Poliflw

Raadsvergadering

Opening en mededelingen Vaststellen agenda Vragenuur Besluitenlijst Ingekomen stukken

Besluitvormend

Bestemmingsplan De Kortsluiting

Woordvoerder: Jaap Heres

Besluitvormend

Vergunning b&b Onderdendam

Woordvoerder: Jaap Heres

Subsidieregeling dorpsbudget

Woordvoerder: Jan Willem Nanninga

Onlangs hadden twee leden van onze fractie een gesprek bij een vereniging in een kleiner dorp. Toen het dorpsbudget ter sprake kwam, was de reactie ongeveer als volgt: ‘De gemeente kan zelf niet kiezen en laat het daarom aan het dorp over. Doar kin ’n hoop geduvel van kom’n ien dörp’. Gelukkig vervolgde hij: ‘Veurzitter dörpsbelangen zee al, wie mott’n snel om toavel’.

Wij zijn heel blij met het dorpsbudget. Dat hebben we onze gesprekspartner ook voorgehouden. Maar met dat ‘geduvel’ had hij wel een punt. Hoe bewaak je het draagvlak en voorkom je ‘geduvel ien dörp’? Daar geven de stukken geen antwoord op. Wellicht moet dat ook niet. Immers je wilt de regeling zo eenvoudig mogelijk houden en maximale ruimte laten aan het initiatief, maar het is wel een punt van zorg. Wij komen dan toch uit bij de dorpencoördinatoren. Hun rol is in dit kader van groot belang. En dan is draagvlak in een klein dorp nog makkelijker te organiseren dan in de grotere kernen van onze gemeente. Met name de mogelijkheid om op te potten vraagt afstemming en breed draagvlak in het dorp.

Er wordt gehoopt op inclusie, staat in het raadsvoorstel. Dat wordt echter nergens uitgewerkt. Als je er niet op stuurt, dan zal het bij hoop blijven. Dat betekent dat je erop gaat sturen en anders sleep je het er met de haren bij. Wij hebben de indruk dat het laatste het geval is.

Minimabeleid 2020-2024

Woordvoerder: Jan Willem Nanninga

Wij zijn blij met het gelopen proces. De plannen zijn tot stand gekomen in dialoog met de partners. Die betrokkenheid aan de voorkant is heel plezierig en moet de partners ook goed doen. Daarmee is het beleid inclusief uitvoeringsplan gedeeld beleid geworden en dat heeft ook betekenis voor onze rol. In het voorstel zitten een aantal wijzigingen t.o.v. het eerdere minimabeleid. Daar kun je van alles van vinden, maar op gezinsniveau weet je niet hoe het uitpakt. Dat maakt een goede evaluatie van groot belang. Doe die evaluatie niet alleen op basis van cijfers, maar voer interviews met mensen uit de doelgroep.

Pilot OV juichen we toe. In een gemeente met veel kleine dorpen waarin ‘voorzieningen’ verdwijnen is mobiliteit van groot belang. Dus zeker ook voor deze doelgroep. Wij vragen ons af of het wel een besparing op het leerlingenvervoer gaat opleveren. Zij zullen immers vaak in de spits moeten reizen. Zij blijven daardoor afhankelijk van het Provinciaal Groninger studiefonds en de bijzondere bijstand.

CER voor mensen met chronische ziekte of handicap. Wij hebben in het verleden geageerd tegen te late wijzigingen in de regeling, namelijk ver na januari. Goed dat er nu voor de jaarwisseling bekend is hoe de regeling er gaat uitzien. Toch zit hier nog een pijnpunt. De groep die vorig jaar voor het eerst gecompenseerd is en toch binnen de wtcg-groep valt, krijgt dit jaar niets omdat nu drie jaar achtereen het eigen risico volledig benut moet zijn. College, is daar geen mouw aan te passen?

De pilot OV en de CER-regeling maken nog eens duidelijk dat er een zekere spanning zit op enerzijds de wens om je beleid te vernieuwen en anderzijds de continuïteit van regelingen, die voor de doelgroep duidelijkheid schept. Met de pilot en te weinig structurele middelen voor CER blijft ons beleid instabiel naar de toekomst toe.

Wij betreuren het dat er geen ruimte is om ervaringsdeskundigen in dienst te nemen.

