Poliflw

Op initiatief van GroenLinks wil de gemeente starten met een pilot waarbij economisch daklozen veel gemakkelijker een briefadres krijgen: een zogenaamde ‘bankslapersregeling’.

Het aantal daklozen is de afgelopen jaren sterk gegroeid, onder andere door een groot tekort aan betaalbare woningen. Een groot probleem is dat zij daardoor geen adres hebben om officiële post van instanties op te ontvangen. Als je niet bent ingeschreven in het Basis Register Persoonsgegevens, besta je feitelijk niet voor de overheid. Dan ben je een spookburger. Je kunt geen post ontvangen, een werkgever kan je niet bereiken, je kunt geen toeslagen aanvragen, je mag niet stemmen, kunt geen uitkering krijgen, je krijgt geen zorgverzekering en dus geen zorg.

Adres om post te ontvangen

Een oplossing is een briefadres. Dat is een adres om post te ontvangen, ook als je zelf geen woning hebt. Een briefadres houdt in dat je officiële post ontvangt bij de gemeente of een andere organisatie waar je eens in de zoveel tijd je post ophaalt. Op dat adres ben je dus te bereiken voor officiële instanties. Het is echter moeilijk voor economisch daklozen om deze te krijgen.

Bankslapersregeling

Aan een briefadres zitten voorwaarden verbonden, je moet bijvoorbeeld kunnen aangeven waar je verblijft. En in verschillende situaties moet je bij een ander loket zijn waar je het briefadres kan aanvragen. Omdat er voorwaarden aan verbonden zijn, kan het zijn dat zelfredzame daklozen die tijdelijk bij verschillende vrienden of familieleden logeren en dus geen vast woonadres hebben, toch niet zomaar in aanmerking komen voor een briefadres bij de gemeente. En een briefadres bij een kennis of vriend kan wel, maar is niet ideaal omdat je daarmee ook een deel van je privacy opgeeft doordat anderen jouw belangrijke post ontvangen. En niet iedereen zit er altijd op te wachten om hun woonadres als briefadres voor een ander te laten fungeren. Dat moet anders.

Raadslid Dorrit de Jong: ‘Een briefadres kan heel veel problemen voorkomen, het is dus erg belangrijk dat economisch daklozen deze gemakkelijk kunnen krijgen’. De Jong heeft daarom een initiatiefvoorstel ingediend voor een pilot om veel gemakkelijker een briefadres te verstrekken aan economisch daklozen, waardoor er een zogeheten bankslapersregeling komt: mensen die bij vrienden en kennissen op de bank slapen, moeten ook gewoon een briefadres kunnen krijgen. Nu wordt hen dat te vaak geweigerd. De gevolgen van het niet hebben van een briefadres, kunnen dramatisch zijn: schulden die oplopen doordat toeslagen niet meer ontvangen worden, het verlies van een baan. Hierdoor kunnen mensen uiteindelijk ook sociale en psychische problemen krijgen en zelfs in de maatschappelijke opvang terechtkomen, met de bijbehorende kosten.

Moeilijkheden rond briefadressen

Meerdere organisaties en adviesorganen zeggen al een tijd: het moet makkelijker worden om een briefadres te krijgen, omdat dat veel problematiek kan voorkomen. Zowel de Nationale ombudsman als de Amsterdamse ombudsman, de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving, belangenvereniging MDHG, Federatie Opvang en programma’s als de Monitor en Radar hebben de afgelopen tijd aandacht voor de moeilijkheden rondom briefadressen gevraagd. Zij pleiten ervoor dat gemeenten burgers beter helpen, onder meer door eerder een briefadres te verstrekken. Nu bemoeilijken gemeenten woonoplossingen van burgers, zoals het telkens een paar dagen bij verschillende mensen logeren, in plaats van dat ze die oplossingen ondersteunen, aldus de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving in een advies eind april.

Wethouder Kukenheim heeft positief gereageerd op het voorstel van GroenLinks-raadslid Dorrit de Jong voor een pilot met het verstrekken van tijdelijke briefadressen aan economisch daklozen, als er geld voor wordt gevonden in de begroting. De gemeenteraad van Amsterdam beslist op 10 juni over het voorstel.

Het aantal daklozen in Nederland en ook in Amsterdam neemt al jaren toe, sinds 2009 is het aantal mensen verdubbeld tot wel 40.000. Daarom heeft Dorrit de Jong een initiatiefvoorstel ingediend met drie inventieve voorstellen om economisch daklozen te helpen. Naast de bankslapersregeling voor de briefadressen vraagt het voorstel ook om een schrapsessie om overbodige regels te schrappen en onderzoek naar een Tijdelijk Thuis Vergoeding voor mensen die hun huis tijdelijk openstellen voor iemand die dakloos is geworden. Het college heeft daar positief op gereageerd.

 

Het is traditie dat nieuwe raadsleden een debuutrede, een maidenspeech houden tijdens de gemeenteraadsvergadering. Ons raadslid Jenneke van Pijpen (Zorg & Welzijn, Ouderen) had de primeur van een digitale maidenspeech. Zij sprak op dinsdag 19 mei over het onderwerp waar zij op dit moment dag en nacht mee bezig is: de impact van de coronacrisis op mensen die langdurig afhankelijk zijn van zorg, zorgverleners, en mantelzorgers.

Ik verheugde me op mijn maidenspeech, om het spreekgestoelte schuin naast onze stadswapen te betreden. Want het is een eer om in Amsterdam en voor Amsterdammers volksvertegenwoordiger te zijn. De stad waar ik zo verknocht aan ben om alles wat deze stad is; heldhaftig, vastberaden en barmhartig en die voor mij staat voor vrijheid, schoonheid, diversiteit.

Maar nu doe ik dat vanuit mijn eigen huis, en hoewel ik liever fysiek vergader is het idee dat we hier bij elkaar verbonden zijn vanuit zoveel verschillende plekken in de stad ook wel weer mooi.

Het thema van dit debat is de corona-actualiteit. Een thema dat ons allen zeer bezig houdt en grote impact heeft en houdt op ons, op Amsterdammers.

Want wat juist deze crisis voor mij laat zien, is hoe nodig Groene en Linkse politiek is. Groen, want de oorsprong van deze crisis ligt in de wijze waar op we omgaan met dieren, hoe ons voedsel geproduceerd en vervoerd wordt. Het heeft wereldwijde gevolgen. En dat terwijl we weten dat de grotere crisis, de klimaatcrisis, nog harder en genadelozer zal toeslaan.

