Poliflw

Bekijk hier de bijdrage van Kees van der Staaij aan het zevende plenaire debat over de coronacrisis. Gehouden op 22 april 2020. Van der Staaij sloot af met een citaat van Koos van den Berg, die gisteren is overleden.

"Een lastige worsteling. Een bescheiden versoepeling. Dat is wat het kabinet presenteerde. De SGP-fractie heeft begrip voor deze voorzichtige benadering. Voorzichtigheid is nodig als we kwetsbare mensen willen beschermen. Voorzichtigheid is nodig als we zorgwerkers gunnen dat ze op adem komen. 

Maar een worsteling blijft het. Elke versoepeling betekent: risico’s nemen.

OnderwijsSommige leraren en ouders vinden het heel spannend, als basisscholen voorzichtig de deuren weer openen. Begrijpelijk. Wij pleiten daarom voor maatwerk. Geef ruimte om in een bijzonder geval dat kwetsbare kind nog even thuis te laten. Of die leerkracht nog niet aan het werk te laten gaan. Zorg ervoor dat voor onderwijsmensen voldoende testen beschikbaar zijn.

VerpleeghuizenEen worsteling blijft het. Het voortduren van de strenge maatregelen geeft velen verdriet. Dan denk ik vooral aan de strenge bezoekregels voor verpleeghuizen. De mailtjes en telefoontjes hierover worden steeds klemmender. Dat je moeder met dementie vraagt: waarom je toch niet meer komt? Dat los je niet op met wat beeldbellen, hoe waardevol ook. Zakken we niet door een bodem van menselijkheid heen als we te lang zouden dralen om de deur van de verpleeghuizen op een kier te zetten, als dat verantwoord weer kan? Dat is de hartekreet die ik hierover toch graag kwijt wil.

Is al meer bekend over de pilot voor bezoek aan verpleeghuizen?

AppsHaastige spoed is zelden goed. Aan die tegeltjeswijsheid moest ik denken toen ik kritische adviezen langs zag komen over het proces rondom de apps van de achterliggende dagen. Laat het kabinet een pas op de plaats maken. Wat winnen we met een app? Wat verliezen we ermee? Er zijn nog veel vragen, waarop een zorgvuldig antwoord moet komen.RelatiehulpDe boodschap van de minister-president was gisteren: volhouden, geduld oefenen, zelfbeheersing – waarden die ik herken. Laten we tegelijk scherp oog houden hoe verlichting kan komen bij groeiende spanningen. Kinderen kunnen de dupe worden van spanningen tussen ouders. Wij horen over extra vraag naar relatie- en gezinsondersteuning.

Welke mogelijkheden zijn er financiële drempels hiervoor te slechten? Hoe voorkomt het kabinet dat hulpverleningsorganisaties als de Eigen Kracht Centrale door de coronacrisis omvallen?

Tot slotBij alle lastige, soms onmogelijke keuzes waarvoor we ons in deze staat gesteld zien, is veel wijsheid nodig. Als er één persoon hier diep van doordrongen was, dan was het wel mijn oud-fractiegenoot Koos van den Berg. Gisteravond is hij ons ontvallen, mede als gevolg van de ziekte waar we nu over spreken. Hij heeft hier 16 jaar lang met grote ijver en gedegenheid zijn werk gedaan, zich ten volle bewust van zijn verantwoordelijkheid. Tegelijk beklemtoonde hij ook dat we het alleen met elkaar niet redden, maar zo afhankelijk zijn van Gods zegen. Ik wil hem op deze plaats waar hij ook zelf zo vaak heeft gestaan graag citeren: 

“We vertrouwen per slot van rekening niet op eigen kracht. We verwachten het alleen van de Heere en de kracht van het beginsel. Wie daarvan doordrongen is laat geen plaats voor defaitisme en doemdenken. Dan is er perspectief omdat we er weet van hebben dat de beslissingen in laatste instantie niet genomen worden door mensen. Dus ook niet in Den Haag.”

