Dinsdagavond 22 januari was de eerste “normale” vergadering van de 27 koppige Gemeenteraad van nieuw Noordwijk. In de deels nog geïmproviseerd ogende tijdelijke raadzaal van De Duinpan in de De Zilk werden onder meer het bestemmingsplan voor de nieuwe Vomar aan de Maarten Kruytstraat besproken, en het coalitieakkoord, met de plannen van de nieuwe coalitie.
Vomar / Maarten Kruytstraat
Het bouwplan voor een nieuwe supermarkt, een versmarkt en ruim 40 woningen tegenover de achterzijde van het Palace Hotel was eind 2018 voor de tweede maal voor commentaar ter visie gelegd, en had 13 “zienswijzen” namens vele tientallen omwonenden uitgelokt. Ongebruikelijk veel, te veel om het plan zonder aanpassingen of duidelijke uitleg versneld goed te keuren – zoals het nieuwe college wilde, om te vermijden dat het project gedurende twee toeristisch belangrijke zomers overlast gaat veroorzaken.
Toen al aan het begin van de discussie bleek dat een aangrenzende winkelier wel degelijk een geldige bouwvergunning bezat die door het college lange tijd was betwist, was de toon al snel gezet: wethouder, leg uit hoe dit kan gebeuren, en kom aan de bezwaren van de betrokkene (een woning die vrijwel geheel wordt ingesloten) tegemoet. Althans, dat zou de conclusie moeten zijn, maar of het echt zo gaat gebeuren volgende maand moeten we nog afwachten, want het is duidelijk dat het project in de Noordwijkse politiek veel draagvlak heeft.
Wat vindt D66? Ook wij zien graag een grote vernieuwingsslag in dit gebied bij de Hoofdstraat, maar de leefbaarheid moet wel gewaarborgd blijven. Na de felle kritiek van omwonenden op het parkeren, op de bevoorrading van de winkels en op de effecten van veel bouwmassa dichtbij, is het minste wat je mag verwachten dat het college de wezenlijke ingediende vragen zorgvuldig en inzichtelijk beantwoordt, en keuzes helder motiveert. Wat er binnen een dag na de voorafgaande hoorzitting aan de Raad werd opgeleverd schoot met afwerende beweringen zoals “dit hebben we al voldoende onderbouwd” danig tekort.
Het jammere bij dit soort inspraakprocessen is dat omwonenden meestal met zo veel bezwaarpunten aankomen, die deels misplaatst of onhandig zijn geformuleerd, dat ambtenaren en politici denken dat ze alle bezwaren terzijde kunnen schuiven. D66 vindt dat inspraak serieus genomen moet worden. Dat betekent niet zo maar slaafs omwonenden volgen, maar wel hun punten serieus overwegen.
Zo vragen wij ons met de insprekers af of het realistisch is om grote vrachtwagens achteruit, rakelings langs de ingang van de beoogde nieuwe versmarkt te laten laden en op elkaar te laten wachten. (Nu gaat het ook al zo, maar de situatie wordt onoverzichtelijker, en door het vervallen van een sluiproute nóg krapper. En omwonenden, die nu voor dertig euro per jaar met hun parkeerkaarten vlakbij en behoorlijk gegarandeerd konden parkeren, moeten straks aanzienlijk verder weg parkeren, met meer onzekerheid, of veel duurder in of op de nieuwbouwgarage. Het minste wat je daarvan kunt zeggen is dat je begrijpt dat mensen met een normale beurs daarop niet zitten te wachten. Wonen in een verstedelijkende winkelkern brengt parkeertechnisch last met zich mee, dat is helaas wel zo. En dat goed oplossen is peperduur. We willen de 50 speciale parkeerplaatsen in de garage (maar alleen buiten de winkeltijden) die het college heeft bedongen nog eens goed tegen het licht houden.
Het college zou ook nog moeten aangeven of er voorbeelden elders zijn waar aaneengesloten bouwen anderhalf maal zo hoog (17 m) als de straatbreedte (9 m)tot een acceptabel woonklimaat heeft geleid. Wij sluiten het niet uit, maar kunnen de voorbeelden niet direct uit onze mouw schudden. Dus bewijs het maar college. Wij laten ons graag overtuigen.
Coalitieakkoord
Tja, en dan het coalitieakkoord. D66 wordt daar niet blij van en heeft dat ook aangegeven, zonder al te veel zuur, maar wel duidelijk genoeg. Er is nauwelijks ambitie, op diverse dossiers gaat men weer
helemaal overnieuw beginnen, ondanks bruikbare vertrekpunten uit de vorige periode. Het is alsof het hoofddoel is om symboolpolitiek te bedrijven en verder zo min mogelijk te doen.
Dat de coalitie op een paar hete hangijzers (ondernemersfonds, parkeren aan zee) nog geen duidelijk standpunt heeft valt misschien nog te begrijpen, omdat er nog informatie moet bijkomen. Maar dat geldt niet voor het de facto opheffen van het monumentenbeleid, voor de 7 sterren systematiek van de omgevingsvisie radicaal overboord gooien zonder motivering waarom die systematiek onbruikbaar zou zijn, voor duurzaamheid die feitelijk geen speerpunt meer is en bovenal, voor sociaal bouwen op de lange baan schuiven. Samen met de andere oppositiepartijen hebben wij vooral Lijst Salman hard bekritiseerd voor de onbegrijpelijke draai die ze over Bronsgeest heeft gemaakt. Je mag best van standpunt veranderen, maar een inhoudelijke onderbouwing daarvoor is dan wel een vereiste, zeker als je een partij bent die in de verkiezingscampagne roeptoetert dat jij “wél doet wat je belooft”. Ondanks herhaald aandringen van de oppositie kwam er geen enkel argument waarom LSN zijn belangrijkste verkiezingsbelofte – snel beginnen met sociaal bouwen op Bronsgeest – nu zomaar breekt. Toen ons raadslid Dick Gutlich suggereerde dat wethouder Salman het bestuurspluche kennelijk prefereerde boven het nakomen van verkiezingsbeloften, van eigen moties uit het recente verleden en zelfs nog recent ondertekende prestatieafspraken met de Noordwijkse woningstichting, kreeg Gutlich commentaar van VVD coryfee Knapp senior. Maar wat er onacceptabel aan Gutlich’s suggestie was bleef onduidelijk, immers een argument voor de draai van LSN kwam niet boven tafel.
Het college gaat de komende 100 dagen op zoek naar alternatieve bouwlocaties, en gaat die mogelijk vooral zoeken in open plekken binnen de dorpskernen. Inbreilocaties dus. Wethouder Ter Hark gaf aan dat hij niet van plan is om de gemeentelijke bouwgronden van Bronsgeest af te waarderen, en dat kan alleen als er een voldoende concreet voornemen om die gronden alsnog te gaan gebruiken blijft bestaan. We zijn benieuwd waar het college mee komt, en als dat over drie maanden niet veel blijkt te zijn gaan we opnieuw de strijd daarover aan.
