Poliflw

Ook dit jaar organiseert de PvdA Deventer een 1-meiviering op de Dag van de Arbeid, dit jaar echter in aangepaste vorm. Het organisatiecomité van de Deventer afdeling heeft gezocht naar een manier waarop de traditionele viering op 1 mei toch door kan gaan tijdens de Corona-crisis. Er is een gevarieerd en creatief programma bedacht.

Zo wordt de 1-meiviering online via video-chat in een Zoomsessie gehouden met de leden. Daarbij zal ook de Deventer Stadstroubadour Maarten van Veen een live-optreden verzorgen. Hij vraagt daarbij aandacht voor o.a. kunstenaars en ZZP’ers die in deze moeilijke tijden ook erg hard geraakt worden, een groep mensen waarvoor ook de PvdA zich sterk maakt om ze te ondersteunen.

PvdA-leden nemen individueel filmpjes op om kort en krachtig hun betekenis van de Dag van de Arbeid toe te lichten. Deze filmpjes worden online op social media en tijdens de ledensessie op Zoom getoond. Daarnaast zullen de duo-afdelingsvoorzitters de jubilarissen onder de leden virtueel hun speldje opspelden. Op een later moment krijgen ze deze alsnog in het echt.

Vanaf de toren van de Deventer Lebuïnus zal de Stadsbeiaardier op 1 mei van half 1 tot half 2 diverse socialistische strijdliederen ten gehore brengen.

Door de Corona-maatregelen is het traditionele bezoek in de ochtend aan woon- en zorgcentrum Humanitas niet mogelijk. Hier reikt de PvdA jaarlijks rode rozen uit aan bewoners en personeel. Ook dit zal op alternatieve wijze vorm krijgen doordat draaiorgel de Turk deze traditie op muzikale wijze vorm zal geven. Een compilatie van de verschillende onderdelen zal in filmvorm aan Humanitas aangeboden worden en via Humanitas-televisie worden getoond aan bewoners en personeel.

Het organisatiecomité voor de 1-meiviering bestond dit jaar uit: Marien van Schijndel, Tanja Eekhuis, Bep Spa, Marry Dijkshoorn en Wil van der Ouderaa.

Het bericht 1-meiviering gaat in alternatieve vorm door verscheen eerst op PvdA Deventer.

Op zondag 8 maart jl. vond op internationale vrouwendag de Deventer bijeenkomst plaats in de bibliotheek. In een drukbezochte en gevarieerde bijeenkomst werd ook de tweede Trijntje Blaauboerlezing gegeven. Trijntje was een van de eerste 4 vrouwelijke wethouders in Nederland. Ze werd wethouder in 1927. Oud-raadslid Bep Spa deed de introductie van deze lezing door oud-Kamerlid Keklik Yucel.

Introductie door Bep Spa:

Wie was Trijntje Blaauboer?

Lamberthe de Jong, historica uit Diepenveen heeft dat allemaal uitgezocht en beschreven.

Trijntje is in 1887 geboren in Amsterdam en in 1919 naar Deventer gekomen vanwege het werk van haar man Johannes Saunders.

Trijntje wordt lid van de SDAP en komt op de kandidatenlijst voor de SDAP.

Na de verkiezingen wordt Trijntje wethouder van onderwijs en ze is daarmee de eerste vrouwelijke wethouder in Deventer en de vierde in Nederland.

In 1931 komt er een einde aan haar wethouderschap vanwege een wijziging in de gemeentewet;

echtgenoten van onderwijzers van het lager en middelbaar onderwijs (ambtenaren) kunnen geen raadslid zijn.

Trijntje is daarover diep teleurgesteld, maar toch blijft ze actief op maatschappelijk gebied met name op het gebied van onderwijs en volksgezondheid.

Ze wordt lid van de Landelijke Onderwijsraad en zal die functie tot aan haar dood in 1951 bekleden.

Wat mogen we blij zijn dat vrouwen als Trijntje Blaauboer zich ingespannen hebben voor onderwijs en volksgezondheid en daarmee inspiratie hebben geboden aan de vrouwen in hun tijd maar ook nog steeds aan vrouwen in deze tijd.

