Poliflw

Ruim een jaar geleden werd de MOA (Maatschappelijke Onderneming Achtkarspelen) opgericht. Een in gemeenteland bijna unieke stap. De PvdA was overtuigd van de juistheid daarvan, maar toch is het heel plezierig wanneer je dat oordeel bevestigd ziet. Bijvoorbeeld afgelopen woensdag.

Die dag vond de jaarlijkse ledenvergadering van plaatselijk belang Augustinusga plaats. Behalve de reguliere leden gaven uiteraard ook de meeste politieke partijen acte de présence (de PvdA was zelfs met zijn voltallige fractie aanwezig). Hoofdonderdeel van het onderhoudende programma was een optreden van een zogenaamde ‘dorpsstyliste’, een mevrouw die er haar levenswerk van had gemaakt om dorpen te beoordelen op hun verschijning, hun veiligheid en hun uitstraling. Uiteraard ging het er daarbij dan vooral om de verbetermogelijkheden hiervan te benoemen. Dat beloofde wat, ik ging er ‘ns goed voor zitten.

Ze had zich grondig voorbereid. Tijdens een eerder bezoek aan Augustinusga had zij een indrukwekkend aantal foto’s’ genomen die bijzondere plaatsen in beeld brachten. De soms gebrekkige afwatering, de hier en daar haperende verkeersveiligheid en wat onvolkomenheden in het wegdek werden scherp in beeld gebracht. Maar dan, wat was het openbaar groen hier fantastisch onderhouden. De dorpsstyliste werd er bijna lyrisch van. Zelden had zij een gemeente getroffen met zoveel verantwoordelijkheidsgevoel. De gemeente? “MOA”, bedacht ik bij mezelf. De presentatie ging verder en de styliste betoogde bijna verontschuldigend dat zij altijd extra aandacht gaf aan zwerfvuil omdat dat nu eenmaal zo verschrikkelijk ontsierend is. Maar… in Augustinusga had zij er wel heel lang naar moeten zoeken. Uiteindelijk bleef het bij twee fotootjes van een paar rondslingerende snippers papier in de berm. In Augustinusga kwam dus bijna geen zwerfvuil voor. En weer kreeg de gemeente een pluim op zijn hoed. “MOA”, dacht ik opnieuw.  De spreekster naderde het eind van haar betoog. Zij stond stil bij de plaatsnaamborden. Vrijwel altijd werden deze -zo was haar ervaring- volledig verwaarloosd. En maar al te vaak werd daardoor dus de entree van een dorp op voorhand verpest. En ook een dorp kan maar één keer een eerste indruk maken dus steevast luidde één van haar adviezen om die borden nu ‘ns schoon te maken. Dat was dus de gebruikelijke gang van zaken, zo vertelde ze. Zo ging dat bijna overal. Behalve natuurlijk … in Achtkarspelen. Er verscheen een foto op het projectiescherm waar te zien was hoe een paar mannen de borden van Augustinusga weer spic en span maakten. En eindelijk zei iemand het hardop: “Maar dat is de MOA!”. Een volledig terechte conclusie. Want de MOA werkt, in Achtkarspelen.

