Poliflw

“Het ontstaan van een infectieziekte gaat soms razendsnel. Je hebt dan ook duidelijke instrumenten nodig om daadkrachtig te kunnen optreden”, stelde senator Greet Prins tijdens het debat over de eerste wetswijziging van de Wet Publieke Gezondheid. De wet schetst het een kader voor collectieve maatregelen voor de bestrijding van infectieziekten, zoals COVID-19. Wanneer zo’n infectieziekte optreedt is het noodzakelijk om snel maatregelen te kunnen nemen om het virus in te dammen. De CDA-fractie is tevreden met de wet die 23 mei is aangenomen in de Eerste Kamer. “Inbreuk plegen op onze zo waardevolle grondrechten doe je beslist niet zomaar. Deze wet biedt de wettelijke grondslagen om in geval van een pandemie op een verantwoorde wijze te kunnen ingrijpen om erger te voorkomen. Parlementaire betrokkenheid is daarbij vanzelfsprekend essentieel en staat voor onze fractie niet ter discussie”, aldus Greet Prins. De CDA-fractie vroeg daarnaast aandacht voor het belang van de werkzaamheden van de GGD, zowel voor de publieke gezondheidszorg als voor de infectieziektebestrijding. De fractie kreeg van de minister de toezegging dat er een visie en een plan van aanpak, inclusief financiële middelen, komen om dit aan te pakken. De wet wordt in verschillende stappen, in tranches aangepast. Dat is een bewust keuze van de regering. Op deze manier wordt er flexibiliteit gecreëerd om onderwerpen die rijp zijn voor wetgeving te kunnen aandragen. Zo kan er sneller worden wordt de wet stapsgewijs aangepast met het doel om sneller te kunnen inspelen op het inperken van infectieziekten.

Op de prachtig gelegen Zorgboerderij 'Beversoord' in Strijensas werken mensen met een matige tot lichte verstandelijke beperking in een natuurlijke, beschermde omgeving. De medewerkers begeleiden twee groepen van maximaal acht cliënten per groep. De begeleiding is gericht op het bieden van voldoende uitdaging en het stimuleren van vaardigheden. Voor elke cliënt is er een passende activiteit die aansluit op zijn of haar wensen en mogelijkheden. Jeanette Kuipers-van Nugteren en Jolanda Koning brachten er een bezoek wat startte met koffie en taart . Daarna hebben ze gezamenlijk plantjes gepoot voor biologische bramen, frambozen en blauwe bessen . Begeleider André heeft ons samen met collega Arie de Tuinder een rondleiding gegeven over de boerderij. Er is van alles te zien en te beleven. Zo lopen er varkens, ezels, schapen en kippen rond . Alle paden waren voor ons bezoek met nieuwe houtsnippers voorzien en de schuur was aangeveegd. Er wordt veel samengewerkt met Boerderij Landzicht, daar worden aardappels voor verpakt . Deze geweldige dagbesteding verdient een groot compliment. De begeleiders zetten iedereen in hun eigen kracht, met heel veel liefde en geduld. Vrijwillers die een handje willen helpen zijn overigens van harte welkom .

Deze week trokken Basjan Niemansverdriet en Jolanda Koning langs agrarische ondernemers die hun producten aan huis of lokaal verkopen. Tijdens deze ‘korte keten route’ kochten ze bij elk bezoek een aantal producten. Aan het einde van de dag mocht lijsttrekker Paul Boogaard de goedgevulde mand met de streekproducten aanbieden aan Wendy Treffers van Pameijer. De tweeling Daan en Isa Niemansverdriet verzorgen de verkoop van de kraam aan de weg waar je aardappelen, uien en sjalotten kunt kopen die hun vader teelt. De tweeling zat tijdens het bezoek op school, maar oudere broer Bart was gelukkig wel aanwezig. Boerderijwinkel Alexandershof in Numansdorp. Familie Groenenboom verkoopt verschillende, eigen geteelde producten, maar ook groenten van de groothandel om een zo groot mogelijk assortiment aan te kunnen bieden. Bij het bezoek van Basjan en Jolanda was Maarten Groenenboom aanwezig, samen met medewerker Michel Prins. Ambachtsheren Zuivel in Zuid-Beijerland. De Familie Westerlaken maakt ijs onder de merknaam Ambachtsheren Zuivel. Je kunt het heerlijke ijs bij de kraam bij het bedrijf kopen, maar het is ook te verkrijgen op heel veel andere plaatsen in de Hoeksche Waard. Hoeksche Zuivel in Maasdam. Bij melkveebedrijf Commijs wordt eenderde van de geproduceerde melk verwerkt op het bedrijf zelf. Onder de naam Hoeksche Zuivel verkopen ze melk, yoghurt, ijs, vla en allerlei andere zuivelproducten. De Hoeksche Waard maken we samen #cda #cdahw #cdahoekschewaard #nofarmersnofood