 

Trijntje Blaauboer lezing door Keklik Yucel

Het is mij een eer en genoegen om juist hier, in mijn geliefde Deventer, in de prachtige nieuwe bibliotheek, de Trijntje Blaauboer-lezing te mogen uitspreken.

We komen van ver. Trijntje Blaauboer bijvoorbeeld die als één van de eerste vrouwen wethouder werd in Nederland, in Deventer. Een inspirerende vrouw naar wie deze lezing is vernoemd. Zo hebben we allemaal een verhaal. Nadat ik als tweejarig Turks-Nederlands meisje hier was komen wonen, was het iedere week weer een feest als we naar de bieb gingen. Het waren de jaren zeventig en tachtig in het Rode Dorp. Een gastarbeidersgezin. Met strikte zedelijkheidsnormen. Tradities waar stevig aan werd vastgehouden. Een vertrouwd baken in het nieuwe, vreemde land. Als meisje had ik een dienende rol, met veel huishoudelijke taken. Je wist niet beter.

Maar de spotjes over een slimme meid, die op haar toekomst is voorbereid bereikten ook het Rode Dorp. De tijdgeest ademde ook in Deventer verheffing, emancipatie en vooruitgang.

Gelukkig waren mijn ouders stiekem een klein beetje feministisch. Ze hadden in ieder geval een heldere boodschap voor me:

Pak je kansen, maak je school af en word economisch zelfstandig. Wees nooit afhankelijk van een man of van de staat!

Mijn eerste baan kreeg ik in het Deventer ziekenhuis. Dat heette toen nog het Sint Geertruiden Ziekenhuis.

Niet meer dan een bijbaantje naast mijn school, maar ik leerde er misschien wel de belangrijkste les uit mijn leven. Ik leerde zelfvertrouwen, ook als het moeilijk werd.

Ik was vijftien en werkte als voedingsassistente op een verpleegafdeling.

‘Fruitmeisje’ heette dat toen. Als fruitmeisje met ook nog eens een Turkse achtergrond kreeg ik wat andere vragen dan andere meisjes.

‘Moet jij ook als maagd het huwelijk in?’

‘Word je uitgehuwelijkt?’

U kunt zich voorstellen dat ik me als vijftienjarige heeeeel ongemakkelijk voelde. Het zweet brak me al uit als ik een zaal vol patiënten binnenliep.

Op een dag riep Joke, de verpleegkundige, mij naar de keuken van de afdeling en zei:

‘Keklik, je mag antwoord geven, maar het hoeft niet hè.’

Ik begreep dat wat jij wel of niet wilt belangrijk is. Ik mag er ook zijn, ook ik heb zeggenschap. Weer had ik iets wezenlijks geleerd. Vanaf dat moment ben ik rechtop gaan lopen. Geen enkele vraag kon mij nog van mijn stuk brengen…

In het examenjaar op de Hanzeschool, die hiernaast stond, was ik op een dag weer eens met mijn moeder mee naar het ziekenhuis om te vertalen. Mijn moeder vertelde met grote trots aan haar internist:

‘Mijn dochter is bijna klaar met haar school.’

De internist draaide zich om en zei:

‘Gefeliciteerd! En? Wat ga je doen? Doorleren?’

Daar hadden wij het thuis eigenlijk nooit over gehad! De wereld van de internist was een andere dan de mijne. Dat kwartje viel onmiddellijk. In de jaren tachtig was het niet in ieder gezin vanzelfsprekend om door te leren. De ambities en mogelijkheden in zijn wereld reikten als vanzelfsprekend verder dan die in de mijne. Mijn eigen pad had mij alweer iets geleerd. Gescheiden werelden andere toekomstperspectieven.

Na de Meao ging ik werken en trouwen. Wel met de aller- allerleukste en misschien wel meest geëmancipeerde man ter wereld. Vind ik dan hè.

