Poliflw

Onze fractie wil al enige jaren meer aandacht voor een gezonde bodem, een landbouwbodem zonder chemische gewasbeschermingsmiddelen, minder tot geen kunstmest en met veel organische stof. Dit is goed voor de biodiversiteit. Maar vraagt ook heroverwegen van criteria en meebewegen van de overheid bij uitgifte en prijsbepaling.

We dienden al diverse moties in om als provincie zelf het goede voorbeeld te geven en bij verpachten voorwaarden te stellen waaronder: geen gifgebruik!

Eerder deze maand heb ik meegedaan aan een bijzondere Zoomsessie “kennisdialoog duurzaam grondgebruik, landbouwgrond in Overijssel”. De provincie is op grond van diverse moties aan het onderzoeken hoe ze haar (tijdelijke) pachtgronden duurzamer in de markt kan zetten. Een dertigtal wetenschappers, boeren, pachters en verpachters en enkele Statenleden waren digitaal bijeen.

Cijfers over het landbouwareaal in Overijssel;

Grasland 143.000 ha Mais 35.500 ha Akkerbouw 13.900 ha Overige 2.900 ha

Overijssel heeft 3500 ha in tijdelijk eigendom, waarvan 1500 ha als projectgronden en 2000 ha als rest/ ruilgronden. In totaal gaat het daarbij om 2750 ha agrarische gronden die ze elk jaar uitgeeft: maximaal 3 jaar achter elkaar aan dezelfde pachter. Bij gunning geldt een afstandscriterium van 5 kilometer, dus hoe dichterbij de tijdelijke grond je woont hoe meer kans je maakt. Er zijn geen duurzaamheidscriteria.

In deze sessie werd ook het model Brabant gepresenteerd: iedere ondernemer kan een bieding doen op prijs keer duurzaamheidscore. Dat leidt tot de beste pachter. Ook is de eenjarige pacht als vast criterium losgelaten en streeft men inmiddels naar 6 jarige pacht met recht van opzegging. Om de provinciale doelen te behalen zijn als algemene grondslag voor duurzaamheid opgenomen: geen intensieve teelten (bollen, lelies enzovoort); verbod op gebruik glyfosaat en actief beheer en onderhoud landschapselementen. Drie criteria waar elke aanbieder zich aan dient te houden. Hoe meer je doet voor duurzaamheid hoe “lager” de pachtprijs kan zijn om toch als beste aanbieder uit de bus te komen.

Het resultaat? Iedereen doet mee. Provinciale en agrarische doelen komen zo samen. Er is veel belangstelling voor deze werkwijze en er is een “gedoe” omdat ieder de criteria erkent.

Op het einde werd duidelijk dat ook Overijssel wellicht deze manier van uitgeven van tijdelijke grond ter hand kan nemen. Bij geen enkele aanwezige was daar bezwaar tegen.

Gaan we dan eindelijk ook in Overijssel de gronden duurzaam verpachten?

Als het zover is zal onze fractie dit, na jaren drammen en drukken, als een groot succes gaan vieren!

 

 

Onze fractie wil al enige jaren meer aandacht voor een gezonde bodem, een landbouwbodem zonder chemische gewasbeschermingsmiddelen, minder tot geen kunstmest en met veel organische stof. Dit is goed voor de biodiversiteit. Maar vraagt ook heroverwegen van criteria en meebewegen van de overheid bij uitgifte en prijsbepaling.

We dienden al diverse moties in om als provincie zelf het goede voorbeeld te geven en bij verpachten voorwaarden te stellen waaronder: geen gifgebruik!

Eerder deze maand heb ik meegedaan aan een bijzondere Zoomsessie “kennisdialoog duurzaam grondgebruik, landbouwgrond in Overijssel”. De provincie is op grond van diverse moties aan het onderzoeken hoe ze haar (tijdelijke) pachtgronden duurzamer in de markt kan zetten. Een dertigtal wetenschappers, boeren, pachters en verpachters en enkele Statenleden waren digitaal bijeen.

