Poliflw

In 10 jaar tijd van “Graanrepubliek naar Traanrepubliek”

Het overgebleven college treurt om de breuk. 5e wethouder in 10 jaar tijd haalt de eindstreep niet. En zo was het de afgelopen tijd weer flink raak in de gemeente Oldambt. Sociale- en regionale media puilden uit van de negatieve klanken die het al zo mooie gebied van rust, stilte, uitgestrekte landschappen en polder tot een absoluut nulpunt heeft doen dalen. Weliswaar waren er ook positieve klanken te melden aan de boorden van het Oldambtmeer in de vorm van het jaarlijks terugkerend ‘gratis’ evenement Pura Vida. Waar maar liefst 11.000 bezoekers op afkwamen. Aan de boorden van het Oldambtmeer konden de bezoekers hun hart ophalen. Er werd door het Noord Nederlands Orkest een concert gegeven en ode gebracht aan de in 2016 overleden wereldster ‘Prince.’ En, zo was overal te lezen, alsof de duvel er mee speelde begon het ook daadwerkelijk te regenen toen het wereldberoemde nummer ‘Purple Rain’ ten gehore werd gebracht. Kan niet mooier … hoewel?

Hoe ironisch je het ook wil hebben. Viel de rest van het Oldambt min of meer ook van de regen in de drup, want waar de sfeer tijdens Pura Vida aan de al zo prachtige uitgestrekte boorden van het Oldambtmeer uitstekend was, was het crisis in de coalitie. Niet alleen pakten donkere wolken zich samen boven het nummer ‘Purple Rain,’ maar waren er ook donkere wolken zichtbaar boven het college met toen nog de Socialistische Partij in de coalitie. Een breuk was onafwendbaar en zo zij geschied. In Oldambt is het zo langzamerhand een sport aan het worden. Afwachten welke wethouder als eerste de handdoek in de spreekwoordelijke ring werpt. Opvallend hierbij is dat de mannen in de absolute meerderheid zijn, maar dat doet aan de ernst van dit politieke debacle natuurlijk niks af. Er mag keihard geconcludeerd worden dat de gemeente Oldambt een fiasco is en dat de fusie eigenlijk nooit had mogen plaatsvinden in 2009. De gemeente Oldambt is te groot en er wordt teveel geïnvesteerd in projecten waar géén geld voor is en waar de inwoners niet op zitten te wachten. Die zien liever dat een zwembad of bibliotheek open blijft een begraafplaats begaanbaar is en sociale voorzieningen betaalbaar zijn en blijven. Van de geschiedenis wordt niks geleerd zo blijkt. Sterker nog, het herhaalt zich continu en dat is waar het nu juist steeds mis gaat. De herhaling van zetten.

De Blauwe Stad moest en zou het ‘Venetië’ van het noorden worden. Rijke westerlingen konden er in kapitale villa’s genieten van de rust, ruimte en stilte die de gemeente Oldambt te bieden heeft. En nog steeds te bieden heeft, maar er was één probleempje; de westerlingen kwamen niet! De centen kwamen niet naar het noordoosten en er moest (belasting)geld bij om het project te financieren. De statige villa’s gaan nu voor een appel en een ei weg. En wat heeft men nu geleerd van dit financiële debacle? Niks … wat nu. Er moet toch ergens een ‘reddende engel’ zijn? En die kwam in de persoon van gedeputeerde Henk Bleker. Fuseren was de enige optie. Reiderland, Scheemda en Winschoten. Het moest maar samen. Probleem zo opgelost en minder overheid. Echter zag Henk wel één klein niet geheel onbelangrijk ding over het hoofd! De wereld verkeerde toen in een diepe recessie.

Beste Henk. Inmiddels zijn we in het Oldambt 10 jaar verder en wat heeft het Oldambt de afgelopen 10 jaar gebracht. 5 wethouders zijn inmiddels al afgehaakt, de schulden stijgen, de lasten worden hoger, de dorpen verpauperen, de werkgelegenheid stagneert al jaren, mensen trekken weg, projecten worden gefinancierd met dure leningen waarvan het nog maar de vraag is of dat geld ooit terugkomt. Statige panden gaan voor één euro over de toonbank, rechtszaak na rechtszaak wordt verloren en zo kan ik nog wel even doorgaan. De al zo mooie prachtige uitgestrekte Graanrepubliek Oldambt is in 10 jaar tijd afgekalfd naar een Traanrepubliek, omdat men recalcitrant is en niet van de geschiedenis wenst te leren. Hoe koppig en naïef kan je zijn.

