Poliflw

Leve de kerk! Ik weet het. De mensen die je het meeste kunnen teleurstellen, zijn de mensen van wie je de hoogste verwachtingen had. Daarom komt een ruzie in je kerk vaak harder aan dan een botsing op je werk. Vorige week zat ik nog tegenover een man die met tranen in zijn ogen vertelde over een conflict met een voorganger dat hij jaren geleden had gehad en dat nog niet is bijgelegd. Het was een tere wond. Er zijn ook weinig conflicten pijnlijker, verwarrender en onverzoenlijker dan de conflicten waarbij je allebei God erbij haalt. Bij conflicten heb ik sowieso de neiging een blokje om te gaan, maar bij kerkelijke conflicten krijg ik trek in een ruimtereis. Het zal ermee te maken hebben dat mijn vader als voorganger zelf het meest geleden heeft aan de soms moeizame contacten met sommige kerkelijke superieuren en dat ik zijn vroege sterven daar niet los van kan zien. Ik ken de pijn. En toch. Zelden heb ik een zondagse kerkdienst overgeslagen. Het is een patroon in mijn leven waarvan ik blij ben dat het zo diep is ingesleten. Het brengt me steeds weer op de wekelijkse bijeenkomsten met mensen die ik niet heb uitgezocht, die niet per se mijn vrienden zijn, die soms karakters hebben waarvan ik niet wist dat ze bestonden, maar met wie ik mijn diepste hoop en mijn grootste liefde deel. Het is dat wonderlijke en wereldwijde concept dat al 2000 jaar meegaat. Het schept een verbondenheid – tussen jong en oud, tussen rijk en arm, tussen blank en gekleurd, tussen hoog- en laagopgeleid – die in een tijd van identiteitspolitiek en toenemende culturele apartheid menselijkerwijs niet mogelijk lijkt. In Egypte zei een Japanse vriendin tegen ons: ‘Ik ben jaloers op jullie, want waar in de wereld jullie ook zijn, er is altijd een kerk waar je naartoe kunt gaan.’ Gek dat een niet-christen je daarvoor de ogen moet openen. Want ik realiseerde het me toen pas goed. Net gearriveerd in een cultuur die me bevreemdde en met een taal die ik nog niet kende, voelde ik me verloren. Totdat ik in de kerk zat. Daar hing het kruis, dat ik zo goed kende en werd brood gebroken, wijn geschonken en was ik opeens weer kind aan huis. Waar ter wereld ik ook kom, ik ga altijd op zoek naar een lokale kerk en altijd beland ik tussen mensen met wie ik – bij alle culturele, etnische, linguïstische verschillen die je maar kunt bedenken – het meest dierbare deel. Leve de kerk! Pas bedacht ik ook hoeveel we in de kerk eigenlijk aan elkaar vertellen. In onze kerkelijke gemeente hebben mensen de gelegenheid om gebed te vragen voor wat hen bezighoudt. De openheid waarmee – soms met tranen in de ogen – over huwelijksverdriet en -vreugde wordt gesproken, over hoop en wanhoop bij ziekte, over tekortkomingen en meevallers, het raakt me iedere keer. Juist omdat ik weet hoe schaars die momenten buiten zijn. Ik herinner me talloze persoonlijke gesprekken die ik heb gevoerd op de talloze kringen waarbij ik ben aangeschoven. Ik ken – behalve mijn gezin en familie – geen plek waar zo veel lief en leed gedeeld wordt en zeg ook daarom: leve de kerk! Er zijn ook weinig verbanden die zo veel mensen zozeer kunnen aanmoedigen om belangeloos het goede te doen. Wekelijks wordt er geld ingezameld onder de mensen die overhebben en wekelijks wordt er uitgedeeld onder de mensen die tekortkomen. Er is een constante stroom van mensen die vanuit de kerk naar buiten gaan om te helpen bij de voedselbank in de buurt, om de samenleving te dienen in de politiek, vrijwilliger te worden bij een weeshuis in Calcutta. Onder hen zijn er talloze mensen die hun hele leven geven aan naastenliefde en – anders dan Moeder Teresa of Dietrich Bonhoeffer – naamloos sterven. Maar het allermooiste en het allerbeste wat de kerk doet, is het doorfluisteren van het verhaal van die ene Man. Hij deed niets anders dan goed, stelde nooit iemand teleur, bleek altijd te vertrouwen, keek altijd om naar die ene waar niemand naar omkeek. Hij spreidde zijn armen aan het kruis, zodat we – waar ter wereld we ook aanschuiven en hoe we er ook aan toe zijn – altijd zullen zien hoeveel Hij van ons houdt. Wat voor kleine krabbelaars die kerkmensen soms ook zijn, de kerk is de drager van het evangelie. Het verhaal van de Man van wie we het moeten hebben. En alleen daarom al: leve de kerk! (Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Gisteren was een verdrietige en bewogen dag voor de gezinnen van de slachtoffers in Utrecht en voor ons land. Bij het vreselijke geweld verloren drie mensen hun leven en raakten anderen gewond. Gisteravond kwamen we met enige tientallen mensen bij elkaar om te doen wat we op dat moment konden doen: bidden. Te bidden voor de slachtoffers, hun naasten en voor ons land. Het was goed om bij elkaar te zijn en onze zorgen bij God te brengen, want door al