Groen zijn is links zijn

De echte oplossing voor crises als deze is niet een vaccin, hoe welkom dat ook is, maar is een fundamentele verandering van omgaan met de aarde en met elkaar. Geen hyperconsumptie, maar welzijn. Geen kapitaalcumulatie, maar -verdeling. Want groen zijn is links zijn. Het gaat om verdelingsvraagtukken. Verdeling van dat wat de aarde beschikbaar heeft, verdeling van dat wat mensen met elkaar produceren.  Een verdeling die in het huidige systeem leidt tot uitputting van de aarde en tot toenemende sociale ongelijkheid.

En ongelijkheid veroorzaakt nogal wat. Ook het meest basale wat we als mens hebben en willen beschermen: gezondheid; dat is een uitkomst van sociaal-economische factoren. We weten al lang dat mensen met een hogere economische status gemiddeld maar liefst 6 jaar langer leven én maar liefst 15 jaar van hun leven in betere gezondheid doorbrengen. Het is onbestaanbaar dat die ongelijkheid blijft bestaan en wordt vergroot. Toegang tot zorg, én dat wat de basis is voor een goede gezondheid; zoals gezond en betaalbaar voedsel, goede woningen, goed werk en een schone leefomgeving zijn daarbij cruciaal. En dat is wat we hier, in de Amsterdamse gemeenteraad, kunnen realiseren. En waar ik hard aan zal werken als raadslid.

Terug naar de coronacrisis. We kunnen ons niet heugen dat gezondheidszorg zo in de belangstelling heeft gestaan. Immers, de maatregelen worden genomen om te zorgen dat de zorg niet instort én om te voorkomen dat er veel doden vallen.

Nu we ruim twee maanden verder zijn, is het ook tijd om ons af te vragen hoe het kan dat de basisvoorwaarden om een crisis als deze te beslechten niet op orde waren. Door vermarkting van testcapaciteit en productie van beschermend materiaal, door minimalisering van IC-capaciteit stonden we al op achterstand.  

Passie voor ouderenzorg

En hoe het kan dat in de aanpak om kwetsbare mensen te beschermen zij enerzijds opgesloten werden in hun huizen en verstoken waren van direct contact met hun dierbaren, maar anderzijds de mensen waar zij afhankelijk van waren (verzorgenden en verpleegkundigen) onvoldoende bescherming én aandacht kregen.

U heeft waarschijnlijk net als ik zaterdag in het Parool het profiel gelezen van Rachel Verbaan die is overleden aan het coronavirus doordat zij besmet is geraakt tijdens haar werk, bij het verzorgen van ouderen. Familie Verbaan, ik ken u niet persoonlijk maar ik wil graag mijn medeleven en mijn bewondering voor uw reactie uitspreken. Vol liefde voor Rachel en haar passie voor de ouderenzorg.

Een passie die ik volledig deel; ouderenzorg is de rode draad in mijn loopbaan; werken aan zorg en aandacht voor kwaliteit van leven voor kwetsbare ouderen is zo mooi én nodig. En daar waar de familie Verbaan niet boos wordt, wil ik nu hier als volksvertegenwoordiger wel de woede en de gevoelde machteloosheid en wanhoop bij zovelen in de langdurige zorg laten zien.

Het is een schande hoe er met de ouderenzorg is omgegaan. Enerzijds net doen alsof deze zorg hetzelfde is als een ziekenhuis, en een medisch model opleggen door bezoekverboden en richtlijnen voor personeel om te komen werken bij lichte klachten. Anderzijds het personeel aan het lot overlaten door onvoldoende beschermende middelen en testcapaciteit.

Naasten net zo belangrijk als professionals

In deze vorm van zorg, net als in de gehandicaptenzorg, staan zorg en aandacht voorop. Zorg die vanuit de opgebouwde relatie wordt gegeven. Waarbij de naasten net zo’n belangrijke rol hebben als de professionals. Waar je als partner, ouder of zoon en dochter geen ‘bezoek’ of passant bent.

Maar deze zorg, van dichtbij, vanuit een relatie vindt niet alleen in instellingen plaats, maar ook thuis.

Zoals bijvoorbeeld bij de moeder die ik vorige week sprak die even tijd vond om mij te woord te staan. Haar twee gehandicapte kinderen konden niet naar school én de professionals die normaliter over de vloer kwamen, betaald uit het PGB, konden of mochten niet komen nu. Haar kinderen kunnen niet zonder toezicht, aandacht en hulp. Dus komt dat nu allemaal op haarzelf en haar man neer. De uitputting nabij, en wat is het perspectief?

Ik vroeg haar; wat kan de gemeente voor jou betekenen? Waar heb je behoefte aan? Het antwoord; aandacht! Dat de zwaarte van wat zij meemaken, achter die voordeur, gezien wordt; dat er aandacht voor is én dat alles op alles op wordt gezet om ondersteuning te bieden wat mogelijk is. Dat er perspectief is.

Dat perspectief is wat nu hard nodig is. Voor die moeder, maar voor meer mensen. Want het perspectief wat nu geboden wordt is hartstikke fijn voor kappers, restaurants, cafés en winkels, maar hoe zit het met het perspectief voor al die andere belangrijke zaken; daar waar geen geld wordt uitgegeven maar wél contact wordt gemaakt, waar eenzaamheid wordt verjaagd, waar hulp wordt geboden. In Huizen van de Wijk, bij de dagbesteding, met vrijwilligers voor mantelzorgondersteuning.

Ongelijkheid in gezondheid

De effecten van de coronacrisis zijn enorm in sociaal opzicht; de uitgestelde zorg, toename van psychische problemen, schulden, eenzaamheid en isolement, armoede. En dat zijn grote problemen met grote gevolgen.

Eerder in mijn speech had ik het over ongelijkheid in gezondheid. Die was er al, en de coronacrisis heeft alles in zich om die ongelijkheid nog te vergroten. Dat moeten we met alles wat in ons vermogen ligt  proberen te voorkomen. En dat kunnen we!

We zijn hier immers heldhaftig, vastberaden en barmhartig. En dat bleek ook uit een ander effect van de crisis; hoe vele Amsterdammers de crisis te lijf zijn gegaan. Het aantal individuele en collectieve initiatieven om elkaar te helpen was indrukwekkend en fantastisch. Koken voor de buurt, boodschappenhulp, zingen onder balkons, harten overal op straat en op spandoeken. Het is een ongekende dynamiek die zich nu laat zien, juist ook buurtniveau. En heel goed dat de gemeente hierin faciliterend is opgetreden met het platform ‘Wij Amsterdam’.

En ook vanuit de professionele organisaties in de sociale basis is er keihard gewerkt aan nieuwe vormen van welzijnswerk. Ik zag het digitale buurthuis voorbij komen, buurtwerkers die telefonisch contact zoeken, nieuw aanbod creëren.

