Poliflw

 

Het was de afgelopen zomer weer raak. Grote groepen relschoppers die in diverse plaatsen tekeer gingen en vernielingen aanrichten. Ook werden politieagenten, boa’s en medewerkers van hulpdiensten gemolesteerd en bedreigd. Het gebeurde in beruchte wijken in grote steden als Den Haag en Utrecht, maar ook in gemeenten als Urk en Ede. Soms was het zo erg, dat de uitgerukte politie zich in allerijl moest terugtrekken.

Beelden die je niet wil zien. De Tweede Kamer besteedde er aandacht aan in een speciaal overleg. In wat voor land leven we eigenlijk? Verzuchtte Van der Staaij. Het hoeft geen betoog dat dit alle perken te buiten gaat. Pijnlijk is dat juist dezer dagen uit een onderzoek weer bleek dat met name de wijkagenten, ‘de wakers in de wijken’, het drukker hebben met bureauwerk, noodhulp en criminaliteit dan voeling houden met wat er leeft.

Onderzoekers onderscheiden drie soorten groepen jongeren: zij die overlast geven, degenen die anderen hinderen en de criminelen. De grens tussen die soorten is uiteraard vloeiend. Een factor die in dit verband niet of nauwelijks door de beleidsmakers benoemd wordt, is de etnische achtergrond van de daders. Maar agenten en hulpverleners weten heel goed dat bijvoorbeeld Marokkanen vaak meer dan gemiddeld betrokken zijn bij deze rellen. Dat moet gerust gezegd kunnen worden, zei Van der Staaij. Dat is nuttige informatie om gerichter in te kunnen grijpen en de oorzaken beter te bestrijden.

 

 



 

Vandaag behandelt de Tweede Kamer een voorstel van SP-kamerlid van Raak om een referendum in te voeren waarmee een voorstel dat door de Kamers is aangenomen, alsnog kan worden verworpen. De SGP wijst dat voorstel af, zoals de partij alle eerdere voorstellen met dezelfde strekking eveneens afwees. Kamerlid Roelof Bisschop zei er het volgende over.

"Dit wetsvoorstel is het achtste of negende voorstel om tot een referendum te komen. Om hier een duiding aan te geven hebben wij het een ‘zekere mate van vasthoudendheid’ genoemd. Collega Van Raak heeft dit als een compliment gezien. Dat is mooi – en ik kan me daar ook wel iets bij voorstellen.

Laten we er eens vanuit gaan dat collega Van Raak het voorliggende initiatiefvoorstel heeft ingediend vanuit zijn betrokkenheid op onze vertegenwoordigende democratie. Dan zal dat natuurlijk blijken uit zijn grondige bespreking van de voors en tegens van het wetsvoorstel. En uit zijn goed beargumenteerde beschrijving van de motivering.

Maar ik moet eerlijk zeggen dat de toelichting bij deze Grondwetswijziging een beetje pijn doet. Die voelt nogal schraal aan. Want in die toelichting lees ik eigenlijk: “Ik beroep me op de Staatscommissie. De Staatscommissie zegt A, dus zeg ik ook A. De Staatscommissie vindt B, dus volg ik dat.” Natuurlijk begrijp ik dat hij zich laat inspireren door het rapport van de Staatscommissie. En dat hij graag gebruik maakt van hun advies voor een wijziging van de Grondwet op dit punt. Maar het is een beetje een zwaktebod dat dit SP-voorstel zich zo nadrukkelijk hult in het kleed van de Staatscommissie.

Anderzijds is het waar dat collega Van Raak wel eerder dergelijke voorstellen heeft gedaan. En dus weet de heer Van Raak ook wel zo ongeveer dat de SGP toch echt kiest en blijft kiezen voor de vertegenwoordigende democratie. Niet omdat de SGP van mening is dat ‘de politiek’ altijd wijze besluiten neemt. Maar wel omdat de parlementaire arena de plaats is waar – na grondig debat en afweging van alle voors en tegens van een voorstel – uiteindelijk een keuze wordt gemaakt.

De kiezers kunnen de volksvertegenwoordigers volop aanspreken op hun stemgedrag. Tussentijds, maar zeker bij de verkiezingen. Aan ons als politici dan de taak om uit te leggen waarom de keuzes zo gemaakt zijn, zoals ze gemaakt zijn. Wie de burgers meer bij wetgeving en beleid wil betrekken, heeft onze steun. Maar bepalend daarbij is wel het moment waarop. Een correctief referendum acht de SGP daarvoor geen geschikt instrument.

