Poliflw

Afgelopen week werden we als stad opgeschrikt door een afschuwelijk ongeluk voor de kust van Scheveningen: vijf jonge mannen kwamen om het leven toen zij op zee verrast werden door grote hoeveelheden zeeschuim. Ervaren surfers waren het, die wisten wat ze deden en toch kon het gebeuren dat de zee hen totaal onverwachts uit het leven rukte. De hulpdiensten hebben alles op alles gezet om hen te helpen en – toen dat tevergeefs bleek – hun lichamen te borgen. Ik wil graag mijn waardering uitspreken naar hen uitspreken, zij zijn tot het uiterste zijn gegaan. Ik wens alle nabestaanden van de betrokkenen veel sterkte bij het verwerken van dit heftige verlies. Helaas was het ongeluk op Scheveningen niet het enige vervelende nieuws van afgelopen week: in studentenflat de Struyck op het Rijswijkseplein werden de 380 bewoners opgeschrikt door een explosie en een brand. De flat, waar ik in mijn eerste jaren in Den Haag zelf gewoond heb, telt negentien verdiepingen, waardoor sommige inwoners niet makkelijk naar buiten konden en de hulpdiensten veel moeite hadden om de brand te blussen. Gelukkig is iedereen uiteindelijk veilig buiten gekomen, hoewel enkele bewoners wel nog naar het ziekenhuis moesten ter controle. Ik wil ook hiervoor de hulpdiensten bedanken en alle betrokkenen veel sterkte wensen. 

Een bijzondere raadsvergadering

Afgelopen week kwam de gemeenteraad ook weer fysiek bij elkaar: voor het eerst in de geschiedenis van het Haagse IJspaleis vergaderde de raad niet in de raadszaal, maar in het Atrium van het stadhuis. Voor onze partijgenoot Adri Duijvestein was dit een droom die uitkwam, het was dan ook heel leuk dat hij hierbij aanwezig kon zijn. Zoveel raadsleden verspreid over het Atrium leverde mooie plaatjes en een bijzondere vergadering op. En het was goed te doen, dus wat ons betreft is het zeker voor herhaling vatbaar! 

Voorkom dat maaltijdbezorgers met haast door de stad moeten crossen

We zien ze allemaal wel eens door de stad scheuren of aan je voordeur verschijnen met een lekkere maaltijd: de maaltijdbezorgers van bedrijven als Deliveroo of UberEats. Maar omdat zij geen zekerheid van inkomen hebben en door de bedrijven met vergoedingen per bestelling opgejaagd worden zoveel mogelijk maaltijden per uur te bezorgen, lopen zij veel gevaar in het verkeer. Daarom willen wij dat het college er bij het kabinet op aandringt om met regelgeving te komen voor bezorgplatforms. Er zijn ook bezorgplatforms die gewoon een vast uurloon uitbetalen. Die zekerheid van inkomen kan er net voor zorgen of je bij een rood stoplicht wel of niet op de rem trapt. Dat is niet alleen beter voor de veiligheid van de maaltijdbezorgers, maar natuurlijk van alle verkeersdeelnemers in de stad! Lees hier meer!

Meer sturing voor betaalbare woningen

Het vinden van een betaalbare woning is voor ontzettend veel Hagenaren een haast onmogelijke opgave. Lange wachttijden, hoge huren, te weinig woningen: de problemen zijn immens groot en lijken steeds groter te worden. Wat Martijn betreft is er veel meer politieke sturing nodig en moeten de schouders eronder. Er is geen tijd te verliezen! Den Haag Centraal interviewde Martijn erover.

Het was weer een drukke week, maar helaas ook een treurige week door het ongeluk op Scheveningen en de brand in de studentenflat. Ik hoop dat iedereen deze week veilig en gezond blijft. Vergeet niet om anderhalve meter afstand te houden en zoveel mogelijk thuis te blijven! 

Fijn weekend, 

Mikal 

Het bericht Mikal Blogt: Een afschuwelijk ongeluk voor de kust van Scheveningen verscheen eerst op PvdA Den Haag.

