Poliflw

Wethouder Udo Kock (Financiën, D66) heeft woensdagochtend aan de gemeenteraad laten weten dat hij zijn functie als wethouder met onmiddellijke ingang neerlegt. Hij doet dit na een verschil van inzicht over de toekomst van het Afval Energie Bedrijf (AEB).

“Wethouder Kock heeft de afgelopen vijf jaar een belangrijke rol gespeeld bij het op orde brengen van de financiën van de gemeente Amsterdam,” zegt fractievoorzitter van GroenLinks Femke Roosma. “Wij betreuren het dat hij opstapt, maar respecteren zijn besluit. We hebben veel waardering voor zijn harde werk voor de stad.”

In een brief aan de burgemeester, waarin Kock zijn vertrek toelicht, zegt hij dat hij het AEB wilde privatiseren. Maar een meerderheid van het college deelt die voorkeur niet, onder meer vanwege juridische risico’s. Het AEB is een belangrijke voorziening voor Amsterdammers en het publieke belang weegt daarbij zwaar.

Nadat Amsterdam vandaag als eerste Nederlandse stad de klimaatcrisis uitriep stelde GroenLinks Amsterdam voor om een ‘klimaatklok’ te maken. Die moet duidelijk en zichtbaar maken hoeveel CO2 er wordt uitgestoten en hoeveel tijd er nog over is om die uitstoot terug te dringen. Een meerderheid van de gemeenteraad stemde voor het plan.

Het is nog steeds mogelijk om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5 graden, maar dan zijn wel rap vergaande maatregelen nodig, aldus het klimaatpanel van de Verenigde Naties. Een verdere opwarming zorgt voor grote en onomkeerbare gevolgen zoals voedseltekorten, overstromingen en armoede.   Omdat we alles op alles moeten zetten is behalve maatregelen ook grotere bewustwording nodig. Daarom riep Amsterdam woensdag de klimaatcrisis uit. Het is de eerste Nederlandse stad die dat doet. Steden als Londen, Quebec City, Praag, Milaan, Cork, Auckland en Basel gingen Amsterdam al voor.

“Met haar ambitieuze klimaatplannen is Amsterdam koploper in Europa,” zegt GroenLinks-raadslid Jasper Groen. In 2030 stoot Amsterdam 55% minder CO2 uit en in 2050 bijna niks meer. Met een Klimaatfonds van 150 miljoen euro ondersteunen we allerlei duurzame initiatieven. “Maar we kunnen het niet alleen, Den Haag en Brussel doen nog veel te weinig. Door het uitroepen van de klimaatcrisis roepen we hen op om in actie te komen.”

Om de urgentie van de klimaatcrisis inzichtelijk te maken stelde Groen woensdag voor om een zogenoemde ‘klimaatklok’ te maken. Deze klok moet duidelijk maken hoeveel CO2 er in Amsterdam wordt uitgestoten en hoeveel tijd er nog over is om de uitstoot terug te dringen. Een meerderheid van de gemeenteraad schaarde zich achter dit plan.

De klimaatklok kan worden getoond op bijvoorbeeld de webpagina’s van de gemeente die over duurzaamheid en klimaat gaan, op de informatieborden in de gemeentelijke panden, en in de vergaderzaal van het college van Burgemeester en Wethouders. Wat raadslid Groen betreft kan de klok ook worden geprojecteerd op openbare gebouwen in de stad. “Denk bijvoorbeeld aan een projectie op het Paleis op de Dam, tijdens Earth Day.”

Dat gevoel van urgentie kunnen we als druk zien, maar ook als een kans, zei GroenLinks-wethouder Van Doorninck vandaag in NEMO bij de presentatie van het Amsterdams Klimaatakkoord. “Een kans voor welvaart en werkgelegenheid. Een kans om bij te dragen aan leefbaarheid, vrijheid en rechtvaardigheid voor volgende generaties. En een kans om het verschil maken, om later te kunnen vertellen wat we gedaan hebben toen het erop aan kwam.”

Het akkoord is het resultaat van meer dan 700 gesprekken tussen de gemeente, bewoners, bedrijven en organisaties die werken aan een klimaatneutraal Amsterdam. Met deze gesprekken keek wethouder Van Doorninck hoe de Amsterdamse klimaatdoelen zo goed mogelijk kunnen worden gehaald. Het akkoord wordt verder uitgewerkt in de Routekaart Klimaatneutraal, die later dit jaar zal worden gepresenteerd. 

