Poliflw

LEERDAM • Het duurt nog een paar jaar voor Leerdammers minder lang hoeven te wachten voor de gesloten spoorbomen in het centrum. Dat liet wethouder Teus Meijdam de gemeenteraad donderdag weten.

Waarom doe ik dit in vredesnaam? Zoals een wielrenner bij de dag leeft en na een zware bergetappe het cliché bezigt dat 'Parijs nog ver weg is', zo heb ik al wekenlang mijn dagelijkse loopje tussen fractiekamer en de Stadhouderskamer. Er zijn ochtenden dat ik wakker word met een groot verlangen om me nog een paar keer om te draaien. Maar ik weet dan direct ook dat er echt nog even stevig doorgewerkt moet worden. En ik ben – geloof ik – nog nooit zo blij geweest met de rust van de zondag. Tegelijk realiseer ik me ook hoe bijzonder het is dat wij als partij-met-de-bijbel dagelijks aanschuiven bij de tafel waar macht en moraal elkaar ontmoeten en waar cruciale beslissingen vallen die soms de levens van miljoenen mensen raken. Ik besef regelmatig hoe geweldig het is dat we in de positie zijn om het allemaal iets rechtvaardiger, iets beter te maken. Maar juist omdat de weg naar Parijs lang en zwaar is, vraag ik - ik geef toe, ik ben een mens - mezelf ook weleens af: waarom doe ik dit in vredesnaam? De ChristenUnie had het ook niet hoeven doen. We hadden kunnen doen wat de SP deed: weigeren aan te schuiven. Met GroenLinks lukte het na twee pogingen niet, dat had ons ook kunnen overkomen. Ik heb de afgelopen weken veel bemoedigende mail gekregen, maar ook weleens mails waarin mensen mij met klem opriepen niet (verder) te onderhandelen. Want ik zit aan de tafel van botsende idealen en ik nip aan de wijn waar een scheutje water bij is gedaan. Als mailers mij vertellen dat ik moeilijke compromissen zal moeten sluiten, dan kan ik ze alleen maar gelijk geven. En het sluiten van compromissen kan mooi zijn als je ziet dat een ogenschijnlijk onhaalbaar ideaal toch iets dichter bij is gekomen, maar een compromis is soms ook gewoon pijnlijk. Akkoord gaan - tijdelijk, maar toch - met iets wat het bij lange na niet haalt bij je diepste overtuigingen, zorgt soms letterlijk voor slapeloze nachten. Momenten waarop ik het mezelf ook afvraag: waarom doe ik dit in vredesnaam? Een voorproefje van de gevolgen van een compromis smaakte ik bij de besluitvorming over het eigen risico. Zeker voor mensen die chronisch ziek zijn of alleen kunnen leven op dure medicijnen is dat eigen risico een zware en niet te vermijden belasting. Als het aan het huidige, demissionaire kabinet had gelegen, was het van 385 naar 400 euro gestegen. Als ChristenUnie wilde wij het verlagen en via spoedwetgeving hebben we het voor volgend jaar kunnen bevriezen op het huidige niveau van 385 euro. Minder goed dan ons eigen voorstel, maar toch echt ook beter dan wanneer we niets hadden gedaan. Als je dan tegenover een voltallige oppositie staat - inclusief de PvdA die zelf nog voor verhoging van het eigen risico heeft getekend - weet je wat ons te wachten staat. En dat hoort erbij. En toch. Toch schuif ik ook vandaag weer aan in de Stadhouderskamer. Met m'n volle verstand, met overtuiging en zelfs in naam van maatschappelijke vrede. Het is dit jaar 100 jaar geleden dat liberalen en confessionelen vrede sloten met de Pacificatie van 1917. De christelijk-sociale beweging kreeg eindelijk zijn felbegeerde onderwijsvrijheid in ruil voor algemeen kiesrecht. Er zijn weleens slechtere compromissen gesloten.. Maar het was ook de beslechting van een bittere maatschappelijke strijd tussen voor- en tegenstanders van onderwijsvrijheid, tussen confessioneel en seculier, tussen ‘kleine luyden’ en de toenmalige elite. Voor mij zijn deze coalitieonderhandelingen en het aanstaande kabinet van liberalen en confessionelen de viering van een eeuw pacificatie. Meer nog. Via deze onderhandelingen wil ik me inzetten voor