Ondertussen waren er ook nieuwe wegbereiders opgestaan.

De maatschappelijke emancipatiestrijd ging verder.

Deeltijdwerk, betaalbare kinderopvang, studeren in deeltijd, leven lang leren dat werd allemaal mogelijk gemaakt.

Mijn ambities durfde ik inmiddels hardop te formuleren.

Studeren ging ik ook, eerst bij Saxion HRM en daarna Politicologie/ Bestuurskunde aan de VU. Dat combineerde ik met mijn werk en zorg voor jonge kinderen. Ik werkte toen bij de gemeente Deventer waar overigens een gemeentesecretaris zat die vrouwen aanmoedigde om door te groeien in de organisatie. Ik groeide door naar het managementteam.  Ook jij bedankt Theo Bakhuizen.

Daar waar het ertoe doet, daar waar ik een verschil kon maken voor de samenleving voor de mensen, zette ik me in. In allerlei maatschappelijke, politieke en bestuurlijke rollen, tot in de Tweede Kamer.

Op de vraag van een vriendinnetje waarom ik actief werd in de politiek zei mijn dochter ooit eens “Zij heeft alles moeten bevechten en probeert het nu makkelijker te maken voor ons meisjes” Mijn dochter sprak eigenlijk over u allemaal. Wij proberen het allemaal, ieder op haar en zijn eigen manier, een stukje makkelijker te maken voor de meisjes en jongens na ons. Ook wij plaveien nog de wegen.

Ruim honderd jaar geleden zou dat nog onmogelijk zijn geweest. Het algemeen kiesrecht voor vrouwen werd toen geregeld met een initiatiefwet van de Deventenaar Henri Marchant. Ik zeg het wel vaker: Deventer heeft iets unieks. Het ademt tegelijkertijd geschiedenis en vooruitgang. Het heeft een historische bezieling en een toekomstgerichte lef. Dat was vroeger al zo en dat is nog steeds zo.

Dankzij de overwinning die Marchant in 1919 boekte, schreef Deventer nog een keer sociale en politieke geschiedenis. Trijntje Saunders-Blaauboer werd in 1927 de eerste vrouwelijke wethouder van Deventer. Voor de SDAP uiteraard, de voorganger van de Partij van de Arbeid. Daar bleef het voor haar niet bij, want maatschappelijk betrokken als zij was had ze tal van functies in het openbare leven.

Trijntje was een wegbereider voor de generaties die na haar kwamen. Er is veel bereikt en nog veel te doen, maar wat mij betreft is het tijd voor een volgende stap in de emancipatie. Van streven naar doen. Van vooral een vrouwenzaak naar vrouwen- en mannenzaak. Van vele hobbels wegnemen, routes plaveien en pionieren naar een daadwerkelijke gelijkwaardige participatie. In alle lagen van onze samenleving.

Werken aan een gelijkwaardige positie van alle vrouwen, zowel maatschappelijk, politiek als bestuurlijk, is geen gunst, maar onze dure plicht. Van vrouwen én mannen. Vrouwenrechten zijn mensenrechten en daarmee niet alleen een vrouwenzaak maar ook een mannenzaak. Vindt u ook niet? We moeten het voortaan samen doen.

Het voelt onwerkelijk dat er zelfs nog tientallen jaren geleden zoveel ongelijkheid bestond tussen mannen en vrouwen. Nog zoveel traditionele rollenpatronen. Maar het geeft ook hoop in de toekomst. Vooruitgang? Ook als het traditioneel ingebakken is? Het kan! We komen van ver. Het is ook bewonderenswaardig dat dankzij de onvermoeibare inzet van vrouwen, zoals Aletta Jacobs en de Dolle Mina’s, zoveel stappen zijn gezet om de rechten van vrouwen gelijk te stellen aan die van mannen.

We komen allemaal van ver. Onze juridische vrijheid en gelijkwaardigheid is na maatschappelijke en politiek strijd wel zo’n beetje beslecht. Al zijn er nog strijdpunten.