Er werd geschreven dat men Kees Swagerman als wethouder zouden gaan missen, maar persoonlijk geloof ik daar niet zo in. Als je op het stupide idee komt om een begraafplaats te gaan voorzien van een strandrolstoel en jezelf wenst te verheerlijken aan peperdure prestige projecten van geleend geld dan ga je letterlijk over lijken en dan is het juist goed dat Kees niet langer als wethouder aanblijft. Kees zat er kennelijk alleen maar voor zichzelf en niet voor de inwoners en nabestaanden. En dat wethouder Laura Broekhuizen Kees zal gaan missen, want het was toch een soort ‘maatje’ geworden, is natuurlijk een volkomen logische reactie als je samen op het pluche zit van een luchtkasteel die op drijfzand is gebouwd. Moet de vraag niet heel simpel luiden; ‘Zullen de inwoners tevens kiezers Kees ook missen als ‘hun’ wethouder?’ Ik denk gezien bovenstaande van niet. De inwoners moeten het maar weer doen met een half gebakken college die wéér de eindstreep niet haalt. Het zoveelste kenmerk van een gefuseerde gemeente die op sterven na dood is. Van Graanrepubliek naar Traanrepubliek. Mogen de inwoners van het mooie Oldambt een tissue voor de tranen…?

Ralph Weber

Passen en meten in drie agenda’s, het dagelijkse probleem van managers en wij zijn dat helemaal niet.

Engel Modderman drinkt zijn  koffie en ik kijk toe. We zijn in gesprek, het onderwerp is het leed in de wereld en automatisch hebben wij het over de  troonswisseling..

Troonswisseling

Hoe zou het er eigenlijk voorstaan met de troonswisseling bij de VCP? Engel is 67 jaar. Hij ziet er weliswaar iets jonger uit, strijdbaar ook, maar toch, ik vraag het hem.

“Nog helemaal niet aan de orde, integendeel, ik vind het een zegen om het raadswerk te kunnen doen. In ieder geval ga ik mij in (2022) nog eens kandidaat stellen voor nog een periode van vier jaar”.

Toch wil ik weten of Engels’ opvolger er al klaar voor is. “Daar wordt uiteraard aan gewerkt”, bromt Engel. Hij schijnt nu al ongeduldig.

Landelijke ambities

Omdat ik kennelijk toch bezig ben een gevoelige snaar te raken breng ik het gesprek op het lokale karakter van de VCP. De partij is alleen actief in de gemeente Oldambt in Noordoost Groningen, de voormalige graanrepubliek, waar het Nederlandse communisme eens groot was. Ik vraag of de VCP plannen heeft zich ooit landelijk te manifesteren en ik verwacht een duidelijk ‘nee’ te horen.

Engel Modderman zucht eerst diep en begint vervolgens, bijna automatisch, te vertellen, dat die vraag hem al zo vaak is gesteld, dat hij het antwoord kan dromen. De VCP wil dat wel, maar dan moet er eerst een stevige basis zijn.

Nu moet ik natuurlijk vragen waarom die stevige basis er nog steeds niet is, maar ik zeg even niets. Iets anders trekt mijn aandacht, afdwalende gedachten. Engel zegt plotseling dat er momenteel geprobeerd wordt een VCP-afdeling in  Nijmegen wordt opgericht. Veel meer wil hij daar nog niet over zeggen. Ik vraag ook niet verder, ik zal er nog wel achter komen.

Groeiproblemen

De VCP houdt kantoor in Winschoten. Het kantoor is drie dagen per week geopend voor bezoekers. Sommigen komen op de koffie, voor een praatje. voor de gezelligheid, maar er komen ook veel inwoners van de gemeente met problemen van persoonlijke aard.

