Poliflw

Door Stieneke van der Graaf op 30 juni 2020 om 16:07

Geloofsvervolging vindt ook in ons land plaats

Je wordt christen en krijgt een dreigend appje van je vader: 'Ik kom met een pistool'. Je wordt in elkaar geslagen, enkel omdat je moeder van geloof verandert. Een bommelding bij de kerk omdat je wordt gedoopt.

Niet iedereen is in Nederland vrij om te geloven, te veranderen van geloof of te besluiten om niet te geloven. Ook hier worden mensen vanwege hun geloof of levensbeschouwing bedreigd of mishandeld. Dat is onacceptabel. Bovenstaande voorbeelden komen uit een onderzoek dat is gedaan in opdracht van de Gemeente Amsterdam. Deze gevallen lijken slechts het topje van de ijsberg van geloofsvervolging in Nederland te zijn. Ook buiten de hoofdstad weten we van bedreigingen en geweld vanwege het geloof van mensen.

Mensen durven niet aan hun familie te vertellen dat ze christen zijn geworden, omdat ze weten dat ze te maken krijgen met intimidatie en agressie. Er vloog zelfs een keer een kogel dwars door een ruit, die het beoogde slachtoffer op een haar na miste. Vaak zijn de slachtoffers mensen met een islamitische achtergrond, die hadden besloten hun geloof te verlaten. Een ingewikkelde bijkomstigheid is dat de slachtoffers amper op de radar van de politie zijn. De politie registreert deze bedreigingen namelijk niet apart. Mede daardoor is niet duidelijk op welke schaal vervolging plaatsvindt. Bovendien is de bereidheid om aangifte te doen maar laag. Slachtoffers zijn bang voor represailles. Ze houden zich dus maar stil. Dit kunnen we niet accepteren. Het begin van de oplossing ligt bij het in kaart brengen van het probleem.

Daarom wil ik dat het kabinet onderzoek gaat doen naar de omvang en aard van de geloofsvervolging in Nederland. Daarnaast moet de kennis bij de politie verbeteren. Er moet een aparte registratie van deze aangiftes komen, zodat de aard van het probleem duidelijker wordt. Ook kan de politie leren van de aanpak bij andere doelgroepen waar de bereidheid om aangifte te doen laag is. Iedereen in Nederland heeft de vrijheid om te geloven of te veranderen van geloof als hij dat wil. Het is een van de belangrijkste vrijheden die onze Grondwet kent.

Die geloofsvrijheid moet we altijd beschermen. Geloof gaat immers over wat iemand ten diepste beweegt, of iemand nu christen, jood, moslim of humanist is. Discriminatie, intimidatie en geweld kunnen en mogen we niet toestaan.

Dit opiniestuk verscheen vandaag in het Algemeen Dagblad.

Door Stieneke van der Graaf op 20 juni 2020 om 19:43

Het is nog maar kortgeleden dat het coronavirus onze samenleving heel hard trof. Ik denk terug aan de overvolle IC’s en de zorgmedewerkers die dag en nacht in touw waren om de zieken te helpen. In deze crisis nam het kabinet ongekend ingrijpende maatregelen die ons allemaal raakten in ons dagelijks leven.

We konden niet meer gewoon naar de kerk en naar school, niet op bezoek bij je vader of moeder in het verpleeghuis, we werden gevraagd zoveel mogelijk thuis te blijven, en opa’s en oma’s konden hun kleinkinderen niet meer knuffelen. Nog steeds vind ik het moeilijk om te zien hoe het leven in korte tijd zo veranderd is.

Het lijkt erop dat we in een nieuwe fase zijn beland. Het virus is niet weg, maar het aantal besmettingen is gelukkig laag. We weten dat het virus zo weer kan oplaaien. Van de maatregelen om dat tegen te gaan zijn we dus nog niet af. Omdat we nu in een andere fase zitten, moeten we niet alleen nadenken over de maatregelen zelf, maar ook over de besluitvorming daarover.

Huidige besluitvorming knelt

De besluiten die voor de bestrijding van het coronavirus zijn genomen raken onze vrijheden die in de grondwet zijn opgenomen. Zoals de vrijheid van godsdienst, de vrijheid om te demonstreren en te vergaderen, en zelfs de vrijheid om elkaar thuis te ontmoeten.