Ik heb zelf als Tweede Kamerlid een initiatiefwet gelijke beloning voor gelijk werk voor mannen en vrouwen ingediend. Lilliane Ploumen heeft deze wet weer opgepakt, want vrouwen verdienen voor gelijk werk vandaag de dag nog steeds minder dan mannen.

We zijn er nog niet!

Nog steeds is rond de 50% van alle vrouwen niet financieel onafhankelijk.

Nog steeds zijn vrouwen kwetsbaarder voor armoede.

Nog steeds worden vrouwen voor gelijke werk minder beloond dat mannen.

Nog steeds worden typisch mannelijke eigenschappen hoger gewaardeerd dan typisch vrouwelijke eigenschappen.

Nog steeds hebben heel veel vrouwen nog te maken met huiselijk geweld.

Nog steeds werken er vooral vrouwen in beroepen en sectoren waar de beloningen wat lager zijn.

Denk aan de salarissen van de kassières, onderwijzers, thuiszorgmedewerkers, schoonmakers enzovoort.

Nog steeds zijn er weinig vrouwen in topfuncties.

Nog steeds zijn er te weinig vrouwen in de Tweede Kamer

Nog steeds zijn er te weinig vrouwen in gemeenteraden.

Nog steeds zijn er veel minder vrouwelijke wethouders

Nog steeds zijn burgemeesters vaak een man.

De Man is nog steeds de norm. De Man is nog steeds de Macht.

De laatste stap kunnen we samen zetten, vrouwen en mannen. Net als al die moedige vrouwen die ik in de wereld steeds weer zie strijden tegen het patriarchaat, tegen zedelijkheidsvoorschriften van de staat, tegen de machthebbers in allerlei onvrije landen, die de vrouwen klein willen houden. Zij gaan met de dood voor ogen de straat op, in de hoop dat het leven voor hun dochters vrijer en gelijker zal zijn. Stuk voor stuk moedige vrouwen en mannen.

Wij zijn schatplichtig aan alle wegbereiders, pioniers, ijsbrekers, baanbrekers, heldinnen en helden voor ons. Wij staan hier dankzij hen. Het is geen gunst, het is onze dure plicht om ons heen te kijken en hen die achter blijven mee te nemen. Maar ook om het makkelijker te maken voor andere vrouwen en onze dochters en zonen.

En laten we altijd naast alle mannen en vrouwen staan, hier en elders, die moedig strijd voeren voor hun meest elementaire vrijheden, hun nek uitsteken en opstaan tegen hen die hen klein, ongelijk en onvrij willen houden. Anderen hebben het ook voor ons gedaan.

Vrijheid en gelijkwaardigheid, broederschap én zusterschap! Daar gaat het ons om. Het betekent opstaan tegen geweld tegen vrouwen, tegen het klein houden van vrouwen, maar bijvoorbeeld ook het herinvoeren van eigentijds moedermavo’s voor al die vrouwen die nog geen arbeidsmarktkwalificatie hebben. Van gelijke beloning voor gelijk werk tot meer Angela Merkels, Jacinda Arderns en Liesbeth Grijsens.

En ja ook Deventer feliciteert Khadija Arib, een topper en voormalig collega, met haar afgelopen vrijdag nog zeer verdiende Aletta Jacobsprijs.

“Heel haar leven vecht zij al voor de emancipatie en gelijkheid voor vrouwen” Zij is een wegbereider voor andere vrouwen. Net als Mariette Hamer nu voorzitter van de SER die onlangs ook zeer verdiend de Joke Smit prijs won. Gefeliciteerd.

Wegen bereiden en routes plaveien……

Laten wij dat allemaal zijn en blijven voor de vrouwen om ons heen en onze dochters. Gewoon omdat de wereld daarmee een stukje eerlijker én mooier wordt.

Een fijne internationale vrouwendag!

Dank u wel

Het bericht Trijntje Blaauboerlezing 2020 verscheen eerst op PvdA Deventer.

