Poliflw

Ik ben een tijdje weg. Vakantie begint bij mij met het uitzoeken van de boeken, die ik nog wil lezen en wat er nog aan achterstallig leeswerk ligt. Zoals twee uitgaven van het kwartaalboek De Muur, een blad met bijzondere verhalen uit de wielersport, geredigeerd door erkende wielerfanaten als Mart Smeets en Bert Wagendorp. Beiden huldigen het standpunt dat in deze sport de bijzondere verhalen niet dood geverifieerd mogen worden. Mede daarom loopt de wielersport over van mooie verhalen. Op Schiphol zoeken we er nog een paar boeken bij. Maar dit keer neem ik ook de verslaglegging van de discussies over de Perspectiefnota mee. Overigens: waarom noemen ze dat ding niet gewoon de begroting voor volgend jaar?

Ik ga namelijk naar de USA. Eerst een tussenstop van twee weken in de buurt van Washington DC en daarna op naar Texas; Houston, San Antonio en Austin om precies te zijn. Als ik tenminste word toegelaten. Daar moet je heel wat voor doen, namelijk het invullen van een zogenoemd ESTA-formulier. Dat is een klus, nog moeilijker dan het verlengen van je OV chipkaart. Er staan ook wat vragen op, die je allemaal met nee moet beantwoorden. Een van die vragen is: heeft u plannen voor een terroristische aanslag? Dit vraagt natuurlijk om een humoristisch antwoord. Maar, doe het niet, vul gewoon nee in, want humor is niet de sterkste kant van de ‘immigration officers’. Zelfs een uiting van enige vrolijkheid in de rij wachtenden is bloedlink.

Ben je na een uurtje of acht vliegen in de USA, dan mag je ook nog een paar uur in een rij staan voordat je aan de beurt bent, de ‘immigration officer’ je paspoort controleert, vraagt wat je komt doen, waar en bij wie je gaat logeren, en dan, met een harde klap, je paspoort afstempelt en je doorlaat. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als Nederland de Amerikanen bij aankomst op Schiphol ook zo zou behandelen. In Texas zal ik dan mijn politiek geïnteresseerde familie en hun vrienden laten zien hoe we hier politiek bedrijven. Namelijk dat hier de aan de macht zijnde partij best wil luisteren naar de “tegenstanders” en, als een voorstel goed is, dat best wil overnemen. Zo herinner ik me dat een paar voorstellen – hier moties genoemd – van AVA, CDA en zelfs de SP werden aangenomen, gewoon omdat het goede ideeën zijn. In de USA van ‘the winner takes it all’ is dat ondenkbaar. Zeker in Texas, waar de Republikeinen al tientallen jaren aan de macht zijn, betekent het dat de ‘loser’ niet meer meetelt. Voor de Texaan is onze wereld iets, waarbij hij zich niets kan voorstellen. Mij aanhorend zal hij dan ook niet veel verder komen dan: ‘amazing’.

Nu heb ik in Texas een familielid, Mike Collier, die een succesvol consultant is, maar vier jaar geleden die baan opgaf om zich kandidaat te stellen als ‘ltn. governor’ van Texas. Hij kwam tot 46,2 % van de stemmen, voor een democraat in Texas een ongehoord hoge score. Ik heb het gevoel dat hij het nog een keer gaat proberen. U moet dan wel weten dat Texas een afwijkend kiessysteem heeft, net zoals Texas zichzelf beschouwt als een heel bijzondere staat van de USA. In het kort komt het er op neer dat de ‘governer’ in Texas een soort koning Willem Alexander is. Het is vooral een symbolische functie. Vervolgens worden ook de vakministers, zoals financiën, landbouw, economie en premier door de inwoners rechtstreeks gekozen. De premier heet daar ‘ltn. (=lieutenant) governor’. Ik vroeg Mike eens waarom hij niet voor de mij meer aansprekende titel van ‘governor’ ging. Hij vertelde me toen dat de ‘governor’ de linten doorknipt, maar dat de ‘ltn. governor’ over het geld gaat. “En die heeft de macht”. Mike’s programma is eenvoudig. Hij verwijt de Republikeinen dat zij veel geld verkwisten en er daardoor de oorzaak van zijn dat de staat met de rijkste bronnen in de ranglijst van succesvolle USA-staten zich in de grauwe middenmoot bevindt. Hij stelt dat hij met minder geld meer kan doen, zoals de verbetering van het onderwijs, de zorg en de infrastructuur. Om een voorbeeld te geven: de autoweg tussen de hoofdstad Austin en de belangrijkste stad van Texas Houston, wordt nog steeds onderbroken door stoplichten en spoorwegovergangen. En treinen in de USA zijn vak oneindig lang.

