Poliflw

In een tijdperk waarin toegankelijkheid een steeds belangrijker thema wordt in onze samenleving, heeft Breda een significante stap voorwaarts gezet. Dankzij de inzet en het initiatief van LPF Breda is de motie vreemd “Breda toegankelijk in woord en geschrift” bijna unaniem door de gemeenteraad aangenomen. Deze motie, een pleidooi voor het toegankelijker maken van de politieke besluitvormingsprocessen voor alle inwoners, heeft geleid tot een concrete en zeer welkome verandering: het ondertitelen van raadsvergaderingen en sessies.

Vanaf gisteren is deze innovatie een realiteit geworden, en het markeert een belangrijk moment voor de lokale democratie in Breda. De ondertiteling van de raadsvergaderingen en sessies zorgt ervoor dat iedereen, ongeacht eventuele gehoorbeperkingen of andere belemmeringen, de debatten en besprekingen kan volgen. Dit is een cruciale ontwikkeling, omdat het deuren opent naar een inclusievere participatie van burgers in de politiek. LPF Breda streeft naar een gemeente waarin iedereen mee kan doen, waarin iedere stem telt en gehoord wordt.

Door de toegankelijkheid van de gemeenteraadsvergaderingen te verbeteren, wordt een essentiële stap gezet naar een transparantere en meer toegankelijke lokale overheid. De impact van deze maatregel kan niet worden onderschat. Voor veel mensen met een auditieve beperking vormt dit een brug naar betere betrokkenheid bij en begrip van lokale politieke kwesties. Het toont een erkenning van de behoeften van alle inwoners van Breda.

Deze vooruitgang in Breda kan ook dienen als een inspirerend voorbeeld voor andere gemeenten in Nederland. Het onderstreept het belang van toegankelijkheid in de politieke arena en biedt een model voor hoe technologische oplossingen kunnen worden ingezet om de participatie van burgers te verbreden. Het initiatief van LPF Breda, met medeondertekening van SP, Breda Beslist en Partij voor de Dieren en de bijna unanieme steun van de gemeenteraad tonen een gezamenlijke inzet voor een samenleving waarin iedereen mee kan doen.

Na zes maanden van intensieve onderhandelingen is de ruzie tussen de directie van begraafplaats Zuylen en een groep nabestaanden eindelijk opgelost. Woensdag bereikten de partijen een akkoord over het gebruik van het begraafpark en het nieuwe openluchtkunstwerk Adore. Conform de nieuwe afspraken zal er geen versterkte muziek of evenementen plaatsvinden, maar wel één keer per dag een uitvaart en zes keer per jaar een lezing in de nieuwe buitenaula. In juni ontstond er veel commotie toen directeur Roel Stapper bij Omroep Brabant aankondigde plannen te hebben om van de begraafplaats een soort recreatiepark te maken. Dit nieuws, inclusief de mogelijkheid van een optreden van dj Tiësto, veroorzaakte ongenoegen bij veel nabestaanden.

Dankzij een mediator is er nu een akkoord bereikt. “Alles moet in lijn zijn met rouw en rust,” verklaart Iwan Dienjes van de Bredase LPF-fractie, woordvoerder voor de nabestaanden. In het opgestelde regelement van orde staat dat alles in overeenstemming moet zijn met sereniteit en eerbied, wat betekent dat er geen festivals of bandoptredens zullen zijn. Belangrijke nieuwe afspraken omvatten tijdige communicatie van evenementen via een bord bij de ingang en op de website van Zuylen. Dit zorgt ervoor dat bezoekers weten wanneer er iets te doen is en dat er na afloop weer rustig gerouwd kan worden. Extra regels voor uitvaarten in het kunstwerk Adore omvatten beperkingen op geluidsniveaus en een verbod op drinken en roken bij het kunstwerk. Medewerkers van Zuylen begeleiden bezoekers naar de buitenaula om verstoring van de rust te voorkomen. Dienjes merkt op dat de onderhandelingen relatief soepel verliepen, ondanks eerdere frustraties.

Veronique Graumans, benadrukt dat deze situatie voorkomen had kunnen worden met betere communicatie. De Raad van Toezicht van Zuylen, vertegenwoordigd door voorzitter Ietje de Werd, erkent fouten in de communicatie met de nabestaanden en belooft verbetering in toekomstige projecten. Dit akkoord markeert een belangrijke stap in het oplossen van een langdurig conflict, waarbij beide partijen hebben samengewerkt om een oplossing te vinden die zowel respecteert de wensen van de nabestaanden als de noodzaak van vernieuwing voor de begraafplaats.

Directeur Roel Stapper’s visie om de begraafplaats om te vormen tot “Park Zuylen” stuitte op hevige weerstand van nabestaanden, die de begraafplaats zagen als een heilige plek van herinnering en rouw. Dit conflict bracht belangrijke vragen aan de oppervlakte over de rol van begraafplaatsen in onze moderne samenleving en de manier waarop we onze doden herdenken en eren.De emotionele reacties van de nabestaanden, resulterend in een petitie en heftige discussies, belichtten de diepe verbondenheid die mensen voelen met plaatsen van laatste rust. De kwestie van respect, communicatie en betrokkenheid van de gemeenschap bleek cruciaal in het vormgeven van de toekomst van dergelijke heilige plaatsen.

Uiteindelijk leidde het inschakelen van een bemiddelaar tot een akkoord dat zowel respect toont voor de tradities als ruimte biedt voor subtiele vernieuwing. Dit akkoord illustreert het belang van dialoog, begrip en compromis bij het navigeren door complexe sociale en culturele kwesties.Het verhaal van Begraafplaats Zuylen is een leerzame casus die de complexiteit van verandering binnen traditionele ruimtes laat zien. Het toont aan dat, hoewel verandering onvermijdelijk is, deze met zorg, respect en betrokkenheid van alle belanghebbenden benaderd moet worden. Zo blijven de essentiële waarden van respect en eerbied behouden, terwijl we ons aanpassen aan de evoluerende behoeften van onze samenleving.

De vrijheid van meningsuiting en het recht op demonstratie zijn pijlers van een democratische samenleving. Deze rechten zijn echter niet absoluut en kunnen worden beperkt om de openbare orde, veiligheid en andere maatschappelijke belangen te waarborgen. De onlangs gehouden ‘informatie- en trainingsmiddag’ door Extinction Rebellion (XR) in Breda roept vragen op over de grenzen van deze rechten en de rol van de gemeente in het handhaven ervan.

Vrijheid versus Veiligheid

In reactie op onze vragen, stelt het college van Breda dat demonstreren een grondrecht is dat gefaciliteerd moet worden. Echter, zoals de antwoorden suggereren, zijn er omstandigheden waaronder dit recht kan worden ingeperkt. Wat het college nalaat te benadrukken, is dat de methoden en uitspraken van XR niet zonder risico zijn voor de openbare orde en veiligheid. Het feit dat XR-trainers politiegeweld zien als “goede publiciteit” suggereert een bereidheid tot provocatie die de veiligheidsdiensten onnodig kan belasten.

Burgerlijke Ongehoorzaamheid als Methode

Het college geeft aan dat XR de grens opzoekt van het demonstratierecht door burgerlijke ongehoorzaamheid te propageren. Hoewel de rechterlijke macht ruimte laat voor burgerlijke ongehoorzaamheid, is dit een glibberige helling. Methoden die de openbare orde in gevaar brengen, zoals de blokkade van de A12, stellen zowel de autoriteiten als de samenleving als geheel voor een dilemma. Dergelijke acties kunnen averechts werken en het publieke debat over klimaatverandering polariseren, in plaats van constructieve oplossingen aan te dragen.