de maatschappelijke vrede in ònze tijd. We zien dat tegenstellingen toenemen, de kloven groter worden. In de discussies over pensioenen en arbeidsmarkt dreigt de scheidslijn tussen jong en oud en tussen mensen met een vaste baan en met een flexibele baan groter te worden. Cultureel krijgt de tegenstelling tussen links en rechts, tussen kosmopolieten en bezorgde burgers soms een rauw randje. Hoe bitter die strijd kan worden, zien we aan de botsingen in de VS. Zo erg is het hier gelukkig nog niet, maar ik wil doen wat ik kan om dat te voorkomen en beter te krijgen. Ik schuif aan en praat mee, in vredesnaam. (Verschenen als column in het Nederlands Dagblad) (Foto: Robin Utrecht/HH)

Waarom doe ik dit in vredesnaam? Zoals een wielrenner bij de dag leeft en na een zware bergetappe het cliché bezigt dat 'Parijs nog ver weg is', zo heb ik al wekenlang mijn dagelijkse loopje tussen fractiekamer en de Stadhouderskamer. Er zijn ochtenden dat ik wakker word met een groot verlangen om me nog een paar keer om te draaien. Maar ik weet dan direct ook dat er echt nog even stevig doorgewerkt moet worden. En ik ben – geloof ik – nog nooit zo blij geweest met de rust van de zondag. Tegelijk realiseer ik me ook hoe bijzonder het is dat wij als partij-met-de-bijbel dagelijks aanschuiven bij de tafel waar macht en moraal elkaar ontmoeten en waar cruciale beslissingen vallen die soms de levens van miljoenen mensen raken. Ik besef regelmatig hoe geweldig het is dat we in de positie zijn om het allemaal iets rechtvaardiger, iets beter te maken. Maar juist omdat de weg naar Parijs lang en zwaar is, vraag ik - ik geef toe, ik ben een mens - mezelf ook weleens af: waarom doe ik dit in vredesnaam? De ChristenUnie had het ook niet hoeven doen. We hadden kunnen doen wat de SP deed: weigeren aan te schuiven. Met GroenLinks lukte het na twee pogingen niet, dat had ons ook kunnen overkomen. Ik heb de afgelopen weken veel bemoedigende mail gekregen, maar ook weleens mails waarin mensen mij met klem opriepen niet (verder) te onderhandelen. Want ik zit aan de tafel van botsende idealen en ik nip aan de wijn waar een scheutje water bij is gedaan. Als mailers mij vertellen dat ik moeilijke compromissen zal moeten sluiten, dan kan ik ze alleen maar gelijk geven. En het sluiten van compromissen kan mooi zijn als je ziet dat een ogenschijnlijk onhaalbaar ideaal toch iets dichter bij is gekomen, maar een compromis is soms ook gewoon pijnlijk. Akkoord gaan - tijdelijk, maar toch - met iets wat het bij lange na niet haalt bij je diepste overtuigingen, zorgt soms letterlijk voor slapeloze nachten. Momenten waarop ik het mezelf ook afvraag: waarom doe ik dit in vredesnaam? Een voorproefje van de gevolgen van een compromis smaakte ik bij de besluitvorming over het eigen risico. Zeker voor mensen die chronisch ziek zijn of alleen kunnen leven op dure medicijnen is dat eigen risico een zware en niet te vermijden belasting. Als het aan het huidige, demissionaire kabinet had gelegen, was het van 385 naar 400 euro gestegen. Als ChristenUnie wilde wij het verlagen en via spoedwetgeving hebben we het voor volgend jaar kunnen bevriezen op het huidige niveau van 385 euro. Minder goed dan ons eigen voorstel, maar toch echt ook beter dan wanneer we niets hadden gedaan. Als je dan tegenover een voltallige oppositie staat - inclusief de PvdA die zelf nog voor verhoging van het eigen risico heeft getekend - weet je wat ons te wachten staat. En dat hoort erbij. En toch. Toch schuif ik ook vandaag weer aan in de Stadhouderskamer. Met m'n volle verstand, met overtuiging en zelfs in naam van maatschappelijke vrede. Het is dit jaar 100 jaar geleden dat liberalen en confessionelen vrede sloten met de Pacificatie van 1917. De christelijk-sociale beweging kreeg eindelijk zijn felbegeerde onderwijsvrijheid in