Bij referenda is de representativiteit bepaald geen vaststaand gegeven. Een meerderheid van de kiezers die een bepaalde keuze maakt, kan nog steeds een relatief kleine minderheid van het electoraat zijn. Maar wat belangrijker is: of er een referendum komt, is in belangrijke mate een keuze die is ingegeven door een relatief kleine, uitgesproken groep in de samenleving. De kans is vrij groot dat er óf slechts een deel van het electoraat betrokken is bij het thema óf dat het voorstel gekaapt wordt door een belangengroep óf dat mensen zich achteraf bij een als gevolg van een referendum iets gewijzigd voorstel tóch bekocht voelen.

Collega Van Raak schrijft: ‘Het pleidooi voor een referendum als sluitstuk van het representatieve stelsel kan worden gebaseerd op het algemenere inzicht dat voor een stabiele democratie meer nodig is dan handhaving van de status quo: problemen, spanningen en conflicten moeten worden opgelost en moeten niet worden genegeerd tot ze zich met elkaar tot nog grotere problemen opstapelen».’ Kan de heer Van Raak aangeven welke problemen niet worden opgelost? Kan hij tevens aangeven welk van die problemen alleen door middel van een referendum opgelost kan worden? Kan hij ook aangeven hoe een correctief referendum een probleem, spanning of conflict op kan lossen als dat probleem genegeerd zou zijn? Is de initiatiefnemer niet met de SGP van mening dat een referendum over een politiek heikel thema de spanningen eerder verergert dan oplost? Welke middelen ziet hij om dat te voorkomen?

Terecht spreekt de afdeling advisering van de Raad van State over een ‘principiële en tevens ingrijpende wijziging van het staatsbestel’. Naar onze mening doet de initiatiefnemer te veel of zijn voorstel eigenlijk niet zoveel voorstelt. Daarmee maakt hij het veel kleiner dan het is. Ten diepste is het een ouderwetse oplossing voor een veel complexer vraagstuk. Daarmee is het geen echte oplossing, maar een nieuw probleem. De meerwaarde zien wij er niet van in, terwijl de negatieve gevolgen evident zijn.

Ik was verrast door de mooie, kritische vraagstelling van D66 in het verslag. Toen ik die las, kreeg ik echt de indruk dat er ook bij deze partij – ooit opgericht voor democratische vernieuwing licht – gloort: ‘Is hij de mening toegedaan dat de wetgever zich geheel van nieuwe initiatieven dient te onthouden? Zo ja, voor hoe lang? En hoe denkt hij over een aangepast wetsvoorstel? Hoe kan volgens hem het beste inzichtelijk worden of een aangepast wetsvoorstel tegemoetkomt aan de bezwaren die leven onder het deel van de bevolking dat tegen het oorspronkelijke voorstel heeft gestemd? Wie zou moeten duiden wat de (doorslaggevende) reden(en) is van het verwerpen van een bepaald wetsvoorstel door een meerderheid van de bevolking? En wie zou moeten duiden wanneer afdoende recht is gedaan aan de bezwaren die tegen grondslag lagen aan de negatieve uitslag?’

Een mooi citaat van D66 dat met vele andere kritische vragen uit hun bijdrage aan het verslag aan te vullen zou zijn. Maar deze vragen alleen al maken duidelijk dat referenda die alleen een ‘ja’ of ‘nee’ als uitkomst hebben, verder geen enkele duidelijkheid bieden. Dat moet toch genoeg zijn, lijkt me. Om een beetje in de stijl van de indiener te blijven zou ik het hierbij eigenlijk toch maar moeten laten.

Maar voordat ik dat doe wil ik alleen nog aangeven dat ik de keuze om het aantal handtekeningen en de uitkomstdrempel in een gewone wet (met tweederde meerderheid) op te nemen wel begrijp, maar niet terecht vindt. Het gaat bij die aantallen niet zomaar om uitvoeringsregels, maar om hoofdelementen die in de Grondwet thuis zouden horen.

De SGP zal dan ook dit achtste, negende of tiende voorstel voor een referendum niet steunen. De SGP zal zich blijvend keren tegen een belangengroependemocratie en de (in de woorden van collega Van Raak) lobby-industrie. Daar hebben we onze parlementaire democratie niet voor over.

 

 



Het ministerie van Landbouw kan bij de rechter geen onderbouwing geven voor de voorgenomen voermaatregel. Dat bleek gisteren tijdens een kortgeding. De SGP stelt daarom Kamervragen.

