Poliflw

In de gemeenteraadsvergadering van donderdag 25 juni jl. is de verordening jeugdhulp vastgesteld, waarin onder meer de wijze van toekenning van het Persoonsgebonden Budget (PGB) is opgenomen. De fracties van Progressief, VVD, D66 en Trots vinden in de verordening deze toekenning onvoldoende transparant. Dat maakt het gebruik van PGB minder toegankelijk. Daarom hebben deze fracties voorgesteld om de verordening Jeugdhulp daarop aan te passen.

In de verordening Jeugdhulp van wethouder Van de Gevel zijn niet alle mogelijke voorzieningen en tarieven voor het PGB opgenomen. De wethouder heeft in de verordening alleen een selectie van veel voorkomende soorten zorg opgenomen. Andere zorgvormen lijken uitgesloten. De wethouder bestrijdt dit, omdat ze van mening is te kunnen terugvallen op een hardheidsclausule.  Ze stelde dat als in de praktijk het nodig is er een mouw wordt aangepast. Dat was precies de kern van de kritiek op haar voorstel “dit is het moment om het goed te regelen in plaats van in de praktijk te rommelen”. De fracties van Progressief, VVD, D66 en Trots hebben daar onvoldoende vertrouwen in en betwijfelen bovendien of dat juridisch houdbaar is.

Ouders van kinderen met een beperking hebben dus geen overzicht van wat kan én weten niet waar ze aan toe zijn. Ook kunnen zij hierdoor de zorg niet makkelijk vinden. Dat de zorg op deze wijze minder toegankelijk wordt vinden de partijen een onwenselijke situatie. De partijen willen deze ouders juist zo goed mogelijk ondersteunen om de best passende zorg voor hun kinderen in te kunnen zetten. Ouders krijgen nu geen volledige openheid over de mogelijkheden en tarieven voor het PGB. De vier partijen vinden dat een slechte zaak en zullen zich blijven inzetten voor goede zorg en keuzevrijheid voor onze inwoners.

De overige fracties deelden weliswaar de kritiek van de vier partijen maar vonden aanpassing niet nodig. Ze namen genoegen met het stellen van de vraag aan het college om wel goed in de gaten te houden wat de regeling precies voor inwoners gaat betekenen. Die vraag hangt al jaren boven elk debat over het sociaal domein en kan juist als een regeling niet goed in elkaar zit ook niet worden beantwoord. De vier partijen handhaafden dus het voorstel de regeling te wijzigen. De stemming om de verordening aan te passen bleef helaas steken op 1 stem. Een gemiste kans.

Fijn dat jullie er weer zijn, we hebben jullie gemist!

Het geven van een feestelijke fles prosecco van de plaatselijke slijter markeert de afsluiting van een periode waarin drastische maatregelen genomen zijn die voor de horeca leidde tot een lock down. Dat tikt hard aan ondanks alle creativiteit en ondernemerszin om ook in die periode er het beste van te maken. Nu de omstandigheden het toelaten kunnen de maatregelen worden verruimd. Er is meer mogelijk maar nog lang niet alles. Voor ondernemers blijft het daarom ook de komende periode spannend. Reden genoeg om als VVD Pijnacker-Nootdorp onze lokale ondernemers persoonlijk te feliciteren met het kunnen opstarten én een goede gelegenheid om te luisteren naar onze ondernemers. Veel gesprekken gingen over het tempo waarop klandizie weer kan toenemen, hoe te voldoen aan veiligheidsmaatregelen in horecagelegenheden waar het juist gaat om menselijk contact en gezelligheid én wat we als politiek voor ondernemers kunnen betekenen. Van deze ontmoetingen hebben we een waar veelal een kiek gemaakt.

De portretten laten een beeld zien ondernemerschap, van, zorg, zweet, hoop en passie voor het vak.

In mijn werk als contractmanager is het heel goed mogelijk om thuis te werken. Voor de Coronacrisis deed ik dat ongeveer 2 dagen in de week. Met veel afwisseling van werk op kantoor, werken bij de opdrachtgever en thuis. En ineens werd thuiswerken de norm. De Coronacrisis kreeg Nederland in haar greep en dingen die normaal waren, werden verboden of ontraden. Dingen die normaal veel moeite kosten, werden een soort van gewoon. Hoe naar, hoe desastreus de Coronacrisis is, de nood wordt soms ook een deugd.