Politiek gaat om het maken van keuzes en dus ook om verschillen. Maar we moeten ons niet altijd ingraven. Als we onze overeenkomsten vaker belichten kunnen we meer bereiken.

Onlangs hield ik mijn eerste ‘grote’ speech als raadslid. Het voordeel van zo’n ‘maidenspeech’ is dat je zonder onderbreking mag praten. Het jaar ervoor heb ik als duoraadslid mogen debatteren in de commissievergaderingen en maandenlang naar de debatten in de raad mogen kijken en ik had nu de kans om te zeggen wat me opvalt. In de gemeenteraad, maar ook in de landelijke politiek.

Je zou kunnen zeggen dat politici altijd goed proberen te luisteren naar elkaars speeches. Om te kijken met welke argumenten je het niet eens bent, en waar je dus op wilt reageren, maar ook om te kijken waar je het juist wél mee eens bent, en dus kunt samenwerken. Dat dacht ik ook, maar ik heb de afgelopen jaren ontdekt dat dit toch lastiger is dan je denkt. Ook voor mezelf.

Zoals veel Amsterdammers heb ik meerdere banen en taken tegelijk. Zo werk ik als museum- en onderwijsdocent, steek ik een goed deel van de week in mijn raadswerk en ‘s avonds en in de weekenden run ik een eigen bedrijf. Juist in die drukte ontdek ik dat mijn aandacht vaak afdwaalt, ook in de raad. Dan ben ik blij dat ik ‘s avonds weer met de mindfulness aan de slag kan en samen met anderen kan oefenen, o.a. in luisteren.

(Bekijk hieronder mijn maidenspeech. De tekst loopt door onder de video.)

YouTube video

Luisteren en vooroordelen

Door het jarenlang beoefen van mindfulness (de laatste jaren als trainer) ben ik steeds bewuster geworden van hoe dat eigenlijk in zijn werk gaat, dat luisteren. Want dat gaat veel minder aandachtig en rationeel dan we soms denken. Als iemand op het spreekgestoelte gaat staan beoordelen we vaak eerst, bewust of onbewust, of we de spreker interessant vinden. Soms doen we dat op de basis van vooroordelen. Hoe ziet iemand eruit? Heeft iemand een dasje om, of juist niet? En verwachten we dat hij of zij rechts is, of juist links? Die vooroordelen kunnen er al voor zorgen dat we niet open staan voor de boodschap.  

Daarna beoordelen we of we het eens of oneens zijn, dit gaat dan niet alleen om inhoud, maar ook om vorm. Het is al vaak gezegd: bij het overbrengen van je boodschap gaat het er vaak niet om wát er gezegd wordt, maar hoe het gezegd wordt. En vooral als we het oneens zijn bedenken we argumenten die we kunnen gebruiken om op te staan, naar de interruptiemicrofoon te lopen en de spreker te slim af te zijn.

Samenwerken

Dit klinkt je vast logisch in de oren en natuurlijk hoort het ook bij het politieke werk om de tegenstellingen op te zoeken, uit te vergroten en ons te profileren. Maar die ideeënstrijd en strijd om belangen is niet het enige. In plaats van dat we bedenken waar we het niet met elkaar eens zijn kunnen we ook wat vaker proberen naar elkaar te luisteren. Want wat gebeurt er als we onbevooroordeeld luisteren en meer open staan voor onze overeenkomsten?

Ik geloof oprecht dat in de basis alle gemeenteraadsleden het beste met de stad voor hebben. Anders zouden zij dit werk niet doen. Het is flink aanpoten, vaak tot ‘s avonds laat en in de weekenden doorwerken, en dat ook nog naast een reguliere baan.

We verschillen ideologisch van mening, maar in de kern willen we allemaal een prettig bewoonbare, veilige en gezonde stad waar we elkaar respecteren en waarderen. Daarom vroeg ik collega-raadsleden tijdens mijn speech om zo nu en dan goed naar onszelf te kijken. Hoe denken we nou echt? Waarom vinden we iets interessant? Ben ik het echt alleen maar eens, of oneens? En welke argumenten bedenk ik daarbij?

Interesse

Wat we dan in mindfulness doen is ‘het denken’ loslaten en in plaats daarvan simpelweg, zonder oordeel, luisteren naar wat er echt gezegd wordt. Wat hoor ik nou? Misschien horen we dan net iets vaker wat ons verbindt en van waaruit we het gesprek kunnen beginnen.

Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel het niet als retorisch trucje. Het gaat niet om eerst meeveren met de spreker om vervolgens onze eigen argumenten beter voor het voetlicht te kunnen brengen. Maar oprecht. Laten we het doen vanuit oprechte interesse, en als nieuwe ingang voor het debat of dialoog. Want samen kunnen we een hoop meer bereiken dan alleen.

Door het jarenlang beoefen van mindfulness (de laatste jaren als trainer) ben ik steeds bewuster geworden van hoe dat eigenlijk in zijn werk gaat, dat luisteren. Want dat gaat veel minder aandachtig en rationeel dan we soms denken. Als iemand op het spreekgestoelte gaat staan beoordelen we vaak eerst, bewust of onbewust, of we de spreker interessant vinden. Soms doen we dat op de basis van vooroordelen. Hoe ziet iemand eruit? Heeft iemand een dasje om, of juist niet? En verwachten we dat hij of zij rechts is, of juist links? Die vooroordelen kunnen er al voor zorgen dat we niet open staan voor de boodschap.  

Daarna beoordelen we of we het eens of oneens zijn, dit gaat dan niet alleen om inhoud, maar ook om vorm. Het is al vaak gezegd: bij het overbrengen van je boodschap gaat het er vaak niet om wát er gezegd wordt, maar hoe het gezegd wordt. En vooral als we het oneens zijn bedenken we argumenten die we kunnen gebruiken om op te staan, naar de interruptiemicrofoon te lopen en de spreker te slim af te zijn.

Dit klinkt je vast logisch in de oren en natuurlijk hoort het ook bij het politieke werk om de tegenstellingen op te zoeken, uit te vergroten en ons te profileren. Maar die ideeënstrijd en strijd om belangen is niet het enige. In plaats van dat we bedenken waar we het niet met elkaar eens zijn kunnen we ook wat vaker proberen naar elkaar te luisteren. Want wat gebeurt er als we onbevooroordeeld luisteren en meer open staan voor onze overeenkomsten?

Ik geloof oprecht dat in de basis alle gemeenteraadsleden het beste met de stad voor hebben. Anders zouden zij dit werk niet doen. Het is flink aanpoten, vaak tot ‘s avonds laat en in de weekenden doorwerken, en dat ook nog naast een reguliere baan.

We verschillen ideologisch van mening, maar in de kern willen we allemaal een prettig bewoonbare, veilige en gezonde stad waar we elkaar respecteren en waarderen. Daarom vroeg ik collega-raadsleden tijdens mijn speech om zo nu en dan goed naar onszelf te kijken. Hoe denken we nou echt? Waarom vinden we iets interessant? Ben ik het echt alleen maar eens, of oneens? En welke argumenten bedenk ik daarbij?

Wat we dan in mindfulness doen is ‘het denken’ loslaten en in plaats daarvan simpelweg, zonder oordeel, luisteren naar wat er echt gezegd wordt. Wat hoor ik nou? Misschien horen we dan net iets vaker wat ons verbindt en van waaruit we het gesprek kunnen beginnen.

Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel het niet als retorisch trucje. Het gaat niet om eerst meeveren met de spreker om vervolgens onze eigen argumenten beter voor het voetlicht te kunnen brengen. Maar oprecht. Laten we het doen vanuit oprechte interesse, en als nieuwe ingang voor het debat of dialoog. Want samen kunnen we een hoop meer bereiken dan alleen.

GroenLinks-raadslid Dorrit de Jong vroeg wethouder Ivens van Wonen vandaag om illegale vakantieverhuur aan te pakken. "Als bedrijven als AirBNB en Booking zich niet aan de regels houden, moeten ze een boete krijgen." Zo houden we wonen betaalbaar. 

GroenLinks wil ervoor zorgen dat wonen voor iedereen betaalbaar blijft. Illegale vakantieverhuur drijft de huizenprijzen op, dus daar moet iets aan gedaan worden.

De gemeente heeft regels opgesteld om vakantieverhuur te beperken. Volgens de nieuwe regels mogen Amsterdammers hun woning maximaal dertig dagen per jaar verhuren. Platformen als AirBNB en Booking.com kunnen er makkelijk voor zorgen dat deze regels niet worden overtreden door ze op te nemen in hun website. Maar ze weigeren om dit te doen.