Betaling van huur

We komen in een volgende fase. We moeten ons instellen op de anderhalvemetersamenleving, is de boodschap. Daar waar we als gemeente in de openbare ruimte en in samenwerking met bedrijven volop plannen maken voor deze anderhalvemetersamenleving is het ook zaak dat we dat doen voor het sociale domein.

Er zijn vele onderwerpen en prioriteiten in die volgende fase. Sommige van financiële aard. Hebben en houden de organisaties in ons sociale domein voldoende vet op de botten om hun werk te doen? Betaling van huur is daarbij een belangrijk onderdeel. Het college heeft al toegezegd een inventarisatie te doen voor het eigen vastgoed en welke extra steunmaatregelen daar nodig zijn. Daar kijken we naar uit en we hopen dat die snel komt.

Plekken voor ontmoeting

En vooral willen we ook weer over naar het kunnen ontmoeten en ondersteunen van burgers. Hoe gaan de sociale basis en de zorg binnen de WMO eruitzien in de anderhalvemetersamenleving? Hoe gaan we zorgen dat, met alle organisaties en buurtinitiatieven, we weer zoveel als mogelijk ook fysieke plekken voor ontmoeting op anderhalve meter kunnen realiseren? Ook in de openbare ruimte. Zodat eenzaamheid bestreden kan worden, mensen geholpen en ondersteund kunnen worden. En we die mensen helpen die zo hard geraakt worden door deze crisis; omdat ze kwetsbaar zijn of zijn geworden of omdat ze voor kwetsbaren zorgen.

De uitvoering daarvan ligt in de stadsdelen, en bij al die Amsterdammers in buurten en wijken. De aansturing en organisatie van inspiratie ligt bij het college en bij ons als gemeenteraad. Daarom vragen wij in een motie om daarvoor plannen en ideeën te ontwikkelen en daarover de raad te informeren.

De anderhalvemetersamenleving kan alleen slagen als we elkaar wel kunnen ontmoeten en ondersteunen. En met elkaar niet alleen corona verslaan, maar ook de ongelijkheid die de crisis veroorzaakt.

Daar ga ik me met hart en ziel voor inzetten, samen met mijn fractie, het college en hopelijk alle collega’s hier in de raad.

Hoe is het intussen met de leden van GroenLinks Amsterdam? Wat houdt hen bezig tijdens de coronacrisis? Deze keer wijkverpleegkundige Rooa Khafaji. Zij maakt zich zorgen over eenzaamheid onder ouderen, en over het gebrek aan beschermmateriaal voor mensen die in de zorg werken. 

 

Hoe is het met je? “Laat ik vooropstellen dat de mensen die op de Intensive Care werken, het op dit moment het allerdrukst hebben. Een vriendin van mij werkt daar als verpleegkundige, dat is echt heel pittig nu. Ik kom als wijkverpleegkundige bij ouderen die nog thuis wonen en zorg nodig hebben. Een aantal van hen heeft corona. Soms blijft iemand ’s nachts door mijn hoofd spoken. Dan vraag ik me af of diegene nog leeft.”

 

Hoe ervaren de mensen die jij verpleegt de ziekte?

“Naast het ziektebeeld dat mensen lichamelijk ontzettend uitput, zijn ze angstig en vooral heel eenzaam. Ze krijgen geen bezoek. Kinderen, kleinkinderen, vrienden blijven weg. Ze zien mensen via het raam, de portiek, ontvangen een paar keer per dag een telefoontje. Verder zijn ze alleen. Het menselijke contact dat ze nog hebben, is met de wijkverpleegkundigen. Maar mij mogen ook niet vaker langskomen dan medisch strikt noodzakelijk is. Er is bijvoorbeeld een mevrouw die al drie weken in isolatie zit. Ze kan ook niet de deur uit voor een boodschapje of wandelingetje. Ze is ver in de 80, dat wens je niemand toe. Eenzaamheid is helaas geen reden om een extra bezoek te mogen afleggen.”

 

Ben je zelf wel eens bang?

“In het begin wisten we nog niet veel van de ziekte. Toen was het wel spannend om te gaan werken. Niet dat we nu heel veel weten, maar ik heb het van me af gezet. Ik loop in beschermmateriaal. Ik ben nog jong, gezond en vitaal. Het mentale aspect is lastiger. Ik vermijd mijn eigen familie zo veel mogelijk, mijn eigen opa en oma en ouders. En vrienden zijn ook voorzichtig, je werkt toch met coronapatiënten. Je bent dus zowel de held als de paria van de maatschappij.”

 

Hoe ga je daarmee om?

“Ik kan het de ene dag beter van me afzetten dan op andere dagen. Met steun op afstand van familie en vrienden kom je er wel. Ik ga sporten, of praat met vrienden die in de zorg werken. Ik heb echt ontzettend te doen met ouderen die alleen zijn en die met niemand kunnen praten.

Vanuit instanties en werkgevers mag er wel meer psychische steun zijn. Het doet wel wat met je. Die constante periode van verdriet, onzekerheid, eenzaamheid, mensen die doodgaan aan het virus. Bij sommige andere ziektes kan ik gewoon antibiotica geven en dan worden patiënten weer beter. Bij deze ziekte kan het linksaf of rechtsaf slaan, je weet het gewoon niet. Er is dus constant onzekerheid. Ik heb gelukkig ook mensen zien genezen.”

 

Hoe ziet je werkdag eruit?

“We werken in diensten. Je hebt ochtenddienst of avonddienst. Het GVB reed ons rond in auto’s, dat was heel fijn. Straks rijden we in auto’s van de werkgever om het beschermmateriaal mee te nemen. Spullen pakken, kleding aantrekken, zorg verlenen, omkleden, en weer door naar de volgende. Je leeft continu in isolatie, want je zit in zo’n pak. De zorg wordt daardoor minder persoonlijk. Soms worden mensen verdrietig als je op het punt staat om weg te gaan. Dan heb je net je kleren uit, je spullen weggegooid. Dan wil ik ze troosten, maar dan mag ik niet meer in hun buurt komen en moet ik ze van een afstand geruststellen. Dat is niet wat je wil. Je wil een arm om iemand heen kunnen slaan, een hand op iemands hand kunnen leggen. Dat gaat gewoon niet, want ik kan niet even een nieuw setje pakken. Er is schaarste van materiaal. We moeten er zuinig mee zijn.”

 

Zijn de tekorten nog steeds zo nijpend?

"Nu hebben we genoeg mondmaskers, maar is er een tekort aan schorten. Het probleem verschuift. Dat er schaarste is aan materiaal, vind ik wel echt van de zotte. Er zijn ook veel cliënten die de zorg afzeggen, omdat ze bang zijn voor het virus. Daardoor misschien mantelzorgers extra belasten. Er is angst, bezorgdheid en ook wel boosheid vanuit thuiszorgorganisaties. Gehandicaptenzorg krijgt helemaal weinig. Ziekenhuizen hebben – gelukkig – genoeg, maar zij krijgen volgens het landelijke verdelingssysteem dan ook als eerste aanspraak op de beschermingsmiddelen. We zijn een welvarend land, en dan moeten we er zo bijlopen in de zorg?”