Er wordt voor en intensievere dienstverlening gekozen. Minder mensen krijgen in kortere tijd intensievere begeleiding, terwijl anderen in de wacht worden gezet. We gaan er vanuit dat dit ook bij de evaluatie wordt betrokken.

Uit het verleden herinneren we ons dat er beperkt gebruik gemaakt wordt van de collectieve ziektekostenverzekering en met name ook de aanvullende verzekering, omdat die zou aanvullen waar mensen geen behoefte aan hebben. In de stukken lezen we daar niets over, terwijl er wel keuzen op dit vlak gemaakt worden. Komt dit ook terug in het klanttevredenheidsonderzoek en worden mensen die er geen gebruik van maken ook bevraagd?

Terug naar de partners. Voor de uitvoering van het beleid valt de gemeente terug op een aantal organisaties zoals Stichting Leergeld, die gerund worden door vrijwilligers. Voor de solidariteit in onze Hogelandster samenleving is dat goed, maar die afhankelijkheid van vrijwilligers maakt het ook kwetsbaar. Het college moet zich daarvan bewust zijn en daar aandacht voor hebben. Vanaf deze plaats wil de PvdA zijn grote waardering voor al die vrijwilligers uitspreken.

Tot slot, de nieuwe regeling geeft vertrouwen en zorgt ervoor dat mensen zelf keuzen kunnen maken.

 

Bestemmings- en beeldkwaliteitsplan Maarweg Uithuizen

Woordvoerder: Jaap Heres

 

Verordening kwaliteit uitvoering VTH taken

Woordvoerder: Jaap Heres

 

Toedeling middelen NPG

Woordvoerder: Mädi Cleerdin

“Als je niet begint met zelf vertrouwen te geven, dan krijg je het vertrouwen nooit terug” Deze uitspraak deed de Nationale Ombudsman afgelopen zondag in Buitenhof.

Laten we deze uitspraak ter harte nemen, als we nu én in de toekomst praten over ons Nationaal Programma Groningen. Het vertrouwen ten alle tijden in ons achterhoofd houden bij álle te nemen besluiten voor ons Nationaal Programma Groningen.

Het is ingewikkeld om tot een verdeelsleutel voor ons Nationaal Programma Groningen te kunnen komen en daarmee financiële duidelijkheid scheppen voor gemeenten in het aardbevingsgebied en de provincie Groningen. De duidelijkheid is nu gekomen, we hebben de komende 4 jaar voor ons Hogeland €22.500.000 (twee en twintig en een half miljoen euro) tot onze beschikking!

Daarmee hebben we het heft voor de toekomst van ons Hogeland in eigen handen!

De kunst is deze gelden samen met onze Hogelandsters om te zetten in nuttige projecten welke Het Hogeland verrijken.

Brede Welvaart is nu slechts een begrip, in de toekomst de realiteit!

Schouders eronder en kop d’r voor!

 

Najaarsnota 2019

Woordvoerder: Jan Willem Nanninga

 

Belastingverordeningen 2020

Woordvoerder:

 

Sluiting

Het bericht Raadsbijdrage raadsvergadering 11 december 2019 verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.

Om mijn kleinzoon van 9 eens te laten zien wat ik zoal uitspook in de gemeenteraad, liet ik hem en mijn kleindochter van 7 vorig jaar beelden zien van een vergadering van de gemeenteraad van de voormalige gemeente Winsum. Uiteraard liet ik alleen beelden van opa zien. Enige ijdelheid is mij niet vreemd en bovendien streef ik er nog altijd naar om mijn PvdA-gen door te geven. Bij mijn dochters is dat maar matig gelukt. Ik weet dat ze af en toe of bijna altijd op de PvdA stemmen, maar GroenLinks heeft ook wel enige sympathie. Het lidmaatschap van ‘mijn club’ zit er dus helemaal (nog?) niet in. Daarom heb ik mijn hoop gevestigd op de tweede generatie. Maar of dat lukt is maar zeer de vraag.

