Poliflw

De vorige week woensdag door D66 Westland georganiseerde thema-avond over energietransitie trok veel belangstelling; er moesten zelfs extra stoelen worden aangesleept. Het ging dan ook ergens over. De overstap van een gasaansluiting naar een – straks misschien wel verplichte – aansluiting op een warmtenet houdt ook veel Westlandse inwoners bezig.

Gastspreker en Tweede Kamerlid Matthijs Sienot (D66) is een warm pleitbezorger voor het loslaten van de wettelijke koppeling van de warmteprijs aan de stijgende gasprijs: “Het moet voor mensen zo makkelijk en goedkoop mogelijk worden om hun huis te verwarmen met schone energie.” Warmtenetten zijn daarvoor in principe zeer geschikt, maar dan moeten we wel zorgen dat warmte goedkoper wordt dan gas. Daarnaast moet het monopolie van warmtebedrijven worden doorbroken. Sienot: “De kern van het probleem is dat de overheid en bedrijven bepalen, terwijl de bewoners mogen betalen.” Kortom: de bewoners moeten centraal worden gesteld. Sienot noemt in zijn actieplan ‘Voor meer schone warmte: zet de bewoner op 1 voor betaalbare warmtenetten’ vijf concrete knelpunten en oplossingen. Als het aan D66 Westland ligt gaan we daar scherp op letten als ook in Westland grootschalig wordt overgestapt op warmtenetten.

Ook de toelichting van Ferry Beerepoot, coördinator Regionale Energiestrategie (RES) regio Rotterdam – Den Haag, op het proces dat wordt gevolgd bij het opstellen van de RES, werd door de toehoorders hoog gewaardeerd. In onze regio bestaat een overschot aan restwarmte en een tekort aan plekken voor het opwekken van duurzame elektriciteit. Het goed benutten van die restwarmte is daarom belangrijk in de energiestrategie. De meest prangende vraag aan Ferry: “hoe gaat het participatietraject eruit zien?” Met andere woorden: wie beslist er straks over de vraag waar de windmolens en zonneparken komen te staan? Kijk voor meer informatie over de RES op de website van het Nationaal Programma RES.

De bijdrage over stikstof van Anna Kreffer van Natuurlijk Delfland, ten slotte, over de gevolgen van de stikstof-uitstoot voor de natuur, ontlokte bij menigeen de woorden: “Goh, ik wist helemaal niet dat het zo werkte.”

Kortom, het was een zeer informatieve en levendige avond.

Tijdens de Poëzieweek van 30 januari tot en met 5 februari 2020 presenteert elke dag een van de fractieleden een favoriet gedicht. Het achtste en laatste gedicht is uitgekozen door steunraadslid Mark Hendrix.

Jules Deelder debuteerde met de dichtbundel Gloria satoria (1969), een jaar later gevolgd door Dag en nacht geopend. In zijn poëzie, die nauw verbonden is met de jazzmuziek en het levensgevoel van de ‘beat generation’, zijn allerlei gewone taalverschijnselen verwerkt (krantenberichten, gebruiksaanwijzingen, reclameteksten).

Deelders werk kenmerkt zich door korte zakelijke zinnetjes, doorspekt met Engelse woorden en uitdrukkingen afkomstig uit de wereld van de pop en de underground. Zijn interesse in de Beatnik-generatie van William Burroughs, Alan Ginsberg en Jack Kerouac is groot. De Tweede Wereldoorlog, het gebruik van geestverruimende middelen, de stad Rotterdam, de voetbalclub Sparta en de jaren dertig en veertig, de glorietijd van de jazz, zijn andere thema’s die regelmatig terugkeren.

Mark: “Ik heb ook een gedicht van Deelder gekozen, omdat ik hem graag deze gedichtenweek wil herdenken. Hij is een van mijn favoriete dichters. Niet alleen vanwege de eenvoud van zijn gedichten en de humor die erin zit, maar ook vanwege het vaak rake filosofische karakter.”

Sommige gedichten dienen elke dag herschreven. Gewoon hetzelfde gedicht elke dag opnieuw. Andere gedichten niet.

Wéér andere bleven beter ongeschreven. Dat zijn verreweg de meeste.

Maar sommige gedichten dienen elke dag herschreven. Gewoon hetzelfde gedicht elke dag opnieuw. Tot het onlosmakelijk

met ons is verweven en met de werkelijkheid tot waarheid is verdicht.

uit: ‘Ruisch’, 2011.

