmingen. Er werden veranderingen in de lijst aangebracht, maar niemand liep weg, niemand zei woedend zijn of haar lidmaatschap op, niemand trok zich terug van de lijst. Democratie zoals democratie hoort te zijn dus, daar bij onze partij in Noardeast-Fryslân.

En het resultaat was er naar. Een fantastische lijst. Als lijsttrekker werd Gryte bij acclamatie benoemd. Unaniem. Een gedroomde nummer één, vrouw, jong en uiterst ervaren. Ze komt uit Kollumerzwaag maar in de commissie heb ik verklaard dat ik gewild had dat ze vijf kilometer zuidelijker had gewoond. Dan was zij lijsttrekker bij de laatste verkiezingen in Achtkarspelen geweest (en ik -als de partij mij dat had gegund- lijstduwer ofzo). Op twee Cootje uit het huidige Dongeradeel. Haar werkelijk indrukwekkende lijst met verdiensten werd nog even bij langs gegaan, menig volksvertegenwoordiger kan hier jaloers op zijn. Kevin uit Kollum, jong, welbespraakt en analytisch messcherp staat als eerste man op de derde plaats. En dan weer tijd voor ervaring, Roel uit Ferwerderadeel, een halve eeuw lid van de PvdA. En ga zo maar door, helemaal tot het eind. Want wie is de lijstduwer? Niemand minder dan good old Paul, de huidige wethouder van Kollumerland en als het aan de commissie ligt de eerste PvdA-wethouder in Noardeast-Fryslân. Zeg nou zelf, een prachtige lijst toch? En dat vooral omdat zoveel mensen uit Ferwerderadeel, uit Dongeradeel en uit Kollumerland gisteravond naar Westergeest afreisden. Omdat ze wisten dat de democratie werkt in onze partij. En ze hadden dus groot gelijk!

Nu nog even de verkiezingen winnen in november. Maar met zo’n lijst lijkt me dat bijna een gelopen koers, heb er alle vertrouwen in!

Het bericht De democratie werkt verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Het was ChristenUnie voorman Douwe die zijn stem verhief tijdens het meest recente informatiecarrousel. Hier dreigde politiek te worden bedreven, zo stelde hij waarschuwend, en dat was absoluut niet de bedoeling van dit type bijeenkomsten. Ik aarzelde een moment. Natuurlijk had hij het grootste gelijk van de wereld, toch besloot ik hem niet bij te vallen. Misschien had een gebeurtenis van een paar weken eerder iets met die halfslachtige houding van mij te maken. Tijdens de (officiële) raadsvergadering kwam namelijk de eventuele bebouwing van de Fûgelkamp in Harkema aan de orde. De betrokken wethouder beweerde iets wat volgens de omwonenden volkomen bezijden de waarheid was. Iemand stond op, dezelfde dame die een paar minuten eerder nog zo correct had ingesproken. Vanaf de publieke tribune wilde zij de wethouder corrigeren. Maar… dat kan natuurlijk niet. De voorzitter kon dan ook niet anders dan haar het woord ontnemen. En zo werd de waarheid de mond gesnoerd. Ik neem haast aan dat iedereen die toen in de raadszaal van Achtkarspelen was dit moment als pijnlijk heeft ervaren. Dat wilden we natuurlijk liever niet nog ‘ns meemaken, vandaar dat ik vond dat de voorzitter deze keer de ruimte moest hebben om de regels wat ruimer te interpreteren.

En terecht. Het onderwerp waar het deze keer over ging was het veiliger maken van de Âlde Dyk tussen Kootstertille en Buitenpost, een gekende sluiproute. Er waren drie varianten denkbaar. Variant één, variant twee en variant drie. Deze laatste luidde: “anders, namelijk…”. Hier werd dus de creativiteit van de burgers uitgedaagd. Uit de stukken bleek dat een mini-enquête had uitgewezen dat de meeste betrokkenen voor variant één waren geweest. Het college had de mini-enquête vervolgens iets anders geïnterpreteerd en geconcludeerd dat de meest direct berokkenen juist voor variant twee waren en dat model wilden ze dus ook volgen. Maar toen bleek -tijdens de behandeling dus- dat een aanzienlijk deel van die direct betrokkenen nooit gehoord was en dat zou juist de groepering zijn geweest die voor variant één was. En variant drie? Had niemand daar dan gebruik van gemaakt? Jazeker wel, alleen … de gemeente had het daar geschetste alternatief nooit serieus bekeken…