Wij zijn aangeslagen door zijn overlijden, en bidden om kracht voor zijn vrouw, kinderen en verdere familie. Maar het troost ons te mogen weten, dat hij bij de Heere God mag zijn, van Wie hij ook in dit parlement zo rijk getuigd heeft.

Bekijk hier de bijdrage van Kees van der Staaij aan het zesde plenaire Kamerdebat over de coronacrisis. Gehouden op 16 april 2020.

"Hartverscheurend én hartverwarmend." Zo vatte een zorgbestuurder het dagelijks leven in de verpleeghuizen treffend samen. Herkenbaar, en niet alleen voor verpleeghuizen. Hartverwarmend is de tomeloze inzet van al die zorgwerkers, vrijwilligers, leerkrachten. Mag ik in dit verband ook onze krijgsmacht noemen, artsen en verpleegkundigen die bijspringen in ziekenhuizen, vrachtwagens van de Landmacht die beademingsapparaten brengen. Iets om mee te nemen naar de wereld na deze crisis!

Hartverscheurend is het verdriet vanwege de plotselinge dood van geliefden. De pijn omdat je je lieve vader of moeder, man of vrouw niet meer mag omhelzen. Je wordt er heel stil van, zo veel pijn, verdriet en rouw.

Het verdrietige en het hoopgevende kwam tijdens de afgelopen Paasdagen bijzonder bij elkaar. Het trof mij dat de Britse koningin Elizabeth in een toespraak benadrukte: "Pasen is niet geannuleerd. Sterker, we hebben Pasen, de goede boodschap van Christus opstanding, harder nodig dan ooit." 

Nu het aantal mensen op de IC’s gelukkig wat afneemt, richt de schijnwerper zich meer op de situatie buiten de ziekenhuizen. En dat is meer dan terecht!

Verpleeghuizen Ik denk aan de verpleeghuizen, de thuiszorg, mensen met een persoonsgebonden budget. Diep respect! Het tekort aan beschermingsmiddelen is met het nieuwe verdelingsmodel niet zomaar opgelost. We zijn het aan deze zorgwerkers verplicht hier met man en macht op te blijven inzetten!

Als het hoofddoel van alle maatregelen is om ‘kwetsbare mensen te beschermen’, moeten we méér zicht krijgen op het aantal besmettingen en sterfgevallen in tehuizen en thuis. Wanneer is dit geregeld?

GehandicaptenzorgVoor mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking zijn de coronamaatregelen een drama. Anderhalvemeterzorg in een sector waar liefdevolle aanraking zó belangrijk is… Waarom staan kwetsbare mensen met een beperking zo achteraan als beschermingsmiddelen en testmaterialen worden verdeeld?

Bij de toekomstige versoepeling van maatregelen komt het aan op maatwerk. Dat bleek mij gisteravond weer in een videogesprek met jongeren met een lichamelijke beperking in Ridderkerk. Enerzijds gaven zij aan: wees heel voorzichtig, wij horen bij de kwetsbare personen. Aan de andere kant hopen zij dat de eventuele versoepeling niet alleen voor anderen geldt. Kabinet, kijk goed naar extra ruimte voor deze kwetsbare mensen in de anderhalvemetersamenleving. Deze jongeren vroegen zich af of de nieuwe Donorwet wel op 1 juli in werking kan treden, nu de communicatie daarover door de Coronacrisis minder uit de verf komt. Graag een reactie op dit punt.

Exit-strategieDe SGP wil kansen en risico’s van het gebruik van apps op vrijwillige basis zorgvuldig wegen. Ik pleit ervoor ook na te denken over een plan zónder het gebruik van apps.

Eerder vroeg ik aandacht voor de rechtsstatelijke kaders van alle maatregelen. Een noodverordening moet zo kort mogelijk duren. Inperkingen van vrijheidsrechten vragen grote zorgvuldigheid. De motie die ik vorige week samen met collega Jetten indiende om hierover advies te vragen aan de Raad van State wil ik vanavond in stemming brengen.