De plannen van de Provincie Groningen komen aan de orde. Het rapport Grenzeloos Gunnen, waarin werd geconcludeerd, dat herindeling noodzakelijk was en er in 2018 na een aantal fusies nog maar zes gemeenten in de provincie zouden moeten zijn, heeft diepe indruk gemaakt op Engel. De VCP is tegen de herindeling. Engel stelt onomwonden dat de laatste fusies nauwelijks iets goeds hebben opgebracht en dat de komende fusies alleen maar heel veel geld gaan kosten, geld dat door de inwoners moet worden opgebracht.

Engel:

“We bezetten nu 3 van de 25 zetels in de raad met daarnaast 4 commissieleden en toch hebben wij enige invloed en ik heb niet echt de indruk, dat wij door collega-partijen niet serieus worden genomen. Ik vind wel dat de VCP  iets meer zetels zouden moeten hebben. De VCP staat een sociaal beleid voor, een beleid van eerlijk delen. Op het huidige beleid heeft de VCP nogal wat aan te merken. Om dat in het voordeel van de meerderheid van de inwoners van Oldambt te kunnen wijzigen hebben wij meer steun en invloed nodig. Ons partijprogramma is weliswaar gebaseerd op de ideologie van Marx, maar anders dan de partij waar ik jarenlang lid van ben geweest, de NCPN, is de VCP niet star en dogmatisch. De VCP is vaker wel dan niet op zoek naar consensus. Dat neemt niet weg, dat de VCP, wanneer wij dat nodig vinden, in actie komt. Ik ben er van overtuigd, dat de inwoners dat op prijs stellen. Daar komt ook nog bij, dat wij druk bezig zijn met het organiseren van politieke scholing. Zodra wij iemand gevonden hebben die dit op zijn of haar schouders kan nemen gaan wij daarmee van start”.

Publiciteit

Alweer een tijd geleden zag ik de laatste aflevering van het VPRO-programma De Grens. Een leuk programma en dat in deze laatste aflevering Engel een hoofdrol zou spelen wist ik niet. Het was voor mij dus ook een verrassing. Na het zien van het programma vroeg ik mij af hoe de bestuurders, de inwoners en de collega partijen hierop zouden reageren. De beelden uit Winschoten waren bepaald niet vrolijk makend. Leuk om Engel even te zien, maar de boodschap……

Engel wil dat wel even toelichten:

“Bij sommige bestuurders en ondernemers was de uitzending niet in goede aarde gevallen. Veel inwoners daarentegen gaven complimenten, zij vonden dat het programma had aangetoond hoe de situatie daadwerkelijk in NO Groningen is. Ik zie het als een voorname taak van de VCP om hierin verandering te brengen en daar zijn wij natuurlijk altijd al mee bezig. Het is echt geen toeval dat onze regio vaak negatief in de publiciteit komt. Blauwestad was nu niet echt een project om heel erg trots op te zijn en nu met de gasboringen voelen de inwoners zich eens te meer tweederangs burgers. Ik zeg het nog maar eens, die herindeling gaat dat niet veranderen, de afstand tussen bestuur en bevolking wordt groter, daar hebben wij inmiddels ervaring genoeg mee. Al dat geld dat er mee gemoeid is kan veel beter besteed worden aan het welzijn van de inwoners op allerlei gebieden”.

Tot slot wil ik weten of Engel Modderman een communistische baby was. Geen rare vraag, want ik begreep kort geleden dat gelovige baby’s ook bestaan. Volgens Engel wordt iedere baby communistisch geboren, namelijk naakt. Hij heeft tot op latere leeftijd nooit geweten wat de politieke overtuiging van zijn ouders was. “Er werd thuis weinig over politiek gesproken”, zegt Engel. Hij kwam er uiteindelijk toch achter dat zijn ouders op de CPN stemden. Ik vraag Engel of communisten nog steeds kinderen eten. “Alleen als ze waren ingeblikt door kameraad Mao, dan wel”, is het antwoord.

Gevraagd naar zijn voorbeelden noemt Engel: Fré Meis, Marcus Bakker en vooral Roelf Meinds, die jarenlang gemeenteraadslid in de toenmalige gemeente Scheemda is geweest en daar een belangrijk communistisch stempel heeft gezet.

Ik neem afscheid van Engel, wens hem succes en moet nog lang nadenken over wat ik heb gehoord. In elk geval staat wel vast dat deze communisten in NO Groningen helemaal niet eng zijn en allerminst gevaarlijk.

