Verschenen in de Nunspeet huis aan huis op 1 oktober 2019.
Wrang
Vorige week is onze lokale begroting gepresenteerd. In Nunspeet hebben we altijd een conservatief en consistent begrotingsbeleid gevoerd. We trekken in goede tijden niet zomaar geld uit voor allerlei ideeën die passeren. En in financieel minder goede periodes proberen we forse bezuinigingen te voorkomen. Maar deze werkwijze komt in de verdrukking. Door een achterhaalde rekenmethode (‘trap op trap af’) en ordinaire bezuinigingen krijgen we vanuit Den Haag niet voldoende geld om onze taken uit te voeren. De Haagse coalitiepartijen (CDA, VVD, ChristenUnie en D66) doen niets, behalve een mogelijke oplossing aankondigen per 2022.
Bij een begrotingstekort kunnen we twee dingen doen: bezuinigen en belasting verhogen. Het college in Nunspeet doet in de begroting beiden. En dat doet pijn. Zo wordt de OZB verhoogd en wordt het welzijnswerk bijvoorbeeld niet geïndexeerd met de jaarlijkse inflatiecorrectie. Eerdere jaren was dit ook al nodig, dus zij lopen heel veel geld mis. Geld wat hard nodig is om de groeiende groep inwoners die hulp nodig heeft te kunnen helpen. En dat is wrang. Keer op keer richten de welzijnsinstellingen zich tot ons om extra geld wat zij dringend nodig hebben. En keer op keer kunnen wij hen niet helpen.
Ik weet dat onze lokale collega-politici van de regeringspartijen in Den Haag dit ook vervelend vinden. Maar ik hoop dat zij deze signalen wel keer op keer blijven doorgeven aan hun collega’s in de hofstad. In Den Haag kan de regering mooie woorden spreken over een participatiesamenleving waarin iedereen meetelt en meedoet. Maar als zij er niet de broodnodige middelen voor beschikbaar stellen zijn het niets anders dan loze woorden. Alle tekorten in de jeugdzorg (ook een ‘cadeautje’ van Den Haag) krijgen we er ook nog bij. Alles bij elkaar moest dit college voor zo’n twee miljoen euro oplossingen vinden. En dat is voor onze gemeente heel veel geld. Dit is niet vol te houden. Daarom, Den Haag: doe iets!
