Poliflw

De dag erna ontmoette ik Michelle, straathuisarts in Rotterdam. Ik ging bij haar langs om meer te horen over haar werk en waar ze zich zorgen om maakt.

De politiek is vaak bezig met de waan van de dag, terwijl een ander deel van Nederland bezig is met hoe haal ik het einde van de dag. Deze middag werd me dat nog eens duidelijk toen ik met een aantal mensen sprak die kwamen eten in de Pauluskerk.

Voor een euro kun je hier een warme maaltijd krijgen, en bovenal een dak boven je hoofd en een praatje. Sommige mensen komen hier omdat ze geen huis meer hebben, anderen omdat dit nog de enige manier is om in contact te komen met andere mensen. Het raakte me om te horen hoe mensen hier of op straat zijn beland.

Niet alleen voor een maaltijd of een praatje, maar ook voor een bezoek aan een huisarts kunnen mensen hier terecht. Straathuisarts Michelle behandelt hier een dag in de week mensen die niet verzekerd zijn en zelf geen zorg kunnen betalen. Wie je ook bent en wat er ook met je aan de hand is: haar deur staat voor je open. Het is triest dat het nodig is, maar ze doet ontzettend belangrijk werk samen met de mensen om haar heen. Want als je ziek bent zou toch iedereen recht moeten hebben op een arts?

Helaas worden de problemen steeds erger en komt dat ook door de manier waarop de zorg in Nederland is georganiseerd. Michelle vertelde me over alle zinloze zorg waar op dit moment miljarden aan wordt besteed. Gemeenten kopen zorg in die vaak niet aansluit bij wat nodig is, en vanwege die strenge contracten met de zorgorganisaties lukt het dan niet om mensen de zorg te geven die ze juist wél nodig hebben. En dit alles onder het motto van ‘kosten besparen’. Maar als mensen uiteindelijk bij alle instanties moeten aankloppen omdat ze het niet meer redden is de samenleving veel meer geld kwijt - tot frustratie van Michelle en vele anderen. Dit systeem van ‘marktwerking’ werkt dus helemaal niet, behalve voor hen die er geld aan verdienen. Het is duur en onnodig. En er is een alternatief: zorg gebaseerd op samenwerking in plaats van concurrentie.

Armoede is vaak de oorzaak waarmee de ellende begint. Zo vertelde Michelle bijvoorbeeld over een alleenstaande jonge moeder die ‘s nachts in een distributiecentrum werkt om te kunnen rondkomen, terwijl ze overdag voor haar zoontje zorgt die veel zorg en aandacht nodig heeft. Voordat ze de juiste zorg kreeg was ze meer dan een jaar verder en de situatie verslechterde. Door de inzet van Michelle is het gelukt om deze moeder te helpen, maar door wegkijken van de gemeente heeft het veel te ver moeten komen.

Ook ziet Michelle veel arbeidsmigranten uit Oost-Europa. Met mooie praatjes door het uitzendbureau hierheen gelokt maar als hun werkgever ze beu is, belanden ze soms op straat omdat ze dan ook het dak boven hun hoofd verliezen.

Haar ideeën zijn uitgesproken en Michelle vertelde me dat ze inmiddels cynisch wordt van de huidige politiek. Dat snap ik heel goed. Als je elke dag tegen een systeem aanloopt dat niet werkt terwijl je weet dat het anders kan, dan moet je stevig in je schoenen staan om door te gaan met je werk. Toch staat haar deur iedere dinsdag voor iedereen open. Reden genoeg om haar een Gouden Roeispaan te overhandigen. Dat is de prijs die ik af en toe uitreik aan mensen die tegen de stroom inroeien. Deze middag gaf ik haar deze prijs voor haar werk als straathuisarts.

Ook vandaag merkte ik weer dat de Haagse realiteit vaak mijlenver afstaat van de spreekkamer van Michelle. Er is nog zoveel te doen.

Maar op dit moment zijn er flinke personeelstekorten in de kinderopvang. Terwijl iedere medewerker in de kinderopvang ervoor zorgt dat maar liefst zeven (!) ouders aan het werk kunnen. In de zorg, het onderwijs of het ov. Het moet voor mensen daarom aantrekkelijker worden om (meer uren) in de kinderopvang te werken.

Fonda Sahla: “Het is goed nieuws dat we kinderopvang bijna-gratis maken voor werkende ouders. Want hoe jonger je investeert, hoe beter voor het kind. Tegelijkertijd zijn er nu personeelstekorten. Sommige locaties sluiten zelfs hun deuren of hebben een aanmeldstop. Dat zorgt er vaak voor dat dan de moeder thuisblijft om voor de kinderen te zorgen. Dat is zorgelijk, want we willen juist dat meer mensen gaan werken om de krapte op de arbeidsmarkt op te lossen.”

