Poliflw

Zo’n 100 bewoners hadden hadden zich maandagavond 25 februari op het gemeentehuis gemeld om, ja om wat eigenlijk? De gemeente en de provincie organiseerden een avond over de gaswinningsplannen van Vermilion. Aanleiding was het advies dat de gemeente en de provincie uit moesten brengen over het voornemen om uit het gasveld bij Wapse nog weer extra gas te halen.

De avond werd geopend door Tjisse Stelpstra, de gedeputeerde van Christen Unie huize. Hij vertelde dat de provincie volgende week advies ging uitbrengen, maar dat was vooral technisch van aard. Vooropgesteld moest worden dat hij niet tegen gaswinning was, immers: “Het schiet nog niet op met alternatieve energie, iedereen is tegen windmolens en de huizen moeten toch verwarmd worden”. Bij wijze van experiment had hij besloten om nu toch ook eens aan de betrokken bewoners te gaan vragen wat zij daar nu allemaal van vonden. We mochten in groepjes gaan praten en daarbij alles op tafel leggen over gaswinning. Elke tafel had een notulist, dus er zou niets van de inbreng verloren gaan. Wat Stelpstra met de opgehaalde informatie ging doen, wist hij nog niet, “Het is immers een experiment. Maar ik kan u wel beloven dat het verslag van de avond meegestuurd wordt met het advies aan het ministerie.” De aanwezigen konden hun enthousiasme over zoveel betrokkenheid maar ternauwernood bedwingen.

Wilfried de Jong nam gelukkig een duidelijker standpunt in: de gemeente zal een negatief advies uitbrengen, onder meer omdat er nog steeds geen schadeprotocol is vastgesteld en de nulmetingen pas onlangs gestart zijn, terwijl er al drie jaar gas gewonnen wordt. Niet dat het standpunt van Wilfried het vertrouwen van de bewoners in de overheid kon vergroten, overigens. Dat was er niet. Ik heb geen aanwezigen gehoord die geloofden dat er rekening gehouden zou worden met hun inbreng. “Het gaat toch allemaal door, als er schade komt dan wil niemand iets vergoeden, wij leven hier en zullen de gevolgen ondervinden, maar dat zal de overheid worst zijn.” Dat was samengevat de mening van de zaal.

Het werd inderdaad keurig opgeschreven. Stelpstra beloofde nog eens dat het naar Den Haag gestuurd zou worden. Maar of hij het in zijn advies ging verwerken, dat kon hij nog niet zeggen, daar moest hij nog over nadenken en overleggen. Maar het verslag zou echt worden opgestuurd.

Het meest verbazingwekkende van de avond vond ik dat de bewoners zo rustig bleven, zo beleefd, zo vriendelijk. Stelpstra is nu voor de derde keer lijsttrekker voor de Christen Unie bij de provinciale verkiezingen. Een gekozen volksvertegenwoordiger, die bij wijze van experiment eens gaat horen wat bewoners ergens van vinden.

Gaat u ook stemmen op 20 maart? Ik zou het hokje van Tjisse Stelpstra niet rood maken. Al was het maar bij wijze van experiment.

In de raadscommissie Fysiek Domein van 5 februari stelde Wilfred Beets namens Progressief Westerveld vragen over de in de Westervelder van 9 januari gepubliceerde melding van een voorgenomen kap van 150 bomen in Wilhelminaoord.

In de publicatie leek het een voornemen van de gemeente om deze bomen te kappen, waartegen bezwaar gemaakt kon worden. Voor de gewone burger was het behoorlijk lastig om uit te zoeken om welke bomen het nu ging.

Navraag leerde dat de aanvrager de Maatschappij van Weldadigheid was en dat de melding en vergunningverlening al via de provincie verlopen zou zijn. Verdere navraag leerde dat er voor een flink aantal bomen in deze melding, met een dikte van meer dan 30 cm., niet het nodige ecologische vooronderzoek was gedaan.

En nog verdere navraag leerde dat een bepaald deel van het kapvoornemen al weer teruggetrokken zou zijn.

Ondertussen is duidelijk geworden dat voor een aantal bomen, vallend onder het beschermd dorpsgezicht, wel degelijk óók vergunning van de gemeente vereist is.

