Poliflw

Het huidige college wil maar wat graag door met de bouw van het gemeentehuis. GroenLinks staat hier kritisch tegenover en heeft hier meerdere keren een bericht over op de website geplaatst. Onze kanttekeningen vinden echter weinig gehoor. 'De trein moet door', zo lijkt het. Nu blijkt echter dat het helemaal niet zeker is dat de gemeente Albrandswaard de grond voor het nieuwe gemeentehuis kan kopen. Daarom heeft GroenLinks hierover vragen gesteld aan wethouder Van Ginkel. De vragen zijn hieronder te lezen.

Vragen

Kan de portefeuillehouder de gemeenteraad ervan verzekeren dat de gemeente Albrandswaard volledig eigenaar wordt van de beoogde kavel voor de bouw van het Huis van Albrandswaard, en dat er geen sprake is van een erfpachtconstructie? Welke consequenties of bedreigingen ontstaan voor het Huis van Albrandswaard wanneer de beoogde kavel geen volledig eigendom kan worden van onze gemeente, overwegende dat in alle plannen en besluiten tot nu toe altijd uit is gegaan van volledig eigenaarschap? Welke consequenties zou een erfpachtconstructie hebben voor de jaarlijkse grondkosten, met als uitgangspunt het bedrag dat genoemd wordt in ‘1356431 samenvatting kosten en dekking inzake huis van albrandswaard geheim’? Acht de portefeuillehouder het aanvaardbaar dat er een –door de gemeente Albrandswaard bekostigd– kostbaar nieuwbouwpand wordt gebouwd op grond die geen eigendom is van de gemeente, maar met erfpacht is belast.

De vragen staan bij de ingekomen stukken van de gemeenteraadsvergadering in februari a.s. en zijn eveneens hier te vinden.

GroenLinks blijkt de enige partij in Albrandswaard die de situatie rondom het nieuwe gemeentehuis kritisch volgt en die twijfelt aan de noodzaak van de bouw van het Huis van Albrandswaard. Het Albrandswaards Dagblad publiceerde onze twijfels op hun website met het artikel "James Scharink: ‘Reëel risico op overschrijding van het budget'". Klik op de knop hieronder voor het volledige bericht.

James Scharink: ‘Reëel risico op overschrijding van het budget'

Begin deze maand kwam de commissie Ruimtelijke Ordening van de gemeente Albrandswaard bij elkaar om te praten over de bouw van het nieuwe gemeentehuis. GroenLinks bleek de enige partij die twijfelde aan de noodzaak van de bouw van dat Huis van Albrandswaard. Fractievoorzitter James Scharink: ,,Onder inwoners zijn er zorgen over de verkeersveiligheid en parkeerdruk rondom het nieuwe gemeentehuis. En die zorgen onderschrijven wij, zeker omdat er veel schoolgaande kinderen over de Stationsstraat rijden.’’

Daarnaast zijn er ook zorgen bij GroenLinks over de financiële paragraaf. Scharink: ,,Er moet door de gemeente een miljoenenlening worden afgesloten voor het nieuwe gemeentehuis terwijl er door de overspannen bouwmarkt een reëel risico op overschrijding van het budget bestaat.’’

In oktober diende Scharink dan ook al een motie in om plannen nog eens onder de loep te nemen, maar deze werd door een meerderheid in de gemeenteraad weggestemd. Deze meerderheid wil door met het huidige plan en daardoor is de kans klein dat er nog wat zal veranderen. Scharink: ,,Erg jammer. Er waren immers ook andere opties zoals bijvoorbeeld het verbouwen van een leegstaand pand. Dat was goedkoper en duurzamer geweest en dat past naar onze mening beter bij een gemeente met de omvang van Albrandswaard dan een groot nieuwbouwpand.’’

In de gemeenteraad van 5 november 2018 diende GroenLinks een motie in met als titel: 'Werk maken van sociale en betaalbare woningbouw'. De motie is unaniem aangenomen door de gemeenteraad. 

