Poliflw

Ook in Utrecht zijn er beladen straatnamen te vinden. Denk aan verwijzingen naar het koloniale verleden of leden van de katholieke kerk die schuldig zijn aan seksueel misbruik. D66 Utrecht wilt dat er in Utrecht een dialoog komt met de stad over hoe hiermee om te gaan. Raadsleden Has Bakker en Mohammed Saiah vragen het college hier het voortouw in te nemen, met hulp van bijvoorbeeld historici van de Universiteit Utrecht of UNESCO Nederland. Has Bakker: “Wij willen met de stad in dialoog gaan, om zo een oplossing te zoeken die recht doet aan de verschillende standpunten en belangen die er zijn. Zonder door te schieten in één van de uiterste in deze discussie.”

D66 vindt het belangrijk om voor beladen straatnamen als eerste stap historische context te bieden aan bewoners en bezoekers. Zo nemen we hen mee in de inzichten die er nu zijn. Mohammed Saiah: “De geschiedenis schuurt soms en we kunnen daar ook van leren als hier meer context bij geboden wordt. Dit kan bijvoorbeeld via uitgebreidere uitleg bij de straatnaamborden en via online communicatie.” D66 wilt dat er daarbij ook goed gekeken wordt naar de ervaringen die hiermee zijn opgedaan in Lombok, waar binnenkort een wandeling langs beladen plekken gelopen kan worden.

In het coalitieakkoord Utrecht: ruimte voor iedereen staat beschreven dat de coalitie van D66, GroenLinks en de ChristenUnie bij het vernieuwen van de wijkparticipatie ook de rol en functie van de wijkraad herziet. Een goede afspiegeling van de wijk en de buurten (bijvoorbeeld door loting) staan centraal. Het college komt met een voorstel voor een stadsbrede hervorming en ze betrekken hier de ervaring van de leden van de huidige wijkraden bij.

Voor D66 is nu, vijftien jaar na oprichting van de wijkraden, de tijd rijp om het goede te behouden en tegelijk een stap naar verbetering te zetten. Want ondanks het in 2010 gesloten convenant tussen het college van B&W en de tien Utrechtse wijkraden, bestaat er over de rol en de functie van de wijkraden discussie. Doorgaan op de bestaande route is steeds meer een weg van georganiseerde teleurstelling. En dat is zonde.

Wat kan er beter? Het is vooral de vraag wie de wijkraad vertegenwoordigt. Op welke manier is de wijkraad een afspiegeling van de hele wijk, en hoe worden de stemmen van de bewoners die niet in de wijkraad zitten gehoord – bijvoorbeeld de jongeren? De wijkraad benoemt namelijk zelf haar leden. Het is natuurlijk alleen maar goed als een groep betrokken bewoners zich – al dan niet kritisch – laat horen, maar in het geval van de wijkraad ligt het toch anders. Als adviesorgaan van het college spreekt zij namens de wijk maar veel Utrechters weten niet goed wat de wijkraad doet of wat de wijkraad adviseert aan het college. Ook is het onduidelijk hoe er bijvoorbeeld tot een wijkraadpleging wordt gekomen en wat er vervolgens mee gebeurt.

D66 vindt het goed dat het college met een voorstel komt en hier ook de wijkraadleden bij betrekt. Juist om te zorgen dat de denkkracht en energie van actieve Utrechters beter tot hun recht komen. Gelukkig hoeven we niet alles zelf te bedenken. In Groningen is net een experiment gestart met een wijkraad nieuwe stijl. Deze heeft een eigen wijkbudget, bewoners die in de wijkraad zitten zijn ingeloot en er is een breder wijkpanel dat digitaal meedenkt. In Enschede is recent een eerste burgerbesluit genomen over, in dit geval, de vuurwerktraditie. Zo’n burgerbesluit is in Utrecht ook prima op wijk- of buurtniveau toe te passen. En in Rotterdam bepalen de bewoners van de Schepenstraat via het right to challenge helemaal zelf hoe hun straat ingericht wordt, met breed draagvlak in de buurt. Deze ideeën en ervaringen zijn goed bruikbaar om ook in Utrecht stappen te zetten in de wijk- en buurtparticipatie.