Bron: gedichten.nl/gedicht/212827

Tijdens de Poëzieweek van 30 januari tot en met 5 februari 2020 presenteert elke dag een van de fractieleden een favoriet gedicht. Gedicht nummer zes is uitgekozen door steunraadslid Bryan Verkade.

Derek Otte was twee jaar stadsdichter van Rotterdam. Een van zijn laatste gedichten in die functie was een aangrijpend gedicht om aandacht te vragen voor kindermishandeling. Otte schreef bij zijn gedicht: “Let op je dochtertje, zoontje, nichtje, neefje, buurmeisje, buurjongetje, leerlingen en andere kinderen. Ook op kinderen die allang volwassen zijn. Alleen zijn is soms het rotste wat er is.”

Bryan: “Het gedicht ontroert, maar ik lees er ook een onderliggende boodschap in: laten we wat minder gehaast leven en neem eens echt de tijd om te kijken hoe het met de mensen om je heen gaat.”

wie heeft er wat tijd raadt dat ik vecht kent de monsters onder mijn bed

hoort mijn stilte geeft me wat hoop weet van de wolk boven mijn hoofd

wie kijkt naar me om zegt me gedag ziet het verdriet achter mijn lach

stelt me in staat biedt vaste grond vraagt hoe het gaat en… hoe dat komt

Uit: Stadskrant Rotterdam, 14 november 2018

Tijdens de Poëzieweek van 30 januari tot en met 5 februari 2020 presenteert elke dag een van de fractieleden een favoriet gedicht. Het vijfde gedicht is uitgekozen door fractiemedewerker Marja Hogervorst.

De Nederlandse dichter en prozaïst Cees Buddingh’ (1918-1985) maakte vooral naam met zijn Gorgelrijmen (1953), verzamelde nonsens-poëzie. Hieruit is De Blauwbilgorgel het bekendste gedicht. Het gedicht dat bijna zo bekend is, is De halvemaanvis, een vis die uniek is in zijn soort. Al is deze Halvemaanvis vooral zielig. Zie hem in het wier verscholen, miskend, en vergeefs huilend omdat hij niet voor vol wordt aangezien, zoals zijn neefjes maanvissen.

Marja: “In alle eenvoud is dit een geniaal gedicht, een beetje absurdistisch en daardoor humoristisch. Leuk voor kinderen en andere volwassenen.”

De halvemaanvis Heeft toch zo’n verdriet, Omdat niemand hem ooit eens Voor vol aanziet.

Hij houdt zich stilletjes Schuil tussen ’t wier, En denkt: was het vast maar Mijn laatste kwartier.

Soms rolt er een traan Langs zijn neus naar benee; Maar wat wil één zo’n traan In die eindeloze zee?

Uit: Buddingh’ gebundeld. Gedichten 1936-1985. Nijgh & Van Ditmar, 2010

Op woensdagavond 12 februari 2020 organiseert D66 Westland een bijeenkomst over duurzaamheid en energietransitie. Tijdens de bijeenkomst zullen verschillende deskundigen spreken over de laatste ontwikkelingen bij de Regionale Energiestrategie en de uitdagingen op het gebied van klimaatadaptatie.

Op welke wijze wordt de energietransitie in Westland vormgegeven? De gemeente speelt hierin een belangrijke rol. Samen met de provincie, het waterschap en andere belanghebbenden wordt gewerkt aan een Regionale Energietransitie (RES). In de RES worden de plannen vastgelegd voor het opwekken van duurzame elektriciteit, de warmtetransitie in de gebouwde omgeving en de daarvoor benodigde opslag en energie-infrastructuur. De gemeenteraad moet de RES voor 1 maart 2021 vaststellen. Vervolgens moeten de plannen uit de RES worden opgenomen in het omgevingsbeleid en vanaf uiterlijk 2025 worden uitgevoerd.

U bent van harte uitgenodigd om de bijeenkomst bij te wonen. De bijeenkomst is vrij toegankelijk en vindt plaats in De Kiem in ‘s-Gravenzande. Het programma start om 19.30 uur, inloop vanaf 19.00 uur.

Tijdens de Poëzieweek van 30 januari tot en met 5 februari 2020 presenteert elke dag een van de fractieleden een favoriet gedicht. Het vierde gedicht is uitgekozen door fractievoorzitter Benjamin Hofland.

