Poliflw

Het conceptvoorstel voor de speciale coronawet, zoals die door het kabinet naar buiten is gebracht en op 1 juli van kracht moet worden, ligt zwaar onder vuur.

Het mag ironisch genoemd worden dat juist de linkse partijen in het parlement met de hardste kritiek op het conceptvoorstel komen. Een conceptvoorstel dat de macht van de overheid om in te grijpen op alle vlakken van de maatschappij sterk vergroot.

Het is bizar dat alle partijen die het felst het neo-liberlaisme aanhangen, waarbij we juist met een terugtredende overheid en deregulering te maken hebben, het meest voelen voor een coronawet waarbij we, volgens Willem Voermans, hoogleraar staatsrecht aan de Universiteit Leiden, “terug lijken te gaan naar de regeerperiode van koopman-koning Willem I (1815-1840)” (in de Volkskrant van 10 juni jl.).

Wie was Koning Willem I ook alweer? Hij was een autoritair regerende vorst, die per decreet regeerde, zelf zijn kabinetten samenstelde en het parlement herhaaldelijk naar huis stuurde als het parlement het niet eens was met zijn besluiten.

Willem I investeerde veel in de infrastructuur van Nederland en was indirect verantwoordelijk voor het zogeheten Cultuurstelsel in Nederlands-Indië, waarbij met name de Javaanse boeren minimaal twintig procent van hun landbouwopbrengsten aan de Nederlandse staat moesten overdragen in ruil voor het gebruik van “Nederlandse grond”. Hoe gelukkig de Javaanse bevolking werd van het Cultuurstelsel, waarbij de lokale bevolking gigantisch werd uitgebuit, valt onder andere te lezen in een van de grootste klassiekers van de Nederlandse literatuur, de ‘Max Havelaar’ van Multatuli.

Willem I zorgde er overigens voor dat hij aandelen had in al de hierboven genoemde projecten en zag zijn persoonlijk vermogen tijdens zijn regeerperiode van 10 miljoen tot 200 miljoen gulden groeien. Maar hoe ons Koninklijk Huis zichzelf al eeuwen verrijkt is een ander verhaal.

In het conceptvoorstel, zoals dat er nu ligt, mogen ministers per ministeriële regeling evenementen weigeren, samenscholingen op plekken verbieden, het openbaar vervoer platleggen en naar believen scholen sluiten. Het parlement wordt min of meer buitenspel gezet: pas nadat een regeling in werking is getreden gaat deze naar Tweede en Eerste Kamer. In een gezond functionerende democratie bepaalt het parlement en niet het kabinet.

Het conceptvoorstel voor de speciale coronawet grijpt diep in op grondrechten als het recht op vereniging, vergadering en demonstratie en dat is onaanvaardbaar.

Zoals u misschien nog wel weet uit de tijd dat u in de schoolbanken zat mogen zowel kabinet als Tweede Kamer met wetsvoorstellen komen. In de praktijk worden de meeste wetten ontworpen door gespecialiseerde ambtenaren in Den Haag, die vaak tientallen jaren, de meeste dagen van de week, een van de enorme kantoorkolossen bevolken, die al van tientallen kilometers afstand te zien zijn, als u bijvoorbeeld met de auto besluit naar de Hofstad af te reizen. Specialisten die broddelwerk leveren zijn weinig vertrouwenwekkend.

Het conceptvoorstel voor de coronawet ligt niet alleen onder vuur van linkse partijen als de SP, PvdA en GroenLinks en de academische wereld; ook De Raad van State, die tot taak heeft kabinet en parlement te adviseren over nieuwe wetgeving, vindt dat “een solide juridische basis ontbreekt voor het inperken van grondrechten”. Dezelfde zorgen werden afgelopen week geuit door de Nederlandse Orde van Advocaten en de Nationale Ombudsman.

Een conceptvoorstel voor een coronawet dat op zo weinig maatschappelijke steun kan rekenen kan alleen maar broddelwerk van de bovenste plank genoemd worden. Het is zeer twijfelachtig of onze gespecialiseerde ambtenaren in Den Haag binnen korte tijd met een acceptabel conceptvoorstel voor de coronawet komen.

Het is een fabel dat alle arme mensen links stemmen en alle rijke mensen rechts. De middenklasse, waartoe de meeste mensen behoren, zouden links stemmen uit angst een toekomstige inkomensdaling te pareren. Linkse partijen komen immers op voor onder meer betaalbare en voldoende woonruimte en in sommige gevallen zelfs voor gratis onderwijs en zorg.

Leden van de middenklasse, die een stijging van hun inkomen verwachten, zouden, volgens dezelfde logica, rechts gaan stemmen, omdat ze dan minder belasting moeten betalen en dan wat vaker op vakantie kunnen, een grotere en duurdere woning kunnen betrekken, of hun geld kunnen spenderen aan een cabriolet of een tweede huis in Frankrijk.

Een goede leerschool omtrent de overwegingen van de kiezer om links of rechts te stemmen vormen de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2004, op het moment dat George W. Bush al vier jaar president van de Verenigde Staten was.

In de eerste periode dat Bush president van de VS was, werden de verschillen tussen arm en rijk binnen de VS snel groter. Toch bleek na uitgebreid onderzoek naar de kiezers die in 2004 voor Bush' herverkiezing  hadden gestemd, dat Bush ook populair was bij mensen die er tijdens zijn eerste vier jaren als president financieel op achteruit waren gegaan. Hoe valt dat te verklaren?

De mensen die er tijdens de eerste vier jaar van Bush als president financieel op achteruit waren gegaan bleken voor zichzelf de hoop te hebben opgevat dat ze in de komende jaren onder Bush, als het hun door geluk en hard werken beter zou gaan, zij mee zouden kunnen profiteren van de lagere belastingen die onder Bush geheven werden.

Sommige kiezers blijken bij het uitbrengen van hun stem meer aan hun eigen portemonnee te denken dan aan het welzijn van de hele samenleving. Een rechtvaardige samenleving is goed voor iedereen; inkomensverschillen worden kleiner, zodat meer mensen toegang krijgen tot betaalbare zorg, een betaalbare woning of een betaalbare studie. De bevolking wordt gezonder, gelukkiger en beter opgeleid.

Dit betekent dat ook rijke mensen belang hebben bij het stemmen op een linkse partij als de SP. Het realiseren van een sociaal Nederland is een bewuste keuze, die we samen moeten maken. En ach, dat tweede huis in Frankrijk… Laten we eerst ons eigen huis samen op orde krijgen.

De Salonsocialist