Nu is het natuurlijk niet aan mij om te bepalen of iets broddelwerk is of niet. Ik ken de toon van de gesprekken niet die gevoerd zijn, de wijze van uitnodigen niet en ongetwijfeld zal er ook een voorgeschiedenis zijn die niet uit de stukken valt op te maken. Maar toch… het ademde allemaal iets onzorgvuldigs. En dus greep de nieuwe portefeuillehouder wethouder Max in. Hij was in de zaal en de ambtenaar kon -mede namens hem- verklaren dat het college het huiswerk van zijn voorganger over zou doen. En dat verdient een compliment. Fouten kunnen altijd gemaakt worden, ook in het gemeentehuis. Zo erg is dat helemaal niet, maar wees dan wel kerel genoeg om zo’n fout -als het tenminste een fout is, dat moet nog blijken- toe te geven en te corrigeren. De reactie van de wethouder, hoewel eigenlijk dus volstrekt buiten de orde op een informatiecarrousel, geeft de burger moed. Hulde!

Het bericht Hulde verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

In de politiek van Achtkarspelen voel ik me soms een veteraan en soms de jongste bediende. En niet helemaal onterecht natuurlijk. In zekere zin ben ik ook een veteraan want ik was er lang geleden al bij, maar in andere opzichten kom ik pas net kijken omdat het nog maar ruim een jaar geleden is dat ik weer politiek actief werd in deze gemeente. Vanuit die eerste rol heb ik nog wel ‘ns heimwee naar ‘De Politieke Donderdag’. Een tien jaar geleden geboren concept omdat wij toen constateerden dat het raadslidmaatschap teveel tijd ging kosten. De consequentie daarvan was onontkoombaar dat het een bezigheid werd voor gepensioneerden en andere mensen met erg veel tijd. ‘Gewone’ mensen die overdag moesten werken voor hun brood of voor hun kinderen wilden zorgen konden de functie van volksvertegenwoordiger niet of nauwelijks combineren met hun andere bezigheden. Toen het zover was gekomen dat potentieel veelbelovende raadsleden om die reden bedankten voor de eer moest er -zo vonden wij- iets gebeuren. (‘Wij’ betekent in dit geval overigens niet alleen de PvdA, geloof dat alle partijen er toen erg mee bezig waren). Allereerst verminderden we het aantal raadsvergaderingen, van eens per twee weken naar eens per drie weken, steevast op donderdag. Tussen de ene raadsvergadering en de daaropvolgende had je dus twee donderdagen over. Eén van die twee werd -uiteraard- gevuld met de respectievelijke fractievergaderingen. Resteerde nog eentje. En daarin zouden dan alle specialistenbijeenkomsten, commissies, scholingsmomenten etc. plaatsvinden. Het gemeentehuis zou op zo’n avond een bijenkorf zijn, waarin de diverse politici (raad, schaduwfracties, bestuur, geïnteresseerden of wie dan ook) heen en weer liepen, overlegden, koffie dronken en anderszins politiek bedreven. Omdat we aan zagen komen dat het allemaal net niet zou passen besloten we de politieke donderdag niet om half acht ’s avonds maar om vier uur ’s middags te laten beginnen. Dat achtten wij verantwoord omdat je tenslotte een bescheiden vergoeding krijgt voor het raadslidmaatschap, wanneer dat betekende dat je per week een paar uur minder kon werken in een gewone baan dan was dat niet teveel gevraagd. Iedereen juichte dit toe en dus werd die vier uur ook opgenomen in het reglement van orde (staat er trouwens nog steeds in). Een prachtig idee, een geweldig concept, raadsleden en hun partner wisten nu dat ze op donderdag nooit privé afspraken konden maken maar gedurende de rest van de week wel. En het werkte. Het liep allemaal als een trein!

