Poliflw

Heb wel ‘ns ergens gelezen dat aan de Amerikaanse verkiezingsdebatten allerlei strategische onderhandelingen en psychologische oorlogsvoeringen vooraf gaan. Maar goed, dat is Amerika. En hier zijn we in Achtkarspelen. Daar zal zoiets toch niet nodig zijn? Nee, natuurlijk niet. Hoewel… een klein beginnetje werd afgelopen week wel gemaakt. In de aanloop naar het verkiezingsdebat van maandag 12 april stuurde de griffie het zogenaamde ‘format’ aan de verschillende lijsttrekkers toe. Normaal let ik niet zo op dat soort dingen, maar deze keer viel me iets op. Er zou “geen livestream via de site van de raad” zijn. Dat betekent dat mensen die slecht ter been zijn, op leeftijd, niet over vervoer beschikken of anderszins niet in de gelegenheid zijn om naar het gemeentehuis te komen, in het ongewisse moeten blijven over de standpunten van de partijen. Want het zou dus simpelweg niet worden uitgezonden… Dat kan niet de bedoeling van de democratie zijn. Onmiddellijk schoof ik dan ook achter m’n computer en mailde het volgende.

Hoi … e.a.,

Geen livestream? Geen livestream? Hoezo geen livestream. Heeft dat een technische reden of is de één of andere bangbroek (Tjibbe? Jouke? Give me a name!) doodsbenauwd dat ik ‘m publiekelijk afdroog. We sturen hier zo ongeveer elke gedachtenwisseling over loszittende stoeptegels en bankjes op het torenplein live de ether in (nationwide broadcasted) maar het vierjaarlijkse verkiezingsdebat zou die moeite niet waard zijn? Dat houden we bijna fluisterend, in de hoop dat niemand het merkt? De PvdA in Achtkarspelen is al sinds mensenheugenis een verklaard tegenstander van achterkamertjespolitiek, wij zijn de partij van openheid en de transparantie, wij hebben niets te verbergen en durven iedereen recht in de ogen te kijken. Kortom, wat ons betreft… Streamen die handel!

Verder leuk programma, kijk ernaar uit.

Mvg,

Sjon St.

En ere wie ere toekomt, al heel snel schaarde de VVD zich aan onze zijde. En uiteindelijk, ze konden nu natuurlijk ook niet veel anders meer, gingen in de loop van de middag ook de beide al dan niet veronderstelde angsthazen akkoord. Het debat zal dus gewoon worden uitgezonden! Overigens waardeer ik de coöperatieve opstelling van de lijsttrekkers van FNP en CDA. Ik neem haast aan dat ze nu iedereen kan meekijken de komende nachten slecht slapen in afwachting van het debat. Maar laten ze niet al te ongerust zijn, ik realiseer me dat echte moed bestaat uit het overwinnen van je angst. En die moed zal beloond worden. Ik zal maandagavond een beetje voorzichtig met ze zijn. Echt waar.

Het bericht Het debat verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Het is zover, de verkiezingsborden staan bij de dorpen en de posters hangen. Ik heb ze ‘ns bekeken en ik ben tevreden. Heel tevreden zelfs. Natuurlijk, een enkele partij kiest voor een standaard onpersoonlijke poster die je zonder wezenlijke aanpassing in welke gemeente dan ook zou kunnen gebruiken. Dat is jammer. De kracht van de lokale politiek zit in de herkenbaarheid, in het persoonlijke, en volgens mij kan dat niet genoeg benadrukt worden. Net zo onpersoonlijk is de gestileerde weergave van ons gemeentewapen met daaronder de tekst ‘it moat oars’. Ach, dat ding bestaat al ruim zeshonderd jaar, van mij hoeft het niet zonodig te veranderen, er zijn andere zaken om je druk over te maken. En gelukkig, een heel stel partijen heeft dat goed begrepen, is een stuk persoonlijker. Hoewel, goed begrepen? Ik twijfel even bij de ChristenUnie. Het lijkt erop alsof ze daar gewoon ‘een pasfoto voor op het formulier’ hebben ingeleverd. Staat toch niet echt lekker, zo op die borden. Maar goed, nou niet zeuren, de poging is ook wat waard. De overige partijen hebben gewoon een ouderwetse kop (soms twee) op het affiche. Wat daarbij wel opvalt is dat de kappers in Achtkarspelen overuren hebben gedraaid. Mijn hemel, wat een blotebillengezichten allemaal. Maar goed, smaken verschillen, andere partijen houden kennelijk van strakke scheidingen, spuuglokken en opgeschoren hoofden. Ikzelf ben daar niet zo van.