Al met al een zeer onduidelijke gang van zaken, waarbij het niet te vermijden was dat een aantal omwonenden zich overvallen voelde en een aantal ecologen aan de bel trok.

Progressief Westerveld stelde het college daarom de volgende vragen:

1.Is het college het met ons eens dat hier, helaas niet voor de eerste keer, sprake is van een gebrekkige communicatie van de Stichting Maatschappij van Weldadigheid naar de gemeente toe  ?

2. Gezien het feit dat de gemeente ruimhartig de ambities van de Maatschappij ondersteunt, ook met financiële middelen, is het college het dan met ons eens dat we als partners in hetzelfde ambitieuze project een vroegtijdige onderlinge afstemming moeten zien te bereiken en behouden ?

3.  In het verlengde hiervan verzoeken wij het college de Maatschappij er op aan te spreken zich aan de wettelijke regels voor het kappen van bomen te houden en in de toekomst haar plannen met betrekking tot de landschappelijke inrichting in en rond de (nieuwe) koloniën samen mét, en na overleg met de gemeente vorm te geven, zodat ook de gemeente haar rol in de vergunningverlening naar behoren en volgens de wet kan vervullen en hierbij ook een goede communicatie met de inwoners kan hebben.

Het college gaf aan dat het gesprek hierover met de Maatschappij voortvarend wordt opgepakt, en dat het hele kapvoornemen opnieuw en op de juiste wijze in procedure gebracht zal worden.

De Water Maatschappij Drenthe is de laatste jaren behoorlijk onder vuur komen te liggen. Grote verliezen op neven-activiteiten buiten de kern-activiteit (het leveren van schoon drinkwater), een periode met een slecht functionerende Directie en Raad van Toezicht en inadequate informatie-voorziening. Reden genoeg voor Progressief Westerveld en de VVD om een debat aan te vragen over dit onderwerp. Dat debat vond plaats in de Commissie Fysiek Domein en Middelen, in aanwezigheid van de nieuwe Directeur van de WMD, de heer Leo Hendriks.

Enige achtergrond: Op 9 mei 2017 heeft de commissie FDM een reeks van stukken ontvangen over de N.V. Waterleidingmaatschappij Drenthe (WMD). Reden voor de agendering was de gang van zaken rondom allerlei waterprojecten van de WMD in Indonesië. Deze projecten hebben geleid tot een afboeking van ongeveer 13 miljoen Euro. Dit verlies is ten laste gebracht van het Eigen Vermogen van de WMD. Om de drinkwateractiviteiten te scheiden van alle andere (commerciële) activiteiten is er in 2017 een splitsing aangebracht tussen de activiteiten voor het leveren van drinkwater en alle andere zaken. Hierdoor is inzage in de kosten en de opbouw van tarieven voor de waterlevering transparant geworden. De vraag is of dat ook geldt voor de andere activiteiten van de WMD.

De financiële verantwoordelijkheid voor de gemeente Westerveld is echter niet veranderd met de splitsing. De gemeente heeft, naar rato van het aantal drinkwateraansluitingen,  ongeveer 1% van de aandelen in bezit. De provincie Drenthe heeft 50% van de aandelen, de andere 49% van de aandelen zijn in het bezit van de andere Drentse gemeenten, uitgezonderd Meppel. Deze 1% aan aandelen maakt dat wij ook risico lopen voor 1% van tegenvallers, mochten die ten laste van de aandeelhouders worden gebracht.

Dat brengt ons op de kwestie Wildlands. De WMD is al jarenlang verweven met het dierenpark in Emmen. Het belang van WMD in Wildlands is met de oprichting van Wildlands alleen maar groter geworden. Maar inmiddels is ook Wildlands in de financiële problemen geraakt en dreigt dus een nieuwe strop voor de WMD.

Door middel van de agendering van dit debat wilden Progressief Westerveld en de VVD graag geïnformeerd worden over de stand van zaken rondom de projecten in Indonesië, de risico’s die we lopen wat betreft Wildlands en welke risico’s we nog lopen met andere projecten van de WMD, en van gedachten wisselen over de mogelijkheden om de risico’s voor de gemeente, voor nu en in de toekomst, te beperken.