Het gedicht ‘In Flanders Fields’ is een van de meest beklijvende herinneringen aan WO I. John McCrae, een Canadese legerarts, schrijft het na de dood van zijn goede vriend en landgenoot luitenant Alexis Helmer. Helmer sneuvelt op 2 mei 1915, na de ontploffing van een granaat tijdens de tweede Duitse gasaanval. Omdat er geen aalmoezenier aanwezig is, verzorgt McCrae zelf de uitvaart van zijn vriend. Rouw en oorlogstrauma vormen dan ook de inspiratie voor zijn gedicht.

Benjamin: “Ik heb dit gedicht uitgekozen vanwege de betekenis van het gedicht, de historische waarde en de waanzin van de oorlog waarin het geschreven is.”

In Flanders fields the poppies blow Between the crosses, row on row, That mark our place; and in the sky The larks, still bravely singing, fly Scarce heard amid the guns below. We are the Dead. Short days ago We lived, felt dawn, saw sunset glow, Loved, and were loved, and now we lie In Flanders fields. Take up our quarrel with the foe: To you from failing hands we throw The torch; be yours to hold it high. If ye break faith with us who die We shall not sleep, though poppies grow In Flanders fields.

bron: flandersfields.be/gedicht-flanders-fields

Tijdens de Poëzieweek van 30 januari tot en met 5 februari 2020 presenteert elke dag een van de fractieleden een favoriet gedicht. Gedicht nummer drie is uitgekozen door fractiemedewerker John de Vries.

John heeft het kortste gedicht van deze serie uitgekozen. Het is van de Haagse dichter Daan de Ligt (1953-2016), die tussen 2003 en 2010 als stadsdichter voor de Haagsche Courant 250 gedichten schreef. Dit gedicht is gemaakt op 8 december 2005 als reactie op het nieuws dat de politie steeds meer hennepkwekerijen in het Westland ontdekte.

John: “Het gaat om een serieus onderwerp, iets dat helaas nog steeds in het Westland voorkomt. En onze partij wil graag dat we anders omgaan met drugs, zodat we de politiecapaciteit beter kunnen benutten.”

tomaten uit Kwintsheul zijn niet te pruimen en rozen uit Maasdijk zijn maar zozo (die geef je zelfs je ex nog niet cadeau) maar hennep uit Poeldijk … omhoog die duimen

de beste wiet groeit gretig onder glas en tuinders zitten nu weer goed bij kas

Bron: gedichten.nl

Tijdens de Poëzieweek van 30 januari tot en met 5 februari 2020 presenteert elke dag een van de fractieleden een favoriet gedicht. Het tweede gedicht is uitgekozen door steunraadslid Maxim van Ooijen.

De keuze van Maxim is een van de bekendste gedichten uit vele edities bloemlezingen: De tuinman en de dood van Pieter Nicolaas van Eyck uit 1925. Het is gebaseerd op een deel van de roman Le grand écart van Jean Cocteau die teruggaat op een oud Arabisch volksverhaal.

Maxim: “Dit gedicht heb ik van de middelbare school, het Thomas More College, onthouden. Het idee is dat je wel je best kunt doen om de Dood voor te blijven, maar hij krijgt je toch te pakken. Het klinkt misschien een beetje pessimistisch, maar er is geen speld tussen te krijgen.”

Een Perzisch Edelman:

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, Mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot, Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!’ –

Van middag – lang reeds was hij heengespoed – Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.

‘Waarom,’ zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt, ‘Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?’

Glimlachend antwoordt hij: ‘Geen dreiging was ‘t, Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan, Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.’

uit: Verzameld Werk van P.N. van Eyck (1887-1954)

Tijdens de Poëzieweek van 30 januari tot en met 5 februari 2020 presenteert elke dag een van de fractieleden een favoriet gedicht. Het eerste gedicht is uitgekozen door steunraadslid Ilse Daalhof.

De keuze van Ilse is een gedicht dat niet bij iedereen bekend is: Still I rise van de Amerikaanse schrijfster en burgerrechtenactivist Maya Angelou (1928-2014). Het was haar favoriete gedicht dat zij regelmatig citeerde bij interview en lezingen. Angelou maakt duidelijk dat je, ondanks tegenstand en racisme, kunt overwinnen.