Cijfers over het landbouwareaal in Overijssel;

Grasland 143.000 ha Mais 35.500 ha Akkerbouw 13.900 ha Overige 2.900 ha

Overijssel heeft 3500 ha in tijdelijk eigendom, waarvan 1500 ha als projectgronden en 2000 ha als rest/ ruilgronden. In totaal gaat het daarbij om 2750 ha agrarische gronden die ze elk jaar uitgeeft: maximaal 3 jaar achter elkaar aan dezelfde pachter. Bij gunning geldt een afstandscriterium van 5 kilometer, dus hoe dichterbij de tijdelijke grond je woont hoe meer kans je maakt. Er zijn geen duurzaamheidscriteria.

In deze sessie werd ook het model Brabant gepresenteerd: iedere ondernemer kan een bieding doen op prijs keer duurzaamheidscore. Dat leidt tot de beste pachter. Ook is de eenjarige pacht als vast criterium losgelaten en streeft men inmiddels naar 6 jarige pacht met recht van opzegging. Om de provinciale doelen te behalen zijn als algemene grondslag voor duurzaamheid opgenomen: geen intensieve teelten (bollen, lelies enzovoort); verbod op gebruik glyfosaat en actief beheer en onderhoud landschapselementen. Drie criteria waar elke aanbieder zich aan dient te houden. Hoe meer je doet voor duurzaamheid hoe “lager” de pachtprijs kan zijn om toch als beste aanbieder uit de bus te komen.

Het resultaat? Iedereen doet mee. Provinciale en agrarische doelen komen zo samen. Er is veel belangstelling voor deze werkwijze en er is een “gedoe” omdat ieder de criteria erkent.

Op het einde werd duidelijk dat ook Overijssel wellicht deze manier van uitgeven van tijdelijke grond ter hand kan nemen. Bij geen enkele aanwezige was daar bezwaar tegen.

Gaan we dan eindelijk ook in Overijssel de gronden duurzaam verpachten?

Als het zover is zal onze fractie dit, na jaren drammen en drukken, als een groot succes gaan vieren!

 

 

Al wandelend verruimt burgerlid Peter Schouten letterlijk en figuurlijk zijn kijk op ons Overijssel:

Een prachtig onderdeel van het wonen in Deventer is dat je in een dichtbebouwde historische binnenstad kan wonen en na drie stappen aan de overkant van de IJssel in het buitengebied kan wandelen. Bijna had dit niet meer gekund: in de jaren 60 bestond het plan voor een dubbelstad, 100,000 inwoners in een nieuwe stad tegenover de bestaande, op de andere oever. Misschien komt er ooit met de zeespiegelstijging weer behoefte aan, want moeten we de Randstad herhuisvesten op hogere grond? Zo ver is het nog niet, en bij elke wandeling verbaas ik me erover hoe dichtbij onze buurprovincie is en hoe de grens raar door bebouwd gebied loopt. Vast iets met oude lopen van de IJssel, bisschoppen van Utrecht, historische Stadsweiden, hertogen van Gelre en Hoofdige boeren.

Zo is De Worp, ofwel de Hoven een deel van Deventer, zij het op de andere IJsseloever. Het is één geheel met Steenenkamer, maar dat hoort bij Voorst en is dus Gelderland.

Als ik wandel verbaas ik me erover dat Overijssel en Gelderland twee provincies zijn. Schaal, sterktes en zwaktes, het DNA, “look&feel”, zelfs dialecten, het is zeker als je zelf “van buiten” komt behoorlijk verwant. Of ik nou het Schipbeek- of Berkelpad loop, een stukje Sallandpad of een route uit het wandelnetwerk Achterhoek, op de Lochemse of Holterberg, geen moment heb ik het gevoel in een andere provincie te zijn.

Soms denk ik: een paar stukken Gelders rivierengebied naar Utrecht of Brabant zou functioneel logisch zijn en maak van de rest één provincie met het daarin centraal gelegen Deventer als hoofdstad. Ligt die dubbelstad – mocht die er toch ooit komen – meteen mooi in één provincie.