Bedroefd hebben we kennis genomen van het overlijden van Jan Bugter, die namens de PvdA onder meer raadslid en wethouder was in Deventer. Jan was een bevlogen sociaaldemocraat die enorm veel voor Deventer en de PvdA heeft betekend. Hij zette zich in voor sociale vernieuwing, voor verbinding, voor betaalbaar werk en betaalbare woningbouw: thema's die vandaag de dag nog steeds actueel zijn. Zijn overlijden is een groot verlies voor onze partij en voor de stad Deventer. Onze gedachten zijn bij zijn familie en vrienden. https://deventer.pvda.nl/nieuws/in-memoriam-jan-bugter/

Deventer verliest een van zijn meest roemrijke zonen

Door Jan Jaap Kolkman en Bep Spa

Op 67-jarige leeftijd is Jan Bugter op donderdag 29 augustus jl. overleden. Een betrokken dynamische Deventenaar en een sociaaldemocraat in hart en nieren. Jan Bugter heeft veel, heel veel voor Deventer en voor de Partij van de Arbeid betekend.

Het begin

Opgegroeid in de Rivierenwijk aan de Oude Bathmenseweg in de jaren zestig en met een grote dosis energie en ondernemingslust ging hij studeren in Amsterdam waar hij jaren heeft gewerkt als opbouwwerker onder andere in de Dapperbuurt.

Zijn grote liefde Sophie heeft hij daar ontmoet en hij heeft haar ook meegenomen naar Deventer toen hij weer terugkeerde naar zijn geboortestad. Deventer was toe aan vernieuwing, aan opbouw en Jan voelde zich uitgedaagd.

Begonnen bij Stichting BOOG als medewerker voor het zogenaamde achterstandengebiedenbeleid, probleemcumulatiegebieden of welke versluierende term je ook maar wilt gebruiken voor wijken met mensen die niet vanzelfsprekend aan de bak komen.

Hij ontwikkelde een goed contactennetwerk en zo ook in Den Haag. Hij wist interesse te wekken voor deze aanpak èn financiering.

Aanpakken dat was het devies en in de lijn van zijn visie betekende dat de mensen aan het werk moesten, hun eigen brood moesten kunnen verdienen, fatsoenlijk moesten kunnen wonen, een goede school in de buurt kortom een sociaaldemocratische manier van kijken naar de samenleving en daar daadwerkelijk wat aan willen doen.

Joop den Uyl was samen met Wibaut zijn grote voorbeeld. Biografieën van deze “groten” werden door Jan met graagte gelezen (en hij citeerde er ook veelvuldig uit).

Nadat Sophie en hij zich eind jaren zeventig weer in Deventer vestigden, ging hij aan de slag als ambtenaar Jeugdbeleid voor de gemeente Deventer. Roerige tijden met diverse jongerenclubs zoals Rebel, Steile Trap en Burgerweeshuis maar ook met veel jongeren die werk en scholing behoefden. De crisis van de jaren tachtig sloeg toe.

Gemeenteraadslid

In 1986 werd Jan lid van de gemeenteraad voor de Partij van de Arbeid, die met 15 van de 33 zetels de gemeenteraad domineerde. De periode ervoor had een links college de stad bestuurd van PvdA, PPR/PSP en CPN.

De samenwerking met links sneefde; de PvdA koos voor een breder college met CDA en VVD. Voor Jan betekende dat een goed profiel van de PvdA belangrijk was, de PvdA moest een belangrijke rol spelen voor allerlei groepen in de samenleving, niet alleen uitkeringsgerechtigden, maar ook de middengroepen. Met het verbinding zoeken van deze groepen wilde Jan Bugter het draagvlak voor goed sociaal gemeentelijk beleid vergroten.

Een opvatting in de traditie van Den Uyl, hoewel sommigen in die tijd wel wat bedenkingen hadden bij het opzoeken van deze nieuwe middengroepen en ondernemers. Dat ging niet zonder slag of stoot. Zowel binnen als buiten de PvdA werden beschuldigingen geuit dat Jan een “neo-liberale” politiek voerde. Tijdens discussieavonden wist Jan uitstekend het waarom van zijn opvattingen voor het voetlicht te brengen met veel elan.

