Poliflw

De heer Hoekstra van De Alde Dijk overhandigt een 50-tal handtekeningen van (mede)bewoners die met hem tegen de beoogde “knip” in de weg zijn.

In de politiek van Achtkarspelen voel ik me soms een veteraan en soms de jongste bediende. En niet helemaal onterecht natuurlijk. In zekere zin ben ik ook een veteraan want ik was er lang geleden al bij, maar in andere opzichten kom ik pas net kijken omdat het nog maar ruim een jaar geleden is dat ik weer politiek actief werd in deze gemeente. Vanuit die eerste rol heb ik nog wel ‘ns heimwee naar ‘De Politieke Donderdag’. Een tien jaar geleden geboren concept omdat wij toen constateerden dat het raadslidmaatschap teveel tijd ging kosten. De consequentie daarvan was onontkoombaar dat het een bezigheid werd voor gepensioneerden en andere mensen met erg veel tijd. ‘Gewone’ mensen die overdag moesten werken voor hun brood of voor hun kinderen wilden zorgen konden de functie van volksvertegenwoordiger niet of nauwelijks combineren met hun andere bezigheden. Toen het zover was gekomen dat potentieel veelbelovende raadsleden om die reden bedankten voor de eer moest er -zo vonden wij- iets gebeuren. (‘Wij’ betekent in dit geval overigens niet alleen de PvdA, geloof dat alle partijen er toen erg mee bezig waren). Allereerst verminderden we het aantal raadsvergaderingen, van eens per twee weken naar eens per drie weken, steevast op donderdag. Tussen de ene raadsvergadering en de daaropvolgende had je dus twee donderdagen over. Eén van die twee werd -uiteraard- gevuld met de respectievelijke fractievergaderingen. Resteerde nog eentje. En daarin zouden dan alle specialistenbijeenkomsten, commissies, scholingsmomenten etc. plaatsvinden. Het gemeentehuis zou op zo’n avond een bijenkorf zijn, waarin de diverse politici (raad, schaduwfracties, bestuur, geïnteresseerden of wie dan ook) heen en weer liepen, overlegden, koffie dronken en anderszins politiek bedreven. Omdat we aan zagen komen dat het allemaal net niet zou passen besloten we de politieke donderdag niet om half acht ’s avonds maar om vier uur ’s middags te laten beginnen. Dat achtten wij verantwoord omdat je tenslotte een bescheiden vergoeding krijgt voor het raadslidmaatschap, wanneer dat betekende dat je per week een paar uur minder kon werken in een gewone baan dan was dat niet teveel gevraagd. Iedereen juichte dit toe en dus werd die vier uur ook opgenomen in het reglement van orde (staat er trouwens nog steeds in). Een prachtig idee, een geweldig concept, raadsleden en hun partner wisten nu dat ze op donderdag nooit privé afspraken konden maken maar gedurende de rest van de week wel. En het werkte. Het liep allemaal als een trein!

Tot zover de veteraan. Nu de jongste bediende. Dat van die eens in de drie weken raad en fractie is nog steeds het geval. Maar die derde donderdag bestaat niet meer zoals bedoeld. Die is ingenomen door het zogenaamde ‘informatiecarrousel’. En daarmee is het probleem van toen weer helemaal terug. Raadsleden krijgen uitnodigingen voor maandag, worden geacht op dinsdag te verschijnen, bijeenkomsten zijn op woensdag gepland en regionaal gebeurt er nogal ‘ns iets op vrijdag. Maar wat is nu eigenlijk dat geheimzinnige ‘informatiecarrousel’ dat dit afdwingt? Het is een -in mijn ogen- wat curieus fenomeen, een soort namaak-raad waarin ambtenaren de rol van het college innemen. Juist omdat dit wat raar is mogen daar alleen technische vragen worden gesteld, de politieke vragen blijven voorbehouden aan het ‘echte’ college. De nieuwkomer in mij heeft zich wel ‘ns hardop afgevraagd hoe iemand dit ooit heeft kunnen verzinnen. Precies weet ik het ook niet maar er werd gefluisterd dat dit idee uit de koker van de ambtelijke staf kwam omdat deze ontevreden was over de manier waarop het toenmalige college de raad informeerde. Anderen zeiden dat het juist het college was dat van dat detail-geneuzel verlost wilde zijn. En tot slot waren er mensen die aangaven dat het de raad zelf was die meer achtergrondinformatie wilde. Hoe het zij en wat de aanleiding ook moge zijn geweest, het is een bestuurlijke noodoplossing. Een noodoplossing die misschien niet meer nodig is wanneer het vertrouwen in het huidige college groot genoeg is. En wat mij betreft is dat het geval! En wat zou dat dan een ruimte scheppen. Ruimte om alle overleggen, bijeenkomsten en vergaderingetjes weer op donderdag te organiseren. Ruimte zodat het raadslidmaatschap ook weer interessant wordt voor mensen met een drukke baan, met een gezin dat op de eerste plaats komt en met een sociale omgeving die de aandacht krijgt die vrienden, familie en buren nu eenmaal verdienen. Voor normale mensen dus.