De motie roept de wethouder Wonen op, om:

de afgesproken kaders rondom het bouwen van sociale en middelduur goedkope woningen beter te volgen; zich in te spannen voor de realisatie van het maximale aantal sociale en middelduur goedkope woningen als realistisch gesteld mogelijk is; te onderzoeken of een (door de projectontwikkelaar) voorgesteld aantal verhuisbewegingen en doorstroomcijfer ook daadwerkelijk reëel is; deze handelswijze te delen met de gemeenteraad.

Nieuwsgierig geworden? U kunt de motie hieronder raadplegen.

https://raad.albrandswaard.nl/documenten/Moties/1363024-Motie-GroenLinks-Leefbaar-Albrandswaard-CDA-EVA-Werk-maken-van-sociale-en-betaalbare-woningbouw.pdf

Het is lastig om van een voortdenderende trein af te stappen. Om te voorkomen dat het nieuwe gemeentehuis zo'n trein wordt, stelde GroenLinks op maandag 1 oktober 2018 in de gemeenteraad met een motie voor om een reflectiemoment in te bouwen. Om zo alle kosten duidelijk op een rijtje te zetten, input van bewoners mee te nemen en ook de risico's (door o.a. de overhitte bouwmarkt) helder in beeld te krijgen. Helaas was er geen meerderheid in de raad te vinden voor dit voorstel, en rijdt de trein door...

Het reflectiemoment hoeft voor GroenLinks, dat de motie samen met CU/SGP en de NAP indiende, geen vertraging te betekenen. Er kan immers doorgegaan worden met de aanbesteding en de bouwplannen. Alleen zou er wel een extra 'uitstapmogelijkheid' gecreëerd worden door de raad. Blijkbaar had niet iedereen daar behoefte aan. Voor de motie werd gestemd door GL, CU/SGP, NAP, PvdA en EVA (8 zetels). Tegen stemden CDA, Leefbaar, Stem-Lokaal en de VVD (13 zetels).

Wethouder Van Ginkel heeft, ondanks dat ze de motie afwees, wel in de vergadering toegezegd aan alle voorstellen uit de motie tegemoet te komen. Dat betekent ook dat de grond pas wordt aangekocht nadat aanbestedingsprocedure is afgerond. Op die manier is er toch een extra veiligheidsnet gecreëerd, want mocht de aanbesteding tegenvallen, zit de gemeente in ieder geval niet met een lap grond in de maag.

Lees meer in De Schakel over de motie van GroenLinks

Op de gemeenteraadsvergadering van maandag 11 juni 2018 heeft GroenLinks een motie ingediend over aardgasvrij wonen. In deze motie riepen we de wethouder duurzaamheid op om de ambitie uit te spreken in de toekomst woonwijken in Albrandswaard aardgasvrij te willen maken, en daarnaast mee te doen aan het kennisprogramma dat de Rijksoverheid over het aardgasvrij maken van woningen aanbiedt. Helaas heeft de voltallige coalitie van VVD, Stem-Lokaal, Leefbaar Albrandswaard en CDA tegen de motie gestemd. 

De motie werd ingediend naar aanleiding van een brief van het Ministerie van Binnenlandse Zaken over ‘aardgasvrije wijken’ aan alle gemeenten in Nederland. In de brief staat dat de Rijksoverheid een subsidie van 90 miljoen euro beschikbaar stelt aan gemeenten die daadwerkelijk beginnen met het aardgasvrij maken van woonwijken. Daarnaast start het Rijk een leerprogramma voor gemeenten die deze ambitie in de toekomst hebben en nu kennis willen opdoen over het aardgasvrij maken van woningen.

Jammer genoeg wil de huidige coalitie geen ambitie uitspreken op dit gebied en stemden ze de motie weg.

Mocht u de motie willen lezen, open dan de .PDF bijlage hieronder.

De nieuwe coalitie van Albrandswaard bestaat uit VVD, Stem-Lokaal, Leefbaar Albrandswaard en CDA. Tijdens de gemeenteraadsvergadering van maandag 28 mei 2018 presenteerden zij hun akkoord. GroenLinks heeft zich tijdens dit beraad kritisch uitgelaten over met name de duurzaamheidspragraaf in het coalitieakkoord. 'Ambitieloos en armoe troef', aldus GroenLinks-raadslid Scharink.

 

Hieronder een samenvatting van zijn betoog.

