Poliflw

“Extra tijd voor komende brugklassers”, kopte De Limburger op woensdag 10 februari jl. over brugklassers die in september 2021 starten op de middelbare scholen. Daarop riepen Limburgse scholenkoepels meteen, dat ze hebben afgesproken dat brugklassers twee jaar de kans krijgen om een zo hoog mogelijk schoolniveau te bereiken. Niet alleen vanuit de Limburgse scholenkoepels komen deze signalen en beloftes, ook minister Slob, onze onderwijsminister wil leerlingen zoveel mogelijk kansrijk laten plaatsen en begeleiden. Mooie beloftes, maar scholen moeten toch altijd alle leerlingen ondersteunen en begeleiden om het beste uit ze te halen? Er mag eigenlijk geen verschil qua inzet zijn van scholen vóór, of tijdens/na corona.

Beter is het om eerst structurele problemen aan te pakken. Hoe kan het dat het de ene school wel lukt kleinere klassen te vormen en de andere niet? Zet dus vol in op kleinere klassen in het primair en voortgezet onderwijs! Hierdoor kunnen docenten en leerlingen immers nog beter functioneren. Dat lijkt mij een zeer waardevolle aanpak: meer aandacht voor het kind als individu.

Wat betreft onderwijs zijn de taken van een gemeente beperkt tot het bieden van een adequate huisvesting en het aanbieden van openbaar onderwijs. Er zijn zoveel problemen in het onderwijs, dat het beter is om ons als gemeente in te zetten voor meer dan enkel dat. Wij staan het dichtst bij de leerkrachten en kinderen. Laten we dan ook naar hen luisteren, zij zijn de professionals. De gemeente moet sturen op een kwalitatief goed aanbod van onderwijs. Het aantal locaties is niet relevant, het keuzeaanbod wel. Er moet een breed palet aan vakken behouden blijven, zodat er genoeg keuzevrijheid is voor de kinderen. Zo kunnen kinderen ook in de toekomst de juiste keuzes maken.

In deze coronatijd moeten we ons ook richten op het voorkomen van jeugdwerkloosheid, eenzaamheid en huiselijk geweld. Daarin heeft het onderwijs een belangrijke rol: kennisontwikkeling, ontwikkeling van sociale vaardigheden, maar zeker ook het bieden van een veilige omgeving. Het is een plek waar de jeugd gehoord wordt en waar problemen zichtbaar worden. Hiervoor is een goede samenwerking nodig tussen jeugdzorg en onderwijs.

Kortom: tijd voor nieuwe doelen en acties om de leerkrachten, maar vooral de kinderen in een positie te brengen waarin de ontwikkeling van het kind nog meer tot zijn recht komt. Als gemeente moeten we een krachtig signaal afgeven aan het Rijk, dat investeren in onderwijs en jeugdzorg uitermate belangrijk is voor alle schoolgaande kinderen, maar vooral voor de toekomst van ons land!

Deze column is geschreven door ons raadslid Claudia Demas

“Extra tijd voor komende brugklassers”, kopte De Limburger op woensdag 10 februari jl. over brugklassers die in september 2021 starten op de middelbare scholen. Daarop riepen Limburgse scholenkoepels meteen, dat ze hebben afgesproken dat brugklassers twee jaar de kans krijgen om een zo hoog mogelijk schoolniveau te bereiken. Niet alleen vanuit de Limburgse scholenkoepels komen deze signalen en beloftes, ook minister Slob, onze onderwijsminister wil leerlingen zoveel mogelijk kansrijk laten plaatsen en begeleiden. Mooie beloftes, maar scholen moeten toch altijd alle leerlingen ondersteunen en begeleiden om het beste uit ze te halen? Er mag eigenlijk geen verschil qua inzet zijn van scholen vóór, of tijdens/na corona.

Beter is het om eerst structurele problemen aan te pakken. Hoe kan het dat het de ene school wel lukt kleinere klassen te vormen en de andere niet? Zet dus vol in op kleinere klassen in het primair en voortgezet onderwijs! Hierdoor kunnen docenten en leerlingen immers nog beter functioneren. Dat lijkt mij een zeer waardevolle aanpak: meer aandacht voor het kind als individu.

Wat betreft onderwijs zijn de taken van een gemeente beperkt tot het bieden van een adequate huisvesting en het aanbieden van openbaar onderwijs. Er zijn zoveel problemen in het onderwijs, dat het beter is om ons als gemeente in te zetten voor meer dan enkel dat. Wij staan het dichtst bij de leerkrachten en kinderen. Laten we dan ook naar hen luisteren, zij zijn de professionals. De gemeente moet sturen op een kwalitatief goed aanbod van onderwijs. Het aantal locaties is niet relevant, het keuzeaanbod wel. Er moet een breed palet aan vakken behouden blijven, zodat er genoeg keuzevrijheid is voor de kinderen. Zo kunnen kinderen ook in de toekomst de juiste keuzes maken.