ruil voor algemeen kiesrecht. Er zijn weleens slechtere compromissen gesloten.. Maar het was ook de beslechting van een bittere maatschappelijke strijd tussen voor- en tegenstanders van onderwijsvrijheid, tussen confessioneel en seculier, tussen ‘kleine luyden’ en de toenmalige elite. Voor mij zijn deze coalitieonderhandelingen en het aanstaande kabinet van liberalen en confessionelen de viering van een eeuw pacificatie. Meer nog. Via deze onderhandelingen wil ik me inzetten voor de maatschappelijke vrede in ònze tijd. We zien dat tegenstellingen toenemen, de kloven groter worden. In de discussies over pensioenen en arbeidsmarkt dreigt de scheidslijn tussen jong en oud en tussen mensen met een vaste baan en met een flexibele baan groter te worden. Cultureel krijgt de tegenstelling tussen links en rechts, tussen kosmopolieten en bezorgde burgers soms een rauw randje. Hoe bitter die strijd kan worden, zien we aan de botsingen in de VS. Zo erg is het hier gelukkig nog niet, maar ik wil doen wat ik kan om dat te voorkomen en beter te krijgen. Ik schuif aan en praat mee, in vredesnaam. (Verschenen als column in het Nederlands Dagblad) (Foto: Robin Utrecht/HH)

Goed idee voor jouw wijk of dorp? Gemeente Leerdam helpt! De gemeente Leerdam biedt inwoners van dorpen, wijken, buurten en straten de gelegenheid met ideeën te komen om de leefbaarheid, onderlinge contacten en vitaliteit in hun woonomgeving te verbeteren en te versterken. De wijk- en dorpsambassadeurs spelen hierbij een belangrijke rol. Regeling Burgerinitiatieven De Regeling Burgerinitiatieven (opvolger van de regeling ‘Premie op Actie’) is onderdeel van de Visie van wijkgericht werken naar overheidsparticipatie, die de gemeenteraad in januari 2017 heeft vastgesteld. De gemeente kan ‘burgerinitiatieven’ ondersteunen, bijvoorbeeld met een financiële bijdrage en met de inzet van een wijk- of dorpsambassadeur. De ideeën moeten aan een paar voor-de-hand-liggende voorwaarden voldoen, zoals ‘voor en door inwoners’ (zie ook leerdam.nl/burgerinitiatief). Voorbeelden ideeën voor jouw wijk of dorp Bij ‘burgerinitiatieven’ kan je onder andere denken aan: het verfraaien van een plein of parkje, andere initiatieven om de woonomgeving of speelplekken te verbeteren, een project voor jongeren die werkloos zijn, voor ouderen in de buurt, een idee om overlast van jongeren terug te dringen, het opzetten van een buurtkrant of een website voor de wijk, het organiseren van een schoonmaakactie, letterlijk meer kleur geven aan de buurt, nieuwe manieren om bewoners bij de wijk, de buurt of de straat te betrekken. Niet de gemeente, maar jij bedenkt de ideeën, op basis van wensen en behoefte. Regeling burgerinitiatieven – jouw wijk-/dorpsambassadeur helpt “Leerdam ondersteunt van harte initiatieven van bewoners om de vitaliteit in hun buurt of wijk te versterken. Bij de uitvoering van ideeën spelen de wijk- en dorpsambassadeurs een belangrijke rol. Het initiatief moet al een redelijk uitgewerkt plan zijn, met een begroting van kosten én inkomsten (bijvoorbeeld uit een inzamelingsactie of sponsoring). Het is verstandig om het plan eerst informeel te bespreken met jouw wijk- of dorpsambassadeur, voordat je de aanvraag officieel indient”, aldus Wethouder Teus Meijdam. Heb je een goed idee om de leefbaarheid en het onderlinge contact in jouw dorp of wijk te verbeteren of te versterken? Een idee waar meerdere bewoners plezier van hebben en aan kunnen meedoen? Jouw wijk- of dorpsambassadeur weet de weg binnen de gemeente en denkt graag met u mee! Voor meldingen over het onderhoud van de openbare ruimte kan je terecht op www.verbeterdebuurt.nl. Volgende week begint een serie van vier portretten van de wijk- en dorpsambassadeurs van onze gemeente: Judith van Coeverden, Marjon Laponder, Danielle Rousselet en Kim van Vliet.