Geachte aanwezigen,

De eerste herinnering die ik in mijn leven heb, is aan een oorlog. Een paar jaar voordat ik geboren werd vluchtten mijn ouders uit Eritrea naar Nederland. Na een korte vrede met Ethiopië, brak de oorlog opnieuw uit toen ik drie jaar oud was en twee jaar lang werd ons leven thuis beheerst door dat conflict. Mijn ouders besteedden ieder vrij uurtje dat zij hadden met het bekijken van internationale nieuwszenders, waarmee ik de beelden van de oorlog in Eritrea rechtstreeks onze woonkamer in zag komen. Toen deze heftige maar korte oorlog in 2000 weer over was, besloten mijn ouders rond 2002 weer met mij en mijn zusje naar Eritrea te gaan voor familiebezoek. Net in die tijd werd in Eritrea duidelijk welke broers, zussen, vaders, moeders en geliefden niet meer terug zouden keren naar huis omdat zij omgekomen waren in de oorlog. In Asmara, de hoofdstad van Eritrea waar mijn familie woont, hing een sfeer van collectieve rouw, ook in onze familie, omdat mijn neef was omgekomen tijdens de oorlog.

Over de oorlog die mijn ouders meegemaakt hebben wordt en werd bij ons thuis bijna nooit gepraat en ik durfde geen vragen te stellen. Heel soms beginnen mijn ouders er zelf over. Over mijn vaders schoolvrienden en broers die het einde van de oorlog niet gehaald hebben. Over hoe mijn moeder alles moest achterlaten en geen afscheid kon nemen van haar beste vriendinnen. En op vier mei en twintig juni (dodenherdenking in Eritrea) hing er een bedrukte sfeer in ons huis. Maar het gekke is, dat ondanks dit alles, mijn zusje en ik zelden stil stonden bij het oorlogsverleden van onze familie tot we wat ouder werden. En ik denk dat dat tekenend is voor deze generatie: wij weten niet wat oorlog is. Nu zijn mijn ouders toevallig oorlogsvluchtelingen, maar de meeste jongeren in Nederland kennen misschien niet eens iemand die een oorlog meegemaakt heeft. We groeien dan wel op in een tijd van terrorisme, van polarisatie, van platforms als social media waarop je tot voor kort ieder extremistisch waanidee kon verkondigen. Maar het gegeven dat al deze zaken in extreme kunnen leiden tot oorlog en geweld, en daarmee het verdwijnen van een stabiele samenleving met democratie, dat lijkt een ver van ons bed show. Dit jaar vieren we in Nederland het honderdjarig bestaan van het algemeen kiesrecht, maar toch is het maar de vraag hoeveel mensen er straks daadwerkelijk gaan stemmen bij de Europese verkiezingen. Omdat ze zich niet altijd betrokken voelen in de eerste plaats, maar ook omdat veel jongeren in Nederland de democratie als iets vanzelfsprekends zien en nog belangrijker: omdat ze denken dat één stem het verschil niet zal maken. Dat doet mij altijd denken aan het beroemde gedicht van Remco Campert:

“Verzet begint niet met grote woorden

maar met kleine daden

zoals storm met zacht geritsel in de tuin

of de kat die de kolder in zijn kop krijgt

zoals brede rivieren

met een kleine bron

verscholen in het woud

zoals een vuurzee

met dezelfde lucifer

die een sigaret aansteekt

zoals liefde met een blik

een aanraking iets dat je opvalt in een stem

jezelf een vraag stellen

daarmee begint verzet

en dan die vraag aan een ander stellen”

Het is belangrijk dat we vragen blijven stellen: over oorlog, over verzet, over vrede en democratie, over hoe Haagse verzetshelden als David tegen Goliath streden in onze stad, om een boodschap van hoop en verzet te verspreiden in tijden van oorlog. Maar juist ook vragen over gebeurtenissen elders in de wereld: vragen aan mensen die oorlog hebben gemaakt of meemaken, waar dan ook ter wereld. Zodat dat ons kan inspireren de wereld een beetje beter te maken en in Nederland nooit weer zover te laten komen: met een stem tijdens de verkiezingen, met ontmoetingen in de stad, met kleine daden van verzet tegen angst en polarisatie. Dat is waarmee Haagse verzetshelden hun strijd tegen de bezetter begonnen. Vragen, waarop zij antwoorden afdwongen, kleine daden van verzet die het grote onrecht misschien wel een halt toe konden roepen. Een daad van verzet die zij met hun leven moesten bekopen. Want jezelf een vraag stellen, daarmee begint verzet. En dan die vraag aan een ander stellen.

