Gisteren en vandaag heb ik de ontwikkelingen gevolgd rond de Turkse kwestie. Een minister die tegengehouden werd en weer het land is uitgeleid. Via internet konden we alles op de voet volgen. Ook het besluit van het kabinet werd via internet kenbaar gemaakt. Een tweet van de minister-president brengt al zijn volgers op de hoogte. Het was een korte tweet. Met 140 tekens kun je ook niet een uitgebreide onderbouwing meesturen.
Wat mijn aandacht trof, was het getal bij het reactie-symbooltje. Ik ben even door die reacties heen gegaan. Mijn verbazing was groot. De steunbetuigingen waren sympathiek en de tegenargumenten te doen, maar de bewerkte foto’s met hakenkruizen en hiltersnorren zijn toch niet de berichten waar een politicus op zit te wachten. De MinPres zal vast een aparte mailbox hebben voor zijn twitter-account, want de reacties zijn niet alleen veel, maar vaak ook “ongecensureerd”.
In de media wordt weleens gesproken over de boze kiezer. De man (of vrouw) die niet gehoord wordt door de politiek. Het bestuur dat besluiten neemt, maar niet weet wat leeft bij de mensen in de wijken of de kernen. Ik snap dat wel, want wat doe je als er gesproken wordt over onderwerpen die je niks zeggen? Een uitlaatklep van die frustratie is je mening delen met iedereen die het horen wilt of je stem als proteststem gebruiken. Wellicht niet zo effectief, maar het zal even een opgelucht gevoel geven. Totdat je merkt dat er niets veranderd.
Als ik deze twee fenomenen moet combineren, dan kom ik in een spagaat. Mensen die hun woede uiten richting de politiek en de mensen die boos zijn op de politiek. Bij de woede op internet lijkt het alsof ze tegen een stenen muur aanschoppen. Daar kun je lekker hard tegen schoppen, omdat je geen schade en al helemaal geen reactie verwacht.
Zijn de mensen die boos zijn op de politiek dan hetzelfde? Willen ze ook hun frustratie kwijt? Nee, daar zit het verschil. Die mensen willen wel een reactie. Ze willen gehoord en begrepen worden. Ze willen graag dat er iets veranderd. Dus wellicht is het niet boosheid, maar onbegrip tussen beide partijen.
Aan het klagen op internet kunnen we waarschijnlijk niet veel doen. Juist omdat de afstand te groot is. Daar rekenen de mensen die de reactie plaatsen ook op. Ze willen hun geluid laten horen, maar willen niet dat het hun persoonlijke situatie raakt of veranderd. Aan het onbegrip daarentegen kunnen we wel wat doen. De oplossing is het weghalen van de afstand. Waar een internetklager anoniem wil blijven, zal een onbegrepen burger graag zijn verhaal willen doen.
Het gesprek aangaan of bereikbaar zijn voor de ander, is wat zorgt voor wederzijds begrip. Dan niet in de vorm van een mailbom of reactie via via, maar juist gericht aan de persoon waarmee je in gesprek wilt komen. Het wederzijdse begrip is wat inspireert om in gesprek te gaan en om met de verandering te beginnen.
A.s. woensdag, met de verkiezingen, kunnen we daar op landelijk niveau zelf iets aan doen. We kunnen de afstand tot Den Haag verkleinen. Dat is door een kandidaat te kiezen die in de buurt woont of waar je mee in contact staat. Die kun je aanspreken of laten beleven wat je zelf meemaakt. Met z’n allen hebben we dus de mogelijkheid om de afstand tussen kiezer en politiek verkleinen.
Pieter Bas ter Maat, Fractievoorzitter CDA
