Poliflw

Zonet liep er over de Jan van Cuijkdijk in de richting van Gassel een viervoeter welke wel heel erg op een jonge wolf leek!

Een pickup van het waterschap begeleide het beest.

GraverMaat: Hans Satters stuurde me dit bericht met foto’s. De oeverbeplanting die voor een aanzienlijk bedrag door het waterschap is aangebracht werd weggemaaid. Onbegrijpelijk. Maar het resultaat telt!!!!

Zoals het tot afgelopen dinsdag was.

We gaan even terug naar april 2016. Toen kwam met bruut geweld een einde aan het leven van enkele tientallen beeldbepalende knotwilgen langs de oude ijsbaan. Deknotwilgen waren een wonder van biodiversiteit. Tussen de takken wemelde het van de insecten die talrijke vogels aantrokken. Oude knotwilgen zijn de favoriete broedplaats van duiven, mezen, het winterkoninkje, kwikstaarten en sommige zeldzame uilensoorten. Het Graafse gemeentebestuur had er geen boodschap aan. Nietsontziend werden aan het begin van het broedseizoen de knotwilgen in één dag en zonder aankondiging met grof materiaal verpulverd en daarmee de natuurlijke habitat van vogels en waterdieren.

Na enkele jaren later ontstond er nu weer begroeiing op en langs het aangelegde ravelijntje. Allerlei wilde en gecultiveerde planten hadden er hun plek gevonden. Diverse vogelsoorten had er ook weer een stek veroverd. In het broedseizoen zochten jonge vogels en hun ouders er een veilige schuilplaats, mooi beschermd tegen roofvogels en andere vijanden. Zelfs de ijsvogel was terug. De natuur wil tenslotte ook wat.

Maar als de natuur zich weer wat aan het herstellen is, toont het Graafs college immer zijn respectloosheid voor de natuur. Het stuurt op een ochtend enkele machines het veld in om er te slopen wat er te slopen valt. Er mag geen plantje blijven staan, geen vogel is veilig. Kaalslag is het streven.

Hoe cynisch kan het zijn: om de oevers te verfraaien en om waterdieren en -vogels de ruimte te geven, heeft het waterschap voor een aanzienlijk bedrag langs het ravelijnoeverbeplanting heeft aangebracht. Maar daar houdt de gemeente Grave niet van. Alles wordt met maaimachines en grijpers vernietigd.

Contacten met het waterschap leerden ons dat het waterschap allesbehalve te spreken is over de wijze waarop Grave haar wateroevers beheert. Komende week heeft het waterschap daarover overleg met de gemeente. Het Graafs bestuur heeft het waterschap als beheerder van de Raamoevers gevraagd ook de Raamoevers langs de Lovendaalsingel kaal te scheren. Daardoor komt volgens de gemeente het karakter van Grave als vestingstadje beter tot zijn recht. Hoe belachelijk kun je jezelf maken, met ongerijmde argumenten je vernielzucht maskeren. Historisch Grave is verworden tot hysterisch Grave.

Bewoners Lovendaalsingel

Op Facebook lees ik deze reactie van een andere bewoner.

Op 4 april staat wethouder Ben Peters van Grave met de schop in de hand om één van de eerste meertjes van de Verborgen Raamvallei bij het Peelkanaal te ‘openen’. Dit in het kader van natuurbehoud in de Verborgen Raamvallei!!! Op 25 juni geeft hij opdracht om een deel van de Verborgen Raamvallei, de binnengracht van Grave, geheel te ontdoen van planten, waterbegroeiing en ontneemt talloze oeverbewoners het nest en vernielt alles wat het Waterschap AA en Maas in 2017 voor veel geld langs de binnengracht heeft aangeplant. Hoe is het toch mogelijk dat de gemeente Grave het visuele (lees bezuinigings) aspect van de vestingwerken prioriteit geeft boven natuur- en milieubehoud. Juist in een tijd waarin deze aspecten midden in de belangstelling staan. De omwonenden van de binnengracht in Grave zijn verbijsterd

Door: Annelies Graafsma

Van Geest gaat voor ‘gezond water’ en voor aandacht voor natuurgebieden. Hij vertelt over de Verborgen Raamvallei (tussen Grave en Mill; red.); ‘een mooi project’ volgens Van Geest. Er is samenwerking tussen boeren, beheerders van erfgoed, natuurbeheerders en Waterschap AA en Maas en het heeft geleid tot een aanpak die nu al te zien is in het landschap. Waterberging en waterafvoer zijn voor de boeren van belang. De natuurverenigingen willen aandacht voor behoud van natuur en  recreatie. Erfgoed gaat ook over het landschap. Over deze onderwerpen te mogen meedenken is voor Van Geest de drijfveer om zich kandidaat te stellen voor het waterschap.

Van Geest benoemt de uitdagingen waarvoor de waterschappen staan. ‘Steeds vaker lozen mensen hun medicijnen in het toilet, dat komt in de riolering terecht. En denk aan de regen, soms teveel en soms te weinig’. Drugsafval komt hij tegen in de bossen, tijdens de wandelingen met zijn hond. Water wordt door mensen vervuild en moet gezuiverd worden. Educatie over deze onderwerpen op scholen is, volgens Van Geest, meer dan  zinvol.

Van Geest: ‘De medewerkers van de Waterschappen staan met de laarzen in de klei. Het zijn meestal ingenieurs. Zij bedenken de plannen voor het oplossen van problemen, zoals wat te doen met  teveel of te weinig regenwater. Ze gaan over het wel of niet verhogen van de dijken en geven  toestemming om te mogen wonen aan water’. Hij legt uit dat net  als in de gemeenteraad deze specialisten plannen voorleggen aan een bestuur. De leden van dat bestuur worden op woensdag 20 maart gekozen. Belangrijk volgens Van Geest: ‘Want deze bestuursleden beslissen waar jouw belastinggeld aan wordt besteed. De keuzes die zij maken hebben invloed op mijn en jouw  woon- en leefomgeving. Het gaat om besluiten heel dichtbij’.