Tot zover de veteraan. Nu de jongste bediende. Dat van die eens in de drie weken raad en fractie is nog steeds het geval. Maar die derde donderdag bestaat niet meer zoals bedoeld. Die is ingenomen door het zogenaamde ‘informatiecarrousel’. En daarmee is het probleem van toen weer helemaal terug. Raadsleden krijgen uitnodigingen voor maandag, worden geacht op dinsdag te verschijnen, bijeenkomsten zijn op woensdag gepland en regionaal gebeurt er nogal ‘ns iets op vrijdag. Maar wat is nu eigenlijk dat geheimzinnige ‘informatiecarrousel’ dat dit afdwingt? Het is een -in mijn ogen- wat curieus fenomeen, een soort namaak-raad waarin ambtenaren de rol van het college innemen. Juist omdat dit wat raar is mogen daar alleen technische vragen worden gesteld, de politieke vragen blijven voorbehouden aan het ‘echte’ college. De nieuwkomer in mij heeft zich wel ‘ns hardop afgevraagd hoe iemand dit ooit heeft kunnen verzinnen. Precies weet ik het ook niet maar er werd gefluisterd dat dit idee uit de koker van de ambtelijke staf kwam omdat deze ontevreden was over de manier waarop het toenmalige college de raad informeerde. Anderen zeiden dat het juist het college was dat van dat detail-geneuzel verlost wilde zijn. En tot slot waren er mensen die aangaven dat het de raad zelf was die meer achtergrondinformatie wilde. Hoe het zij en wat de aanleiding ook moge zijn geweest, het is een bestuurlijke noodoplossing. Een noodoplossing die misschien niet meer nodig is wanneer het vertrouwen in het huidige college groot genoeg is. En wat mij betreft is dat het geval! En wat zou dat dan een ruimte scheppen. Ruimte om alle overleggen, bijeenkomsten en vergaderingetjes weer op donderdag te organiseren. Ruimte zodat het raadslidmaatschap ook weer interessant wordt voor mensen met een drukke baan, met een gezin dat op de eerste plaats komt en met een sociale omgeving die de aandacht krijgt die vrienden, familie en buren nu eenmaal verdienen. Voor normale mensen dus.

En echt, tien jaar geleden werkte het. Maar goed, dat was de veteraan dus weer…

Het bericht De Politieke Donderdag verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

De webmaster genoot vorige week van een welverdiende vakantie en zelf zou ik niet weten hoe ik een stukje op de site van de PvdA in Achtkarspelen moet plaatsen, daarom nu nog een bijdrage uit die op zich wel vrij enerverende week. Eigenlijk was dinsdag acht mei een hoogtepunt. Want die dag werd ik officieel Niet-Roker. Het geval wil namelijk dat het toen precies een jaar geleden was dat ik m’n laatste sigaret had opgestoken. En dat jaar was belangrijk, zo had een deskundige mij ooit verteld. Want gedurende dat eerste jaar ben je iemand die ‘probeert te stoppen met roken’. Maar na een jaar passeer je een mijlpaal, dan hoor je erbij, dan ben je een Niet-Roker. Ik geniet van die nieuwe status.

Een jaar, bijna als vanzelf gaan je gedachten terug naar twaalf maanden geleden. Ik stopte op acht mei. Aan mijn omgeving vertelde ik dat ik verwachtte dat er een jaar later, op acht mei 2018 (dit jaar dus) wel een nieuw college zou zijn. En dan zat mijn werk erop. Curieus eigenlijk, dat ik er nog maar een jaar gelden niet over piekerde om nog ‘ns een ronde mee te willen in een nieuwe raadsperiode. Ik was daar zelfs zo van overtuigd dat ik mij toen een fiets van een paar duizend euro aanschafte. Ik rookte namelijk erg veel, wanneer je daarmee stopt hou je dus ook erg veel geld over (en dat is nog maar één van de talloze voordelen van het Niet Roker zijn). Ik was voornemens die fiets te gebruiken om naar Rome te fietsen. Of naar Santiago, dat mocht ook. In elk geval een kilometer of drieduizend, in m’n eentje, in de zon, gedurende een week of vijf. Nog maar een jaar geleden was dat mijn vastomlijnde plan.

Maar ach, hoe gaan die dingen. Ergens afgelopen herfst bedacht ik me. Omdat het zo goed ging? Omdat Achtkarspelen zulke prachtige ambtenaren heeft? Omdat ik me al 35 jaar zo thuis voel in mijn  partij, de PvdA? Zeg het maar, het zal wel een mix van deze en andere factoren zijn die bijgedragen heeft aan mijn gewijzigde opstelling. Hoe dan ook, ik wilde nog vier jaar bijtekenen als wethouder.

Maar het liep anders. Het CDA achtte samenwerking met het GBA stabieler dan met de PvdA. En dus stop ik binnenkort als wethouder. Maar… die prachtige fiets heb ik nog steeds. En dus zal ik binnenkort wel op pad gaan. Alsof er niets is gebeurd tussen acht mei 2017 en acht mei 2018. Maar zelf weet ik natuurlijk wel beter. Want anders dan toen ben ik inmiddels een trotse Niet-Roker!