Inmiddels is thuiswerken, af en toe de kinderen helpen met schoolwerk en de vermenging van privé en werk mij goed gaan bevallen. Daarbij mis ik wel de directe contacten met de collegae, de dagen lijken meer eender. Maar tegelijk merk ik dat ik in de video- of telefoongesprekken meer tijd neem om verbinding te maken. Even door te vragen hoe het met de ander gaat. Daarmee mijn collegae toch – ondanks de afstand, of misschien wel juist dóór de afstand – beter leer kennen.

Meer moeite heb ik met de zorg die ik mijn vader niet kan bieden. Zijn gezondheid gaat achteruit, maar een knuffel, een warme omhelzing en regelmatig bij hem op bezoek gaan, ligt niet meer in de mogelijkheden. Hij woont ook aan de andere kant van het land, wat het er niet makkelijker op maakt. Daar doet Corona niets aan af. Wel in de beperking van het fysieke contact. Terwijl we dat beiden in deze tijd nodig hebben.

Als volksvertegenwoordiger is de Coronatijd bijzonder. Enerzijds vergaderen we via Teams, hebben we op afstand fractievergaderingen en is het moeilijker om met inwoners in de gemeente contact te houden. Daarbij staat een deel van de besluitvorming stil en ligt de focus op de minimalisatie van de impact van deze crisis. Maar op enkele onderwerpen, zoals de onderwijshuisvesting, worden wel belangrijke besluiten genomen die onze gemeente de komende 40 jaar mede gaan bepalen. Dan is het jammer dat we geen plenaire debatten, insprekers e.d. in de raadszaal kunnen hebben.

Om positief af te sluiten: door de Coronacrisis, het thuiswerken, het ontbreken van de logistieke puzzel rondom de gezinsplanning, zoals halen/brengen/tijdig eten e.d. voor de kinderen, minder en kortere raadsvergaderingen, het missen van sociale activiteiten, blijft er veel tijd over. Komend jaar ga ik voor de Bas van de Goor Foundation meedoen aan Vasaloppet in Zweden. Dat is een 90km langlaufmarathon en ik hoop veel sponsorbijdragen op te halen. De Bas van de Goor Foundation zet zich in voor kinderen met diabetes, zodat ook zij veel kunnen sporten. Dat vraagt veel training. Aanvankelijk zou dat in het voorjaar op rolski’s zijn, maar die trainingen zijn vanwege Corona geannuleerd. Daarom zien velen mij regelmatig hardlopen tussen de kassen, in de Balij of nabij de Dobbeplas en geniet ik van de prachtige natuur om onze kernen en neem ik regelmatig een bloemetje mee naar huis.

Afgelopen 5 mei is het 75 jaar geleden dat Nederland bevrijd werd na 5 lange jaren oorlog.

Ik heb zelf altijd een interesse gehad in de tweede Wereldoorlog. Ik heb er veel over gelezen en bekeken. Ik heb ook diverse locaties bezocht die met “de oorlog” te maken hebben zoals de Normandische stranden waar onze bevrijders in 1944 aan land kwamen.

Wat mij fascineert aan deze tijd kan ik niet precies duiden. Ik denk dat het ergens te maken heeft met het niet kunnen begrijpen van menselijk handelen in zowel positieve als negatieve zin. Oorlog haalt wat dag betreft het beste en slechtste in de mens naar boven. 

Nu er door de Coronamaatregelen wat meer tijd is voor hobby’s heb ik het boek “in de slagschaduw” van Noud Jansen over Nootdorp in de tweede Wereldoorlog er weer bij gepakt. Onbekend was mij dat er in Nootdorp zoveel verzet actief was. Ook binnen onze gemeente werd honger geleden tijdens de beruchte winter van 1945.

We vieren 75 jaar vrijheid voor het eerst in een vrijheidsbeperking sinds 75 jaar. Maar dit is in niets te vergelijken met de barre omstandigheden van toen. Laten we ons realiseren dat het ondanks Corona allemaal een stuk erger kan. Let goed op jezelf en blijf veilig!