Michiel van de Kasteelen voerde namens Progressief Westerveld het woord. Hij bracht in herinnering dat voor de projecten in Indonesië zijn in de jaarrekeningen 2016 en 2017 voorzieningen getroffen. De onderhandelingen over de terugtrekking uit de activiteiten zouden in 2018 worden voortgezet. Hij stelde daaromtrent twee vragen: ~ Is alles nu afgerond, zijn de projecten in Indonesië afgestoten? ~ En is alles nu financieel ook afgerond?

Volgens de Jaarrekening 2017 had WMD een bedrag van 20 miljoen Euro voor de waterfabriek, het multimediagebouw en de installatie van Water & Energie op de balans staan. Daarbij staat vermeld: “Ofschoon de betreffende activiteiten kostendekkend doorberekend worden aan Wildlands, blijft de continuïteit van Wildlands een niet te verwaarlozen risico voor het daadwerkelijk terugverdienen van deze investeringen”. We begrepen uit berichten in de pers dat WMD zich terugtrekt uit de ijsbaan in Hoogeveen. Blijkbaar was er ook daar het plan om te investeren.

Op dit vlak had Michiel van de Kasteelen de volgende vragen: ~ wat is op dit moment de hoogte van de schuld van Wildlands aan WMD? ~ wanneer en door wie is de beslissing genomen om in de ijsbaan in Heerenveen te investeren? ~ welke andere risicodragende projecten heeft WMD verder nog op de balans staan?

De beslissingen om te investeren in Wildlands zijn allemaal al enige jaren terug genomen. Die investeringen zijn ook in de jaarverslagen uit die tijd terug te vinden. Er zijn commissarissen om afgetreden, maar het heeft in die tijd allemaal niet geleid tot vraagtekens bij de investeringen, in elk geval niet in onze gemeente. Het heeft dus weinig zin om daar verder naar terug te kijken. Het debacle met de investeringen in de Indonesische projecten en het risico wat er momenteel wordt gelopen met Wildlands maakt wel duidelijk dat (semi)overheids-instellingen de nodige voorzichtigheid zouden moeten betrachten bij het aangaan van risicovolle investeringen.

Progressief Westerveld zegt niet dat het nooit moet gebeuren, maar wel dat je moet beseffen dat je geld uitleent dat niet van jou of je bedrijf is, maar dat opgebracht is door burgers. Bij de WMD hebben burgers ook geen enkele invloed of keuzemogelijkheid: ze zijn verplicht aangesloten bij het drinkwaterbedrijf en ze hebben de prijs maar te betalen. Anders dan bij gas- en elektra of een zorgverze-kering is er geen keuzevrijheid. De enigen die op kunnen komen voor de belangen van de burgers zijn de aandeelhouders.  Progressief Westerveld wil dat de raad van nu af geraadpleegd wordt voordat een vennootschap risicodragende investeringen wil aangaan die buiten de kerntaken van die vennootschap liggen.

De gemeente Westerveld heeft die positie in de WMD: wij hebben 1% van de aandelen. Maar wij zijn ook aandeelhouder in 11 andere NV’s of BV’s: Zes BV’s die ontstaan zijn uit de verkoop van Essent en voorts De Rendo, Vitens, Wadinko, Rova en de Bank Nederlandse Gemeenten. Dat leidt tot de volgende vragen: ~ kan het College een overzicht verschaffen hoe groot het nominale bedrag is waarvoor de gemeente voor elke NV/BV risico draagt? ~ is het risico voor de gemeente wat betreft de WMD inderdaad beperkt tot dat bedrag, of voelt het college zich moreel verplicht tot 1% van ongeacht welk verlies? ~ is het college bereid om van nu af de gemeenteraad/de commissie te raadplegen voordat een vennootschap risicodragende investeringen wil aangaan die buiten de kerntaken van de vennootschap liggen? ~ en is het college bereid om de stukken van de verschillende aandeelhoudersvergaderingen standaard ter inzage te leggen voor de raadsleden?

Wethouder Wilfried de Jong zegde toe, dat het College de raad tijdig en volledig zal informeren over alle risicodragende investeringen, die worden gedaan door bedrijven waar de gemeente als aandeelhouder of anderszins aan deelneemt.