Heel leuk, eigenlijk zelfs een beetje jaloersmakend, is dat idee van de kandidaten per dorp. VVD en FNP scoren hiermee wat mij betreft zondermeer een doelpunt. (En mochten er meer zijn, ik was vandaag in Buitenpost, Twijzel, Kootstertille, Surhuisterveen en, heb geprobeerd goed op te letten maar dat is niet overal gelukt; op voorhand excuses).  Dat persoonlijke aspect in de politiek dat ik zo belangrijk vind, wordt op deze manier nog ‘ns benadrukt. Hulde! Maar ja, die blotebillenlook steeds weer, dat verknalt veel. Zo’n mooi idee en dan zo beroerd uitgevoerd. Hoewel … de uitzondering lijkt toch de FNP-poster voor Twijzel. Het had de winnaar kunnen zijn, ware het niet dat Tjibbe Brinkman zonodig ook weer op die foto moest. En ook zo groot, hij valt er eigenlijk niet af te knippen. Zonde, want wat was het een mooie plaat geweest zonder… Maar ach, Tjibbe ergens afknippen? Nee, natuurlijk niet, de man zal nog jaren centraal staan in de politiek van Achtkarspelen en gelukkig maar, zonder hem zou de raad een stuk van zijn ziel inleveren. Goed, de conclusie is duidelijk. De mooiste poster is die van de FNP in Twijzel, wij zijn een heel goede nummer twee, dan volgen al die reclameplaatsjes voor de thuiskapper, vervolgens het formulier van de ChristenUnie en die paar steriele ontwerpen die zo van de suikerzakjes van het gemeentehuis of zelfs het hoofdkantoor lijken te zijn geplukt sluiten de rij.

We doen dus mee en meer dan dat. Als de voortekenen niet bedriegen worden dit onze verkiezingen!

Het bericht De posters hangen verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Tsjonge, wat een uitslag. Niet van de verkiezingen natuurlijk, maar van het invullen van de stemwijzer. Dat wil zeggen, het stemadvies dat daar voor mij uitrolde. De PvdA op één, tot zover geen enkel probleem. Kon ook moeilijk anders, ben nogal nadrukkelijk betrokken geweest bij het bepalen van onze standpunten dus dat ikzelf hier een hoge score zou hebben lag nogal voor de hand. Die derde plaats is ook niet zo heel gek. Wel een beetje grappig eigenlijk, dat FNP, ChristenUnie en Groen Links hier samen voor een plekje op het erepodium strijden. Het wordt dringen bij het gevecht om de bronzen plak. Beetje raar die lage posities voor GBA en VVD. Natuurlijk, het zijn rechtse clubs dus een zekere afstand is normaal, maar hun wijze van politiek bedrijven ligt mij vaak wel. Het ruimdenkende dat nu eenmaal bij een liberale partij als de VVD hoort en het -soms- vasthoudende van het GBA, diep in m’n hart kan ik het wel waarderen. Maar goed, de stemwijzer scoort natuurlijk niet op de wijze van politiek bedrijven maar op de standpunten zelf en dan ligt het inderdaad voor de hand dat zij de rij sluiten. Maar dan, het CDA op twee. En ze liggen niet eens een neuslengte voor op de nummers drie, nee ze staan daar uiterst zelfverzekerd op de tweede plek. Goed, er gaapt gelukkig nog wel een giga-kloof met de PvdA zelf, maar toch, het CDA op twee? Ik begin me bijna zorgen te maken over mezelf.