Effectiviteit en Maatschappelijke Verantwoordelijkheid

Het college lijkt het aan de politiek over te laten om te beoordelen of burgerlijke ongehoorzaamheid effectief is in het bewerkstelligen van beleidswijzigingen. Dit standpunt ontwijkt echter de essentiële vraag of radicale acties zoals die van XR daadwerkelijk bijdragen aan het aanpakken van klimaatverandering en milieuproblemen, of enkel dienen als een middel voor zichtbaarheid en publiciteit.

Subsidies en Lokale Organisaties

De vragen over de betrokkenheid van Stichting Tientjes, een lokaal initiatief, in het faciliteren van de XR-cursus blijven onbeantwoord. Hoewel het college benadrukt dat de stichting geen subsidie ontvangt, roept dit de vraag op in hoeverre de gemeente invloed moet of kan uitoefenen op organisaties die XR indirect ondersteunt.

Conclusie

Het college van Breda heeft de verantwoordelijkheid om de balans te bewaren tussen grondrechten en de handhaving van de openbare orde. Terwijl het belangrijk is om ruimte te geven voor demonstratie en vrijheid van meningsuiting, mag dit niet ten koste gaan van de veiligheid en het welzijn van de gemeenschap. De reactie van het college op onze vragen toont een bereidheid tot het faciliteren van deze rechten, maar mist een kritische blik op de potentiële risico’s die groepen als XR met zich meebrengen. Het wordt tijd dat we ons afvragen waar de grens ligt, en welke rol de gemeente moet spelen in het trekken ervan.

Op 17 juni werden wij via een artikel op de website van omroep Brabant op geinformeerd over de opmerkerlijke plannen van begraafplaats Zuylen in Breda.  Het artikel beschrijft de ambitie van begraafplaats Zuylen in Breda om te transformeren tot Park Zuylen, een recreatiegebied dat meer ‘sexy’ en toegankelijk moet zijn. Hoewel de begraafplaatsdirecteur beweert dat deze veranderingen nodig zijn om het voortbestaan van de begraafplaats te waarborgen, is deze verschuiving naar commercialisering een verontrustende trend die essentiële waarden en respect voor de dood en overledenen ondermijnt.

Geld verdienen aan de dood en de ondergang van respect

Allereerst is het uiterst zorgwekkend dat de begraafplaats als een winstgevende onderneming wordt gepresenteerd, waarbij het genereren van inkomsten de hoofddoelstelling lijkt te zijn. Het idee dat de dood wordt uitgebuit als een zakelijke kans, waarbij de begraafplaats afhankelijk is van het aantrekken van nieuwe klanten, is moreel verwerpelijk. Het zou moeten gaan om het respectvol omgaan met de overledenen en het bieden van troost aan nabestaanden, in plaats van het najagen van financieel gewin.

Daarnaast wordt de begraafplaats nu gepositioneerd als een entertainmentlocatie, met vermelding van concerten en zelfs de mogelijke aanwezigheid van DJ Tiësto. Het feit dat de begraafplaats wordt gebruikt als decor voor recreatieve activiteiten en amusement, ondermijnt het intrinsieke karakter van een begraafplaats. Een begraafplaats hoort een serene omgeving te zijn waar mensen in alle rust kunnen rouwen en hun overleden dierbaren kunnen herdenken.

Het organiseren van concerten en andere evenementen op een plek die bedoeld is voor rouw en reflectie, getuigt van een schrijnend gebrek aan respect en medeleven. Bovendien wordt er gesproken over het opwaarderen van graven en urnen om ze “protseriger en uitbundiger” te maken. Deze nadruk op uiterlijk vertoon en materiële extravagantie is volkomen misplaatst in een omgeving die zou moeten draaien om respect, nederigheid en emotionele verbondenheid. Het is zorgwekkend dat er meer belang wordt gehecht aan het tonen van status en weelde in plaats van aan het herdenken en eren van de overledenen.

Kortom, de veranderingen die worden voorgesteld voor begraafplaats Zuylen getuigen van een verontrustende trend van commercialisering en verlies van respect voor de dood en overledenen. Het najagen van financieel gewin, de nadruk op entertainmentwaarde en materiële vertoningen op een begraafplaats zijn moreel verwerpelijk en tasten de integriteit van een dergelijke heilige plek aan. Het is van cruciaal belang om de diepere waarden van respect, nederigheid en compassie te behouden bij het omgaan met de dood en het herdenken van dierbaren.

Verdriet, woede en onrust bij nabestaanden. Tijd voor actie!

Afgelopen maandag 17 juli  kwamen zo’n vijftig woedende nabestaanden bijeen om te protesteren tegen de schaamteloze vernieuwingsplannen van begraafplaats Zuylen in Breda, en natuurlijk was LPF Breda ook van de partij. Onder leiding van directeur Roel Stapper transformeert de begraafplaats in een kermisattractie met een podium en tribune voor muzikale shows. Dit is onacceptabel volgens de aanwezige nabestaanden, die enkel rust en stilte wensen. En dat is volkomen terecht. Om financieel te overleven, heeft directeur Roel Stapper besloten om begraafplaats Zuylen om te toveren tot Park Zuylen, een openbare ruimte voor iedereen. In september wordt er zelfs een nieuw kunstwerk toegevoegd, genaamd Adore. Dit paradepaardje is een arena met een podium en tribune voor allerlei buitenactiviteiten. “DJ Tiësto is zeker welkom om op te treden in Park Zuylen”, aldus Stapper. Deze opmerking schoot bij een aantal nabestaanden volledig in het verkeerde keelgat. Zij willen juist geen muziek of andere onzin op de begraafplaats. Inmiddels is er een petitie gestart die al meer dan vijfhonderd keer is ondertekend. Daarnaast vond er maandag een kleine demonstratie plaats.

Inleiding

Decennialang hebben woonwagenbewoners een belangrijke rol gespeeld in de Nederlandse samenleving. Ze vormen een unieke gemeenschap met een rijke culturele geschiedenis. Helaas is de afgelopen jaren het aantal standplaatsen voor woonwagenbewoners in steden zoals Breda drastisch verminderd. Dit uitsterfbeleid heeft geleid tot problemen voor de woonwagenbewonerscultuur, met verstrekkende gevolgen voor de gemeenschap en het behoud van ons cultureel erfgoed.

Jarenlang uitsterfbeleid

Het uitsterfbeleid voor standplaatsen voor woonwagenbewoners in Breda heeft zijn oorsprong in de jaren ’70 en ’80, toen de Nederlandse overheid het beleid begon te veranderen. De gedachte was destijds dat het stimuleren van een meer sedentaire levensstijl voor woonwagenbewoners zou leiden tot een betere integratie in de maatschappij. Als gevolg hiervan werden nieuwe vergunningen voor standplaatsen niet langer verleend en werden bestaande standplaatsen niet vervangen bij verhuizing of overlijden van de bewoners. Het uitsterfbeleid heeft ernstige gevolgen gehad voor de woonwagenbewonersgemeenschap in Breda. Als gevolg van het gebrek aan nieuwe standplaatsen zijn veel woonwagenbewoners gedwongen om hun culturele manier van leven op te geven en in reguliere woningen te gaan wonen. Dit heeft geleid tot een verlies van hun eigen identiteit.