Het is goed dat het kabinet allerlei sectoren laat nadenken om zich voor te bereiden op de anderhalvemetersamenleving. Ik mis echter nog de aandacht voor de kerken. Wordt ook goed nagedacht over de voorwaarden waaronder kerkdiensten weer met meer mensen bijeen kunnen komen?

In deze tijd van Corona en van beperkende maatregelen kan onze wereld zomaar klein worden. Laten we echter kwetsbare mensen verder van huis in landen met gebrekkige zog niet vergeten. Zou het niet een idee zijn om de Adviesraad Internationale Vraagstukken advies te vragen over een zinvolle focus van een Nederlandse bijdrage?

Bekijk hier de bijdrage van Kees van der Staaij aan het vijfde plenaire Kamerdebat over de coronacrisis. Gehouden op woensdag 8 april 2020.

"Hoop. Wie ziet er niet naar uit? Dat er na zoveel sombere cijfers over besmettingen, zieken en doden, iets hoopvols te melden is. We zijn daarom dankbaar dat alle strenge maatregelen effect lijken te hebben. Maar de minister-president sprak gisteren ware woorden: “Er is nog een lange weg te gaan.” Een lange weg is het ook voor iedereen die door het virus zo zwaar getroffen is. We blijven met hen meeleven.

ZorgVan de zorgwerkers wordt nog steeds heel veel gevraagd in de komende tijd. Wat gebeurt er om ervoor te zorgen dat zíj overeind blijven? Kunnen zij erop rekenen dat ze loon naar werken krijgen?

Het tekort aan beschermingsmiddelen blijft alarmerend. Zorgwerkers in de wijk, de gehandicaptenzorg en met name de verpleeghuizen zijn terecht heel bezorgd dat zij zelf een bron van besmetting vormen. Hoe voorkomen we dit risico? Kan aparte huisvesting, bijvoorbeeld in een hotel, geregeld worden voor zorgwerkers die dit wensen? Hoe kunnen we personeel van verpleeghuizen beter beschermen? Dat de enorme druk op de IC-capaciteit nu iets minder zwaar wordt, is een teken van hoop, maar is geen reden om meteen achterover te leunen. Het is wel goed om na te denken welke maatregelen het meest gaan knellen en daarom als eerste verlichting vragen? Ik denk aan overwerkte mantelzorgers, aan bewoners van verpleeghuizen die hun geliefden moeten missen, aan ondernemers die failliet dreigen te gaan omdat zij tussen wal en schip van de regelingen vallen. Welke intelligente oplossingen kunnen bedacht worden om die druk te verlichten?

Terugkeer naar normaalWe beseffen heel goed: het licht zal niet zomaar ineens weer op groen springen. Er is een stap-voor-stap benadering nodig om terug te keren naar gewoner leven. Het belang van een goede bestrijding van het virus staat voorop. Tegelijkertijd is voor het verlengen van maatregelen wel steeds een nuchtere, rationele onderbouwing nodig.

Door de coronamaatregelen zijn we in korte tijd veel bewegingsvrijheid kwijtgeraakt. Vrijheid om familie en vrienden te zien. Vrijheid om bij begrafenissen van geliefden aanwezig te zijn, troost te bieden aan nabestaanden. Vrijheid om met elkaar in de kerk samen te komen. Juist in de deze tijd van Goede Vrijdag en Pasen wordt die pijn weer gevoeld.