Goed idee voor jouw wijk of dorp? Gemeente Leerdam helpt! De gemeente Leerdam biedt inwoners van dorpen, wijken, buurten en straten de gelegenheid met ideeën te komen om de leefbaarheid, onderlinge contacten en vitaliteit in hun woonomgeving te verbeteren en te versterken. De wijk- en dorpsambassadeurs spelen hierbij een belangrijke rol. Regeling Burgerinitiatieven De Regeling Burgerinitiatieven (opvolger van de regeling ‘Premie op Actie’) is onderdeel van de Visie van wijkgericht werken naar overheidsparticipatie, die de gemeenteraad in januari 2017 heeft vastgesteld. De gemeente kan ‘burgerinitiatieven’ ondersteunen, bijvoorbeeld met een financiële bijdrage en met de inzet van een wijk- of dorpsambassadeur. De ideeën moeten aan een paar voor-de-hand-liggende voorwaarden voldoen, zoals ‘voor en door inwoners’ (zie ook leerdam.nl/burgerinitiatief). Voorbeelden ideeën voor jouw wijk of dorp Bij ‘burgerinitiatieven’ kan je onder andere denken aan: het verfraaien van een plein of parkje, andere initiatieven om de woonomgeving of speelplekken te verbeteren, een project voor jongeren die werkloos zijn, voor ouderen in de buurt, een idee om overlast van jongeren terug te dringen, het opzetten van een buurtkrant of een website voor de wijk, het organiseren van een schoonmaakactie, letterlijk meer kleur geven aan de buurt, nieuwe manieren om bewoners bij de wijk, de buurt of de straat te betrekken. Niet de gemeente, maar jij bedenkt de ideeën, op basis van wensen en behoefte. Regeling burgerinitiatieven – jouw wijk-/dorpsambassadeur helpt “Leerdam ondersteunt van harte initiatieven van bewoners om de vitaliteit in hun buurt of wijk te versterken. Bij de uitvoering van ideeën spelen de wijk- en dorpsambassadeurs een belangrijke rol. Het initiatief moet al een redelijk uitgewerkt plan zijn, met een begroting van kosten én inkomsten (bijvoorbeeld uit een inzamelingsactie of sponsoring). Het is verstandig om het plan eerst informeel te bespreken met jouw wijk- of dorpsambassadeur, voordat je de aanvraag officieel indient”, aldus Wethouder Teus Meijdam. Heb je een goed idee om de leefbaarheid en het onderlinge contact in jouw dorp of wijk te verbeteren of te versterken? Een idee waar meerdere bewoners plezier van hebben en aan kunnen meedoen? Jouw wijk- of dorpsambassadeur weet de weg binnen de gemeente en denkt graag met u mee! Voor meldingen over het onderhoud van de openbare ruimte kan je terecht op www.verbeterdebuurt.nl. Volgende week begint een serie van vier portretten van de wijk- en dorpsambassadeurs van onze gemeente: Judith van Coeverden, Marjon Laponder, Danielle Rousselet en Kim van Vliet.

Leerdam viert deze weken het grootste glasfeest in dertig jaar tijd. Tijdens Cities of Glass zijn de beste glasblazers ter wereld te zien. Het feest heeft ook een feest met een somber randje. Het gaat namelijk niet goed met het ambacht der glasblazers.