Afgelopen zomer werd Nederland opgeschrikt door een aantal stalbranden. Zulke berichten raken mij iedere keer weer, omdat ik van veehouders weet hoeveel leed daarmee gepaard gaat. Naast alle dieren die hulpeloos de dood vinden, zien boerengezinnen in korte tijd hun levenswerk in vlammen opgaan. Dat hakt erin. Allereerst vanwege het verlies van hun dieren, nadat eerst is geprobeerd te redden wat er te redden valt. Maar ook de financiële schade, die al snel in de honderdduizenden euro’s loopt, en de grote maatschappelijke ophef laat boeren natuurlijk niet onberoerd. Het geeft eens te meer aan hoe groot de verantwoordelijkheid is die boeren hebben om zorgvuldig met hun dieren om te gaan. Dat is hun kerntaak. Maar ook dat zij een overheid nodig hebben die zorgt dat zij kúnnen investeren in oplossingen.Elke stalbrand is er één te veel, daar is iedereen het wel over eens. Niet voor niets probeert de sector zelf al jarenlang het aantal branden terug te dringen. Die verantwoordelijkheid nemen zij. Tegelijkertijd moeten we realistisch zijn. Honderd procent zekerheid heb je helaas nooit. Hoeveel stalbranden er ook worden voorkomen: op het moment dat het misgaat, is het direct groot nieuws. Belangrijk is dan vooral dat de overheid niet de fout maakt om meteen extra regelgeving te verzinnen. Er zijn al ontzettend veel regels, en het gaat erom de regelgeving die we hebben beter te handhaven. Vanzelfsprekend moet eerst naar de oorzaken gekeken worden. En de kern daarvan is, los dat de oorzaak in 55% van de gevallen onbekend blijkt te zijn, dat menselijk handelen er over het algemeen aan ten grondslag ligt. Denk aan achterstallig onderhoud, aangevreten kabels door te weinig ongediertebestrijding (waar overigens ook te veel beperkingen door de overheid op worden gelegd) en brandgevoelige materialen die niet in stallen thuishoren. Het vergroten van bewustwording is daarom heel belangrijk. Boeren moeten weten waar de zwakke plekken in hun bedrijf zitten, en hoe dat te kunnen verbeteren.We moeten ons ervan bewust van zijn dat boeren niet alleen aan hoge eisen op het gebied van brandveiligheid moeten voldoen, maar ook als het gaat om bijvoorbeeld milieu en duurzaamheid. Zo waren luchtwassers bijvoorbeeld nodig om de ammoniakuitstoot te verlagen, maar zorgen deze bij brand juist voor een snelle verspreiding van het vuur. Dat is niet eenvoudig, en nieuwe systemen kosten geld. Ondanks de forse kosten die daarbij komen kijken, zijn Nederlandse boeren hard aan de slag met verduurzaming. Terwijl het voor hen steeds moeilijker wordt om een eerlijke boterham te verdienen. En zonder een fatsoenlijk inkomen, is het onmogelijk te investeren. Daar heeft de overheid naar mijn mening ook een verantwoordelijkheid. Daarom heb ik de minister gevraagd in kaart te brengen welke detectiesystemen in stallen mogelijk zijn, en hoeveel dat kost. Wat mij betreft verdienen boeren daarbij een financiële steun in de rug. Zodat we krijgen wat iedereen wil: brandveilige en duurzamere bedrijven.Terwijl onze agrarische sector wereldwijd tot de kopgroep behoren als het gaat om voedselveiligheid, milieu en dierenwelzijn, is er steeds vaker sprake van negatieve beeldvorming. Niet in de laatste plaats door acties van dierenrechten- en klimaatactivisten, die de waarheid geweld aandoen. Maar ik zie het als mijn taak als volksvertegenwoordiger, om ervoor te zorgen de overheid naast onze boeren staat. Zodat we gezond voedsel van eigen bodem, onze voorbeeldfunctie en toekomstige bedrijfsopvolgers niet verliezen. Geen boeren, geen eten. Jaco Geurts