En echt, tien jaar geleden werkte het. Maar goed, dat was de veteraan dus weer…

Het bericht De Politieke Donderdag verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

De webmaster genoot vorige week van een welverdiende vakantie en zelf zou ik niet weten hoe ik een stukje op de site van de PvdA in Achtkarspelen moet plaatsen, daarom nu nog een bijdrage uit die op zich wel vrij enerverende week. Eigenlijk was dinsdag acht mei een hoogtepunt. Want die dag werd ik officieel Niet-Roker. Het geval wil namelijk dat het toen precies een jaar geleden was dat ik m’n laatste sigaret had opgestoken. En dat jaar was belangrijk, zo had een deskundige mij ooit verteld. Want gedurende dat eerste jaar ben je iemand die ‘probeert te stoppen met roken’. Maar na een jaar passeer je een mijlpaal, dan hoor je erbij, dan ben je een Niet-Roker. Ik geniet van die nieuwe status.

Een jaar, bijna als vanzelf gaan je gedachten terug naar twaalf maanden geleden. Ik stopte op acht mei. Aan mijn omgeving vertelde ik dat ik verwachtte dat er een jaar later, op acht mei 2018 (dit jaar dus) wel een nieuw college zou zijn. En dan zat mijn werk erop. Curieus eigenlijk, dat ik er nog maar een jaar gelden niet over piekerde om nog ‘ns een ronde mee te willen in een nieuwe raadsperiode. Ik was daar zelfs zo van overtuigd dat ik mij toen een fiets van een paar duizend euro aanschafte. Ik rookte namelijk erg veel, wanneer je daarmee stopt hou je dus ook erg veel geld over (en dat is nog maar één van de talloze voordelen van het Niet Roker zijn). Ik was voornemens die fiets te gebruiken om naar Rome te fietsen. Of naar Santiago, dat mocht ook. In elk geval een kilometer of drieduizend, in m’n eentje, in de zon, gedurende een week of vijf. Nog maar een jaar geleden was dat mijn vastomlijnde plan.

Maar ach, hoe gaan die dingen. Ergens afgelopen herfst bedacht ik me. Omdat het zo goed ging? Omdat Achtkarspelen zulke prachtige ambtenaren heeft? Omdat ik me al 35 jaar zo thuis voel in mijn  partij, de PvdA? Zeg het maar, het zal wel een mix van deze en andere factoren zijn die bijgedragen heeft aan mijn gewijzigde opstelling. Hoe dan ook, ik wilde nog vier jaar bijtekenen als wethouder.

Maar het liep anders. Het CDA achtte samenwerking met het GBA stabieler dan met de PvdA. En dus stop ik binnenkort als wethouder. Maar… die prachtige fiets heb ik nog steeds. En dus zal ik binnenkort wel op pad gaan. Alsof er niets is gebeurd tussen acht mei 2017 en acht mei 2018. Maar zelf weet ik natuurlijk wel beter. Want anders dan toen ben ik inmiddels een trotse Niet-Roker!