Het bericht Speech Mikal bij dodenherdenking verscheen eerst op PvdA Den Haag.

Wat de Haagse PvdA betreft krijgen daklozen opvang en begeleiding, in plaats boetes voor openbaar alcoholgebruik, wildplassen of bedelen. Dat bepleit raadslid Janneke Holman naar aanleiding van het debat in de gemeenteraad over de maatschappelijke opvang. Volgens Holman werkt het uitdelen van boetes averechts en worden hiermee de problemen voor daklozen alleen maar verergerd. “Daklozen moet je juist helpen om uit hun situatie te komen. Daarom stel ik voor om misstappen juist als aanleiding te gebruiken om mensen richting opvang en begeleiding te krijgen, in plaats van boetes uit te delen die vaak geen eens betaald kunnen worden.”

Holman stelt dat de handhaving nog te vaak naar een boete grijpt wanneer een dakloze de regels overtreedt. “Ik weet dat Haagse boswachters hiermee al goed bezig zijn. Zij treffen regelmatig daklozen in de bossen en parken aan, maar hebben oog voor degene die ze voor zich hebben en slingeren ze niet zomaar op de bon. Maar dat geldt nog niet altijd voor handhavers en de politie.” De Haagse PvdA volgt hiermee het voorbeeld van burgemeester Aboutaleb van Rotterdam, die recentelijk ook heeft gezegd geen boetes meer uit te delen aan daklozen. Holman heeft aan het stadsbestuur gevraagd om te onderzoeken of deze aanpak ook in Den Haag ingevoerd kan worden.​

Dagblad 070, 31 januari 2019

Het bericht In het nieuws: Stop met beboeten van daklozen verscheen eerst op PvdA Den Haag.

Eindelijk nieuws! Alweer anderhalf jaar geleden dienden we het initiatiefvoorstel ‘Die vrouw verdient een standbeeld’ in. Vandaag kregen we de reactie van het stadsbestuur waar we op hoopten: dat standbeeld gaat er komen, en wel van Aletta Jacobs!

Sinds eind volgend jaar komt er een standbeeld te staan aan de Hofvijver. Een commissie, met onder meer met initiatiefneemster en oud-PvdA raadslid Jeltje van Nieuwenhoven, Jan Teeuwisse, directeur van het Museum Beelden aan Zee en Mineke Bosch, hoogleraar en schrijver van een biografie over Jacobs en burgemeester Pauline Krikke gaan met Stroom, het centrum voor beeldende kunst en architectuur, gaat de oprichting van het standbeeld begeleiden.

Jeltje van Nieuwenhoven zegt in het Algemeen Dagblad dat ze dit eerbetoon pas het begin vindt van toekomstige initiatieven om bij standbeelden en op andere terreinen meer rekening te houden met de diversiteit in de stad. Naast Aletta nomineerde de PvdA immers nog negentien vrouwen, waaronder zangeressen Anouk en Mariska Veres, Haagse ontdekkingsreizigster Alexandrine Tinne en Victorine Hefting, oud-directeur van het Gemeentemuseum.

Aletta Jacobs (1854 – 1929) was naast de eerste vrouw die in Nederland afstudeerde aan de universiteit en de eerste vrouwelijke arts, ook voorvechtster van het vrouwenkiesrecht. Als voorzitter van de Vereniging voor Vrouwenkiesrecht bereikte ze in 1919 – volgend jaar honderd jaar geleden – haar doel.

Lees verder: ‘Sterke vrouw Aletta Jacobs op sokkel bij Hofvijver’ (AD/Haagse Courant) Kijk ook op: www.dievrouwverdienteenstandbeeld.nl 

Het bericht En het is geworden… Aletta Jacobs! verscheen eerst op PvdA Den Haag.