We zijn op een #kantelpunt aanbeland. Drie veeboeren roepen collega's op te stoppen met het produceren van dierlijke producten. #groeiendverzet OPINIE VEESTAPEL Veeboeren, het is de hoogste tijd om te zeggen: ‘We stoppen ermee’ Volgens koeienboer Annette Harberink, varkensboer Kees Scheepens en kippenboer Ruud Zanders doen veeboeren er goed aan aan veeboeren met hulp van politiek en goede wil te stoppen. Het rapport van het klimaatpanel IPCC van de Verenigde naties is duidelijk. De wijze waarop mensen land gebruiken en voedsel produceren moet op de schop. De belangrijkste verandering: minder vlees. Dit staat niet letterlijk in het rapport. Dat ligt namelijk voor veel, mogelijk alle, overheden te gevoelig. Maar het rapport roept wel expliciet op tot structurele veranderingen. We zullen land efficiënt moeten gaan gebruiken, lees: voor mensen en niet voor dieren of energie. De reactie van de belangenbehartigers voor de agrarische sector LTO volgde snel: ‘Boeren hebben een oplossing.’ Maar eigenlijk lezen we dan alleen dat we het al zo goed doen en we zelfs de beste van de wereld zijn. Er wordt volledig voorbijgegaan aan het feit dat het rapport juist zegt dat de huidige manier van intensieve productie desastreus is. We zouden de reactie van LTO dan ook anders formuleren, namelijk: ‘Veeboeren hebben een oplossing.’ Waarom zouden we niet nagenoeg geheel stoppen met het produceren van dierlijke producten? Volgens Wagenings onderzoek kunnen we bij een optimaal landgebruik en optimale verwerking van restproducten slechts 20 gram dierlijk eiwit per persoon per dag consumeren. Natuurlijk kunnen we niet voorbijgaan aan problemen die ontstaan bij het afbouwen van de veestapel: gedane investeringen, zoeken naar nieuwe inkomsten, andere landbouwvormen, etcetera. Maar dat neemt niet weg dat we wel al kunnen kiezen om een geheel andere weg in te slaan. Opvolging Laten we er een 20-jarenplan van maken om in 2040 wederom het beste landbouwsysteem ter wereld te hebben. Ieder jaar nemen we 5 procent van onze veestapel uit productie. Te beginnen met boeren die geen opvolging hebben en (bijna) pensioengerechtigden. Dit kan middels opkopen van productierechten. Hiermee kunnen ook eventuele schulden worden afbetaald. Als we dit twintig jaar lang doen en starten in 2020, dan hebben we onze veestapel in 2040 afgebouwd. We hebben dan niet alleen een efficiënter landgebruik, ook de CO2-footprint van ons voedsel wordt aanzienlijk teruggebracht. En zeker zo belangrijk: we kunnen stoppen met het in meer of mindere mate kwellen van speciaal voor ons voedsel gefokte dieren. Tegelijkertijd kunnen we in die tijd een nieuw systeem opbouwen waarin de functie van het dier zoveel mogelijk wordt vervangen. Bemesting van akkers kan via plantaardige landbouw en/of het gebruik van humane mest. Restproducten die nu nog aan dieren worden gevoerd, kunnen we mogelijk via nieuwe technieken verwerken tot producten voor de mens (aardappels konden we ook pas eten nadat we ze gingen koken) of terug aan het land geven als bemesting. Vlees, eieren en melk kunnen we vervangen door plantaardige producten, via schimmels uit het laboratorium of via nieuwe kweekvleesmethodes. Afvalverwerker Dieren die we nog houden (en na 2040 dus heel beperkt), kunnen we benutten als afvalverwerker in ons voedselsysteem of inzetten voor natuurbeheer. Dieren voeren met voor humane consumptie geschikte producten is onaanvaardbaar en moeten we zo snel mogelijk verbieden. Door inkrimping van de veestapel kunnen we dieren veel diervriendelijker gaan houden, waarbij aangetekend dient te worden dat écht diervriendelijk dieren houden op een commerciële manier nagenoeg onmogelijk is. Maar laten we beginnen met erkennen dat productiedieren levende intelligente wezens zijn met emoties en gevoelens. Wat we nodig hebben is ondersteuning om boeren niet met financiële consequenties op te zadelen. 300 miljoen euro per jaar kan zomaar voldoende zijn. Dit is amper 0,5 procent van ons Bruto Binnenlands Product (BBP). Verder moet er een sociaal plan komen om boeren en aanverwante industrie te helpen met omschakelen naar nieuwe werkzaamheden. Evenals ooit sociale plannen zijn opgesteld voor mijnwerkers, de textielindustrie of telegrambestellers. Subsidies, nu nog bestemd voor de intensieve landbouw, zouden hieraan besteed kunnen worden. Kortom, met hulp van politiek en goede wil om het echt beter te doen hebben veeboeren inderdaad een oplossing: ‘we stoppen ermee.’ Annette Harberink is koeienboer, Kees Scheepens is varkensboer en Ruud Zanders is kippenboer. Volkkrant, Annette Harberink, Kees Scheepens en Ruud Zanders 19 augustus 2019, 16:41

Veeboeren, het is de hoogste tijd om te zeggen: ‘We stoppen ermee’

Volgens koeienboer Annette Harberink, varkensboer Kees Scheepens en kippenboer Ruud Zanders doen veeboeren er goed aan met hulp van politiek en goe...