SGP-Kamerlid Roelof Bisschop reageert verontwaardigd: “Geen onderliggende data beschikbaar? Bij zo'n ingrijpende maatregel, die de sector in het hart raakt? Dat kan toch niet waar zijn? En hoe moet het Planbureau voor de Leefomgeving dan het effect van deze maatregel vergelijken met de voorstellen vanuit de sector zelf?”

Het ministerie wil alsnog met onderbouwing komen en de voermaatregel per 1 september in laten gaan. Bisschop: "Ik denk dat het uiterst onzorgvuldig zou zijn om de maatregel tóch per 1 september dwingend op te leggen. Laat het ministerie eerst maar eens een transparante en verifieerbare doorrekening aanleveren."

Stichting Stikstofclaim (SSC) en Agrifacts (Staf) die het kortgeding hadden aangespannen tegen het ministerie, vinden ook dat de maatregel moet worden uitgesteld.

Schriftelijke vragen van het lid Bisschop (SGP) n.a.v. rechterlijke uitspraak inz. voorgenomen veevoermaatregel (ingediend 31 juli 2020):1. Is het u bekend dat de rechter op 30 juli jl. geen uitspraak heeft gedaan in het kort geding dat Stichting Stikstofclaim (SSC) en Agrifacts (Staf) tegen het ministerie van LNV heeft aangespannen inzake de onderbouwing van de voermaatregel (kijk ook hier)?2. Klopt het dat de data die geleid hebben tot de voorliggende maatregel op dit moment niet beschikbaar zijn?3. Realiseert u zich dat de daarop gebaseerde ministeriële regeling tot grote onrust in de agrarische sector heeft geleid?4. Deelt u de mening dat gelet op de wettelijke voorwaarde dat de regeling geen significant negatieve gevolgen mag hebben voor diergezondheid en dierenwelzijn de regeling goed en transparant onderbouwd moet zijn en dat dit nu niet het geval is?5. Hoe waardeert u de analyse van dierenartsen organisatie KNMvD dat ook na nader overleg met uw ministerie en eventuele flexibilisering van de regeling zij constateert dat er sprake blijft van veterinaire risico's? 6. Bent u het met de vragensteller eens dat een dergelijke maatregel verifieerbaar moet zijn, zowel door betrokkenen als belangstellende organisaties? 7. Wat is de oorzaak dat dit in dit geval niet mogelijk blijkt te zijn?8. Welke stappen gaat u ondernemen om verificatie door betrokkenen of andere instanties alsnog mogelijk te maken?9. Bent u bereid om de invoering van de beoogde voermaatregel uit te stellen totdat belanghebbenden de onderliggende data van deze maatregel hebben kunnen verifiëren?10. Bent u bereid om deze vragen, gezien de beoogde ingangstermijn van de betreffende ministeriële regeling, binnen een week te beantwoorden?

De meesten van ons staan op de drempel van de zomervakantie. Het is een andere zomervakantie dan anders, want vakantieplannen zijn niet zo vastomlijnd als in jaren zonder de dreiging van COVID-19. Toen de ernst van de epidemie nog niet zo duidelijk was, hadden we een interview met Marli Huijer over rust en ritme. Misschien geeft het u de nodige inspiratie om, ondanks alle onzekerheid, toch tot rust te kunnen komen.

  "Hou op met die herrie, want het is zondag!"  

Mens en ritme horen bij elkaar. Een nieuw menselijk leven, brengt al een ander ritme aan bij zijn ouders, maar ook bij hemzelf ontstaan er ritmes: het leven zelf, de hartslag, het licht en donker van dag en nacht. Er zijn opkomende en verdwijnende ritmes, versnelde en vertraagde ritmes in een mensenleven. In de wereld om ons heen zijn er ontelbare ritmes zoals die van dag en nacht en van de seizoenen lente, zomer, herfst en winter. Ze zijn zo gewoon, maar niet weg te denken uit ons leven. 

Er zijn ook ritmes waarvan we niet precies kunnen aangeven waarom ze er zijn. Pas als een ritme wordt onderbroken door een ongewone variatie, merken we dat het ritme bestaat of bestond. Denk bijvoorbeeld aan het aantrekken van schoenen. Normaal gesproken zal een mens niet de ene schoen aantrekken, een andere taak gaan uitvoeren en even later de andere schoen aantrekken. Dat onderbreekt het regelmatige ritme van het aantrekken van de ene schoen en vervolgens ook van de tweede schoen. Zo zijn er vele ritmes aan te wijzen die ons aantonen hoe vergroeid wij zijn met de ritmes in ons mensenleven. Als vanzelf gaan onze gedachten dan naar het hoofdstuk uit Prediker: “Er is een tijd om… en een tijd om…” Er is een tijd om… en om…”. Alleen al het lezen van dat Bijbelhoofdstuk laat je een ritme ervaren.