Leo Hendriks, de nieuwe directeur van de WMD, zette in zijn reactie op alle zorgen en vragen vanuit de Commissie het beeld neer van een organisatie, die heel goed begrepen heeft dat er fundamenteel veranderd moet worden. De structuur van besluitvorming, informatievoorziening en toezicht is grondig gewijzigd. De sfeer van "ons kent ons" is voorbij. Daarnaast gaf hij aan, dat de WMD zich vanaf nu gaat terugtrekken op haar kernterrein: de levering van schoon drinkwater. Met grote zorgvuldigheid gaf hij vervolgens antwoord op alle vragen die bij de raadsleden leefden.

In dat verband deed hij een opmerkelijke uitspraak. Zeker is de WMD veel (extra) geld kwijt aan de afwikkeling van de projecten in Indonesië en bij andere zaken, die tot verliezen hebben geleid, maar waar nog veel meer (extra) geld voor nodig is, is de zuivering van het water door de toename van de vervuiling met "gewasbeschermingsmiddelen", een vervuiling die nog vele jaren nadat de middelen zijn gebruikt in het grondwater doorsijpelt. De consument betaalt - in de prijs van het drinkwater - de kosten van de vervuiling door de landbouw.

Op die uitspraken van Leo Hendriks gaat Progressief Westerveld zeker nog terug komen.

Vrijdagmiddag 1 februari rond lunchtijd verzamelden rond de 30 leden van Progressief Westerveld zich in De Veldkei voor een lezing van Jos Verheul, die als titel had “Een volhoudbare economie: waar draait het om?” Jos Verheul is adviseur Duurzaam Landgebruik bij Rijkswaterstaat, en woont in Westerveld. In zijn lezing gaf Jos een meer fundamentele kijk op het inmiddels versleten begrip Duurzaamheid. Hij stelt de vraag: wanneer is iets ‘volhoudbaar’, een apparaat, een activiteit, een gebouw, de voedselproductie?

Om die vraag te beantwoorden neemt hij eerst grote afstand, letterlijk, want – zo stelt hij: “We kunnen aan de Aarde geen gram toevoegen noch een gram laten verdwijnen; energie en materialen zijn stromen.” Het enige dat er gebeurt is dat materiaal van gedaante verandert, en voor die gedaanteveranderingen is bij voortduring energie nodig. Er is water en door toevoeging van energie maken we er een ijsblokje van; en door toevoeging van nog meer energie wordt het weer water. Voor alles geldt: er is niet meer van iets dan er is op aarde, zowel bij de biobased als bij de anorganische materialen. En al onze energie is uiteindelijk herleidbaar tot de zon.

Vervolgens presenteerde hij een gecombineerde energie en materiaal benadering als grondslag voor ons denken over volhoudbaarheid. Het begrip “Land” is daarin cruciaal: hoeveel “land” is er nodig om iets te ‘vol te houden’. En dan “land” meer in de betekenis van grond, oppervlak. Jos geeft het voorbeeld van een huis. Hoeveel ‘oppervlak’ is er nodig om alle materialen waarmee het huis gebouwd is te laten terugkeren. En dan blijkt voor een huis van 100 m2 een oppervlak nodig te zijn van 1600 m2 om dat huis ‘volhoudbaar’ te maken.

Op die integrale manier kijkt Jos naar alle processen en producten in onze samenleving: naar de landbouw en voedselproductie, naar het verkeer, naar het bouwen etc. Grond/Land is de sleutel, maar bij die wijze van kijken zijn er onmiddellijk een aantal duidelijke dilemma’s: * Publiek – Privaat belang; * Korte termijn – lange termijn; * Snel – langzaam; * Individueel vs collectief belang; * Gezag vs Macht; * Benutten vs beschermen. Die dilemma’s dienen aan de orde te komen, als we toe willen naar een systeem van ‘gebiedsgebonden waardecreatie’. Jos pleit – als het gaat om grond/land - voor een omslag van exploitatie naar gebiedsgemeengoed. Grond/Land als sturing voor volhoudbaarheid. En aan het eind van zijn betoog brengt hij de zaak ook weer terug naar de lokale politiek van Westerveld met 15 ideeën over wat wij al Gemeente kunnen doen.