Trouw : " Kamerveteraan Esther Ouwehand haalt lol uit ‘terugvechten’ " De Tweede Kamer lijkt soms een duiventil, waar politici in- en uitvliegen. Deze zomer praten ervaren Kamerleden over hun werk en ontwikkeling. Vandaag Esther Ouwehand (Partij voor de Dieren): ‘Journalisten weten nóg niet waarom ons verhaal aanslaat.’ Is politiek leuk? Ze fronst haar wenkbrauwen even, denkt een paar seconden na en zegt dan, vrij resoluut: “Nee. Politiek is niet per se leuk. Wat mij blijft motiveren, is de verandering die ik voorsta. Dat is mijn drijfveer. Je moet terugvechten, in mijn geval tegen het conservatieve landbouwbeleid dat Nederland al decennia heeft. Uit dat ­terugvechten kan ik wel lol halen.” Het mag een klein wonder heten dat Esther Ouwehand (43) behoort tot de meest ervaren Tweede Kamerleden. Politieke ambities heeft ze nooit gehad. Aan het einde van het interview zal Ouwehand enigszins ­verbaasd reageren op de vraag of ze ooit leider van de Partij voor de Dieren wil worden. “Nee joh. Ik denk echt niet: gut, fractievoorzitter dat lijkt me nou een mooie carrièresprong, of minister. Zo sta ik niet in het leven.” Ouwehand vertelt over haar parlementaire werk op een terras aan de Singel in Leiden. Dit is haar stad. Althans, het is de plek waar ze woont. Ouwehand groeide op in het gereformeerde Katwijk, de kustplaats waar het geloof voor haar soms als een ‘verstikkende deken’ aanvoelde. Op haar zestiende werd ze vegetariër na het zien van een tv-documentaire over de veehouderij. “Ik had nog nooit gezien dat er in Nederland op die manier met dieren werd omgesprongen. Ik wist toen: daar ga ik me voor inzetten, voor de kwetsbare zonder stem.” Het plan was een baan bij Green­peace of de Dieren-bescherming. De ­Partij voor de Dieren zou pas tien jaar later worden opgericht. De marketing voor Tina Na haar studie beleid, communicatie en organisatie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam belandde Ouwehand bij ­Sanoma Uitgevers, waar ze onder andere de marketing deed voor meidenblad Tina. “Ik wilde eerst ervaring opdoen in het bedrijfsleven, maar haalde geen voldoening uit het halen van verkooptargets”, zegt ze. Na vijf jaar was ze er klaar mee. De Partij voor de Dieren bestond inmiddels. “In 2004 zochten ze iemand om de partij uit de klei te trekken. Er was geen geld, geen kantoor, er waren geen computers, nauwelijks vrijwilligers.” Ouwehand was direct geïnteresseerd. “Wow, dacht ik. Zij vinden wat ik vind. En ik had marketing-communicatie gedaan en ervaring met vrijwilligers door het jongerenwerk dat ik in Katwijk deed. Ik kon wel iets betekenen.” Ze trad in dienst bij de partij in de veronderstelling dat ze achter de schermen zou werken aan de uitbouw van een beweging. Tot in 2006 onverwachts de vraag kwam: wil je politica worden? “Ik weet nog goed dat ik dat helemaal niet wilde. Is er echt niemand anders?, vroeg ik.” Op 30 november dat jaar werden Marianne Thieme en Esther Ouwehand als Tweede ­Kamerleden geïnstalleerd voor de Partij voor de Dieren. We wisten niks Terugkijkend zegt ze: “Wij wisten helemaal niets. We kenden de weg in het Kamergebouw niet. We hadden geen medewerkers die ons even konden rondleiden. Alles was nieuw. Op de eerste dag hadden we direct een belangrijk debat, over het generaal pardon dat er zeer tegen de zin van toenmalig minister van vreemdelingenzaken Rita Verdonk zou komen. Marianne en ik zorgden voor de doorslaggevende stemmen. “De eerste politieke spotprent over ons was van Joep Bertrams. Hij tekende een bulldog, op de halsband stond ‘Partij voor de Dieren’. Uit de mond van de hond staken twee voeten met ‘Rita ­Verdonk’ erop. We stonden meteen vol in de schijnwerpers.” Andere Kamerleden waren overwegend aardig voor de nieuwkomers, herinnert Ouwehand zich, maar een partij die zich sterk maakt voor dieren bleef voor velen een merkwaardig verschijnsel. Ouwehand: “De teneur was: het is leuk tot aan de volgende verkiezingen. Dan is de grap wel weer voorbij. Je zag ze denken: nou meisjes, maak het maar even leuk, straks is het weer voorbij.” Ouwehand is een slordige 4300 dagen Kamerlid. Ze mag zich op het Binnenhof, waar de omloopsnelheid hoog is, een veteraan noemen. Bemestingsnormen voor zaai-uien of snijmais In het prille begin was er vooral onzekerheid. Is dit werk niet te moeilijk? Ouwehand trad toe tot de commissie landbouw, een gezelschap dat in die tijd werd gedomineerd door politici met een boerenachtergrond. Debatten waren technisch en specialistisch. Ze gingen over kentekenplaten voor trekkers, maar ook over bemestingsnormen voor zaai-uien of snijmais. “Dat klinkt niet echt spannend”, zegt Ouwehand, maar ze omschrijft het als een ‘niet te onderschatten kwestie’. “Als je die normen verruimt, kan er meer mest komen. En dus meer ruimte voor bio-industrie. Ik heb de eerste twee jaar van mijn Haagse leven geïnvesteerd in lezen, lezen en lezen. Stapels documenten. Tot ’s nachts drie, vier bleef ik doorwerken. “Zeker in de landbouwdebatten gaat het over details die mede bepalen of de veehouderij meer ruimte krijgt of juist moet krimpen. Het kost een tijdje voor je doorhebt dat je de bemestingsnormen voor zaai-uien beter niet kunt negeren. Als ik in een debat merkte dat de VVD aansloeg op die uien, was ik alert. Dan wist ik: opletten, ze draaien weer aan een knopje met veel grotere gevolgen dan voor die uien alleen.” Ik noem geen namen De verhoudingen met andere Kamerleden zijn altijd wel goed geweest, zegt ze. Ook met haar politieke tegenstanders van VVD en CDA. Haar grote rivaal was lange tijd CDA’er Ger Koopmans, die ‘de meest afschuwelijke dingen zei’. “Maar dat vond hij ook van mij. Het is heel fijn dat je desondanks grappen kunt maken met elkaar. Ik ben vriendelijk tegen iedereen. Helaas merk ik nu wel dat er enkele Kamerleden – ik noem geen namen – het politieke verschil persoonlijk maken. En met die mensen heb ik moeite.” Ouwehand begint opnieuw over het terugvechten, over de strijd die zij en Thieme sinds dag één voeren. In 2007, vrij snel na hun aantreden, verdedigde minister Gerda Verburg (landbouw) haar nota dierenwelzijn. “Voor dit debat zijn wij zo’n beetje opgericht”, zegt Ouwehand. “We wilden zestig moties indienen om de plannen van Verburg bij te stellen. Grote consternatie in de Kamer! Boris van der Ham van D66 stond op, gooide zijn stoel naar achteren en riep: ‘Als het zo moet, stop ik ermee! Ik steun nooit meer iets van jullie!’