Jakob.

De strandrolstoel

Piëteit. Eigenlijk is het niks meer dan een duur woord voor ‘eerbied’ of ‘vroomheid.’ Eerbied voor de doden. Je hoort het woord veel bij plechtigheden zoals de landelijke dodenherdenkingen op 4 mei en recentelijk nog de herdenking van de verschrikkelijke aanslag in Utrecht die helaas 4 doden tot gevolg had. Heel Nederland was geschokt en in diepe rouw gedompeld. Vlaggen hingen halfstok en waren we bij aanvang van sommige voetbalwedstrijden de aanwezigen twee minuten stil. Dit uit piëteit voor de doden en hun nabestaanden. Maar hoever gaat deze piëteit eigenlijk…? Iedere nabestaande waar ook ter wereld heeft het recht om het graf te bezoeken van zijn of haar naasten middels een fatsoenlijk en begaanbaar pad. Logisch lijkt mij … maar helaas is dat niet overal zo.

In de gemeente Oldambt is er een gemeentelijke begraafplaats waar dat helaas niet het geval is. Het gaat om de gemeentelijke begraafplaats in mijn oude woonplaats Oostwold. Of zoals de Oostwolmers in de volksmond zeggen: ‘kerkhof.’ Op deze begraafplaats is een pad waarin de nabestaanden binnenkort, nee het is géén verlate 1-aprilgrap, met een heuse ‘strandrolstoel’ of rollator het graf van hun naaste kunnen bezoeken … en toen werd het stil. Heel stil en vielen de monden wagenwijd open. Klopt dit wel? Dit is toch echt een grap? Kan dit? Mag dit? Is dit niet te armzalig en te armoedig?

Hoe diep kun je zinken wethouder Swagerman. Miljoenen euro’s zijn er de afgelopen jaren geïnfesteerd in megalomane prestigeprojecten zoals een Cultuurhuis, Ziekenhuis, Poort van Winschoten en nu weer een Fietsbrug die aanstaande is waarop de inwoners helemaal niet op zitten te wachten. Miljoenen euro’s zijn er verdampt, maar een simpel begaanbaar pad op een begraafplaats wordt opgelost met een simpele (dood)eenvoudige strandrolstoel die je voor een appel en ei kunt kopen bij de plaatselijke kringloopwinkel. Kom op meneer Swagerman. Hebben dit de nabestaanden en inwoners van Oostwold, uw inwoners, dit nou echt allemaal verdiend? Betalen ze daar bakken aan gemeentelijke belastingen voor? Voor een stoffige strandrolstoel die ergens uit de krochten van een gemeentelijk depot komt, omdat de badgasten van de stranden van de Blauwe Stad er geen gebruik meer van wensen te maken wegens het gebrek aan fatsoenlijke faciliteiten voor gehandicapten?

Wat is er nou mis aan een fatsoenlijk geasfalteerd pad met drainage, zoals op de meeste begraafplaatsen in Nederland gebruikelijk is, waar je weer 10 tot 15 jaar mee voorruit kan? Kost een paar centen maar dan heb je ook wat! Denk dat de inwoners en nabestaanden daar meer baat bij hebben dan fietsen op een fietsbrug waar je bij windkracht 10 vanaf waait, om nog maar te zwijgen van een Poort van Winschoten wat miljoenen kost maar een gruwel voor het oog is. Al is dat laatste dan persoonlijk. Terug naar waar het hier echt om gaat. Een simpel fatsoenlijk begaanbaar pad voor de plaatselijke begraafplaats van Oostwold waar niet alleen ik maar ook vele anderen met mij hun dierbaren helaas hebben moeten achterlaten. Een begraafplaats moet een oase van rust creëren, maar met deze strandrolstoel creëert het eerder een oase van onrust. Willen wij dat. Nee, liever niet!