Weegt het kabinet bij beslissing over voortzetting van de maatregelen steeds de mate van inperking van grondrechten mee? Nuttige apps die ontwikkeld worden, vragen om een zorgvuldige weging van kansen en risico’s, waarborgen tegen onnodige aantasting van de persoonlijke levenssfeer. Mijn suggestie is om advies te vragen aan de Raad van State over de rechtsstatelijke aspecten van genomen en voorgenomen maatregelen? Hoop, wie ziet er niet naar uit? Zorgen en verdriet kunnen als een steen op het hart gaan liggen. En alle hoop daaronder begraven. Zoals eenmaal Jezus’ volgelingen verdrietig en zonder hoop achterbleven na Zijn kruisdood. Maar rouw en verdriet hadden niet het laatste woord. Het werd Pasen, de steen van het graf werd weggerold en Hij is opgestaan. Daarom klinkt er, ondanks alle pijn en verdriet in deze bange dagen, toch een boodschap van hoop en troost.

Bekijk hier de bijdrage van Kees van der Staaij aan het vierde plenaire Kamerdebat over het coronavirus.

"Wir setzen uns mit Tränen nieder." Het zijn de woorden van het slotkoraal uit de Matthäus-Passion. Het lijden en sterven van Jezus Christus wordt muzikaal vertolkt door Johann Sebastian Bach. Verdriet, angst en lijden indrukwekkend verklankt.

Normaal gesproken zijn deze klanken in deze tijd van het jaar overal in het land te horen: nu zijn alle uitvoeringen afgelast. Zelfs die in Naarden op Goede Vrijdag, voor het eerst sinds 1945. Heel onwerkelijk. Zomaar een voorbeeld hoe diep de strijd tegen het Coronavirus ingrijpt in ons samenleven.

De boodschap van het kabinet was gisteravond helder: we zijn er nog lang niet. Dat is naar, maar waar. Terecht dat de maatregelen daarom zijn verlengd. Dat vraagt veel van iedereen. Veel mensen verdienen het in deze barre tijden in het zonnetje te worden gezet. Zorgwerkers, mantelzorgers, vrijwilligers. Vandaag wil ik ook mijn waardering uitspreken voor mensen die in deze ongewone tijden ‘gewoon’ doorwerken in de bouw, als hovenier, op scholen, waar dan ook. En wat fijn dat ‘ons dagelijks brood’ niet uit China komt, maar dat onze eigen boeren juist nu stáán voor een stabiele voedselvoorziening. Ik vraag bijzondere aandacht voor geestelijk verzorgers. Zijn zij nu al aangewezen als vitaal beroep?

BoerenverstandDe minister-president benadrukt het vaak: we varen op het kompas van deskundigen. De werkelijkheid is evenwel weerbarstiger dan rekenkundige modellen. De verwachting voor het aantal ziekenhuisopnames moest bijvoorbeeld flink worden bijgesteld. Ik moedig het kabinet aan om bij alle ingewikkelde berekeningen steeds het gezonde boerenverstand te blijven gebruiken, het zekere voor het onzekere te nemen.

BeschermingsmiddelenAls er niet meer beschermingsmiddelen komen en die niet beter verdeeld worden, dreigt het helemaal fout te gaan in de zorg. Kunnen onze zorgwerkers erop rekenen dat we elke kans benutten om dit aan te pakken? Wordt niet te gemakkelijk ‘nee ‘ gezegd tegen serieuze mogelijkheden om aan goede mondkapjes te komen? Waarom gaat die herverdeling zo traag?

Gezond boerenverstand zei het al voordat de modellen het nodig vonden: we moeten meer testen. Zorgwerkers en kwetsbare mensen lopen gevaar. Is bij het tekort aan testen gelijk het alternatief: helemaal niets? Waarom werken we niet meer met temperatuurmetingen, bijvoorbeeld voor reizigers die via Schiphol binnenkomen?

EuropaVrijwel alle EU-lidstaten worden door de Coronacrisis geraakt. De SGP is ervóór om andere zwaar getroffen landen zoals Spanje en Italië te helpen. Maar ik zeg daarbij dat we geen stappen moeten zetten richting een transferunie. Kunnen we erop rekenen dat dit de koers van het kabinet blijft?