Het bericht Een nieuwe status… verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Net als vorig jaar vierden we één mei met een lunch in ’t Suyderhuys, het seniorencomplex in Surhuisterveen. ‘Eén mei vieren’, het klinkt als iets van vroeger. En voor een deel is dat ook zo. Vroeger toen ik nog in een grote stad woonde, veertig jaar geleden ofzo, was het nog iets met rode vlaggen, manifestaties, lange nachtelijke discussies over of het ‘samen met de communisten’ kon of toch niet. En daarna, ik woonde in het buitenland, met prachtige ronkende toespraken waarin om de andere zin het Engelse woord ‘comrades’ (kameraden) klonk. En vervolgens in Fryslân, overdag een bezoekje aan de oudere leden (altijd met een rode roos) en ’s avonds een gewestelijke viering (dat laatste was ook dit jaar mogelijk geweest maar ik was zelf helaas verhinderd). En nu dus alweer de tweede keer een lunch in ’t Suyderhuys.

Maar één ding is onveranderd gebleven en dat is dat we steevast de Internationale zingen. De Internationale, met die mooie gedragen tekst. Ach, misschien gaat het wel niet eens om die tekst, misschien gaat het wel om het gevoel van verbondenheid. Maar toch, die tekst. “Sterft gij oude vormen en gedachten”. Over een oproep tot ‘nieuwe politiek’ gesproken. Bij de PvdA ben je aan het juiste adres. De klassieke, verkalkte instituties, de ingesleten gewoontes, de mores van weleer, de zogenaamde herenafspraken, ze zijn stuk voor stuk alleen maar dienstig om veranderingen tegen te houden. En er moet iets veranderen. De kloof tussen burger en bestuur wordt breder en breder. Bijna de helft van het aantal stemgerechtigden in Achtkarspelen stemt niet meer, herkent zich dus niet in de lokale politiek. Wanneer de kiesedeler niet bepaald zou worden aan de hand van het aantal uitgebrachte stemmen maar op grond van het aantal kiesgerechtigde inwoners, dan zouden negen van de eenentwintig zetels in onze raad permanent leeg zijn… Negen! Negen zetels die niets anders zeiden, bij elk voorstel, bij elk initiatief en bij elke motie: “zoek het maar uit, mij kan het niet schelen…” Negen! Er is dus iets mis in de huidige praktijk. Veel mensen voelen zich tekort gedaan, door de bestaande systemen en procedures. “Sterft gij oude vormen en gedachten” zingen we daarom op één mei.

En direct daarna: “Slaafgeboor’nen, ontwaakt, ontwaakt!”. Oei, de emancipatie begint kennelijk hier, bij ons. Bij het verenigen en vertegenwoordigen van diegenen die steevast aan het kortste eind trekken. Omdat hun wieg op de verkeerde plaats stond, ze niet de juiste achternaam hebben, weinig onderwijs hebben genoten, van het platteland komen, zich niet thuisvoelen aan de grachtengordel, homo zijn, een ander dan hier gebruikelijk geloof hebben, een beperking hebben, hun baan kwijt zijn geraakt of omdat ze anderszins niet tot de happy few behoren. We zouden ons tegenwoordig misschien anders uitdrukken, politiek correcter wellicht, maar toch, wanneer een stuk of dertig mensen waarvan het gros op leeftijd, dit zingt, dan klinkt het fantastisch. Dan word je echt wel wakker.

Volgend jaar weer, wat mij betreft opnieuw in ’t Suyderhuys maar ergens anders mag ook. Als de Internationale er maar in blijft!

Het bericht Eén mei verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Zelden zal het mij zo vaak gevraagd zijn als de afgelopen dagen. “Hoe voel je je nu?”. Een vraag die uiteraard zijn aanleiding vindt in de voor velen wat verrassende wending die de coalitieonderhandelingen lijken te hebben genomen. CDA en ChristenUnie praten in eerste instantie verder met GBA. De PvdA staat even aan de zijlijn. Voor veel mensen, de één wellicht wat oprechter dan de ander, is dit reden om de vraag te stellen. “Hoe voel je je nu?”.

