Op 3 april 2018 nam de gemeenteraad afscheid van de raadsleden die na de verkiezingen niet terugkwamen. Een van deze afscheidsnemers was D66-raadslid Maxim van Ooijen. Dit is zijn afscheidsspeech.
Mevrouw de voorzitter
Dames, heren, anderen
Eigenlijk had ik hier, op dit moment, bij deze gelegenheid, helemaal niet willen staan. En voor mijn gevoel had ik hier ook niet moeten staan. Maar tijdens je leven loop je tegen dingen op waarvan je je kunt afvragen: hoe is het gebeurd, had ik het kunnen voorkomen, had ik voorzichtiger moeten zijn of juist meer durf moeten vertonen? Toch zit er uiteindelijk niets anders op dan te aanvaarden dat het is gebeurd en dat het een deel is geworden van wie je bent.
Toch was de avond van 21 maart niet een van de leukste die ik ooit heb meegemaakt. De reacties na de uitslag waren hartverwarmend, behalve dan misschien die van een van de collega’s die zei: “Nou, nog een prettige avond verder”. Eén reactie die avond heeft mij diep geraakt en die draag ik dan ook voor altijd met mij mee.
Ik heb begrepen dat er voor een afscheidsspeech één minuut per dienstjaar staat. Dat zijn er om en nabij de 32, dus gaat u er vooral even lekker voor zitten. In het begin van 1986, toen wij nog niet wisten dat er later dat jaar een Sovjet-kerncentrale zou ontploffen en dat Sandra Kim voor België het Songfestival zou winnen, stond er in het Wateringse gemeentenieuws een bon. Iedereen die lid wilde worden van een raadscommissie kon de bon invullen, uitknippen en opsturen.
Wat mij precies bezielde, weet ik niet meer. Als leerling van 6 atheneum had ik het immers druk met het lezen van de laatste uittreksels voor mijn boekenlijst. Toch stuurde ik de bon in en voor ik het wist werd ik benoemd tot lid van de raadscommissie cultuur, oftewel de Culturele Raad.
Later volgden de monumentencommissie en de gemeenteraad van Wateringen. Eerst vier jaar in een coalitiefractie van drie, met wethouder Marjolein en fractievoorzitter John, daarna tot 2004 als eenmansfractie in de oppositie. De coalitie had toen zestien van de zeventien zetels.
Afgelopen donderdag stelde een van de CDA-collega’s voor dat wij een boek zouden schrijven over de gebeurtenissen en de anekdotes uit de oude gemeenteraden. Op zich is dat een leuk idee, maar het nadeel van het opschrijven van anekdotes is dat je nooit de sfeer in de raad goed op papier krijgt, laat staan de gezichtsuitdrukking van de Wateringse burgemeester die mij regelmatig hoofdschuddend aankeek met een blik die ergens lag tussen meewarig en afkeurend. Hij was dan ook vaak het slachtoffer, bijvoorbeeld toen ik nogal afwijzend reageerde op een van zijn opmerkingen met “Je lijkt mijn moeder wel” of toen ik bij de laatste raadsvergadering in 2003 voorstelde om snel nog twee straatnamen vast te stellen: Van Ooijenstraat en Van den Bosweg.
Na de vorming van de gemeente Westland kon ik al snel weer aan de slag als afdelingsvoorzitter van D66 Westland, steunraadslid van Progressief Westland, voorzitter van de straatnamencommissie, steunraadslid en de laatste vier jaar als raadslid van D66.
In een bijdrage als deze horen behaalde resultaten en bedankjes. De behaalde resultaten laat ik achterwege. Het zou een lange lijst worden van benamingen, borden, banken, bomen, bushaltes en beleidsvoorstellen. Ik heb er wel aardigheid in om te zien dat het resultaat van mijn allereerste voorstel in 1986, en dat is inderdaad een bordje in Wateringen, er nog steeds hangt. Er is een leuke attentie beschikbaar voor degene die weet te achterhalen welk bordje dat is.
Dan de bedankjes. Daar kan ik ook kort in zijn, vanwege het ontbreken van een zogenoemd thuisfront of familie. Een aantal mensen wil ik wel bedanken, maar dat doe ik liever persoonlijk, vanavond of op een ander gepast moment.
Na vanavond staan er voor het eerst sinds begin 1986 geen reguliere vergaderingen meer in mijn agenda. Ik keek dus ineens aan tegen een zee van tijd die ik moest zien in te vullen. Er zou tijd zijn voor het huishouden, iets dat nu alleen kon in oneven schrikkeljaren, tijd voor het bijwerken van de postzegelverzameling en misschien zelfs tijd voor het ontmoeten van mijn allereerste partner. De mogelijkheden leken eindeloos.
Maar daar had ik toch even gerekend buiten de fractievoorzitter, die net als ik in 1998 en Tamara in 2010 alleen in de raad zit. Hij heeft een fantastisch nieuw team om zich heen, Bryan, Ilse, Piet en Jos, de fractie van de toekomst. Een heel nieuw team is natuurlijk leuk, maar die moeten ook de ‘kneepjes’ van het vak leren kennen. Onze griffie stelt elke keer weer een perfect inwerkprogramma op, maar een module ‘kneepjes’ zit daar niet in, daar heb je als partij je oudgedienden voor.
Nu moet u weten dat in een democratische fractie als de onze, de fractievoorzitter bepaalt wat er gebeurt en wie wat doet. Er wordt geen vraag gesteld, geen persbericht verstuurd, geen tekst uitgesproken zonder dat de fractievoorzitter deze heeft geredigeerd, gecorrigeerd, geaccordeerd. Zo ging het onder John, onder mijzelf, onder Tamara en ook Benjamin weet al na zes dagen precies hoe het werkt.
Dit alles betekent
dat ik terugkom als steunraadslid van D66 Westland. Om niet vanaf de zijlijn, maar midden in de praktijk te helpen met de opleiding van het nieuwe team. Je kunt Dennis wel uit de politiek halen, maar mij blijkbaar nog niet.
Ik rond af. Ondanks deze doorstart, blijf ik nog steeds een afscheidnemend raadslid en daar hoort een vaste bijdrage bij. Diegenen die er in maart 2002 en december 2003 bij waren, weten wat er komt. Een tekst, vrij naar Wim Sonneveld, speciaal voor en misschien ook wel namens vertrekkende raadsleden.
Doe het licht maar uit, doe het doek maar dicht
Pak je spullen maar weer in, haal die grijns van je gezicht
Ja, ik weet nu dat het vaak toch maar illusie is
But there is no business like this business
En of je figureert, serieus acteert
Opgaat voor je nummer, of uit je nek… discussieert
Je kunt er toch niet buiten en, al is het soms maar schijn,
Ik zou nooit, nooit, nooit, nee nooit, nooit, iets anders willen zijn
Maxim van Ooijen
oud-raadslid D66 Westland
3 april 2018