Ilse: “Ik heb hiervoor gekozen omdat het gaat over zelfvertrouwen, blij zijn met jezelf, uitkomen voor en accepteren wie je bent. Opkomen voor je rechten en je niet overgeven aan haat van anderen. Vanwege de kracht van de woorden en ook vanwege Black History Month.”

You may write me down in history With your bitter, twisted lies, You may trod me in the very dirt But still, like dust, I’ll rise.

Does my sassiness upset you? Why are you beset with gloom? ’Cause I walk like I’ve got oil wells Pumping in my living room.

Just like moons and like suns, With the certainty of tides, Just like hopes springing high, Still I’ll rise.

Did you want to see me broken? Bowed head and lowered eyes? Shoulders falling down like teardrops, Weakened by my soulful cries?

Does my haughtiness offend you? Don’t you take it awful hard ’Cause I laugh like I’ve got gold mines Diggin’ in my own backyard.

You may shoot me with your words, You may cut me with your eyes, You may kill me with your hatefulness, But still, like air, I’ll rise.

Does my sexiness upset you? Does it come as a surprise That I dance like I’ve got diamonds At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history’s shame I rise Up from a past that’s rooted in pain I rise I’m a black ocean, leaping and wide, Welling and swelling I bear in the tide.

Leaving behind nights of terror and fear I rise Into a daybreak that’s wondrously clear I rise Bringing the gifts that my ancestors gave, I am the dream and the hope of the slave. I rise I rise I rise.

Uit: And still I rise : a book of poems door Maya Angelou (1978) Bron: The complete collected poems of Maya Angelou (1994)

De Week van het Vergeten Kind is jaarlijks in de week van 29 januari t/m 4 februari. Deze week wordt georganiseerd door de Stichting Het Vergeten Kind.

Nederlandse kinderen behoren tot de gelukkigste kinderen ter wereld, zo blijkt uit onderzoek van UNICEF. Maar helaas geldt dit geluk niet voor alle kinderen in ons land. Nog te vaak gaat het fout, soms zelfs heel erg fout. Als kinderen verwaarloosd en/of mishandeld worden, tekent dit hun verdere leven. De gevolgen zijn heftig en variëren van een negatief zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, ernstige gedragsproblemen en verslaving tot persoonlijkheidsstoornissen en crimineel gedrag. Dikwijls gaat dit van generatie op generatie. Deze intergenerationele overdracht willen we stoppen.

Duizenden kinderen in Nederland kunnen niet meer thuis wonen. Ze zijn verwaarloosd of mishandeld. Ze zijn gevlucht voor geweld of uit huis geplaatst, omdat ze niet meer veilig waren. De trauma’s laten diepe sporen na. Het maakt onzeker, bang en boos. Ook zijn er veel kinderen die wél thuis wonen, maar die dagelijks geconfronteerd worden met ernstige problemen. Problemen van hun ouders, waar kinderen niets aan kunnen doen en waar ze ook niets aan kunnen veranderen. Maar waar ze wel de dupe van zijn. Verslavingen, grote schulden, psychische problemen en onvermogen van ouders zetten kinderen volledig klem. Ze raken eenzaam en geïsoleerd.

Daarom Stichting Het Vergeten Kind. De stichting zet zich in voor deze kinderen die voor velen onzichtbaar zijn. Ze geven ze een stem en vertellen hun verhaal. Zodat ze niet vergeten worden. De stichting zet zich in om hun situatie nu en morgen te verbeteren.

De gezinshuizen vormen een belangrijke rol in de opvang van deze kinderen die om diverse redenen (even) niet meer thuis kunnen wonen. Verwijzing gaat vaak via Jeugdformaat.

In de week van het Vergeten Kind deelt D66 Westland aan zeven gezinshuizen in Westland een taart uit met de tekst: “Een veilig thuis voor ieder kind”, dit jaar het thema van de Week.

Deze taarten zijn een blijk van waardering voor de inzet van de gezinshuisouders voor de kinderen die hier wonen. Zij zorgen voor een veilig thuis.

Op donderdag 30 januari 2020 is fractiemedewerker John de Vries de eerste twee taarten gaan bezorgen bij gezinshuizen in Monster.

D66 Westland

D66 Westland

Vrijdag 31 januari 2020 ging steunraadslid Mark Hendrix langs bij gezinshuizen in Poeldijk, Naaldwijk en Kwintsheul.

D66 Westland

D66 Westland

D66 Westland