Poliflw

De stikstofcrisis speelt al een aantal maanden een grote rol in de politiek. Afgelopen woensdag kwam het kabinet met een pakket aan maatregelen waarbij de stikstofdepositie zal worden verlaagd. Het pakket is divers maar kent vooral maatregelen voor de korte termijn. Het besluit dat de laatste dagen de meeste ophef veroorzaakt  is het verlagen van de snelheidslimiet naar 100 km/u. Deze maatregel zal overdag gaan gelden op de Nederlandse snelwegen; ’s nachts geldt dit limiet niet.

Hoewel deze maatregel de algehele stikstofproblematiek niet oplost, biedt dit op de korte termijn wel weer ruimte in de bouw. Met de snelheidsverlaging wil het kabinet de stikstofdepositie dusdanig minderen dat er weer ruimte ontstaat voor de bouw van 75.000 woningen. Voor grotere bouwprojecten is deze maatregel alleen nog niet voldoende. In december komt het kabinet daarom samen met de provincies met aanvullende maatregelen. Ook zal de speciaal samengestelde stikstofcommissie onder leiding van Johan Remkes een rapport presenteren. Daarin  wordt de aanpak van het stikstofprobleem voor de lange termijn wordt uitgewerkt. Er komen dan ook specifieke aanbevelingen en oplossingen voor de scheep- en luchtvaart (Lelystad Airport).

D66 Overijssel wil onderzoeken of het verlagen van de snelheid op provinciale wegen een bijdrage kan leveren aan sterker natuur door het verminderen van de stikstofdepositie. Hiervoor is afgelopen woensdag bij de Provinciale Statenvergadering een motie ingediend samen met GroenLinks en de Partij voor de Dieren. In Overijssel zijn diverse stukken provinciale weg waarop 100 km/u mag worden gereden. Een auto rijdt echter het zuinigst en minst vervuilend bij een snelheid van 70 tot 90 km/u. Een constante snelheid en minder snelheidsverschillen tussen voertuigen onderling levert bovendien ook een positief effect ten aanzien van verkeersveiligheid.

Door het terugbrengen van de snelheid op provinciale wegen en de daaruit resulterende optimale doorstroming kan de uitstoot van voertuigen worden beperkt. Die lagere snelheid zien we het liefst vooral in de buurt van de speciaal beschermde ‘Natura2000’ gebieden. Daar is de stikstofdepositie namelijk van grote invloed op de steeds verder afnemende rijkdom aan biodiversiteit en de noodzakelijke herstelmaatregelen. In onze motie pleitten we daarom voor onderzoek naar de omgevings- en veiligheidseffecten van een snelheidsverlaging op provinciale wegen.

Doordat de Gedeputeerde tijdens de bespreking al heeft ingestemd met het uitvoeren van zo’n onderzoek hebben wij onze motie aangehouden. Wij blijven de vinger aan de pols houden en wachten de resultaten van het onderzoek af.

En als het om de lange termijn gaat? Dan zien wij toch het liefst meer fietsers en treinreizigers en minder mensen op de autoweg. Dus blijven we onverminderd pleiten voor sterker OV en robuuste fietswegen.

Op vrijdag 8 november kwam ‘Hoe mooi is Twente wel niet’ uit. In dit boek van Gijs Eijsink beschouwen 63 Twentenaren hun regio. Eén van hen is onze fractievoorzitter Annemieke Wissink. Hieronder lees je haar bijdrage.

Blijf je verwonderen

In 2008 verhuisde ik vanuit Brussel naar Twente, naar Wiene om precies te zijn. Ik trok in bij mijn huidige man op de boerderij van mijn schoonfamilie. Een flinke overgang, van een multinationale metropool naar een buurtschap waar de brievenbus maar één gleuf heeft. Maar ik vond het meteen heerlijk: de rust, de ruimte. Niet alleen in het landschap, maar ook bij de mensen. Het leven gaat hier een tandje langzamer, vriendelijker, gemoedelijker. En dat was precies wat ik goed kon gebruiken.

Toen ik net in Twente was komen wonen fietste ik veel door het prachtige landschap. Ik genoot van de houtwallen, majestueuze eiken en leuke doorkijkjes. En bijna altijd zag ik dieren: hazen, reeën, allerlei vogels. Op een prachtige ochtend in de vroege zomer van 2008 was ik onderweg van ons huis naar Hengevelde. Bij de brug over de Bolscherbeek zag ik iets in het struikgewas bewegen. Even later stak een familie patrijzen de weg over, beide ouders en acht jongen. Verwonderd stond ik een tijdje te kijken. Wat een rijkdom!

Ik geniet nog steeds met volle teugen van Twente. Inmiddels woon ik hier al meer dan 10 jaar. Ik ben hier getrouwd en mijn drie kinderen zijn hier geboren. Hoewel mijn zachte tongval nog steeds een andere herkomst verraadt is Twente echt mijn thuis geworden.

En ik doe mijn best me te blijven verwonderen over de schoonheid. Dat is voor mij niet zo moeilijk, ik ben niet veel gewend. In Brussel woonde ik in een drukke wijk met weinig groen. Ik werkte 60 uur in de week in een groot glazen kantoor en mijn huis had niet eens een balkon. Ook in mijn jeugd was ik niet verwend met een mooi landschap of rijke natuur. Ik ben geboren en getogen in zuidoost-Brabant, een gebied dat vooral bekend staat om zijn grote stallen, rechte kavels en kale landbouwvlaktes.

Twente is prachtig. De mensen zijn vriendelijk, de omgeving is mooi, het is een hele fijne plek om te leven. Het is veel mooier dan mensen die hier geboren en getogen zijn zich, volgens mij, vaak realiseren. En dat vind ik jammer. Voor hen, maar ook voor Twente. Want ik maak me zorgen. Ik zie steeds minder leuke doorkijkjes. Houtwallen verdwijnen en er zijn ook steeds minder dieren te bekennen. Het gaat niet goed met onze natuur en ons landschap. Twente verandert. Het begint hier steeds meer op zuidoost-Brabant te lijken. En hoewel ik trots ben op mijn roots, moet je dat echt niet willen.

Misschien beseffen we ons onvoldoende wat we hebben en zijn we er daarom ook onvoldoende zuinig op. Daarom is mijn oproep aan alle Tukkers: neem Twente niet voor lief, blijf je verwonderen!

Het bericht Blijf je verwonderen verscheen eerst op PvdA Overijssel.