Marli Huijer

Het achterliggende decennium konden we wetenschappelijk onderzoek naar ritmes tot ons nemen door de boeken van Marli Huijer. Huijer is hoogleraar Publieksfilosofie aan de Erasmus School of Philosophy, Erasmus Universiteit Rotterdam.Door haar studies naar ritme heeft ze meegewerkt aan een bewustwording van het belang van ritmes en tijdsordening. Hoewel ze zich niet op Goddelijke instellingen of richtlijnen beroept, komt ze wel tot opvallend overeenkomende conclusies. In haar eigen termen probeert ze de mens ervan te doordringen dat gezamenlijke ritmes en een rustdag (een ‘accudag’) van groot belang zijn voor het menselijk functioneren. Gezamenlijke ritmes moeten we niet verwaarlozen, maar weer herwaarderen. In een gesprek met haar krijgen we meer inzicht in haar bevindingen en pleidooien.

 

Hoe bent u gefascineerd geraakt door dit onderzoeksterrein?  “Dat is moeilijk precies aan te geven, want ik kan niet letterlijk een moment aanwijzen. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik al heel lang een fascinatie heb voor tijd. Die interesse is waarschijnlijk begonnen omdat mijn vader natuurkundige was. Omdat ik filosofie van mens én cultuur doe, wil je ook altijd wel de raakvlakken met cultuur en filosofie behouden. Ik ben geïnteresseerd geraakt in wat wij doen met tijd en wanneer we dingen doen.”

 

Wat hebben ritme en religie met elkaar te maken?

“Religie staat heel dicht bij de oorsprong van de maatschappelijke ritmes, de organisatie van het maatschappelijke leven. Ritmes zijn heel funderend voor het sociale leven.

Als je de geschiedenis van religies beziet, kom je erachter dat, zodra ergens een priester is, zo iemand de taak op zich krijgt om vast te stellen wanneer je iets moet doen. Een priester hield het verstrijken van de tijden bij door bijvoorbeeld het opstapelen van stenen bij het veranderen van de maan. Door een jaarlijks terugkerend ritme was dan te achterhalen dat er na acht of twaalf stenen weer gezaaid of geoogst moest worden. Als je dat moment laat samenvallen met een feest, beïnvloed je daarmee de bereidheid van mensen om zich in te spannen voor het oogsten en het zorgen voor de samenleving door de voorraden niet vroegtijdig aan te spreken. Je kunt stellen dat het hebben van een priester (en dus een religie) van levensbelang was.”

 

Het weekritme draait op het scharnier van de zondag. Ik hoorde dat u ‘streng gereformeerd’ opgevoed bent. Hoe hebt u de zondag ervaren?

“Het lastige is dat je de ervaring hebt van dat moment zelf en de ervaring die je hebt als je terugblikt. Dat maakt dat je er niet eenduidig over kunt spreken.

Laat ik bij het nu beginnen. Het grote voordeel van de zondag is dat je leert dat er een dag is waarop je helemaal niets hoeft, waarop er geen verplichtingen zijn, behalve dan om naar de kerk gaan. Je leert om te niksen. Verveling is heel belangrijk voor de creatieve energie. Je lichaam komt tot rust en kan herstellen. Je hebt een dag waar je naar kunt uitkijken en waarop je kunt terugkijken. Zonder die afwisseling van werk en rust was het ook heel saai geweest. We zitten nu in een tijd waarin we altijd bereikbaar moeten zijn en altijd maar door moeten werken. Er is geen gezonde variatie meer tussen werk en rust. Het leven verliest zijn rust en zijn betekenis. Op zondag kon je nietsdoen, zonder dat je je schuldig moest voelen dat je je tijd verprutste. Van vroeger herinner ik me dat ik me ontzettend verveelde. Datzelfde lees je ook terug in allerlei verhalen van andere mensen: “O, wat verveelde ik me!”. Ik mocht thuis niets. We mochten de tuin niet uit en de straat niet op. We mochten niet breien en zo voort. Je mocht alleen de noodzakelijke handelingen voor het eten en slapen verrichten. We mochten niet wassen, maar wél afwassen, helaas.”

 

Hoe ervaart u de zondag nu? Hebt u het evenwicht gevonden?