En eerlijk gezegd, ik wist dat niet zo goed. Natuurlijk, een politieke reactie is gemakkelijk te geven, maar ik denk dat iedereen dat zelf wel kan bekijken, dus de vraag moet echt op mijzelf en m’n gevoelens worden betrokken. Hoe voel ik mij nu. En dat weet ik dus niet zo goed. Op zich zou je zeggen dat het niet zoveel uitmaakt want een half jaar geleden was ik nog vastbesloten over een zelf geregisseerd vertrek, ik blijf tot de verkiezingen, dan geef ik iedereen een hand en ben ik weer weg. Maar goed, ik ben van gedachten veranderd en nu maakt het kennelijk wel veel uit. Maar wat dan precies? En dan hoor je opnieuw de vraag: “Hoe voel je je nu?”.  Ik wist het niet zo goed, maar gisteravond werd het plotseling een stuk duidelijker. Ik zal proberen dat uit te leggen.

Gisteravond had ik namelijk een bescheiden etentje met vier van onze ambtenaren. De aanleiding lag alweer een aantal maanden achter ons. Ooit, aan het begin van het lange kerstweekend (ik heb daar toen ook een stukje over geschreven) manifesteerden zich een paar helden in onze gemeente. Ambtenaren die hun vrije avond opofferden omdat er iets mis ging met computers of zo. Op zich misschien geen wereldramp maar wel wanneer je je realiseert dat nu juist de mensen met de allersmalste beurs van onze gemeente daar het slachtoffer van waren. De minima moesten vier dagen langer op hun geld wachten. Vier dagen waaronder de kerst… En dat kon niet, dat mocht niet, zo besloten de betreffende ambtenaren. Zij kwamen terug naar het gemeentehuis en bleven tot in de nachtelijke uren doorwerken om de systeemfout handmatig op te lossen.

Ik vond (en vind) dat fantastisch, gaf uiting aan mijn bewondering en van het één kwam het ander, we spraken af snel ‘ns samen uit eten te gaan. Maar dan, stem maar ‘ns zoveel agenda’s op elkaar af. Soms leek het te lukken maar dan viel er op het laatste moment weer iemand uit (meestal ik). Uiteindelijk heeft het dus tot tien april(!) geduurd voordat ik met vier van deze helden aan tafel zat. Tien april, een prachtige voorjaarsavond, en we spraken over de kerst. Over hoe het gegaan was en over dat ze er eigenlijk heel mooie herinneringen aan hadden. Over dat ze toen pizza’s hadden laten komen en over de dankbaarheid van de mensen die soms letterlijk contant geld kregen omdat het overboekingssysteem niet goed functioneerde. Over dat dat de momenten zijn waarop je je heel duidelijk realiseert waarvoor je het allemaal doet.

Dat zinnetje ‘waarvoor je het allemaal doet’ bleef in m’n hoofd resoneren. En plotseling wist ik het antwoord op de vraag “Hoe voel je je nu?”. Ik miste dat gevoel. Dat gevoel was ik de afgelopen dagen kwijt geweest. Meer dan ooit tevoren. Lang geleden werd ik lid van de PvdA omdat ik vond dat de samenleving eerlijker georganiseerd moest worden. Later rolde ik van de ene functie in de ander. Maar steeds was er dat doel, voor iedereen moest de toekomst kansen bieden, elk dubbeltje moest een kwartje kunnen worden. En dan komt kennelijk toch onvermijdelijk het moment dat je het even kwijt bent. Je gaat naar een vergadering omdat die in je agenda staat, je leest een stuk omdat het in je mailbox zit, je fiets naar kantoor omdat het je werk is. De afgelopen week had ik de -voor mij gelukkig toch nog wat bevreemdende- ervaring dat dat gevoel even weg was. Ik kon dus zomaar ingewisseld worden. Goed, een keurige les in bescheidenheid natuurlijk, maar kennelijk maakt het niet zoveel uit wie er nu wel of niet wethouder is. En dat vind ik dus een rotgevoel! Want ik ben ervan overtuigd dat wij wel het verschil maken, dat een sterke PvdA wel een bijdrage kan leveren en dat zullen we, wel of niet in het college, doen ook! Daar hebben onze kiezers recht op. Na het etentje fietste ik naar huis. Opgetogen deze keer. Ik wist weer waar ik het voor deed. Geweldige mensen toch, die ambtenaren van ons!