COVID19 betekent voor mij een drukke periode. Ik werk voor de vereniging van piloten en met vrijwel alle vliegtuigen aan de grond en slechte vooruitzichten in de luchtvaart, is het in bestuurlijke zin alle hens aan dek om e.e.a. in goede banen te begeleiden. Niets thuis werken, maar elke dag naar kantoor.

Mijn echtgenote werkt in de gezondheidszorg en zit in het CORONA outbreak team. Voor haar is het flink buffelen in deze vreemde weken. Onze jongste zoon de hele dag weer thuis, want de Universiteit is op slot, tentamen doen op afstand onder het oog van big brother software. Onze oudste zoon worstelt met zijn stage en de vriendengroep op afstand en beiden missen het om dagelijks te kunnen sporten. Het zijn uitzonderlijke tijden.

Wat kan een raadsfractie doen in deze tijd? We kunnen oproepen om lokaal te kopen, maar daar waren we altijd al een voorstander van. Opkomen voor ondernemers zit immers in het liberale bloed. Onze kiezers zitten niet te wachten op allerlei symbolische acties en kijk ons nu eens mooidoenerij.

Wat wel van de fractie mag worden verwacht is dat er over de ellende van COVID19 heen geen politiek wordt bedreven. Gewoon zakelijk en constructief bezig blijven om bijdragen te leveren aan de besluitvorming die hoe dan ook doorgang moet vinden. De digitale sessies en ontmoetingen op sociale afstand zijn niet ideaal, maar met een goede wil komt een goede weg. Hiervan zie je doorgaans niet veel in de media terug. De lokale politieke partijen lijken met het lokale nieuwsblad op een hoofdkussen te slapen, maar we weten dat deze berichten met een flinke korrel zout moeten worden genomen. De VVD kiest liever voor doen.

De zes competente VVD-raadsleden dragen elk hun steentje bij om ook in coronatijd de belangen van de liberale kiezers te behartigen. Daarnaast hebben we met wethouder Ilona Jense een uitstekende vertegenwoordiger in het college, om dicht aan het vuur de juiste route te helpen kiezen.

We beleven uitzonderlijke tijden, maar ook al is het niet dagelijks zichtbaar, er wordt ondertussen gewoon doorgewerkt om onze kiezers te vertegenwoordigen.

Menselijk contact, dat mis ik waarschijnlijk het meest in deze periode. Bij het hardlopen loopt iedereen met een grote boog om elkaar heen, bij de supermarkt is de spanning voelbaar; sta ik niet te dichtbij die persoon, gesprekjes zijn korter en kinderen mogen niet mee. We maken het allemaal mee nu.

Voor mijn werk ben ik gewend om elke week wel een of twee dagen vanuit huis te werken. Dat scheelt mij flink in reistijd en een groot deel van mijn werk is prima via skype te doen. Fulltime thuiswerken is toch heel anders. Ik mis in steeds grotere mate mijn collega’s. We maken namelijk nogal wat mee met elkaar en dat is via skype toch lastig te delen. Ook de bedrijven waarbij wij werken hebben daar last van. Ik sprak recent een aantal oud-collega’s uit de tijd dat ik bij Transavia werkte. Die hebben nu een heel bijzondere ervaring. Normaal gaat het om een continue stroom aan passagiers en diensten van A neer B te krijgen en soms weer terug.  Nu staan alle kisten aan de grond. Zij vragen zich af hoe dat straks weer op moet gaan starten en wanneer? Dit komt allemaal voorbij tijdens een virtuele vrijdagmiddagborrel, gewoon vanuit mijn eigen tuin. Maar dat voelt toch niet hetzelfde als wanneer je elkaar even goed in de ogen kunt kijken en een arm op de schouder kan leggen. Ik voel de pijn van mijn bedrijf, het is namelijk ook mijn pijn en die van al mijn collega’s.

Thuiswerken als raadslid is ook anders dan je zou willen. Je kunt maar heel beperkt langs bij mensen, de gemeente heeft terecht de hoofd focus op de maatregelen rondom Corona gelegd en krijgen we minder stukken ter bespreking. Bovendien is Teams niet een goed middel om onderwerpen die politiek gevoelig liggen te kunnen bediscussiëren. Ook inspraak van burgers is op die manier eigenlijk niet te doen.