De in deze digitale tijd onvermijdelijke disclaimer: dit is geen fractiestandpunt, al hebben het hier nooit specifiek over gehad. Wat wel duidelijk is: de grens van een provincie loopt soms onverwacht door dorpen of landschappen heen. Met oog op leefkwaliteit maar zeker ook op het landschap lijkt dat arbitrair. Denk aan openbaar vervoer, sportieve of sociaal-culturele programma’s, de inrichting van onze fysieke omgeving, watermanagement of natuurgebieden: Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal plannen en beheren tot aan de provinciegrens, zonder ons te bekommeren hoe het er aan de andere kant aan toe gaat. In een recent blog op deze site pleitten we voor het verminderen van barrières langs de Nederlands-Duitse grens. Maar ook voor de relaties met onze binnenlandse buren geldt: verbreed je horizon, bundel de krachten en werk samen.

Al wandelend verruimt burgerlid Peter Schouten letterlijk en figuurlijk zijn kijk op ons Overijssel:

Een prachtig onderdeel van het wonen in Deventer is dat je in een dichtbebouwde historische binnenstad kan wonen en na drie stappen aan de overkant van de IJssel in het buitengebied kan wandelen. Bijna had dit niet meer gekund: in de jaren 60 bestond het plan voor een dubbelstad, 100,000 inwoners in een nieuwe stad tegenover de bestaande, op de andere oever. Misschien komt er ooit met de zeespiegelstijging weer behoefte aan, want moeten we de Randstad herhuisvesten op hogere grond? Zo ver is het nog niet, en bij elke wandeling verbaas ik me erover hoe dichtbij onze buurprovincie is en hoe de grens raar door bebouwd gebied loopt. Vast iets met oude lopen van de IJssel, bisschoppen van Utrecht, historische Stadsweiden, hertogen van Gelre en Hoofdige boeren.

Zo is De Worp, ofwel de Hoven een deel van Deventer, zij het op de andere IJsseloever. Het is één geheel met Steenenkamer, maar dat hoort bij Voorst en is dus Gelderland.

Als ik wandel verbaas ik me erover dat Overijssel en Gelderland twee provincies zijn. Schaal, sterktes en zwaktes, het DNA, “look&feel”, zelfs dialecten, het is zeker als je zelf “van buiten” komt behoorlijk verwant. Of ik nou het Schipbeek- of Berkelpad loop, een stukje Sallandpad of een route uit het wandelnetwerk Achterhoek, op de Lochemse of Holterberg, geen moment heb ik het gevoel in een andere provincie te zijn.

Soms denk ik: een paar stukken Gelders rivierengebied naar Utrecht of Brabant zou functioneel logisch zijn en maak van de rest één provincie met het daarin centraal gelegen Deventer als hoofdstad. Ligt die dubbelstad – mocht die er toch ooit komen – meteen mooi in één provincie.

De in deze digitale tijd onvermijdelijke disclaimer: dit is geen fractiestandpunt, al hebben het hier nooit specifiek over gehad. Wat wel duidelijk is: de grens van een provincie loopt soms onverwacht door dorpen of landschappen heen. Met oog op leefkwaliteit maar zeker ook op het landschap lijkt dat arbitrair. Denk aan openbaar vervoer, sportieve of sociaal-culturele programma’s, de inrichting van onze fysieke omgeving, watermanagement of natuurgebieden: Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal plannen en beheren tot aan de provinciegrens, zonder ons te bekommeren hoe het er aan de andere kant aan toe gaat. In een recent blog op deze site pleitten we voor het verminderen van barrières langs de Nederlands-Duitse grens. Maar ook voor de relaties met onze binnenlandse buren geldt: verbreed je horizon, bundel de krachten en werk samen.