Het bericht Het gevoel verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Negen uur had er in de uitnodiging gestaan. 21 maart, negen uur ’s avonds, het tijdstip waarop de verkiezingsavond in de raadszaal van Achtkarspelen zou beginnen. Ik was in het gemeentehuis, maar nog op m’n kamer. Met een laatste kop koffie keek ik naar NPO 1. De exitpolls van Utrecht kwamen in beeld. De PvdA gehalveerd. Shit. Ik haalde diep adem, deed de tv uit en liep naar de raadszaal toe. Daar was het nog vrij rustig, maar het eerste stembureau was al geteld, misschien waren het er ook wel al twee.  De uitslag werd in een staafdiagram in beeld gebracht. Ik schrok me wild. Als dit zo door ging zou de PvdA op één zetel in plaats van de huidige drie uitkomen. Onthutst weer even terug naar m’n kamer. Met een echt aller- allerlaatste kopje koffie wiep ik een blik in de Leeuwarder Courant. M’n oog viel op een berichtje over het laatste mannetjesexemplaar van de noordelijke witte neushoorn. Het dier was stokoud geworden maar nu vanwege allerlei lichamelijke ongemakken geëuthanaseerd. Hij had ook een bijnaam gekregen. ‘The last man standing’. Ach, het arme beest. Ik bedacht dat ik op dat moment waarschijnlijk de enige persoon in het gemeentehuis was die wist hoe het dier zich gevoeld moest hebben. De allerlaatste. Er stond een foto bij. Een dierenoppas voerde hem iets. Het leek wel een worteltje. Een worteltje. Voor deze ooit ontzagwekkende kolos. Toen ik in zuidelijk Afrika woonde kwamen we zo af en toe ook in gebieden waar neushoorns (een andere variant) rondliepen. Steevast werden we dan gewaarschuwd. Neushoorns vallen niet alleen aan als ze jongen hebben, niet alleen als ze honger hebben, maar ook gewoon, als ze een slecht humeur hebben. En neushoorns hebben echt heel vaak een slecht humeur. Kom je er dus eentje tegen, spring dan in je auto en rij weg. Bij voorkeur een beetje snel want als een neushoorn een auto aanvalt dan verliest de auto. En nu kreeg deze schrik van de savanne een worteltje… Ach… Misschien was het dan ook echt wel tijd geweest voor die euthanasie, je gunt zo’n beest toch z’n waardigheid. Ik besloot dat het met de PvdA in Achtkarspelen nooit zo ver zou komen. Al zou ik dan de laatste sociaal democraat in de raad zijn, aan mijn strijdlust zou nooit iemand hoeven twijfelen. Ik sprong op en beende terug naar de raadzaal. In gedachten groeide mijn verontwaardiging. Een worteltje. Hoe durven ze. Maar dan kenden ze de PvdA van Achtkarspelen nog niet!

Terug in de raadszaal waren er al veel meer stembureaus geteld. En het beeld was spectaculair gewijzigd. De PvdA naar een royale twee zetels. En nog mooier, Groen Links ook een zetel. Samen drie. Natuurlijk, wij waren stemmen kwijt geraakt. Maar veel minder dan Groen Links, de debutant op dit bal, had gekregen. En dan wordt de som wel heel eenvoudig: links had gewonnen.

Mijn partijgenoten hadden er begrip voor dat ik hen even alleen liet en mij bij het Groen Links tafeltje voegde. Allereerst feliciteerde ik hen, Tjitske, hun lijsttrekker, was in de raad gekozen. Een prachtig resultaat. En toen nog een tweede felicitatie. Want op 21 maart 2018 hadden meer mensen links gestemd dan vier jaar daarvoor. Achtkarspelen had de sociale agenda zoals het huidige college die tot de zijne had gemaakt, gewaardeerd. Goed, de PvdA had een zetel verloren. Ik hield dan ook niet op met te zeggen dat bescheidenheid mij past en dat is geen toneelspel, dat is niet voor de bühne, dat vind ik echt! Maar links had per saldo wel mooi gewonnen. En dat dit nu verdeeld was over twee partijen deed daar niets aan af, integendeel, hier ligt een opdracht van de kiezer om de samenwerking op te zoeken. Linkse samenwerking. En dat gaan we doen. Aan ons de uitdaging om ervoor te zorgen dat toekomstige historici de 21ste maart 2018 beschouwen als het begin van de Linkse Lente in Achtkarspelen.