“Ik pleit in mijn boek Ritme. Op zoek naar een terugkerende tijd voor het behoud van een ‘accudag’. Je hebt dan een dag zonder allemaal plannen, verplichtingen, moetens. Een dag waarop je weer helemaal tot rust kunt komen.”

 

Houd u zelf de zondag als rustdag?

“Ik zelf houd de zaterdag als rustdag. Ik kan dan op zondag mijn colleges voor maandag voorbereiden. Als ik dat op vrijdag zou doen, zit de stof niet meer goed in mijn hoofd.

Het zit echter nog wel zo in onze samenleving dat je je op de zondag als de rustdag kunt beroepen. Als je op een ochtend tegen je klussende buurman zou zeggen: ‘Hé, houd op met die herrie, want het is maandag!’, heeft dat niet dezelfde waarde dan dat je zou zeggen: ‘Hé, houd op met die herrie, want het is zondag!’.Ik moet wel zeggend dat als je eenmaal zo’n vaste dag als de zondag hebt, dat die toch wel erg te waarderen is. Ik woon in Amsterdam en als ik dan op zondagmorgen door de stad loop, heerst daar zo’n weldadige rust. Het is echt een genot. We leven dan wel in een sterk geseculariseerd land, maar ondertussen is slechts een klein percentage (ongeveer 5%) van de mensen op zondag aan het werk. Mensen blijven enorm hechten aan een vrij weekend.”

 

U bent een pleitbezorger van het ritme en van de herwaardering ervan in onze maatschappij. Welke reacties krijgt u daarop?

“Toen mijn boek uitkwam was er eerst nog niet zoveel bijval. Maar ik vind het verbazingwekkend hoe er door de tijd heen steeds maar aandacht blijft komen voor het boek en voor het onderwerp. Het dringt meer en meer door dat het belang van gezamenlijke ritmes een herwaardering moet krijgen.”

 

Krijgt u ook tegenreacties?

“Niet veel hoor, maar in het begin was er wel vanuit de hoek van de moeders wat opstand, want we hadden net de vrijheid geroken en door mijn studie dachten ze daar weer uit weggetrokken te kunnen worden. De vrijheid die verworven was, leek hierdoor bedreigt te worden, maar ik bepleit voor het maatschappijbreed organiseren van tijden. Als je denkt dat je persoonlijke vrijheid je ook de bescherming geeft die je verlangt, heb je het mis. Als een maatschappij het niet voor haar burgers organiseert, ga je het in je eentje niet redden.”

 

Hier ligt dus een taak voor de politiek. In de essaybundel van het SCP (Sociaal Cultureel Planbureau) “Komt tijd, komt raad?” betoogt u samen met mevrouw Sabelis dat de overheid de taak heeft om de regelmaat te bewaken. Hoe moet de overheid dat doen?

“Die taak moet de overheid weer veel serieuzer gaan oppakken. Door de secularisatie is er geen macht meer die de burgers richtlijnen geeft, zoals de religie dat deed. Een voorstel wat ik doe, is om, net als dat we de ruimte ordenen en daar commissies en zelfs een ministerie voor hebben, dat ook met tijd te doen. Er moet concreet een commissie van tijdsordening zijn. 

Om burgers voldoende te beschermen, zou iedereen het recht moeten hebben op wekelijks 24 uur aaneengesloten vrijheid van werk en verplichtingen. In principe maakt het niet uit op welke dag dat is. Mensen mogen natuurlijk variëren, maar ik denk wel dat het een haast onmogelijke transitie is om dat naar een andere dag dan de zondag te verplaatsen. Onze geschiedenis is door de christelijke wortels nu eenmaal zo gevormd dat de zondag de vrije dag was.”

Als de SGP in het debat pleit voor de rust, willen we naast de religieuze argumenten ook andere argumenten aanvoeren, maar vaak wordt dat door andere partijen gewantrouwd, omdat we het toch allemaal Godsdienstig gemotiveerd betogen. Wat zou uw advies zijn?

“Ik vind dat je in een debat alle argumenten op hun merites moet beoordelen. Je kunt mijns inziens dus argumenten niet wegschuiven doordat ze van een bepaalde politieke partij komen. Het slaat de discussie dood als een pleidooi in een hokje van een bepaalde politieke kleur wordt gestopt. Het is niet goed als de discussie over een rustdag of accudag de mond wordt gesnoerd omdat het een typisch SGP-dingetje zou zijn. 

Mijn missie is dus om ook de niet-religieuze argumenten voor de overkoepelende rustdag serieus genomen te laten worden. Dat is wel heel belangrijk, want als je de zondag als rustdag eenmaal kwijt bent, krijg je hem niet meer terug.”