. Hij vond het belachelijk dat we zo met de instrumenten van de Kamer omsprongen. “Natuurlijk is zestig moties veel. Het is een grijs gebied, in principe moet een partij in zo’n wetgevingsdebat de tijd krijgen alle voorstellen in te dienen die ze wil. We zaten in een commissiezaal, met een afgesproken eindtijd. Dat knelde. Bij motie 41 werd ik afgehamerd. “Maar de pijn bij de anderen ging ook over de inhoud van die moties. Wat wij deden, was plannen uit verkiezings-programma’s van die partijen kopiëren naar onze voorstellen. Ja, dan wordt het voor anderen vervelend als ze moeten tegenstemmen. Wij vinden dat mooi.” Zo hemelbestormend is dit niet Ouwehand beaamt dat dit de kern is van de wijze waarop de Partij voor de Dieren de afgelopen dertien jaar politiek heeft bedreven. Met Thieme probeert ze partijen zo veel mogelijk te confronteren met hun eigen programma’s. “Als wij dan kritiek krijgen dat we iets radicaals bepleiten, kunnen we zeggen: zo hemelbestormend is dit niet. D66 heeft dit zelf een keer voorgesteld, of de PvdA. Het is een kwestie van beloftes nakomen.” Veelgehoorde kritiek op de partij is dat ze zich buiten de orde plaatst door het afwijzen van ieder compromis. De Partij voor de Dieren sluit geen akkoorden met de coalitie en voert geen achterkamertjesgesprekken met minister X of staatssecretaris Y. De invloed die Thieme en Ouwehand hebben is indirect. Ze proberen andere partijen bij te sturen waar ze kunnen. “We willen dat latente bewustzijn bij die anderen aanwakkeren. Of het helpt? Jazeker, de rechten van dieren zijn een niet te vermijden onderwerp van debat geworden. Ons eerste grote landbouwdebat, eind 2006, ging direct voor 90 procent over dierenwelzijn. Dat is sindsdien niet meer veranderd. Tegenwoordig dienen andere partijen ook twintig moties in over de gezondheid van dieren. Dat gebeurde voordat wij in de Kamer zaten echt niet. In het regeerakkoord van het kabinet-Rutte II stond een verbod op circusdieren. Zonder ons was dat er niet ingekomen.” “Wij zullen onze werkwijze niet veranderen. We zijn er heel diep van doordrongen dat de samenleving fundamenteel moet veranderen, dat de manier waarop we met dieren – en daarmee met onze hele planeet – omgaan, onhoudbaar is. We moeten voorbij kortetermijnbelangen kijken. Die verandering zit niet in kleine stapjes, in marginale dingetjes, in de voldoening van het minimale succes. We voeren de politieke, maar zeker ook de maatschappelijke druk op. Zo krijg je grote doorbraken.” De glossy ‘Gerda’ Een opvallend moment in haar Kamerperiode was de ophef over de glossy ‘Gerda’. Minister Verburg had met overheidsgeld een blad uitgebracht, waarin haar landbouwbeleid werd gepromoot, aangekleed met glanzende foto’s van Verburg zelf. De Partij voor de Dieren sloeg alarm; de minister kreeg een motie van treurnis aan de broek. Ouwehand kijkt daar niet met veel voldoening op terug. Het was schandelijk dat de minister dit deed, zegt ze. Ouwehand vindt de kwestie vooral typerend voor de werkwijze van de parlementaire pers. De Gerda was groot nieuws, zaai-uien zijn dat nooit geweest. Ouwehand zegt: “Journalisten moeten keuzes maken, dat begrijp ik best. Onze partij is vooral actief op een onderwerp dat voor de pers niet zo interessant is. Het meest illustratief vond ik de wijze waarop wij rond de raadsverkiezingen van 2018 werden geduid. De Partij voor de Dieren won zo ongeveer in iedere gemeente waar we meededen. ’s Avonds bij de NOS konden de politieke duiders er geen enkele ­zinnige verklaring voor geven. Na al die jaren wisten de journalisten nog steeds niet waarom ons verhaal aanslaat. De ene verslaggever zei dat we in steden hadden gewonnen, omdat daar een dierentuin is. De andere zei dat het was, omdat in die plaatsen veel katten rondlopen. Heel typisch.” “Het gesprek in de media gaat gewoon niet over ons, wij staan niet op de radar, wij zijn nooit in beeld als de eeuwige vraag opdoemt: en wie wil de in problemen geraakte coalitie helpen? En daar ben ik ontzettend trots op, dat de kiezer ons ook zonder aandacht op tv en in de kranten weet te vinden. Mensen komen niet bij ons omdat wij in het nieuws zijn. Ze komen bij ons omdat we doen wat we doen.” Tips van Kamerveteraan Esther Ouwehand 1. Zorg dat je weet hoe de Kamer werkt. Leer de huisregels uit je hoofd, ken je rechten. Marianne en ik zaten in dat debat over dierenwelzijn met zestig moties, omdat we wisten dat hier ruimte lag voor ons. En het is meerdere keren gebeurd dat ik erachter kwam dat een landbouwminister de volgende dag in Brussel een bepaald standpunt namens Nederland zou innemen — instemmen met de toelating van een nieuw pesticide bijvoorbeeld. Als ik op dat moment een debat had met de minister van infrastructuur, dan vroeg ik de Kamer of ik alsnog een motie mocht indienen, gericht aan de landbouwminister. Met het verzoek om in Brussel vooral een ander standpunt in te nemen. Ik probeer op alle mogelijke manieren maximaal invloed uit te oefenen. Dat ben ik aan onze kiezers verplicht. 2. Focus. Het werk is overweldigend, scherpe keuzes maken is onvermijdelijk. Wij konden alleen zo succesvol worden op het dossier-landbouwgif, doordat we daar continu bovenop zitten. Dat kun je niet met honderd onderwerpen tegelijk. Durf te kiezen. 3. Ga regelmatig naar een bandje ­kijken. Het is goed voor je om even rond te hangen in een vol­ledig andere wereld.