‘Het maatschappelijk belang is groot’

ESCHAREN – Suzanne de Zoeten heeft net de Carnavalsdagen achter de rug: “Mijn zoon was Adjudant van de Jeugdprins van de Pieperknallers. Dus dan ben je als moeder ook flink in de weer. Het was gezellig.” Dat vindt ook dochterlief, die slaperig de kamer binnenkomt: “Ik ben naar de Kuukse Kroegentocht geweest. Keileuk.” Kortom een gezin in Brabant dat aan het bekomen is van uitbundigheid, optochten, zwaaien met die handjes en het Brabantse leven met grote slokken heeft ingenomen. Maar het is weer tijd voor ‘het gewone leven’. Voor Suzanne betekent dit dat de laatste fase voor de Waterschapsverkiezingen is ingegaan. Op 20 maart zijn die verkiezingen. Suzanne staat op de tweede plaats op de lijst van Water Natuurlijk. Op dit moment levert deze partij zes leden voor het bestuur van het Waterschap Aa en Maas. Een herverkiezing zit er dus dik in.

“Ik ben geboren in Heemstede en getogen in de Wieringerwaard. Na het voortgezet onderwijs in Schagen studeerde ik in Wageningen af als ingenieur Milieuhygiëne. Ik ben getrouwd met Edgar Timmers, een vriendje sinds het voortgezet onderwijs. We hebben drie kinderen. Ik heb in Drunen gewerkt, natuurlijk op de afdeling Milieu. Van daaruit heb ik bij Energiebeleid in de gemeente ’s-Hertogenbosch gewerkt. Tien leuke jaren. Na een paar jaar wonen in Uden zijn we in Escharen komen wonen. In 2008 hebben we in Panama gewoond. Schitterende natuur was er daar. Maar de verdere infrastructuur was minder en daarom zijn we terug naar Escharen gegaan. Van daaruit ben ik in Eindhoven bij de Milieudienst gaan werken en ik werk nu sinds 3 jaar aan energie, natuur en duurzaamheid in de gemeente Veldhoven. Ik kwam ook in de Graafse gemeenteraad terecht. Bij VPGrave, een samenwerking van D66, Groen Links, Pv/dA en de SP. Met het Waterschap heb ik een speciale band. Ik heb er al eerder voor zes jaar in het bestuur gezeten, vervolgens tien jaar niet en nu heb ik er alweer vier jaar opzitten en ga ik vol vertrouwen op voor nog eens vier jaar.”

Eind vorige raadsperiode werd het wel erg druk voor Suzanne de Zoeten. Een druk gezinsleven, waterschap, gemeenteraad, mantelzorger voor haar ernstig zieke vader. Ze stopte met het raadswerk. Het waterschap bleef boeiend en uitdagend: “Er zitten veel deskundigen in het bestuur. Er wordt naar je geluisterd, ongeacht de grootte van je fractie. In mijn eerste periode was ik een eenmansfractie, maar dat maakte voor de belangstelling voor mijn inbreng niets uit.”

En dan zijn er de programmapunten van Water Natuurlijk Aa en Maas. Suzanne: “Dat gaat over alle aspecten die met water te maken hebben. Veilig water bijvoorbeeld. Zowel overlast en verdroging is een probleem. Na de heftige zomer vorig jaar kampen we nog met de naweeën. We moeten water dat valt proberen vast te houden. Het waterschap probeert met stuwen, bijvoorbeeld in de Raam, water tegen te houden. Maar, hoe hoog zet je die stuwen? Daarover zijn boeren en waterschap het niet eens. Over de veiligheid versus teveel water moeten er ook keuzes gemaakt worden. Neem de ophoging van de dijken langs de Maas. Dat vindt niemand fijn want je kijkt er niet meer overheen. Dus moeten we ruimte zoeken zodat het water weg kan. Of we maken een smal stuk in de rivier breder, zodat er meer water doorheen kan en het water sneller weg kan stromen. We hebben het ook over gezond water. Hoe ver kunnen we gaan met de zuivering? Kunnen we alle medicijnresten eruit halen? Is dat financieel mogelijk? Veranderingen van zuiveringsinstallaties moeten zeker zestig jaar meegaan. We hebben het over mooi water. Van kronkelende beken met een gezonde visstand en natuurlijke, vriendelijke oevers met bloemen en vogels. Ruimte, rust en afkoeling. Gezond ook in de zin van bron van prima voedsel voor mens, plant en dier.”

Er zijn ook knelpunten in de verantwoordelijkheid: “Het waterschap heeft zelf invloed op water dat uit de zuivering komt. Maar het mestbeleid, dat ook invloed heeft op het water, is dan weer rijksbeleid. Als waterschap hebben we daar last van. Je ziet dus dat het waterschap over onnoemelijk veel dingen gaat. Van bloemetjes, schapen op dijken of liever maaien, tot recreatieve routes. Van drinkwater tot veiligheid. Daarover gaan de gesprekken. Voor de komende vier jaar zal het omgaan met de dijken op de Brabantse agenda staan. Wij gaan toch proberen die zo mooi mogelijk te houden. En natuurlijk het water zelf. Teveel of te weinig. En wat kunnen we er mee? Ook de vraag hoe ver we met de waterzuivering moeten gaan. Allemaal moeilijke opgaven. Het maatschappelijk belang is groot.”