Het sloot ook landelijk aan bij de nieuwe koers van de PvdA.

Na een periode van herstel en restauratie onder wethouder Duimel was het tijd om de sociale vernieuwing aan te pakken en dat paste Jan als een handschoen. Jan was een echte aanpakker die ook anderen wist te inspireren om mee te doen en aan de slag te gaan. Zijn optreden in de raad vond hij minder belangrijk dan het contacten leggen en verbinding zoeken met de samenleving. Dat leverde dan weer input op voor zijn werk in de raad, waardoor het college de breed gedragen voorstellen van de PvdA-fractie moest volgen en niet andersom. Na als fractielid in de raad te hebben gewerkt (gezeten is niet van toepassing op Jan) werd hij in 1990 lijsttrekker en vervolgens wethouder.

Wethouder

Ook als wethouder zocht en vond Jan Bugter de samenwerking met nieuwe groepen in de samenleving, met opbouwwerkers, met jongeren, met ondernemers, met welzijnswerkers kortom een grote diversiteit van betrokken Deventenaren die aan de slag wilden.

Dat paste bij Jan. Voortvarend pakte hij zijn verantwoordelijkheid als wethouder op.

Jan was een echte netwerker en de tijdgeest hiep hem daarbij.

De Deventer Wijkaanpak komt uit zijn koker, Sociale Vernieuwing was het onderwerp en het ontwikkelen van Stadsvernieuwing, inclusief de aanpak van de verloederde grachtengordel, werd door hem voortvarend opgepakt.

In twee colleges op rij van 1990-1994 en 1994-1998 wist de Partij van de Arbeid onder de bezielende leiding van Jan de problemen op sociaal, economisch en fysiek gebied aan te pakken onder de kapstok van het toen unieke concept van de Deventer Wijkaanpak. Deze wijkaanpak bleek zeer succesvol en gaf bewoners zeggenschap over hun buurt en wijk door middel van beschikbaar stellen van wijkbudgetten.

Jan Bugter was ook de man achter Werk, Werk en Werk……. omdat hij altijd de mening was toegedaan dat zelfredzaamheid begint met het verdienen van je eigen brood (“ik ben van de Partij van de Arbeid”).

Het ontwikkelen van wat later de Melkertbanen zijn geworden zijn ontsproten aan de ideeën die Jan Bugter heeft over het hebben van werk en het inzetten van de mensen.

Als wethouder zette Jan zich ten zeerste in voor werkgelegenheid, hij wist ondernemers aan zich te binden middels het sociaaleconomisch offensief en woningcorporaties te binden aan een voortvarende stadsvernieuwing.

De ontwikkeling van Colmschate in samenwerking met het bedrijfsleven en een mooi nieuw winkelcentrum zijn initiatieven die goed wonen en werken in dat stadsdeel op de kaart hebben gezet waarbij Jan onvermoeibaar aan de slag was.

Sallcon

Na zijn afscheid in 1998 is Jan directeur bij Sallcon geworden waar hij mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan zich wist te binden en bedrijven wist te interesseren voor deze doelgroep. De uitspraak win/win situatie is van toepassing op de manier van werken van Jan.

Het zelfvertrouwen dat de mensen bij Sallcon kregen door te werken in een goede werkomgeving met mogelijkheden en een goede sfeer zijn de verdienste van Jan die daarnaast ook altijd in was voor een supergezellig feestje waar artiesten als Karin Bloemen – een van zijn favorieten – en ook Jurgen Rayman en Ali B. optraden.

Maar ook hoort daar een zakelijke benadering bij: zijn inzet zorgde ervoor dat – dynamisch als hij was – Sallcon tot op de dag van vandaag een van de meest gezonde sociaal werkbedrijven van Nederland is. Sterker, daar waar andere gemeenten miljoenen moesten bijlappen, heeft recent nog in Deventer het college voorgesteld om miljoenen uit de reserves van Sallcon te halen, teneinde de financiën van de gemeente op te lossen!