In deze coronatijd moeten we ons ook richten op het voorkomen van jeugdwerkloosheid, eenzaamheid en huiselijk geweld. Daarin heeft het onderwijs een belangrijke rol: kennisontwikkeling, ontwikkeling van sociale vaardigheden, maar zeker ook het bieden van een veilige omgeving. Het is een plek waar de jeugd gehoord wordt en waar problemen zichtbaar worden. Hiervoor is een goede samenwerking nodig tussen jeugdzorg en onderwijs.

Kortom: tijd voor nieuwe doelen en acties om de leerkrachten, maar vooral de kinderen in een positie te brengen waarin de ontwikkeling van het kind nog meer tot zijn recht komt. Als gemeente moeten we een krachtig signaal afgeven aan het Rijk, dat investeren in onderwijs en jeugdzorg uitermate belangrijk is voor alle schoolgaande kinderen, maar vooral voor de toekomst van ons land!

Deze column is geschreven door ons raadslid Claudia Demas

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

Raadsleden Johan Pas en Harald Barendse hebben namens de fractie van D66 Maastricht schriftelijke vragen aan het College gesteld over het niet mogen plaatsen van terrassen door ondernemers in de middenberm van de Stationsstraat. Ondernemers hadden dit verzoek ingediend bij de gemeente na de heropening van de horeca in de Coronacrisis. In tegenstelling tot andere plaatsen in de stad kregen de ondernemers van de Stationsstraat echter nul op het rekest van de gemeente.

Fractievoorzitter Johan Pas: “Wij kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat de gemeente met twee maten meet. Ook de ondernemers aan de Stationsstraat hebben het zwaar in deze tijden. Een proef met extra terrassen in de middenberm leek ons een drietal voordelen te hebben: ervaringen opdoen voor de toekomst, een beetje lucht geven aan ondernemers die het zwaar hebben en last but not least, het pakt meteen het probleem aan van de sociale onveiligheid die met name in de avonduren speelt in de Stationsstraat. Wij zien het dan ook als een gemiste kans.”

De door D66 ingediende vragen zijn hier te bekijken.

Namens onze fractie heeft raadslid Harald Barendse schriftelijke vragen aan het College gesteld over de mogelijkheden om langzaam verkeer meer ruimte geven naar aanleiding van de coronacrisis. Deze crisis heeft of zal invloed gaan hebben op de manier hoe mensen zich verplaatsen op de kortere afstanden. Zo kan het openbaar vervoer niet meer de capaciteit bieden van voor de crisis en zullen mensen waarschijnlijk meer gebruik gaan maken van de fiets of gaan wandelen.

Harald Barendse: “Wij zijn bang dat het voor fietsers en voetgangers lastig wordt om minimaal 1,5 meter afstand te houden op bepaalde punten in de stad. Wij zijn dan ook benieuwd of de gemeente Maastricht meer ruimte kan gaan bieden aan langzaam verkeer, bijvoorbeeld door een andere afstelling van verkeerslichten, of door het opheffen van parkeerplaatsen op plekken waar stoepen te smal zijn.”

De ingediende vragen zijn hier te bekijken.

Door het landelijk beleid van de bestrijding van Covid-19 zijn alle cultuurinstellingen tijdelijk gesloten of heel beperkt open.

D66 ziet cultuur als een inspiratiebron voor iedereen, geen “hobby” of luxegoed voor enkelen. Kunst, cultuur en erfgoed kunnen verbinden en onderscheiden. Een sterke culturele en creatieve sector is een essentiële voorwaarde voor een open, zich ontwikkelende en verbonden samenleving. Cultuur heeft daarnaast ook economische waarde. Maastricht kent een rijk cultureel verenigingsleven en diverse professionele instellingen.

Raadsleden Johan Pas en Richard Wijnands hebben daarom schriftelijke vragen gesteld aan het College van B&W over wat het College doet om de Maastrichtse kunst- en cultuursector te ondersteunen tijdens de coronacrisis. Ook roepen ze de wethouder op om een lobby te starten om Europese steun en regels te bewerkstelligen ter ondersteuning van culturele evenementen.

Op zaterdag 7 maart is de Stemtent van D66 Maastricht op de Luikerweg te vinden, nabij de parkeerplaats aldaar, met de stelling: ‘Liever gratis entree, dan een zwemplas in ENCI-groeve’.

Onlangs bleek dat het plan van transformatie van de ENCI-groeve door recente ontwikkelingen wat bijgesteld moet worden. Natuurmonumenten deed al een suggestie om entree te gaan vragen voor toegang tot de groeve, om toekomstig onderhoud te kunnen betalen. De zwemplas die in 2017 (te) grote aantallen bezoekers trok is inmiddels volgestort en keert naar alle waarschijnlijkheid niet meer in de oude vorm terug. Vindt u het een goede keuze om geen zwemplas te hebben in de groeve? En vindt u dat de groeve gratis toegankelijk moet zijn voor wandelaars, of vindt u een kleine vergoeding bespreekbaar? Wij horen het graag van u.

