Poliflw

Op zaterdag 16 februari trapte de SP de campagne af voor de Provinicale Statenverkiezingen. Ontzettend belangrijke verkiezingen, want de nieuwe Staten kiezen later dit voorjaar de Eerste Kamer. Dus het is 2x stemmen voor de prijs van 1...

Foto: Jan Breur

Foto: Jan Breur

Foto: Jan Breur

Kandidaat-statenlid Rob Molenkamp vertelde over de situatie in zijn stad, Amersfoort. Daar spannen het gemeentebestuur en het provinciebestuur samen om een bos te vernietigen en een weg aan te leggen. Deze 'Westelijke Ontsluiting' is vooral een duur grapje, zonder dat het iets bijdraagt aan de mobiliteit. Wel gaat het ten koste van de dassen, marters en andere dieren die daar leven. Al langere tijd voert de SP actie tegen de plannen, zo ook afgelopen maandag, toen de kapwerkzaamheden begonnen. Overigens is er bij die kap niet geheel volgens de regels geopereerd. In de vergadering van Provinciale Staten van 18 februari zal de SP vragen stellen over de diverse overtredingen tegen de Wet Natuurbescherming die geconstateerd zijn tijdens de 'proefkap' van 1500 bomen.

Foto: Jan Breur

De situatie in Amersfoort is echter het topje van de ijsberg. Lijsttrekker en  fractievoorzitter Andrea Poppe deed uit de doeken wat voor puinhoop het provinciebestuur er - onder leiding van de VVD - van heeft gemaakt. Door een hang naar prestige zijn veel plannen vaak onvoldoende doordacht of doorberekend, en is er niet eerlijk gecommuniceerd over de kosten. Tegenvallers en budgetoverschrijdingen zijn het gevolg. En soms verdwijnt er zelfs geld. Bij de Utrechtse Uithoflijn is er mogelijk 10 MILJOEN EURO weggegeven aan - niemand die het weet. De jaarrekening van 2017 is nog steeds niet aangeleverd. En als gevolg daarvan past de rijksoverheid nu een flinke korting toe op de bijdragen die Utrecht kijkt vanuit het provinciefonds. En als klap op de vuurpijl blijkt er een sfeer van angst en wantrouwen te heersen onder de provincieambtenaren. Het is, wat de SP betreft, hoog tijd om de bezem erdoor te halen bij het Provinciebestuur. 

Daarom: STEM SP OP 20 MAART!

Foto: Sietse van der Bij

Sjaak Kruis constateert dat er in de huidige gemeenteraad steeds minder naar breed gedragen compromissen wordt gezocht. Een blog over omgaan met tegenstrijdige belangen.

Op een in de NRC van 12 januari 2019 gekochte pagina verwijt Cees Okkerse van de Stichting “Lelystad Airport moet door” de “milieulobby” alsnog de in de 80-er jaren spelende vertraging van de spoorlijn, die uiteindelijk niet door, maar om de Oostvaardersplassen heen werd aangelegd. Hij is er met terugwerkende kracht nog verbolgen over. Hij trekt een parallel met de gang van zaken rond Lelystad Airport. “Laat je leiden door de feiten”, adviseert hij premier Mark Rutte, en: “een betrouwbare overheid is niet een voorrecht van de tegenstanders.” Een goed advies, hoewel het voor mij heel anders uitwerkt dan voor Okkerse c.s.

Op 1 januari 1980 kwam ik naar Lelystad. Ik ging werken bij de toenmalige Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders (RIJP). De gemeente Lelystad was net ingesteld. Het credo in dit gebied was voor velen “God schiep hemel en aarde, en de RIJP Flevoland”. Er was nog geen volwaardige democratische structuur. Er was letterlijk ruimte zat. Functies en mensen zaten elkaar nauwelijks tot niet in de weg.

Inmiddels is Lelystad 52 jaar oud. Het gemeentelijke grondgebied wordt volledig benut. De relaties met de omgeving worden steeds groter. We maken onderdeel uit van het noordelijk deel van de randstad. Er kan nog steeds veel, maar de stad en haar omgeving zijn in veel opzichten steeds “gewoner” aan het worden. En dat betekent dat er vaker conflicterende belangen zijn. Een voorbeeld is de relatie tussen natuur/landschap en de ontwikkeling van grootschalige economische activiteiten, zoals Lelystad Airport. Voor de start- en landingsbaan is een ecologische verbindingszone onderbroken. De afrit vanaf de snelweg scheert langs De Burchtkamp, een klein vogelgebiedje waarvan de vraag is of het kan blijven functioneren. Er blijft twijfel over de gevolgen van de luchtvaart voor de vogels in en rond de Oostvaardersplassen.

“Lelystad krijgt niets cadeau”, citeerde de Stentor rond de jaarwisseling burgemeester Ina Adema. Dat duidt er wat mij betreft vooral op dat we in deze stad nog om moeten leren gaan met strijdige belangen. Dat we wegen moeten vinden om met elkaar tot compromissen te komen over ontwikkelingen, waarbij we ook simpelweg rekening houden met elkaar. In de gemeenteraad hoor ik tegenwoordig nogal eens een collega over de inbreng van een ander zeggen: “Daar gáát het nu niet om.” Dat moge dat raadslid vinden. Als er voor de ander wel een verband is heb je daar samen, als het enigszins kan, rekening mee te houden.

In lange processen, zoals Lelystad Airport, kom je niet verder op basis van louter beloften en opvattingen uit het verleden. De wereld verandert snel. Toen eerdere besluiten werden genomen was de ernst van de klimaatproblematiek bijvoorbeeld nog minder helder. En als besluiten op onjuiste gronden, of vanwege actuele kennis, moeten worden herzien, dan hoort dat bij het proces. Dat gaat niet over populistische stemmingmakerij of moedwillige vertraging. Dat gaat over de feiten. En dan is het beter ten halve te keren dan ten hele te dwalen.

De kracht van goede democratische besluitvorming zit in het rekening houden met minderheden en steeds weer opnieuw de vraag beantwoorden of het te nemen besluit ook na langere tijd nog steeds verstandig is. Zo functioneert een betrouwbare overheid.

Juist dat maakt dat politici niet moeten streven naar besluiten op basis van een meerderheid van 50% plus één, maar op het maximaliseren van draagvlak. Dat gebeurt in de Lelystadse gemeenteraad nu steeds minder vaak. En daar maak ik mij zorgen over.