Poliflw

Burgerparticipatie voor (her)inrichting van eenstraat of wijk is prima, voor opstellen van beleid minder geschikt. Van de moderne geëmancipeerde mens wordt verwacht dat deze overal een mening over heeft en zich actief opstelt. We willen als overheid bijvoorbeeld graag dat onze inwoners meedenken over ons fietspadenplan of over het groenbeleidsplan. We gaan eropuit, inloopsessies worden gehouden in de drie dorpen. Er wordt reclame gemaakt om onze inwoners te triggeren mee te denken. Maar is ons beleid hierdoor beter geworden? En heeft de inwoner hierdoor een beter ‘gevoel’ bij de gemeentelijke overheid? Al jaren horen we in Nederland dat het vertrouwen in de politiek laag is. Politieke partijen komen beloftes niet na, beleidsvorming duurt te lang en is heel stroperig. Het antwoord hierop lijkt het inzetten van meer burgerparticipatie te zijn. Hoe meer mensen mee kunnen praten, hoe meer vertrouwen men krijgt in de overheid, lijkt het idee te zijn. In deze tijd van burgerparticipatie zou het vertrouwen in de overheid de afgelopen 5 jaar dus gestegen moeten zijn. Maar landelijk onderzoek laat een percentage zien dat gedaald is van 44% in 2012 naar 42% in 2017. (bron: https://www.cbs.nl/nl-nl/achtergrond/2018/18/vertrouwen-op-de-kaart) Daar valt op af te dingen dat dit een landelijk onderzoek is en wij op zoek zijn naar cijfers voor de gemeente Staphorst. Anderzijds is het zo dat burgerparticipatie in heel Nederland bovenaan de agenda van gemeenteraden staat. Hebben we als overheid misschien overspannen verwachtingen van burgerparticipatie? Laten we allereerst eens kijken naar de betrokkenheid. De overheid verwacht dat inwoners over heel veel zaken hun mening willen geven. Maar wanneer er geen directe betrokkenheid is bij het onderwerp, is de motivatie om mee te praten laag. Logisch, veel mensen zijn druk met werk, gezin en hobby’s. Dat is precies de reden dat ze eens in de vier jaar stemmen op de politieke partij van hun keuze, zodat die partij over alle onderwerpen nadenkt en een afweging maakt. De gemeenteraad is democratisch gekozen om volksvertegenwoordiger te zijn. Ieder lid van de raad staat in contact met inwoners, hoort alle meningen aan die leven in de samenleving. Daarna overlegt een partij, waarbij ze alle meningen meeneemt en een afgewogen keuze maakt. Want dat is de taak vaak de gemeenteraad: iedereen horen, en dan een afweging maken waarin een ieders belang weerklinkt. Dat vergt nuance, dat vergt ook afstand nemen tot de individuele burger. Want de gekozen oplossing moet voor de gehele gemeenschap de beste zijn, niet voor één individuele burger. Er is wel een onderscheid te maken tussen meedenken over beleid en meedenken over je eigen leefomgeving. Beleid is abstract. Inwoners moeten zich enorm verdiepen in beleid voordat ze daar goed over mee kunnen praten. Het is wat anders wanneer het gaat om uitvoering. Wordt een park opnieuw ingericht, een straat of een wijk, dan is het wel van belang dat de inwoners daarover inspraak hebben. Zij weten tenslotte zelf het beste wat past in hun straat of wijk. Maar het is aan de gemeenteraad om daarbij duidelijke kaders te stellen. Geef mensen keuzes: A of B. Geef een duidelijk budget mee. Dat voorkomt teleurstelling achteraf. De overheid moet duidelijk durven communiceren dat er bij bepaalde onderwerpen geen participatie plaatsvindt. Burgerparticipatie is niet de heilige graal. Van dat idee moeten we af. Om participatiemoeheid te voorkomen, maar vooral om te komen tot een overheid die wél betrouwbaar is en een overheid die luistert naar haar inwoners. Mr. Corry-Anne van der Tang-Everse zegt het heel treffend in het RD van 9 dec. 2016: “Niet aan burgerparticipatie is behoefte, maar aan burgerschap. De overheid moet minder zelf willen doen en verantwoordelijkheden aan de burgers teruggeven. Dan kunnen burgers participeren op het juiste niveau: niet in de politiek, maar in de samenleving. Stop burgerparticipatie, start burgerschap!”

