Poliflw

GroenLinks De Wolden is een partij die zich binnen de gemeente sterk maakt voor een toekomstgericht duurzaam energie- en milieubeleid. GroenLinks is ook een partij die streeft naar een solidaire samenleving waarin welvaart en middelen eerlijk verdeeld worden, waarin de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen en waarin alle mensen gestimuleerd worden en de kans krijgen om maatschappelijk mee te doen. Vanaf 2002 zit GroenLinks met één zetel in de gemeenteraad van De Wolden. Sindsdien kan zij bij alle zaken die de gemeenteraad behandelt aangeven waar de gemeente niet groen of niet sociaal denkt en/of handelt. En zeggen waar de GroenLinkse accenten wel moeten liggen. GroenLinks is echter meer dan 'de luis in de pels', in de raad worden ook moties en voorstellen van GroenLinks aangenomen. Groen Werkt: ook in De Wolden!

Voor de huidige raadsperiode zal GL trekken aan het meer samenwerken met andere progressieve partijen. Eventueel kan dat bij de volgende verkiezingen er toe leiden dat we met een aantal partijen met een gezamelijke lijst (partij) komen, waardoor we veel meer slagkracht in de raad zullen krijgen. We houden u op de hoogte!

Hieronder de voordracht van ons aftredend raadslid Erik Verheijen. Hij ontving daarbij, na 12 jaar in de raad gezeten te hebben, een lintje van de koning uit handen van burgemeester Roger de Groot!

 

Beste mensen,

 

Wat een verrassing en wat een eer om deze koninklijke onderscheiding te mogen ontvangen.

Veel dank daarvoor,

En ook veel dank aan de burgemeester voor zijn mooie woorden.

Ik voel me erdoor geëerd, gewaardeerd en gezien, en dat maakt dit afscheid, wat me ook zwaar valt, iets lichter.

 

Ik heb het ook altijd een hele eer gevonden, een grote verantwoordelijkheid maar ook heel plezierig,  om hier in deze raadzaal als volksvertegenwoordiger het woord te mogen voeren namens een deel van onze inwoners.

En het voelt ook wel een beetje raar en roept  bij mij gemengde gevoelens op, als ik me realiseer dat het nu wellicht de laatste keer is, dat ik hier iets mag zeggen. Maar zeg nooit nooit in de politiek.

 

Ik zou graag even met u willen terugkijken op de afgelopen 16 jaar waarin ik actief ben geweest in de raad, 12 jaar in de raad, 4 jaar in de steunfractie.

Zoals u weet ben ik altjd heel erg kort van stof geweest, dus ik zal het nu ook kort houden.

 

Ik heb het altijd heel plezierig gevonden om naar de raadsvergaderingen te gaan. In deze ruimte heb ik me atijd heel erg thuis gevoeld. Dat kan natuurlijk komen, omdat deze zaal wel veel weg heeft van een kathedraal, maar dat was het niet alleen.

Ik heb me hier thuis gevoeld vooral door de kring van mensen met wie je hier in aanraking komt. In de raad mocht ik samen met mensen met heel verschillende achtergronden, met een dierenarts, een onderwijzer een agrariér, een ondernemer, een verpleegster, samen met  hen mocht ik hier aanschuiven in het hart van de gemeente, aan de beleidstafel ,  om mee te mogen denken over maatschapelijke problemen die zich in onze  samenleving voordoen en om daar samen oplossingen voor te vinden.

Dat is heel boeiend. Ik kan het iedereen aanraden.

En ik mocht overal over meepraten. Dat vond ik leuk. Maar als je overal over mee mag praten, wil je ook overal wel graag inhoudelijk iets zinnigs te zeggen hebben. En dat voelde ook als een grote verantwoordelijkheid en  vroeg ook veel inspanning en voorbereiding.

 

En het was niet altijd gemakkelijk om het standpunt en de visie van een kleinere partij goed over het voetlicht te brengen.

Ik heb altijd mijn best gedaan om hier in het debat inhoudelijke argumenten in te brengen met het oog op het algemeen belang. Wat daar moest het en moet het hier in deze arena volgens mij over gaan.