Laat de strandrolstoel alsjeblieft, hetzij weliswaar een misselijke, verlate 1-aprilgrap zijn. Dan ben je weliswaar als wethouder een leugenaar en ongeloofwaardig, maar je toont wel respect en piëteit voor de doden en hun naasten. Wat is dan uw keuze? Even met de billen bloot en gezichtsverlies lijden of doorgaan met z’n stupide idee in de vorm van een strandrolstoel? Geef de inwoners van Oostwold en de nabestaanden wat ze verdienen. Waar ze recht op hebben. En dat is een fatsoenlijk geasfalteerd pad met drainage die voor iedereen begaanbaar is, mits dit technisch natuurlijk allemaal mogelijk is. Deze mogelijkheid dient voor de nabestaanden en de inwoners van Oostwold te worden onderzocht. Een blijkt van respect een blijk van piëteit. Zo moeilijk kan het toch niet zijn meneer Swagerman…?

Ralph Weber

Nabestaande

Een brief voor MENZIS de grootste zorgverzekeraar in Groningen

Aan zorgverzekeraar MENZIS

Na een aantal bezoeken aan het OZG te Scheemda, voor ons zelf maar ook met anderen, blijkt dat mensen die het ziekenhuis bezoeken zich behoorlijk ergeren aan het vinden van een parkeerplaats. Ook zijn er te weinig parkeerplekken voor minder validen. Wat is hier nou de oorzaak van? Het OZG in Winschoten moest zo nodig verdwijnen en ook Delfzicht te Delfzijl moest sluiten. Dit omdat ,zo beweerde MENZIS, het ziekenhuis in Winschoten verouderd was en Delfzicht wel dicht kon omdat men plannen had om tot één groot ziekenhuis in Oost Groningen te komen. Of men met de bovengenoemde sluitingen nu eens was of niet MENZIS bepaalde en het is nog altijd zo wie betaald die bepaald of in dit geval “het geld gaat voor de mens”. En zo regelen alle zorgverzekeraars hun graaicultuur maar dat terzijde. Het OZG Winschoten moest evenals Delfzicht Delfzijl sluiten en MENZIS maakte iedereen lekker met een mooi groot nieuw ziekenhuis te Scheemda. Op zich een mooi ziekenhuis maar het is gebleken dat het te klein is. Want laten we wel wezen patiënten die verdeeld waren over twee ziekenhuizen moeten het nu doen met één ziekenhuis. Daarbij moeten we ons hart vasthouden, om maar eens in gezondheidsterm te spreken, wanneer men overgaat tot sluiting van het Refaja ziekenhuis te Stadskanaal. Dat is niet te hopen natuurlijk maar ook daar komt sluiting steeds dichterbij. Wij willen maar aangeven dat het OZG te Scheemda ongetwijfeld dan nog meer patiënten krijgt te verwerken wat nu al niet mogelijk is. Nu al is het zo dat de spoedafdeling van het OZG te Scheemda regelmatig patiënten door moet verwijzen naar andere ziekenhuizen omdat men stomweg vol is.

Een slechte zaak MENZIS. Dus het hele parkeerprobleem is te wijten aan het feit dat het nieuwe ziekenhuis te Scheemda te klein is. En dat heeft te maken met een bezuiniging die doorgevoerd is door MENZIS als grootste zorgverzekeraar in onze provincie Groningen. En had MENZIS dit dan fout ingeschat? Nee, is het antwoordt! Het is heel simpel: Wanneer het ziekenhuis groter was gebouwd en meer capaciteit had dan had het ziekenhuis meer patiënten kunnen verwerken maar meer patiënten kosten meer geld en daar zit hem de crux. De redenering van MENZIS is deze: Er zijn een aantal bedden beschikbaar en vol is vol komen er meer bedden dan kan men meer patiënten opnemen en dat kost geld en dat is voor MENZIS geen optie want zoals wij al eerder noemden bij MENZIS geldt ook de regel “Eerst het geld en dan de mens” en niet andersom. En het is dan ook daarom dat je voor een kleine ingreep bij een chirurg weken moet wachten voor je geholpen kan worden in het OZG te Scheemda. Dat is MENZIS als het voor een “mens” is.

Namens de VCP

Engel Modderman

Even voorstellen:

Mijn naam is Johan Meezen, leeftijd is 59 jaar, ben getrouwd en wij hebben een zoontje van bijna 4 jaar, zins begin 2018 weer wonende in Winschoten. Daarvoor 8 jaar in het rustieke, maar o zo mooie Drieborg gewoond. Nadat ik 28 jaar als elektromonteur werkzaam ben geweest voor een installatiebedrijf in onze gemeente werk ik inmiddels alweer 13 jaar als inspecteur van elektrische installaties en aanverwante zaken ook weer bij een bedrijf in deze gemeente. Boeiend werk, zeker ook doordat je hierdoor bij vele bedrijven, organisaties, stichtingen, gemeenten, etc over de vloer komt. Mijn werk heeft mij altijd met mensen van hoog tot laag in contact gebracht aangezien ik altijd geïnteresseerd ben in een ander zijn doen en laten ga ik nooit met tegenzin naar mijn werk.