Deze maatregelen staan nu in noodverordeningen, die nog steeds gelden. De noodverordeningen worden vastgesteld door 25 burgemeesters die voorzitter zijn van de veiligheidsregio’s. Zij hebben hier geen toestemming voor nodig van de gemeenteraden, er is alleen beperkte democratische controle achteraf. Dat hiervoor is gekozen is voorstelbaar, maar alleen verdedigbaar in het licht van de acute noodsituatie van dat moment.

Maar nu de situatie langer duurt, en een deel van de maatregelen mogelijk ook langer zullen duren, kunnen noodverordeningen niet te lang van kracht blijven, vooral omdat ze zo ingrijpen in de vrijheden en grondrechten van mensen.

Daarom moeten we nadenken over hoe we af kunnen van de noodverordeningen en hoe we bij het nemen van eventuele maatregelen in de toekomst kunnen zorgen voor democratische besluitvorming en bescherming van grondrechten. Bescherming van de gezondheid is namelijk belangrijk, maar het inperken van grondrechten kan nóóit verder gaan dan strikt noodzakelijk, en dat moet de Tweede Kamer kunnen beoordelen.

De ‘coronawet’

Veel mensen maken zich zorgen over de coronawet waar het kabinet nu aan werkt. Ten eerste omdat de noodzaak van zo’n wet misschien wel minder wordt gevoeld doordat het coronavirus nu niet zo heftig aanwezig is als dat even geleden was. Maar dat is niet het enige: mensen maken zich ook zorgen over de macht die de overheid naar zich toetrekt.

Onze fractie heeft heel veel e-mails ontvangen waarin mensen die zorgen hebben gedeeld. Ook wij zijn kritisch op de wet. Onze partijleider Gert-Jan Segers zei vorige week al “dat de ChristenUnie alleen instemt met een goede wet.” En ik durf hier wel te zeggen: de eerste versie van de wet, waar u wellicht ook in de krant over gelezen heeft, dat was géén goede wet. Dat willen we dus níet.

Wat willen we dan wél?

Het is goed dat het kabinet meer tijd uittrekt om te werken aan een juridische basis die onze grondrechten zo goed mogelijk beschermt, ook als er weer maatregelen genomen zouden moeten worden. Ook de Tweede Kamer moet haar tijd nemen om hier vervolgens over te spreken. Het voorstel waar het kabinet mee komt en het debat daarover in de Tweede Kamer zullen bepalend zijn voor de opstelling van de ChristenUnie. Een paar dingen zijn daarin voor ons sowieso belangrijk:

Het doel en de noodzaak van de wet moeten helder zijn. Alleen dan kunnen we beoordelen of we het geoorloofd vinden dat er ingrijpende maatregelen worden getroffen.

We willen er zeker van zijn dat fundamentele vrijheden zoals godsdienstvrijheid, vrijheid van vergadering en betoging, en de bescherming van je persoonlijke levenssfeer beschermd zijn. Dat telt zwaar bij onze finale afweging bij alle wetten, maar bij deze wet in het bijzonder.

De ChristenUnie wil dat wettelijk wordt geregeld dat iedere maatregel vooraf voorgelegd wordt aan de Tweede Kamer, zodat we de verschillende belangen kunnen afwegen en de maatregelen kunnen toetsen aan de grondwet. Ieder besluit moet democratisch worden genomen en overheidsmacht moet altijd begrensd zijn. Dus moet het parlement in positie zijn om te zeggen: ‘dit kan wel’ en ‘dit kan niet’.

Een wet moet niet langer duren dan strikt noodzakelijk. Nu al maatregelen vastleggen voor een jaar, zoals in de conceptversie van de wet staat, vinden wij te lang. De ChristenUnie wil dat de wet hooguit drie maanden geldt, tenzij de Tweede Kamer besluit de wet te verlengen.

We zijn kritisch op de handhaving van de maatregelen, die nu in de conceptwet ingrijpend wordt voorgesteld en met hoge boetes gepaard gaat.