En daarbij heb ik in de loop der jaren, steeds meer gezocht naar de verbinding in plaats van naar polarisatie of strijd. Dat paste meer bij mij, maar dat past ook veel beter bij de gemeente De Wolden

Of dat allemaal goed gelukt  is, en of ik een goed raadslid ben geweest, dat oordeel is aan anderen.

Als ik kijk naar het aantal amendementen en moties dat ik namens groenlinks en soms mede namens andere partijen heb weten te verzilveren, dan is dat  een bescheiden aantal. Niet het aantal dat ingediend is was bescheiden, wel het aantal moties dat aangenomen is. Dus: misschien waren we niet zo efficiént.

 

Maar als ik kijk naar de idealen en ideeén van GroenLinks die ik nu toch ook in de verkiezingsprograma’s van andere partijen terug heb gezien, en als ik kijk naar de verkiezingsuitslag van vorige week,  dan is ons geluid toch zeker  wel gehoord en ook goed overgekomen. En of er iets van terug te zien zal zijn in het nieuwe collegeprogramma, dat wachten we nog maar even af. Er wordt in ieder geval gewerkt aan een raadsbreed gedragen programma, en dat is mooi. Dat past ook bij de De Wolden.

 

Bovendien geldt in de Woldense politiek niet de opvatting dat democratie is: de meeste stemmen tellen. Democratie is vooral dat je rekening houdt met alle standpunten onder de mensen en dat je rekening houdt met standpunten van minderheden. Dat heb ik hier in de raad ook wel altijd gevoeld, dat er serieus naar je geluisterd werd. Natuurlijk waren we het hier niet overal eens met elkaar. Maar het bijzondere van de Woldense verhoudingen is wel, dat de verhoudingen onderling tussen de raadsleden en de inwoners altijd heel erg goed waren, en bleven. En daar heb ik ook erg van genoten. En zijn gemeenteraden waar dat heel anders gaat. Hier gelukkig niet. Ik hoop dat dat ook lang zo mag blijven.

 

Ik wil graag een paar mensen bedanken,

Collega raasleden voor de goede verhoudingen,

De griffier, die ben ik ook zeer dankbaar. Zonder haar, zou deze raad er niet zo goed opstaan, maar ook in het functioneren van een kleine eenmansfractie was de steun van de griffie, vanJosee, en suzan, van grote betekenis en onontbeerlijk.

Dank aan mijn steunfractieleden, Emmy, Roelinda, Arie en Deet en Jorn.  Ik stond er gelukkig niet helemaal alleen voor.

Dank aan bestuursleden GroenLinks

Dank aan Harriet en de kinderen die mij nog wel eens moesten missen, omdat ik weer naar de politiek moest, - dat was , toen de kinderern nog allemaal thuis waren, ook wel eens heel vervelend, vooral die eerste vier jaar waren tropenjaren.

Dank aan onze kiezers die in het verleden hun vertrouwen in GL en in mij hebben uitgesproken en

Dank aan de bodes, met name Martijn en Jan, die altijd voor een goed kop koffie en een gezellige nazit zorgden.

 

En nogmaals dank voor het lintje

Mag ik daar tot slot nog even iets over zeggen

Ik heb wel even gedacht, of ik hem mischien zou moeten weigeren, zoals soms gebeurd, omdat wij wel een raadsvergoeding  krijgen en er in de samenleving genoeg mensen zijn, die in stilte vrijwilligerswerk doen zonder vergoeding,  en daarvoor is het lintje juist bedoeld.

Maar toen ik hier over nadacht kwam bij mij de gedachte boven, dat  mijn vader en moeder er heel erg trots op zouden zijn, als ze zouden zien dat ik dit lntje zou krijgen en alleen al daarom aanvaard ik de onderscheiding van harte.

En in alle bescheidenheid durf ik ook wel te zeggen: misschien heb ik hem ook wel gewoon verdiend.

 

Tot slot wens ik mijn opvolgster Imke heel veel succes toe,

En de  nieuwe raad heel veel wijsheid toe, voor de nieuwe raasperiode.

 

Het ga jullie allemaal goed, en we blijven elkaar natuurlijk wel zien. Ik ben de gemeente en de wereld nog niet uit.

Dank allemaal. Tot ziens.

