Poliflw

Door Carla Dik-Faber op 9 mei 2019 12:01

Als christenen willen we goede rentmeesters zijn voor de schepping. Maar de vraag is vaak: ‘hoe dan?’ Hoe zetten we stappen in de goede richting? Hoe zijn we goede rentmeesters, ook als we het druk hebben, geen verstand hebben van wat nou echt goed is om te doen, weinig geld achter de hand hebben voor zonnepanelen of een hybride warmtepomp.

De afgelopen jaren organiseerden we met andere christelijke organisaties tot twee keer toe het event ‘GroenGelovig’. Met GroenGelovig wilden we christenen aanmoedigen om zorg voor de schepping hoog op de prioriteitenlijst te zetten. Want waar zorg voor elkaar al topprioriteit is, vinden we zorgen voor de schepping soms nog best wel moeilijk. We richtten ons op de ‘early adopters’, de duurzame voorlopers in christelijk Nederland.

Tegelijkertijd was er nóg een evenement, georganiseerd door Kerk in Actie en Tear: de Groene Kerkendag. Een dag die zich vooral richt op de kerken, de kerkelijke organisaties en de geloofsgemeenschappen, om te zorgen voor verankering van duurzaamheid in de christelijke structuur.

Anders doen

Maar dit jaar gaan we het anders doen. Dit jaar bundelen we de krachten en gaan we op 5 oktober met zoveel mogelijk christenen en christelijke organisaties op zoek naar het antwoord op die ene ‘hoe dan?’-vraag. Dan is het tijd voor een nieuw event waarin GroenGelovig en de Groene Kerkendag elkaar vinden: Groen Geloven.

Groen Geloven richt zich óók op de duurzame koplopers. En óók op de kerkgemeenschappen. Maar Groen Geloven wil een veel breder publiek aanspreken: álle christenen die willen weten wat ze kunnen doen om een kleine of grote stap te zetten in verduurzaming van de eigen levensstijl of leefomgeving. Of eigenlijk gewoon: álle christenen.

Samen zoeken we naar de weg naar de uitgang in het ingewikkelde doolhof dat verduurzamen soms lijkt. We zoeken naar nieuw perspectief om iets te doen voor Gods schepping. In de Bijbel lezen we dat in Hem, Christus, alles is geschapen, alles in de hemel en op de aarde (1 Kol. 16). Wat is het gaaf dat wij daarvoor mogen zorgdragen, elke dag weer. Bij alle keuzes, groot of klein, die we in ons dagelijks leven maken.

De ChristenUnie, Kerk in Actie en Tear doen mee. Maar ook de Evangelische Omroep, de Laudato Si werkgroep Nederland, CCA en vakbond CGMV. En Groene organisaties als A Rocha en Micha Nederland.

Nu is de vraag: doe jíj ook mee? Groen Geloven, 5 oktober, het Dominicanenklooster in Zwolle. Tickets zijn vanaf vandaag verkrijgbaar via groengelovig.nl/groengeloven.

Met islamisering wordt niet alleen de toename van de moslimpopulatie bedoeld, en ook niet de militaire verovering van het land door moslims of de stichting van een islamitische staat. Islamisering is een proces waarbij de religie sluipenderwijs alle aspecten van het leven gaat domineren. Dit proces is al een tijd bezig in het Westen. En het wordt bijna dagelijks gedemonstreerd in een reeks van incidenten. Bijvoorbeeld wanneer een moslimapotheker weigert de morningafterpil of condooms te verkopen, wanneer een moslimdokter weigert aidspatiënten te behandelen of abortus te verrichten, wanneer geneeskundestudenten weigeren delen van het curriculum te doen omdat die in strijd zouden zijn met hun geloof, wanneer moslimtaxichauffeurs weigeren blinde cliënten met hun geleidehonden mee te nemen omdat honden onrein zijn volgens hun geloof, wanneer het bijna onmogelijk wordt om kritiek te uiten op de islam of op moslims zonder bedreigd te worden, wanneer het bureau Jeugdzorg de hulp van imams moet inroepen omdat het anders zijn werk bij Marokkaanse gezinnen niet kan verrichten, wanneer gemeenteambtenaren weigeren vrouwen een hand te geven, wanneer leraressen en andere overheidsambtenaren tijdens hun werk de islam vertegenwoordigen door hun hoofddoeken te dragen, terwijl ze de staat zouden moeten vertegenwoordigen, wanneer Fortis het spaarvarkentje afschaft dat hij cadeau gaf aan kinderen omdat dit voor moslims een onrein dier is, wanneer musea foto’s van de muur halen en schilderijen weigeren uit angst voor reacties van moslims, wanneer posters van klassieke naakten niet meer in de metrostations mogen hangen – en de lijst kan nog veel langer worden. Dit zijn allemaal incidenten die de laatste jaren in westerse landen zijn voorgekomen, ook in Nederland. En het zijn allemaal tekenen van het voortschrijdende islamiseringsproces.

Door Gert-Jan Segers op 2 april 2019 08:24

Ik weet het. De mensen die je het meeste kunnen teleurstellen, zijn de mensen van wie je de hoogste verwachtingen had. Daarom komt een ruzie in je kerk vaak harder aan dan een botsing op je werk.

Vorige week zat ik nog tegenover een man die met tranen in zijn ogen vertelde over een conflict met een voorganger dat hij jaren geleden had gehad en dat nog niet is bijgelegd. Het was een tere wond. Er zijn ook weinig conflicten pijnlijker, verwarrender en onverzoenlijker dan de conflicten waarbij je allebei God erbij haalt.