Kamerveteraan Esther Ouwehand haalt lol uit ‘terugvechten’

De Tweede Kamer lijkt soms een duiventil, waar politici in- en uitvliegen. Deze zomer praten ervaren Kamerleden over hun werk en ontwikkeling. Vand...

Tropische temperaturen verwacht: PvdD wil per direct maat­re­gelen tegen hitte­stress bij dieren. Met voorspelde temperaturen van boven de 35 graden zullen veel dieren komende week te maken krijgen met ernstige hittestress. De Partij voor de Dieren vraagt minister Schouten daarom per direct maatregelen te treffen. “Structureel veel minder dieren, meer ruimte, vrije uitloop met beschutting en geen transport op warme dagen”, vat Esther Ouwehand de maatregelen samen. Het is een groot drama, elke zomer weer. Vrachtwagens propvol met dieren die in de brandende hitte op transport gaan naar het slachthuis. Dieren raken gestresst omdat zij hun hitte niet kwijt kunnen, hebben te weinig ruimte om voldoende te bewegen of te liggen, drogen uit en een flink aantal dieren sterft van ellende. Afgelopen week was het weer raak. Dinsdag - een warme dag van 27 graden - maakte Animal Rights beelden bij slachthuis Vion in Boxtel. Vijftien tot twintig vrachtwagens vol dieren moesten uren rondjes rijden of op zoek naar een schaduwplekje. Ouwehand: “Door de bizarre snelheid van het slachtproces worden dieren in zulke enorme aantallen aangeleverd dat er al gauw oponthoud en lange wachttijden van enkele uren ontstaan. De temperaturen en de stress in de truck lopen dan snel op.” 'Pervers systeem' Hittestress ontstaat ook in potdichte stallen waar de temperatuur op zomerse dagen flink kan oplopen. Varkens nemen modderbaden in hun eigen uitwerpselen in een wanhopige poging verkoeling te vinden. In het huidige beleid wordt de stal dan uitgedund door dieren vervroegd naar de slacht te sturen. “Beter dood dan warm, zo lijkt de gedachte. En dat noemen ze dan een ‘dierenwelzijnsmaatregel’. Typerend voor de perversiteit van het systeem”, zegt Ouwehand. Echte maatregelen blijven uit. De minister houdt liever vast aan het zoveelste vrijblijvende, niet bindende sectorplan. Niet afdwingbaar, omdat de afspraken niet wettelijk zijn vastgelegd. De pluimveesector bijvoorbeeld weigert nu al drie jaar om de afspraken over te nemen. Ouwehand: “Een sector waarin honderden miljoenen dieren per jaar worden gefokt, gebruikt, gedood of geëxporteerd, weigert pertinent haar handtekening te zetten onder afspraken die voor minimale verbetering zouden zorgen, en komt daar nog altijd mee weg.” De Dierenbescherming en Eyes on Animals presenteerden deze maand het rapport ‘Op de bres tegen hittestress’, met daarin goed onderbouwde en met hulp van dierenartsen tot stand gekomen aanbevelingen. De Partij voor de Dieren vindt het onbestaanbaar dat de minister deze aanbevelingen aan de kant schuift en de twee organisaties slechts uitnodigt voor een gesprek met haar ambtenaren. Esther Ouwehand roept de minister daarom op om per direct de volgende maatregelen in te voeren: Structureel minder dieren houden in stallen zodat ze meer ruimte hebben. Alle dieren op veebedrijven moeten naar buiten kunnen en daar mogelijkheden hebben om af te koelen, zoals modderbaden, stofbaden, bomen en schuilstallen in de wei Verbod op diertransporten op zomerse dagen. Verlaging van de snelheid van het slachtproces in slachthuizen. Maximaal een uur wachttijd voor het slachthuis en in de wachtstal. Als het aan de Partij voor de Dieren ligt komt er een Nationaal Hitteplan voor dieren, zoals er ook een Hitteplan voor mensen is. De fractie zal hiertoe op korte termijn een voorstel indienen.

PvdD wil per direct maatregelen tegen hittestress bij dieren - Tropische temperaturen verwacht - Partij voor de Dieren

Met voorspelde temperaturen van boven de 35 graden zullen veel dieren komende week te maken krijgen met ernstige hittestress. De Partij voor de Dieren vraagt minister Schouten daarom per direct maatregelen te treffen. “Structureel veel minder dieren, meer ruimte, vrije uitloop met beschutting en ....

