Poliflw

Met tranen in mijn ogen heb ik zaterdag zitten kijken naar de reportage van Nieuwsuur uit Brabant. Ik maak me hele grote zorgen over wat er op dit moment in mijn provincie gebeurt. Zelf woon ik midden in 'het epicentrum van de corona-uitbraak' zoals de NOS-verslaggever het onlangs in het journaal meldde.

Er raken heel veel mensen besmet. Er gaan heel veel mensen dood. Veel mensen zijn bang. Er is veel verdriet. En veel vinden we niet terug in de cijfers, bevestigen zorgverleners en ook het RIVM. Overzien we dan wel echt in voldoende mate hoe groot deze ellende daadwerkelijk is?

De huisarts uit Uden in de Nieuwsuur-reportage vertelde dat hij normaal gesproken ongeveer met een sterfgeval in de week in zijn praktijk te maken heeft. Nu zijn er een of twee sterfgevallen per dag. De begrafenisondernemers en crematoria in onze regio kunnen de vraag niet aan. De begrafenisondernemer heeft dubbel zoveel kisten besteld dan er normaal nodig zijn. De crematoria zijn voortaan ook op zondag open, omdat ze anders niet iedereen een afscheid kunnen geven.

Dat afscheid nemen in coronatijd is eigenlijk ook onmenselijk. In perioden van verlies en groot verdriet wil je er voor elkaar zijn, bij elkaar zijn. Maar juist dat mag nu niet. Ik heb het zelf meegemaakt met een afscheid van mijn oom en van mijn tante twee weken geleden. Bij het afscheid van mijn oom stond ik met een handvol familieleden en een kist in een verder grote, lege aula van de DELA. Heel onwerkelijk. Het afscheid van mijn tante heb ik, in overleg met de familie, niet bijgewoond maar mijn plek aan iemand anders gelaten, die nog dichterbij stond. Ik had werkelijk waar tot voor kort nooit kunnen vermoeden dat ik zulke keuzes zou moeten maken.

Ik merk het in Oss ook op straat en in de supermarkt. De mensen zijn stil. Iedereen houdt de gevraagde afstand van elkaar, maar mensen kijken elkaar allemaal even aan en geven een klein knikje. Een knikje van empathie. Een knikje van begrip. Een knikje van 'we doen dit samen'. Het is mooi, maar het geeft ook een heel unheimisch gevoel. Waar zijn we in beland?

Ik maak me ook heel veel zorgen over hoe het nu gaat in onze verpleeghuizen. Vanuit mijn tijd bij de vakbond – ik deed daar de onderhandelingen voor de ouderenzorg-cao – heb ik nog veel contact met mensen die werken in de thuiszorg en in het verpleeghuis. Ik hoor heel veel verdrietige en verontrustende verhalen en voorbeelden. Veel mensen raken besmet, lang niet iedereen wordt getest. Veel mensen gaan dood, lang niet iedereen wordt getest.

Mensen maken zich grote zorgen over het gebrek aan beschermingsmaterialen. Nog teveel mensen moeten zonder beschermingsmaterialen hun werk doen. Ze lopen daarmee niet alleen zelf risico, maar zijn ook een risico voor de ouderen die kwetsbaar zijn. Stel dat ze besmet zijn, zelf niet echt klachten hebben, maar van de ene naar de andere oudere gaan? Zo kunnen ze veel oudere, kwetsbare mensen besmetten.

Daarnaast is het werk in de verpleeghuizen nu loodzwaar. Familie en mantelzorgers mogen niet meer naar binnen, dus alles komt op de, vooral vrouwelijke, zorgverleners aan. Zij draaien dubbele diensten. En wat ze in die diensten mee maken zijn dingen die ze op deze manier nog nooit hebben gezien. Ernstig zieke mensen. Hele angstige mensen. Stervende mensen.

Gisteren hoorde ik nog over hoe een verpleeghuisbewoner in de armen van een verzorgende van 21 jaar, net begonnen met werken in de zorg, was gestorven. Dat hakt er keihard in. Ze was van slag, maar haar werk gaat door, ze moet door. Terecht gaat er, in de media en in de politiek, veel aandacht naar de ziekenhuizen, naar de mensen op de Intensive Care. Want wat daar gebeurt is afschuwelijk. Ik hoor alleen zoveel verhalen uit de verpleeghuizen op dit moment, waar veel coronapatiënten liggen en overlijden, dat ik me afvraag of dat wel voldoende in beeld is. Een behoorlijk deel van deze zieke bewoners komt nooit in het ziekenhuis of op de Intensive Care terecht. De medewerkers daar hebben het momenteel zo zwaar. De mensen die daar sterven worden, voor of na hun dood, lang niet altijd getest op corona en het aantal sterfgevallen ligt in werkelijkheid dus veel hoger dan de cijfers die wij elke dag te horen krijgen.