Maandag debatteerden Tweede Kamerleden en Europarlementariërs gezamenlijk over de Staat van de Europese Unie. Eickhout wil van premier Mark Rutte weten waarom de Nederlandse regering dwarsligt bij voorstellen om te voorkomen dat Europese burgers bij een volgende crisis weer te rekening gepresenteerd krijgen. Dit is zijn analyse over de staat van de Europese Unie in Nederland.

Het is tien jaar geleden dat de financiële crisis in de Verenigde Staten begon. Na een periode van groei stortte de economie keihard in, met grote menselijke gevolgen. Werkloosheid, armoede, onzekerheid, politieke spanningen in Europa.

Inmiddels zien de economische groeicijfers er rooskleurig uit en trekt ook de werkgelegenheid aan. De economie krabbelt op na een lange periode van crisis. Toch zijn er kanttekeningen te plaatsen bij de groeicijfers.

Niet voor alle Europeanen

Ten eerste: het economisch herstel bereikt lang niet alle Europeanen.

De eurozone bereikte qua omvang van de economie in 2016 weer het niveau van voor de crisis. Maar kijken we naar armoedecijfers van Eurostat, dan zien we dat er in de eurozone 5,8 miljoen mensen meer die in armoede leven dan voor de crisis.

De werkgelegenheid stijgt, maar ook het aantal Europeanen dat tegen hun wil een tijdelijk contract of een nul-uren-contract heeft. Het percentage jongeren dat geen baan heeft en geen opleiding volgt, is hoger dan in 2008.

Buitengewoon beleid

Ten tweede: het herstel is in grote mate te danken aan een buitengewoon monetair beleid.

De rente staat op nul procent en de Europese Centrale Bank (ECB) heeft ongekende hoeveelheden obligaties opgekocht. De ECB moest handelen omdat de politiek het naliet of te traag was. Het is maar zeer de vraag of de ECB bij een volgende klap nog genoeg mogelijkheden heeft om de economie te stabiliseren.

Ten derde: De groeicijfers van nu zeggen weinig over het vermogen van de eurozone om een nieuwe crisis te voorkomen, of om een nieuwe schok te doorstaan zonder dezelfde sociale ellende die we in de eurocrisis hebben gezien in grote delen van de unie.

Momentum

Er is een momentum om het bouwwerk van de eurozone te versterken. Er ligt een routekaart van de Europese Commissie. De Franse president Emmanuel Macron wil de eurozone schokbestendig maken en optreden tegen sociale dumping. Het eerste hoofdstuk van het Duitse coalitieakkoord bevat een agenda voor een rechtvaardig Europa van gelijke kansen. Duitsland en Frankrijk hebben aangekondigd samen het voortouw te willen nemen.

In de Tweede Kamer en in het Nederlandse kabinet wordt er vaak argwanend gekeken naar deze ontwikkelingen. Het is Nederland goed recht om een eigen lijn te trekken, maar trekt Nederland niet aan de verkeerde kant? De regering wil door met de euro, maar staat op de rem bij vrijwel alle mogelijke voorstellen om de muntunie stabieler en socialer te maken.

Moet de ECB, waarop geen enkel parlement controle kan uitoefenen, dan straks opnieuw de kastanjes uit het vuur zal halen als een euroland in de problemen komt?

Is de eurozone in staat is om de klap op te vangen als de markten het vertrouwen verliezen in - pak hem beet - Italië? Is het verantwoord om alle discussies over een versterking van de eurozone te blokkeren?

Dr. No

Wopke Hoeksta, de Nederlandse minister van Financiën stuurde samen met een paar kleine noordelijke euro en niet-eurolanden een brief waaraan hij de bijnaam Dr. No heeft te danken.

In plaats van aan te haken bij nieuwe Duits-Franse initiatieven voor een stabielere en crisisbestendige eurozone, lijkt de strategie van Nederland om Duitsland op de lijn van oud-minister Schäuble te krijgen: grote spaaroverschotten, meer vrijhandel, meer interne markt en bovenal bezuinigen om het stabiliteitspact te respecteren.

Natuurwet

“Het eigen huis op orde” noemt de regering het. Maar het is precies dit beleid, dat de onzekerheid van Europanen heeft vergroot. Het is het beleid dat de politieke verhoudingen tussen noord en zuid op scherp heeft gezet.

Wat nog wel het meest aan stoort, is de manier waarop de premier dit beleid verkoopt alsof het een natuurwet is.