Burgerparticipatie voor (her)inrichting van eenstraat of wijk is prima, voor opstellen van beleid minder geschikt. Van de moderne geëmancipeerde mens wordt verwacht dat deze overal een mening over heeft en zich actief opstelt. We willen als overheid bijvoorbeeld graag dat onze inwoners meedenken over ons fietspadenplan of over het groenbeleidsplan. We gaan eropuit, inloopsessies worden gehouden in de drie dorpen. Er wordt reclame gemaakt om onze inwoners te triggeren mee te denken. Maar is ons beleid hierdoor beter geworden? En heeft de inwoner hierdoor een beter ‘gevoel’ bij de gemeentelijke overheid? Al jaren horen we in Nederland dat het vertrouwen in de politiek laag is. Politieke partijen komen beloftes niet na, beleidsvorming duurt te lang en is heel stroperig. Het antwoord hierop lijkt het inzetten van meer burgerparticipatie te zijn. Hoe meer mensen mee kunnen praten, hoe meer vertrouwen men krijgt in de overheid, lijkt het idee te zijn. In deze tijd van burgerparticipatie zou het vertrouwen in de overheid de afgelopen 5 jaar dus gestegen moeten zijn. Maar landelijk onderzoek laat een percentage zien dat gedaald is van 44% in 2012 naar 42% in 2017. (bron: https://www.cbs.nl/nl-nl/achtergrond/2018/18/vertrouwen-op-de-kaart) Daar valt op af te dingen dat dit een landelijk onderzoek is en wij op zoek zijn naar cijfers voor de gemeente Staphorst. Anderzijds is het zo dat burgerparticipatie in heel Nederland bovenaan de agenda van gemeenteraden staat. Hebben we als overheid misschien overspannen verwachtingen van burgerparticipatie? Laten we allereerst eens kijken naar de betrokkenheid. De overheid verwacht dat inwoners over heel veel zaken hun mening willen geven. Maar wanneer er geen directe betrokkenheid is bij het onderwerp, is de motivatie om mee te praten laag. Logisch, veel mensen zijn druk met werk, gezin en hobby’s. Dat is precies de reden dat ze eens in de vier jaar stemmen op de politieke partij van hun keuze, zodat die partij over alle onderwerpen nadenkt en een afweging maakt. De gemeenteraad is democratisch gekozen om volksvertegenwoordiger te zijn. Ieder lid van de raad staat in contact met inwoners, hoort alle meningen aan die leven in de samenleving. Daarna overlegt een partij, waarbij ze alle meningen meeneemt en een afgewogen keuze maakt. Want dat is de taak vaak de gemeenteraad: iedereen horen, en dan een afweging maken waarin een ieders belang weerklinkt. Dat vergt nuance, dat vergt ook afstand nemen tot de individuele burger. Want de gekozen oplossing moet voor de gehele gemeenschap de beste zijn, niet voor één individuele burger. Er is wel een onderscheid te maken tussen meedenken over beleid en meedenken over je eigen leefomgeving. Beleid is abstract. Inwoners moeten zich enorm verdiepen in beleid voordat ze daar goed over mee kunnen praten. Het is wat anders wanneer het gaat om uitvoering. Wordt een park opnieuw ingericht, een straat of een wijk, dan is het wel van belang dat de inwoners daarover inspraak hebben. Zij weten tenslotte zelf het beste wat past in hun straat of wijk. Maar het is aan de gemeenteraad om daarbij duidelijke kaders te stellen. Geef mensen keuzes: A of B. Geef een duidelijk budget mee. Dat voorkomt teleurstelling achteraf. De overheid moet duidelijk durven communiceren dat er bij bepaalde onderwerpen geen participatie plaatsvindt. Burgerparticipatie is niet de heilige graal. Van dat idee moeten we af. Om participatiemoeheid te voorkomen, maar vooral om te komen tot een overheid die wél betrouwbaar is en een overheid die luistert naar haar inwoners. Mr. Corry-Anne van der Tang-Everse zegt het heel treffend in het RD van 9 dec. 2016: “Niet aan burgerparticipatie is behoefte, maar aan burgerschap. De overheid moet minder zelf willen doen en verantwoordelijkheden aan de burgers teruggeven. Dan kunnen burgers participeren op het juiste niveau: niet in de politiek, maar in de samenleving. Stop burgerparticipatie, start burgerschap!”

Helaas hebben we als CDA fractie het vertrouwen in het college op moeten zeggen. Dat betekent dat de SGP en de ChristenUnie zonder het CDA verder gaan als coalitie. De betekent ook dat onze wethouder Bert Krale per direct stopt. We zullen als gemeente Staphorst een betrokken en gepassioneerde wethouder gaan missen. Fractievoorzitter Jacob Spiker heeft tijdens de raadsvergadering van 11 juni de volgende verklaring uitgesproken: Na een lange periode van verkennen en onderhandelen is na de verkiezingen in 2018 een hernieuwde samenwerking van SGP, CU en CDA in gang gezet. Tijdens de (in)formatieperiode is indringend gesproken over de onderlinge verhoudingen en hadden we de overtuiging dat deze coalitie kon leiden tot een succesvolle samenwerking. Een goed coalitieakkoord waaruit ambitie spreekt voor onze gemeente Staphorst en drie getalenteerde wethouders die dit gezamenlijk uit zouden voeren. Helaas is gebleken dat de onderlinge samenwerking anders is gelopen dan wat we ervan hadden gehoopt en verwacht. Dit gaat ten koste van de bestuurskracht en uiteindelijk van de gemeente Staphorst als geheel. De gemeente Staphorst heeft recht op een goed functionerend college dat gezamenlijk de afgesproken ambities uitvoert. Dat is de afgelopen periode niet het geval geweest. Vanwege deze ongewenste bestuurssituatie, zegt de CDA-fractie het vertrouwen op in het huidige college en zullen wij niet langer onderdeel uitmaken van de coalitie. Wij wensen SGP en CU succes met het voortzetten van de coalitie.