Begin jaren zeventig bijvoorbeeld, toen Aart Staartjes hem vroeg of hij wel eens iets voor kinderen had gedaan, was zijn antwoord: “Ja, ik heb er twee.” Edwin vat het samen: “Zo werd ik Ome Willem. Aart gaf aan: ‘ga jij maar drummen, dat spaart een muzikant uit’. En ik ben nog steeds voor veel mensen Ome Willem, en dat vind ik leuk hoor. Je komt jong in hun leven en dat grijpt in. Als je 16 jaar op televisie bent met een programma dat gewaardeerd wordt dan heeft dat meer impact dan jazz concerten voor een kleiner publiek.”

Uiteindelijk is het zijn liefde voor de taal waarin alles samenkomt. Edwin schrijft en vertelt verhalen bij muziek en maakt, met eigen versies en vertellingen, klassieke muziek toegankelijk. De Matthäus Passion van Bach bijvoorbeeld. Voor kinderen en andere volwassenen, zoals hij dat graag noemt. Nooit kinderachtig zijn is zijn devies. ”Ik probeer kinderen nieuwsgierig te maken, nieuwe dingen te laten zien en horen. Anders wordt het leven kaal, en er is juist zoveel. Zij hoeven niks maar het moet wel aangeboden worden. Daarin is de politiek van groot belang.”

Weet u het nog? Het kabinet Rutte 3 trad meer dan een jaar geleden af vanwege het toeslagenschandaal. Na een hoop gekonkel maakte Rutte 3 een doorstart als Rutte 4 met dezelfde partijen, ideeën en politici. Vandaag is het kabinet Rutte 4 honderd dagen onderweg en blijkt minder dan een kwart van Nederland nog vertrouwen te hebben in dit kabinet. Van het zogenaamde ‘nieuwe leiderschap’ van Kaag is niks terecht gekomen en van de ‘nieuwe bestuurscultuur’ van Rutte ook niet. Intussen wachten de getroffen gezinnen in het toeslagenschandaal nog steeds op een oplossing, heeft een steeds groter deel van Nederland moeite om de rekeningen te betalen en betalen de superrijken nauwelijks belasting terwijl werkende mensen zich scheel betalen. Het is tijd voor een radicaal eerlijke economie die werkt voor iedereen en een betrouwbare overheid.

Het kan anders. Kies voor ons uitgewerkte idee voor de ‘oplossing in één dag’ voor herstel van de getroffen gezinnen in het toeslagenschandaal. En pak het fundamentele probleem aan dat werkende mensen zo weinig verdienen dat ze toeslagen nodig hebben door het minimumloon te verhogen, de belasting op werk te verlagen en winstdeling in te voeren. De lonen in Nederland blijven al jarenlang achter, terwijl de prijzen keihard stijgen.

En leg de rekening waar die hoort: bij de superrijken. De ruim 2000 rijkste Nederlanders bezitten meer vermogen dan de tien miljoen armste Nederlanders. Dat is bizar. Zij betalen nu nauwelijks belasting, terwijl gewone werkende mensen juist veel belasting moeten betalen. Zelfs in de verkiezingsprogramma’s van de coalitiepartijen stond nota bene een belasting op grote vermogens, maar die is er nu niet. In plaats daarvan wil dit kabinet de AOW ontkoppelen van het minimumloon en bezuinigen op de verpleeghuis- en jeugdzorg. Dat moet anders.

We blijven zowel binnen als buiten het parlement onze strijd voeren voor een eerlijke economie en een betrouwbare overheid. Mocht u hier meer over willen horen, als ook over hoe we kijken naar samenwerken op links, dan kunt u hier het interview van afgelopen zaterdag op NPO radio 1 terugluisteren.

We gaan ervoor. Ik reken op u!

Het voelt als een eer om vandaag mijn maidenspeech te mogen houden in uw Kamer. Om u te vertellen hoe ik dit ambt probeer in te vullen de komende jaren. Mijn leidraad in mijn Kamerwerk is, en zal altijd blijven: gelijke kansen bieden aan iedereen in Nederland.

En daarbij geldt: Kansengelijkheid begint bij vertrouwen.

Vertrouwen van de overheid dat inwoners het beste uit zichzelf halen als je ze de kansen daartoe biedt. Én het vertrouwen van inwoners zelf dat zij vooruit kunnen komen als zij die kansen grijpen. En dat vertrouwen – van de overheid naar haar inwoners en andersom – begint met een overheid die luistert. Dát tekent mijn verhaal in de politiek.