En zo gaat een stukje Amstelveense politiek mee naar Texas. Om te laten zien hoe je ook met elkaar kan omgaan. Want in de USA is het echt zover gekomen dat de Trumpstemmers niet meer met andersdenkende praten of hen groeten en andersom vele Democraten niet met Trumpstemmers. Hoe verzin je het. Ik moet er toch niet aan denken dat overbuurvrouw Marina Casadei, als SP-er, niet meer praat met de bbA-er Frits Suer of VVD-er Walter Vervenne, ook een buurman op Groenhof. Met zijn drieën houden we de gemeenschap Groenhof wel in de gaten. Ik verwacht dat tijdens ons verblijf neef Mike wel een paar verkiezingsbijeenkomsten afgaat. Dan ga ik zeker een keer mee en hij zal mij dan vragen te vertellen hoe het in Nederland (nog) toegaat.

Amstelveen, 6 september 2019 Frits Suèr

Voordat hij in 1986 het bedrijfsleven in ging was Frits Suer 25 jaar sportjournalist met uiteraard een onafhankelijke mening. Ook in zijn nieuwe functies in o.a. het bedrijfsleven bleef hij een onafhankelijke geest en dus nu ook als bestuurslid van bbA. Die onafhankelijkheid betekent automatisch dat zijn mening in zijn columns niet altijd de mening hoeft te zijn van de bbA – fractie

Ik las een verhaal over de vestiging van een nieuwe Lidl in een Eindhovens winkelcentrum. Omdat de komst van een nieuwe Lidl hier op Groenhof de nodige problemen en overlast heeft veroorzaakt, trok dit meer dan mijn normale aandacht. Want wat was het geval? Toen de laatste hand werd gelegd aan de nieuwe vestiging in Eindhoven, richtte Lidl voor zijn te verwachten klanten een nieuw parkeerterrein in en nam daarbij maar meteen de plaatsen van enkele andere winkeliers mee. Die plaatsen kregen nieuw asfalt en werden bij het Lidl-terrein getrokken.

Er ontspon zich een lange strijd tussen de winkeliers en Lidl, waarbij Lidl er alles aan deed om de zaak te vertragen. U kent het wel: niet antwoorden op welke vraag of klacht dan ook. Toen het niet anders kon stelde Lidl dat het die parkeerplaatsen bij zijn grondgebied mocht trekken, omdat voor Lidl hier het recht van overpad geldt. Politie en justitie hadden geen zin de klachten van de kleine winkeliers te behandelen en adviseerden een civiele procedure tegen Lidl te beginnen. Een kostbaar gebed zonder end dus.

Sinds de – overigens noodzakelijke – uitbreiding en verbouwing van het winkelcentrum Groenhof ongeveer tien maanden geleden begon moeten wij als bewoners het doen met permanente overlast en rotzooi rondom de flatgebouwen. Lege, lichte plastic dozen vliegen soms de straat op, zodanig dat je je doodschaamt als je gasten moet ontvangen. Zo herinner ik me nog dat we de laatste kerstdagen door plastic- en papierafval moesten waden.