De woonwagenbewoners in Breda wachten al jarenlang op woonwagenplaatsen. Zowel op landelijk niveau als in de gemeente Breda was er zoals bekend sprake van een uitsterfbeleid, wat heeft geleid tot het gedwongen verhuizen van steeds meer woonwagenbewoners naar huizen, omdat er simpelweg geen andere optie was. Tot op heden heeft Breda geen nieuw beleid geïmplementeerd om nieuwe standplaatsen te creëren.

Woonwensenonderzoek

Enkele jaren geleden voerde de gemeente Breda een woonwensenonderzoek uit, waaruit bleek dat er 25 woonwagenplaatsen nodig zouden zijn. Er was echter geen concreet plan of nieuw beleid om dit geleidelijk aan te pakken door natuurlijk verloop. Dit zorgde voor veel onrust en vraagtekens onder de woonwagenbewoners, omdat zij een hele andere realiteit ervaren. Het onderzoek vanuit SP heeft aanzienlijk andere cijfers opgeleverd. Op dit moment wachten er namelijk 60 voormalige woonwagenbewoners (spijtoptanten) en 60 woonwagenbewoners die ongewenst in huizen wonen op een plekje in Breda. Dit aantal is veel hoger dan de 25 waar de gemeente vanuit ging, en dit aantal zal nooit worden ingehaald door natuurlijk verloop. Er moet dus direct actie worden ondernomen.

Hoewel het uitsterfbeleid sinds juli 2018 niet meer van kracht is, lijkt het in Breda nog steeds de realiteit te zijn.

Beleidskader Ollongren

Op 12 juli 2018 presenteerde voormalig minister Ollongren het belangrijke beleidskader “Gemeentelijke woonwagen- en standplaatsenbeleid” voor woonwagenbewoners. Dit markeerde het formele einde van het uitsterfbeleid. Het beleidskader biedt richtlijnen voor het opstellen van gemeentelijk beleid dat voldoet aan het mensenrechtelijk kader, zoals bepaald in (Europese) rechtspraak en oordelen van het College voor de Rechten van de Mens (CRvdM), om het uitsterfbeleid via gemeentelijk beleid te beëindigen.

De volgende 3 uitgangspunten bevatten een samenvatting van de mensenrechten waarmee rekening moet worden gehouden bij het gemeentelijke woonwagen- en standplaatsenbeleid:

Adequate huisvesting, waarbij rekening wordt gehouden met de (erkende) specifieke wooncultuur van woonwagenbewoners.

Het is niet toegestaan om het aantal standplaatsen af te bouwen of niet uit te breiden, terwijl er duidelijk behoefte is vanuit de woonwagenbewoners.

De behoefte aan standplaatsen en woonwagens moet worden geïnventariseerd. Als hieruit een aantoonbare behoefte blijkt, moet het woonwagen- en standplaatsenbeleid zodanig worden vormgegeven dat het voor woonwagenbewoners binnen afzienbare tijd mogelijk is om in aanmerking te komen voor een standplaats.

Reden genoeg dus om met de raad in gesprek te gaan!

Stel je voor dat je ‘s ochtends wakker wordt en beseft dat je geen dak meer boven je hoofd hebt. Het huis dat je ooit je thuis noemde, is weg. Misschien is het door financiële problemen, een onverwacht verlies van werk, een scheiding, of een andere ongelukkige gebeurtenis. Plotseling sta je op straat, zonder een plek om naartoe te gaan. De schok en het gevoel van verlies kunnen overweldigend zijn. Deze verhalen van Bredanaars die in soortgelijke situaties komen raken je. Dakloosheid brengt talloze uitdagingen met zich mee. Het dagelijks leven wordt een constante strijd om te overleven. Het vinden van voedsel, onderdak en basisvoorzieningen wordt een dagtaak. Daklozen moeten vaak slapen op straat, in openbare ruimtes of in noodgebieden. Deze omstandigheden brengen talloze risico’s met zich mee, waaronder geweld, uitbuiting, gezondheidsproblemen en psychische aandoeningen.

Dakloosheid kan iedereen overkomen. Het heeft verwoestende gevolgen die vaak worden versterkt door sociale stigmatisering en uitsluiting. Gelukkig zijn er organisaties die daklozen helpen met onderdak, voedsel, medische zorg en begeleiding. Meer aandacht, middelen en maatschappelijke steun zijn echter nodig om de onderliggende oorzaken van dakloosheid aan te pakken, zoals armoede, mentale gezondheidsproblemen en gebrek aan sociale ondersteuningssystemen.Het is cruciaal dat we streven naar effectieve actie om dakloosheid te voorkomen en op te lossen. Dit kan worden bereikt door het ondersteunen van initiatieven die zich inzetten voor huisvesting, werkgelegenheid en geestelijke gezondheidszorg voor daklozen. Dakloosheid kan iedereen overkomen, ongeacht de omstandigheden. Het is belangrijk dat we onze samenleving zo inrichten dat er voldoende ondersteuning en middelen beschikbaar zijn om dakloosheid te voorkomen en degenen die het treft te helpen herstellen.

Van opvang naar wonen: LPF steunt nieuw beleidskader voor dak- en thuisloosheid

Gemeenten in de regio Breda bundelen hun krachten met centrumgemeente Breda om dak- en thuisloosheid aan te pakken en kwetsbare inwoners de ondersteuning te bieden die ze nodig hebben. Het nieuwe beleidskader dat vandaag voorligt, legt de basisprincipes vast voor een effectieve aanpak van dit groeiende maatschappelijke probleem. Geïnspireerd door ervaringen en het Nationaal Actieplan Dakloosheid, streeft het beleidskader ernaar om dak- en thuislozen te voorzien van passende huisvesting en hen te begeleiden naar herstel en doorstroming naar een stabiele woonsituatie. Een belangrijke verschuiving in dit beleidskader is de focus van opvang naar wonen. Het doel is om tegen 2030 de opvang zoveel mogelijk af te bouwen en voldoende woonoplossingen te realiseren. In plaats van daklozen alleen tijdelijk op te vangen, krijgen ze nu de kans om tot rust te komen en te werken aan hun herstel. Dit stelt hen in staat om sneller door te stromen naar een passende woon- of vervolgplek. Door wonen als uitgangspunt te nemen, wordt de nadruk gelegd op het bieden van een stabiele leefomgeving waarin dak- en thuislozen kunnen bouwen aan een betere toekomst.

Cruciale moties niet gesteund door coalitiepartijen.

De unanieme steun voor het nieuwe beleidskader zou een stap voorwaarts moeten zijn in het aanpakken van dakloosheid. Echter, de afwijzing van menselijke opvang en het stoppen van buitenslaapsancties door coalitiepartijen is zeer bedroevend. In een schokkende vertoning van harteloosheid en politieke onwil hebben de coalitiepartijen VVD, PvdA, GroenLinks en CDA tegen belangrijke moties gestemd die gericht waren op het waarborgen van menselijke opvang en het beëindigen van buitenslaapsancties. Deze verontrustende afwijzing van basale menselijkheid toont aan dat de belangen van kwetsbare mensen duidelijk niet op de agenda van deze partijen staan. Een van de meest fundamentele verplichtingen van een beschaafde samenleving is het bieden van een veilige en humane opvang aan degenen die het meest behoeftig zijn. Desalniettemin hebben de coalitiepartijen ervoor gekozen om deze verplichting terzijde te schuiven en te stemmen tegen moties die gericht waren op het verbeteren van de levensomstandigheden van daklozen en ongedocumenteerde mensen. Door het afwijzen van deze moties tonen de coalitiepartijen een schokkend gebrek aan empathie en mededogen. Ze lijken te vergeten dat daklozen en ongedocumenteerden, net als ieder ander, mensen zijn met basisbehoeften, gevoelens en waardigheid. In plaats van te streven naar oplossingen en het beschermen van de meest kwetsbare leden van onze samenleving, hebben deze partijen ervoor gekozen om hen verder te marginaliseren en te negeren.