 

Je bent ook lid van GroenLinks Amsterdam. Wat brengt jou daar?

“Nog maar een paar maanden terug ben ik lid geworden van de werkgroep vluchtelingen, om me in te zetten voor vrouwelijke statushouders. Nu staat even alles on hold; maar we vergaderen tenminste nog via Zoom. Ik ben zelf geboren in Irak, en op jonge leeftijd naar Nederland gekomen. Ik had tijd om zoiets op te pakken, het leek me fantastisch, het ligt dicht bij mijn eigen levensverhaal. Ik hoop dat ik mensen een sprankje hoop kan geven dat het toch goed kan komen.”

 

Amsterdam heeft vele volkstuinparken die we toegankelijker willen maken zodat meer Amsterdammers van de parken kunnen genieten.

De komende jaren worden volkstuinparken gedeeltelijk openbaar. Volkstuinparken zijn belangrijk voor het groenaanbod in de stad. Daarom krijgen zij met nieuwe huurcontracten voor in ieder geval 10 jaar bestaanszekerheid. Dit staat in de Uitvoeringsstrategie Volkstuinenbeleid, die op 13 mei 2020 door het college van B en W is vrijgegeven voor inspraak.

 

Groene parels

“Volkstuinparken zijn al meer dan 100 jaar van grote waarde voor Amsterdam en met hun ruim 300 hectare zijn ze een belangrijk onderdeel van het groen in de stad”, zegt onze wethouder Marieke van Doorninck (Ruimtelijke Ontwikkeling en Duurzaamheid). “Ook leveren de tuinen een grote bijdrage aan de diversiteit aan planten en dieren in de stad. Amsterdam wil die groene parels voor meer mensen bereikbaar maken.”

 

Het hele jaar open

Het streven is om per volkstuinpark circa 20% openbaar gebied te maken, dat het hele jaar door open is. De openbare delen kunnen fiets- en wandelroutes zijn, maar ook stukken groen om te picknicken, sporten en te spelen. Ook de afvoer van afvalwater op de tuinparken wordt aangepakt. De gemeente maakt met elk park afspraken over beheer, veiligheid en toezicht.

 

Huurovereenkomsten

De gemeente Amsterdam verhuurt de grond van de tuinparken aan volkstuinverenigingen en de Bond voor Volkstuinders. De afgelopen jaren heeft er nauwelijks een correctie op de huurprijs plaatsgevonden. De komende jaren worden deze huurovereenkomsten aangepast. Op die manier krijgen tuinparken meer zekerheid voor de langere termijn. Om te voorkomen dat volkstuinen te duur worden voor Amsterdammers met een laag inkomen, maakt de gemeente afspraken met volkstuinverenigingen om tuinders met een laag inkomen tegemoet te komen.

Raadslid Jenneke van Pijpen (portefeuille zorg) is op dit moment continu in contact met mensen in de zorg. Hieronder lees je haar inbreng in de Raadscommissie Zorg, Jeugdzorg en Sport (ZJS) van 7 mei.

We weten nu dat er weer wat mogelijkheden zijn om het sociale leven buitenshuis op te pakken. Weliswaar in de anderhalvemetersamenleving en met nog steeds veel restricties. Maar het geeft enig perspectief.

Althans, als je geen kwetsbare Amsterdammer ben of daarvoor zorgverantwoordelijkheid draagt. Want voor hen zijn de restricties nog niet verlicht of is er nog veel onduidelijk. En anders is er wel veel angst om ook gebruik te maken van de mogelijkheden.

Waar de één blij is op het terras te kunnen zitten, of naar kapper te kunnen, zijn dat voor veel kwetsbare mensen en hun mantelzorgers niet de dingen die hun leven dragelijker maken. Dat zou zijn als er weer vrijwilligers over de vloer kunnen komen, als alle dagbesteding weer open gaat, als we onze ouderen weer kunnen bezoeken, als kinderen in instellingen hun hele familie weer kunnen zien. Als kwetsbare Amsterdammers niet bang meer hoeven te zijn om de straat op te gaan.

Of dat perspectief er ook is, is nog onvoldoende duidelijk. Daarbij zijn er een aantal thema’s waar ik mij specifiek zorgen over maak:

Testcapaciteit

De beschikbaarheid en capaciteit voor testen en contact- en brononderzoek moet op orde zijn. We horen verschillende verhalen hierover. Heel concreet vragen wij ons af of de GGD Amsterdam in staat is om meer testen en contact- en brononderzoek uit te voeren. Is het inderdaad, zoals de minister zegt, zeker dat er vanaf 1 juni iedereen met klachten getest kan worden? En hoe zit het met mensen zonder klachten maar die wel met kwetsbare mensen werken?

Mantelzorg

Daarbij vraag ik specifiek aandacht ook voor mantelzorgers. Zijn er mogelijkheden voor het concreet opstarten van respijtzorg (waarbij iemand anders tijdelijk de taken van de mantelzorger overneemt) en dus ook bescherming en testcapaciteit voor vrijwilligers? We zien graag dat de mantelzorgondersteuning zo snel mogelijk, maar wel veilig, wordt opgepakt.

Dagbesteding is een cruciaal onderdeel van de zorg; gaat deze weer starten of is er al een plan gemaakt om dat op een bepaalde datum open te stellen?

Eenzaamheid

En vooral eenzaamheidbestrijding voor kwetsbare groepen! Het was fijn de burgemeester in deze tijden, zeker rondom 4 en 5 mei, daar meelevend over te horen spreken. Dat deed goed, die erkenning. En het is nu ook zaak om fors in te zetten op de aanpak van die eenzaamheid. In onze inbreng de vorige commissie hebben we verzocht om mogelijkheden voor zgn. bezoekhuisjes te creëren. In de brief van het college, als antwoord op die vraag, stond een mooi voorbeeld van een quarantainer die bij een Cordaan locatie is geplaatst. Graag zien we meer van dat soort mogelijkheden en dat er ook gebruik van kan worden gemaakt in de openbare ruimte. Ook voor zelfstandig wonende ouderen en kwetsbaren. Welke mogelijkheden ziet de wethouder voor dit soort initiatieven?

Solide sociale basis

We komen in een nieuwe fase terecht. Een fase waarin bijvoorbeeld psychosociale ondersteuning aandacht nodig heeft. De coronacrisis heeft veel leed veroorzaakt. Hoe voorkomen we dat de GGZ dadelijk nog meer overbelast wordt? Kunnen we nu in de 0e en 1e lijn al vormen van psychosociale ondersteuning mogelijk maken?