Er is wat ons betreft geen sprake van een ‘noodwet’ waar de invoering van een app voor bron- en contactonderzoek onderdeel van is als helemaal niet duidelijk is hoe die eruit komt te zien. Over die app zijn bij ons heel veel vragen (nut, noodzaak, privacy en effectiviteit) en daar moeten we het eerst over hebben. Ook al is de app tijdelijk en zou die na de crisis verwijderd kunnen worden, de impact op de samenleving niet.

Er zijn nog meer aandachtspunten bij de wet, maar ik heb u mee willen nemen in een aantal punten die voor ons in ieder geval belangrijk zijn, waar veel mensen zich ook zorgen over maken en ons over mailen, en waar we in het bijzonder op zullen letten. We zullen de ontwikkelingen rondom deze wet kritisch volgen en ook steeds een belangenafweging maken. Tussen wat echt nodig is om de volksgezondheid te beschermen en de gevolgen daarvan voor onze vrijheden en onze samenleving. De bescherming van kwetsbaren en de mogelijkheid om geliefden te omhelzen. Ook als er een virus door ons land waart, moeten we hier oog voor hebben.

Door Gert-Jan Segers op 31 mei 2020 om 09:42

Pinksteren 2020. Het feest van de Geest. Zo’n 2000 jaar geleden ging het waaien, mensen gingen gloeien en opeens vielen alle verschillen weg. Daarna maakte het niet uit of je een arme visser uit de provincie was of een hooggeleerde intellectueel uit Jeruzalem. Of je man of vrouw was, donker of lichter van huid, of je geboren was als kind van Gods uitverkoren volk of dat je een heiden was. In de familie van God waren alle Menschen Brüder geworden. Het wonder van de kerk is dat er eenheid is die menselijkerwijs niet mogelijk is.

Als ik nu de beelden zie uit de Verenigde Staten dan zie ik vooral wat voor bende wij ervan maken. Je hart breekt als je ziet hoe een machtswellustige agent zijn knie plant in de nek van een stervende George Floyd. Het is afschuwelijk om te zien hoeveel pijn, diepe, diepe frustratie en enorme kwaadheid over racisme er is. Decennia van vernedering, eeuwenlange raciale tegenstellingen en hemeltergend onrecht. Het soms echt buitensporige politiegeweld van deze dagen laat ook iets zien van deze bittere werkelijkheid. Het leidde bij sommige demonstranten ook tot plunderingen en vormen van geweld die ook vreselijk waren. Ondanks activisten die hen er wanhopig vanaf probeerden te houden. Het laat vooral zien dat de Verenigde Staten helemaal niet zo united zijn. Ja, er waren ook beelden van vreedzame protesten en momenten waarop politiemensen en demonstranten samen op hun knieën gingen. Dat is hoopvol. Maar er is ook zoveel haat en geweld dat bijna te pijnlijk is om te bekijken.

En natuurlijk wist ik het al. Als gezin hebben we een jaar net ten oosten van Washington DC gewoond, in een deel met kwalitatief goede public schools. We hebben er een fijn jaar gehad en goede vrienden aan over gehouden. Maar het was wel in een zeker deel van de regio. Want in het westelijk deel van DC woonden voornamelijk African-Americans, in slechter onderhouden huizen en met kwalitatief veel matiger onderwijs. And hardly the twain will meet. Ook de kerken waren voor het overgrote deel mono-etnisch, terwijl de kerk een permanent Pinksterfeest zou moeten zijn waarin hele verschillende mensen hun eenheid in Christus vieren. Maar in de barre werkelijkheid leven al die verschillende mensen in allemaal verschillende bubbels. Zo zijn bij verkiezingsuitslagen NB etniciteit (‘African-Americans’) en geloof (‘evangelical’) aparte categorieën. Niet Egypte, waar ik een zeker aantal jaren heb gewoond, maar Amerika is het land waar ik me voor het eerst continue bewust werd van de kleur van mijn huid.