Een van de moties waar de coalitiepartijen tegen hebben gestemd, was gericht op het beëindigen van buitenslaapsancties. Het is schrijnend dat deze partijen niet kunnen inzien dat het straffen van daklozen door middel van boetes en andere beperkingen geen effectieve oplossing is. In plaats van hen te helpen een stabiel leven op te bouwen, duwen deze sancties daklozen verder naar de marge van de samenleving en maken ze het nog moeilijker voor hen om uit de vicieuze cirkel van dakloosheid te ontsnappen. Daarnaast is het ronduit verontrustend dat de coalitiepartijen ook hebben gestemd tegen moties die gericht waren op het verbeteren van de menselijke opvang. Het is onaanvaardbaar dat in een welvarend land als het onze mensen gedwongen worden om onder mensonterende omstandigheden te leven. De coalitiepartijen hebben met hun stemgedrag laten zien dat ze de ogen sluiten voor de realiteit van daklozen en ongedocumenteerden, en hun recht op fatsoenlijke huisvesting en een menswaardig bestaan negeren.

Motie “Zorg voor een menswaardige opvang”

Het is van groot belang dat we streven naar een menswaardige opvang voor dak- en thuislozen, en dat betekent dat we de huidige problemen onder ogen moeten zien en aanpakken. Het is zorgwekkend dat de DSV dagelijks meer cliënten laat verblijven dan oorspronkelijk de bedoeling was. Hierdoor verblijven cliënten met velen op een kleine ruimte, waardoor rust en herstel niet kunnen plaatsvinden. Dit heeft niet alleen negatieve gevolgen voor de cliënten zelf, maar ook voor het personeel dat hen begeleidt. Een overvolle opvang is contraproductief en bemoeilijkt het herstelproces. Bovendien is het verontrustend dat er in zowel 2021 als 2022 geld voor de daklozenaanpak niet is uitgegeven. Dit wijst op een gebrek aan prioriteit en inzet om deze problemen aan te pakken. Het is de taak van de overheid om te zorgen voor voldoende middelen en faciliteiten om daklozen te ondersteunen en een weg naar zelfstandigheid te bieden. Daarnaast is de langzame uitstroom bij de DSV al vele jaren een probleem. Mensen moeten veel langer dan bedoeld in deze opvanglocatie verblijven, wat een grote impact heeft op hun leven. LPF heeft deze motie van SP Breda van harte gesteund.

Motie “Stop buitenslaapsancties”

De motie brengt belangrijke punten naar voren die de zorg voor een veilig en leefbaar klimaat in de DSV benadrukken, terwijl ook wordt erkend dat de huidige buitenslaapsancties niet effectief zijn en geen positieve impact hebben op de betrokken cliënten. Ten eerste constateren we dat in 2022 een aanzienlijk aantal personen, namelijk 73, met een buitenslaapsanctie uit de DSV zijn gezet. Dit varieerde van uren tot meerdere weken. Dit toont aan dat de huidige aanpak niet voldoende is om de gewenste gedragsverandering te bewerkstelligen. Daarnaast wordt in de motie verwezen naar de beantwoording van art 9 vragen, waaruit blijkt dat momenteel 64 personen onvrijwillig, 7 dagen per week en 24 uur per dag in de DSV verblijven. Het is van belang om te erkennen dat het aantal mensen dat in de faciliteit verblijft een directe invloed kan hebben op de veiligheid en leefbaarheid binnen de DSV. Om een veilig en leefbaar klimaat voor iedereen te waarborgen, moeten we dit aspect serieus nemen. De motie benadrukt terecht dat de cliënten zelf niet geholpen zijn met een buitenslaapsanctie. Het eenvoudigweg op straat laten slapen van cliënten is geen effectieve manier om hun gedrag te veranderen of om hen de hulp en ondersteuning te bieden die ze nodig hebben.

Het overlijden van Pierre Kartner op 8 november 2022 was een moment van diepe rouw en verdriet voor zowel de Nederlandse muziekwereld als zijn talloze fans over de hele wereld. Op deze dag verloor de muziekindustrie een ware legende. Pierre Kartner’s muzikale nalatenschap en zijn tijdloze hits zullen echter voortleven, en zijn invloed zal nog vele generaties blijven inspireren. Zijn overlijden markeert het einde van een tijdperk, maar zijn muziek zal altijd blijven voortleven als een bron van vreugde, nostalgie en verbondenheid. Pierre Kartner’s bijdrage aan de Nederlandse muziekgeschiedenis zal altijd worden herinnerd en zijn impact zal nooit worden vergeten.

In de debatraad van afgelopen donderdag in de gemeenteraad van Breda werd er een voorstel gelanceerd om een blijvend eerbetoon te creëren voor weilen Pierre Kartner, beter bekend als Vader Abraham. De motie vreemd werd ingediend door LPF en mede-ondertekend door Breda Beslist, maar stuitte op verzet van de coalitiepartijen VVD, CDA, PvdA en GroenLinks. Wat volgde was een schijnvertoning van goedkope en genante excuses om de motie maar niet te hoeven steunen.

Een van de argumenten die naar voren werd gebracht door VVD-raadslid Sven Planken was dat het niet gepast zou zijn om het rouwproces van de familie te verstoren. Hij beweerde dat het voorstel niet aan de raad voorgelegd moest worden zonder te weten of de familie wel een eerbetoon wenst. Dit argument is echter niets meer dan een rookgordijn om de ware redenen van de coalitiepartijen te verbergen. Raadslid Peter Vissers en fractiegenoot Esther Hereijgers hebben immers meerdere malen laten weten dat de familie een eerbetoon juist zeer waardeert. Het lijkt erop dat de coalitiepartijen simpelweg alles uit de kast halen om de LPF maar niet te hoeven steunen en het allang niet meer om de inhoud gaat.

Een ander argument dat werd aangevoerd door de coalitiefracties was dat een dergelijk initiatief vanuit de bevolking zou moeten komen en niet vanuit de politiek. Dit klinkt op het eerste gezicht redelijk, maar het is een hypocriete bewering. De politiek heeft immers ook de verantwoordelijkheid om de belangen en wensen van de bevolking te vertegenwoordigen. Als er steun is vanuit de bevolking en een raadslid neemt dit initiatief op, dan is het niet meer dan logisch dat de politiek dit serieus neemt en actie onderneemt. Door het af te schuiven op de bevolking, laten de coalitiepartijen zien dat ze geen enkele intentie hebben om de stem van de Bredase bevolking serieus te nemen. Het feit dat ereburgerschappen door de raad aan de lopende band worden uitgegeven maakt het argument niet alleen hypocriet maar ook erg dom.

De coalitiepartijen VVD, CDA, PvdA en GroenLinks hebben duidelijk de kans gemist om een blijvend eerbetoon te creëren voor een van Nederlands grootste exportproducten. Pierre Kartner heeft wereldwijd furore gemaakt met zijn muziek en heeft vele mensen geïnspireerd en vermaakt. Het is ronduit teleurstellend dat de coalitiepartijen niet bereid zijn om dit culturele icoon op passende wijze te eren.