Dat het nodig is om op duurzaamheidsgebied stappen te maken, behoeft nauwelijks nog uitleg. In het klimaatakkoord van Parijs zijn door Nederland afspraken gemaakt om de CO2-uitstoot in 2050 met 80 tot 95% te verminderen. Vrijwel iedereen in Nederland heeft via het nieuws meegekregen wat voor een prestatie het was om alle aanwezige landen hierover op één lijn te krijgen. Een van historische proporties. Nu geeft het nieuwe college aan, dat het hun ambitie is om de de Rijksoverheid te volgen en in 2050 CO2-neutraal te zijn. Nu kan de kritische toehoorder mij erop wijzen dat dit wel degelijk een ambitie is, en dat terwijl ik zojuist de duurzaamheidsparagraaf uit het akkoord ambitieloos noemde. Ik zal dit kort toelichten. Het jaar 2050 is namelijk helemaal geen ambitie. Dit jaartal is namelijk naar aanleiding van het akkoord van Parijs in de Nederlandse wet verankerd. Met andere woorden, het nieuwe college is wettelijk verplicht dit jaartal te volgen. Dus net zo min als zij kunnen besluiten dat autodiefstal in de gemeente Albrandswaard voortaan is toegestaan, net zo min kunnen zij afwijken van deze 2050-norm. Maar zelfs om 2050 te halen, nu nog 32 jaar van ons verwijderd, zal veel meer moeten gebeuren dan nu. In de verkiezingstijd waren er partijen die naar de Rijksoverheid wezen en zeiden: ‘Zij zullen het moeten doen’. Maar wetenschappelijk onderzoek heeft echter aangetoond dat gemeentelijk beleid 33% van de Nederlandse CO2-uitstoot beïnvloedt. Direct.

Bijvoorbeeld op het gebied van afvalscheiding. De nieuwe coalitie wil, zo schrijven zij, inzetten op een ‘effectievere scheiding van afval om zo naar een circulaire economie’ toe te gaan. Mooie woorden, maar de beoogd wethouder van afvalinzameling is van een partij die mordicus tegen een plan voor het gescheiden inzamelen van plastic was. Deze opstelling werd tijdens de verkiezingstijd nogmaals herhaald. Daarnaast staat er – wederom – niets concreets in het plan over hoe deze extra scheiding van afval gestalte moet krijgen. Met een scheidingspercentage van nog geen zestig procent en een groeiende hoop restafval bungelt Albrandswaard onderaan de nationale ranglijsten. Er is dus echt een lange weg te gaan.

Op een andere ranglijst, de website “waarstaatjegemeente.nl” kun je de positie van Albrandswaard op allerlei gebieden vergelijken met alle andere gemeenten uit ons land. Op het gebied van duurzaamheid en klimaat hebben vergelijkbare gemeenten als de onze gemiddeld een score van 3 op een schaal van 5. Maar op basis van het beleid van de afgelopen jaren heeft Albrandswaard echter, op diezelfde schaal van 5, een score van 0. 0! En ik kan u verzekeren, op basis van dit coalitieakkoord gaat dat niet verbeteren. Natuurlijk zijn er door het vorige college stappen gezet, met name op het gebied van zonne-energie, maar dit zet simpelweg niet genoeg zoden aan de dijk voor de gigantische opgave waar we voor staan. En als overmaat van ramp heeft het Centraal Bureau voor de Statistiek, een onafhankelijk onderzoeksinstituut, aangetoond dat de Nederlandse CO2-uitstoot, in 2017 zelfs is gestegen en dat Nederland een van de grootste uitstoters van de Europese Unie is.

Dus als zelfs mét het groeiende bewustzijn over de klimaatopgave onze CO2-afdruk toch is gestegen, dat laat zien dat we serieus aan de slag moeten. En hoe frappant is het dan dat het eerste jaar om te handelen al direct door dit nieuwe college wordt verspild. Die wil namelijk pas in 2019 met een duurzaamheidsagenda komen! Hoe is het mogelijk, in deze tijden, met zo’n belabberde klimaatscore als die van Albrandswaard, het eerste jaar al gelijk te laten lopen. Alsof onze collegeleden brandweermannen zijn die een 112-melding krijgen, naar het brandende pand toerijden, aldaar constateren dat er een gevaarlijke uitslaande brand is, maar alvorens met het bluswerk te beginnen eerst nog even op hun gemak even een bak koffie te drinken.