 

Politiek vergt visie en creativiteit. Een inspirerende kijk in de toekomst uit de pen van onze fractievoorzitter Wybren Bakker:

 

 

Dromend over Overijssel zie ik windmolens en koeien Zonnepanelen en meanderende rivieren door eindeloos landschap gaan Kippen scharrelen en theatergezelschappen zich presenteren Onder markante iconische bomen in bloemrijk grasland

Dromend over Overijssel zie ik mensen verbonden Met aarde, met buren, een gemeenschap van kracht Generaties bouwen voort op wat eerder ontstond Goeds koesteren en groen innoveren gaan hand in hand

Dromend over Overijssel zie ik meedoen voor beter Bouwen we huizen zonder gas, maar wel met natuur Fietsen we langs brede wegen naar nieuwe OV punten En delen we auto’s ook op het platteland

Dromend over Overijssel krijgt natuur kans op herstel Zonder de duurzame inzet van boeren te straffen Inclusiever en sterker als collectief uit de crisis Want je doet het in Overijssel uiteindelijk altijd met elkaar

Dromend over Overijssel zie ik hotspots van kennis Centra van innovatie, uitvinders in de dop Worden getrokken als magneten hier naar toe Om mee te doen en kennis te delen

Dromend over Overijssel zie ik politiek besef Dat meedoen loont, ook al is het hard werken Niet altijd met winst maar wel vanuit visie overtuigen Dat leidt tot meedoen als het nieuwe normaal

Dromend over Overijssel in virusvrij 2021 Zitten we weer knus in bioscopen en theaters Knuffelen we vrienden en naasten zonder plastic of kap Nog sterker bewust: Overijssel maken we samen

 

Overijssel gaat provinciale pachtgrond duurzamer beheren. De provincie heeft landbouwgrond in bezit, voor langere of kortere termijn. Deze verpachten we aan boeren die hierop voedsel produceren. Tijdens de behandeling van de jaarrekening heb ik met succes een motie ingediend voor duurzaam beheer van deze Overijsselse pachtgrond. De PvdA zet zich in voor het verbieden van gewasbeschermingsmiddelen op provinciale grond. Zolang de langetermijngevolgen van bijvoorbeeld glyfosaat onduidelijk zijn kunnen we als provincie beter aan de veilige kant blijven, nietwaar?

Onze fractie heeft al eerder geprobeerd Overijsselse grond glyfosaatvrij te krijgen. In het verleden kregen we daarbij altijd nul op het rekest, maar een uitspraak eerder dit jaar van de Centrale Grondkamer maakt duidelijk dat eigenaren van pachtgrond beperkingen mogen stellen aan de gebruiksmogelijkheden van die grond. Voor ons een goede aanleiding om dit onderwerp nogmaals aan de orde te brengen.

Na wat overleg en afstemming heb ik, samen met fractiegenoot Peter Hermans, de motie wat breder ingestoken en het college van GS opgeroepen werk te maken van een duurzaam beheer van onze pachtgronden. Duurzaam bodembeheer behelst meer dan het zoveel mogelijk terugdringen van chemische gewasbeschermingsmiddelen, het ziet ook op de mate en wijze van bemesten en grondbewerking, het vergroten en benutten van het waterbergend vermogen van de grond en ook op de duur van pachtcontracten.

In het werkveld bemerk ik steeds meer aandacht voor het zorgvuldig omgaan met de (landbouw)bodem. Het enthousiasme dat ik bij veel boeren bemerk over hun zoektocht naar methodes, werktuigen en machines die de bodem zoveel mogelijk met rust laten, het rijke bodemleven dat ze inmiddels hebben gecreëerd en welk positief effect dat heeft op hun bedrijfsvoering vind ik erg inspirerend. Laten we daarbij ook niet vergeten dat dit ook enorm positieve effecten heeft op de biodiversiteit. Weide- en akkervogels hebben bodemleven nodig om in leven te blijven. In feite sluit dit ook naadloos aan bij de huidige discussies over kringlooplandbouw en natuurinclusieve landbouw. Dit zijn in mijn beleving nu nog vooral containerbegrippen die zo snel mogelijk in de praktijk gebracht moeten kunnen worden. Zodat landbouwers daar ook mee aan de slag kunnen.

Op dit moment is het voor veel landbouwers een onzekere zoektocht. Met de huidige financiële en maatschappelijke onzekerheid is het begrijpelijk vast te houden aan zekerheden en niet al te veel te experimenteren. Als provincie hebben we andere doelstellingen en van daaruit is het goed dat waar individuele landbouwers het liever nog even aanzien, wij wel de stap naar voren gaan zetten.