Het gedrag van de coalitiepartijen in de gemeenteraad van Breda roept vragen op over hun oprechtheid en betrokkenheid bij de cultuur en geschiedenis van de stad. Het lijkt erop dat ze meer geïnteresseerd zijn in politieke spelletjes en het vermijden van verantwoordelijkheid dan in het vieren en eren van lokale helden. Breda verdient een passend eerbetoon voor Pierre Kartner, en het is aan de politiek om dit mogelijk te maken.

Op vrijdag 23 juni 2023 vond er een informatiebijeenkomst plaats in het Breepark, waarbij diverse belanghebbenden en omwonenden werden geïnformeerd over de omstreden plannen voor een nieuw Asielzoekerscentrum (AZC) in Breda. Het evenement werd bijgewoond door Wethouder Arjen van Drunen, Burgemeester Paul Depla, Harry van het Loo namens het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) en andere betrokken partijen. De bijeenkomst had als doel om het publiek te informeren over de plannen voor het voormalige Whirlpool pand aan de Heerbaan, dat de komende 10 jaar huisvesting zal bieden aan 240 asielzoekers.

Burgemeester Depla: Kleinschalige beheersbare opvang voor veiligheid en leefbaarheid.

Burgemeester Depla sprak over het toekomstige AZC aan de Heerbaan en benadrukte een veilige omgeving voor vluchtelingen. Hij pleitte voor kleinschalige en beheersbare opvanglocaties, in lijn met de aanbevelingen van het kabinet. Depla erkende de zorgen en legde uit dat er aanpassingen worden gemaakt in de opvangplannen. Hij benadrukte het belang van goede afspraken, investeringen en communicatie met de buurt. De eerste opvang wordt verwacht in de tweede helft van 2024. Depla nodigde de inwoners uit om vragen te stellen en kritisch te zijn, en benadrukte dat ook wordt gewerkt aan reguliere woningen voor andere woningzoekenden.

Harry van de Loo (COA) : Dolbij met locatie, verantwoordelijkheid vooral huisvesting.

Harry van der Loo, van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA), heeft gesproken over de uitdagingen en inspanningen rondom de opvang en huisvesting van vluchtelingen. Als oplossing heeft het COA gekeken naar vastgoed dat beschikbaar is gesteld door lokale partijen. Na grondig onderzoek is er een locatie geïdentificeerd waar maximaal 240 mensen kunnen worden ondergebracht.  Van der Loo benadrukte dat het COA zich enkel richt op huisvesting en geen taken van de politie of individuele identificatie op zich neemt. Van de Loo was oprecht verheugd over de gekozen locatie en de ontvangen steun. De toespraak van Harry van der Loo benadrukte de inzet en vastberadenheid van het COA om een positieve impact te hebben op het leven van vluchtelingen en te zorgen voor een gastvrij en geïntegreerd ontvangstproces.

Wethouder Arjen van Drunen: Veiligheid en transparantie

De gemeente stond voor de uitdaging om het KPN-pand om te vormen tot een opvanglocatie voor zestig minderjarige vluchtelingen. Met goede samenwerking en afspraken verliep het proces succesvol. Na positieve feedback werden de minderjarige vluchtelingen verplaatst naar de Koepel, waar momenteel ongeveer 600 Oekraïners en bijna honderd minderjarige vluchtelingen verblijven. Deze ervaring hielp de gemeente om te begrijpen waarop gelet moet worden en welke afspraken er gemaakt moeten worden, zoals het formuleren van een duidelijke doelgroep en het waarborgen van beveiliging. Transparantie en integratie zijn ook belangrijke aspecten. Het gesprek gaat ook over de bredere verantwoordelijkheid van de gemeenschap om huisvesting te bieden aan alle groepen in de samenleving. Afspraken zijn gemaakt met het COA over de doelgroep van kansrijke asielzoekers, en er wordt gestreefd naar geschikte huisvesting voor andere groepen. Een regionale aanpak en betrokkenheid van de buurt worden benadrukt. Er zullen meerdere bijeenkomsten plaatsvinden waar omwonenden vragen kunnen stellen en mee kunnen praten.

Maar toen: onrust in de zaal over splitsen aanwezigen en het niet notuleren van vragen

Tijdens de informatiebijeenkomst werd duidelijk gemaakt dat dit het geschikte moment was om vragen te stellen. Vanwege het grote aantal aanwezigen en om iedereen de gelegenheid te geven om zijn of haar vraag te stellen, werd besloten om de groep op te splitsen in twee zalen. Helaas werd er medegedeeld dat er geen notulen zouden worden gemaakt van de bijeenkomst. Deze aankondiging zorgde voor veel onrust en ongenoegen in de zaal. Verschillende mensen waren teleurgesteld en bezorgd, omdat ze graag een officieel verslag wilden hebben van de besproken onderwerpen en gestelde vragen. De afwezigheid van notulen maakte het moeilijk voor mensen om achteraf de juiste informatie te raadplegen of om de gedeelde inzichten te delen met anderen die niet aanwezig waren. Dit gebrek aan transparantie droeg bij aan de onrustige sfeer en het algemene gevoel van ongenoegen onder de aanwezigen.

“ Ik ben namelijk heel benieuwd welke andere kritische vragen iedereen heeft.en als ik dan hoor dat er niet genotuleerd wordt, dan denk ik nou, verdorie”

Het splitsen van de aanwezigen in 2 groepen roept enkele kritische vragen op over de effectiviteit en organisatie van de bijeenkomst. Ten eerste lijkt er een gebrek aan duidelijke structuur en leiderschap te zijn. Het onmiddellijk toestaan van brandende vragen zonder een specifiek kader kan leiden tot chaos en onsamenhangende discussies. Een goed georganiseerde bijeenkomst zou een helder doel en een gestructureerde agenda moeten hebben om ervoor te zorgen dat de deelnemers waardevolle informatie uitwisselen en diepgaande gesprekken voeren.

Bovendien lijkt er sprake te zijn van geen notulering tijdens de bijeenkomst. Dit kan leiden tot het verlies van belangrijke informatie en inzichten die anders zouden kunnen worden vastgelegd en gebruikt voor verdere analyse en follow-up. Het bijhouden van notities is essentieel om de voortgang te volgen, ideeën te documenteren en ervoor te zorgen dat de besproken onderwerpen niet verloren gaan.

Burgemeester Depla komt hier kort daarna op terug en geeft aan dat het belangrijk is om alle gestelde vragen van vandaag op te schrijven en dat er alsnog genotuleerd wordt, wat tot opluchting leidt in de zaal.  Depla legt uit dat sommige mensen het moeilijk vinden om in een dergelijke setting op te staan en kritiek te uiten of positief te zijn. Daarom wordt ervoor gekozen om de vragen op een meer ingetogen manier te behandelen, zodat iedereen niet de drempel over hoeft te stappen om de microfoon te pakken en te spreken. Dit voorkomt dat mensen zich geremd voelen om kritische vragen te stellen aldus Depla.

Wat zijn de voorwaarden en garanties voor onze veiligheid?

Hij merkt op dat contracten vaak scherpe bepalingen bevatten en vraagt zich af waarom er niet meer aandacht wordt besteed aan garanties en voorwaarden die absoluut moeten worden nageleefd. Hij wijst op het feit dat goede bedoelingen en romantische beelden over de werkelijkheid vaak worden verstoord door onverwachte obstakels en barrières. Hij pleit ervoor om harde grenzen vooraf vast te stellen om potentiële problemen te voorkomen.