Na vele vragen en discussies was dit ongeveer de globale conclusie, als verwoord door Margreeth van der Kooij:

Deze lezing over ‘Bodemgebruik als basis voor het denken over duurzaamheid’ was een helder verhaal. Het bracht ons taal – en dat is toch de voertuig van ons denken – waardoor we beter met elkaar kunnen communiceren over de grote vraagstukken rond klimaat, duurzaamheid, kringloopeconomie, burgerwaarden. Het verhaal bracht ons een kader dat kan dienen voor ons denken en voor onze keuzes. Het kan ons brengen naar een gemeenschappelijk beeld van waar we uit willen komen, ergens in 2050, als al die ‘stippen aan de horizon’ die in de politiek worden gesteld, bereikt moeten zijn.

Het verhaal bracht ons van een zeker theoretisch abstractieniveau naar concrete handvatten om in onze gemeente gewoon praktische eerste stappen te bedenken en te zetten. Eerste stappen die we kunnen plannen - planbare toekomst-, waar we van kunnen leren en waarvan de uitkomst ons brengt naar de volgende stappen -emergente toekomst. De toekomst is immers maar heel beperkt planbaar, de ontwikkelingen op alle gebieden gaan zo snel dat we meer moeten denken in emergentie: de feiten van het hier en nu en de output van een stap bepalen de volgende vraag en de volgende stap.

We voelden ons betrokken, waren blij met de kennis en de concrete handvatten. Zo ontstond het idee om vrijdagmiddaglunches te gaan houden. Wie kan en wil komt, al of niet met eigen boterhammetje, en draagt bij aan kennisontwikkeling, ontwikkelen en uitvoeren van concrete acties, leren van ervaringen. We voelen allemaal weleens de radeloosheid, wanhoop of machteloosheid als we weer geconfronteerd worden met klimaat- en milieuzaken. Gezamenlijk aan de slag levert ons voeding op, zoals een fractielid zei; het levert energie en concrete resultaten. We kunnen samen kennis vermeerderen en verspreiden, de grenzen van wet- en regelgeving opzoeken en oprekken, creatieve oplossingen bedenken voor problemen die we onderweg tegenkomen. We kunnen elkaar opvangen als het tegenzit. Hoe klein ook misschien, we kunnen bijdragen. Westerveld kan zo een voortrekker worden in de transformatie die broodnodig is.

Twee onderwerpen op de Themaraad van 22 januari, die nauw met elkaar verbonden zijn: de gemeentelijke Woonvisie en het nieuwe Duurzaamheidsbeleid.

Het college wil de gemeenteraad graag actiever betrekken bij de totstandkoming van de nieuwe Woonvisie. Bram Klouwen van Companen (adviseur / opsteller Woonvisie) kwam uitleg geven aan de raad over de totstandkoming van de Woonvisie.

Ook komen er verschillende ontwikkelingen op ons pad zoals het Klimaatakkoord en een Regionale Energiestrategie (RES). We moeten verduurzamen, energie besparen en hernieuwbare energie opwekken. Maar waar hebben we het nu eigenlijk over? Gertjan Brand van Brand project & advies nam ons mee in de ontwikkelingen op het gebied van duurzaamheid. Hij nam vervolgens ook de presentatie van Gert Nijsink van Rijkswaterstaat/ Klimaatmonitor (die door de weersomstandigheden niet naar Diever kon komen) over, waarin deze op basis van feiten en cijfers inzicht gaf in de opgave van Westerveld in de energietransitie.

De raadscommissie Sociaal Domein besprak de nieuwe uitvoeringsovereenkomst 2019-2022 tussen gemeente en Welzijn MensenWerk (WMW) in de commissievergadering op 15 januari.

De leidraad van de nieuwe uitvoeringsovereenkomst met WMW is opgave- en gebiedsgericht werken. Dit betekent meer inspelen op behoeftes van inwoners en zelfredzaamheid en meedoen vergroten. In feite sluiten we op deze manier ons welzijnswerk aan op de transities in het SD. Een goede zaak vindt de fractie van Progressief Westerveld.