Dat verhaal begon 42 jaar geleden toen ik werd geboren in Den Haag.

Een ander Den Haag dan nu. ‘Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje’ was niet alleen een stom en uitgekauwd spreekwoord, maar ook een realiteit voor veel mensen. En ook al was die kansenongelijkheid overal zichtbaar in mijn omgeving – Op school. In de buurt. – In die tijd werd het niet aangepakt.

Dat inzicht kwam bij mij pas achteraf.

Toen ik zelf moeder werd. Toen werd mij pijnlijk duidelijk dat succes niet alleen aan geluk of toeval lag, maar aan de kansen die je krijgt. Dat ongelijkheid geen natuurverschijnsel is maar een politieke uitkomst. En dat je kansen in het leven te maken hebben met de cijfers van je postcode, de centen in de portemonnee van je ouders en de kwaliteit van het onderwijs in jouw buurt.

In mijn Nederland, waar ik vanuit deze Tweede Kamer mede vorm aan mag gegeven, staat kansengelijkheid centraal. Een gelijke kans op een bloeiende start van het leven, door goede kinderopvang en het beste onderwijs. Een gelijke kans op een vrolijk leven, ook voor mensen met een beperking. Een gelijke kans op een mooie oude dag door liefdevolle zorg in verpleeghuizen.

Ik sta hier. Om dáárvoor te knokken. En dat ik hier sta, begon eigenlijk met een simpel mailtje terug van een wethouder. Een wethouder die in die mail liet blijken écht naar mij en naar Transvaal te willen luisteren en ons probleem op te willen lossen. Een zogenaamde “zwarte school” werd een sleutel tot succes. Ik dacht: het kan wel! Een luisterend oor vanuit de politiek.

Voorzitter, er is werk aan de winkel. Het is nu tijd voor actie. Nu wil ik mijn oor te luister leggen. Mijn vleugels uitslaan op plekken waar ik nog nooit ben geweest. Zo wil ik het vertrouwen, dat ik van de kiezer heb gekregen, inzetten om gelijke kansen te creëren voor iedereen in ons land.

Want wij werken aan een optimistisch Nederland. Met een blik op de toekomst. Met als kompas onze idealen van vrijheid voor het individu, en radicale kansengelijkheid. Met aandacht en begrip voor mensen die vastlopen of niet mee kunnen komen.

Ieder jaar worden 75.000 kinderen buiten een huwelijk of geregistreerd partnerschap geboren. Dat is bijna de helft van alle kinderen die in een jaar geboren worden. Als je als vader, of meemoeder, in deze situatie je kind erkent, krijg je niet automatisch ouderlijk gezag. Je moet daarvoor nog een apart verzoek indienen. In een kwart van de gevallen doen ouders dit niet, om uiteenlopende redenen. Het kan zijn dat ze geen gezamenlijk gezag willen, maar het kan ook zijn dat ze het vergeten. In dat geval kunnen er schrijnende situaties ontstaan als de ouders uit elkaar gaan of wanneer de moeder komt te overlijden.

Directeur van Milieudefensie Donald Pols gaat met Lilian in gesprek over subsidieprogramma's voor multinationals van Rutte 4 en de hoge energierekening voor mensen.

Door Mirjam Bikker op 17 februari 2022 om 20:11

Bijdrage aan debat over kinderhartcentra

Iedere ouder met een hartekindje wil de allerbeste zorg voor dat kleine kindje. Iedere ouder wil bij dat kindje kunnen zijn als er een operatie is, als het verblijf in het ziekenhuis langer duurt, of als het nog geregeld voorkomt dat het terug moet voor controle. Waar je ook woont in Nederland. In Delfzijl of in Dordrecht, in Amsterdam of in de Achterhoek, je wil er voor dat kindje kunnen zijn en je wilt dat dat kindje uitstekende zorg krijgt. En die uitstekende zorg moet er ook zijn en blijven voor volwassenen met een aangeboren hartafwijking.

In de afgelopen weken is er veel gebeurd. Maar ik wil allereerst benoemen dat ik opnieuw onder de indruk ben over hoe die goede zorg op al die plekken in Nederland geleverd wordt door toegewijde vakspecialisten, door toegewijde verpleegkundigen en ik wil hen daar ook gewoon voor danken.

Sinds de beslissing in december door de ambtsvoorganger van minister Kuipers is er enorm veel onrust en ongerustheid ontstaan. Niet alleen onder medici, onder verpleegkundigen maar juist ook onder patiënten, ouders en naaste familie. Dat betreur ik en de wijze waarop dit gegaan is, daar wil ik toch het woord ‘beschamend’ voor gebruiken.