PvdD wil parle­men­taire enquête naar falend toezicht op veehou­derij De Partij voor de Dieren wil een parlementaire enquête naar het toezicht op de veehouderij en vleessector in Nederland. Eerder al bleek de NVWA structureel te falen in het toezicht in slachthuizen en bij veehouderijen: nu blijken er ook exportvergunningen te worden afgegeven voor dieren die te ziek of zwak zijn voor transport. RTL Nieuws bracht dit nieuws vandaag naar buiten, naar aanleiding van informatie die Animal Rights boven tafel heeft weten te krijgen. Het gaat om honderden dieren - varkens en koeien - met wonden en abcessen, die door de pijn nauwelijks meer kunnen lopen. In Nederland gaf de NVWA toestemming voor het transport, maar in België en Duitsland constateerden de toezichthouders bij aankomst in het slachthuis dat de dieren veel te zwak waren om te mogen worden vervoerd. Esther Ouwehand: “Nederlandse boeren en handelaren zetten ernstig zieke dieren systematisch op transport naar het buitenland. De NVWA staat erbij, kijkt ernaar en zet nota bene een krulletje voor akkoord.” Landbouwminister Schouten reageert verbaasd op deze misstanden. “De reactie van de minister is verbijsterend”, vindt Ouwehand: al jaren verschijnt het ene rapport na het andere waaruit blijkt dat er sprake is van grootschalige wetteloosheid in de veesector en dat het toezicht door de NVWA niet deugt. Het ministerie was hier dus allang van op de hoogte, maar koos ervoor de noodkreten te negeren. Dankzij de vasthoudendheid van een klokkenluider moest staatssecretaris Dijksma, de voorganger van minister Schouten, in 2013 toch toegeven dat de handhaving door de NVWA verre van op orde is - onder andere door een te grote verwevenheid van toezichthouders met de veesector zelf. Een effectieve aanpak bleef echter – opnieuw- uit. Ouwehand: “De wetteloosheid in de veesector moet dringend worden aangepakt. De Partij voor de Dieren wil dat boeren, handelaren en transporteurs die zich niet aan de regels houden hun vergunning inleveren. De NVWA moet dringend op de schop en er moet een parlementaire enquête komen naar het jarenlange falende toezicht op de veesector.”

PvdD wil parlementaire enquête naar falend toezicht op veehouderij - Partij voor de Dieren

De Partij voor de Dieren wil een parlementaire enquête naar het toezicht op de veehouderij en vleessector in Nederland. Eerder al bleek de NVWA structureel te falen in het toezicht in slachthuizen en bij veehouderijen: nu blijken er ook exportvergunningen te worden afgegeven voor dieren die te zi.....

20 april a.s. vindt in Rotterdam de Grote Mars op Wereldproefdierendag plaats. Wij en nog veel meer organisaties zijn bij dit protest tegen het onnodig pijnigen en doden van wereldwijd zo'n 115 miljoen proefdieren. Want dat moet stoppen! En daar kan Molly over meepraten... In het AD, De Dordtenaar vertellen Kristine en Cees meer over Molly een ex-labhond: ,,We kozen voor Molly, de zieligste hond'' De politiek pleit al jaren voor minder dierproeven, maar toch neemt het aantal medische experimenten met honden en katten toe. Kristine en Cees zijn daar boos over en adopteerden een labhond. Juni 2018. Hondje Molly zit in elkaar gedoken in een hok, bibberend van angst. Als Kristine Lambinon en Cees Venderbos uit Dordrecht haar zien, zijn ze meteen verkocht. ,,Wij dachten: die kiezen we'', vertelt Lambinon. ,,Het was het zieligste beestje.'' Molly is een laboratoriumhond. De eerste zes maanden van haar leven bracht ze door in een proefdiercentrum, ergens in Nederland. ,,Wáár precies weten we niet. Dat is geheime informatie. We weten alleen dat ze waarschijnlijk is ingezet voor medische experimenten. Honden die de proeven overleven, of die overtollig zijn, worden via de Stichting Hulp en Herplaatsing Huisdieren opgevangen en herplaatst.'' Voor de meeste dierproeven met honden worden beagles gebruikt. De beagle is de ideale proefhond, omdat hij niet te groot is, een hoge pijngrens heeft en zich amper verzet. Uit nieuwe cijfers van de Nederlandse Voedsel- en Waren Autoriteit (NVWA) blijkt dat het aantal dierproeven met honden en katten in Nederland met bijna 50 procent is gestegen. Vaccins Die toename wordt deels verklaard door de ontwikkeling van vaccins voor de dieren zelf. Het aantal proefdieren hangt af van de omvang van wetenschappelijke onderzoeken of veiligheidstesten waarvoor dierproefvergunningen zijn aangevraagd. Die aanvragen komen binnen bij de Centrale Commissie Dierproeven. Alleen als een onderzoek écht niet zonder dierproeven kan worden uitgevoerd, wordt de aanvraag toegewezen. In Nederland worden nieuwe medicijnen op dieren getest, onder meer om te kijken of ze werken en veilig zijn voordat mensen ze krijgen. Daar is al jaren kritiek op. 'Onderzoeken met gebruik van proefdieren voorspellen het ziekteproces in de mens vaak niet goed', schrijft minister Schouten van Landbouw in een brief aan de Tweede Kamer. Daarom wil Schouten werk maken van 'proefdiervrije innovatie'. 'Nieuwe methoden, zoals met menselijke stamcellen, bieden mogelijkheden die er vroeger niet waren.' Toch is het een illusie te denken dat we op korte termijn zonder dierproeven kunnen, erkent de minister. In de zoektocht naar nieuwe medicijnen zijn proefdieren nog onmisbaar. Ook zijn proeven vaak verplicht voordat nieuwe stoffen op de mens mogen worden uitgeprobeerd. Zo heeft het UMC Utrecht een vergunning om hartritmestoornissen en hartfalen kunstmatig op te wekken bij honden. En het commerciële proefdiercentrum Charles River in Den Bosch zet beagles onder meer in om medicijnen tegen onchocerciase - een infectie die blindheid veroorzaakt - te testen. ,,We willen het aantal gebruikte dieren verminderen door samen te werken met onze klanten om nieuwe onderzoeksmethoden te ontwikkelen'', laat een woordvoerder van Charles River weten. Herhaalde verzoeken van deze krant voor een rondleiding bij het proefdiercentrum zijn afgewezen. Nog steeds De baasjes van labhond Molly noemen het 'onbegrijpelijk' dat het aantal dierproeven toeneemt. ,,Politiek en proefdiercentra roepen al jaren dat ze het aantal dierproeven willen verminderen'', vindt Cees Venderbos. ,,Op het gebied van proefdiervrije technieken is al heel veel mogelijk, maar daar wordt amper in geïnvesteerd. Dat vinden wij heel kwalijk.'' Molly is inmiddels een stuk minder angstig. ,,Het is een afwachtende hond", zegt Lambinon. ,,Nog altijd. Maar ze is al een stuk vrolijker dan toen we haar net hadden.'' Venderbos: ,,Als ik aan andere hondenbezitters op straat vertel dat Molly uit het laboratorium komt, krijg ik altijd verbaasde reacties. 'Gebeurt dit nog in Nederland?', vragen mensen zich af. Ja, zeg ik dan, dit gebeurt nog stééds in Nederland.'' (Artikel door Peter Winterman) Info en aanmelden voor de Grote mars op Wereldproefdierendag 2019: https://www.facebook.com/events/173028223535169/ Dierproeven worden dodelijker, steeds meer honden en katten ingezet: https://www.ad.nl/politiek/dierproeven-worden-dodelijker-steeds-meer-honden-en-katten-ingezet~a7e7d3c8/ Ook tijdens de afgelopen verkiezingen protesteerden we samen met Molly tegen dierproeven: https://www.facebook.com/PartijvoordeDierenZuidHolland/photos/a.217918194908261/2352939891406070/ PvdD wil einde aan dierproeven: https://partijvoordedieren.nl/standpunten/dierproeven