Deze stad kent een solide sociale basis, deze basis zal daarin aan de slag moeten om de sociale gevolgen op te vangen. Gevolgen van armoede, gemiste zorg en ondersteuning, eenzaamheid.

We zien daarin ook veel kansen. Er zijn veel nieuwe initiatieven ontstaan. Hoe kunnen we die energie behouden, ook op de langere termijn?

Maar bij veel organisaties zijn ook terechte zorgen. Wij ontvingen een brief van het sociaal pact in Zuidoost waarin concrete verzoeken staan. En we krijgen meer vragen; en hoe nu verder?

Ik hoor graag van de wethouder hoe zij aankijkt tegen de rol en mogelijkheden van de sociale basis om samen met al die oude en nieuwe bewonersinitiatieven de gigantische uitdaging voor sociaal herstel aan te pakken. Juist ook in die stadsdelen waar het ook in goede tijden al veel sociale problemen waren. Er is geen tijd te verliezen om dat samen met de sociale basis, bewoners en de nieuwe initiatieven op te pakken en een sociale agenda te formuleren.

 

De komende tijd zal ons raadslid Jenneke van Pijpen zich blijven inzetten om de signalen die zij doorkrijgt, kenbaar te maken aan de wethouder en het college. Als je verhalen kent of signalen wil doorgeven, kun je Jenneke mailen op j.van.pijpen@amsterdam.nl

Hoe ziet het leven er op dit moment uit voor Amsterdammers? Wat is anders, wat gaat door? Waar maak je je zorgen over? We vroegen het aan Fa­tin Bou­a­li, Ni­co­li­ne van de Tor­re, Wijbe Langeveld, GroenLinks-leden van Stadsdeelcommissie Amsterdam Noord.

Voor iedereen ziet het leven in de stad er van de ene op de andere dag anders uit. Nu het ineens niet meer kan, besef je hoe waardevol het is dat je even bij iemand langs kunt gaan, bijeenkomsten hebt waar je samen bijpraat. Om toch een beetje op de hoogte te blijven van elkaar, nodigen we de komende tijd mensen van GroenLinks Amsterdam uit om te vertellen waar zij op dit moment mee bezig zijn.

 

Hoe gaat het? Met jullie en met de mensen in jullie stadsdeel?

Fatin heeft helaas meerdere familieleden verloren in deze coronacrisis, maar naar omstandigheden gaat het redelijk. Het geeft moed om te zien dat in Noord mooie projecten ontstaan waar mensen elkaar opzoeken en hulp geboden wordt. In het stadsdeel merken we vooral via Facebook dat er een heleboel projecten worden opgestart in de verschillende wijken. Amsterdam Noord is op veel plekken echt een dorp waar mensen voor elkaar willen zorgen. Wel zijn er natuurlijk de zorgen over eenzaamheid, armoede en kwetsbare kinderen.

Sommige van die problemen worden tijdelijk onzichtbaar, omdat iedereen binnen moet blijven. Er zijn ook mensen die van de radar verdwijnen. Daarom moeten we alert blijven. Wij moeten als stadsdeel ervoor zorgen dat zij niet de dupe worden van deze crisis.

Wij doen intussen als stadsdeelcommissie vanuit huis en vergaderen digitaal. Het commissiewerk is heel lastig van een afstand. Laatst hadden we een vergadering waarin we elkaar alleen konden horen en niet zien. Dat is lastig debatteren.

 

Welke vragen of signalen krijgen jullie binnen?

We zien dat mensen naar duidelijkheid zoeken. Mensen zitten zonder inkomen en weten niet of ze in aanmerking komen voor een uitkering. Dat hele proces brengt veel stress en onzekerheid met zich mee.

Over het al gemeen hebben mensen zich vrij goed aan de regels gehouden. Er waren wel wat groepjes jongeren die ‘s avonds willen voetballen en hangen. Stadsdeel, jongerenwerk en politie pakken dit aan. Jongeren en pubers hebben soms niet zo veel thuis en zijn in de leeftijd van het ontdekken en zich afzetten tegen volwassenen. Horeca en andere bedrijven hebben een logischerwijs moeilijk. Zij proberen met afhaal nog wat geld te verdienen.

Projecten worden stilgelegd, zoals dagbestedingen in buurthuizen en daardoor groeit de eenzaamheid bij een grote groep mensen. Wij horen en zien dat mensen die toch al moeilijk te bereiken waren en hulp nodig hebben, zich nog verder terugtrekken. Dat zijn mensen die al voor de coronacrisis stress hadden over bijvoorbeeld eenzaamheid, financiën of hun gezondheid. In deze tijd zie je hoe belangrijk het is om wijkteams te hebben die echt naar de mensen toe gaan. Wij zien dat veel hulpverleners een stapje extra zetten. In Tuindorp Oostzaan gingen bijvoorbeeld de wijkagenten met folders huis-aan-huis om mensen te wijzen op hulp.

 

Welke initiatieven zien jullie ontstaan in Noord?

Er ontstaan veel hulptrajecten online zoals Corona Buurthulp Amsterdam Noord. Mensen doen boodschappen voor elkaar. Buren hielden een inzameling om producten voor de voedselbank te kopen. Ook verkoopt een restaurant soep waarvan de opbrengst naar de voedselbank gaat. Maar ook simpele dingen: mensen die via het raam koffie met elkaar drinken. Muziek wordt gedraaid overdag en mensen zoeken elkaar meer op. 

  

Dit jaar is 1 mei, de Dag van de Arbeid, anders dan anders. Dit jaar zien we de waarde van werk met andere ogen. Zijn er nog meer dan in de afgelopen jaren dringende kwesties te bespreken. Omdat we helaas niet bij elkaar kunnen komen, hebben we een videoboodschap opgenomen voor jullie.

1 mei, de Dag van de Arbeid, is voor GroenLinks Amsterdam traditiegetrouw een dag dat we samenkomen. Om ideeën uit te wisselen over de waarde van werk en de bestaanszekerheid van mensen. Om te discussiëren over problemen in de stad, en in de rest van Nederland. 

Maar juist dit jaar kunnen we niet samenkomen. Kan er geen viering worden georganiseerd. Terwijl die kwesties urgenter zijn dan ze sinds lange tijd waren.

Ik hoop dat je samen met mij vandaag of morgen even in gedachten bent bij mensen die ziek zijn, mensen in de zorg en andere vitale beroepen. Bij de mensen die hard aan het werk zijn, en de mensen die noodgedwongen thuis zitten. 

We hebben enorm veel waardering voor jullie allemaal. Daarom hebben we een boodschap voor jullie.  

