Wageningen, 24 maart 2020.
Beste mensen, fijne collega’s,
Deze persoonlijke brief ga ik niet beginnen met te schrijven dat het een krankzinnige tijd is, dat weten we na de eerste enerverende week allemaal inmiddels maar al te goed. Met deze brief wil ik jullie vooral overbrengen hoeveel ik jullie inzet waardeer en hoe trots ik op deze stad ben.
Dat Wageningen een erg sociale en betrokken stad is, blijkt in deze uitzonderlijke tijden des te meer. Binnen een dag waren er al veel initiatieven en werkten we al breed samen om deze zo goed mogelijk te stroomlijnen. Slechts een paar weken geleden, tijdens een gesprek met het Vrijwilligerscentrum, kwam het ter sprake: tijden van crisis leveren veel initiatief en vrijwilligers op. We spraken over klimaatverandering en de hoge vluchtelingenstroom een aantal jaar geleden, maar konden toen niet vermoeden hoe dichtbij deze corona-uitbraak zou zijn. Het ging ons voorstellingsvermogen toen te boven, maar nu zitten we er midden in; een realiteit waarin we zien dat veel mensen inderdaad opstaan om een bijdrage te leveren. Dat in lastige en onzekere tijden de zorgzame en creatieve kant van mensen boven komt is een mooi gegeven.
Mijn zoontje van veertien merkte vrijwel direct op dat hij nu, zoals hij het zei: ‘onderdeel uitmaakte van de geschiedenis’. 2020 gaat zeker de geschiedenisboeken in. Hopelijk als het jaar dat voor een grote verandering zorgde in hoe we met elkaar en onze wereld omgaan, het jaar dat het tijdperk van winst genereren boven het naleven van mensenrechten afsloot. Kansen te over, maar dat is voor later, nu zitten we nog midden in de storm.
Te midden van deze consternatie snap ik dat de meeste van jullie niet direct bezig zijn met het feit dat 2020 ook het jaar is dat we herdenken en vieren dat we 75 jaar in vrijheid leven. Het heeft ook iets eigenaardigs nu juist blijkt dat onze vrijheid niet onaantastbaar is. Toch is het thema van het jubileumjaar; ’Jij maakt het verschil’, heel passend. Ik hoop dat velen van jullie terug zullen kijken op 2020 met een gevoel dat je het verschil hebt kunnen maken voor een ander. En het liefst ook andersom; dat een ander voor jou het verschil heeft gemaakt.
Gelukkig is wat we nu meemaken op geen enkele manier te vergelijken met een staat van oorlog, we leven in vredestijd en dat moeten we elke dag weer koesteren. Maar een situatie waarbij onze persoonlijke vrijheid van beweging op een vergaande manier beknot wordt is onvoorstelbaar ingrijpend. Ons recht om zinvol bezig te zijn en elke dag naar ons werk of naar school te gaan, onze ouders te bezoeken, een feestje van een dierbare te vieren, van tentoonstellingen en culturele voorstellingen te genieten, van de een op de andere dag is dat abrupt tot stilstand gekomen. Ons contact met anderen is grotendeels afgesneden en dat doet pijn.
Wat mij troost biedt is de grote betrokkenheid die als een warm deken strak over de stad lijkt te zijn gespannen. Ieder huishouden heeft afgelopen dagen een flyer in de bus gekregen met gegevens waar je terecht kunt als je hulp nodig hebt of juist wilt helpen. Zonder alle investeringen die de afgelopen jaren in samenwerking en persoonlijke contacten zijn gedaan had dat niet gekund. De vergaande samenwerking in onze stad werpt nu vruchten af omdat we elkaar kennen, weten te vinden en elkaar vertrouwen. Door de hechte samenwerking binnen WELSAAM (waar alle welzijnspartners samenwerken) en de samenwerking van Kind Centraal (de samenwerking van onderwijs, kinderopvang en alle andere organisaties die met jonge kinderen werken), maar ook de samenwerking met de huisartsen en binnen een platform als Wageningen Eet Duurzaam, is het mogelijk om nu snel te handelen en de krachten te bundelen om kwetsbare inwoners bij te staan en ons zo gezond mogelijk met zo min mogelijke fataliteiten door deze tijd heen te loodsen.
Hiermee wil ik niet de indruk wekken dat het allemaal vanzelf gaat. De komende tijd zal nog veel van onze energie en creativiteit vragen, we zullen ongetwijfeld nog tegen genoeg problemen aanlopen. Een situatie als deze laat zich niet voorspelen en in duidelijke protocollen vastleggen. In die zin is het vergelijkbaar met jullie werk, elk mens is anders, elke situatie ook. Het vraagt ons om blijvend op te letten en goed te luisteren. Medemenselijkheid en common sense vormen het kompas waar we op moeten varen. Aangevuld met al onze deskundigheid en grote inzet.
Daarbij wil ik jullie vragen om niet alleen in gedachten te houden waarom we ons inzetten, maar vooral voor wie: Voor al die mensen die (bijna) geen contacten of geld hebben omdat ze al te weinig hadden, voor de mensen die psychische of medische klachten hebben en daarom extra kwetsbaar zijn, voor de ouderen die ons groot hebben gebracht, voor de kinderen die thuis zitten in soms moeilijke of zelfs potentieel gevaarlijke situaties, voor degenen die nu plotsklaps geen inkomen meer hebben, voor die mensen zetten wij ons in.
Ik wil jullie bedanken en mijn diepe waardering uitspreken. Jullie verdienen alle lof voor al het werk dat jullie verrichten en vooral voor de liefde en betrokkenheid waarmee jullie dat doen. Het sociaal domein, de zorg, het onderwijs, we krijgen het al jaren ontzettend voor de kiezen. Nu staan we voor een nieuwe grote uitdaging. Die is enorm, maar ik weet dat we het samen aankunnen. In een situatie als deze draait het om mensen; om de veiligheid van mensen, de gezondheid van mensen, om de hulpvaardigheid van mensen, het vermogen om samen te werken, om naar elkaar om te kijken. Het enige wat telt is dat we mensen helpen die het nodig hebben en goed voor elkaar blijven zorgen. En vergeet daarbij alsjeblieft niet om ook goed voor jezelf te zorgen. Eet gezond en beweeg, dans een rondje door je slaapkamer. Omring je met mooie dingen en probeer ook te ontspannen. Luister naar een lied dat je ontroert, lees een mooi boek, kijk een goede film. Er is nog veel om dankbaar voor te zijn, en ook veel om van te genieten. Jullie blijven in mijn gedachten, ik ben jullie grootste fan.
Warme groeten,
Lara de Brito
Wethouder Gezondheid, Onderwijs en Voedsel