Het bericht De MOA werkt! verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Het lijkt er nu toch echt van te komen. De koopzondag in Achtkarspelen. Afgelopen maandag bleek tijdens een drukbezocht verkiezingsdebat dat de aanvankelijke tegenstanders, CDA en ChristenUnie hun bezwaren hadden laten varen of deze in elk geval niet meer onoverkomelijk achtten. En dus lijkt niets de koopzondag meer in de weg te staan. Een overwinning? Tsja, eerlijk gezegd moet ik bekennen dat de nostalgie bij mij toeslaat. Want heb ik het nu echt zo erg gemist, die koopzondag? Tuurlijk niet. Ik ben opgegroeid met de gedachte dat de winkels op zondag dicht waren en toen ik later op plaatsen woonde waar dat niet meer het geval was, was de gewoonte om op zaterdagochtend de weekboodschappen te doen zo ingesleten dat ik er niet eens meer bij stil stond. Voeg daarbij dat ‘gezellig shoppen’ niet aan mij is besteed (de gedachte alleen al bezorgt me koude rillingen) en het zal duidelijk zijn, mij zag je op zondag niet in een winkel. Bovendien, ergens diep in mijn hart heb ik het gevoel dat het ‘niet goed is’ (ik weet het, dit is wel weinig concreet maar het is nu eenmaal zo) om voortdurend maar door te jagen en te jakkeren. Een al dan niet gedwongen bezinningsmoment kan vast geen kwaad. En dan is er nog een argument, want natuurlijk kunnen grotere winkelketens dit wel organiseren, maar hoe je het ook wendt of keert, vroeger of later zullen ook de zelfstandige ondernemers mee moeten doen. Niet verplicht natuurlijk, maar als zij wel en anderen niet dicht blijven op zondag gaat dat onherroepelijk ten koste van hun omzet. Kortom, daar gaat de vrije dag van die mensen die toch al zo ongelooflijk hard werken. En ik ben erg op dat type ondernemers gesteld, heb altijd de neiging om het voor hen op te nemen.

Maar het allerbelangrijkste is toch wel dat ik de mensen in mijn omgeving niet wilde kwetsen. Mensen die vanuit hun geloofsovertuiging hechtten aan ‘de dag der ruste’. Natuurlijk, er zat een grens aan. Op zondag voetballen, uit eten gaan, op kantoor ongestoord wat achterstallig werk inhalen, ik zag er geen enkel bezwaar in. Maar de was buiten ophangen? Het gras maaien? De dakgoten schoon maken? Van mij had het gemogen, ik denk bijna zeker te weten dat er geen Bijbeltekst over mijn dakgoten is te vinden, maar toch wist ik ook dat mensen die ik erg graag mocht zich daardoor geraakt zouden voelen. Dat mijn gedrag botste met hun geloofsovertuiging.  Volstrekt onlogisch volgens mij, maar daarom niet minder waar. En ik wil niemand kwetsen. Helemaal niemand.

En daarom voelde ik mij ik tijdens het debat een tikje bekocht door de opstelling van de christelijke partijen. Ik dacht serieus dat zij vonden dat de koopzondag strijdig was met hun geloof. En dat heb ik altijd willen respecteren. Natuurlijk, soms was dat moeilijk. Toen het Nederlands kampioenschap veldrijden op zondag veertien januari van dit jaar in Surhuisterveen plaatsvond (de centrumcross) mocht er wel een braderie vergunning afgegeven worden maar van een koopzondag kon geen sprake zijn. Ik heb me echt afgevraagd welke redenering het wel toestond dat een winkelier iets in een kraampje voor zijn winkel verkocht, maar absoluut niet dat hij dezelfde spullenboel in de winkel aanbood. Maar goed, iemands geloofsovertuiging is van hem of haar zelf en ik wil die respecteren, ook als dat soms tegen mijn eigen gevoel voor logica indruist. En nu blijkt die geloofsovertuiging dus helemaal niet de achterliggende gedachte te zijn. Er werden organisatiekundige argumenten genoemd (moeilijk om personeel te krijgen op zondag en zo), maar de levensbeschouwing bleef tot ver in het debat afwezig. Onbegrijpelijk. Maar goed, met die organisatiekundige argumenten maken we wel korte metten, dus die koopzondag zal er nu wel komen.

En toch … van mij hoeft het eigenlijk niet eens zo nodig. Want anders dan het CDA en de ChristenUnie ben ik er ook wel degelijk van overtuigd dat er mensen zijn die zich hierdoor geraakt voelen. Dus om dit nu als een overwinning te beschouwen? Terwijl je weet dat er, en dan misschien niet binnen CDA of ChristenUnie maar wel elders, mensen zijn die hierdoor gekwetst worden? Volgens mij is dit nu precies wat bedoeld wordt met de uitdrukking ‘een overwinning zonder glans’.

Het bericht Een overwinning zonder glans verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.