De inwoner benadrukt dat zijn opmerkingen niet gericht zijn op een specifieke partij, maar van toepassing zijn op alle betrokken partijen. Hij vraagt zich af aan wie hij zijn vragen moet stellen, wat suggereert dat er behoefte is aan duidelijkheid en open communicatie tussen alle betrokkenen. De inwoner geeft ook zijn perspectief op de kwestie van asielzoekers en de acceptatiecriteria. Hij merkt op dat de perceptie verandert wanneer er wordt gezegd dat alleen mensen die minstens 10 jaar blijven worden geaccepteerd. Hij wijst erop dat mensen zonder familie en jonge kansarme mensen snel zullen vertrekken. Dit onderstreept de verschillende perspectieven en uitdagingen die gepaard gaan met het nemen van beslissingen over de komst van een AZC.

Verder wijst de inwoner op een ander aspect, namelijk de mogelijke behoefte aan een burgerwacht over 3 jaar als gevolg van de afwezigheid van politie. Hij erkent dat dit een ongewenste situatie is, maar benadrukt tegelijkertijd dat het wel belangrijk is. Hij wijst op het macroprobleem van internationale en nationale aard, waarbij de gemeente politieke maatregelen neemt en dat de bewoners uiteindelijk de prijs betalen voor deze beslissingen. De betrokken burger heeft legitieme zorgen en vragen over het contract, de acceptatiecriteria voor asielzoekers en de bredere implicaties van het AZC. Het benadrukt de behoefte aan transparantie, duidelijkheid en een evenwichtige aanpak om de belangen van alle betrokken partijen te waarborgen.

Waar kunnen inwoners zich melden als er problemen zijn door asielzoekers uit het AZC?

“Ik ben eigenlijk ook bang voor de toekomst. Dat als in de toekomst daar in het AZC problemen zijn. Dat dat dan door allerlei politieke redenen problemen niet direct aangepakt of opgelost kunnen worden waardoor er mogelijk onveilige situaties zullen ontstaan. Dus mijn vraag is, waar kunnen wij onze buurtbewoners ons dan concreet dan dadelijk aan gaan melden?

In de wijk brengt momenteel een bepaald individu, waarvan de details niet zijn gespecificeerd, bepaalde vraagstukken en twijfels met zich mee. Deze persoon vormt een bedreiging voor de veiligheid van de kinderen in de buurt. De politieke procedures maken het echter moeilijk om deze persoon ergens anders onder te brengen, waardoor de wijk en de kinderen onveilig blijven. Wethouder van Drunen benadrukt het belang van het creëren van beheergroepen om effectief te kunnen handelen. Hij roept iedereen op die geïnteresseerd is om zich aan te sluiten bij deze groepen, die vaak ook een WhatsApp-groep hebben. In deze groepen worden waarnemingen, informatie en vragen direct gedeeld. Verschillende disciplines, zoals mensen met wijkstaken, personen die onveiligheid signaleren of de politie, maken deel uit van deze groepen. Op deze manier kan er snel gereageerd worden wanneer er iets gebeurt. Een voorbeeld dat genoemd wordt, is de inzet van straatcoaches tijdens een situatie waarin 500 mensen werden opgevangen. Om ervoor te zorgen dat alle medewerkers veilig naar huis konden gaan, werden harde afspraken gemaakt dat de straatcoach pas vertrok nadat de laatste persoon was vertrokken. Deze maatregelen en afspraken waren succesvol gebleken en illustreren het belang van samenwerking en het nemen van verantwoordelijkheid om de situatie zo goed mogelijk aan te pakken.

Waarom is er niet op voorhand gecommuniceerd met de buurt?

In de discussie over draagvlak, afspraken en communicatie met betrekking tot het AZC rijst een belangrijke vraag: waarom ontbreekt directe communicatie vooraf met de lokale gemeenschap? Het valt op dat besluiten worden genomen zonder eerst de buurt te raadplegen, wat voor veel bewoners als een verrassing komt en beperkte mogelijkheden biedt voor betrokkenheid. Terechte zorgen van een bezorgde inwoner en pleit voor een inclusievere en participatievere aanpak van besluitvorming.

“Wat ik me dan eigenlijk afvraag, want ik denk dat iedereen die de brief op de deur had, en die kwam denk ik wel rauw op het dak, waarom wordt er niet op voorhand gecommuniceerd in plaats van achteraf? Er wordt gesproken over draagvlak, waarom wordt er niet gezegd, nou we gaan eens even in die buurt kijken, hoe de buurt er tegenaan kijkt, voordat wij besluiten om dit gebouw daarvoor te bestemmen?  Eigenlijk zegt de gemeente, we hebben besluiten opgenomen, dan moeten we dan een boogje springen, maar u heeft daar eigenlijk niets meer op te zeggen. Ja, u kunt bezwaar maken, u kunt beroep indienen, maar we weten allemaal hoe dat gaat..”

Wethouder van Drunen reageert op deze vraag als volgt: “Je moet durven zeggen, hier gaan we dit met elkaar realiseren. Want als je dat niet doet, en niet zo transparant bent, dan gaat altijd mensen zeggen, Ja, ik ben het wel eens dat we deze verantwoordelijkheid nemen, maar ik vind dit niet zo’n goede plek.“

Over het feit dat er niet op voorhand is gecommuniceerd met de buurt reageert wethouder van Drunen: “Dat is juist wat we nu doen, dus we zitten aan de voorkant met elkaar. met elkaar het goede gesprek de komende tijd, dat doen we vandaag, dat is een beginpunt en geen eindpunt.”

Dus we hebben heel veel stappen te zetten. We hadden kunnen voorstellen van, we gaan pas over veel later met naar inwoners, omdat ook pas ook veel later mensen het moment daadwerkelijk geëvacueerd worden. Maar dat had het juist een onjuiste voorspiegeling van zaken geweest. Als je met elkaar weet op een bepaald moment, dit zijn we voornemens om te gaan doen, dan moet je ook gelijk naar inwoners. Dat is wat we doen. Het is niet een jaar wachten en over een jaar zeggen, morgen komen mensen.”

Vervolgens: Grimmige sfeer na beantwoording diverse vragen

Na deze uiting van bezorgdheid en frustratie door de inwoner, nam de sfeer een grimmige wending. De emoties liepen op en er ontstond een gevoel van onvrede en onrechtvaardigheid onder de aanwezigen.

“Er wordt hier gesuggereerd dat we nog een keuze hebben, en dat is niet waar!”

De reactie van de inwoner raakte een gevoelige snaar en bracht de diepgewortelde ontevredenheid over het gebrek aan directe communicatie en betrokkenheid naar voren. De grimmige sfeer weerspiegelde de groeiende kloof tussen de gemeente en de bewoners, waarbij de laatsten het gevoel hadden dat hun stem niet gehoord werd en dat hun belangen niet serieus werden genomen. Deze gespannen atmosfeer benadrukte de urgentie en het belang van een meer inclusieve en transparante aanpak in het besluitvormingsproces, waarbij de stem van de gemeenschap daadwerkelijk wordt gehoord en gewaardeerd.

Conclusie: Ongenoegen en Ontevredenheid overheersen na afloop

De informatiebijeenkomst in het Breepark, waarbij de komst van een asielzoekerscentrum (AZC) in het voormalige Whirlpool gebouw aan de Heerbaan in Breda werd besproken, heeft geleid tot een golf van ongenoegen en ontevredenheid onder de aanwezige inwoners. Hoewel verschillende prominente sprekers, waaronder Wethouder Arjen van Drunen, Burgemeester Paul Depla, Harry van het Loo namens het COA en andere betrokken partijen, aanwezig waren om informatie te verstrekken en vragen te beantwoorden, bleven veel bezorgdheden onbeantwoord en onopgelost.