Het is ditmaal mogelijk om met onze mensen in gesprek te gaan tussen 12.00 en 16.00 uur op de Luikerweg nabij de parkeerplaats ter hoogte van het fort Sint Pieter. Mocht u niet langs kunnen komen, maar toch willen reageren, dan kan dat via de poll op de Facebookpagina van D66 Maastricht

Dinsdag 11 februari is de terrasverordening besproken in de gemeenteraad van Maastricht. D66 Maastricht bracht 4 amendementen in, die uiteindelijk door de gemeenteraad allemaal aangenomen en vastgesteld zijn. Grootste discussiepunt van de avond was echter een motie van het CDA over ‘staand drinken’ op de terrassen. Hieronder volgt een toelichting over de amendementen en deze motie. De geamendeerde terrasverordening is uiteindelijk mede door steun van D66 Maastricht aangenomen.

Cörversplein

Ons amendement betreffende het Cörversplein werd unaniem aangenomen. Het ging erom dat het College het terras rond het trafohuisje op dit plein in het raadsvoorstel als één terras had bestempeld. Dit hebben wij kunnen terugdraaien naar twee terrassen. Hierdoor hoeven de horecaondernemers die allebei aanspraak hadden kunnen maken op het terras niet te loten en zijn ze allebei een terras toebedeeld.

Vergunningsduur

In ons amendement van de vergunning voor pleinterrassen hebben we mede met hulp van enkele coalitie- en oppositiepartijen de geldigheidsduur kunnen uitbreiden van 5 jaar naar 8 jaar. Wij wilden deze vergunning van pleinterrassen naar een langere looptijd hebben, omdat dit ook een roep was vanuit de horecaondernemers. Deze horecaondernemers willen graag voor langere tijd een bepaalde zekerheid hebben voor hun zaak, personeel en daarmee hun toekomst. Sluiten wij door dit amendement bedrijven uit? Nee, de horecazaken die nu op een pleinterras zitten, kunnen meedingen naar een vergunning als ze voldoen aan de gestelde regels. Daarnaast als er nieuwe horecazaken bij zouden komen op pleinterrassen zouden er eerst nieuwe horecavergunningen moeten worden uitgeven door de Gemeente Maastricht.

Toiletten ‘droge’ horeca

Ons amendement over toiletten voor de droge horeca is ook door samenwerking met enkele coalitie- en oppositiepartijen tot stand gekomen. Toiletgebruik in de horeca is veel, divers en soms langdurig. Wij vonden dat de ‘droge’ horeca (hier mag geen alcohol worden geschonken) met een terras van 30m2 of meer, qua toiletvoorzieningen gelijk moest worden getrokken met ‘natte’ horeca. Mede ook om de overlast voor de collega-bedrijven een beetje in te dammen.

Overlegtijd ondernemers

Het amendement dat we hadden ingediend met meerdere partijen vanuit de oppositie en coalitie voor een langere overlegtijd voor de horecaondernemers van de pleinterrassen werd eveneens aangenomen. Hierin hebben we de overlegtijd kunnen oprekken van 4 weken naar 2 maanden. Ondernemers hebben zo iets meer tijd om samen tot een indeling te komen voor de terrassen op het plein.

‘Staand drinken’ op terras

De grootste discussie in de raad ging over de motie van CDA en Groep Alexander Lurvink, die opriep tot een pilot van een jaar waarin staand drinken op terrassen weer toegestaan wordt aan statafels. Dit alles dient nog verder uitgewerkt te worden in overleg tussen de horecaondernemers, klankbordgroep horeca Maastricht, de Gemeente en de bewoners van de stad. Voor D66 was het een lastige afweging. Enerzijds vinden wij dat ondernemers zelf bepaalde dingen moeten kunnen beslissen, bijvoorbeeld of zij statafels op hun terras wensen op te stellen. Anderzijds begrijpen wij de bewoners ook, die bang zijn voor meer overlast. Wij hebben uiteindelijk voor de motie gestemd, omdat het een pilot van een jaar betreft. Alle ervaringen en eventuele klachten die ontstaan, zullen wij na deze periode zorgvuldig moeten afwegen om tot een definitieve keuze te komen.

Afgaande op de uitkomst van onze Stemtent op Plein 1992 van afgelopen zaterdag, is een grote meerderheid van de Maastrichtenaren voor het behoud van de luchthaven Maastricht Aachen Airport. Op de stelling ‘Het vliegveld moet blijven’, antwoordde 85% van de voorbijgangers op Plein 1992 en de mensen die reageerden via internet bevestigend. Van de 198 deelnemers stemden 170 personen ‘eens’ en 28 personen ‘oneens’.

Voorstemmers gaven aan dat de luchthaven voor veel werkgelegenheid zorgt en dat de stad onbereikbaar zou worden zonder het vliegveld. Een van de voorbijgangers: ‘Denk eens aan de TEFAF. Zonder luchthaven kan dat wel eens een stuk lastiger worden.’

Tegenstemmers waren van mening dat de luchthaven zorgt voor veel geluids- en milieuoverlast. Ook gaven tegenstemmers aan dat de luchthaven financieel gezien een bodemloze put is en er voldoende luchthavens in de nabijheid van Maastricht zijn.