De omslag naar opgavegestuurd werken vergt zoals ook in de overeenkomst wordt beaamd een omslag in werken. Hiertoe is oa een intensieve communicatiestructuur tussen gemeente en WMW ingesteld. Graag wil Progressief Westerveld op de hoogte blijven van hoe deze omslag zich voltrekt. De wethouder zegde toe ons als raad te blijven informeren over de voortgang.

Een vraag die de fractie ook heeft, is hoe de resultaten benoemd gaan worden. Met andere woorden, hoe weten we wat de gewenste resultaten en effecten zijn? En, hoe gaan we dit meten? Hulpmiddel hierbij zijn de bouwstenen waarop het werk uitgevoerd gaat worden. Deze bouwstenen zijn de thema’s waarop het welzijnswerk nieuwe stijl gebaseerd gaan worden. Andere fracties worstelden met dezelfde vraag zo bleek. Het antwoord van de wethouder was dat juist in deze opzet het lastig is om vooraf allerlei doelstellingen vast te leggen en dat dit ook juist niet gewenst is in de nieuwe opzet.

Progressief Westerveld houdt hier vinger aan de pols de komende tijd.

Het was geen agendapunt in de Commissie Sociaal Domein van 15 januari 2019, maar de zorgen over Veilig Thuis Drenthe zijn bij Progressief Westerveld nog niet weg.

Dus had de fractie toch een opmerking en een verzoek bij het ingekomen stuk van Veilig Thuis Drenthe zelf.

Veilig Thuis Drenthe (VTD) is op 1 januari 2015 ontstaan uit de fusie van het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling van Bureau Jeugdzorg en het Steunpunt Huiselijk geweld van de GGD. Vanaf dat moment is VTD onderdeel van de GGD Drenthe en voor de 12 Drentse gemeenten het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling en Huiselijk Geweld.

Veilig Thuis heeft een periode van problemen achter de rug (zelfs met een ondertoezichtstelling door de inspectie) en probeert die nu achter zicht te laten. Dat lijkt inmiddels enigszins te lukken. Daarom presenteerde Veilig Thuis (ondergebracht bij de GGD Drenthe) een "Informatieve Notitie".

De opmerking. Ergens in de cijfers, die door Veilig Thuis zijn  zit een mededeling die Progressief Westerveld  blijft verontrusten, namelijk in het staatje onder 4 (Huidige stand van zaken) staat bij het onderdeel ‘Wachttijd’, dat “de gemiddelde wachttijd 10 dagen is ipv de wettelijk verlichte 5” en dat slechts 52% van de onderzoeken binnen die wettelijk verplichte 5 dagen ook daadwerkelijk start.  "Dat lijkt mij een slechte zaak", zei Michiel van de Kasteelen in zijn korte inbreng.

Hij sloot af met het verzoek: om – naar aanleiding van deze rapportage – nog meerdere vragen te kunnen stellen liefst aan de organisatie zelf. Dus stelde hij voor de GGD uit te nodigen om eens in deze Commissie hierover te komen spreken?

Progressief Westerveld was en is voorstander van de ontwikkeling van een integrale toegang Sociaal Domein in de Gemeente Westerveld. Daartoe haalt de gemeente de taken terug in eigen huis, die nu nog zijn uitbesteed aan de IGSD samen met Steenwijkerland. Niet omdat de IGSD slecht functioneert, maar omdat we het belangrijk vinden, dat inwoners bij één loket terecht kunnen voor alle regelingen in het Sociaal Domein.

Dinsdag 15 januari behandelde de Raadscommissie Sociaal Domein het voorstel tot opheffing van de IGSD en het bijbehorend liquidatieplan: een logische en noodzakelijke stap in een voortgaand proces, waarin de principiële besluiten al eerder zijn genomen. Eigenlijk werden twee besluiten voorgelegd: toestemming aan het College de IGSD op te heffen, en impliciet instemming met het bijbehorende liquidatieplan.

Woordvoerder Michiel van de Kasteelen: “De komende maanden staan in het teken van het afbouwen van het oude en het – parallel daaraan – opbouwen van het nieuwe. Bouwen is altijd leuker, creatiever dan afbreken. Ik zou dan ook graag van het College weten hoe het aankijkt tegen de betrokkenheid van de Raad in dat opbouwproces: wanneer en hoe wij kunnen kijken naar de bouwtekeningen en naar de vorderingen, als de bouw eenmaal begonnen is.”