Ik wil tot slot allen die verantwoordelijkheid dragen in de aanpak van deze crisis wijsheid, gezondheid en kracht toewensen. En inderdaad: met elkaar zijn we druk aan de slag, maar als het daarbij blijft, ontbreekt er in de visie van mijn fractie ook iets wezenlijks. Eén van de meest aangrijpende aria’s uit de Matthäus is de bekende bede: “Erbarme Dich!” Woorden waarmee ik mijn bijdrage vandaag ook zou willen besluiten: Heer, erbarm u over ons.

Lees of bekijk hier de bijdrage van Kees van der Staaij aan het debat over de marinierskazerne, de belangen van Zeeland en het onbehoorlijk bestuur van het kabinet.

"Niets ten nadele van de inwoners van andere provincies, maar de Zeeuwen ken ik als buitengewoon loyaal, bedachtzaam, constructief.Als je hen zo witheet krijgt als nu het geval is, dan mag je als kabinet wel eens heel goed in de spiegel kijken. Dan is er echt iets helemaal fout gegaan...Wat in 2012 afgesproken was, waar jarenlang aan gewerkt was, waar heel veel gemeenschapsgeld in gestopt is, dat alles gaat niet door. Na jarenlang dralen en rekken wordt dus eenzijdig de afspraak uit 2012 geschonden. De afspraak namelijk om de marinierskazerne te verplaatsen naar de stad van Michiel de Ruyter en zo compensatie te bieden voor het weghalen van allerlei rijksdiensten uit Zeeland. In Zeeland waren in de loop van de tijd meer dan 1600 voltijdbanen verdwenen door het weghalen van Rijksdiensten: het Kadaster, de Keuringsdienst van Waren, het Rijksinstituut voor Kust en Zee, Staatsbosbeheer, de Belastingdienst particulieren, het Openbaar Minsterie.

Tegen die achtergrond was de komst van een kazerne heel wenselijk en heel terecht: berekend was dat het wel 2000 arbeidsplaatsen zou kunnen opleveren. Nu daar een streep door wordt gezet, zien we boze Zeeuwen, proeven we oprechte verontwaardiging: over geschonden vertrouwen, over stiekeme overleggen en besluiten achter de rug van provinciebestuur om, over een verkokerde aanpak.

De SGP begrijpt deze boosheid. Maar dat niet alleen, we delen die verontwaardiging ook. Zeeland is geschoffeerd. De belangen van de regio worden ondergeschoffeld, zoals eerder ook al klonk uit Groningen. Onbehoorlijk bestuur, dat is met twee woorden wat hier speelt! Laat helder zijn, onze verontwaardiging richt zich niet op de mariniers. Natuurlijk is het goed dat naar hun belangen wordt gekeken en dat er oog en oor is voor hun wensen. Daar hebben wij alle begrip voor. Maar het gaat nu over de manier waarop het kabinet heeft gehandeld.

De gerechtvaardigde belangen van het korps mariniers zijn geen vrijbrief voor bestuurlijke knulligheid. En dat is wat wij hier zien. Als je al zover op weg bent, als er al zoveel kosten zijn gemaakt, dan kun je niet wegkomen met tegeltjeswijsheden over ten halve gekeerd.

Wat wij deze staatsssecretaris en wat wij dit kabinet kwalijk nemen, is dat niet met open vizier met Zeeland overlegd is, dat ijskoud verteld wordt dat de marinierskazerne niet naar Zeeland gaat, zonder dat de compensatie geregeld is, zonder dat bestuurlijke overeenstemming gezocht is over alternatieven die een economische impuls voor Zeeland betekenen en veel banen opleveren. Dit had echt anders gekund en anders gemoeten. Dit is schadelijk en schandelijk.

En dan heb ik het nog niet eens over die vreemde keuze voor een gezant (in de brief omgedoopt tot adviseur) die naar Zeeland gaat om te kijken hoe compensatie eruit komt te zien. Gaat dit nu helemaal bij nul beginnen? Dat kan toch niet waar zijn? Waar heeft het kabinet zelf al over nagedacht?Samenvattend enkele concrete vragen aan de staatssecretaris, waarop ik graag een antwoord krijg.