De beelden uit de VS van deze dagen laten zien hoe destructief en zondig racisme is. Hoe onverantwoordelijk het is als politici haat aanwakkeren, groepen demoniseren, flirten met racisme. Als je af en toe op Twitter rondhangt en ziet hoe bitter de conversaties daar kunnen zijn, dan houd ik soms ook m’n hart vast voor ons eigen land. Wij hebben ons eigen categorieën, onze eigen tegenstellingen, bubbels, maar de patronen van woordenstrijd, haat en dreigementen zijn dezelfde. Ook hier steken raciale clashes de kop op. Ook hier is het politieke en maatschappelijke debat geïnfecteerd geraakt door een bitterheid dat tot niets goeds kan leiden.

Laten we beginnen met onszelf. Laat ik beginnen met mijzelf. En laten we ons spiegelen aan een wijsheid van de Talmoed:

Let op je gedachten

Let op je woorden

Let op je daden

Let op je gewoonten

Let op je karakter

En navolgers van Jezus, laten we in hemelsnaam teruggaan naar het eerste Pinksterfeest. Op onze knieën gaan. Laten we de gemeenschap zijn waarin je kleur, je taal, je afkomst er niet toe doet. Laten we één in Christus zijn. Juist tijdens dit Pinksterfeest 2020.

Door Webredactie op 20 maart 2020 om 17:55

Deze week hebben christelijke organisaties en kerken ook de handen uit de mouwen gestoken en zijn met #nietalleen (www.nietalleen.nl) begonnen. Ook wij als partij zijn daarbij betrokken.

#nietalleen is een platform waarop lokale hulpinitiatieven worden samengebracht en waar hulpbehoevende mensen - ouderen, eenzamen, kwetsbaren, overbelaste gezinnen - in deze kritieke dagen via 0800-1322 om hulp kunnen vragen.

Het is echt hartverwarmend om te zien hoeveel moois er juist in deze tijd van crisis in ons land opbloeit. Dit initiatief laat iedereen weten, wie je ook bent, wat je ook gelooft, hoe je er ook aan toe bent: je staat er niet alleen voor!

We zouden je graag drie dingen willen vragen:

Meld hulpinitiatieven in uw buurt, woonplaats, gemeente aan bij www.nietalleen.nl (of vraag hulp als je die zelf nodig hebt!)

Wees zelf zo’n initiatief! Samen met jouw vriendengroep, huiskring, ChristenUnie-afdeling, fractie, bestuur kun je je aanbieden als mensen die niet alleen bidden, maar ook werken!

Breng mensen in jouw lokale netwerk samen, verbind goede initiatieven en zorg dat mensen elkaar - ook via www.nietalleen.nl - weten te vinden in deze tijd van crisis.

We bevinden als land en samenleving in een kritieke fase. Maar juist als het donker is, zijn wij geroepen om ook nu Jezus na te volgen. Vandaar deze warmte aanmoediging om ook nu en ook hier het verschil te maken. Alvast heel veel dank!

Door Carla Dik-Faber op 2 januari 2020 om 22:58

Oud en Nieuw moet weer feest voor iedereen worden

Het vieren van Oud en Nieuw is voor veel mensen een feestelijke traditie. Maar ik wil dat het een feest is voor iedereen, óók voor hulpverleners en voor omstanders.

Door de hoeveelheid incidenten, het aantal vuurwerkslachtoffers en geweld tegen hulpverleners is Oud en Nieuw allang geen onschuldig feest meer. Vuurwerk, zeker in combinatie met vandalisme en geweld zoals het gooien van vuurwerk naar hulpverleners, kan van een heel leuk feest, iets heel akeligs en triests maken.

We vragen inmiddels het onmogelijke van bijvoorbeeld de politie. Illegaal vuurwerk en een deel van het legale vuurwerk zijn niet van elkaar te onderscheiden. Van de vuurwerkslachtoffers is de helft omstander. Dat vind ik – alles bij elkaar – een onaanvaardbaar risico voor de veiligheid en gezondheid in ons land.

De ChristenUnie wil daarom om te beginnen dat het kabinet de aanbevelingen opvolgt die de Onderzoeksraad voor Veiligheid eerder deed om knalvuurwerk en vuurpijlen uit de handel te halen voor particulieren. Om ons vervolgens te bezinnen op de vraag hoe we ook op andere manieren kunnen veiligstellen dat Oud en Nieuw weer een fantastisch feest voor iederéén wordt.