Motie – Zorgvuldige omgang pachtgronden V1_3 (PvdA e_a)

Het bericht Duurzaam beheer van provinciale pachtgronden verscheen eerst op PvdA Overijssel.

Deventer wordt nóg mooier dankzij financiële steun van de provincie. Burgercommissielid en Deventenaar Peter Schouten is hier erg enthousiast over. Hij vertelt in deze blog hoe de tegemoetkoming aan de gemeente Deventer zal bijdragen aan een verdere verfraaiing van de binnenstad.

 

Ik woon na een leven in het Westen al bijna zes jaar in de Deventer binnenstad en voel me nog steeds bevoorrecht als ik dat mooie historische decor binnenstap. Iedereen zal de Brink kennen, zeg maar de Huiskamer dan Deventer. Minder bekend zijn andere pleinen zoals het Groote Kerkhof waaraan de Lebuïnuskerk en het nieuwe stadhuis staan, de Nieuwe Markt en de Stromarkt. Het Groote Kerkhof is sinds kort autovrij, de parkeerplaatsen gecompenseerd door een terrein aan de overkant van de IJssel. De vaart met het pontje daarheen voelt altijd een beetje als een minivakantie. De Nieuwe Markt is nog wel een parkeerplaats, maar zal aan allure winnen als daar via een particulier initiatief een museum voor moderne kunst komt. De Stromarkt is recent verrijkt met de nieuwe bibliotheek, een mooi gebouw en ook een soort huiskamer – alleen aan een plein met een bestrating die je je in het vroegere Oostblok doet voelen. De gemeente heeft met uitgebreide participatie een visie op de drie pleinen gemaakt, met als doel ze een betere en gemeenschappelijke uitstraling te geven. Om er als het ware één openbare ruimte van te maken. Liefst zonder of met veel minder auto’s. Zoals gebruikelijk is geld het probleem, of liever: was. Voor het Groote Kerkhof had de gemeente al geld, voor de Stromarkt een beetje en voor de Nieuwe Markt nog niets. Nu er voor de Stromarkt een bijdrage van € 1 miljoen van de provincie ligt, kan er in elk geval begonnen worden. Voor de Nieuwe Markt zal het ongetwijfeld lukken ook middelen te vinden. Als de plannen zijn uitgevoerd, zal ik met nog meer plezier door de binnenstad lopen en, belangrijker, zal de binnenstad een nog aantrekkelijkere bestemming worden.

De coronacrisis raakt alle mensen, organisaties en bedrijven in onze samenleving. De media staan bol van berichten over de krimpende economie, bedrijven die het moeilijk hebben en werknemers die hun baan verliezen. Maar de impact van corona gaat verder dan alleen de economie; onze cultuur zelf wordt getroffen.

Culturele en maatschappelijke organisaties worden zwaar getroffen. Optredens kunnen niet doorgaan of maar voor een zeer beperkt publiek. Wijkcentra staan leeg vanwege gebrek aan activiteiten. Kinderboerderijen en zwembaden zijn, na een lange sluiting, weer open, maar kunnen minder organiseren en minder gasten ontvangen. Ons culturele, sociale en maatschappelijke leven staat op z’n kop.

Deze crisis raakt zo precies de plekken waar we andere mensen ontmoeten. Waar we elkaar vooruithelpen. Waar we nieuwe dingen leren, geïnspireerd raken, en plezier beleven. Het zijn de dingen die ons samenbrengen, die ons verbinden, het cement in onze samenleving. Juist daarom vindt de PvdA het belangrijk om niet alleen hulp te bieden aan bedrijven, maar juist ook aan kleine theaters, wijkcentra, voedselbanken, filmhuizen en sportclubs. Zulke instellingen hebben een enorm belangrijke maatschappelijke functie, die in deze crisis nog belangrijker is maar juist onder druk staat. Zij hebben het niet makkelijk. Er zijn grote en kleine aanpassingen nodig. En door afname van het aantal bezoekers staan hun begrotingen op springen.

Vlak voor de zomervakantie heeft de provincie vijftien miljoen euro gereserveerd om de klappen van de coronacrisis op te vangen. Wij vinden het belangrijk dat dit geld landt waar de samenleving dit het meeste nodig heeft. Dat we goed kijken waar de nood het hoogst is; niet alleen bij bedrijven, maar juist ook bij culturele en maatschappelijke instellingen.