YouTube video

 

1 mei, de Dag van de Arbeid, is ook een belangrijke dag voor mij persoonlijk. Ik wandel altijd even door het Westerpark naar het punt waar de Staatsliedenbuurt en de Spaarndammerbuurt elkaar ontmoeten. Daar staat op de hoek het standbeeld van Ferdinand Domela Nieuwenhuis. Een van de grondleggers van de socialistische beweging in Nederland. Hij is van groot belang geweest voor de rechten van arbeiders. En heeft zich altijd ingezet voor de kwetsbaarsten en onderdrukten. Dat lijkt lang geleden. Mensen fietsen, joggen of wandelen er zo voorbij. Ook op de Dag van de Arbeid. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat alles goed geregeld is. Afspraken over werktijden, een sociaal vangnet, collectieve verzekeringen. Maar ook nu zien we dat we niet voor iedereen even goed zorgen en dat niet iedereen dezelfde rechten heeft.

Onmisbaar en zichtbaar

Dit jaar is de Dag van de Arbeid anders dan anders. Dit jaar zien we de waarde van werk met andere ogen. Mensen in beroepen met zeker niet de beste beloning worden nu, terecht, vitaal genoemd. Zij werken door. Harder dan ooit. Mensen in de zorg redden levens. Leraren geven les op afstand. De vakken worden gevuld en de stad nog altijd gereinigd. Deze mensen waren altijd al onmisbaar, maar zijn nu veel zichtbaarder voor iedereen. 

 

Bestaanszekerheid onder druk

Op deze Dag van de Arbeid heb ik ook grote zorgen. Over de recessie die eraan komt. Over mensen die hun werk verliezen. Over de ondernemer, de cultuurmaker, de zzp’er, de flexwerker en iedereen die door de crisis wordt geraakt. De bestaanszekerheid van grote groepen staat onder druk. Volgens recente cijfers van het CBS stijgt het aantal mensen dat hun werk kwijtraakt, en vinden minder mensen een nieuwe baan.

Deze crisis laat zien dat de sociale zekerheid in de huidige vorm niet volstaat en dat de flexibilisering van de arbeidsmarkt is doorgeslagen. Het dwingt ons tot een herbezinning op onze economische structuur, nu we zo duidelijk zien dat de economie van de stad te kwetsbaar en conjunctuurgevoelig is.

 

Collectieve regeling

Ik hoop dat we na deze crisis anders kijken naar zorgmedewerkers, leraren en andere beroepsgroepen die we nu vitaal noemen. Herwaardering is nodig en natuurlijk een betere beloning. Ook hoop ik dat we aan de slag gaan met de vernieuwing van de sociale zekerheid. Er moet een collectieve regeling komen die voor alle werkenden het risico op werkloosheid afdekt en bestaanszekerheid garandeert. Ongeacht je contractvorm en dus ook voor ZZP’ers. Recht voor allen.

Er valt nog veel meer te doen. Want veel zal echt anders moeten. Ik blijf keihard werken om zo veel mogelijk mensen aan het werk te krijgen en te houden. Samen met Amsterdamse ondernemers. Dat blijven we doen. Juist in deze tijd. Voor een stad die werkt. Nu en straks.

Ik wens jullie een strijdvaardige Dag van de Arbeid,

Rutger Groot Wassink Wethouder Sociale Zaken

 

Voor iedereen ziet het leven in de stad er van de ene op de andere dag anders uit. Nu het ineens niet meer kan, besef je hoe waardevol het is dat je even bij iemand langs kunt gaan, dat er bijeenkomsten zijn waar je samen bijpraat. Om toch een beetje op de hoogte te blijven van elkaar, nodigen we de komende tijd mensen van GroenLinks Amsterdam uit om te vertellen waar zij op dit moment mee bezig zijn.

 

Hoe gaat het met jullie en de mensen in het stadsdeel?

Helaas kennen we meerdere mensen in ons stadsdeel die door deze ziekte getroffen zijn. En helaas hebben een aantal mensen binnen GroenLinks Nieuw-West inmiddels corona gehad. Deze mensen hebben langere tijd in thuisquarantaine gezeten. Dus je doet boodschappen voor elkaar en je probeert online of telefonisch contact met elkaar, je buren en je vrienden te houden.   Helden van de zorg, winkelmedewerkers, OV-medewerkers en alle andere mensen in vitale beroepen: dank jullie wel voor al jullie werk!

Voor de mensen in de zorg is het natuurlijk het allerzwaarst, zeker voor hen die rechtstreeks met corona te maken hebben. Voor hen maken we een hele diepe buiging. Voor OLVG West zijn het ongekende tijden. Binnen ons netwerk kennen wij mensen die in de zorg werken en de situatie is soms nijpend. De geestelijke gezondheidszorg heeft bijvoorbeeld niet de beschikking over voldoende beschermingsmiddelen, terwijl zij wel contact hebben met mensen die risico lopen. Dan gaat het bijvoorbeeld om dakloze mensen, of mensen die opgenomen worden op een afdeling voor acute psychiatrische zorg, terwijl ze koorts hebben en aan het hoesten zijn

Ook voor andere beroepsgroepen die niet kunnen thuiswerken is het heftig, bijvoorbeeld voor mensen die werken in het openbaar vervoer of in winkels. In het begin van de crisis waren er onvoldoende maatregelen, men hield onvoldoende afstand en winkelmedewerkers liepen onnodig risico. Dit is nu op veel plekken verbeterd, maar toch zie je dat mensen nog steeds niet voldoende afstand houden. Wij signaleren dit en geven het door aan gebiedsmanagers en aan het Dagelijks Bestuur van het stadsdeel. We horen gelukkig ook van bewoners, en wij zien ook zelf, dat er meer handhaving en politiecontrole is.

Voor de mensen die thuiswerken is het natuurlijk ook een rare tijd. Als je daarnaast ook nog voor kinderen en hun onderwijs moet zorgen, wordt het helemaal ingewikkeld. Gelukkig kunnen de kinderen na de meivakantie weer naar de basisscholen zodat voor deze groep een beetje lucht ontstaat. Ook in ons stadsdeel zijn er helaas kinderen die sinds deze situatie uit beeld zijn, gelukkig kunnen ook zij vanaf 11 mei weer naar school.

Veel scholen in Nieuw-West hebben de tekst op de ramen geplakt: “Lieve kinderen, we missen jullie. Blijf gezond”. Ondertussen zetten leerkrachten alles op alles om het onderwijs zo goed mogelijk thuis door te laten gaan. Ook in ons stadsdeel zijn er helaas kinderen die sinds deze situatie uit beeld zijn. Leraren maken zich daar veel zorgen over, maar gelukkig kunnen ook zij vanaf 11 mei weer naar school.