die gebeurtenissen realiseren we ons hoe kwetsbaar het leven is. We realiseerden ons hoe kwetsbaar onze vrijheid en onze samenleving zijn. Maar we zagen ook dat we niet weerloos zijn. Ik heb groot respect voor de veiligheids- en hulpdiensten die in actie kwamen. En voor de manier waarop zij opkwamen voor onze vrijheid en ons beschermden. Vanwege het dreigingsniveau besloten we gisteren de campagne tijdelijk stil te leggen.Vandaag hervatten we de campagne voor de provinciale Statenverkiezingen weer. We doen dat ingetogen, maar wel met overtuiging. Want we zijn niet weerloos. We staan voor onze vrijheid als land en voor onze democratie. De vrijheid die we koesteren komt tot uitdrukking in het debat dat we voeren, in de oplossingen die we samen zoeken én in de verkiezingen die we woensdag hebben. In de verkiezingsstrijd worden vooral de verschillen zichtbaar en die worden zelfs uitvergroot. Maar zo’n indringend moment als gisteren laat zien hoe sterk Nederland is. Dat we als land steun bieden, meeleven en meebidden. Dat we samenkomen en elkaar helpen waar nodig. Dat is de opdracht voor ons als samenleving. Om samen de kloven die er zijn te dichten. Om te werken aan de toekomst van ons land. Of het nu gaat om veiligheid, om de schepping, om onze jongeren of onze ouderen, we moeten het samen doen. We zijn niet weerloos, zeker morgen niet. Want morgen kunnen we naar de stembus en ook ons geloof een stem geven. Al die politici in de Provinciale Staten, Waterschappen, de Eerste Kamer en op andere plekken hebben nu eens te meer de opdracht om samen te werken aan de toekomst van ons land. We zijn dankbaar als u ons het vertrouwen en uw stem wilt geven om invulling te geven aan die opdracht. Op hoop van zegen!

Ik denk dat veel mensen vanochtend hoofdschuddend het Algemeen Dagblad opensloegen. Dat ze met stomheid geslagen waren. Boos werden. Zich misschien wel in hun hemd gezet voelden. Dat waren in ieder geval mijn gevoelens toen ik het bericht las. De energierekening wordt toch hoger dan eerder door het kabinet werd gezegd. Reden: het ministerie gebruikte oude cijfers. Een miskleun van jewelste. We staan met elkaar aan de vooravond van een enorme transitie. Een omslag in onze omgang met energie die nodig is om klimaatverandering tegen te gaan. We doen dit vanuit rentmeesterschap en onze verantwoordelijkheid de aarde zo goed mogelijk door te geven aan onze kinderen. Het is belangrijk dat we dat doen, maar het is minstens zo belangrijk dat we dat zó doen, dat iedereen dat mee kan maken. Dat we rekening houden met de financiële draagkracht van gezinnen; met de gezinsportemonnee. Daar hebben we ook zelf voorstellen gedaan. Die voorstellen en tal van andere ideeën voor het klimaatakkoord worden niet voor niets minutieus doorgerekend door de rekenmeesters van planbureaus. Want juist rondom dit thema, waar al zoveel discussie over is, is het van het grootste belang om te weten wat de gevolgen zijn van de keuzes die we maken. Als burger, maar ook als Kamerlid, kun je zelf niet uitrekenen wat de precieze financiële gevolgen van beleid zijn. Je moet het doen met de cijfers die je van de planbureaus en ministeries krijgt. Omdat we niet anders kunnen dan daar op afgaan, is het cruciaal dat deze cijfers kloppen. Met velen van u heb ik de afgelopen maanden contact gehad over de klimaattransitie en de kosten hiervan. Ik heb gesprekken gevoerd en verontruste mails hierover beantwoord. Daarbij heb ik steeds moeten rekenen met de cijfers die ik kreeg. Nu deze cijfers niet blijken te kloppen, voel ik me dan ook gruwelijk in mijn hemd gezet. Maar dit draait niet om mij en hoe ik mij voel. Ik houd mijn hart vast voor iets dat groter is dan ikzelf. En dat is het vertrouwen van vele mensen in het land dat hierdoor geschaad is. Je hebt geen planbureau nodig om in te schatten dat dit funest is voor het draagvlak voor het klimaatbeleid. Daar baal ik enorm van. Juist vanwege het belang van goed en gedragen klimaatbeleid. Nu moeten er een paar dingen gebeuren. Allereerst moeten alle feiten op tafel. Hoe kon het gebeuren dat het ministerie rekende met verouderde cijfers? Heeft het ministerie inmiddels zicht op actuele, kloppende cijfers? En zo ja: welke impact heeft deze onvoorziene stijging dan op de koopkracht? En wat kunnen we - als het koopkrachtbeeld hierdoor verslechtert - doen om er voor te zorgen dat nog stééds mensen uit alle inkomensgroepen merken dat het beter gaat met de Nederlandse economie? Want die toezegging van het kabinet staat wat de ChristenUnie als een paal boven water. Ook bij de komende gesprekken over het klimaatbeleid blijft het uitgangspunt van de ChristenUnie dat de energietransitie betaalbaar, sociaal en rechtvaardig moet zijn. Dat is onze inzet. Want íedereen moet het mee kunnen maken.