Deze week werd ik keihard geconfronteerd met het matige resultaat van mijn zendingswerk. Tot ergernis van mijn kleinzoon moet ik wel eens verstek laten gaan op onze vaste oppasdag , omdat ik een vergadering van de gemeenteraad of de PvdA heb. Donderdag kondigde mijn vrouw alvast aan dat ik de volgende week eerder naar huis moet voor een vergadering van de lokale afdeling van de PvdA. Dat viel dus niet in goede aarde. Dat betekent dat hij weer eens niet met me kan voetballen, hockeyen of stoeien. Hij baalt daarvan en verzuchtte: ‘Die praatjesmakers van de gemeente ook …..’. En dat terwijl ik alle moeite doe om bij hem het sociaaldemocratisch vuur te doen ontbranden, wakker ik al op jonge leeftijd een afkeer van de politiek aan. Dat is vervelend te constateren, maar dat ‘praatjesmaker’ kwam keihard aan. En dat terwijl ik bij het overlijden van mijn vader, die wel altijd op Den Uyl stemde, maar nooit lid van de partij is geweest, min of meer helzelfde heb gezegd. Ik sprak toen de volgende woorden: ‘Hij handelde als sociaaldemocraat en ik lul erover’. Dat is toch ongeveer identiek als ‘praatjes maken’.

Martin Drent van RTVNoord had het wel niet over een ‘praatjesmaker’, maar zo voelde ik me wel een beetje toen hij me woensdag vroeg: ‘Jan Willem, hoe zit het nu met die borden bij de entree aan de zuidzijde van Winsum?’  Om het geheugen op te frissen, ga ik even terug in de tijd. Op 23 april bij de bespreking van het collegeprogramma deed ik de volgende uitspraak: ‘Terzijde en daarmee sluiten we af, de PvdA vindt de entree aan de zuidzijde van Winsum met de vele reclame- en promotieborden een rommeltje’. Martin Drent pikte dit op en zond er een stuk over uit. We zijn nu zes maanden verder en de borden staan er nog. Logisch dat hij me er nog eens fijntjes aan herinnerde. Op dit soort momenten denk ik ook wel eens wat doet het er eigenlijk nog toe wat ik zeg. Om in de woorden van mijn kleinzoon te blijven, dan voel ik me een praatjesmaker.

Twee dagen later liep ik samen met mijn vrouw langs de historische begraafplaats Bellingeweer. In het verlengde van de oude stenen muur heeft een bewoner van de oude wierde een houten bouwwerk opgericht. Een aanfluiting en een miskenning van de waarde van een dergelijke historische plek. In de tijd dat de oude gemeente Winsum nog bestond heeft deze ‘verkrachting’ al politieke aandacht gekregen en niet alleen van de PvdA. Hoewel ik weet dat het handhavingstraject loopt en we dus geduld (hoe lang nog?)moeten hebben , ontsiert het bouwwerk nog altijd Bellingeweer. Stilletjes liep ik naast mijn vrouw voort. Doodsbenauwd dat enig woord van mij bij haar de volgende reactie zou oproepen: ‘Praatjesmakers, die lui van de gemeenteraad’.

Soms is het goed om je eigen rol en de betekenis die jouw bijdrage heeft op de Hogelandster samenleving te relativeren. En altijd is het goed dat er mensen in je omgeving zijn die je met beide benen op de grond houden, zoals mijn kleinzoon en mijn vrouw.  Maar ‘praatjesmaker’ klinkt niet alleen heel negatief, het is ook net of politiek bedrijven er niet toe doet. Dat wil ik toch bestrijden. Natuurlijk doet de gemeenteraad ertoe. Kijk eens rond op Het Hogeland naar zaken die, hoewel het soms lang duurt, gerealiseerd zijn of op korte termijn gaan worden. Ik noem dan bijvoorbeeld één school met één ingang in Baflo, school en zorg ineen in De Tirrel in Winsum en een compacter en nu al veel levendiger centrum van Winsum. Ik laat het bij deze voorbeelden uit mijn eigen politiek verleden als raadslid van het Winsumer deel van onze nieuwe gemeente.

Ik ben er heilig van overtuigd dat de gemeenteraad ertoe doet, dat ik met mijn bijdragen in de raad het leven van individuele Hogelandsters in meer of mindere mate kan beïnvloeden en een positieve wending kan geven aan het samenleven op Het Hogeland. Ik ga toch niet voor de flauwekul twaalf jaar in de gemeenteraad zitten, terwijl ik ook met mijn kleinzoon kan voetballen, hockeyen en stoeien? En ja, dat doe ik wel door te debatteren, te discussiëren en de praatjesmaker uit te hangen.