De fractie van Progressief Westerveld gaat er daarbij van uit dat het technisch-juridische kader van de liquidatie in orde is; het ziet er doortimmerd uit in ieder geval. Bij de niet-materiële boedel van de IGSD zitten een grote hoeveelheid Verordeningen, Regelingen en Beleidsdocumenten. Die zijn ooit door de Raad vastgesteld en blijven geldig. Wel lijkt het Progressief Westerveld dat deze zullen worden getoetst op hun relevantie en geldigheid voor de komende nieuwe situatie.

Dan financieel. De Raad heeft bij de Najaarsnota al vastgesteld dat er een bedrag beschikbaar is van €550.000 voor de afwikkeling van de IGSD (buiten de gewone doorlopende kosten), dus dat hoefde niet meer. Wel worden daarbij allerlei slagen om de arm gehouden, en dat leidt voor een fractie (die gezond financieel beleid hoog in het vaandel heeft) tot een verhoogde alertheid. Progressief Westerveld gaat er echter zonder meer van uit, dat substantiële veranderingen in het benodigde budget tijdig met de Raad zullen worden besproken. Het College – bij monde van wethouder de Haas – zegde dat toe.

Ook het Sociale Plan is helder, zij het dat in de tekst van het stuk dat was bijgevoegd een aantal blanco elementen voorkomen, die leidden tot de vraag of inderdaad al een akkoord is bereikt over het Sociale Plan en of de OR al een positief advies heeft afgegeven, want voor Progressief Westerveld is het belangrijk dat we werknemers van de IGSD weten waar ze aan toe zijn. Het College antwoordde dat er een allerlaatste discussie moet worden afgerond. Daarna staat niets het Liquidatieplan meer in de weg. En kunnen we ons richten op het inrichten van het ene loket Sociaal Domein in Westerveld.

De lelieteelt is in de Drentse gemeente Westerveld al lang onderwerp van debat in verband met het gebruik van landbouwgif. Tijd om verdere stappen te zetten.

Een flinke meerderheid van de inwoners van gemeente Westerveld heeft bij de afgelopen raadsverkiezingen een stem uitgebracht op partijen die willen dat er duidelijke afspraken komen over het gebruik van chemische bestrijdingsmiddelen in de akkerbouw, met name in de bollenteelt, omdat hier het gebruik van deze middelen verreweg het grootst is. Het gaat dan om afspraken over te hanteren afstanden tot bebouwing en natuurgebieden.

Deze partijen, die nu het nieuwe college vormen, zijn geenszins tegen de landbouw gekant. Graag zien zij de landbouw steeds duurzamer worden en ‘natuurinclusief’. De sector zelf wil ook deze richting op, getuige de opstelling van de LTO en het beleid van de huidige minister met betrekking tot kringlooplandbouw. Wij zien in onze gemeente ook een toenemende belangstelling onder agrariërs voor een overschakeling naar biologische landbouw. Ook de firma Joling, het grootste bollenbedrijf in onze gemeente, experimenteert hiermee.

Het gemeentebestuur spant zich in om deze koersverlegging te faciliteren. Zo is er de komende jaren budget uitgetrokken voor een platform duurzame landbouw. Namens het college heeft de met het ‘leliedossier’ belaste wethouder Wilfried de Jong de gesprekken met telers en bewoners weer opgestart.

In de berichtgeving van de laatste tijd , onder andere in DvhN maar ook op Twitter, worden enkele zaken naar voren gebracht die wel wat nuancering kunnen gebruiken. Zo stellen de lelietelers dat zij alleen de directe omwonenden van de velden als gesprekspartner willen hebben. Dat lijkt logisch, maar daarmee verklein je een maatschappelijk probleem (hoe gaan wij om met giftige bestrijdingsmiddelen in onze woonomgeving) tot een burenkwestie.

En er is nogal een machtsverschil tussen de boer of loonwerker op zijn grote tractor met wijd uitgespreide spuitarmen en het oudere echtpaar in het woonboerderijtje waar hij op een paar meter afstand langskomt. Er zijn ons gevallen bekend waarin jonge bewoners met kleine kinderen van een geïsoleerd pand in het buitengebied een bollenteler betalen om een bepaalde strook rondom het erf niet met bestrijdingsmiddel-intensieve gewassen te betelen.