Waarom is Zeeland niet met open vizier tegemoetgetreden, maar voor de gek gehouden? Waarom is er zo ontzettend lang gedraald met de besluitvorming, met alle nadelen van dien voor zowel Zeeland als voor de mariniers? Kan de staatssecretaris Inzichtelijk maken wat er precies wanneer en met wie is besproken en besloten? Klopt het bijvoorbeeld dat met Apeldoorn is overlegd over een alternatieve locatie zonder medeweten op dat moment van Zeeland? Beseft het kabinet hoe ernstig het vertrouwen van Zeeland geschonden is? Hoe denkt het kabinet dit te herstellen? Welk bedrag wordt er gereseveerd voor compensatie? Ik neem aan dat dit bij de voorjaarsnota geregeld word ten er haast wordt gemaakt met definitieve besluitvorming? Beseft het kabinet dat een royale zak geld niet voldoende is, dat het ook om versterking van de economische structuur gaat, om banen en voorzieningen? Kan de staatssecretaris ook toezeggen dat het niet zal gaan om sigaren uit eigen doos, maar om echt aanvullende plannen? Het besluit van vrijdag is een voorgenomen besluit? Waar hangt het vanaf?

 

Woensdag maakte Open Doors de nieuwe rangslijst christenvervolging bekend. Samen met het CDA en de ChristenUnie stelt de SGP schriftelijke vragen aan het ministerie van Buitenlandse Zaken.

“Opnieuw schetst de Ranglijst Christenvervolging een zorgwekkend beeld. In Afrika wordt 1 op de 5 christenen zwaar tot extreem vervolgd, vaak door jihadisten," reageert Kees van der Staaij. "Alleen al in Nigeria werden in 2019 minstens 1.350 christenen gedood. Maar ook in Somalië en ‘nieuwkomers’ als Burkina Faso, Kameroen en Niger hebben vele christenen het zeer zwaar." Een ander opvallende trend is volgens Van der Staaij de groeiende onvrijheid in China en India als gevolg van biometrische technologie en kunstmatige intelligentie. "Daar zie je dat technologische vooruitgang voor minder gewenste groepen zomaar een achteruitgang kan betekenen in hun privacy, rechten, vrijheid en veiligheid."

De SGP-voorman vindt dat Nederland moet blijven opkomen voor deze geloofsvervolgden. "Dat moeten we doen door overheden van betreffende landen rechtstreeks en in internationale gremia aan te spreken, maar ook door te streven naar internationale afspraken over de bescherming van minderheden in tijden van toenemende digitalisering en technologische ontwikkeling. Onze steun, ons gebed en onze blijvende politieke inzet is keihard nodig!”

Bekijk hier de ranglijst christenvervolging 2020 van Open Doors.

Kees van der Staaij in debat met andere Kamerleden over meerouderschap, zaaddonoren, draagmoeders en gezinnen met drie of nog meer ouders. Bij al deze wensen van ouders, komt het belang van het kind onder druk te staan.

 

Lees hieronder of via deze link het opinieartikel van de SGP dat op 14 november in Trouw is verschenen.

Bij draagmoederschap moet het belang van het kind het zwaarst wegen

Adoptie leert ons dat bij wetgeving over draagmoeders het kind voorop moet staan, aldus SGP-partijleider Kees van der Staaij - zelf adoptieouder - en Wenneke de Ruijter, stagiaire bij de SGP.

Kees van der Staaij en Wenneke de Ruijter - 14 november 2019

Het kabinet wil draagmoederschap wettelijk gaan regelen. Kenmerkend voor deze en andere plannen rond ‘herijkt ouderschap’ is dat de overheid actief meewerkt aan situaties waarbij kinderen niet opgroeien bij de genetische ouders. De onderliggende gedachte is het belang van kinderen te dienen. Maar is dit echt in hun belang?