 

 

Interview door: Sjon van der Ree Doolaard Portretfoto door: Chris van Houts Hoofdafbeelding: De waterval als symbolisch beeld dat tegelijkertijd voor rust en rusteloosheid geldt. 

 

De inspectie voor de Leefomgeving en Transport (ILT) wil dat de marine geen schepen meer afmeert in de marinehaven van Den Helder. Defensie is het daar niet mee eens. Gevolg is dat beide overheidsinstellingen nu met elkaar overhoop liggen en elkaar voor de rechter hebben gesleept. De SGP wil opheldering.

Het conflict tussen Defensie en de ILT speelt al sinds 2018. De ILT stelt dat bij een inspectie is gebleken dat de marine geen (juiste) vergunning heeft voor het afmeren van schepen in de Nieuwe Haven van Den Helder. De rechter stelde de ILT in januari 2019 in het gelijk, maar eerder deze maand oordeelde de voorzieningenrechter in Den Haag anders. Een van de overwegingen van de Haagse rechter luidt “dat het gaat om twee belangrijke instellingen van de centrale overheid die hun verschillen van inzicht toch primair door goed overleg zouden moeten kunnen oplossen.”

SGP-kamerlid Stoffer is het daar helemaal mee eens: “Het is raar dat zo’n geschil zo lang duurt en niet door onderling overleg wordt opgelost. De zaak wordt op de spits gedreven, tot en met dwangsommen van één miljoen euro aan toe. Ik wil weten hoe het precies zit. Daarom heb ik hierover vragen gesteld aan de twee betrokken ministeries. Het is niet uit te leggen dat twee ministeries elkaar bevechten in de rechtszaal. Ik maak me bovendien zorgen over de mogelijke gevolgen voor de operaties van onze marine. Zo gaan we niet met elkaar en met onze Defensie om.”  

 

 

Vragen van het lid C. Stoffer (SGP) aan de ministers van Defensie en Infrastructuur en Waterstaat.   

 

Kent u het bericht https://marineschepen.nl/nieuws/Inspectie-marine-mag-geen-marineschepen-in-marinehaven-hebben-250820.html? Beaamt u dat het een vanzelfsprekendheid moet zijn dat marineschepen kunnen aanleggen in een marinehaven zonder sancties? Kunt u verduidelijken waarom het ILT desondanks een dwangsom heeft opgelegd? Kunt u nader aangeven waarom het ene ministerie van mening is dat de marineschepen wel onderdeel uitmaken van de inrichting en het andere ministerie vindt dat dit niet het geval is? Welke gevolgen kan het vereisen van een omgevingsvergunning voor het aanmeren van marineschepen hebben voor het functioneren van de marinevloot? Hoe waardeert u deze potentiële gevolgen? Kunt u garanderen dat eventuele vergunningverlening in geen enkele opzicht negatieve effecten zal hebben voor het functioneren van de marinevloot en bijbehorende havenfaciliteiten? Kunt u ervoor zorgen dat deze dwangsom definitief van tafel gaat en dat eventuele vergunningen onverwijld afgegeven worden? Kunt u een zo volledig mogelijke schets geven van de gang van zaken in het onderhavige dossier in de afgelopen tien jaar? Welke stappen zijn precies gezet en wat was daarbij de betrokkenheid en inzet van respectievelijk de Haven Den Helder, Inspectie Leefomgeving en Transport, het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat, het ministerie van Defensie en eventuele andere betrokken overheden? Hoe waardeert u het feit dat twee ministeries elkaar in de rechtszaal treffen over de interpretatie van de regelgeving van dezelfde de Rijksoverheid? Bent u van mening dat dit in de toekomst voorkomen moet worden?

 

 



SGP-voorman Kees van der Staaij stelt samen met de ChristenUnie Kamervragen naar aanleiding van de dreigende boete van de NVWA voor het Israël Producten Centrum (IPC).

Onderwerp van discussie is een wijnetiket waarop staat dat het product afkomstig is uit een Israëlisch dorp in Judea en Samaria. De SGP is het niet eens met de mening en het handelen van de NVWA. Kees van der Staaij sprak eerder al van een "verkapte straf op het nederzettingenbeleid onder het mom van consumentenvoorlichting." 

De schriftelijke vragen zijn onder de afbeelding te lezen.