We zijn nu op het punt aanbeland dat je dit bewustzijn groter maakt door te handelen. Groot te denken. En dat je daar kennis voor nodig hebt staat buiten kijf, maar ik blijf het opmerkelijk vinden dat een wethouder die al jarenlang duurzaamheid in zijn portefeuille heeft, NOG een extra jaar nodig heeft om kennis over de problematiek op te doen. Je zou je bijna afvragen wat er dan de afgelopen jaren is gebeurd.

Maandag debatteerden Tweede Kamerleden en Europarlementariërs gezamenlijk over de Staat van de Europese Unie. Eickhout wil van premier Mark Rutte weten waarom de Nederlandse regering dwarsligt bij voorstellen om te voorkomen dat Europese burgers bij een volgende crisis weer te rekening gepresenteerd krijgen. Dit is zijn analyse over de staat van de Europese Unie in Nederland.

Het is tien jaar geleden dat de financiële crisis in de Verenigde Staten begon. Na een periode van groei stortte de economie keihard in, met grote menselijke gevolgen. Werkloosheid, armoede, onzekerheid, politieke spanningen in Europa.

Inmiddels zien de economische groeicijfers er rooskleurig uit en trekt ook de werkgelegenheid aan. De economie krabbelt op na een lange periode van crisis. Toch zijn er kanttekeningen te plaatsen bij de groeicijfers.

Niet voor alle Europeanen

Ten eerste: het economisch herstel bereikt lang niet alle Europeanen.

De eurozone bereikte qua omvang van de economie in 2016 weer het niveau van voor de crisis. Maar kijken we naar armoedecijfers van Eurostat, dan zien we dat er in de eurozone 5,8 miljoen mensen meer die in armoede leven dan voor de crisis.

De werkgelegenheid stijgt, maar ook het aantal Europeanen dat tegen hun wil een tijdelijk contract of een nul-uren-contract heeft. Het percentage jongeren dat geen baan heeft en geen opleiding volgt, is hoger dan in 2008.

Buitengewoon beleid

Ten tweede: het herstel is in grote mate te danken aan een buitengewoon monetair beleid.

De rente staat op nul procent en de Europese Centrale Bank (ECB) heeft ongekende hoeveelheden obligaties opgekocht. De ECB moest handelen omdat de politiek het naliet of te traag was. Het is maar zeer de vraag of de ECB bij een volgende klap nog genoeg mogelijkheden heeft om de economie te stabiliseren.

Ten derde: De groeicijfers van nu zeggen weinig over het vermogen van de eurozone om een nieuwe crisis te voorkomen, of om een nieuwe schok te doorstaan zonder dezelfde sociale ellende die we in de eurocrisis hebben gezien in grote delen van de unie.

Momentum

Er is een momentum om het bouwwerk van de eurozone te versterken. Er ligt een routekaart van de Europese Commissie. De Franse president Emmanuel Macron wil de eurozone schokbestendig maken en optreden tegen sociale dumping. Het eerste hoofdstuk van het Duitse coalitieakkoord bevat een agenda voor een rechtvaardig Europa van gelijke kansen. Duitsland en Frankrijk hebben aangekondigd samen het voortouw te willen nemen.

In de Tweede Kamer en in het Nederlandse kabinet wordt er vaak argwanend gekeken naar deze ontwikkelingen. Het is Nederland goed recht om een eigen lijn te trekken, maar trekt Nederland niet aan de verkeerde kant? De regering wil door met de euro, maar staat op de rem bij vrijwel alle mogelijke voorstellen om de muntunie stabieler en socialer te maken.

Moet de ECB, waarop geen enkel parlement controle kan uitoefenen, dan straks opnieuw de kastanjes uit het vuur zal halen als een euroland in de problemen komt?

Is de eurozone in staat is om de klap op te vangen als de markten het vertrouwen verliezen in - pak hem beet - Italië? Is het verantwoord om alle discussies over een versterking van de eurozone te blokkeren?