Op een gegeven moment raakte medebewoner en oud-raadslid Walter Vervenne er zo boos over, dat hij zijn partijgenoot en wethouder Herbert Raat om hulp riep. Eerlijk is eerlijk, de rol van super BOA kan Herbert wel aan en dus kwam hij, in gezelschap van twee ambtenaren, een kijkje nemen. Enige daadkracht is Herbert ook niet vreemd en hij riep Jumbo, waar verbouwd werd, meteen tot de orde. De werklieden werd verboden lege koffiebekers op straat te gooien (terwijl een vuilnisbak hooguit tien meter verwijderd was) en ook werd Jumbo verordonneerd de bouwspullen niet meer gewoon op de rijweg te stallen, maar binnen neer te zetten. Alleen een klein deel van de stoep mocht worden gebruikt.

De Lidl-bouwers hadden de helft van het voor de flatbewoners toch al veel te kleine parkeerterrein in beslag genomen met bouwmaterialen, afval en een berg zand, waarmee de vervuilde grond moest worden afgedekt.

Nu waait het in Groenhof altijd, zelfs op bijna windstille dagen. De doorgang tussen de Stratusflat en het winkelcentrum is een enorm tochtgat, waar vooral minder stevig ter been zijnde wandelaars moeite hebben overeind te blijven. Wil je geen zand in je ogen krijgen dan is het dragen van een stofbril aan te bevelen. Een ander tochtgat is de achterzijde van de Cumulusflat, waar de wind een vreemde draai maakt, waardoor veel van het afval voor de deur van Albert Heyn terecht komt en dus ook voor de achterdeur van de Cumulusflat. Na klachten van bewoners bij Albert Heyn is het een tijdje beter gegaan en na het bezoek van de wethouder en de ambtenaren werd ook de boel bij de Jumbo en op het parkeerterrein voor de Stratusflat opgeruimd.

Maar de klad is er weer ingekomen. Opnieuw is het een rotzooi, het zand stuift weer je ogen in en het is aan de goedwillende bewoners en ook gemeentelijke schoonmakers om straten en struikgewas van het weggewaaide plastic en papier te ontdoen. Ik vraag me af, of je dit als bewoner allemaal maar moet nemen temeer omdat het met een beetje moeite zoveel beter had gekund. Maar wat op Groenhof is gebeurt staat symbool voor de macht van het geld, die maling heeft aan het woongenot van de gewone burger.

Segesta, de eigenaar van het winkelcentrum, heeft altijd geweigerd met de omwonenden over de uitbreidingsplannen te overleggen. Van Lidl valt niets te verwachten – zie Eindhoven – en ook Jumbo gaat helemaal zijn eigen gang. Het zijn instituten die als enige doelstelling hebben: zoveel mogelijk geld verdienen. Hoe dat doet er niet toe. Het zou een kleine moeite zijn geweest aan het, waarschijnlijk per uur betaalde, personeel te vragen om na sluitingstijd de boel fatsoenlijk op te ruimen, maar dat kost natuurlijk te veel geld. Als het binnen maar netjes is. Ik zou zeggen hou je buren/klanten te vriend.

Wat ik ook gek vind: het platte dak is gedeeltelijk vernieuwd, maar er is niets gedaan om het gebouw energiezuiniger te maken; geen zonnepanelen, geen groen op het platte dak, maar wel een flink deel glas, waar in de zomer de zon onbarmhartig doorheen kan schijnen. Energie slurpende airco’s zullen in die periode op volle toeren moeten draaien om het binnen een beetje koel te houden. In de Stratus- en de Cumulusflat wonen een paar militante bewoners. Het laatste woord over Groenhof is dan ook nog niet gezegd. Amstelveen 10 juni 2019

Amstelveen, 10 juni 2019 Frits Suèr

Voordat hij in 1986 het bedrijfsleven in ging was Frits Suer 25 jaar sportjournalist met uiteraard een onafhankelijke mening. Ook in zijn nieuwe functies in o.a. het bedrijfsleven bleef hij een onafhankelijke geest en dus nu ook als bestuurslid van bbA. Die onafhankelijkheid betekent automatisch dat zijn mening in zijn columns niet altijd de mening hoeft te zijn van de bbA – fractie