Een vrolijke en veilige jaarwisseling is essentieel voor iedereen in Nederland. Iedereen moet er van kunnen genieten. Helaas is dat nu niet zo.

Veel plekken zijn dit jaar weer opgeschrikt door geweld, agressie, schade en menselijk leed. Auto’s, containers en fietsen gingen in vlammen op; lantaarnpalen vielen om als luciferhoutjes. De tragische dood van een vader en zijn zoon, waarschijnlijk als indirect gevolg van vuurwerk, is een nieuw dieptepunt.

Het kabinet moet nu stappen zetten. De handhavers en hulpverleners die vaak het eerste slachtoffer zijn van de huidige situatie vragen om steun van de politiek. Die moet er komen.

D66 en de ChristenUnie hebben eerder al samen een lokaal vuurwerkverbod mogelijk gemaakt. D66 is bovendien voorstander van het uitvoeren van de landelijke aanbevelingen van de politie en de veiligheidsexperts van de OVV, waaronder een verbod op knalvuurwerk en vuurpijlen.

Ander siervuurwerk, zoals fonteinen en grondbloemen, blijft dan voor mensen beschikbaar.

Hier past ook realiteitszin. Enkel het uitbreiden van het verbod zal het probleem niet verhelpen. Handhaving is minstens zo belangrijk. En het breken van een cultuur waarin mensen zich zomaar boven de wet verheffen en anderen in gevaar brengen is niet makkelijk gedaan.

Laten we daarom vooral ook goed kijken naar alternatieven. Vuurwerkshows die we samen organiseren, samen betalen en waar we samen van genieten. Voor een jaarwisseling die niet beangstigt, maar verbindt.

Door Webredactie op 10 oktober 2019 om 15:12

ChristenUnie: neem stevige stappen tegen Turkije

Nu Turkije met grof geweld Syrië binnenvalt en daarmee de veiligheid stabiliteit van de regio in gevaar brengt, is het tijd voor stevige maatregelen. Een Kamermeerderheid vraagt vandaag op initiatief van de ChristenUnie om gerichte sancties, het stopzetten van alle wapenleveranties en om het stopzetten van de Europese geldstroom rondom de toetreding van Turkije tot de EU.

Stieneke van der Graaf: "‘Deze brute aanval is een extra bewijs dat er voor Turkije geen plek is binnen de Europese Unie. Het is niet uit te leggen dat dit land nog altijd financiële steun krijgt van de EU om hen te helpen bij het toetredingsproces. Vandaag vraag ik de regering om te zorgen dat deze Europese geldstroom stopt."

Joel Voordewind: "Turkije mag dit niet ongestraft doen. Hun inval is dramatisch voor de Koerden die zo dapper vochten tegen Isis en de kans is groot dat Isis nu weer terug kan komen. Bovendien schenden ze het internationaal recht. Daarom vraag ik samen met Kamermeerderheid bij minister Blok om te zorgen voor stevige Europese sancties. Daarbij denk ik aan financiële sancties en bij voorkeur gericht op het regime. Het is cruciaal dat de verantwoordelijken in Turkije direct de gevolgen voelen. We moeten nu ook alle wapenleveranties stopzetten zolang Turkije zich niet terugtrekt uit Syrië’."

Door Gert-Jan Segers op 6 juli 2019 om 21:54

Wat een voorrecht om afgelopen donderdagnacht met vijf ChristenUnie Kamerleden het parlementaire jaar af te sluiten na de de laatste stemmingen in de Tweede Kamer. Het werd vier uur voor we elkaar moe omhelsden en een foto maakten in de Tweede Kamer.

Als ik terugdenk aan het afgelopen jaar is juist die verbondenheid met elkaar wat me het meest dierbaar is.

Ik ervaar met Eppo, Carla, Joel, Stieneke (na de zomer terug van zwangerschapsverlof), Nico en met onze medewerkers werkelijk kameraadschap. We zijn verschillend, maar willen allen Jezus navolgen en daarmee het goede zoeken voor onze naasten en deze gebroken wereld.

Die verbondenheid met elkaar en onze God droeg ons ook door het afgelopen jaar heen. Het begin van de zomer is een moment om even te reflecteren, terug te blikken, stil te staan en stil te worden.