De PvdA voelt de verantwoordelijkheid om hen bij te staan in deze crisis. Wij weten dat deze organisaties een enorme toegevoegde waarde hebben voor onze samenleving. Gelukkig staan we in die opvatting niet alleen. Ons voorstel om ook deze organisaties mee te laten profiteren van het Overijsselse coronafonds kon rekenen op ruime steun van de Staten. En ook de net aangekondigde subsidieregeling voor wijkcentra is een mooie voorbeeld van onze Overijsselse aandacht voor deze waardevolle organisaties.

De coronacrisis is voorlopig nog niet voorbij. Maar als we samen sterk staan dan komen we er doorheen.

Het bericht Overijssel steunt culturele en maatschappelijke instellingen in crisistijd verscheen eerst op PvdA Overijssel.

Er komt te veel stikstof in onze bodem terecht. Dat komt bijvoorbeeld door uitlaatgassen, mest en door de industrie. Dat is slecht voor de natuur en de luchtkwaliteit. Om de uitstoot van stikstof terug te dringen gold sinds 2015 de Programmatische Aanpak Stikstof, afgekort de PAS. Dat was een soort ‘boekhoudsysteem’ gericht op het terugdringen van stikstof. Op 29 mei 2019 is het PAS door de Raad van State ongeldig verklaard. Sindsdien werken Rijk, provincies en dus ook Overijssel aan een nieuwe aanpak van de stikstofuitstoot.

De provincie houdt Provinciale Staten op de hoogte van de vorderingen in het stikstofdossier. Dat gebeurt door middel van brieven en infosessies. Afgelopen woensdag 9 september bespraken de Staten de stikstofplannen van de provincie.

In zijn laatste update komt het college van Gedeputeerde Staten niet veel verder dan het doorvoeren van landelijke maatregelen, hier en daar aangevuld met wat plussen. De provincie focust zich op 2030. Dan moet de hoeveelheid stikstof die neerdaalt op de Overijsselse natuur met iets meer dan een kwart zijn gedaald. Verder dan dat doel kijkt de provincie nu niet, terwijl de landelijke opgave veel verder gaat.

Dit doel schiet voor de PvdA volstrekt te kort. Het terugdringen van de stikstofuitstoot is een zaak van lange adem. De doelen voor 2030 moeten een tussendoel zijn, een eerste stap richting 2040 en 2050. Zonder duidelijke visie over waar we op de lange termijn heen willen, maken we met het kortetermijndoel van de provincie een valste start. Het nodigt uit tot het verzilveren van laaghangend fruit – wat op zich nog begrijpelijk is – maar vergroot tegelijkertijd de kans op deeloplossingen die de volgende en zeer noodzakelijke ingrepen blokkeren. Daarmee zitten we onszelf mogelijk dwars: de stappen die we nu zetten werken ons in de volgende fase juist tegen. Dat zet geen zoden aan de dijk.

Wij juichen toe dat oplossingen worden gezocht via de zogeheten Gebiedsgerichte Aanpak: in deelgebieden maatwerk zoeken met belangrijke spelers in die gebieden. Maar dat vraagt wel dat we nu onze doelen veel scherper formuleren om zo een duidelijk perspectief te krijgen op een goede uitkomst. Dat betekent het startpunt beter formuleren: waar hebben we het over en waar willen we naartoe. Dat betekent definities meegeven van de minimaal te bereiken doelen. En dat betekent een proces organiseren waarin de bredere maatschappelijke doelen meedoen, belangrijke spelers een rol hebben die met een heldere opdracht aan de slag gaan.

Wat de PvdA betreft houdt de provincie op met pappen en nathouden en neemt het college veel krachtiger dan nu stelling en regie. Een structurele en juridisch houdbare aanpak van de stikstofproblemen vergt een duidelijke, eerlijke en daadkrachtige aanpak.

Het bericht PvdA: provinciaal stikstofplan moet nog veel beter verscheen eerst op PvdA Overijssel.