Arbeid adelt is een oud Hollands gezegde: van hard te werken word je een nobeler/beter mens. Vanaf de start van de Corona periode hebben we mensen de fysieke toegang tot hun werk in een heleboel gevallen ontzegd. Beetje bij beetje geven we daar nu wat meer ruimte voor. We merken met zijn allen dat we heel graag aan het werk zijn, aan het werk willen en aan het werk blijven. We zijn graag met elkaar samen aan de arbeid en missen dat meer dan we ooit misschien wel wilden toegeven. De quarantaine voelt voor niemand als een vakantie, we zijn ook heel beperkt in waar we heen kunnen en we weten niet wanneer de ‘laatste dag’ van deze periode precies zal zijn. 

Ik wil net als aan het einde van een vakantie graag weer normaal aan het werk, mijn collega's weer zien en contacten onderhouden. Maar helaas we zullen geduld moeten hebben. 

Thuis is er gelukkig genoeg te doen. Tuin is ondertussen op orde en ik heb net als zovelen met de hoge drukspuit alles opgefrist. Binnenshuis ben ik tussendoor al met mijn oude Lego aan het bouwen, iets wat ik al heel heel lang van plan was en wat heerlijk rustgevend is. Misschien is dat ook wel wat de Corona crisis leert. Het sociale is veel belangrijker dan we vaak denken en op momenten rust inbouwen voelt goed.

De maatregelen die van kracht zijn om verspreiding van het coronavirus tegen te gaan hebben een grote impact. Een impact die steeds duidelijker wordt naarmate de periode langer duurt. De afwegingen die op het niveau van het rijk worden gemaakt (volksgezondheid heeft topprioriteit en dan pas economie) worden door onze minister president goed onderbouwd. Hij laat ook zien dat het een hele worsteling is en dat antwoorden niet in beton zijn gegoten maar elke keer opnieuw in discussie komen en opnieuw worden afgewogen. Ik heb er groot respect voor. Naast de gemeentelijke politiek werk ik op het ministerie van Financiën. Heel apart en historisch redelijk uniek is dat zoveel geld wordt uitgetrokken om onder de gegeven omstandigheden het bedrijfsleven maximaal te ondersteunen en banen te behouden. Op het niveau van de gemeente trekken raad en het college samen op. Fysiek vergaderen is vervangen door “beeld bellen”. Verrassend hoe dat kan en tegelijkertijd waar het gaat om inspraak en goed de dialoog voeren op moeilijke onderwerpen is het lastig. Waar we elkaar goed in vinden is dat alles erop gericht is om zorg te dragen dat de afgesproken maatregelen worden gehandhaafd, de economie waar mogelijk wordt gesteund en de effecten voor zorg, onderwijs en opvang zo goed als mogelijk worden ondervangen.

Wat meer vanuit persoonlijke ervaring opvalt is dat er een soort positieve sfeer is om er iets van te maken (met veel voorbeelden van hartverwarmende initiatieven). We mogen ons ook in Pijnacker-Nootdorp gelukkig prijzen met veel groen in wijken en prachtige natuur op loopafstand. Tegelijkertijd worden mensen op veel verschillende manieren getroffen. De glastuinbouw, andere ondernemers en zzp`ers in hun ondernemerschap en inkomen, zorgen om de gezondheid van familieleden en vrienden, het dealen met maatregelen om kwetsbaren te beschermen en het blijven volhouden van maatregelen. Ik denk dat velen nu in hun directe kring voorbeelden hebben van mensen die ziek zijn geworden of kwetsbaren die door de maatregelen het extra moeilijk hebben. Het leidt ook voortdurend tot discussie waar grenzen liggen en de vraag of maatregelen nog nodig zijn.  In de gemeente politiek praten we er voortdurend over. We mogen blij zijn met die discussie. Het betekent dat naarmate het virus meer onder controle is er meer ruimte ontstaat om de economie en openbaarvervoer weer op gang te krijgen. Tot dan houdt moed en blijf gezond.