Mijn buurvrouw werkt in het verpleeghuis bij mij in de wijk. Ze moest haar werk met alleen handschoenen en alcohol doen als bescherming doen. Ze werd ziek, getest in ziekenhuis Bernhoven en bleek het coronavirus te hebben. Nu zit ze thuis in quarantaine. In het verpleeghuis blijken meerdere bewoners besmet en zijn ook positief getest. Een aantal bewoners heeft ook de klachten maar wordt niet getest en er kan dus niet vastgesteld worden of ze besmet zijn. En mijn buurvrouw is natuurlijk helaas niet de enige.

Het is echt ongelofelijk dat onze zorgverleners, die nu voorop gaan in de strijd om het coronavirus te verslaan, dit nog te vaak moeten doen met onvoldoende bescherming. Pijnlijk duidelijk wordt hoe dom het is om de productie van dit soort beschermingsmaterialen te verplaatsen naar lagelonenlanden, waar we nu afhankelijk van zijn. Het is te gek voor woorden dat we straaljagers klaar hebben staan voor het geval we ooit in een oorlog belanden, maar geen beschermingsmaterialen hebben liggen of mogelijkheden om ze zelf te produceren voor het geval we in oorlog raken met een virus.

Natuurlijk snap ik dat het redden van levens nu veel belangrijker is dan het bijhouden van de statistieken, maar ik vrees dat de omvang van deze ramp nog zoveel groter is dan we op dit moment vermoeden doordat veel besmettingen, maar ook veel doden, in Brabant op dit moment niet 'meegeteld' worden. Daarnaast maak ik me heel veel zorgen over onze zorgverleners, over alle zorgverleners, maar zeker ook over de zorgverleners in de thuiszorg en de verpleeghuiszorg. Zij krijgen in de volle omvang te maken met corona besmettingen en doden, maar lijken weinig in beeld bij media en statistieken. Elke dag opnieuw wordt het uiterste van deze zorgverleners gevraagd onder helse omstandigheden.

Komende week is er weer een debat in de Tweede Kamer over corona en zullen wij meer duidelijkheid vragen over de sterftecijfers en over de situatie in onze verpleeghuizen. We moeten alles op alles zetten om onze zorgverleners in deze tijd te steunen. Daarnaast moeten er echt meer mogelijkheden om te testen komen, in ieder geval voor onze zorgverleners.

Voor mijn eigen Brabant hoop ik dat er snel een eind komt aan deze onwerkelijke en afschuwelijke tijd. Voor de rest van ons land hoop ik echt dat iedereen de richtlijnen van het RIVM volgt, zodat deze helse ellende die ik nu zie in Brabant de rest van het land zoveel als mogelijk bespaard kan blijven.

Lilian Marijnissen, SP-fractievoorzitter

De coronacrisis maakt op een zeer pijnlijke manier duidelijk wat er echt toe doet in onze samenleving, waar we op terug moeten vallen als al het andere wegvalt: de zorg, de cruciale beroepen, een zeker en goed inkomen voor iedereen, een goed en veilig thuis, een overheid die weet wat het moet doen en er is voor iedereen. En tegelijkertijd maakt de coronacrisis ongelofelijk pijnlijk duidelijk welke crises we al hadden in onze samenleving. De gevolgen van de wooncrisis worden nu nog schrijnender dan ze al waren.

De verdubbeling van het aantal daklozen in de afgelopen tien jaar brengt deze mensen nu nog meer in gevaar. De doorgeschoten flexibilisering van de arbeidsmarkt zorgt er nu voor dat mensen van de een op de andere dag hun inkomen geheel of gedeeltelijk kwijtraken. De torenhoge huren in de vrije sector brengen mensen nu nog verder in de financiële problemen. Een economische teruggang of zelfs crisis dreigt. En terwijl tijdens de vorige economische crisis banken met publiek geld overeind werden gehouden werden maatregelen genomen die de huidige wooncrisis veroorzaken of verdiepen. Nu moeten we ervoor kiezen om fors te investeren in wat nu zo cruciaal blijkt te zijn: niet de markt, maar de samenleving, door te investeren in het bouwen van goede en betaalbare huurwoningen voor mensen met een laag en gemiddeld inkomen, door de huren te verlagen, door bestaande woningen te verbeteren.