Zonder Jan Bugter was die florissante positie ten dienste van de mensen, waarvoor we het willen doen als PvdA, niet mogelijk geweest.

Na zijn afscheid bij Sallcon is hij nog interim-directeur geweest bij MEE-Veluwe om deze organisatie te fuseren met MEE- IJsselovers, om deze organisatie voor te bereiden op de decentralisaties in de zorg. Ook dit is succesvol verlopen.

Jan Bugter en de PvdA

Jan is in 1981 lid geworden van de partij. Hij was daarvoor een tijd lid geweest van de PSP, misschien juist wel in het licht van Amsterdamse ervaringen. Dat was geen gemakkelijk moment. Het vechtkabinet Van Agt-Den Uyl was van start gegaan en de wind werd guur en rechts. Leden liepen weg bij de PvdA. En toen werd hij dus lid.

Hij was ook een van de mensen die op het befaamde WAO-congres in Nijmegen in 1992 de motie meeformuleerde, die de eenheid in de partij herstelde en de de basis vormde voor de latere opkomst van Wim Kok.

De waardering voor hem landelijk was voor een gewone Deventer wethouder enorm.

Wijkaanpak, de samenwerking zoeken met het bedrijfsleven, de Melkertbanen, de Raambuurt en de Vinexwijk Vijfhoek, ze werden allemaal als baanbrekend omarmd.

Met dank aan zijn grote liefde Sophie – zijn maatje door dik en dun.

Het bericht In memoriam: Jan Bugter verscheen eerst op PvdA Deventer.

Op vrijdag 8 maart zal in de Lebuïnuskerk de allereerste Trijntje Blaauboer-lezing gegeven door PvdA-Kamerlid Kirsten van den Hul. Het in Deventer geboren Tweede Kamerlid zal in het kader van internationale vrouwendag een lezing geven over Trijntje Blaauboer (1887-1951), de eerste vrouwelijke wethouder in Deventer in 1927.

De lezing zal een ode zijn aan een heldin, zoals Blaauboer kan worden beschouwd gezien de vrijwel unieke rol die zij innam als vrouwelijke bestuurder in een tijd dat dit nog veel weerstand opriep bij veel mensen. Blaauboer werd in 1927 onverwacht gekozen voor de Sociaal Democratische Arbeiders Partij (SDAP, de voorganger van de PvdA) als gemeenteraadslid in Deventer en werd in het najaar ook wethouder van onderwijs. Een ambt dat zij vier jaar zou vervullen, totdat zij gedwongen werd haar ambt neer te leggen omdat getrouwd was met een leraar, wat volgens de gemeentewet van 1931 niet mocht.

Blaauboer is daarmee niet alleen een pionier in een tijd dat vrouwelijke deelname aan politiek en bestuur nog een zeldzaamheid was maar wel zijn ontwikkeling inzette, ze is ook een voorbeeld van een heldin die tegen de stroom inging en helaas op teleurstellende wijze haar positie moest opgeven vanwege het werk van haar man.

Van den Hul – in de Tweede Kamer woordvoerder emancipatiebeleid namens de PvdA-Kamerfractie – zal in haar lezing ingaan op de rol ban Blaauboer voor de positie van vrouwen binnen de politiek en binnen Deventer en zal hiermee ook de aftrap geven voor een lezingenserie die van vanaf nu jaarlijks onder titel ‘de Trijntje Blaauboer-lezing’ zal worden opgestart. Oud-PvdA-raadslid in Deventer Bep Spa zal Van den Hul inleiden bij haar lezing.

De eerste Trijntje Blaauboer-lezing is gratis en openbaar toegankelijk in de Lebuïnuskerk en begint om 17.30 uur op het Hoogkoorpodium. De lezing maakt onderdeel uit van het internationale vrouwendagfestival Deventer. https://internationalevrouwenfestivaldeventer.nl/

Het bericht Eerste Trijntje Blaauboer-lezing door Kamerlid Kirsten van den Hul verscheen eerst op PvdA Deventer.