Schriftelijke vragen aan de minister voor Medische zorg over de dreiging van een boete voor het Israël Producten Centrum:

Is het u bekend dat de NVWA op vrijdag 10 juli het Israel Producten heeft bezocht om tot handhaving over te gaan voor het etiketteren van wijnen uit Judea en Samaria, naar aanleiding van de interpretatieve mededeling van 12 november 2015? Waarom heeft deze interpretatieve mededeling alleen betrekking op de Israel en wordt deze niet gehandhaafd op Turkije vanwege de bezetting van Noord-Cyprus, Marokko voor de bezetting en annexatie van de Westelijke Sahara en andere gebieden zoals Tibet en de Krim? Is hierbij geen sprake van discriminatie en speciale veroordelende maatregelen tegen Israël? Vindt u conform de motie 35300-V-36 (14 november 2019), dat u een dergelijke etikettering alleen voor àlle bezette gebieden moet laten gelden, of anders helemaal niet? Heeft de Tweede Kamer niet meerdere malen uitgesproken dat zij er op tegen is om Israël anders te behandelen in de organen van de Verenigde Naties? Zie onder andere de motie van Kees van der Staaij (34775-44, 2 november 2017). Wat is hiervan het resultaat, gezien bijvoorbeeld de vijf resoluties tegen Israel in de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties in juni 2020 waar Nederland drie keer meestemde in de veroordeling. Waarom gaat de NVWA over tot handhaving van een maatregel uit 2015 in juli 2020? Is het u bekend dat zowel de zittende premiers van Engeland en Duitsland hebben uitgesproken dat Boycot Divestment en Sanctie-activiteiten tegen Israel antisemitisch zijn en daarom verboden? Is het u bekend dat de interpretatieve maatregel van de NVVA over het besluit van de Europese Unie met betrekking tot etikettering veel verder gaat dan de uitspraak van het Europese Hof van 12 November 2019, betreffende de voorschriften voor etikettering? Is het u bekend dat het Israel Producten Centrum haar etikettering heeft aangepast en het nu vermeldt op de wijnen: ‘gemaakt in een Israelisch dorp in Judea en Samaria’ en dat de NVVA heeft gezegd dat dit niet voldoende is. Met welke wet is deze vermelding in strijd? Erkent u dat Duitsland een geheel ander beleid voert t.a.v. etikettering? Waarom volgt Nederland niet de zelfde uitvoering van de richtlijn? Waarom is er bij het uitvoeren van een Europese maatregel geen eensluidend beleid?

Toen de coronacrisis in alle hevigheid losbrak, heeft het kabinet vergaande maatregelen genomen. Op basis van noodverordeningen (geen echte wetgeving) zijn onze vrijheden en grondrechten fors ingeperkt.

Op zich is dat begrijpelijk, want als je een acute bloeding hebt, heb je een noodverband nodig. Een acute crisis, vraagt om acute maatregelen. Maar nu de crisis niet meer acuut is, gaat die regel niet meer op. Het kabinet kan onze rechten en vrijheden niet blijven inperken op grond van dit soort noodverordeningen. Wil het kabinet vergaande maatregelen blijven nemen, dan is daar op zijn minst een degelijke en solide wettelijke basis voor nodig.

Maar de inhoud van het voorstel moet dan wel goed zijn. Ten opzichte van een eerdere versie van het wetsvoorstel zijn er duidelijke verbeteringen, maar dat betekent niet dat het wetsvoorstel nu wel voldoende afgebakend is.

We zullen het wetsvoorstel in de komende tijd dan ook indringend toetsen en er kritische vragen over stellen. Aan de hand van wetenschappelijke, juridische en andere inzichten zullen we aan de hand van de reactie van de regering en verdere wijzigingen op dit voorstel dan in een later stadium bepalen hoe we over dit wetsvoorstel zullen stemmen.

Hierbij gaat het onder meer om:

Is de geldigheidsduur van de wet niet te lang? Zijn er wel voldoende mogelijkheden voor democratische controle door het parlement? Moet er eigenlijk wel een afstandsnorm in de wet vastgelegd worden? Hoe gaat de regering om met grondrechten - wordt er echt gekozen voor een zo minimaal mogelijke inperking en wordt er zoveel mogelijk ruimte gelaten voor normaal gebruik van de grondwettelijke vrijheden als de vrijheid van godsdienst, vergadering en betoging en de privacyrechten? Is er wel voldoende ruimte voor het nemen van eigen verantwoordelijkheid door burgers en organisaties?

Deze en andere punten zullen centraal staan in onze schriftelijke reactie op het voorstel en de plenaire behandeling ervan - naar verwachting in september.