Heb daar ‘ns over zitten denken. ‘Vroeger’ was het vaak zo dat het CDA in het werk van alle dag eigenlijk prima te pruimen was, maar zodra er iets spannends gebeurde, verkiezingen of een volle publiek tribune of zo, bleken ze geen ruggengraat maar een tuinslang te hebben. Echt, hun rubberen knieën waren bijna spreekwoordelijk. Goed, het zit er natuurlijk nog steeds wel een beetje in. (Neem nu dat standpunt over een eventueel asielzoekerscentrum, daar kun je toch alleen maar heel diep bij zuchten). Maar toch. Misschien, heel misschien zijn ze nu iets koersvaster dan in het verleden. Dat moet haast wel, een andere verklaring is er niet. Of het zou al moeten zijn dat ikzelf op hoge leeftijd opschuif naar rechts…. Nee, natuurlijk niet, doet niet zo raar. Dat is alleen maar een theoretische mogelijkheid. Het kan dus haast niet anders of het gaat maar goed met het CDA. Natuurlijk, ze zijn er nog lang niet, ze hebben nog een ongelooflijk lange weg te gaan (ze komen ook van ver tenslotte) maar ze bewegen heel langzaam de goede kant op. En dat is verheugend!

Het bericht De stemwijzer verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Het zal een jaar of tien, vijftien geleden zijn dat ik ergens in wat toen nog ‘een rokerig achterafzaaltje’ werd genoemd iets aan de daar aanwezigen stond of zat uit te leggen. Ik weet niet meer waar het was, ik weet niet meer bij welke gelegenheid (heel vaag meen ik me te herinneren dat de invoering van de WMO centraal stond), en ik weet zelfs niet meer welk gezelschap het betrof. Hoewel… al te bijbelvast waren ze niet. Want ergens in mijn betoog greep ik terug op het -door mij als algemeen bekend veronderstelde- verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Maar ik schatte het verkeerd in, want onmiddellijk kwam de vraag uit de zaal: “De barmhartige wie…?” En tsja, daar sta je dan achter zo’n microfoon. Moet je echt dat hele verhaal inclusief z’n context uitleggen? Of er juist snel overheen praten, eigenlijk was het ook meer een om m’n betoog extra kracht bij te zetten, het had ook achterwege kunnen blijven. Maar goed, als je snel moet beslissen maak je wel ‘ns de verkeerde keuze, dus ik ging voor het eerste. En dan blijkt het nog een heel avontuur. Iemand ligt gewond langs de kant van de weg, maar gelukkig, er komt iemand aan. En kort daarachter nog iemand. En het zijn niet zomaar voorbijgangers, nee, het betreft een priester en een leviet. “Watte…” werd er vanuit de zaal geroepen. Ik begreep het onmiddellijk, het verhaal was tweeduizend jaar oud en priester en leviet zijn niet meer al te gangbare termen, maar moest ik nu ook nog uitleggen hoe dat precies in elkaar zat? Ik vond er wat op. “Een soort CDA’er en iemand van de ChristenUnie”, verduidelijkte ik. De zaal accepteerde de uitleg dus ik kon verder. Ik verhaalde over de man uit Samaria van wie je het absoluut niet verwachtte maar die juist heel barmhartig bleek. Opnieuw geluid uit de zaal. Inmiddels was ik bijna wanhopig. “Maar als die eerste twee van het CDA en de ChristenUnie kwamen, wie was die derde dan?”. Bijna stond ik van pure ellende met mijn voorhoofd tegen de lessenaar te bonken, maar ik vermande mijzelf. “Weet u wat? Vergeet u dat hele verhaal over die Barmhartige Samaritaan maar, ik ga gewoon verder met de WMO”. De hele zaal knikte instemmend, voor het eerst waren we het eens.

Meer dan een decennium lang heb ik hier geen enkele gedachte meer aan besteed, het kan goed zijn dat ik het verdrongen had. Maar toen gebeurde het volgende, afgelopen donderdagavond. Tijdens of na afloop van een bijeenkomst van raadsleden hier op het gemeentehuis. Raadsleden, ambtenaren en andere betrokkenen met elkaar in gesprek over een aantal van tevoren geagendeerde onderwerpen. Onze fractie, onder aanvoering van fractievoorzitter Theun Nicolai, was in vorm. De fietsbrug versus een eventuele tunnel bij Surhuizum, de beheersstructuur van het zwembad, het rumoer rond het leerlingenvervoer, niets ontsnapte aan zijn aandacht. Het was de Theun zoals we die zo goed kennen, messcherp in zijn vragen, loepzuiver in zijn analyses en glashelder in zijn conclusies. Direct na afloop had ik een volgende afspraak en ik verliet het gemeentehuis. Pas de ochtend daarna hoorde ik dat er tijdens een vervolgbijeenkomst iets heel vervelends was gebeurd. Theun was ongelukkig ten val gekomen en … had zijn heup gebroken. Hulpeloos had hij om zich heen gekeken. En wie schoot te hulp? Een CDA’er? Iemand van de ChristenUnie? Nee, de man die zich om hem bekommerde, die hem vergezelde hem naar het ziekenhuis en die wachtte op het resultaat van de foto’s was iemand anders. Zij naam is Sjoerd Groenhof, hij komt uit Harkema, hij is fractievoorzitter van de FNP en bestond het ooit om vanuit die hoedanigheid een -overigens volstrekt kansloze- motie van afkeuring tegen mij in te dienen.