Het is goed dat de gemeente zich als actieve partij opstelt en ook groepen bewoners betrekt die niet direct omwonend zijn, maar zich in de loop der jaren intensief verdiept hebben in deze problematiek en een grote mate van deskundigheid hebben opgebouwd.

Een probleem is wél: hoe betrekken we alle telers? Het gaat in eerste instantie om een drietal lokale leliebedrijven en daarmee is de gemeente in goed gesprek. Maar dan zijn er de Noord-Hollandse bollenbedrijven, die hier bij individuele boeren grond pachten. En dan zijn er nog de investeerders. Zij hebben geen binding met onze gemeenschappen, zij zien Drenthe zoals zo vaak in het verleden, als onmondig wingewest.

Wij willen als gemeente in eerste instantie met onze lokale bedrijven tot afspraken komen en deze dan uitbreiden naar de gehele sector. Een basis voor die afspraken kan de ‘gedragscode lelieteelt Westerveld’ zijn. Het belangrijkste wat hierin ontbreekt is echter een spuitvrije zone. Over de vormgeving hiervan moeten de gesprekken zo snel mogelijk gaan.

De fractievoorzitster van de lokale VVD gaf in een recente tweet al een oplossing voor dit probleem. Zij stelt dat Westerveld 28.000 hectare groot is en de lelieteelt slechts 300 hectare beslaat. Haar conclusie was: waar zeurt men eigenlijk over?

Onze conclusie is: als het slechts om zo’n beperkt aantal hectares gaat, waarom kan de teelt dan niet overal ten minste 100 meter vanaf woningen, scholen, recreatieterreinen en kwetsbare natuur verwijderd blijven? En deze moet ook niet op de cultuurhistorisch belangrijke en kwetsbare esgronden plaatsvinden.

Laten we eens een kaart maken van het landgebruik in onze gemeente op basis hiervan en dan concreet kijken wat de knelpunten eigenlijk zijn. En laten we hier oplossingsgericht instappen en de oude ingenomen stellingen verlaten. Dan kan er meer dan je denkt!

Column, geschreven voor en gepubliceerd in het Dagblad van het Noorden dd 15-01-2019

Op hemelsbreed zo’n 75 kilometer van Westerveld in de Duitse plaats Lingen staat een Kerncentrale van het bedrijf Advanced Nuclear Fuels (ANF). Op donderdag 6 december 2018 woedde er brand in het nucleaire gedeelte van een laboratorium op beperkte afstand van de Kerncentrale zelf. Een jaar eerder, in november 2017, werd al lekkage geconstateerd in het koelwatersysteem van de centrale.

Volgens de berichten in de Drentse en Overijsselse media brak de brand door nog onbekende oorzaak uit in een deel van de fabriek waar de kwaliteit van uranium wordt getest. Bij metingen na de brand is volgens de woordvoerder van de centrale geen verhoogde radioactiviteit gemeten. Er zou geen gevaar zijn geweest voor de volksgezondheid. Desniettemin is er in de wijde omgeving van de centrale in Twente, zowel als in Drenthe, grote onrust ontstaan.

Geconstateerd kan worden dat de communicatie tussen de Duitse autoriteiten en de Veiligheidsregio’s Twente en Drenthe duidelijk te wensen heeft over gelaten, aangezien beide pas nadat de brand geblust was, zijn geïnformeerd.

Progressief Westerveld vraagt:

Of het College met ons van mening is, dat er met de veiligheid van en rondom kerncentrales geen enkel risico genomen mag worden;

Of het College bereid is om binnen de bestuurlijke organen van de Veiligheidsregio Drenthe na te gaan wat de exacte gang van zaken is geweest vanaf het moment van het uitbreken van de brand, wanneer en hoe de VRD daarover is geïnformeerd, en hoe er door de VRD met die informatie is om gegaan, en de Raad van zijn bevindingen in kennis te stellen;

En of het College bereid is om te bevorderen dat de hiervoor genoemde gang van zaken grondig wordt geëvalueerd, zowel binnen de VRD als voor wat betreft de afspraken met de Duitse autoriteiten.