Tijdens de bijeenkomst werd geprobeerd om de aanwezigen zo volledig mogelijk te informeren over de plannen en het proces met betrekking tot het AZC. Verschillende vragen werden gesteld, variërend van garanties en voorwaarden in het contract tot de acceptatiecriteria voor asielzoekers. De sprekers deden hun best om de zorgen weg te nemen en een duidelijk beeld te schetsen van de situatie.

Desondanks overheerste het gevoel van ontevredenheid en ongenoegen bij de inwoners. Veel van de geuite zorgen werden niet volledig beantwoord, waardoor er een aanhoudende onrust bleef hangen. Het gebrek aan duidelijkheid en concrete oplossingen heeft bijgedragen aan een algemeen gevoel van wantrouwen jegens de betrokken partijen. Deze informatiebijeenkomst heeft ook aangetoond dat er behoefte is aan transparantie en open communicatie tussen alle betrokken partijen. Inwoners vroegen zich af aan wie zij hun vragen en zorgen moesten richten, wat wijst op een gebrek aan duidelijkheid en een gecoördineerde aanpak van de betrokken instanties. Het is essentieel dat er een platform wordt gecreëerd waarin de inwoners hun stem kunnen laten horen en waarin hun vragen serieus worden genomen.

De ontevredenheid en ongenoegen onder de inwoners reiken verder dan alleen de bijeenkomst over het AZC. Het raakt aan bredere vraagstukken zoals het belang van garanties en voorwaarden in contracten, de realiteit achter goede bedoelingen en de bredere implicaties van het AZC. Het onderstreept ook de mogelijke behoefte aan een burgerwacht in de toekomst als gevolg van de afwezigheid van een politiepost, wat de individuele bewoners uiteindelijk duur zal komen te staan. Deze recente informatiebijeenkomst heeft aangetoond dat er nog veel werk aan de winkel is om de zorgen van de inwoners serieus te nemen en oplossingen te vinden die recht doen aan alle betrokken partijen. Het is van cruciaal belang dat er een transparant en evenwichtig proces wordt gevolgd, waarin de belangen en behoeften van zowel de inwoners als de betrokken instanties worden gewaarborgd. Alleen dan kan er een constructieve dialoog worden gevoerd en kunnen er duurzame oplossingen worden gevonden voor dit gevoelige en complexe vraagstuk van het AZC in Breda.

Beeldvormende sessie aanstaande donderdagavond in de raad.

Aanstaande donderdag tijdens het Bredaas beraad zal dit onderwerp ter beeldvorming worden besproken. Het is natuurlijk te verwachten dat de LPF-fractie kritische vragen zal stellen om meer inzicht te krijgen in de aanpak en de gevolgen van het toekomstige AZC. Als u een vraag heeft die u graag zou willen stellen, kunt u deze sturen naar info@lpfbreda.nl. De vergadering is zoals altijd ook toegankelijk voor publiek, dus we nodigen u van harte uit om aanwezig te zijn op het stadhuis komende donderdagavond.

Op naar de raadszaal, want we hadden natuurlijk nog wel wat vragen aan de wethouder. Ook al is het een vrij ongemakkelijke discussie geworden door de aankomende spreidingswet. Het is alsof je met de rug tegen de muur gedwongen wordt iets te accepteren, waarbij elke vorm van kritiek zinloos wordt geacht en de democratie op dit vlak nagenoeg is verdwenen. Het enige waar je als partij nog iets over kan inbrengen, is op welke wijze en op welke locatie invulling wordt gegeven aan deze verplichting. Een vreemde situatie als voor partijen en volksvertegenwoordigers vooraf al wordt bepaald wat het resultaat is en er alleen over randzaken kan worden gedebatteerd en zelfs dat kan dan slechts in beperkte mate. Als raad waren we gelukkig in staat om deze sessie te voeren waarbij we openhartig onze vragen konden stellen aan de wethouder, ook al sta je qua idealen en standpunten ver van elkaar vandaan. Dat is namelijk ook Breda. De antwoorden van de wethouder waren duidelijk en transparant, maar ook hier niet in alle gevallen het antwoord waar je als LPF op zit te wachten.

Aan de andere kant was natuurlijk niet alles bar en boos. Een van de positieve elementen die wij konden ontdekken was het feit dat het college heeft bewezen dat het soms dingen wel snel kan nadat we gezien hadden wat er aan voorzieningen voor deze mensen was gerealiseerd in nog geen 2 weken tijd. Dat is eerlijk gezegd natuurlijk wel een compliment waard. Helaas vervaagt deze in het totaalbeeld der onvermijdelijkheden en blijven er vele risico’s over die men niet denkt te kunnen voorkomen, zorgen die kennelijk niet kunnen worden weggenomen en veiligheid die niet volledig kan worden gewaarborgd. Er wordt weliswaar flink ingezet op beveiliging, begeleiding en verzorging maar zonder garanties of toezeggingen. Wij weten natuurlijk ook dat er geen 100% zekerheid bestaat, maar we zijn van mening dat met deze werkwijze er alleen sprake is van pleisters blijven plakken achteraf en er onvoldoende wordt ingezet op preventie en zorg om incidenten te voorkomen aan de voorkant. Als men dan hoog opgeeft over “verantwoordelijkheid nemen” en men doet dat op de meest “onverantwoordelijke manier” zoals dat hier het geval is, zullen de incidenten gemiddeld eerder toenemen en daarmee ook de zorgen van inwoners wat overigens dan ook terecht is.

Afgelopen vrijdag werden we geïnformeerd over het heugelijke nieuws dat Breda eindelijk de stekker uit de abjecte stedenband trekt met het Chinese Yangzhou en dat het omstreden Paviljoen ook geen plaats verdient in het Valkenberg.  BN De stem citeert het artikel met “We willen niet naïef zijn”, maar het college was dit natuurlijk wel voor lange tijd. Jarenlang werd er weggekeken van de mensenrechtenschendingen jegens de Oeigoeren, jarenlang konden organisaties als Amnesty International en Human Rights Watch het verschil niet maken. Jarenlang waren initiatieven vanuit de lokale politiek niet voldoende om de ogen te openen en actie te ondernemen. Jarenlang was Breda wel degelijk ontzettend naïef. Laat ik u even uitleggen waarom.

Onderzoeksrapport werd volledig genegeerd

LPF Breda pleit al sinds haar oprichting voor een direct einde aan deze stedenband. Dankzij de tomeloze inzet van Jaco Hurynovich-Verstappen hebben we het college geconfronteerd met de harde werkelijkheid via een uitgebreid onderzoeksrapport. In dit rapport zijn we gedetailleerd ingegaan op de diverse gruwelijkheden via eerdere publicaties, rapportages en gesprekken met nabestaanden. Concluderend kunnen we stellen dat Yangzhou investeert in Oeigoers gebied in ruil voor tegenprestaties van de plaatselijke bevolking via onder andere dwangarbeid. Yangzhou heeft een gebied in Xinjiang in haar bezit en buit het menselijk en commercieel uit en Breda heeft mondkapjes uit Yangzhou ontvangen die zeer waarschijnlijk gemaakt zijn in de controversiële heropvoedingskampen in Xinjiang. Na deze schrijnende uiteenzetting van misdaden tegen de mensheid waar de bevriende stad een significant aandeel in heeft, zou je kunnen verwachten dat het college hier toch op zou reageren. Helaas beste mensen, de reactie bleef uit. Geen reactie na het indienen van dit onderzoek en de eerste aversie richting de waarheid was een feit.