Het bericht Een nieuwe status… verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Net als vorig jaar vierden we één mei met een lunch in ’t Suyderhuys, het seniorencomplex in Surhuisterveen. ‘Eén mei vieren’, het klinkt als iets van vroeger. En voor een deel is dat ook zo. Vroeger toen ik nog in een grote stad woonde, veertig jaar geleden ofzo, was het nog iets met rode vlaggen, manifestaties, lange nachtelijke discussies over of het ‘samen met de communisten’ kon of toch niet. En daarna, ik woonde in het buitenland, met prachtige ronkende toespraken waarin om de andere zin het Engelse woord ‘comrades’ (kameraden) klonk. En vervolgens in Fryslân, overdag een bezoekje aan de oudere leden (altijd met een rode roos) en ’s avonds een gewestelijke viering (dat laatste was ook dit jaar mogelijk geweest maar ik was zelf helaas verhinderd). En nu dus alweer de tweede keer een lunch in ’t Suyderhuys.

Maar één ding is onveranderd gebleven en dat is dat we steevast de Internationale zingen. De Internationale, met die mooie gedragen tekst. Ach, misschien gaat het wel niet eens om die tekst, misschien gaat het wel om het gevoel van verbondenheid. Maar toch, die tekst. “Sterft gij oude vormen en gedachten”. Over een oproep tot ‘nieuwe politiek’ gesproken. Bij de PvdA ben je aan het juiste adres. De klassieke, verkalkte instituties, de ingesleten gewoontes, de mores van weleer, de zogenaamde herenafspraken, ze zijn stuk voor stuk alleen maar dienstig om veranderingen tegen te houden. En er moet iets veranderen. De kloof tussen burger en bestuur wordt breder en breder. Bijna de helft van het aantal stemgerechtigden in Achtkarspelen stemt niet meer, herkent zich dus niet in de lokale politiek. Wanneer de kiesedeler niet bepaald zou worden aan de hand van het aantal uitgebrachte stemmen maar op grond van het aantal kiesgerechtigde inwoners, dan zouden negen van de eenentwintig zetels in onze raad permanent leeg zijn… Negen! Negen zetels die niets anders zeiden, bij elk voorstel, bij elk initiatief en bij elke motie: “zoek het maar uit, mij kan het niet schelen…” Negen! Er is dus iets mis in de huidige praktijk. Veel mensen voelen zich tekort gedaan, door de bestaande systemen en procedures. “Sterft gij oude vormen en gedachten” zingen we daarom op één mei.

En direct daarna: “Slaafgeboor’nen, ontwaakt, ontwaakt!”. Oei, de emancipatie begint kennelijk hier, bij ons. Bij het verenigen en vertegenwoordigen van diegenen die steevast aan het kortste eind trekken. Omdat hun wieg op de verkeerde plaats stond, ze niet de juiste achternaam hebben, weinig onderwijs hebben genoten, van het platteland komen, zich niet thuisvoelen aan de grachtengordel, homo zijn, een ander dan hier gebruikelijk geloof hebben, een beperking hebben, hun baan kwijt zijn geraakt of omdat ze anderszins niet tot de happy few behoren. We zouden ons tegenwoordig misschien anders uitdrukken, politiek correcter wellicht, maar toch, wanneer een stuk of dertig mensen waarvan het gros op leeftijd, dit zingt, dan klinkt het fantastisch. Dan word je echt wel wakker.

Volgend jaar weer, wat mij betreft opnieuw in ’t Suyderhuys maar ergens anders mag ook. Als de Internationale er maar in blijft!

Het bericht Eén mei verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Zelden zal het mij zo vaak gevraagd zijn als de afgelopen dagen. “Hoe voel je je nu?”. Een vraag die uiteraard zijn aanleiding vindt in de voor velen wat verrassende wending die de coalitieonderhandelingen lijken te hebben genomen. CDA en ChristenUnie praten in eerste instantie verder met GBA. De PvdA staat even aan de zijlijn. Voor veel mensen, de één wellicht wat oprechter dan de ander, is dit reden om de vraag te stellen. “Hoe voel je je nu?”.