Het bericht Praatjesmaker verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.

Ondanks dat ik zelf geen actievoerder of staker ben, vind ik dat in een democratie iedereen de gelegenheid moet hebben om te demonstreren. Zo ook de ‘boeren’. Hoewel boeren? Ik heb niet de indruk dat alle boeren erg ingenomen waren met de actie van twee weken geleden. En al helemaal niet met de acties die nog volgen. Waar ik in het vervolg in generaliserende zin schrijf over ‘boeren’, wil ik zeker niet alle boeren over één kam scheren. Dit even tussendoor  om mijn opvattingen bij voorbaat te nuanceren.

Maar wat had ik een moeite met die actie van 1 oktober. Waar ging het de actievoerders nu eigenlijk om? De indruk werd gewekt dat het zou gaan om het respect en de waardering van parlementariërs in het bijzonder en de Nederlands bevolking in het algemeen. Steeds meer bekroop me het gevoel dat het daar helemaal niet om ging. Mijn gevoel zei me dat het draaide om de onwelgevallige maatregelen die het kabinet zal moeten opleggen aan met name de veeteelt om onze natuurgebieden en de biodiversiteit nog enigermate overeind te houden. De roep om waardering en respect verdween gaandeweg naar de achtergrond en druk op kabinet en Tweede Kamer kwam steeds nadrukkelijker op de voorgrond te staan. Daardoor en door de intimiderende wijze waarop tractoren als machtsmiddelen werden ingezet (wat respect?), verdween mijn sympathie voor deze actie als sneeuw voor de zon.

Tot overmaat van ramp word ik, als burger ook nog eens gebruikt als zou ik achter de actie staan. Op internet bladerend door allerlei sites staat te lezen dat een groot deel van de Nederlandse bevolking achter deze ‘helden’ (Geert Wilders) staat. Ja, de inwoners van ons land hebben makkelijk praten. Het kost ze niets. Maar vraag diezelfde Nederlanders eens een eerlijke prijs voor een ‘eerlijk’ stukje vlees of pak melk te betalen, hoeveel steun zou er dan nog zijn?

Terug naar het aanvankelijk zo benadrukte respect en waardering. Het slaat toch helemaal nergens op om dat tot doel van je actie te kiezen? Respect en waardering is toch niet voorbehouden aan een bepaalde beroepsgroep? Respect verdient toch iedereen? Of  je nu boer bent of politieagent of leraar of werkt in de zorg of toevallig De Groot heet en van D66 bent en een iets andere opvatting hebt over stikstofmaatregelen dan de doorsnee boer, ook dan verdien je respectvol benaderd te worden.

Terwijl ik het schrijven van deze column even onderbreek, zie ik op het journaal van vrijdag 11 oktober weer boeren  voorbijkomen. Friese blokkeerboeren hebben politie en autoriteiten volledig verrast door het centrum van Leeuwarden plat te leggen en het provinciehuis te blokkeren. Schielijk trekt het provinciebestuur zijn plannen in. ‘Dat gaat makkelijk’, denk je dan als buitenstaander, ‘demonstrerende boeren laten een scheet, de stikstof is nog niet neergedaald en ze krijgen hun zin al’.

Hoe anders is dat met het andere item waar op datzelfde journaal aandacht aan wordt besteed. Dat gaat over jongeren met ernstige psychische klachten, die op een wachtlijst worden geplaatst en als ze dan eindelijk behandeld kunnen worden, met meerdere en wisselende zorgverleners te maken krijgen. Ook nu weer wordt er voor deze ongewenste situatie in de jeugdzorg door, in dit geval een kinderarts, nadrukkelijk aandacht  gevraagd. En dat is niet de eerste keer. Horden artsen, psychiaters, verpleegkundigen en ouders ageren al tijden tevergeefs tegen de problemen in de jeugdzorg. Zelfs noodkreten van de gemeenten bieden geen soelaas. Jongeren en hun ouders beschikken helaas niet over een groen gevaarte op wielen en gemeenten kunnen het zich niet permitteren om met al hun rijdend materieel in actie te komen.