In oktober 2017 ben ik als commissielid voor de VCP toegetreden tot de partij, na een kennismakingsgesprek met Engel Modderman en Jan Kenter, twee van de drie raadsleden van de VCP, werd mij gevraagd toe te treden tot deze partij. Na wat bedenktijd heb ik toegestemd, mede doordat ik mij maatschappelijk betrokken voelde, over veel zaken een mening heb maar deze alleen via de zijlijn kon ventileren en mij dit geen voldoening meer gaf. Komende uit een rood nest en ook altijd op deze partij te hebben gestemd, zowel landelijk als lokaal, kwam voor mij de switch toen deze gemeente ging herindelen en de mogelijkheid werd geboden om op de VCP te stemmen, wat ik ook prompt heb gedaan. Waarom? Doordat deze partij staat voor wat men zegt, opkomen voor burgers in de verdrukking in de breedste zin van het woord, hulp biedt aan burgers welke in moeilijkheden zijn geraakt bij bedrijven, organisaties en stichtingen. En last but nog leest de VCP is een ietsje tegendraads wat mij ook wel aanspreekt.

Tot nu toe bevalt het commissiewerk mij wel, het bezoeken van diverse bijeenkomsten geeft je vaak boeiende inzichten en het aangaan van nieuwe contacten om een breed netwerk op te bouwen is essentieel hierbij.

Zaken welke mijn interesse hebben zijn: leefbaarheid in de ons omliggende dorpen waarborgen, werkgelegenheid voor onze burgers, woon-, jeugd en ouderenbeleid, zorgdragen dat we een veilige en duurzame omgeving aan de komende generatie doorgeven.

Zaken waar ik een hekel heb zijn: prestige projecten binnen onze gemeente terwijl er wordt bezuinigd op het sociaal domein.

Mijn motto: zorg eerst voor je burgers zodat deze financieel onafhankelijk kunnen zijn en zorg dat je de infrastructuur inclusief het beeld wat bij bezoekers beklijft op orde hebt.

Was getekend,

Johan Meezen

VCP.

Ze zeggen dat het openbaar vervoer voor de armen is. Nou, ik heb nieuws voor je: de echte armen lopen.

Na een paar zware ruzies met conducteurs in het openbaar vervoer en ook wat boetes achter de kiezen, voorzag ik dat de situatie binnenkort, zeer binnenkort, uit de hand zou lopen. Mijn zonder kaartje reizen, men noemt dat zwart reizen, zou uitmonden in een verblijf op het politiebureau. Als je dat ziet aankomen, zoals ik, dan blijft er nog maar één optie voor een verstandig, arm mens over: lopen.

En zo loop ik dus. Ik woon aan de rand van de stad en van daar naar het centrum is het precies een half uur wandelen. Dat weet ik omdat het geklokt heb. Het is 7 minuten met de tram. En even ten overvloede, het is 13 minuten met de trein van Rotterdam naar Dordrecht, de stad waar ik opgegroeid ben. Het is een soort trots als ik wandel. Lijden, loutert, zeg ik altijd. En in armoede is trots. Dus loop ik met mijn rug recht de route richting binnenstad. Nou ja, trots, als er dan een tram passeert, en dat gebeurt op zo’n wandeltocht zeker 7 keer, dan buig ik mijn hoofd. Voel ik mij vernederd. Voor mijn gevoel hoor ik al die passagiers en conducteurs zich kapotlachen als zij mij voorbijrijden. Kijk, die stumper nou eens. Die hebben we gebroken.

Auto’s passeren mij ook, maar die spelen geen rol in mijn wereld. Alleen als levensbedreigers. Nu heb ik het geluk dat in Rotterdam de automobilisten welopgevoed zijn en netjes voor mij stoppen als ik een weg moet oversteken. Dat maakt mij dan weer blij. Maar een auto speelt geen rol in mijn leven. Een stuk blik dat ik moet passeren op mijn tocht.