En plotseling wist ik wat het antwoord op die vraag van tien jaar of meer geleden was, de Barmhartige Samaritaan kwam uit Harkema, bleek lid van de FNP en heette Sjoerd. De PvdA is hem dankbaar!

Het bericht De Barmhartige Samaritaan komt uit Harkema verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Krijg je daar ineens een brief van Vitens in de bus met de aankondiging dat een maatregel van de gemeente hen ertoe zal dwingen om in de toekomst vijfenzeventig euro extra in rekening te brengen. Zoiets tenminste. En de strekking is in elk geval duidelijk, het ligt aan de gemeente. Nu valt hier wel iets meer over te zeggen en ik zal dat zo ook doen, maar het is aardig om dan de allereerste reacties onder de loep te nemen. Die gaan namelijk niet in de richting van ‘hoe lossen we dit op’, maar we proberen met z’n allen onmiddellijk een zondebok aan te wijzen. En natuurlijk is de ondertoon van de wijzende vinger dan steevast; “Het was mijn schuld niet, echt niet!”. Het doet een beetje denken aan die eindeloze discussie in de raad over de biovergister. Alles leek erop te duiden dat deze ooit bij wijze van ‘boppeslach’ door de FNP naar Kootstertille was gedirigeerd, maar toen er massaal tegen geprotesteerd werd, werd alles uit de kaast gehaald om dit te ontkennen. Geheime vergaderingen, vertrouwelijke aantekeningen, anonieme ex-ambtenaren, mysterieuze Amerikaanse procedés, het werd allemaal benoemd om maar aan te tonen dat de betreffende partij volmaakt onschuldig was. En wat mij betreft hebben ze gelijk! Als ze dat zo willen graag horen doe dat dan, want dan kunnen we tenminste verder. Kunnen we nadenken over een oplossing in plaats van over de oorzaak. Over morgen in plaats van over gisteren.

En ditzelfde dreigde dus even te gebeuren met betrekking tot de zogenaamde precario, het geld dat Vitens aan de gemeente moet betalen omdat hun leidingen door onze grond lopen. Weer dreigde er vooral over de oorzaak en niet over de oplossing te worden gepraat. Voor mijzelf overigens ook nog wel redelijk interessant, dat duiden van die oorzaken, want ik woonde en werkte in de tijd waarin dit speelde (geldt overigens ook voor de biovergister) niet in Achtkarspelen. Dus ik leer er nog het één en ander van ook. Maar goed, echt vruchtbaar is het allemaal niet, dat gepraat over vroeger. Dus daarom maar even luid en duidelijk vastgesteld dat een bescheiden onderzoekje van mijn kant heeft uitgewezen dat de PvdA in Achtkarspelen destijds ook ‘voor’ dit initiatief heeft gestemd. In dit verband hebben we dus vuile handen! En dat is echt absoluut niet iets om je voor te schamen. Sterker nog, als je nooit iets zou hebben geprobeerd, nooit een risico hebt durven nemen, nooit een initiatief zou hebben gesteund, dan hadden we nu nog steeds met z’n allen in een grot geleefd. En dat willen we ook niet, prima dus om zo af en toe ene nieuwe weg in te slaan. Alleen… als die weg heilloos blijkt dan moet je dat wel op tijd in willen zien. En in dit geval lijkt dat zo te zijn. Vijfenzeventig euro per huishouden, dat kan echt nooit de bedoeling zijn geweest, dat wil niemand. En daarom moet die precarioheffing van tafel. Echt, dat moet gewoon! Kunnen we later, wanneer mensen dat echt willen, nog  wel ‘ns gaan miezemuizen hoe het allemaal zo gekomen is, op dit moment staat de oplossing centraal. En wat mij betreft is de oplossing helder. Alles doen om die precarioheffing ongedaan te maken!

Het bericht Precario verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.