De Europese regeringsleiders vergaderen vrijdag en zaterdag over een steunpakket van miljarden voor Zuid-Europese landen. De bijdrage van SGP-Kamerlid Chris Stoffer is kort en krachtig: laat Noord niet opdraaien voor Zuid. Lees hieronder zijn bijdrage aan het Kameroverleg waarin hij dit meegeeft aan premier Rutte.

"Tijdens onderhandelingen moet je soms geven en soms nemen. De minister-president weet dat als geen ander. Hoewel aan dat ‘geven’ natuurlijk wel grenzen zitten.

De eerdere voorstellen vanuit Europa over het MFK en het Herstelfonds konden terecht op weinig sympathie van het kabinet rekenen. Vorige week kwam Charles Michel met een nieuw voorstel. Gezien de verhoudingen zou je denken dat hij vast wat water bij de wijn heeft gedaan. Maar niets is minder waar. Het zijn vooral de oude plannen van de Commissie die doorgedrukt zijn. We mogen de korting behouden. Behouden, die korting hadden we dus al. Er wordt een klein beetje heen en weer geschoven met wat posten, er worden wat percentages gewijzigd. En we krijgen wellicht wat zakgeld uit een soort Brexitpot.

Hoe ziet die Brexit-reserve er overigens uit, vraag ik de minister-president? Maar voorzitter, ik zie vrijwel geen toenadering tot Nederland in het voorstel. Vandaar de volgende vraag: Wat heeft de Europese Commissie volgens de premier gedaan met de Nederlandse kritiek? En hoe is de Commissie aan Nederland tegemoetgekomen?

Volgens velen is er grote haast nodig om tot een akkoord te komen. En dat terwijl het ESM nog overvol zit, en ook de zuidelijke landen nog gewoon staatsobligaties tegen een lage rente kunnen uitgeven.

Is de minister-president het met mij eens dat er helemaal geen sprake is van enige haast, zeker niet met betrekking tot het Herstelfonds? Is de premier het met mij eens dat de discussie over het MFK en het Herstelfonds eigenlijk los van elkaar gevoerd moeten worden? En zo ja, is hij bereid dit tijdens de komende top aan de orde te stellen?

ConditionaliteitEen groot deel van het Herstelfonds moet naar het Recovery and Resilience Facility (herstel en veerkracht faciliteit) gaan. Maar liefst 560 miljard komt in die pot.

Kan de premier aangeven hoe de conditionaliteit eruit ziet? Is de hij van mening dat de conditionaliteit daarvan voldoende gewaarborgd is? En is hij ook van mening dat er op basis van unanimiteit besloten moet worden waar het geld aan besteed wordt? En hoe de gekoppelde hervormingen eruit moeten zien?

Eigen middelenDe Commissie wil ook eigen middelen hebben, Europese belastingen dus. Het standpunt van de SGP daarover is duidelijk: Europese belastingen mogen er nooit komen.

Is dat ook het standpunt van het kabinet?

Als het aan de Commissie ligt wordt er volgend jaar een plastictaks ingevoerd. En in 2023 een digitaks. En ondertussen worden er tussen 2021 en 2027 ook andere vormen van belastingen ingevoerd, aldus de Commissie.

Hoe gaat de premier voorkomen dat deze Europese belastingen ingevoerd worden? Kan hij toezeggen dat het kabinet onder geen beding instemt met Europese belastingen?

Motie Bisschop/LeijtenHet Herstelfonds komt naast de reguliere begroting om de gevolgen van corona op te vangen. Er is dus geen reden om de reguliere begroting te vergroten. Toch stijgt volgens de eerste berekeningen de Nederlandse afdracht met 600 miljoen per jaar.

Is de minister-president het met mij eens dat dit ingaat tegen de motie Bisschop/Leijten? En dat er dus nog een groot deel van de begroting af moet?

Ten slotteAls de plannen van het herstelfonds doorgaan, gaan we veel landen met hoge schulden opzadelen. Terwijl veel zuidelijke landen al ongezonde overheidsfinanciën hadden, ook al voor de coronacrisis.

Is premier Rutte het met mij eens dat er veel meer gedaan moet worden, door de lidstaten, om de onderliggende, fundamentele problemen op te lossen? Hoe gaat dit herstelfonds, volgens de minister-president, ervoor zorgen dat alle lidstaten bij een volgende crisis, net als Nederland, op financieel gebeid gewoon hun eigen boontjes kunnen doppen? Zonder dat er een forse geldstroom van Noord naar Zuid nodig is? Is de premier met mij van mening dat er ingezet moet worden op structurele hervormingen van economieën en van overheidsfinanciën? Hoe ziet hij dit voor zich?

Graag een reactie. Dankuwel.