Thuisblijven is de manier om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan. Dus moeten we nu alles op alles zetten om te zorgen dat iedereen een goed en betaalbaar thuis heeft. Vele landen nemen nu grandioos grote maatregelen die eerder totaal onmogelijk leken. De Nederlandse regering kan niet achterblijven. We moeten ervoor zorgen dat daklozen opgevangen worden. En we moeten per direct zorgen dat mensen die nu inkomen verliezen niet in de problemen komen met huur en hypotheek. Daar moeten we vandaag mee beginnen. Maar alleen noodmaatregelen zijn niet genoeg. Deze crisis laat zien hoe groot het belang van een goed en veilig thuis is. De komende maanden moet worden gewerkt aan het oplossen van de wooncrisis. Dat waar we nu met z’n allen op terugvallen moeten we koesteren en veel sterker maken.

Lilian Marijnissen, SP-fractievoorzitter

Het kabinetsplan om grote bedrijven volgend jaar een nieuwe jaarlijkse korting van 2,4 miljard te geven op de winstbelasting moet van tafel. Dat is onze boodschap, samen met PvdA en GroenLinks. 'Afgelopen weken deed ik avonden door het hele land met mensen die in de zorg, het onderwijs en bij de politie werken. Het is duidelijk, de nood is hoog en investeringen zijn daar keihard nodig voor onze samenleving', zegt Lilian Marijnissen.

Het is een duidelijke keuze voor het kabinet: kiest Rutte voor nog meer kadootjes voor de grote bedrijven of wordt er gekozen voor de mensen die in Nederland het werk doen? Dat is de duidelijke boodschap die we vanavond samen met PvdA en GroenLinks hebben afgegeven.

'Zijn we het nu opeens overal over eens? Nee natuurlijk niet. Dat hoeft ook niet. Waar we het wel over eens zijn is dat er andere keuzes nodig en mogelijk zijn. Zodat grote bedrijven hun eerlijke deel betalen en er miljarden vrij komen om te investeren in de samenleving: om het eigen risico aan te pakken, betaalbare huizen te bouwen en te investeren in goed onderwijs.'

Het kabinetsplan om grote bedrijven volgend jaar een nieuwe jaarlijkse korting van 2,4 miljard te geven op de winstbelasting moet van tafel. Dat is onze boodschap, samen met PvdA en GroenLinks. 'Afgelopen weken deed ik avonden door het hele land met mensen die in de zorg, het onderwijs en bij de politie werken. Het is duidelijk, de nood is hoog en investeringen zijn daar keihard nodig voor onze samenleving', zegt Lilian Marijnissen.

Het is een duidelijke keuze voor het kabinet: kiest Rutte voor nog meer kadootjes voor de grote bedrijven of wordt er gekozen voor de mensen die in Nederland het werk doen? Dat is de duidelijke boodschap die we vanavond samen met PvdA en GroenLinks hebben afgegeven.

'Zijn we het nu opeens overal over eens? Nee natuurlijk niet. Dat hoeft ook niet. Waar we het wel over eens zijn is dat er andere keuzes nodig en mogelijk zijn. Zodat grote bedrijven hun eerlijke deel betalen en er miljarden vrij komen om te investeren in de samenleving: om het eigen risico aan te pakken, betaalbare huizen te bouwen en te investeren in goed onderwijs.'

We zijn de makers van de toekomst, maar ook allemaal een product van onze geschiedenis. Historisch besef, kennis van onze wordingsgeschiedenis en onze geschiedenis in samenhang kunnen bezien is daarom heel belangrijk. Wanneer de status-quo de enige referentie is, wanneer er geen inzicht bestaat in onze geschiedenis, dan ontbreekt begrip van de achtergronden en ligt oppervlakkigheid op de loer. Wie niet weet waar hij vandaan komt, weet niet waarheen hij onderweg is.

Om deze reden namen in 2006 de toenmalig leider van de SP, Jan Marijnissen en zijn collega van het CDA Maxime Verhagen, het initiatief voor een Nationaal Historisch Museum. Over de hele wereld zijn veel mooie voorbeelden van nationale historische musea te vinden, maar Nederland heeft zo’n museum nog niet. Ondanks de grote steun voor dit idee toen, is het museum er nooit gekomen.