2018 was voor ons een enerverend jaar. Na spannende verkiezingen en coalitieonderhandelingen waren we in de zomer weer terug met ons vertrouwde team. 2019 beloofd een mooi en interessant jaar te worden met veel nieuwe onderwerpen uit het coalitieakkoord op de agenda. En opnieuw een jaar met verkiezingen, nu voor de Provincie, 'Breng Staphorst naar de Staten...' Klik hier voor de hier voor de hele boodschap

Op zaterdag na de verkiezingen hebben onderhandelaars van alle partijenper fractie afzonderlijkgesproken met de grootste partij, de SGP. Donderdag na de installatie van de nieuwe raad hebben de fractievoorzitters kort op de verkiezingen teruggeblikt en aangegeven hoe we verder willen. De huidige coalitie kan verder, maarer zijn ook andere opties. Het lijkt aannemelijk dat de CU daar in elk geval deel van uit maakt, maar met welke partij of partijendat het beste kan, zal geïnventariseerd moetenworden. Duidelijk is dat er een informateur moet komen. Wat het CDA betreft iemand vanuit de ChristenUniedie de mogelijke coalities onderzoekt en inventariseert wat de belangrijkste onderwerpen zijn voor de komende jaren. Jacob Spiker heeft daar donderdag het volgende over gezegd: Verkiezingen zijn altijd een bijzondere periode, de voorbereidingen ernaar toe en vooral de dag zelf is vaak spannend en dat was het voor ons deze keer zeker. Waar we de vorige keer voor het eerst vier zetels haalden en een grote overwinning mochten vieren, was het nu spannend of we opnieuw vier zetels zouden halen.Na een spannende uitslagenavond bleek dat we onze zetels hebben behouden. Wel met minder stemmen dan de vorige keer en dat zorgde op de verkiezingsavond voor een gemengd gevoel. Hebben we verloren of moeten we juist blij zijn met het houden van wat we hadden. Maar daarna overheerste toch vooral dankbaarheid! Dankbaar dat een groot aantal inwoners op ons heeft gestemd en we verder mogen met vier raadsleden.Dankbaar dat we na jaren met drie raadszetels, vier jaar geleden zijn gegroeid. En nu weliswaar minder overtuigend dan vier jaar terug, maar wel stabiel verder mogen met vier zetels. De winnaar van deze verkiezingen is ontegenzeggelijk de ChristenUnie, die we nogmaals van harte feliciteren met hun overwinning en extra zetel in de raad! Wat betekent deze uitslag? Als we kijken naar de stemverhoudingen dan lijkt het erop dat een aantal van onze kiezers van vier jaar geleden nu gestemd hebben op de nieuwe partij, Democratische Partij Staphorst en dat de tweede zetel van de Partij van de Arbeid naar de ChristenUnie is gegaan. Het is in elk geval een beloning voor de ChristenUnie voor de rust die ze teruggebracht hebben in combinatie met een goede kandidatenlijst- en campagne. Maar we kunnen ons 360 graden in de rondte analyseren, we zullen er niet echt achter komen wat kiezers beweegt. De uitslag is in elk geval geen afrekening van de coalitie. Wat dat betreft kan deze coalitie gewoon verder met nog meer mandaat van de kiezer. Al zijn de meningen daarover wat verdeeld als we de uitspraken in sommige media moeten geloven… Wanneer deze coalitie wordt voorgezet, vinden we wel dat we moeten werken aan een breed raadsprogramma waar ook de kleinere partijen in meegenomen moeten worden. Maar er zijn ook andere varianten dan de huidige coalitie denkbaar! Om te kijken wat de beste optie is, hebben we geadviseerd een informateur te benoemen vanuit de ChristenUnie. Vanwege de verkiezingsuitslag en de positie van deze partij in het midden van ons politieke spectrum, vinden we een informateur vanuit de CU het meest voor de hand liggend. Een informateur kan los van emoties en persoonlijke stellingnames, onderzoeken welke coalitie het beste is voor Staphorst en welke onderwerpen de komende vier jaar aangepakt moeten worden. Het ligt aan de samenstelling van een te vormen coalitie of er een gedetailleerd coalitieakkoord (of raadsprogramma) moet komen, of een akkoord op hoofdlijnen. Voor een samenstelling met partijen die dicht bij elkaar staan, zal een akkoord op hoofdlijnen voldoende zijn. De kaderstellende rol van de raad zal dan versterkt worden en het dwingt college en raad tot een nauwe samenwerking. Eigenlijk wel een mooie gedachte… Bij een samenstelling met grote verschillen zal meer in detail afgesproken en vastgelegd moeten worden. Het is aan de aan te stellen informateur om dat te inventariseren.