Ondertussen trekt de groene karavaan op intimiderende wijze verder. Provinciale acties zijn aangekondigd en ‘Farmers Defence Force’ roept de boeren op woensdag 16 oktober naar het Binnenhof op te trekken. Kijk voor de aardigheid eens op de site van deze groep. Je vindt er geen enkele informatie. Wat valt er te verbergen? En kijk ook eens goed naar het logo. De groene karavaan trekt op naar het Binnenhof en eist dat de groene wind, die er al jaren waait, onverminderd blijft waaien.

Het bericht Boeren, burgers en ‘buiten’lui verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.

Woensdag 18 september vond de eerste raadsvergadering van Het Hogeland weer plaats na een lange zomervakantie. Maar wel zonder mijn aanwezigheid. Als senior doe ik aan vakantiespreiding. Ondanks dat ik in de raad zit, sta ik mezelf toe één of twee keer een raadsvergadering te verzuimen en te genieten van een korte vakantie op een ogenblik dat ouders met kinderen weer hun verplichtingen hebben. En zo wandelden mijn vrouw en ik in de Vogezen ten tijde van die eerste raadsvergadering. Dat keertje spijbelen voelde goed. Het schoolkind in me is nog steeds niet ver weg.

Op de agenda van de raadsvergadering stond ‘Startnotitie lokale inclusie agenda’. Een onderwerp waar ik normaal het woord over voer namens de PvdA. Ondanks dat ik niet aanwezig zou zijn, was ik bij de voorbereiding van dit onderwerp volop betrokken. Uiteraard had ik de startnotitie gelezen. Maar ik had ook enige mensen uit ‘de doelgroep’ gevraagd het stuk te lezen en van commentaar te voorzien. Zij waren daar gelukkig toe bereid en mailden mij hun inhoudelijke reacties. Eén van mijn meelezers begon met een niet-inhoudelijke opmerking. Haar opmerking betrof de vorm van de startnotitie en luidde ongeveer als volgt: ‘Jan Willem, wat heb ik een respect voor je dat je dit soort stukken al vanaf 2010 leest, ik was op bladzijde 2 al afgehaakt.’

Ik schrok van die opmerking. In de eerste plaats omdat ik me realiseerde dat ik het zelf in eerste instantie niet opgemerkt had. Kennelijk raak je gewend aan het lezen van stukken die niet zo makkelijk leesbaar zijn. Na negen jaar in de raad gezeten te hebben, ontwikkel je kennelijk een vorm van (beroeps)deformatie. Maar als ik er nog eens over nadenk, dan komen er toch wel regelmatig moeilijk leesbare stukken voorbij. Stukken die je niet even vlot leest, die te groot van  omvang zijn of te veel bijlagen bevatten.

De schok is nog groter als je bedenkt dat het mensen die nauw bij dit of een ander onderwerp betrokken zijn, al afschrikt om een stuk even vlot te lezen. Als zij al afhaken, wie leest het dan nog wel? We willen toch dat onze inwoners betrokken zijn bij de lokale politiek? We willen toch dat ze daaraan op een bij hun passende wijze een bijdrage leveren? En de schok wordt nog groter als je bedenkt dat in een democratie iedereen uit de Hogelandster samenleving in de gemeenteraad zou moeten kunnen zitten. De raad moet een afspiegeling zijn van die samenleving. Dan mag het raadswerk niet exclusief voorbehouden zijn aan inwoners die in staat zijn moeilijke en omvangrijke stukken te lezen.

Onder het agendapunt D.10 ‘Startnotitie Lokale Inclusie Agenda Het Hogeland 2020-2022’ staat het volgende en ik citeer: ‘Onder inclusie wordt verstaan dat alle inwoners, ongeacht culturele achtergrond, leeftijd, taal, sekse, seksuele geaardheid, status, talenten en/of beperkingen moeten kunnen meedoen’.  Dat roept de vraag op waaraan alle inwoners moeten kunnen meedoen. Mijn antwoord: ‘Alle inwoners moeten overal aan kunnen meedoen en dus ook aan het raadswerk en de politiek, indien ze dat tenminste willen’.  En mijn boodschap: ‘Als we werkelijk inclusief willen zijn, dan zullen we in de spiegel moeten kijken, te beginnen bij de gemeente’.

Het bericht In de spiegel kijken verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.

Mijn columns of weblogs komen meestal tot stand op basis van nieuws. Kranten en tv bieden veel onderwerpen voor mijn schrijfsels. Maar ook persoonlijke ervaringen vormen soms een inspiratiebron. Zoals deze keer.