Dr. No

Wopke Hoeksta, de Nederlandse minister van Financiën stuurde samen met een paar kleine noordelijke euro en niet-eurolanden een brief waaraan hij de bijnaam Dr. No heeft te danken.

In plaats van aan te haken bij nieuwe Duits-Franse initiatieven voor een stabielere en crisisbestendige eurozone, lijkt de strategie van Nederland om Duitsland op de lijn van oud-minister Schäuble te krijgen: grote spaaroverschotten, meer vrijhandel, meer interne markt en bovenal bezuinigen om het stabiliteitspact te respecteren.

Natuurwet

“Het eigen huis op orde” noemt de regering het. Maar het is precies dit beleid, dat de onzekerheid van Europanen heeft vergroot. Het is het beleid dat de politieke verhoudingen tussen noord en zuid op scherp heeft gezet.

Wat nog wel het meest aan stoort, is de manier waarop de premier dit beleid verkoopt alsof het een natuurwet is.

Het is een economisch beleid toegesneden op multinationals die nauwelijks belasting afdragen. Meer markt en snijden in de sociale zekerheid en de publieke sector. Het is dit rechtse recept dat als alternatiefloos wordt gepresenteerd, waardoor burgers zich afkeren van de EU.

Lage staatsschuld

In zijn speech in Berlijn beweerde de premier dat landen met een lage staatsschuld goed voorbereid zijn op de volgende crisis. Maar Spanje en Ierland hadden voor de crisis een staatsschuld van ver beneden de zestig procent van het BBP en moesten daarna toch bij het noodfonds aankloppen. Waarom ziet deze regering de staatsschuld als grote boeman? En is het een goed vooruitzicht als overheden opnieuw inspringen voor private schulden?

Gezonde langer termijn overheidsfinanciën zijn belangrijk, maar het was het de uit de klauwen gewassen financiële sector, de oververhitting van de huizenmarkt, een overschot aan krediet die onder andere Spanje en Ierland deden ontsporen.

Gereguleerde interne markt

Dan het andere stokpaardje van de regering: de interne markt. Die kan ons welvaart brengen, zeker. Maar alleen onder voorwaarde dat die goed gereguleerd is. Door alleen te concentreren op het wegnemen van barrières maken we dezelfde fout als in de jaren voorafgaand aan de crisis. Toen konden kredieten op steeds verder gedereguleerde markten ongeremd naar Zuid-Europa vloeien en financiële producten alsmaar complexer en gevaarlijker worden. Het liberaliseren van het dienstenverkeer heeft bovendien voor sociale spanningen gezorgd, onder andere in de transportsector.

Verdere verdieping van de interne markt kan alleen als dit leidt tot een verbetering van de sociale situatie. Niet voor niets stemde het Europees Parlement vorige week het controversiële voorstel voor de e-card voor diensten weg.

Belasting op techbedrijven

“Het huis op orde” betekent wat mij betreft dat de eurolanden garanderen dat gewone mensen nooit meer de prijs betalen voor onverantwoorde risico’s die in de financiële sector genomen worden.

“Het huis op orde” betekent wat mij betreft dat de EU-lidstaten eindelijk in staat worden gesteld om de grootste bedrijven fatsoenlijk belasting te laten betalen. Zorg dat de race naar de bodem bij vennootschapsbelasting gestaakt wordt. Dat er met een Europese grondslag niet langer met winsten geschoven kan worden.

Onder andere Frankrijk wil vaart maken met een Europese aanpak voor een belasting op de grote techbedrijven. Bij het debat over de Europese Raad bespeurde was er bij de minister-president weinig enthousiasme over de nieuwe voorstellen van de Europese Commissie. Ik zie het gevaar dat Apple, Facebook, Google nog jarenlang vrijwel geen belasting afdragen als we moeten wachten totdat er in G20 of OESO-verband overeenstemming.

Nog niet stormbestendig

De economische groeicijfers mogen ons geen zand in de ogen strooien. De eurozone is nog niet stormbestendig en presteert te mager op sociaal vlak. Tien jaar na de crisis is het hoog tijd om dat aan te pakken. Niet alleen met de zeven dwergen uit het noorden maar met al onze bondgenoten in Europa.