Bij conflicten heb ik sowieso de neiging een blokje om te gaan, maar bij kerkelijke conflicten krijg ik trek in een ruimtereis. Het zal ermee te maken hebben dat mijn vader als voorganger zelf het meest geleden heeft aan de soms moeizame contacten met sommige kerkelijke superieuren en dat ik zijn vroege sterven daar niet los van kan zien. Ik ken de pijn.

En toch. Zelden heb ik een zondagse kerkdienst overgeslagen. Het is een patroon in mijn leven waarvan ik blij ben dat het zo diep is ingesleten. Het brengt me steeds weer op de wekelijkse bijeenkomsten met mensen die ik niet heb uitgezocht, die niet per se mijn vrienden zijn, die soms karakters hebben waarvan ik niet wist dat ze bestonden, maar met wie ik mijn diepste hoop en mijn grootste liefde deel.

Het is dat wonderlijke en wereldwijde concept dat al 2000 jaar meegaat. Het schept een verbondenheid – tussen jong en oud, tussen rijk en arm, tussen blank en gekleurd, tussen hoog- en laagopgeleid – die in een tijd van identiteitspolitiek en toenemende culturele apartheid menselijkerwijs niet mogelijk lijkt.

In Egypte zei een Japanse vriendin tegen ons: ‘Ik ben jaloers op jullie, want waar in de wereld jullie ook zijn, er is altijd een kerk waar je naartoe kunt gaan.’ Gek dat een niet-christen je daarvoor de ogen moet openen. Want ik realiseerde het me toen pas goed. Net gearriveerd in een cultuur die me bevreemdde en met een taal die ik nog niet kende, voelde ik me verloren. Totdat ik in de kerk zat. Daar hing het kruis, dat ik zo goed kende en werd brood gebroken, wijn geschonken en was ik opeens weer kind aan huis.

Waar ter wereld ik ook kom, ik ga altijd op zoek naar een lokale kerk en altijd beland ik tussen mensen met wie ik – bij alle culturele, etnische, linguïstische verschillen die je maar kunt bedenken – het meest dierbare deel. Leve de kerk!

Pas bedacht ik ook hoeveel we in de kerk eigenlijk aan elkaar vertellen. In onze kerkelijke gemeente hebben mensen de gelegenheid om gebed te vragen voor wat hen bezighoudt. De openheid waarmee – soms met tranen in de ogen – over huwelijksverdriet en -vreugde wordt gesproken, over hoop en wanhoop bij ziekte, over tekortkomingen en meevallers, het raakt me iedere keer.

Juist omdat ik weet hoe schaars die momenten buiten zijn. Ik herinner me talloze persoonlijke gesprekken die ik heb gevoerd op de talloze kringen waarbij ik ben aangeschoven. Ik ken – behalve mijn gezin en familie – geen plek waar zo veel lief en leed gedeeld wordt en zeg ook daarom: leve de kerk!

Er zijn ook weinig verbanden die zo veel mensen zozeer kunnen aanmoedigen om belangeloos het goede te doen. Wekelijks wordt er geld ingezameld onder de mensen die overhebben en wekelijks wordt er uitgedeeld onder de mensen die tekortkomen.

Er is een constante stroom van mensen die vanuit de kerk naar buiten gaan om te helpen bij de voedselbank in de buurt, om de samenleving te dienen in de politiek, vrijwilliger te worden bij een weeshuis in Calcutta. Onder hen zijn er talloze mensen die hun hele leven geven aan naastenliefde en – anders dan Moeder Teresa of Dietrich Bonhoeffer – naamloos sterven.

Maar het allermooiste en het allerbeste wat de kerk doet, is het doorfluisteren van het verhaal van die ene Man. Hij deed niets anders dan goed, stelde nooit iemand teleur, bleek altijd te vertrouwen, keek altijd om naar die ene waar niemand naar omkeek. Hij spreidde zijn armen aan het kruis, zodat we – waar ter wereld we ook aanschuiven en hoe we er ook aan toe zijn – altijd zullen zien hoeveel Hij van ons houdt.

Wat voor kleine krabbelaars die kerkmensen soms ook zijn, de kerk is de drager van het evangelie. Het verhaal van de Man van wie we het moeten hebben. En alleen daarom al: leve de kerk!

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad​)

Toenemende vervolging van christenen wereldwijd. 245 miljoen - 1 op 9 - vervolgden en 4.000 doden in 2018. In vooral islamitische en communistische landen en als gevolg van nationalisme. Dit vraagt om gebed voor vervolgden en om blijvende inzet voor godsdienstvrijheid! Bekijk de nieuwe ranglijst van Open Doors op: https://www.opendoors.nl/ranglijst Joël Voordewind: "Grote zorgen over toename van christenvervolging in de wereld. Met dank aan Open Doors voor wederom het grondige onderzoek hiernaar. Daarom ook alle aanleiding om de door de Kamer gevraagd speciale ambassadeur godsdienstvrijheid snel te laten beginnen. Samen met collega’s van het CDA en de SGP heb ik Kamervragen gesteld over nieuwe ranglijst van Open Doors. Wat gaat minister Blok doen aan extra inzet mbt strijd tegen geloofsvervolging in met name India, Irak, China, Algerije. En wat gaat hij verder doen voor de vrijlating van Asia Bibi? Actie is hard nodig!" Lees hier de 15 vragen aan de minister: https://www.christenunie.nl/blog/2019/01/16/Nieuwe-Ranglijst-Christenvervolging-2019-vragen-aan-de-minister

Open Doors | Ranglijst