En eerlijk gezegd, ik wist dat niet zo goed. Natuurlijk, een politieke reactie is gemakkelijk te geven, maar ik denk dat iedereen dat zelf wel kan bekijken, dus de vraag moet echt op mijzelf en m’n gevoelens worden betrokken. Hoe voel ik mij nu. En dat weet ik dus niet zo goed. Op zich zou je zeggen dat het niet zoveel uitmaakt want een half jaar geleden was ik nog vastbesloten over een zelf geregisseerd vertrek, ik blijf tot de verkiezingen, dan geef ik iedereen een hand en ben ik weer weg. Maar goed, ik ben van gedachten veranderd en nu maakt het kennelijk wel veel uit. Maar wat dan precies? En dan hoor je opnieuw de vraag: “Hoe voel je je nu?”.  Ik wist het niet zo goed, maar gisteravond werd het plotseling een stuk duidelijker. Ik zal proberen dat uit te leggen.

Gisteravond had ik namelijk een bescheiden etentje met vier van onze ambtenaren. De aanleiding lag alweer een aantal maanden achter ons. Ooit, aan het begin van het lange kerstweekend (ik heb daar toen ook een stukje over geschreven) manifesteerden zich een paar helden in onze gemeente. Ambtenaren die hun vrije avond opofferden omdat er iets mis ging met computers of zo. Op zich misschien geen wereldramp maar wel wanneer je je realiseert dat nu juist de mensen met de allersmalste beurs van onze gemeente daar het slachtoffer van waren. De minima moesten vier dagen langer op hun geld wachten. Vier dagen waaronder de kerst… En dat kon niet, dat mocht niet, zo besloten de betreffende ambtenaren. Zij kwamen terug naar het gemeentehuis en bleven tot in de nachtelijke uren doorwerken om de systeemfout handmatig op te lossen.

Ik vond (en vind) dat fantastisch, gaf uiting aan mijn bewondering en van het één kwam het ander, we spraken af snel ‘ns samen uit eten te gaan. Maar dan, stem maar ‘ns zoveel agenda’s op elkaar af. Soms leek het te lukken maar dan viel er op het laatste moment weer iemand uit (meestal ik). Uiteindelijk heeft het dus tot tien april(!) geduurd voordat ik met vier van deze helden aan tafel zat. Tien april, een prachtige voorjaarsavond, en we spraken over de kerst. Over hoe het gegaan was en over dat ze er eigenlijk heel mooie herinneringen aan hadden. Over dat ze toen pizza’s hadden laten komen en over de dankbaarheid van de mensen die soms letterlijk contant geld kregen omdat het overboekingssysteem niet goed functioneerde. Over dat dat de momenten zijn waarop je je heel duidelijk realiseert waarvoor je het allemaal doet.

Dat zinnetje ‘waarvoor je het allemaal doet’ bleef in m’n hoofd resoneren. En plotseling wist ik het antwoord op de vraag “Hoe voel je je nu?”. Ik miste dat gevoel. Dat gevoel was ik de afgelopen dagen kwijt geweest. Meer dan ooit tevoren. Lang geleden werd ik lid van de PvdA omdat ik vond dat de samenleving eerlijker georganiseerd moest worden. Later rolde ik van de ene functie in de ander. Maar steeds was er dat doel, voor iedereen moest de toekomst kansen bieden, elk dubbeltje moest een kwartje kunnen worden. En dan komt kennelijk toch onvermijdelijk het moment dat je het even kwijt bent. Je gaat naar een vergadering omdat die in je agenda staat, je leest een stuk omdat het in je mailbox zit, je fiets naar kantoor omdat het je werk is. De afgelopen week had ik de -voor mij gelukkig toch nog wat bevreemdende- ervaring dat dat gevoel even weg was. Ik kon dus zomaar ingewisseld worden. Goed, een keurige les in bescheidenheid natuurlijk, maar kennelijk maakt het niet zoveel uit wie er nu wel of niet wethouder is. En dat vind ik dus een rotgevoel! Want ik ben ervan overtuigd dat wij wel het verschil maken, dat een sterke PvdA wel een bijdrage kan leveren en dat zullen we, wel of niet in het college, doen ook! Daar hebben onze kiezers recht op. Na het etentje fietste ik naar huis. Opgetogen deze keer. Ik wist weer waar ik het voor deed. Geweldige mensen toch, die ambtenaren van ons!