Het is een economisch beleid toegesneden op multinationals die nauwelijks belasting afdragen. Meer markt en snijden in de sociale zekerheid en de publieke sector. Het is dit rechtse recept dat als alternatiefloos wordt gepresenteerd, waardoor burgers zich afkeren van de EU.

Lage staatsschuld

In zijn speech in Berlijn beweerde de premier dat landen met een lage staatsschuld goed voorbereid zijn op de volgende crisis. Maar Spanje en Ierland hadden voor de crisis een staatsschuld van ver beneden de zestig procent van het BBP en moesten daarna toch bij het noodfonds aankloppen. Waarom ziet deze regering de staatsschuld als grote boeman? En is het een goed vooruitzicht als overheden opnieuw inspringen voor private schulden?

Gezonde langer termijn overheidsfinanciën zijn belangrijk, maar het was het de uit de klauwen gewassen financiële sector, de oververhitting van de huizenmarkt, een overschot aan krediet die onder andere Spanje en Ierland deden ontsporen.

Gereguleerde interne markt

Dan het andere stokpaardje van de regering: de interne markt. Die kan ons welvaart brengen, zeker. Maar alleen onder voorwaarde dat die goed gereguleerd is. Door alleen te concentreren op het wegnemen van barrières maken we dezelfde fout als in de jaren voorafgaand aan de crisis. Toen konden kredieten op steeds verder gedereguleerde markten ongeremd naar Zuid-Europa vloeien en financiële producten alsmaar complexer en gevaarlijker worden. Het liberaliseren van het dienstenverkeer heeft bovendien voor sociale spanningen gezorgd, onder andere in de transportsector.

Verdere verdieping van de interne markt kan alleen als dit leidt tot een verbetering van de sociale situatie. Niet voor niets stemde het Europees Parlement vorige week het controversiële voorstel voor de e-card voor diensten weg.

Belasting op techbedrijven

“Het huis op orde” betekent wat mij betreft dat de eurolanden garanderen dat gewone mensen nooit meer de prijs betalen voor onverantwoorde risico’s die in de financiële sector genomen worden.

“Het huis op orde” betekent wat mij betreft dat de EU-lidstaten eindelijk in staat worden gesteld om de grootste bedrijven fatsoenlijk belasting te laten betalen. Zorg dat de race naar de bodem bij vennootschapsbelasting gestaakt wordt. Dat er met een Europese grondslag niet langer met winsten geschoven kan worden.

Onder andere Frankrijk wil vaart maken met een Europese aanpak voor een belasting op de grote techbedrijven. Bij het debat over de Europese Raad bespeurde was er bij de minister-president weinig enthousiasme over de nieuwe voorstellen van de Europese Commissie. Ik zie het gevaar dat Apple, Facebook, Google nog jarenlang vrijwel geen belasting afdragen als we moeten wachten totdat er in G20 of OESO-verband overeenstemming.

Nog niet stormbestendig

De economische groeicijfers mogen ons geen zand in de ogen strooien. De eurozone is nog niet stormbestendig en presteert te mager op sociaal vlak. Tien jaar na de crisis is het hoog tijd om dat aan te pakken. Niet alleen met de zeven dwergen uit het noorden maar met al onze bondgenoten in Europa.

Zoals Europarlementariërs morgen, bij het jaarlijkse debat over de Staat van de Unie, het woord mogen voeren in de Tweede Kamer, zo moeten Nederlandse kamerleden en hun collega’s uit andere lidstaten de mogelijkheid krijgen te spreken in het Europees Parlement. 

Zo kan de politiek van de EU, in de visie van GroenLinks dichterbij de burgers worden gebracht. 

Burgers hebben vaak weinig zicht op de manier waarop besluitvorming in de EU wordt gecontroleerd, zegt GroenLinks kamerlid Bram van Ojik, die het voorstel morgen , samen met zijn EU-collega Bas Eickhout  zal doen. “Het Europees Parlement is vaak letterlijk ver weg en beperkt in zijn bevoegdheden. In de nationale parlementen wordt het debat bemoeilijkt door gebrekkig zicht op wat, door wie, wanneer in de EU besloten wordt”. 

