Ja, ook mij wordt het regelmatig gevraagd. En als het me niet gevraagd wordt, dan kom ik zelf al met snel met de bekentenis: mijn wieg stond niet in Doesburg. Sorry daarvoor, zeg ik nog net niet. Maar ik haast me wel om als verzachtende omstandigheid op te voeren dat mijn vrouw uit deze streek komt. Ah, zie ik mensen dan denken: dat maakt ten minste iets goed.
Heb ik als niet-geboren Doesburger dan iets uit te leggen of te verantwoorden? Natuurlijk niet, zult u zeggen. Iedereen die hier bij de burgerlijke stand als inwoner staat ingeschreven, is Doesburger. Punt. Allemaal mooi en aardig, maar er zijn vast Doesburgers die dat anders zullen zien. Burgerlijke stand of niet: in deze stad heb je niet je eerste peuterstappen gezet, op de basisschool gezeten, je eerste communie gedaan, op straat gespeeld of kattenkwaad uitgehaald met de buurjongen.
Het klinkt u wellicht raar in de oren, maar ik snap die Doesburgers ergens wel. Ik ben zelf opgegroeid in een Brabants dorp waar ‘mensen van buiten’ bepaald niet door iedereen meteen in de armen werden gesloten, alle verhalen over de Brabantse gastvrijheid ten spijt. En hoezeer je als buitenstaander ook je best deed; voor sommigen bleef je import. Het was allemaal beslist niet kwaad bedoeld, maar dat was nu eenmaal het gevoel.
Ook ik ben dus import. Maar ondanks dat me regelmatig gevraagd wordt waar ik vandaan kom en ondanks dat ik van huis uit anders heb meegekregen, voel ik me helemaal niet zo. Sterker nog: ik woonde tot nu toe in een half dozijn steden, en nergens voelde ik me meer thuis. In de bijna drie jaar dat ik nu Doesburger ben, kreeg ik overal een oprecht welkom. Bij mij in de straat, bij ons in de wijkraad, bij het koor waarin ik zing en in de Doesburgse politiek waarin ik sinds ruim een jaar actief ben voor GroenLinks.
Als ik nog twijfels had over mijn bestaansrecht als nieuwbakken Doesburger, dan heeft burgemeester Loes van der Meijs die tijdens haar onlangs gehouden nieuwjaarstoespraak definitief weggenomen. Wat maakt iemand tot een echte Doesburger, vroeg zij zich af. Is dat de Doesburger wiens familie al generaties in de stad woont? Of is het de nieuwkomer die zijn huis renoveert en actief is voor de sportclub en het goede doel? Van der Meijs had geen idee. Wat ze wel wist: iedereen is haar even lief, zeker ook de nieuwkomer. ‘Koester die nieuwkomers’, was haar boodschap. Ik voel me opnieuw meer dan welkom. En voor wie nog twijfelde: ik koester Doesburg.