En wat is er veel gebeurd.

Het klimaatakkoord van nog maar enkele dagen geleden is een van de redenen waarom wij in dit kabinet zitten. We weten dat de schepping niet maakbaar is, maar wel kwetsbaar. En vanuit de verantwoordelijkheid die God ons geeft als rentmeesters van Zijn aarde ben ik dankbaar met de afspraken in dit akkoord.

Ik denk ook aan het kinderpardon waarvoor we bij de formatie niet voldoende steun kregen, maar dat we begin dit jaar toch voor elkaar kregen. Als ik denk aan die kinderen en hun gezinnen die nu hoop en toekomst hebben, dan ben ik dankbaar voor de mogelijkheid die op onze weg kwam.

Zo kan ik nog doorgaan met zaken zoals het pensioenakkoord waarmee we jongeren, werkenden en gepensioneerden perspectief bieden of de verlaging van de belasting op energie van 100 euro.

Maar ook de zaken die de landelijke media vaak over het hoofd zien. Denk aan het extra geld waarmee prostituees geholpen worden te stoppen, het geld voor de sluizen bij Kornwerderzand waarmee we het noorden van Nederland helpen, de aangescherpte regels voor de verkoop van alcohol, extra geld om werkdruk op de basisschool tegen te gaan of het geld dat het kabinet op ons initiatief vrijmaakt voor de strijd tegen antisemitisme. Veel van die resultaten zijn overigens ook te vinden op resultaten.christenunie.nl

Lastige momenten

Maar als ik terugdenk komen ook andere momenten boven. Lastige momenten. Soms waren er debatten waarin je merkt dat er een verruwing plaatsvindt in het parlement. Soms merkten we heel direct iets van de polarisatie en voelden we ons eenzaam. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de verdachtmakingen tegenover de door ons zeer gerespecteerde organisatie Siriz.

Ook denk ik aan momenten waarin we voorstellen deden waar geen steun voor was, we compromissen sloten waarin we onze christelijk-sociale idealen maar beperkt dichterbij konden brengen of genoegen moesten nemen met het behouden van wat we hebben.

Ik denk ook aan de gemengde gevoelens die er waren toen we in Europa besloten om als ChristenUnie en SGP verder te gaan in twee fracties. Het is buitengewoon spijtig dat er geen gezamenlijke fractie gevonden is waar beide partijen zich in thuis voelen. Tegelijkertijd ben ik dankbaar voor de manier waarop we samen die conclusie trokken, ik ben dankbaar dat we de onderlinge relaties goed hebben kunnen houden. Onze Peter van Dalen en SGP’er Bert-Jan Ruissen werken eraan om waar mogelijk samen het christelijk geluid in Europa te laten horen, óók vanuit twee verschillende fracties. We laten elkaar niet los.

Een ander verhaal

Vlakbij het Tweede Kamergebouw staat de Ridderzaal. Over enkele maanden klinkt daar de troonrede, maar het is nog maar twee weken geleden dat daar in die prachtige zaal woorden klonken die me diep raakten.

Op deze symbolische plek sprak Seyss-Inquart, de Rijkscommissaris namens het nazi-bewind de proclamatie uit waarmee het bewind gevestigd werd dat uiteindelijk aan vele Joodse Nederlanders het leven zou kosten. Op uitnodiging van onze Staatssecretaris Paul Blokhuis werd op die plek kort geleden een conferentie over antisemitisme gehouden. Mensen uit de Joodse gemeenschap kwamen daar samen met betrokkenen uit de hele wereld om elkaar te zegenen, voorbede te doen en samen hun stem te laten horen tegen het voortwoekerend antisemitisme.

Een Duitse predikant nam het woord. Hij vertelde hoe zijn land, hoe hijzelf zich verantwoordelijk wist voor de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog. En vroeg om vergeving voor de inktzwarte bladzijde van de geschiedenis van zijn land. Zo kwamen we samen op die symbolische plek met een ander verhaal. Het liet zien dat het kwaad niet overwint, maar uiteindelijk het licht. God heeft het laatste woord. Zijn hand laat niet los!

Het ontroerde me.