Het bericht Het gevoel verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Negen uur had er in de uitnodiging gestaan. 21 maart, negen uur ’s avonds, het tijdstip waarop de verkiezingsavond in de raadszaal van Achtkarspelen zou beginnen. Ik was in het gemeentehuis, maar nog op m’n kamer. Met een laatste kop koffie keek ik naar NPO 1. De exitpolls van Utrecht kwamen in beeld. De PvdA gehalveerd. Shit. Ik haalde diep adem, deed de tv uit en liep naar de raadszaal toe. Daar was het nog vrij rustig, maar het eerste stembureau was al geteld, misschien waren het er ook wel al twee.  De uitslag werd in een staafdiagram in beeld gebracht. Ik schrok me wild. Als dit zo door ging zou de PvdA op één zetel in plaats van de huidige drie uitkomen. Onthutst weer even terug naar m’n kamer. Met een echt aller- allerlaatste kopje koffie wiep ik een blik in de Leeuwarder Courant. M’n oog viel op een berichtje over het laatste mannetjesexemplaar van de noordelijke witte neushoorn. Het dier was stokoud geworden maar nu vanwege allerlei lichamelijke ongemakken geëuthanaseerd. Hij had ook een bijnaam gekregen. ‘The last man standing’. Ach, het arme beest. Ik bedacht dat ik op dat moment waarschijnlijk de enige persoon in het gemeentehuis was die wist hoe het dier zich gevoeld moest hebben. De allerlaatste. Er stond een foto bij. Een dierenoppas voerde hem iets. Het leek wel een worteltje. Een worteltje. Voor deze ooit ontzagwekkende kolos. Toen ik in zuidelijk Afrika woonde kwamen we zo af en toe ook in gebieden waar neushoorns (een andere variant) rondliepen. Steevast werden we dan gewaarschuwd. Neushoorns vallen niet alleen aan als ze jongen hebben, niet alleen als ze honger hebben, maar ook gewoon, als ze een slecht humeur hebben. En neushoorns hebben echt heel vaak een slecht humeur. Kom je er dus eentje tegen, spring dan in je auto en rij weg. Bij voorkeur een beetje snel want als een neushoorn een auto aanvalt dan verliest de auto. En nu kreeg deze schrik van de savanne een worteltje… Ach… Misschien was het dan ook echt wel tijd geweest voor die euthanasie, je gunt zo’n beest toch z’n waardigheid. Ik besloot dat het met de PvdA in Achtkarspelen nooit zo ver zou komen. Al zou ik dan de laatste sociaal democraat in de raad zijn, aan mijn strijdlust zou nooit iemand hoeven twijfelen. Ik sprong op en beende terug naar de raadzaal. In gedachten groeide mijn verontwaardiging. Een worteltje. Hoe durven ze. Maar dan kenden ze de PvdA van Achtkarspelen nog niet!

Terug in de raadszaal waren er al veel meer stembureaus geteld. En het beeld was spectaculair gewijzigd. De PvdA naar een royale twee zetels. En nog mooier, Groen Links ook een zetel. Samen drie. Natuurlijk, wij waren stemmen kwijt geraakt. Maar veel minder dan Groen Links, de debutant op dit bal, had gekregen. En dan wordt de som wel heel eenvoudig: links had gewonnen.

Mijn partijgenoten hadden er begrip voor dat ik hen even alleen liet en mij bij het Groen Links tafeltje voegde. Allereerst feliciteerde ik hen, Tjitske, hun lijsttrekker, was in de raad gekozen. Een prachtig resultaat. En toen nog een tweede felicitatie. Want op 21 maart 2018 hadden meer mensen links gestemd dan vier jaar daarvoor. Achtkarspelen had de sociale agenda zoals het huidige college die tot de zijne had gemaakt, gewaardeerd. Goed, de PvdA had een zetel verloren. Ik hield dan ook niet op met te zeggen dat bescheidenheid mij past en dat is geen toneelspel, dat is niet voor de bühne, dat vind ik echt! Maar links had per saldo wel mooi gewonnen. En dat dit nu verdeeld was over twee partijen deed daar niets aan af, integendeel, hier ligt een opdracht van de kiezer om de samenwerking op te zoeken. Linkse samenwerking. En dat gaan we doen. Aan ons de uitdaging om ervoor te zorgen dat toekomstige historici de 21ste maart 2018 beschouwen als het begin van de Linkse Lente in Achtkarspelen.

Het bericht De Linkse Lente is begonnen verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.