Verbinden! Tussen zand en veen, arm en rijk, vluchteling of hier geboren. Dat is de opdracht van het nieuwe college. En op sommige punten doen ze dit ook: het vangnet voor mensen die het moeilijk hebben blijft overeind: voor mensen in armoede, met schulden, voor dak- en thuislozen. De coalitie houdt de dagbesteding en begeleiding voor ouderen gratis, tornt niet aan de ooievaarspas en trekt de portemonnee voor betere opvang van mensen zonder dak.

Maar, het is zoeken naar het hart in dit akkoord. De bezuinigingen op welzijn, het tekort aan betaalbare woningen, het schrappen van het migratiemuseum: het zijn maar een aantal van de maatregelen van dit college die de stad verder verdeelt en de Hagenaars die het echt nodig hebben vergeet. Het kan anders. Het kan eerlijk.

Ik hoop dat het hart van dit college nog een beetje open gaat. Trek je niet terug achter dit gebouwde zandkasteel. Pak onze verbetervoorstellen aan. Doe wijken niet op slot, verbindt en wees solidair. Het kan ook eerlijk.

&

 

Lees hieronder mijn spreektekst tijdens het debat.

(Gesproken woord geldt)

Voorzitter,

Wie had dat gedacht? Een akkoord van zo verschillende partijen. Dat is een compliment waard. In het bijzonder verdient de heer De Mos hier een compliment, alsmede de formateur mevrouw Schippers. Verbinden is niet eenvoudig in deze tijd.

Voorzitter, de Partij van de Arbeid beoordeelt de voorstellen op de gevolgen voor onze stad en voor onze mensen. Hoe we er voor zorgen dat mensen elkaar onderling vertrouwen. Hoe we de kloof tussen inkomen, vermogen en kleur dichten. Daar moet u altijd oog voor hebben. Sterker nog, ik zie het als onze opdracht om die verschillen te verkleinen en Hagenaars te verbinden met elkaar.

Voorzitter, u kent ons, wij zullen de plannen serieus beoordelen. Goede plannen zullen we steunen. Plannen die slecht uitpakken voor de stad zullen proberen aan te passen en met alternatieven komen. 

Het vangnet op orde En als ik dan kijk naar uw akkoord voorzitter, dan stemt het de PvdA positief dat het vangnet voor mensen die het moeilijk hebben overeind blijft: voor mensen in armoede, met schulden, voor dak- en thuislozen. U houdt de dagbesteding en begeleiding voor ouderen gratis, tornt niet aan de ooievaarspas en trekt de portemonnee voor betere opvang van mensen zonder dak. Het vangnet is op orde en blijft op orde. En Bert van Alphen gaat het doen. Goed nieuws.

De stad van angst Maar voorzitter, dit college houdt het vangnet op orde, maar jaagt er ook velen in. 

Als ik zoek naar het hart in dit akkoord, dan kom ik bedrogen uit. In de vele plannen, maar vooral ook pilots en onderzoeken, ontbreekt het hart. Hart voor de diversiteit, voor de verscheidenheid aan mensen. Het stopt problemen weg, of schuift ze vooruit.

Voorzitter, u moet juist verbinden! Tussen zand en veen. Tussen vluchteling en hier geboren. Tussen huurder en koper. Tussen Duindorp en Scheveningen. Tussen Zuid-West en Belgisch park. En dat doet. dit. akkoord. niet.

Dit is niet het akkoord van de opvang en de taalles voor vluchtelingen, die hier een leven op willen bouwen. Wel voor het binnenhalen van expats. 

Niet van mensen die onzeker zijn over hun baan, of over een fatsoenlijke oude dag in de wijk waar ze wonen. Wel voor hen die zichzelf wel redden. 

Niet voor mensen die voelen dat de wijk afglijdt. Die bang zijn dat hun kinderen straks geen huis meer kunnen vinden of dat zij niet het onderwijsprogramma krijgen dat in andere delen van de stad wel tot de mogelijkheden behoort. Wel het akkoord voor de gestudeerde met 2 of 3 keer modaal.