Buurthuizen en ontmoetingsplekken zijn dicht. Veel alleenstaanden en ouderen missen het samenkomen met anderen. Dit heeft enorm veel impact voor veel mensen die zich juist in deze tijden nog eenzamer voelen als normaal. Laten we hen niet vergeten. Gooi een kaartje in de bus bij een verzorgingstehuis of het AZC. Laten we zorgen dat niemand alleen staat. Samen komen we hier doorheen. Eigenwijks is een YouTube-kanaal gestart om toch bewoners de mogelijkheid te geven met elkaar in contact te blijven, een mooi initiatief. We zien veel mensen opstaan om hun oudere buren te helpen, om een bloemetje te bezorgen, een kaart sturen of elkaar online een hart onder de riem te steken. Dat is hartverwarmend.

Welke vragen of signalen komen er bij jullie binnen?

Bewonersoverleggen vinden inmiddels online plaats, dus signalen van daaruit vertalen we weer door naar de stadsdeelcommissie. We krijgen signalen over waar het wel en niet goed gaat met groepsvorming, winkels, parken en pleinen. Een probleem vormen bijvoorbeeld de vele voetbalkooien, al wordt het sporten in de buitenlucht voor jongeren versoepeld. Een paar weken geleden is de markt op Plein ‘40-‘45 gesloten vanwege te grote drukte. Het stadsdeel heeft hier extra maatregelen getroffen om te zorgen voor een veilige omgeving.

De markt op Plein '40-'45 is een heel belangrijke plek voor veel mensen en het is dus goed als deze open blijft, mits dat veilig kan. Laatste stand van zaken: de druk op de markt is duidelijk verminderd. Er is nu één centrale ingang en één centrale uitgang, die worden bewaakt. Er mogen nu maximaal 100 mensen de markt op. Wel maken wij ons nog zorgen om de ruimte tussen de markt en de ingangen van de winkels aan de pleinzijde. Dit is nu een nauwe doorgang met veel drukte. Verder verbaast het ons dat zonnecentra open zijn, gezien het mooie weer niet nodig en onnodig risicovol qua gezondheid. De meeste winkels nemen gelukkig ook hun verantwoordelijkheid door een goed deurbeleid toe te passen (max aantal klanten in de winkel), alleen pinnen en afzettingen in de winkel zodat iedereen gepaste afstand houdt. Afstand houden op straat is voor sommige mensen lastig, vooral bij het passeren wordt de 1,5 meter vaak niet gered.

Op straat zien we helaas nog steeds soms groepjes jongeren die denken dat het coronavirus hen zal overslaan. Ze staan of zitten met te veel mensen bij elkaar en houden te weinig afstand. We zijn enorm geschrokken van het geweld tegen BOA’s op de Pieter Calandlaan. We hopen dat het met deze BOA’s naar omstandigheden goed gaat.

Welke initiatieven zien jullie ontstaan in jullie stadsdeel?

Nieuw-West kent veel veerkracht. Zorg- en welzijnsinstellingen staan op en nemen hun verantwoordelijkheid. Ook zijn er veel initiatieven om elkaar in ieder geval digitaal te ontmoeten. Van een digitale vrijmibo, tot de koffieochtenden van Plein '40-'45, tot de digitale Geluksdisco, met online optredens van lokale talenten uit Nieuw-West en onze geweldige DJ VinzzZ. Hotel Buiten organiseerde de eerste online pubquiz in Nieuw-West. Debatcentrum New Metropolis verzorgt op dit moment zelf een online programma. Ook in Nieuw-West is een heuse berenjacht gestart. Heel veel bewoners hebben beren voor hun ramen hangen en kinderen kunnen deze spotten. Er zijn in Nieuw-West veel creatieve ondernemers die onze steun goed kunnen gebruiken. Restaurants die een bezorgservice starten, lokale quarantaine-pakketten die door ondernemers worden bezorgd. Mooi om te zien dat we proberen om elkaar op deze manier te steunen en door deze moeilijke tijd heen helpen. #supportyourlocal  Hoe zien jullie de nabije toekomst?

De komende tijd blijven we waakzaam, omdat mensen de neiging krijgen soepeler met de maatregelen om te gaan nu de druk op de zorg aan het dalen is. Het gaat veel doorzettingsvermogen, creativiteit en geduld vragen om de regels te volgen die nodig zijn om verspreiding van het virus tegen te gaan. We hopen ook dat de activiteiten op 4 en 5 mei toch online in aangepaste vorm op veilige afstand kunnen plaatsvinden.

We zitten nu zes weken in een ‘intelligente lockdown’. Over het onderwijs is veel te doen. Basisscholen gaan over twee weken weer open. En middelbare scholen vanaf 1 juni. Universiteiten hebben veelal besloten tot 1 september dicht te blijven. En het MBO? Daar hoor je niet veel over. Raadslid Dorrit de Jong vraagt zich af hoe het nu gaat in het MBO en belt regelmatig met MBO-studenten en mensen die in het MBO werken. Op oproepjes op social media kwamen veel reacties. Velen willen er graag over praten. 

Er studeren 30.000 studenten aan Amsterdamse MBO-colleges, waaronder veel 16- en 17-jarigen. Voor hen is niet duidelijk wanneer ze weer naar school kunnen. Terwijl studenten en docenten wel de normale lessen missen. Het onderwijs in het mbo is vaak praktijkgericht, met veel uren stage. Hier is onderwijs op afstand nog moeilijker, want hoe leer je bepaalde culinaire vaardigheden of handelingen in de zorg als je achter je computer zit?  

Digitale kappersopleiding

Uit de verschillende online gesprekken blijkt gelukkig dat het op veel plekken goed gaat in het mbo tijdens de coronacrisis: scholen hebben zich heel snel aangepast. Onderwijs wordt digitaal gegeven, dat gaat doorgaans goed en geeft kansen voor de toekomst. Tegelijk is het MBO divers. Bij de ene opleiding is het makkelijker om digitaal les te geven dan de andere: bij web-development was alles al digitaal. Maar bij een opleiding elektrotechniek of kapper is het natuurlijk lastiger. 

Veel studenten in het MBO lopen stage, of combineren leren met werken. Daar is het beeld wisselend. Zo valt in de maakindustrie het ene bedrijf stil en stopt de stage, maar andere bedrijven zijn juist drukker, bijvoorbeeld doordat productie vanuit het buitenland naar Nederland wordt verplaatst door de crisis. Als stages niet kunnen doorgaan, worden vervangende opdrachten bedacht om te voorkomen dat een student te veel studievertraging krijgt. 

