Poliflw

"Auschwitz is een pretpark..." was de eerste, afschuwelijke gedachte die in me opkwam toen ik voet zette op het terrein van het voormalige concentratie- en vernietigingskamp. Deze gedachte liet mij lange tijd niet los, omdat zij telkens bevestigd leek door wat ik aanschouwde, met name in de gedragingen van bezoekers. De Efteling en Station Oost Het parkeerterrein deed me denken aan dat van attractiepark De Efteling in Kaatsheuvel en het buffetrestaurant bij de ingang had veel weg van Station Oost vlakbij achtbaan De Python. "Coffee & Snacks", "Pizza, sandwiches, coffee to go, snacks, sweets, ice cream, fresh fruits" werden aangeboden aan de duizenden toeristen die in de rij stonden, op het gras zaten of lagen en een 'leuke' dag hadden. Ik was onaangenaam verrast. De verbijstering moest echter nog komen. Selfies onder iconische toegangspoort Onder de iconische toegangspoort met de (valse-) hoopgevende tekst Arbeit macht frei stonden tientallen mensen selfies te maken, vaak met een mooie glimlach of een 'duimpje omhoog'. Ik wist niet wat ik zag. Dat gevoel had ik ook als mensen tussen de gruwelverhalen van de gids door hun sociale-media bijwerkten en grappige filmpjes bekeken. Het 'kwaad' heeft zich onder onze ogen voltrokken De afstand tussen de Tweede Wereldoorlog (en de kenmerkende racisme en discriminatie die leidden tot genocide, in het bijzonder op de joden) en onze tijd wordt alsmaar groter. Dat heeft gevolgen, niet in de laatste plaats voor de Europese integratie en de geopolitieke verhoudingen. Lange tijd waren de verschrikkingen van de oorlog en de Holocaust (die 'wij' aan den lijve ondervonden hadden) een moreel ankerpunt wat betreft het grote onderscheid tussen 'goed' en 'kwaad'. Het 'kwaad' had namelijk onder ons gewoond en had zich onder onze ogen voltrokken. Dat gezamenlijke besef wordt steeds minder. Ik vind dat zorgwekkend. Geschiedenis als festijn Al langere tijd is er sprake van een soort 'festivallisering' van de geschiedenis. Er is een landelijke 'Maand van de geschiedenis', in Nijmegen heb je een 'Romeinenfestival' en een 'Gebroeders van Limburgfestival'. Ook onze vestingstad laat zich met 'historisch Grave' niet onbetuigd. Hoewel dergelijke activiteiten ons niet dichter bij de verleden werkelijkheid brengen, is dat natuurlijk prima. Het verleden levend houden (of: maken) is mooi werk. Ik doe het dagelijks. Maar wat ik in Auschwitz gezien heb, ging alle grenzen over. Glimp van menselijkheid Kan je dat iemand aanrekenen? Ik weet het niet. Vorige week was ik op een plaats waarover ik (ook tijdens seminars in YadVashem) veel gehoord, gelezen en - in lessen - gesproken heb. Een heilige plaats waar honderdduizenden onschuldige mensen vermoord zijn, waar de hel op aarde was. De plaats ook waar gevangen elkáár droegen en waar de Heilige Maximiliaan Kolbe in augustus 1941 vrijwillig de plek innam van een ter dood veroordeelde kampgenoot. Een plaats waar, ondanks het donkerste zwart, af en toe een glimp van menselijkheid te zien was. De verhalen van de slachtoffers daarover maakten diepe indruk op mij. Ik dacht aan Anne Frank, die ondanks alles blééf geloven in de goedheid van de mens. Kortsluiting. Horror. De verhalen, de foto's, de koffers, protheses, bekers, brillen en met name het haar van 45.000 doden kwamen tot leven in Auschwitz (en even verderop in Birkenau, waar het alom bekende vernietigingskamp gevestigd was). Kortsluiting tussen mijn oren was het resultaat. Het was teveel om te verwerken en het was te onvoorstelbaar om te verwerken. Hoe is het om na een reis van dagen, staand in een vee- of goederenwagon, aan te komen in plaatsen als Auschwitz en Birkenau? Hoe is het om gescheiden te worden van je dierbaren? Geloof je dat het een werkkamp is of klamp je vast aan iedere strohalm van hoop? Wat doet de muziek van het kamporkest met je gemoedsrust? Hoe voel je je als je je met honderden anderen tegelijk moet uitkleden om volledig naakt tussen onbekenden te douchen... en wat gaat er door je heen als de zware deur dichtslaat en...? Kortsluiting. Horror. Zie de mens! De afstand tussen toen en nu maakt Auschwitz, Birkenau en al die andere plaatsen net zo 'zwartwit' als de foto's die ervan geschoten zijn. Realiseren we ons wel dat ons vooruitgangsgeloof ons verhindert te beseffen dat het 'de mens' was - en ís! - die dit medemensen aandeed - en aandóet? Want racisme en discriminatie zijn er volop en de Holocaust belet vele mensen niet antisemitische uitlatingen te doen. Kijk naar Frankrijk. Denk aan de ChristenUnie, SGP en het CIDI die onlangs met een petitie tegen antisemitisme kwamen. Zie de mens! Wij - in onze tijd - zijn niet per definitie beter (of slechter) dan onze voorouders. De Holocaust was niet de eerste genocide in de geschiedenis, maar - schandelijk genoeg - evenmin de laatste. Hun verhaal, ons verhaal Vorige week was ik op de plaats waar de 81-jarige Gravenaar Nathan Gotlieb op 27 augustus 1943 vermoord is. Aan hem denk ik vanavond. Ook zijn mijn gedachten bij de 63-jarige Dina van Leeuwen die op 16 april 1943 in Sobibor omgebracht is en bij al die anderen waarvan geprobeerd is hun volledige bestaan uit de geschiedenis weg te vagen. Hun verhaal is ons verhaal. Alex van Megen,historicus en leraar geschiedenis