Want na een heel lang proces, van jaren, is het niet gelukt om tot overeenstemming te komen tussen de centra en is het ook niet gelukt om tot een zorgvuldige afronding te komen. Er is nu veel frustratie, dat hebben we ook gezien. Over het proces, over de criteria, over de onderbouwing van het besluit of het gebrek aan onderbouwing, over de chaos en over de gevolgen.

Gevolgen voor centra en regio

Laat dit de enige en de laatste keer zijn dat dit met zoveel controverse verloopt. Dat vraagt wat van het ministerie, maar het vraagt ook wat van de academische centra. De onderbouwing van het besluit in december leidde vooral tot heel veel vragen bij mijn fractie. Op het zicht op de gevolgen, op wat er verder nodig zal zijn, op de impact dus, want dat ontbreekt nog. Voor het ziekenhuis zelf, voor de kindzorg op de lange termijn over het hele land en voor de verdere hartzorg in de ziekenhuizen. Dat geeft teveel onrust, die nu niet weggenomen is. En veel bezorgde berichten. Uit het Noorden allermeest, niet alleen Groningen, maar ook uit Fryslân en Drenthe. Ook uit een stukje Overijssel. En in Groningen speelt mee dat een gevoel van veiligheid al was aangetast en dat men vreest dat alles langzaam maar zeker naar de Randstad verhuist. Terwijl heel duidelijk moet zijn dat waar je ook woont in Nederland, goede zorg toegankelijk en bereikbaar is.

Eerst een brede impactanalyse

Voordat de minister het besluit neem, heeft hij nu voorgesteld een impactanalyse te laten doen door de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa). Dat vindt de ChristenUnie-fractie wijs. Veel aspecten die de umc’s misten in de afweging worden in die analyse nu wel meegewogen. Zoals de samenhang met andere hoogcomplexe academische kindergeneeskunde, wat het betekent voor personeels- en opleidingsplekken, de ic-zorg, de verschillende specialisaties en de financiële positie van de ziekenhuizen. Maar we hoorden ook mevrouw Kaljouw, de voorzitter van de NZa maandag zeggen dat een bredere impactanalyse over verdeling en centralisatie van alle specialistische academische kindzorg tot een andere analyse en uitkomst zal leiden dan dat je alleen kijkt naar het geconcentreerde besluit. En ik zou de minister daarom ook willen vragen om dat voor te nemen, omdat het juist voor de ChristenUnie-fractie ook van belang is dat voor alle centra daarin duidelijk is wat het toekomstbeeld is.

Ik onderstreep dat de toekomst van de bredere kindzorg, maar ook de impact op de regio en op de werkgelegenheid moet worden meegewogen en ik zou de minister ook willen vragen om dat toe te zeggen.

Transparant en helder besluit is nodig

Er is veel geschreven over de totstandkoming van dit besluit, over lobby’s en belangen. Juist daarom is het zo belangrijk dat het besluit transparant en helder is en dat we ons daarvoor inzetten. En eerlijk gezegd is dat ook het hele lastige. Ook als ik alle rapporten van de jaren terug erbij pak. Hele goede rapporten, zoals die van de commissie-Bartelds. Maar ik vind geen harde criteria om nu als politicus te durven zeggen: en zo zou het verder moeten. Omdat ik de inhoud niet wil beoordelen, maar juist wil afgaan op de goede criteria en hoe dat ook in beeld wordt gebracht. En dus of het twee of drie centra moeten worden: wat het DC3 rapport (waarin gekozen werd voor 3 locaties in plaats van de door de minister voorgestelde 2), hoe dat gewogen wordt, daar zou ik meer duidelijkheid over willen krijgen.

Want als de commissie-Bartelds schetst, dat een keuze voor twee centra slechte gevolgen moeten worden, ben ik terug gaan kijken naar de criteria op grond waarvan dit besluit genomen moet worden. En eerlijk gezegd is dat geen hard verhaal. De wet biedt onvoldoende duidelijkheid. Het goede rapport van de commissie Bartelds sorteert wel duidelijk voor op vermindering maar biedt wat mij betreft geen harde data om zeker te zijn wat de beste keuze is: 2 of 3 centra. Ook op het DC3 rapport is in een laat stadium pas gereageerd. Ik lees dat de minister uitgaat van 2 centra en ik zie de argumenten. Maar de commissie Bartelds schetst ook dat dit slechte gevolgen heeft voor de robuustheid van het systeem als geheel bij calamiteiten. Dit is niet het laatste besluit en hoe voorkom je dat dit telkens als minder zwaar gewogen wordt en je aan het einde toch in de problemen zit. Daarom ben ik zeer voor een brede impactanalyse. Maak daarna je keuze pas.