Helemaal blij vanuit financieel opzicht ben ik toch ook weer niet met deze oplossing. Ja, maar goedkoper kan het toch niet, zou je zeggen. Waarschijnlijk niet, maar ook lopen kost geld. Je schoenen verslijten, en je kleding verslijt, met name je broek door de constante wrijving aan de binnenkant van de benen.

Maar er zit trots in lopen en…het is goed voor je.

Ik ben dus sociaal gehandicapt. Kan niet reizen met het openbaar vervoer, wat mijn reikwijdte ontzettend beperkt. Kan niet op vakantie. Kan niet uit eten. Kan niet naar de Efteling. Kan niet lid zijn van een sportvereniging. Kan niet naar een concert. Kan zelfs geen eten laten bezorgen. Zeker geen auto. Kan mij niet heugen wanneer ik nieuwe kleding heb gekocht, ja, afgelopen zomer, T-shirtjes van 2 euro.. Geen Adidas voor mij. Ook geen Nike. Laat staan Gucci.

Als mijn oom jarig is in Dordrecht, kan ik daar niet naar toe. Geen geld voor de trein. Komt eigenlijk wel goed uit, want ik heb ook geen cadeautje. Geen geld voor.

Wat kan een sociaal gehandicapte dan wel, behalve thuis voor de buis zitten. Ja. Eén keer per dag ga ik naar buiten, naar de supermarkt en koop daar voor 25 cent een blikje cola. Dan ga ik naar één van de pleinen in mijn buurt en ga daar op één van mijn vaste bankjes zitten. Dan klik ik dat blikje cola open, en drink het zo over een half uur verspreid, slokje bij slokje op. Dat is dan mijn feest van de dag.

Af en toe komt er wat bezoek. Moet je in Rotterdam kieskeurig mee zijn want ze maken misbruik van je waar je bij staat. Dus ben ik vaak liever alleen, want goed gezelschap, dan met zo’n collega armoedzaaier die mijn kale koelkast plundert tot nog verdere leegte.

Lezen doe ik veel. Er is een voorziening hier waar je gratis boeken kan halen, 25 wel, als je wil. Het zijn niet de allernieuwste, maar dat mag de pret, zeker met boeken, niet drukken. Kleding heb ik van de kledingbank, en eten heb ik van de voedselbank. En zo komt Jan Splinter door de winter.

Maar armoede beperkt je leven. Er is een oplossing voor de spullen. Je went er aan altijd tweedehands troep te hebben, altijd eten over de datum. Een tweederangs burger te zijn. Want daar komt het op neer. Toch. Maar die eenzaamheid, die beperking van je mobiliteit, van je kunnen doen. Dat vreet. Die monotonie die je niet kan doorbreken. Je kijkt tv, en dan zie je Amsterdam, wil je naar toe. Je ziet Groningen, wil je naar toe. Terschelling, Italië, India, Dordrecht. NIETS KAN. Dan de reclame, koop dit, koop dat. IK KAN NIETS KOPEN. Sterker nog ik ben zeker 6 jaar lang al niet meer in een andere winkel dan een supermarkt geweest. Simpel omdat ik in een winkel niets te zoeken heb. Er is geen lol aan winkelen met een lege portemonnee.

En toch…zij kijken op mij neer. Die schooier, die armoedzaaier. Maar ik kijk op hun neer. Ik probeer het niet te laten merken. Want anders hebben ze door dat ze mij niet gebroken hebben. En je moet “hun” nooit te veel kennis geven. Ik zie mijzelf als een moderne monnik. In mijn armoede schuilt mijn nederigheid, en in mijn nederigheid schuilt mijn menselijke waarde. En dus, ondanks al die ontberingen, leven aan de onderkant van de maatschappij, sociaal gehandicapt zijn, en dus ondanks of misschien juist wel daarom, zeg ik: Lijden, loutert.

Ik weet dat ik mijn lot met velen deel. En dat geeft weer een beetje warmte rond deze kerstmis. Het is misschien een dooddoener, maar ik zeg het toch: gedeelde smart is halve smart.

Goede kerst mensen!!!!!