De laatste paar dagen gaat het in het nieuws nergens anders meer over dan over de zogenaamde Nashville-verklaring. Deze verklaring, overgewaaid uit de Verenigde Staten, omvat een pamflet met 14 artikelen over het protestante Bijbelse perspectief op seksualiteit en huwelijk. Homoseksualiteit komt in de verklaring uitvoerig aan bod. In Nederland hebben inmiddels 250 mensen de verklaring getekend, veelal (emeritus-) predikanten van diverse orthodox-protestante stromingen. Tweede-Kamerlid Kees van der Staaij (SGP) heeft ook zijn handtekening onder de Nashville-verklaring gezet. Woorden kunnen verdriet doen Ik merk dat de berichtgeving en de ophef die is ontstaan, me raken. Ofschoon ik geen gereformeerde jongen ben, dwalen mijn gedachten geregeld af: naar mijn eigen coming-outjaren terug, de ‘struggle’ die ik ervoer om mijn eigen 'zijn' te accepteren en de impact die woorden kunnen hebben. Ik heb diverse vrienden en kennissen die, net als ik, religieus én homo zijn. Ook uit gereformeerde kring. Ik hoor de verhalen en ik zie de pijn bij hen, zeker als er sprake is van uitsluiting door familie en gereformeerde geloofsgemeenschap. Nashville… zei mij niets. Ik ben gaan googlen. Nashville is hoofdstad van de Amerikaanse staat Tennessee en staat bekend om de countrymuziek en diverse muziekculturen. Na lezing van de Nashville-verklaring kom ik tot de conclusie dat in de verklaring weinig muziek zit. Ongemakkelijk De tekst neem ik in me op. Ik merk dat de woorden me een ontzettend ongemakkelijk en zelfs boos gevoel geven. Als ik dát al ervaar, wat te denken aan die jongere uit de Biblebelt die nog in de kast zit? Is dit het nu? Homoseksualiteit wordt veroordeeld. Wij worden personen genoemd die zich bewust positioneren als personen met een homoseksuele identiteit? Onreinheid? Een gerichtheid? Dat subtiele… een gerichtheid! Jammer dat deze mensen denken dat homoseksualiteit een keuze is. Alsof je in een supermarkt staat om vandaag eens een ander pak rijst te kopen. Ik ken gereformeerde gelovigen als plichtsgetrouwe mensen met een hoog gehalte van serieusheid. Ook zij hebben recht op hun eigen mening, zelfs als ik het er niet mee eens ben. Maar deze woorden verdienen wij niet, verdien ik niet. Zelf heb ik niet zoveel op met een groep dominees in donkere pakken. Net als ik niet zoveel op heb met COC’ers die overal "homo-zebrapaden" in kleuren van de regenboog willen neerleggen. Sorry. Dezelfde woorden, een andere betekenis en waarde eraan geven: Liefde, genegenheid, relaties… Ik kijk mijn vriend aan en weet: Die Nashville-verklaring kan me gestolen worden! Religie en homoseksualiteit hebben altijd een precaire relatie gehad; bij alle religies en ook binnen mijn 'eigen' katholieke kerk. Maar mijn God spreekt niet via pamfletten met dreigende en nare woorden. Ik blijf geloven, in jou, in mij, in ons én in Hem. Gelukkig weet ik dat er diverse geloofsgemeenschappen zijn waar ik - en mensen zoals ik- welkom zijn en hartelijk worden bejegend. Omdat we gewoon normaal willen leven, gelukkig willen zijn, het goede willen doen. Ik pak mijn Bijbel uit de boekenkast en stel mijn eigen verklaring van liefde wel op! Mijn verklaring van liefde Ik geloof in de liefde! Liefhebben, ongeacht seksualiteit, afkomst, status of geloof. Welke woorden mij in positieve zin raken? - Een nieuw gebod geef ik u: gij moet elkaar liefhebben; zoals ik u heb liefgehad, zo moet gij elkaar liefhebben. (Johannes) - De liefde berokkent de naaste geen enkel kwaad. Liefde vervult de gehele wet. (Romeinen) - Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtheid, ingetogenheid. (Galaten) - Nu echter blijven geloof, hoop en liefde: maar de liefde is de grootste. (Korintiërs) Roland Eijbersen, raadslid voor het CDA in de gemeenteraad van Grave Roland heeft deze bijdrage, naar eigen zeggen, op persoonlijke titel geschreven. Zijn collega's in de fractie staan niet alleen achter de tekst, maar ook achter Roland in dezen. Om met de woorden van paus Benedictus XVI te spreken: "Liefde volstaat, de rest is bijzaak". De huidige paus zei ooit over dit thema: "Wie ben ik om te oordelen?" Precies zó denken wij er ook over. [Alex van Megen, fractievoorzitter]