Het bericht De Linkse Lente is begonnen verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Voor degenen die vandaag hun stem weer hebben laten horen: Dank u wel!

Timeline Photos

Welke ontdekkingsreiziger het ook alweer was schiet me nu niet zo één, twee, drie te binnen. Zal wel een Brit geweest zijn. Of een Noor, die kwamen ook nogal ‘ns ergens. In elk geval sprak de beroemdheid in kwestie ooit, tijdens een lezing, de woorden: “het gaat er niet om waar je bent, het gaat erom hoe je kijkt”. De bedoeling was om aan te geven dat je duizenden kilometers kon reizen, maar wanneer je niet goed keek zag je nog niets bijzonders. Maar gelukkig was het omgekeerde ook waar. In je eigen omgeving, heel dicht bij huis, vaak op plaatsen waar je al honderden malen bent geweest is heel erg veel bijzonders te zien. Als je maar goed kijkt.

En dat was de ervaring van afgelopen woensdag. Voor het eerst een eindje gefietst met de ‘nieuwe app’. Een nieuwe app die is ontwikkeld is door een samenwerkingsverband van de Keunstkrite, de stichting Oud Achtkarspelen en de gemeente. De directe aanleiding was overigens een PvdA-motie over de Tsjoele Tsjerke en het geheel werd mede mogelijk gemaakt door een subsidiebedrag van het Iepen Mienskipfûns. Het gaat als volgt. Je installeert de nieuwe app op je telefoon (ik weet het, dit kan vast specifieker, maar in mijn geval zou er eigenlijk moeten staan ‘je drentelt wat hulpeloos voor het bureau van je secretaresse totdat zij een nieuwe app op je telefoon installeert’, vandaar de wat korte samenvatting), dan druk je het apparaat in een houdertje op je stuur en dan vertelt dat ding waar je heen moet fietsen. Tot zover dus gewoon een soort tomtom maar dan op de fiets. Alleen dan komt het. Om de haverklap begint je telefoon te praten. Een vriendelijke, verzorgde stem vertelt je iets bijzonders over een huis aan je linkerkant. Een eind verderop wordt je aandacht gevraagd voor een prachtige boom. De achtergronden van een kunstwerk worden beschreven. Het is informatie met een cultuurhistorische achtergrond, maar ook de natuur komt aan bod. Over architecten, oorspronkelijke gebruikers. Symbolische betekenissen. Kortom het is fantastisch. Er ging een wereld voor me open, daar in Buitenpost. En dan te bedenken dat er nu drie van die fietsroutes in m’n telefoon zitten. Alledrie een kilometer of dertig lang, net leuk voor een zondagmiddag in het voorjaar dus. Kan bijna niet wachten om op die manier onze gemeente opnieuw te ontdekken. Mocht er nog iemand zijn die twijfelt aan de schoonheid van Achtkarspelen, aan de geweldige geschiedenis van onze gemeente, vind dan even uit hoe die app heet en ga fietsen. En snel een beetje, het is meer dan de moeite waard!

En o ja, die foto. Kijk, er zijn natuurlijk altijd mensen die denken dat ze het nóg beter weten dan de app en die daar al wijzend iets aan toe willen voegen. Gelukkig lijkt de rest van het gezelschap zich er niet zoveel van aan te trekken.

Het bericht Ga fietsen verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

In deze videoboodschap laat Frans D. Hoekstra weten wat we als GemeenteBelangen Achtkarspelen belangrijk vinden en wat onze doelen zijn voor de komende periode.

Frans Hoekstra

Zaterdag 10 februari heeft de fractie de verkiezingscampagne officieel geopend. Lijsttrekker Toos van der Vaart overhandigde een exemplaar van het verkiezingsprogramma aan het oudste partijlid in Achtkarspelen, de heer Lanting uit Surhuisterveen. De heer Lanting had de koffie klaar staan en vertelde ons vele mooie verhalen. Het was een waardevol bezoek waarin ook de ouderenzorg en het belang van waardig ouder worden maar weer eens dik onderstreept kan worden.