Bijna vijftien jaar later blazen Lilian Marijnissen en de huidige fractievoorzitter van het CDA Pieter Heerma, dit idee daarom nieuw leven in. SP-fractievoorzitter Lilian Marijnissen: 'In een tijd waarin de samenleving individualiseert en de veranderingen steeds sneller lijken te gaan, verdwijnt ook steeds meer de gedeelde oriëntatie. De oprichting van een Nationaal Historisch Museum kan bijdragen aan een hernieuwde waardering van het belang van kennis van onze wordingsgeschiedenis. Dat kan helpen in actuele discussies. Immers, het begrip van het heden en het nemen van beslissingen voor de toekomst kan niet zonder kennis van de ontwikkeling die ons gebracht heeft waar we nu zijn.'

Het zal je maar gebeuren. Je kinderen gaan naar de opvang en als compensatie voor de hoge kosten ontvang je kinderopvangtoeslag. Op een dag krijg je een brief van de Belastingdienst dat alle kinderopvangtoeslag die je tot nu toe hebt ontvangen moet worden terugbetaald, zonder dat je weet wat je fout hebt gedaan. Een nachtmerrie toch? Voor duizenden ouders is dit realiteit. Zij zijn jaren bezig geweest hun onschuld te bewijzen, maar liepen vast in het systeem. Zij konden niet opboksen tegen een overheid die tegenover ze stond, in plaats van naast ze.

Het gaat over grote bedragen. Van tienduizenden euro’s tot meer dan een ton. De verhalen van deze mensen zijn ontzettend schrijnend. Niet alleen zijn mensen opgezadeld met torenhoge schulden, maar ze zijn hun huis uitgezet of gedwongen het te verkopen. Een man werd aangehouden op de snelweg en mocht niet meer verder rijden, omdat zijn auto direct werd ingenomen. Een gezin werd staande gehouden op Schiphol en mocht het land niet verlaten voor vakantie. Na tussenkomst van de Nationale Ombudsman mochten ze uiteindelijk toch vertrekken.

Veel vragen blijven onbeantwoord. Hoe heeft het kunnen gebeuren dat de problemen van deze mensen zo lang zijn genegeerd? Waarom zijn deze mensen als nummers behandeld? Hoe kan het dat niemand bij de Belastingdienst naar ze luisterde? En fundamenteler: hoe kan het eigenlijk dat de zorgpremie, de huur en de kinderopvangkosten zo hoog zijn dat er toeslagen nodig zijn?

De verhalen van de ouders hebben mij diep geraakt, het onrecht, de machteloosheid, het gevoel dat je leven je ontnomen wordt, terwijl je toch helemaal niets verkeerd hebt gedaan. Maar ook hun strijdvaardigheid inspireert. Na al die tegenslagen blijven velen van hen geloven in een toekomst. Een ding is duidelijk: of je het nu over de aardbevingen in Groningen hebt of over deze gedupeerde ouders, de overheid moet naast mensen staan en niet tegenover ze.

Lilian Marijnissen, SP-fractievoorzitter

In een toespraak op de partijraad van de SP heeft SP-leider Lilian Marijnissen vandaag een rode lijn getrokken in de onderhandelingen voor een nieuw pensioenstelsel. Het derde kabinet Rutte is na de verkiezingen haar meerderheid in de Eerste Kamer kwijt. Tienduizenden mensen kwamen vorige week in actie tegen het kabinet en voor een eerlijk pensioen. Minister Koolmees moet nu onderhandelen met linkse partijen om steun te krijgen voor zijn pensioenplannen. Volgens Marijnissen zagen we bij het vorige kabinet Rutte wat dat betekende: ‘Eindeloos veel kopjes koffie achter de schermen, veel mooie woorden en aan het eind van de rit kreeg Rutte gewoon zijn zin. Het is nu Koolmees die over de brug moet komen. Mijn oproep is dus: kies voor de werkenden en gepensioneerden, kies voor een rechtvaardig pensioen voor jong én oud.’

Marijnissen richtte zich in haar toespraak ook tot de vakbond FNV, PvdA en GroenLinks: De SP wil terug naar 65. We trekken nu samen op om een eerste stap te zetten: terug naar 66 jaar. Dus is de eis 66 jaar, geen dag langer. Hoeveel koffie er ook gedronken wordt.’