Honderden kinderen en hun gezinnen die nu al jarenlang tussen hoop en vrees leefden krijgen binnenkort de mededeling dat ze definitief in Nederland mogen blijven. Dat is heel goed nieuws. Wat mij betreft zelfs een wonder. Anderhalf jaar geleden rondden we de onderhandelingen over het regeerakkoord af en daar zat een enorm bittere pil in. Het kinderpardon werd niet verruimd. Dat was allereerst en vooral pijnlijk voor de kinderen die het betrof. Maar ook pijnlijk voor al die mensen die om hen heen staan. En ook voor onszelf en voor collega Joël Voordewind, die zich al jarenlang voor deze kinderen inzet. Het kinderpardon werd toen, bij de formatie, niet afgeschaft, maar ook niet verruimd. We zijn toen met pijn in het hart akkoord gegaan met die schikking. Anderhalf jaar geleden zijn Joël en ik samen naar Leiden gegaan om ongeveer vijftien van deze kinderen te ontmoeten. We hebben geluisterd naar hun verhalen en moesten hen – tot ons verdriet – teleurstellen en vertellen dat we hen geen hoop konden geven. Een paar maanden geleden opende de Haagse Bethelkapel haar deuren voor onze partijgenoot Hayarpi, haar zus en broer en hun ouders. En honderden en honderden mensen openden hun hart voor hen en voor kinderen en gezinnen in vergelijkbare omstandigheden. Het kerkasiel begon. Het leek een gebed zonder end. Een eindeloze dienst waarin gelovigen en twijfelaars zijn gaan zingen, bidden en hopen. Het is een voorbeeld van wat de bijbel ‘de dwaasheid van het evangelie’ noemt. Wat kunnen een paar biddende, zingende, prekende, luisterende mensen aanrichten? In diezelfde periode was er een bevlogen tv-maker die zich het lot van Nemr en van kinderen in vergelijkbare omstandigheden aantrok. Hij is gaan actievoeren en werd de advocaat van honderden kinderen en hij heeft ons, politici, lastige vragen gesteld. Maar wat voor zin heeft dat, kun je je afvragen. ‘Ze in Den Haag’ luisteren toch niet.. En er was een congres van de ChristenUnie dat ons als fractie opdroeg ons opnieuw sterk te maken voor een rechtvaardige behandeling van kinderen die hoopten op een kinderpardon. Congressen kopen geen straaljagers, luidt de Haagse uitdrukking voor de gebruikelijke scepsis over moties van partijleden. De motie werd met overgrote meerderheid aangenomen en we zijn er mee aan de slag. Met de moed van de hoop. Maar soms ook met de moed van de wanhoop. Wat Joël, de rest van de fractie en ik drie weken geleden nog niet durfden te hopen of te geloven, is gisteren gelukt. Nieuwe hoop voor honderden kinderen en hun gezinnen. Echt goed nieuws! Het moet daarbij echt gezegd worden dat het overleg binnen de coalitie in goede sfeer plaatsvond. We zijn vier hele verschillende partijen, maar hadden alle vier de oprechte wens om nu goede beslissingen te nemen. Daarin zitten ook elementen die wij niet hebben ingebracht. Dat is helder. Maar de verruiming van het kinderpardon, de beëindiging ervan (omdat het inmiddels een dode letter is geworden) en de investering in kortere procedures waarin mensen veel eerder duidelijkheid krijgen, om te voorkomen dat een kinderpardon in de toekomst nog nódig is, is al met al een mooie stap. Met dank aan al die mensen in de Bethelkapel, aan die bevlogen tv-maker, aan onze leden op ons congres, aan iedereen die steeds heeft meegeleefd en meegebeden. En met een hartelijke felicitatie voor al die kinderen en gezinnen die nieuwe hoop hebben gekregen! Voor hen hebben we het gedaan. Op hoop van zegen!