Jaar na jaar is geadviseerd om tot een kwaliteitsstandaard kon komen waar de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) op kon toezien. Er is onduidelijkheid en ongelijkheid in de registratie van ingrepen, over cijfers. Vergelijk tussen centra is niet mogelijk. Dat vind ik lastig. Ook dat men daarover geen overeenstemming heeft kunnen bereiken. Ik wil daarom de minister vragen om deze handschoen op te pakken, want dat moet wel kunnen veranderen.

Er zullen op termijn meer keuzes worden gemaakt over centralisatie van hoog complexe zorg. Dan is het belangrijk dat we de regiobeelden hebben, ook met de gevolgen voor de acute zorg. Maar ook dat de Nederlandse Zorgautoriteit (Nza) echte cijfers heeft, waarop we ook met elkaar tot een goede afweging kunnen komen.

Zorgen voor kwetsbaren

Ik begon met de patiënten en daar eindig ik mee. Ik zou de minister aan willen moedigen: betrek hen. Betrek hen bij dit besluit en betrek ook de specialisten en verpleegkundigen bij het toekomstbeeld van de zorg voor deze kinderen. Zij, en dat heb ik ook van ze gehoord, willen niets anders dan goed zorgen voor kwetsbare mensen. Dat wil deze minister ook, dat wil de Kamer. En laten we dit proces gebruiken om daar weer terug te komen. Want voor deze kwetsbare mensen moeten we allemaal opstaan.

“Ik vloog die dag terug uit Italië. Vanaf een vrijheidsfestival, dat op het eiland Ventotene, waar Mussolini zijn politieke tegenstanders naartoe stuurde, plaatsvond. Uitgenodigd om op de dag van de Italiaanse bevrijding, 25 april, te komen spreken over vrijheid, mensenrechten en hoe je nieuwe Europeanen verwelkomt. Geïnspireerd door alle verhalen die ik daar had gehoord vloog ik terug naar Nederland. Kort daarna, op 5 mei, zou ik spreken op het bevrijdingsfestival in Zwolle. Het thema van dat jaar was verzet. Onze vrijheden kunnen enkel van ons ontnomen worden als we niet opstaan zodra ze in het geding komen.

In de aankomsthal liep ik vlot door. Het was een doordeweekse dag en ik moest naar mijn werk. De marechaussee haalde mij en verschillende andere mensen uit de rij. Huidskleur was doorslaggevend. Ik zag hoe gelaten en weerloos de anderen met mij erbij stonden. Toen dacht ik: ‘Ik kan opkomen voor deze mensen’.”

Bamenga deelde op social media direct zijn ervaring. Media pikten het verhaal snel op en Bamenga werd door de marechaussee gebeld. “Ze vroegen of ik een klacht in wilde dienen en met de mediaoptredens wilde stoppen. De marechaussee gaf op dat moment aan dat etniciteit inderdaad onderdeel uitmaakte van hun selectie. Met onder andere PILP1, Amnesty International en Control Alt Delete heb ik de samenwerking opgezocht. En toen heb ik een klacht ingediend.”

Meerdere gesprekken met de marechaussee volgden. Het bracht de twee partijen echter niet dichter tot elkaar. Toch is Bamenga daar niet bitter over: “Op de middelbare school als klassevertegenwoordiger, op de hogeschool als lid van de medezeggenschapsraad en als volksvertegenwoordiger in de gemeenteraad heb ik geleerd dat discussies mensen aan het denken zetten. En dat je er veel mee kan bereiken. Die discussies hebben we juist nodig.”

Na zowel een informele als een formele klachtenprocedure werd in februari 2020 een rechtszaak aangespannen tegen de marechaussee. Op 15 juni 2021 vond de rechtszitting plaats en in september 2021 volgde de uitspraak waarin het korps door de rechtbank in het gelijk werd gesteld over haar werkwijze.

D66-Tweede Kamerlid Jeanet van der Laan: “Het is ontzettend goed nieuws dat deze wet af is en op brede steun in de Kamer kan rekenen. Homoseksualiteit is niet fout en al helemaal niet iets waarvan je zou moeten genezen. Middeleeuwse praktijken zoals conversietherapie, horen niet thuis in Nederland. Zeker kinderen moeten in vrijheid en veiligheid kunnen opgroeien en zichzelf kunnen zijn. Personen en organisaties die deze activiteiten aanbieden, reclame voor maken of uitvoeren worden door deze wet strafbaar. Maar belangrijker: we beschermen mensen zo veel beter tegen sociale en psychische druk.”