Nieuw is het niet dat kinderen soms niet opgroeien bij hun natuurlijke ouders. Bij adoptie bijvoorbeeld is dit even­eens het geval. En net als bij adoptie gaat het bij draagmoederschap vaak om een internationaal verschijnsel.

Opvallend is dat het krijgen van kinderen via spermadonoren of draagmoederschap vaak positief begroet wordt. De schaduwkanten komen minder in beeld, terwijl we van interlandelijke adoptie inmiddels weten dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Steeds vaker worden de schaduwkanten van adoptie voor het voetlicht gebracht, wordt de vinger gelegd op kwetsbaarheden en risico’s.

Niet de ‘ontvangende ouders’ staan vooropDe eerste les die we kunnen leren van de adoptie-ervaringen is dat het moet gaan om een situatie waarbij het kind écht niet kan opgroeien bij de natuurlijke ouders. Voordat adoptie mogelijk is, moet er aan allerlei strenge voorwaarden voldaan zijn. Terecht! Niet de ‘ontvangende ouders’ staan wettelijk voorop, maar het kind voor wie een gezin wordt gezocht. Deze (wettelijke) norm om op te groeien bij de genetische ouders is steeds steviger in verdragen verankerd.

Hoe anders is het bij internationaal draagmoederschap: de wensen van de nieuwe ouders staan centraal. Opzettelijk wordt een situatie tot stand gebracht waarbij het kind niet opgroeit bij de natuurlijke ouders. De reactie zou kunnen zijn: als het kind welkom is en liefhebbende ouders krijgt, is dat toch prima? Maar dit is niet het hele verhaal. Van geadopteerden weten we inmiddels dat zij kunnen worstelen met vragen als: ‘Op wie lijk ik?’ en ‘Van wie ben ik er één?’ Deze vragen rijzen ook bij kinderen van spermadonoren of van buitenlandse draagmoeders. Hen wordt de mogelijkheid ontnomen om op te groeien bij degenen aan wie zij genetisch verwant zijn. Als de kinderwens van de nieuwe ouders de enige rechtvaardiging hiervoor is, is dat een wel erg magere argumentatie.

AfstammingsinformatieEén les lijkt op het eerste gezicht ­geleerd te zijn: er wordt veel aandacht besteed aan een recht op afstammingsinformatie en een goede registratie. Dat klinkt goed, maar hoe hard is dit te regelen? Juist als er buitenlandse donoren of draagmoeders in het spel zijn, gaat het gemakkelijk mis.

De vrijwilligheid van het afstand doen is een uiterst belangrijke voorwaarde voor interlandelijke adoptie. Als daaraan niet voldaan wordt, en geldelijk gewin de boventoon voert, is er sprake van afschuwelijke kinderhandel. Ondanks waarborgen is er ook bij draagmoederschap nog steeds het levensgrote probleem dat er een verdienmodel is. Niet zelden gaat het om vrouwen in kwetsbare posities.

Als de overheid willens en wetens meewerkt aan het laten opgroeien van kinderen bij niet-genetische ouders, schept dat grote verplichtingen. Bij interlandelijke adoptie was de wetgever zich dat bewust. Een voorlichtingscursus, gesprekken met de Raad voor de Kinderbescherming en andere eisen worden aan aankomende adoptie­ouders gesteld. Indringend wordt getoetst of de keuze weloverwogen is. Het kabinet geeft als advies dat van wensouders en draagmoeder wordt verlangd dat zij zich laten voorlichten en counselen. Als die waarborgen worden vergeleken met de procedures bij adoptie, dan zijn ze boterzacht.

Kortom: het is de moeite waard om de kabinetsvoornemens nog eens indringend te confronteren met de lessen van interlandelijke adoptie. En laat uiteindelijk het belang van het kind écht het zwaarst wegen!