Waar is het hart? Voorzitter, waar is het hart in dit akkoord? Waarom de vrees voor elkaar? En waarom worden er zoveel problemen onder het tapijt geveegd? Serieuze uitdagingen, ze zijn er. Ik noem er een paar:

Waar zijn de voorstellen, voor banen voor mensen die een vak geleerd hebben? Weer veel triple helix, de internationale prestige en cyber. Maar waar zijn de banen voor gewone Hagenaars? Waarom stopt u met de aanpak jeugdwerkloosheid!? Waar zijn de mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt in dit akkoord? Stelt u hun toekomst veilig? Waar zijn de plannen om wijken op te knappen waar dat nodig is en ook in de betere buurten betaalbaar te bouwen? Waar is het geld voor taalonderwijs? Geld waar de 80.000 Hagenaren die moeite hebben met lezen en schrijven om smachten? 

Graag een reactie.

Twee groepen in het bijzonder hebben het al moeilijk en gaan het nog moeilijker krijgen met uw plannen: de huurder en de mensen die het zonder een beetje ondersteuning niet zelf redden.

De projectontwikkelaar verslaat de huurder Dit college zet de huurder aan de kant. Door de plannen van dit college krijgen huurders te maken met verder oplopende wachttijden, hogere huren en meer misstanden. Voor woningzoekenden met een modaal inkomen, worden veel te weinig woningen gebouwd. Bezit en speculatie wordt verder bevorderd, door erfpacht af te schaffen. Mensen met een baan worden voorgetrokken op mensen die een baan zoeken of gewoonweg niet kunnen werken. De projectontwikkelaar wordt gesubsidieerd, niet de woningcorporatie. We voeren de Rotterdamwet in, die aantoonbaar niet werkt en asociaal is. 

Het nieuwe college maakt zich verantwoordelijk voor een onbeheersbare huizenprijsstijging. Omdat ze veel, maar dan ook veel te weinig bouwt. Dit is onverstandig, asociaal. Een tikkende tijdbom. Starters, studenten, ouderen. Zij krijgen nu al de klappen. En straks iedereen. 

Mensen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken En dan voorzitter, dit college heeft een astronomisch bedrag te besteden deze periode. Bijna net zoveel als de vorige periode en dan tel ik de Eneco opbrengsten nog niet eens mee!

Het is voor de PvdA dan echt ongelooflijk, werkelijk onbestaanbaar, dat je dan buurthuizen dichtgooit. Dat je servicepunten XL in de wijken voor zorg, schulden en taal schrapt. Dat je jeugdwerkers en ouderenconsulenten, die het cement zijn in onze wijken, weg stuurt. Zij die mensen perspectief bieden!

Dit gaat kinderen met een moeilijke gezinssituatie keihard raken. Dit gaat ouderen voor wie contact maken niet zo gemakkelijk meer is, keihard raken. Dit gaat jongeren die zo ten prooi kunnen vallen aan criminaliteit, keihard raken.

Wat zegt u als u volgend jaar aan het Jonckbloetplein de deuren van het VaderCentrum sluit? Wat zegt u tegen de Schilderswijkmoeders en al die gezinnen die zij bereiken? Wat zegt u tegen de jeugdwerker in Bouwlust die criminele gastjes er weer bij trekt. Die mannen van het Multicultureel Jongerengeluid? Maar wat zegt u vooral tegen alle kinderen, mensen in eenzaamheid, nieuwe Hagenaars, die een steun in de rug verdienen?

U bezuinigt dit belangrijke werk keihard weg. 20 miljoen welzijnswerk weg. Daar bovenop: al het incidentele geld uit de vorige periode voor zorg en welzijn: 12 miljoen. Weg. De wijkaanpak à 14 mln., het verdwijnt. De middelen voor de bestrijding van de jeugdwerkloosheid 12 miljoen, weg. Waarom? 

Hoe kan dit college met droge ogen beginnen over het succes van het anti radicaliseringsbeleid, over kansen voor jongeren, over eenzaamheidsbestrijding van ouderen, als je hier een totale kaalslag toepast. Terwijl het geld tegen de plinten klotst en je mensen met de hoogste inkomens, projectontwikkelaars en expats alle ruimte geeft? Dit gaat er bij de PvdA niet in. Dit drijft de stad uit elkaar. U vergroot de kloof tussen Hagenaars die het getroffen hebben en zij die onze steun verdienen. Dat moeten wij zien te voorkomen.