In de aanloop naar de raadsverkiezingen van Het Hogeland hebben we veel gefietst. Tijdens één van die fietstochten kwam ik ten val en raakte gewond aan mijn hand. Ik vond het noodzakelijk om een arts te raadplegen. Maar helaas, in het weekeinde kan dat niet in de eigen woonplaats. De verpleegkundige die ik telefonisch consulteerde bood me twee mogelijkheden, of Leek of de post bij het Martiniziekenhuis. In Leek kon ik eerder terecht en dus koos ik voor die plaats. Niet een onoverkomelijke reis, maar toch ruim een half uur rijden.

Dan de tweede persoonlijke ervaring. Op een zondagochtend een paar weken geleden voelde mijn vrouw zich niet topfit. De verpleegkundige adviseerde haar medicatie. Maar goed, in Winsum niet meer te krijgen op zondag en dus togen we naar de apotheek in het Martiniziekenhuis. Niet een onoverkomelijke reis, maar toch.

Toch vreemd als je bedenkt dat politici en zorgverleners het uitgangspunt hanteren dat zorg steeds meer bij de mensen thuis of dichtbij huis moet worden georganiseerd. Maar ondertussen verdwijnt de huisartsenpost uit Winsum. Het is zo ontstellend  tegenstrijdig. Terwijl ik dit zo schrijf blik ik even terug op een artikel in ‘de Volkskrant’ van nog niet zo lang geleden. Het volgende citaat trekt mijn aandacht: ‘Zilveren Kruis, de grootste zorgverzekeraar van het land, wil bijvoorbeeld dat in 2021 tien procent van de zorg die nu nog in het ziekenhuis wordt geleverd, voortaan verplaatst naar zorg bij mensen thuis of dichtbij hun huis. Een longfunctie kan met de huidige technische mogelijkheden ook prima thuis worden gemonitord, en een cardioloog kan samen met een huisarts een spreekuur houden in de woonplaats van de patiënt. Dat scheelt dure ziekenhuisopnames. Daarom krijgen de wijkverpleegkundigen en de huisartsen er de komende jaren fors geld bij, terwijl de ziekenhuizen vanaf 2022 juist op de nullijn worden gezet’.

Dat klinkt me bekend in de oren. Dit is het anderhalvelijnscentrum waarvoor ik in 2014 een pleidooi heb gehouden in de gemeenteraad van Winsum en een artikel schreef voor de site van de PvdA onder de kop ‘Regiohospitaal’. Ook heb ik het woord mini-ziekenhuis wel eens laten vallen. Ik zal dat artikel van toen toevoegen aan de site van PvdA Het Hogeland. We zijn inmiddels vijf jaar verder en in de verste verte is nog niet zo’n centrum te bekennen. Tenminste niet in onze gemeente en gezien de grootte van Het Hogeland is ‘in de verste verte’ dan toch niet teveel gezegd. Elders lukt het wel, zoals in Delfzijl. Maar goed dat was natuurlijk als compensatie van de sluiting van het Delfzicht ziekenhuis. Maar ook in Veendam is het gelukt en daar is nooit een ziekenhuis geweest. En niet te vergeten Valthermond, of all places.

Wat maakt dat het hier maar niet tot stand komt? Helaas speelt ‘de politiek’ hierin geen grote rol. ‘Ze’ kunnen wel stimuleren en mogelijk enigermate faciliteren, maar ‘ze’ kunnen geen zorgcentrum opzetten. Als ik stukken over anderhalvelijnscentra lees, dan lijken huisartsen een cruciale rol te vervullen. Zien zij de noodzaak van een dergelijk centrum niet in, hebben ze het al te druk met hun patiënten en kan dit er niet nog even bij, staan zorgverzekeraars een dergelijke ontwikkeling in de weg of kent de zorg teveel schotten? Ik ken het antwoord niet, maar zie wel grote mogelijkheden. Juist in combinatie met een verpleeghuis als De Twaalf Hoven. Ik heb de wijsheid niet in pacht. Mocht ik een te simpele kijk op de zaak hebben, dan hou ik mij aanbevolen voor ‘wijze’ woorden.

Het bericht Zorg op afstand van Het Hogeland verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.