Artikel 9-vragen werden naïef en karakterloos weggewuifd

Het uitblijven van antwoorden genereert juist meer vragen en dus hebben we het college tot twee maal toe artikel 9-vragen gesteld over deze stedenband. Zo hebben we in eerste instantie vragen gesteld inzake het onderzoeksrapport waar we vooral in hebben gezoomd op de 20.000 mondkapjes en de daaraan gerelateerde mensenrechtenschendingen, de andere bevindingen uit het onderzoeksrapport en het standpunt van het college hierin. Tenslotte hebben we ook de meest recente ontwikkelingen in onze samenleving meegenomen in de vragen, waarbij we vooral vragen hebben gesteld over wetenschapsspionage, illegale Chinese politiebureaus in ons land en infiltratie in het onderwijs. De beantwoording hiervan was ronduit teleurstellend en karakterloos te noemen. In het kader van dwangarbeid van Oeigoerse mensen reageert het college als volgt en ik citeer “Vanzelfsprekend is Breda tegen dwangarbeid, echter zal dit niet zo specifiek via onze communicatiekanalen worden uitgedragen” Een college dat dit zegt is karakterloos, kijkt weg van de realiteit en weigert elke vorm van verantwoordelijkheid te nemen en verschuilt zich achter landelijke kaders en regelgeving. Vervolgens waren deze antwoorden natuurlijk reden genoeg tot vervolgvragen, vooral vanwege het zorgelijke karakter en holle bewoordingen. Graag gaven wij het college een nieuwe kans om zich te herpakken en onze vragen met verstand te beantwoorden. Daarnaast hebben we het college stevig aan de tand gevoeld maar ook hier volgde een regenval van bange excuses. Helaas heeft het college de kans gemist om krachtig stelling te nemen in dit belangrijke dossier. Het niet beantwoorden van vragen is alleszeggend.

Bespreeknotitie leidde niet tot een krachtig uitgesproken standpunt

LPF Breda gaf natuurlijk de strijd niet op en agendeerde een bespreeknotitie om de raad te overtuigen van het wezenlijke belang om deze stedenband te beëindigen. Zelfs toen, na een uitvoerige beeldvorming en intense oordeelsvorming had het college nog niet de morele behoefte om direct de band te beëindigen. Zelfs toen was er tijd nodig om dit rustig, netjes en weloverwogen te doen. Fijn dat de Oeigoerse gemeenschap meteen weet waar zij staat, en dat ze weten dat we in Breda nog altijd eerst graag ruim de tijd nemen om “netjes” afscheid te nemen. De ironie. Netjes naar de onderdrukker, en de Oeigoer? Die heeft het nakijken, als het aan het Bredase college anno 2022 ligt.

Tijdens de oordeelsvorming heeft het college de toezegging gedaan dat de stedenband zou worden geëvalueerd voor het einde van het eerste kwartaal. Tot zover het geopolitieke inlevingsvermogen van het college op dit dossier.

Ingediende moties werden ontraden en afgewezen

De bespreeknotitie leidde tot de beeld- en oordeelsvorming en deze leidde tot actie: moties dus. Vanzelfsprekend hebben we diverse moties ingediend om ons als raad uit te spreken tegen deze stedenband die zowel ethisch, politiek en vooral menselijk onhoudbaar is en volledig in strijd is met datgene waar wij als Breda voor staan. Zowel tijdens het debat over het bestuursakkoord als tijdens de laatste debatraad van 2022 die mede ingediend was door 5 andere partijen. Helaas waren deze duidelijke moties, waar totaal geen woord Chinees aan was, niet voldoende voor diverse partijen om tot actie over te gaan. Het was volgens het college allemaal prematuur en veel te gehaast om dat nu te beslissen. Het college was van mening, met steun van diverse partijen in de raad, dat we de stedenband rustig tegen het licht moesten houden en de tijd moesten nemen om hier een besluit over te nemen.

Tijd, die er niet was. Geen tijd voor de Oeigoerse nabestaanden, geen tijd voor Breda. Er viel niets tegen het licht te houden bij een stedenband die medeverantwoordelijk is voor de vele mensenrechtenschendingen zoals dwangarbeid in diverse heropvoedingskampen, maar ook gedwongen genitale verminkingen en uiteindelijk genocide van een bevolkingsgroep. De moties werden ontraden en afgewezen. Een schoffering naar onze eigen idealen, waarden en normen en waarbij we wederom wegkijken van de realiteit.

GroenLinks en haar verdampte idealen

Opmerkelijk was ook dat een partij die zich de afgelopen jaren, toen zij nog niet in het college zat, heeft ingezet om een einde aan deze stedenband te realiseren, maar nu tegen onze moties stemden en haar idealen ingeruild heeft na het ondertekenen van het bestuursakkoord. Bijzonder hoe snel de praatjes van GroenLinks in Breda kunnen verdampen.

Eindelijk. De stedenband met Yangzhou wordt beëindigd. Maar wel op een opmerkelijk moment.

Terug naar afgelopen vrijdag. Uit de brief, die onze burgemeester aan de raad stuurde citeer ik het volgende: “De burgemeester van Yangzhou is in een persoonlijk gesprek met burgemeester Depla op de hoogte gebracht van het besluit van Breda.” Dat is verantwoordelijkheid nemen en daar zijn we dan ook erg tevreden mee. Dankzij het vele werk wat er vanuit onze fractie is verzet zijn we dan ook supertrots op het geboekte resultaat en heeft het college alsnog het licht gezien.

Aan de andere kant komt het besluit wel op een heel bijzonder moment. Net op het moment dat Xi Ping, president van China en leider van de CCP een vriendschappelijk bezoek heeft gebracht aan president Poetin wordt de knoop doorgehakt en is de beëindiging van de stedenband een feit. Je kunt je hierdoor afvragen in hoeverre zaken als de omstreden mensenrechtenkwestie, wetenschapsspionage, infiltratie in ons onderwijs en illegale opsporingspraktijken door China in Nederland een factor waren in dit besluit of was het wellicht door de positie die China nu inneemt in het conflict tussen Rusland en Oekraïne. Een discutabele situatie die veel vragen oproept.

Ook het geschonken paviljoen zal niet worden geplaatst in het Valkenberg

En toen was er natuurlijk nog altijd het uit die innige vriendschap geschonken Paviljoen dat als een niersteen de hele tijd ongemakkelijk in de weg zit en als een beladen object in de gemeentelijke opslag staat te verstoffen. Deze gift was vanaf het begin al een lastig punt in dit hele dossier. De mensenrechtenschendingen waren immers geen geheim en de situatie werd steeds lastiger te dragen. Het ging zelfs zover dat indien het Paviljoen geplaatst zou worden het gecompenseerd zou gaan worden met een bepaalde vorm van excuuskunst die artikel 1 van de Grondwet zou symboliseren. Hypocrieter wordt het niet. Daarom zijn wij zeer positief dat ook dit “geschenk” niet zal worden gebruikt.

Het resultaat telt

Kortom, we mogen terugkijken op een goed resultaat. Door inzet van onze fractie is een historische beslissing gerealiseerd. Hopelijk hebben we hiermee de Oeigoerse gemeenschap een steuntje in de rug kunnen geven in hun strijd voor vrede en veiligheid. Intussen zullen wij als LPF ons blijven inzetten voor diezelfde normen en waarden in Breda!