Duurzaam, maar nu nog even niet Voorzitter, het nieuwe college spreekt prachtige woorden over duurzaamheid. Dat zal mijn oud collega Lobke Zandstra een van de grondleggers van het Klimaatakkoord deugd doen.  Maar het zijn wel ongelooflijk veel mitsen, maren en voorbehouden. En als je eerlijk kijkt naar wat er wel zeker is: vrij weinig. Wat doen we nu concreet de eerste jaren?

Ik vermoed dat wij niet de enige zijn die het wrang vindt dat de duurzame investeringen voor onze stad afhankelijk zijn gemaakt van Shell, de beoogde koper van Eneco. 

Voorzitter, de PvdA is en blijft tegen de verkoop van Eneco. Klinkt op korte termijn leuk, maar u verliest de greep op publieke voorzieningen. ONZE duurzame energievoorziening. 

En wat als het nu niet zo wil vlotten met die aandelen? Dan moet de nieuwe wethouder Duurzaamheid en Energietransitie niet twee maar vier jaar op haar handen zitten. En dat geldt ook voor de metroman van het komend college. Want wees nou eerlijk: een onderzoek, geen geld van het Rijk. Die metro komt er de eerste tien jaar niet!

Ja! Duurzaam. Iedereen! Maar nu nog even niet.

Keuzes Voorzitter en dan heb ik het nog niet gehad over de keuze voor de toerist in plaats van de inwoner van Zuid-West als het om de metro gaat. De 700 extra mensen, gevlucht voor oorlog en geweld, die we gingen opvangen, waar wij met D66 en GroenLinks zo voor vochten, hups weggegeven. 

De Haagse Kracht van inspraak en samenspraak die zal verdwijnen. Een bezuiniging op het ambtenarenapparaat lijkt makkelijk, maar niet als je nu al ziet dat we handen tekort komen om mensen te betrekken bij de plannen in hun wijk. Om gemeentelijke gebouwen te verduurzamen. Om er voor te zorgen dat mensen tijdig de zorg krijgen die ze nodig hebben. 

En dan twee voorbeeldjes van uitstel en mogelijk afstel:

– Over het experiment met gereguleerde wietteelt is, ik citeer, “de basishouding positief”. Het enthousiasme spat er vanaf: die komt er dus niet. 

– De aanpak van schimmel in huizen? Ga ‘ns kijken aan de Laakkade! Aan de Van Baerlestraat! Vanaf 2020 als de Eneco-centen er zijn.

En als ik dan nog een ding mag noemen, waarvan ik denk: waarom? Voorzitter, er is nooit zo veel behoefte geweest aan verbinding als nu. Aan het begrijpen van elkaars geschiedenis? 60 procent van onze jongeren, heeft een migratie-achtergrond. Vier de diversiteit en maak het migratiemuseum tot wat ons verbindt!. Dit college gooit 6 ton weg, om een miljoen te besparen.

Terug naar het hart Voorzitter, ik moest ontzettend aan Eberhard van der Laan denken, toen ik dit debat voorbereidde. De man van de wijken. De man die de wijkaanpak herintroduceerde als minister van wonen, wijken en integratie. Zoals hij in zijn afscheidsbrief vroeg: “wees lief voor de stad en voor elkaar”. Ik wil het deze coalitie ook op het hart drukken.

Het kan ook in Den Haag! Ik hoop dat het hart van dit college nog een beetje open gaat. Trek je niet terug achter dit gebouwde zandkasteel. Pak onze verbetervoorstellen aan. Doe wijken niet op slot, verbindt en wees solidair. Het kan ook eerlijk.

Het bericht Waar is het hart? verscheen eerst op PvdA Den Haag.

Op onze oververhitte woningmarkt hebben huisjesmelkers vrij spel, zo ook in dit schrijnende verhaal. Keihard aanpakken die misstanden! 👊🌹 Zelf ook problemen? Meld het ➡️ https://denhaag.pvda.nl/meldpunt

Mooi resultaat: dankzij de inzet van Marije Talstra heeft de gemeente Den Haag ervoor gezorgd dat blinden en slechtzienden gewoon zelf kunnen stemmen op 21 maart! Zo maken we samen een toegankelijk Den Haag voor iedereen 🌹👊 👉 https://www.omroepwest.nl/nieuws/3593211/Blinden-kunnen-voor-het-eerst-zelf-stemmen-in-Den-Haag