Eenzaam achter je computer

Dus hoewel het best goed gaat, ontstaan er steeds meer knelpunten. Het afstandsonderwijs vergroot de ongelijkheid. Studenten met wie het goed ging, redden het online meestal ook. Degenen die moeite hebben met de studie, hebben soms nog meer moeite om bij te blijven. Studenten missen hun medestudenten en de persoonlijke aandacht van hun docent. Het is eenzaam, een hele dag achter je computer. Ze maken zich zorgen dat ze vertraging oplopen omdat beroepsgerichte lessen of examens op afstand vaak niet mogelijk zijn. De manier van toetsen is ineens anders dan waar ze zich al maanden op voorbereiden. Normaal is er ruimte voor discussie, voor een grap en bijvoorbeeld sportlessen. Dat is bij online lessen niet aan de orde.

Creatieve docenten

Veel docenten hebben het zwaar. Het voorbereiden en geven van de lessen kost meer tijd dan normaal. Voor docenten die niet gewend zijn om digitaal te werken, is het een moeilijke tijd. Ze missen de interactie met studenten: het is nogal wat om een uur lang tegen een camera te praten en ze moeten erg creatief zijn om de lesstof passend en op boeiende manier over te brengen. Soms korten ze daarom de lessen in. Daarnaast zijn er ook docenten die zichzelf digibeet noemden, maar nu ontdekken wat er digitaal allemaal mogelijk is. 

Examen techniek via Zoom

Nog een belangrijke vraag is hoe het gaat met examens. Niemand wil dat studenten buiten hun schuld vertraging oplopen. Voor henzelf niet, maar ook omdat we die nieuwe medewerkers bijvoorbeeld in de zorg en de techniek heel hard nog hebben. Een examen techniek via Zoom is moeilijk voorstelbaar. Gaan studenten dit jaar diplomeren, en zo ja wat is een diploma straks waard? Zijn de online examens gelijk aan gewone examens? Het is enorm belangrijk dat een diploma dit jaar, net zo veel waard is als de andere jaren en dat er niet zoiets als een ‘coronadiploma’ ontstaat. Gelukkig zijn MBO-scholen hard bezig om examens die niet online afgelegd kunnen worden, waar mogelijk binnen de richtlijnen vorm te geven. Maar de vraag is of dit altijd lukt. Moet er niet een afspraak komen dat studenten wel een volwaardig diploma krijgen, maar wellicht nog wat aanvullende certificaten halen als ze aan het werk zijn? Het zou goed zijn als daar snel duidelijkheid over komt vanuit de minister.

Maar de grootste actuele zorg van zowel docenten als studenten is of het nu wel goed gaat met studenten. Sommige studenten zijn helemaal uit beeld geraakt. Zij missen de structuur die hun opleiding biedt. En voor degenen in lastige gezinssituaties is het helemaal erg om hele dagen nu thuis te zijn. Wat doe je, als je geen eigen kamer hebt, of je niet veilig bent thuis? En hoe spreek je met de vertrouwenspersoon van school, als je nergens kan bellen zonder dat anderen in huis je horen? 

In gezinnen kan de spanning oplopen als je wekenlang met elkaar in huis bent opgesloten. En elke jongere wil zich af en toe terugtrekken. Bij een MBO-college dat ik vorig jaar bezocht, zitten studenten van 's ochtends vroeg tot 19.00 uur, ook als ze geen les hebben. Gewoon omdat het leuker is om daar met vrienden te zijn, dan thuis. Deze jongeren missen nu die plek om hun dag door te brengen. 

Leegstaande theaters

Iedereen in het MBO hoopt dat de gewone lessen snel weer kunnen beginnen. Zodat er weer lesgegeven kan worden en deze jongeren weer naar school mogen. Misschien kan dat door lessen in kleinere groepen en in andere locaties te geven, zoals leegstaande theaters. Of door zorg-examens af te leggen in Ahoy in Rotterdam, dat ingericht is als noodhospitaal. De afgelopen weken is ongekend veel creativiteit losgekomen in het onderwijs. Ik hoop dat deze creativiteit vanuit gezond verstand ook de komende tijd de ruimte krijgt.

Er zijn MBO’s die studenten nu al ruimte bieden om op een andere plek te studeren als dat thuis niet kan. Dat moeten we aanmoedigen. Als gemeente moeten we er zijn voor onze studenten en ze vooral niet uit het oog verliezen. Ik hoor dat de gemeente Amsterdam goed bezig is om afwezige studenten op te zoeken en te zorgen dat niemand buiten de boot valt, maar het blijft wat stil rondom het MBO en de uitdagingen daar. Daarom heb ik de wethouder vragen gesteld over het MBO, zoals om met onze ROC’s in gesprek te gaan over wat zij nodig hebben van de gemeente om onze MBO-studenten in deze moeilijke tijd zo goed mogelijk voor te bereiden op een waardevol diploma. Want hoe langer dit duurt, hoe meer de spanningen en ongelijkheid kunnen toenemen. En dat is voor niemand goed, want we hebben al die MBO'ers heel hard nodig voor cruciale beroepen zoals de zorg en de logistiek, en straks ook weer voor de horeca, sport en al het andere als we weer naar buiten mogen.

Wil je meepraten? Mail naar Dorrit: d.de.jong@raad.amsterdam.nl

 

Maar liefst 18 scholen in Nieuw-West wekken hun eigen schone zonne-energie op. De gemeente gaat straks zonnepanelen plaatsen op de daken van nog eens 45 schoolgebouwen in andere delen van de stad.

In totaal is er ruimte voor een opwek van 1,8 MWp. Dat zijn ruim 5.600 zonnepanelen waarmee we jaarlijks ongeveer 500 huishoudens van energie kunnen voorzien. Naar verwachting worden de eerste panelen nog dit jaar geplaatst. Daarmee dragen de scholen bij aan de Amsterdamse ambitie om zoveel mogelijk energie duurzaam op te wekken, zodat we minder afhankelijk worden van fossiele brandstoffen en onze CO2-uitstoot verlagen.

 

Educatieve waarde

De schoolbesturen staan in deze coronacrisis voor enorme uitdagingen om kinderen les te geven. Toch kiezen ze ervoor om door te gaan met dit project. Ook vanwege de educatieve waarde. “Kinderen die letterlijk zien waar de energie vandaan komt, leren van jongs af aan dat duurzame energie het nieuwe normaal is”, zegt onze wethouder Marieke van Doorninck (Ruimtelijke Ontwikkeling en Duurzaamheid).

 

Samenwerking

Eerder werkte de gemeente samen met schoolbesturen in Nieuw-West. Nu gaat de gemeente hiermee van start in andere stadsdelen, dit keer met de vijf schoolbesturen AMOS, ASKO, KBA, Staij en Zonova. Door samen op te trekken is de stap naar zonne-energie voor elk schoolbestuur, klein of groot, mogelijk.