Een groot jaarlijks debat van nationale partijleiders met de Europese Commissie kan de Europese samenwerking bevorderen en de controle op de besluitvorming verbeteren, aldus GroenLinks. Als er in de Tweede Kamer voldoende steun is voor het idee, vraagt de partij kamervoorzitter Arib het te bespreken met haar collega’s uit het Europees Parlement en de nationale parlementen.

In het gemeentehuis in Zuidwolde worden de uitslagen gevolgd.

Op de foto vlnr Maja Overvliet, Imke Berghuis, Klaas Blanksma en Erik Verheijen. GroenLinks heeft winst behaald en heeft nu 8.1% van de stemmen, goed voor opnieuw één zetel. Bijna 1000 mensen stemmen op ons!! Wel jammer is dat de PvdA, waarmee we in de campagne prima samenwerkten, een zetel heeft verloren. Doordat (met name) de VVD in Den Haag de lijstverbinding heeft weten af te schaffen, hebben we nu netto een zetel aan de VVD moeten doorgeven.

Minister Wiebes schrijft in een brief dat hij naar aanleiding van een motie van GroenLinks-Tweede Kamerlid Tom van der Lee een ophoging van de energiedoelen van de EU zal steunen. 

 

Dat is goed nieuws, want als er naast het doel voor minder CO2-uitstoot ook doelen zijn voor energiebesparing en duurzame energie komen de doelen van het klimaatakkoord van Parijs wat dichterbij. Winst voor het klimaat dus!

Tot nu toe wilde de regering altijd inzetten op slechts één doel: minder CO2-uitstoot, terwijl het ontzettend belangrijk is om op alle fronten in te zetten. Meerdere doelen zorgen voor duidelijkheid en geven zekerheid voor bedrijven en burgers.

Tom van der Lee: “Minister Kamp verzette zich altijd hevig tegen het stellen van verschillende klimaat- en energiedoelen, terwijl het stellen van meerdere doelen meer zekerheid biedt. Dit is dan ook een positieve breuk met het eerdere beleid van de regering. ik wens minister Wiebes veel succes met de onderhandelingen in Brussel en hoop op een ambitieus energiebeleid!”

De Europese ministers gaven de Europese Commissie dinsdag een mandaat om onderhandelingen te starten over de oprichting van een multilateraal investeringshof. Dit permanente hof zou de arbitrage tussen staten en investeerders in de toekomst op zich moeten nemen. GroenLinks is ontsteld dat de EU-landen hiermee de rechten van internationale investeerders verder versterken zonder daaraan internationale plichten op het vlak van mensenrechten en duurzaamheid te verbinden.

Europarlementariër Bas Eickhout: “In plaats van multinationals die betrokken zijn bij mensenrechtenschendingen of vernietiging van de natuur aansprakelijk te maken, geeft de EU prioriteit aan het verder versterken van de positie van investeerders ten koste van overheden.”

Ongelijkheid

Het hof voorziet in een hervormde vorm van de gedateerde en uiterst controversiële arbitrage tussen investeerders en staten (ISDS), maar die hervormingen gaan slechts over de procedures. Rechters worden onafhankelijker, de rechtsgang wordt transparanter en er komt een mogelijkheid tot beroep. Maar al deze zaken veranderen niets aan de ongelijkheid die dit systeem in stand houdt: investeerders krijgen een permanent hof om staten aan te klagen wanneer zij menen dat investeringsverdragen geschonden worden. Maar staten of slachtoffers van misdragingen van bedrijven kunnen niet aankloppen bij het hof om hen tot de orde te roepen.

Eickhout: “De EU mist hier een grote kans om investeerders op hun plichten te wijzen. De bescherming van investeerders wordt verder geïnstitutionaliseerd. Maar in het mandaat voor het multilateraal hof staat geen enkel streven om multinationals die zich inlaten met zaken als kinderarbeid of landroof ter verantwoording te roepen.”

Mandaat

De Commissie heeft nu het mandaat om het investeringshof namens de EU met geïnteresseerde partijen uit te onderhandelen. Als er een akkoord komt, zal dit moeten worden voorglegd aan het Europees Parlement en de lidstaten. GroenLinks wilde dat het Europees Parlement voorafgaand aan het onderhandelingsmandaat een positie zou innemen, maar een rechtse meerderheid verhinderde dat.