In Parijs kreeg AirBNB om die reden laatst al een boete van 12,5 miljoen euro. Dorrit de Jong heeft de wethouder gevraagd om er voor te zorgen dat bedrijven die in Amsterdam de regels overtreden ook zo'n boete krijgen. "Als we willen dat boetes goed werken, dan moeten ze hoog genoeg zijn."

Lees meer in Het Parool.

Eerder dit jaar nodigde wethouder Duurzaamheid Marieke van Doorninck Amsterdammers uit om, in overleg met de gemeente, plannen te maken om de stad duurzaam te maken. Vandaag stemde de gemeenteraad in met een Klimaatfonds van 150 miljoen euro die de plannen mogelijk moeten maken.

In 2030 stoot Amsterdam 55% minder CO2 uit en in 2050 bijna niks meer. In 2040 is de stad aardgasvrij. Met het Klimaatfonds komt er 150 miljoen euro extra beschikbaar waarmee duurzame initiatieven kunnen worden gestart en ondersteund. Dit fonds moet ervoor zorgen dat de uitvoering van de Routekaart Klimaatneutraal financieel mogelijk wordt.

Wethouder Van Doorninck gaat met bewoners, bedrijven en organisaties in gesprek om te kijken hoe de doelen zo goed mogelijk kunnen worden gehaald. Amsterdam wil namelijk minstens doen wat nodig is om de doelen van het klimaatverdrag van Parijs te halen. Terwijl Nederland in Europa bij de allervieste landen hoort, zet Amsterdam een tandje bij. Maar geld alleen is niet genoeg.

De gemeente kan dit niet alleen en heeft de hulp van alle Amsterdammers nodig. Door zoveel mogelijk goede plannen te verzamelen en te zorgen dat de plannen bij bedrijven, bewoners en organisaties zelf ontwikkeld worden zullen de doelen gehaald kunnen worden.

In de gesprekken met de stad wil de wethouder weten wat bedrijven, bewoners en organisaties zelf willen doen en wat ze van de gemeente nodig hebben. “We gaan koplopers vragen om het voortouw te nemen,” zegt ze. “Dat kan bijvoorbeeld een buurt­coöperatie zijn die zonnepanelen wil in de hele straat en hulp vraagt. Met bedrijven en de haven maken we harde afspraken. Dat allemaal samen wordt de Routekaart Amster­dam Klimaatneutraal.”

Van Doorninck: “Ik ben enthousiast omdat er momentum is. Heel veel bedrijven en Amsterdammers staan te wachten tot de gemeente deze stap neemt. Ze zeggen: als jullie dit zo serieus nemen met zo'n pot geld ernaast, dan doe ik mee.

De wethouder benadrukt dat de kosten eerlijk zullen worden verdeeld, dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen en dat de energietransitie zal verlopen volgens het principe ‘de vervuiler betaalt’. Raadsleden Imane Nadif (GroenLinks) en Tiers Bakker (SP) riepen haar daartoe op.

Ongeveer 150.000 inwoners van Amsterdam zijn laaggeletterd. Door de taalachterstand vinden ze minder snel een baan, raken ze sneller in een sociaal isolement en leven ze korter. Raadslid Tirza de Fockert werkt samen met het college aan plannen om daar wat aan te doen.

Het percentage laaggeletterden ligt op 18% van de Amsterdamse bevolking. Dat is meer dan het landelijke gemiddelde van 12%. In sommige stadsdelen ligt het aandeel meer dan twee keer zo hoog, zoals in Zuidoost (32%) en Noord (28%).

GroenLinks, D66, PvdA en SP hebben in het coalitieakkoord afgesproken om het aanbod van Nederlandse taalcursussen te verbeteren en als dat nodig is zelfs uit te breiden. Want door de taalachterstand tegen te gaan vergroten we de kansengelijkheid.

Raadslid Tirza de Fockert is hier blij mee. Maar ze vindt ook dat welzijns- en vrijwillgersorganisaties een belangrijke rol spelen om mensen met een taalachterstand te helpen. Zij moeten daarin ondersteund worden.

"Taalvrijwilligers blijven een onmisbare schakel in de strijd voor taalvaardigheid," zegt ze. In de gemeenteraad stelde Tirza voor om te laten onderzoeken hoe de gemeente deze organisaties daarbij kan helpen. Ze sprak erover in haar maidenspeech en legde uit dat taal meer is dan het leren van woorden en grammatica alleen. Lees haar speech hier.