De nieuwe baasjes van labhond Molly: ‘Ja, dierproeven gebeuren nog steeds in Nederland’

De politiek pleit al jaren voor minder dierproeven, maar toch neemt het aantal medische experimenten met honden en katten toe. Kristine en Cees zijn daar boos over en adopteerden een labhond.

Deze week las ik een verhaal over een jonge Nederlandse melkveehouder die met veel passie zijn werk doet, maar toch heeft besloten naar Duitsland te emigreren. Hij ziet geen toekomstperspectief meer. Dat doet mij pijn! Het zou onze samenleving door merg en been moeten gaan. Boeren die hier geen perspectief meer zien. Bedrijfsopvolgers die onzeker zijn. Bijna een jaar geleden nam minister Schouten het advies ”Duurzaam en gezond; Samen naar een houdbaar voedselsysteem” van de Raad voor de Leefomgeving en Infrastructuur in ontvangst. Deze raadt het kabinet aan een forse omslag te maken in het voedselbeleid, om in te kunnen spelen op de klimaatopgave. De titel van het rapport zou bedacht kunnen zijn door onze Nederlandse boeren, tuinders en vissers zelf. Onze agrarische sector loopt wereldwijd namelijk voorop als het gaat om milieu, voedselveiligheid en dierenwelzijn. Maar gek genoeg zijn ze amper betrokken geweest bij de inhoud van het rapport. Voor de zoveelste keer wordt er óver onze boeren en hun toekomst gesproken, in plaats van mét hen. Terwijl zij door burgers met een hoog rapportcijfer (7,7) gewaardeerd worden, is er een groep in onze samenleving die boeren in de media afschildert als boosdoeners met weinig oog voor milieu en dierenwelzijn. Gemakkelijkste wegDie negatieve houding jegens onze boeren zie ik al langer en die baart me grote zorgen. De ene dag zijn het klimaatvervuilers en de andere dag weer dierenmishandelaars. Terwijl zij er door keihard te werken voor zorgen dat ons voedsel ruim beschikbaar, gezond, veilig en gevarieerd is. Ook in dit rapport moet je goed zoeken naar waardering richting boeren en tuinders. Daarnaast heeft de Raad voor de Leefomgeving voor de gemakkelijkste weg gekozen, door in te zetten op flinke inkrimping van de veestapel en minder vleesconsumptie, door vleestaxen. Eerder werd dit al geadviseerd omwille van natuurbeleid, nu onder het mom van klimaatbeleid. Dat is niet de weg van het CDA. Andere landen in Europa lachen zich namelijk krom als dit advies wordt overgenomen. Precies: landen met minder hoge eisen aan milieu en dierenwelzijn, die graag naar Nederland willen exporteren. Wordt de wereld daar beter van? Dat lijkt me niet. BoodschapDe Raad voor de Leefomgeving verwijst met betrekking tot de sterke inkrimping van de veehouderij steeds naar het Klimaatakkoord van Parijs. Misschien goed om iedereen even te wijzen op artikel 2 van datzelfde akkoord, dat stelt „broeikasgasarme ontwikkeling te bevorderen, op een wijze die de voedselproductie niet in gevaar brengt”. En om eens een vergelijking te maken die laatst ook in het Belgische parlement aan de orde is geweest: in 2016 heeft zowel Europa als India in totaal 160 miljard liter melk geproduceerd. Daar heeft India maar liefst 122 miljoen koeien voor nodig, tegenover 23 miljoen in Europa. Dat is een wereld van verschil als het gaat om methaanuitstoot. Het gaat mij om de vraag: Welke boodschap willen we onze jonge boeren en boerinnen van de toekomst meegeven? Die van een doodlopende weg of een boodschap van waardering, perspectief en innovatie? Ik kies voor dat laatste. Zodat zij met trots en vertrouwen het bedrijf van hun ouders over kunnen nemen. Dit opinieartikel is gepubliceerd op de website van het Reformatorisch Dagblad op 28-3-2019