Poliflw

Op dinsdag 2 maart is ons nieuwe burgerlid Thomas Gardien beëdigd! Thomas heeft een jaar lang als bevlogen steunfractielid met onze fractie meegedraaid. Hij zal vanuit zijn nieuwe functie onze raadsleden ondersteunen op de portefeuilles Wonen, Economie en Onderwijs (Student & Stad).

Fractievoorzitter Johan Pas: “Thomas brengt als net-afgestudeerde Maastrichtse student en huidige trainee bij de overheid een jong en enthousiast geluid aan tafel binnen onze fractie. We zijn erg blij met zijn benoeming en kijken uit naar de acties die wij als fractie in de toekomst met hem zullen oppakken.”

Op dinsdag 2 maart is ons nieuwe burgerlid Thomas Gardien beëdigd! Thomas heeft een jaar lang als bevlogen steunfractielid met onze fractie meegedraaid. Hij zal vanuit zijn nieuwe functie onze raadsleden ondersteunen op de portefeuilles Wonen, Economie en Onderwijs (Student & Stad).

Fractievoorzitter Johan Pas: “Thomas brengt als net-afgestudeerde Maastrichtse student en huidige trainee bij de overheid een jong en enthousiast geluid aan tafel binnen onze fractie. We zijn erg blij met zijn benoeming en kijken uit naar de acties die wij als fractie in de toekomst met hem zullen oppakken.”

“Extra tijd voor komende brugklassers”, kopte De Limburger op woensdag 10 februari jl. over brugklassers die in september 2021 starten op de middelbare scholen. Daarop riepen Limburgse scholenkoepels meteen, dat ze hebben afgesproken dat brugklassers twee jaar de kans krijgen om een zo hoog mogelijk schoolniveau te bereiken. Niet alleen vanuit de Limburgse scholenkoepels komen deze signalen en beloftes, ook minister Slob, onze onderwijsminister wil leerlingen zoveel mogelijk kansrijk laten plaatsen en begeleiden. Mooie beloftes, maar scholen moeten toch altijd alle leerlingen ondersteunen en begeleiden om het beste uit ze te halen? Er mag eigenlijk geen verschil qua inzet zijn van scholen vóór, of tijdens/na corona.

Beter is het om eerst structurele problemen aan te pakken. Hoe kan het dat het de ene school wel lukt kleinere klassen te vormen en de andere niet? Zet dus vol in op kleinere klassen in het primair en voortgezet onderwijs! Hierdoor kunnen docenten en leerlingen immers nog beter functioneren. Dat lijkt mij een zeer waardevolle aanpak: meer aandacht voor het kind als individu.

Wat betreft onderwijs zijn de taken van een gemeente beperkt tot het bieden van een adequate huisvesting en het aanbieden van openbaar onderwijs. Er zijn zoveel problemen in het onderwijs, dat het beter is om ons als gemeente in te zetten voor meer dan enkel dat. Wij staan het dichtst bij de leerkrachten en kinderen. Laten we dan ook naar hen luisteren, zij zijn de professionals. De gemeente moet sturen op een kwalitatief goed aanbod van onderwijs. Het aantal locaties is niet relevant, het keuzeaanbod wel. Er moet een breed palet aan vakken behouden blijven, zodat er genoeg keuzevrijheid is voor de kinderen. Zo kunnen kinderen ook in de toekomst de juiste keuzes maken.

In deze coronatijd moeten we ons ook richten op het voorkomen van jeugdwerkloosheid, eenzaamheid en huiselijk geweld. Daarin heeft het onderwijs een belangrijke rol: kennisontwikkeling, ontwikkeling van sociale vaardigheden, maar zeker ook het bieden van een veilige omgeving. Het is een plek waar de jeugd gehoord wordt en waar problemen zichtbaar worden. Hiervoor is een goede samenwerking nodig tussen jeugdzorg en onderwijs.

Kortom: tijd voor nieuwe doelen en acties om de leerkrachten, maar vooral de kinderen in een positie te brengen waarin de ontwikkeling van het kind nog meer tot zijn recht komt. Als gemeente moeten we een krachtig signaal afgeven aan het Rijk, dat investeren in onderwijs en jeugdzorg uitermate belangrijk is voor alle schoolgaande kinderen, maar vooral voor de toekomst van ons land!

Deze column is geschreven door ons raadslid Claudia Demas

“Extra tijd voor komende brugklassers”, kopte De Limburger op woensdag 10 februari jl. over brugklassers die in september 2021 starten op de middelbare scholen. Daarop riepen Limburgse scholenkoepels meteen, dat ze hebben afgesproken dat brugklassers twee jaar de kans krijgen om een zo hoog mogelijk schoolniveau te bereiken. Niet alleen vanuit de Limburgse scholenkoepels komen deze signalen en beloftes, ook minister Slob, onze onderwijsminister wil leerlingen zoveel mogelijk kansrijk laten plaatsen en begeleiden. Mooie beloftes, maar scholen moeten toch altijd alle leerlingen ondersteunen en begeleiden om het beste uit ze te halen? Er mag eigenlijk geen verschil qua inzet zijn van scholen vóór, of tijdens/na corona.

Beter is het om eerst structurele problemen aan te pakken. Hoe kan het dat het de ene school wel lukt kleinere klassen te vormen en de andere niet? Zet dus vol in op kleinere klassen in het primair en voortgezet onderwijs! Hierdoor kunnen docenten en leerlingen immers nog beter functioneren. Dat lijkt mij een zeer waardevolle aanpak: meer aandacht voor het kind als individu.

Wat betreft onderwijs zijn de taken van een gemeente beperkt tot het bieden van een adequate huisvesting en het aanbieden van openbaar onderwijs. Er zijn zoveel problemen in het onderwijs, dat het beter is om ons als gemeente in te zetten voor meer dan enkel dat. Wij staan het dichtst bij de leerkrachten en kinderen. Laten we dan ook naar hen luisteren, zij zijn de professionals. De gemeente moet sturen op een kwalitatief goed aanbod van onderwijs. Het aantal locaties is niet relevant, het keuzeaanbod wel. Er moet een breed palet aan vakken behouden blijven, zodat er genoeg keuzevrijheid is voor de kinderen. Zo kunnen kinderen ook in de toekomst de juiste keuzes maken.

In deze coronatijd moeten we ons ook richten op het voorkomen van jeugdwerkloosheid, eenzaamheid en huiselijk geweld. Daarin heeft het onderwijs een belangrijke rol: kennisontwikkeling, ontwikkeling van sociale vaardigheden, maar zeker ook het bieden van een veilige omgeving. Het is een plek waar de jeugd gehoord wordt en waar problemen zichtbaar worden. Hiervoor is een goede samenwerking nodig tussen jeugdzorg en onderwijs.

Kortom: tijd voor nieuwe doelen en acties om de leerkrachten, maar vooral de kinderen in een positie te brengen waarin de ontwikkeling van het kind nog meer tot zijn recht komt. Als gemeente moeten we een krachtig signaal afgeven aan het Rijk, dat investeren in onderwijs en jeugdzorg uitermate belangrijk is voor alle schoolgaande kinderen, maar vooral voor de toekomst van ons land!

Deze column is geschreven door ons raadslid Claudia Demas

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version