Poliflw

Als je met te weinig zuurstof bent geboren heb je daar je hele leven last van. Je ledematen doen het wel, maar het werkt allemaal niet verfijnd. Het leven begon voor mij dan ook letterlijk met vallen en opstaan. Een struikelblok dat van een letterlijke betekenis allengs overging in een eeuwige strijd om overeind te blijven. Het goed opgetuigde systeem uit de jaren zeventig voerde mij langs vele deskundige loketten. De roze tuinpakken dachten empathisch met ons mee. “Uw zoon kan het beste tot zijn recht komen op een LOM-school. Dat tempo past beter bij zijn mogelijkheden.” Mijn ouders knikten beleefd ja en vervolgden hun weg. Komt niets van in. Laat hem maar naar een normale school gaan. De maatschappij past haar tempo later ook niet aan. Dat is de beste les die ik onbewust heb meegekregen.

Door Marco Lucas

Ik ging met keurige rapporten door de lagere school heen en ook mijn middelbare school heb ik zonder al teveel problemen voltooid. Een steuntje in de rug in vorm van wat tijdscompensatie bij het eindexamen omdat ik door die valse start niet al te snel kan schrijven. Het was inmiddels eind jaren ‘80 en toen had je de Wet Arbeid Gehandicapte Werknemers. Of ik onder die vlag ben aangenomen weet ik niet eens, maar het kostte zelfs mij geen moeite om aangenomen te worden bij onze grote telefoonlijnenfabriek. De maakbare samenleving draaide nog op volle toeren. Het was een andere tijd. Wat nu kansen pakken heet, heette toen solidariteit. Wat nu de profiteurs zijn, waren toen de zwakkeren in de samenleving. De onrendabelen, zoals Marcel van Dam hen ooit noemde, daar werd naar omgekeken. Het kantelpunt was zonder dat iemand het doorhad in aantocht. Wat ooit een vakbond was, werd een gesprekspartner. Buiten het zicht van de wereld om was de overlegeconomie geboren. Een nieuw landschap tekende zich af, waar men onder het mom van ieders competenties het recht van de sterkste introduceerde. Polderen noemde men dat. Belangen moesten opnieuw geformuleerd worden. De overzichtelijkheid van de verzuiling had plaatsgemaakt voor het individu. De hoge bomen die schier tot in de hemel groeiden was iets waar iedereen zich mee ging identificeren. Jij bent ook een hoge boom. Als jij jezelf water geeft en van tijd tot tijd snoeit, dan groei jij ook tot in de hemel. Mijn hemel. De goden van de marktwerking werden aanbeden, de aandeleneconomie explodeerde en succes werd een keuze, en iedereen leefde opeens in volle verbondenheid met elkaar. Nooit meer verkeerd verbonden, maar altijd online. Een geromantiseerd leven kwam binnen handbereik en kreeg vorm middels algoritmen. Met één klik uitzicht op je mooiste vakantie. De andere kant van de wereld is naast de deur komen te liggen. Het is allemaal bijna gratis. Ik wist niet dat ik zó verliefd kon worden op verre landen. Ik wist niet dat ik zo van reizen hield. Ik koop spullen waar ik het bestaan niet van kon vermoeden. Ik heb vrienden waarvan ik nooit had kunnen bevroeden bevriend mee te worden. Wow, ik droom bijna niet meer, ik besta.  Verlangens zijn vintage, bereiken is het leven.

Ook het grootkapitaal heeft de maakbare samenleving ontdekt. Middels algoritmen worden onze interesses gestuurd, ons denken bepaald en onze belangen vals voorgesteld. Nou ja, onze belangen? Onze belangen die door onze zoekopdrachten worden gestuurd. Zonder dat wij het in de gaten hebben zijn het niet onze zoekopdrachten. Zijn het niet onze keuzes, maar keuzes door algoritmen gemaakt. Zonder dat wij het in de gaten hebben is het niet onze eigen stem, maar een stem door algoritmen uitgebracht.  Zonder dat wij het in de gaten hebben is dit straks niet ons kabinet. Maar een kabinet door algoritmen ‘gekozen’. Zonder dat wij het in de gaten  hebben. Want ik. . . . . ik beslis.

Amstelveen - "Vrijdag 19 november jl. was het dan zover. Als aanhang van het nieuwbakken SP-lid Daniëlle zijn we van 10.00 - 16.00 uur getuigen geweest van een perfect georganiseerde ledendag. Van tien tot vier; ik dacht, hoe gaan we dat volmaken? De dag vloog voorbij. Bij aankomst aan de Lange Poten vormde zich buiten voor de ingang van de Tweede Kamer een lange rij. De binnenkomst werd wat vertraagd door de zeer strenge beveiliging. Net als op Schiphol moesten alle persoonlijke bezittingen op een band door de scanner. Zelf liepen we de bekende detectiepoortjes onder door en werden lichtelijk gefouilleerd. Na de koffie en cake was er het welkomstwoord van Jan Marijnissen.

Ik heb er eerlijkheidshalve niet veel van meegekregen, daar ik nog druk doende was om met onze goeroe Emile op de foto te gaan ! Wat een enthousiasme heeft de goedlachse Brabander. Indrukwekkend !

Opgedeeld in werkbare groepjes van zo'n 40 mensen kregen we een rondleiding door het gebouw van de Tweede Kamer der Staten-Generaal. Kamerlid Ronald van Raak ontving ons in de Oude Zaal van de Tweede Kamer die in 1992 buiten gebruik is genomen. Hij vertelde op humoristische wijze hoe het er vroeger aan toe ging. Hoe de dames van stand vanaf de balkons een briefje in een mandje lieten zakken om hun wensen aan de Kamerleden kenbaar te maken. Over de te krap bemeten groene bankjes waar de dames en heren politici nauwelijks bewegingsvrijheid hadden.

Afgelost door de volgende groep die op de gang stond te wachten begaven we ons naar de handelingenkamer, de oude bibliotheek van het voormalig ministerie van Justitie. SP-kamerlid Paulus Jansen vertelde over de functie en historie van de kamer. Opvallend zijn de Chinese invloeden: de rood-groene aankleding, de handgreepjes in de vorm van drakenklauwen, de schubben in de dakkoepel en de drakenkopjes aan de balustrades. Aardig is het verhaal hoe de ruimte tot crisiscentrum was omgedoopt tijdens de Molukse treinkaping in '73 bij Wijster. Den Uyl en Van Agt brachten de nacht door, ieder op een stretcher en een telefoon naast hun kussen. Hier konden ze ongestoord beraadslagen.

Na de lunch was er gelegenheid om in een commissiezaal in debat te gaan met o.a. Renske Leijten, Paul Ulenbelt, Sadet Karabulut, Jasper van Dijk en Henk van Gerven. Er werden veel vragen gesteld en menigeen liet zijn kans niet voorbij gaan om zijn of haar - soms wat aangrijpende - verhaal te doen. De ware roots van de partij hoorde je onverdroten opborrelen.

De hele dag werd muzikaal omlijst door Spic en Span, als ik het goed heb, de huisband van de SP en Sjaak Bral gaf op humoristische wijze acte de presence. Aan het eind van de middag kwam er nog een vurige toespraak van Emile Roemer, die iedereen op het hart drukte dat we "samen de strijd aangaan". Het was een interessante, enerverende dag en gewapend met een tasje met wat eten en drinken kon men de voor sommigen lange reis huiswaarts weer aanvatten. Een behouden vaart."

Marco Lucas