Dat besef is ook ten diepste hoe ik terugkijk op dit jaar. In al die mooie en lastige momenten mogen we weten en zien dat Zijn hand nooit los laat. God is erbij!

We weten ons verbonden met elkaar als ChristenUnie fractie, met u die ons steunt en voor ons bidt, maar bovenal met de God die ons draagt.

In dat vertrouwen sluiten we nu dit politieke jaar af en zien we vol verwachting uit naar de tijd die voor ons ligt.

Ik wens u en de uwen een mooie zomer vol verfrissing en vernieuwing!

Een hartelijke groet in verbondenheid,

Gert-Jan Segers

Door Webredactie op 26 juni 2019 om 22:59

ChristenUnie: bereid samenleving beter voor op terugkeer tbs’er

Kamerlid Nico Drost biedt minister Sander Dekker notitie aan over ‘veilig herstel na tbs’.

De forensische zorg is een waardevol stelsel dat bijdraagt aan veiligheid en menswaardigheid. Er zijn echter verbeteringen mogelijk om de samenleving beter voor te bereiden op een veilige terugkeer van daders. “Door meer informatie over bijvoorbeeld terugkerende tbs’ers uit te wisselen en door trainingen aan te bieden aan vrijwilligers, vergroten we de maatschappelijke veiligheid”, zegt Nico Drost vandaag bij de aanbieding van zijn notitie ‘Veilig herstel’.

De afgelopen maanden hield Drost zich bezig met het Nederlands stelsel van forensische zorg, waarbinnen tbs de zwaarste maatregel is. “De aanleiding was afschuwelijk want een van mijn eerste debatten ging over de moord op Anne Faber, waar het vreselijk mis is gegaan. Terecht leren we van dit soort incidenten en wordt het stelsel verbeterd. Het was voor mij ook reden om me meer te verdiepen in dit stelsel.”

Tijdens werkbezoeken en vele gesprekken met professionals die werken in de forensische zorg zag Drost de waarde van het stelsel. “Na de periode van straf en vergelding, is de forensische zorg erop gericht om mensen te behandelen zodat veilige terugkeer in de samenleving mogelijk is. We kunnen en moeten niet al deze mensen levenslang vasthouden. Want na vergelding van de straf, moet er ook weer ruimte zijn voor het werken aan herstel indien mogelijk. Terugkeer zonder behandeling is ook geen optie want daarmee is het risico op herhaling te groot. Met die uitgangspunten draagt dit stelsel bij aan de veiligheid door mensen te behandelen en uiteindelijk ook voor te bereiden op terugkeer.”

Momenteel keert 81% van de daders na straf en behandeling terug in de samenleving zonder verdere incidenten. Dat percentage is hoger dan een aantal jaar terug en Drost wil dat de minister inzet om dat percentage verder omhoog te brengen.

In de notitie bepleit het ChristenUnie-Kamerlid voor meer inzet rond maatschappelijke veiligheid. “Ik heb gezien dat de lokale overheid, maatschappelijke organisaties en buurtbewoners een belangrijke rol spelen bij goede terugkeer. Zij verdienen onze steun en we moeten hun niet met onnodige regels opzadelen die het delen van informatie onmogelijk maken”, zegt Drost.

Een paar kernpunten uit de notitie:

Bied vrijwilligers en maatschappelijke organisaties laagdrempelige toegang tot forensische kennis en expertise zodat ze nog beter in staat zijn ex-gedetineerden veilig te helpen

Stimuleer nauwe samenwerking tussen partijen als de gevangenis, de zorgaanbieders, reclassering, gemeenten en de vrijwilligers. Beschouw ook vrijwilligersorganisaties en zorgaanbieders als voorwaardig partner in de terugkeer van tbs’ers.

Drost hoopt dat het forensisch stelsel zijn kracht behoudt en verbeterd wordt waar mogelijk: “Als het kwaad bij mensen naar boven komt is het antwoord om dat kwaad onder ogen te zien, menswaardig te bestraffen en daarna toe te werken naar resocialisatie en herstel. Ook bij hen waar dat misschien niet meer vanzelfsprekend is. Uiteindelijk komt dat de veiligheid van ons allen ten goede.”

