Donderdag 23 januari debatteerde de Amsterdamse gemeenteraad over het plan van de burgemeester ‘Weerbare mensen, Weerbare wijken’ en het rapport ‘De achterkant van Amsterdam’. Lees hieronder de inbreng van onze fractievoorzitter Sofyan Mbarki terug.
Voorzitter,
Amsterdam heeft een probleem met drugs, riep ik afgelopen juni in Het Parool.
Voorzitter, het is een enorm probleem. De problemen die wij hebben met drugs raken aan ons gevoel van veiligheid, aan bestaanszekerheid, aan een eerlijk ondernemersklimaat en aan kansen en perspectief en daarmee aan de toekomst van veel jongeren in onze stad.
En voorzitter, het allerergste is: de meeste problemen slaan neer in die delen van de stad die de minste problemen kunnen gebruiken.
Voorzitter, dit vraagt om ingrijpen. Van de burgemeester en ons als raad. Het plan Weerbare Mensen, Weerbare Wijken is hierin een hele goede eerste stap.
De laatste tijd heb ik veel mensen gesproken die direct danwel indirect betrokken zijn bij deze problematiek. Journalisten, hoogleraren, politie-agenten, advocaten, jongeren en jongerenwerkers.
Maar het gesprek wat mij het langst bij bleef was een gesprek met een Amsterdamse vrouw, ze is moeder en wonend in Nieuw-West.
Ze is alleenstaand en heeft een puberende, minderjarige zoon. Haar zoon is een zogenoemde thuiszitter; al van verschillende scholen gestuurd, geen werk en hij vult zijn dag met in bed liggen en hangen op straat.
Ze maakt zich zorgen om zijn toekomst. Over de gevaren van de straat en de aantrekkingskracht van de straat. Ze weet niet met wie hij omgaat, waar hij uithangt en wat hij daar doet. Tegelijkertijd weet ze donders goed waar hij in terecht kan komen. En heeft ze al signalen dat hij dingen doet die niet horen bij zijn leeftijd.
Zij stelde aan mij met de bezorgdheid in haar ogen de vraag:
“Wat kunt u voor mijn zoon doen?”
Deze vraag spookte nog lang door mijn hoofd, kan ik u zeggen.
Ik ging erover nadenken. Wat kan ik en wat kunnen wij als raad vandaag voor haar zoon doen?
En ik stel aan een ieder hier de vraag: doe ik recht aan haar bezorgdheid als ik haar zeg: “we gaan die grote drugscriminelen aanpakken!! Oprollen!! Vastzetten!! De War on Drugs is geopend!! Tevens wetende dat er in Nederland jaarlijks 13 miljard euro aan zwart geld rondgaat en dat dinsdag bekend werd dat we daar in 2019 261 miljoen euro van onderschept hebben. Dat is precies 2 %. Het spijt me voor de partijen die dit als de oplossing zien, maar helaas denk ik niet dat dit haar zoon morgen gaat helpen…
Maar doe ik dan recht aan haar bezorgdheid als ik het over een heel andere boeg gooi en zeg: “we gaan alle drugs reguleren danwel legaliseren en dan is het opgelost.” Hoewel ik echt heel ver mee ga in de gedachte achter reguleren (al vind ik cocaïne echt lastig)… denk ik dat dit alleen effectief is als dit internationaal gebeurt. Dus ja, we moeten erover praten, manifesten opstellen, maar gaat dit de zoon van die bezorgde moeder morgen helpen? Ik denk het niet…
Dus daarom daag ik u vandaag uit. Om geen hoog over discussies te voeren, maar met haalbare, concrete voorstellen te komen in lijn met het plan van de burgemeester. Om aan kleine knopjes te draaien waarmee we niet de illusie hebben dat we de drugsproblematiek volledig op kunnen lossen, maar waarmee we wel de ergste pijn in onze stad kunnen verzachten.
Voorzitter, laat ik daarmee beginnen.
Eén van de meest pijnlijke aspecten van het huidige criminele drugscircuit is voor mij de aanwezigheid van minderjarige – vaak jongens – die hier worden ingezogen. Ze beginnen met het wegbrengen van een scooter, dan een pakketje drugs en eindigen soms in criminele circuits waar wij ze niet willen hebben.
Voorzitter,
Ik ben de laatste die het gebruik van drugs strafbaar wilt stellen, maar ik vind dat drugsgebruikers wel bewust mogen worden van waar zij hun drugs vandaan halen. En dat ze mogen weten en voelen dat ze door drugs af te nemen van een minderjarige, je iets in stand houden wat wij niet moeten willen. Want kinderen van 16 horen geen drugs bezorgen, en als ze al iets willen bezorgen; dan pizza’s. Kinderen van 16 horen naar school te gaan, en niet uitgebuit te worden door drugscriminelen.
Voorzitter, daarom twee moties.
De eerste motie roept het college op om in de APV op te nemen om bij een heterdaad van een verhandeling van cocaïne – wat volgens de opiumwet al strafbaar is – waar een minderjarige dealer bij betrokken is, niet alleen de aanbieder, maar ook de afnemer te vervolgen.
Motie twee stelt voor om bij inbeslagname van een ‘snuiflijn’ van een minderjarige dealer, alle aanwezige telefoonnummers een smsje te versturen met de mededeling dat het nummer gebruikt werd door een minderjarige als ‘drugsbezorg-lijn’ en dat we hier in de stad extra aandacht voor hebben.
Voorzitter,
Als laatste nog een motie die ik samen met D66 indien die betrekking heeft op perspectief voor de jongeren in de wijken. De Heer van Dantzig en ik zijn er namelijk van overtuigd dat hoe groter het perspectief is voor onze jongeren, hoe kleiner de kans is dat ze een verkeerde afslag nemen.
Een Verklaring Omtrent Gedrag vergroot het perspectief. Helaas komen veel jongeren daar niet tot in aanmerking, terwijl de praktijk leert dat bezwaar maken daartegen soelaas kan bieden. Daarom stellen wij voor om zowel in NW, Noord als Zuidoost bezwaarloketten in te richten waar jongeren terecht kunnen voor ondersteuning bij het maken van bezwaar.
Voorzitter, tot slot.
Amsterdam heeft een probleem met drugs. En wij gaan dat probleem vandaag niet oplossen. Wel weet ik zeker dat we de problemen kunnen verzachten. En dat we moeders die zich in deze stad zorgen maken om hun jonge kinderen, een beetje meer gerust kunnen stellen. Ik reken op Uw steun!
Voorzitter, dank u wel.
Het bericht Inbreng Sofyan Mbarki in debat Weerbare mensen, Weerbare wijken verscheen eerst op PvdA Amsterdam.