Door Nico Drost op 26 juni 2019 om 06:00

Rust de samenleving toe voor een veilige terugkeer van tbs’ers

De forensische zorg waaronder het tbs-stelsel verdient steun voor de belangrijke bijdrage aan veiligheid en menswaardigheid. Creëer daarom geen woud aan regels waarmee het stelsel kracht verliest, maar stimuleer samenwerking en deel meer informatie zodat de samenleving werkelijk veiliger wordt.

Het is een grote kerel, misschien wel 150 kilo, laten we hem Tom noemen. Uit zijn hele manier van doen, de opmerkingen die hij maakt, zijn verwarde taalgebruik, blijkt dat Tom getekend is door het leven. Hij is een patiënt. Maar hij is ook een dader van een gruwelijke misdaad. Anders zou ik hem niet treffen tijdens mijn bezoek aan een gesloten tbs-afdeling een paar weken terug.

Nederland heeft een uitgebreid systeem van ‘forensische zorg’ waarbinnen psychiatrische hulp wordt geboden aan daders van misdrijven. De tbs met dwangverpleging is daarbij de zwaarste en ook meest bekende vorm. Het forensische stelsel draagt eraan bij dat het overgrote deel van de daders na straf en behandeling op een goede manier terugkeert in de samenleving. Rond de eeuwwisseling keerde nog ca 74% terug zonder verdere incidenten. Nu is dat aandeel gestegen tot 81%. Die stijgende lijn moeten we doorzetten en daarmee onze veiligheid vergroten.

Een van de pijlers onder ons strafrecht is de vergelding van de misdaad. Het is terecht dat misdadigers soms jarenlang de cel ingaan. Een andere pijler is het voorkomen dat daders opnieuw de fout ingaan. Wie de krantenkoppen leest over tbs, kan niet ontgaan dat er vreselijke incidenten zijn. Ieder ernstig incident laat diepe sporen achter bij slachtoffers, familieleden, vrienden en de samenleving. En ieder incident mag aanleiding zijn om het systeem verder te verbeteren.

Maar dat doen we niet door de tbs af te schaffen of door het behandelaars via nieuwe regels het werk onmogelijk te maken. Juist de intensieve behandeling, gecombineerd met de stapsgewijze re-integratie via allerlei verlofstappen onder professionele begeleiding, zorgt ervoor dat de recidive onder tbs-ers lager is dan in onze buurlanden.

Er is daar wel een verbeterslag mogelijk. Want het is cruciaal dat de samenleving hiervoor wordt toegerust. De burgemeester, lokaal verantwoordelijke voor Veiligheid, maar ook maatschappelijke organisaties en buurtbewoners kunnen een belangrijke rol spelen om te zorgen dat iemand op een goede manier een plaats vindt in een stad of dorp. Maar hoe kunnen we van de gemeenten, organisaties en welzijnswerkers verwachten dat ze anticiperen op een terugkerende tbs-er, als er cruciale informatie niet gedeeld mag worden?

Vandaag wil ik de minister vragen om meer in te zetten op de maatschappelijke veiligheid. Door forensische trainingen en expertise te bieden aan vrijwilligers en organisaties die hun tijd steken in het bieden van hulp aan ex-gedetineerden. Door informatie over terugkerende tbs’ers breder te delen met het oog op hun goede terugkeer aan bijvoorbeeld de zorg en de sociale dienst. Door nauwere samenwerking te stimuleren tussen partijen als de gevangenis, de zorgaanbieders, reclassering, gemeenten en de vrijwilligers.

Want niemand is er in Nederland bij gebaat als Tom, als hij al ooit mag terugkeren, in een isolement terechtkomt. Niemand is erbij gebaat als we het forensische stelsel, en ook de tbs, wegstoppen achter een woud van regels, waardoor belangrijke informatie niet kan worden gedeeld. Daarmee worden de risico’s voor onze samenleving juist groter. Want het kwaad komt soms letterlijk in mensen boven en dat zal, helaas, blijven voorkomen. Het antwoord daarop is dat kwaad onder ogen zien, menswaardig bestraffen en toewerken naar resocialisatie en herstel, ook bij hen waar dat misschien niet vanzelfsprekend meer is. Uiteindelijk komt dat de veiligheid van ons allen ten goede.